Έχω αρθρογραφήσει ξανά για την ανθρωπογεωγραφία του “πατριωτικού χώρου”. Αναφερόμενος όμως κυρίως, στις ηγεσίες των κομμάτων. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι ηγέτες, ιδίως μικρών κομμάτων, έχουν την κύρια ευθύνη των κομματικών χειρισμών, της πολιτικής γραμμής και του ύφους των οργανώσεων αυτών. Αρκετοί μάλιστα από τους μικρότερους πολιτικούς συνδυασμούς είναι κυρίως «αρχηγοκεντρικοί». Η ποιότητα της ηγεσίας, περισσότερο από κάθε άλλη παράμετρο, προσδιορίζει τα επιτεύγματα ή την αποτυχία.
” … έφτασε στο υπέρτατο όριο αηδίας και γελοιότητος και έδωσε γραμμή για ψήφο σε αριστερά κόμματα ώστε να τιμωρηθεί η ΝΔ!
Αυτό δηλαδή που είναι εχθρικό για το κόμμα, υπερτερεί του τι είναι εχθρικότερο για το Έθνος. Εντολή για ψήφο στην αριστερά, όταν ο χώρος θρηνεί δύο δολοφονημένους άνδρες από την αριστερά, όταν το Έθνος θρηνεί χιλιάδες νεκρούς από τον κομμουνισμό, όταν η προδοσία της Μακεδονίας υλοποιήθηκε από την αριστερά, η υφαρπαγή της πρώτης κατοικίας επίσης – όταν η αριστερά αρνείται το Έθνος !
Δεν σημαίνει αυτό ότι η ΝΔ είναι καλύτερη. Μια εντολή για ψήφο στην ΝΔ θα ήταν εξ ίσου εμετική.
Αλλά πώς να προσπεράσει κανείς τον βιασμό κάθε λογικής, όταν ο Μπαρμπαρούσης που στην Βουλή είχε ζητήσει να συλληφθεί ο Τσίπρας από τον στρατό, βγαίνει τώρα και λέει «να το ρίξουμε ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρηθεί η ΝΔ»…
Η ολοκληρωτική ταπείνωση βεβαίως έγινε με τα εκλογικά αποτελέσματα, στα οποία τα ποσοστά που διαλαλούσε πως είχε το κόμμα, δεν καταγράφηκαν πουθενά, σε κανένα πολιτικό χρωματισμό.
Καιρός να αντιληφθεί το παρεάκι των χάρτινων Ιπποτών του Εθνικισμού, ότι το Έθνος δεν ψάχνει ηγέτη κόμματος αλλά ΗΓΕΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Ο εγωισμός, η πολιτική ένδεια, η πλάνη του “θα διατάξω τους ψηφοφόρους”, είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Δυστυχώς για τον χώρο, όλα τα παραπάνω σχηματίζουν την εικόνα ενός πολιτικάντη χωρίς ικανότητες. Ίσως τελικά η αστοχία να είναι το στυλ του.”
Πως οι πολιτικοί σχηματισμοί του «χώρου» κατάντησαν μουγγοί από πολιτική ουσία, να μηρυκάζουν αποτυχημένα συνθήματα και να αναμασούν στείρο καταγγελτικό λόγο;
Γιατί το δημογραφικό, η οικογένεια, η διανόηση, οι τέχνες, οι παραδόσεις, ο αλτρουισμός και η πνευματική μαχητικότητα, μπήκαν σε 2η μοίρα και ο στόχος των υπερασπιστών των Ιδεών περιορίστηκε στην είσοδο στην Βουλή;
Πως οι «ομάδες» των ιδεολόγων, των πατριωτών, των Ελληνολατρών, των «απέναντι σε όλους», πως οι «ομάδες» εκείνων που καταγγέλλουν το σύστημα για χρηματισμό, για ιδιοτέλεια, για ξενοδουλεία, έχουν καταντήσει αναποτελεσματικές και ξεκομμένες από την κοινωνία;
Πως οι υποτιθέμενοι αμετακίνητοι και αδέκαστοι στις Ιερές Ιδέες, έγιναν πολιτικάντηδες συνεργαζόμενοι με οποιονδήποτε και οτιδήποτε, θα τους εξασφαλίσει την είσοδο στην Βουλή;
Πραγματοποιήθηκε λοιπόν – και τύποις – η αναγγελία των επικειμένων βουλευτικών εκλογών. Το προεκλογικό κλίμα είναι περίεργο, αινιγματικό και άκρως τοξικό. Ως προς την αινιγματικότητα συμβάλλει ίσως και το γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές (οι πρώτες) πρόκειται να διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής (που προεξοφλεί αδυναμία σχηματισμού κυβερνήσεως και συνεπώς επαναληπτικές εκλογές ως μονόδρομο). Ταυτόχρονα ένα υπόγειο – και μάλλον βουβό – κύμα λαϊκής οργής κοχλάζει λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων, των αλλεπάλληλων εθνικών ταπεινώσεων και της οικονομικής εξαθλιώσεως αλλά δυσκολεύεται να βρει διέξοδο και τρόπο εκφράσεως. Η αίσθηση πολιτικού αδιεξόδου είναι διάχυτη και πνιγηρή.
Η τοξικότητα εσχάτως υπερχείλισε με την αποκαλυφθείσα καταγγελία γυναίκας-στελέχους του ΠΑΣΟΚ για βιασμό και ξυλοδαρμό από ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ! Δεν παραβλέπει κανείς τον ύποπτο χρονισμό της αποκαλύψεως, που αναδύει οσμή προεκλογικής σκοπιμότητoς αφού πράγματι το σκανδαλιστικό της υποθέσεως συνέτεινε στην επισκίαση κάθε άλλου θέματος, μονοπωλώντας την ατζέντα της δημοσιογραφικής επικαιρότητος, αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη από τα ουσιώδη. Ανέδειξε ωστόσο η υπόθεση αυτή και την μεγίστη υποκρισία της περί «δικαιωματισμού» υστερίας της αριστεράς, που βρέθηκε τώρα να λούζεται τα καμώματα ενός ημικρετινώδους celebrity-θεατρίνου, ανίδεου περί την πολιτική, τον οποίο προώθησε και ανέδειξε στην ευρωβουλή προς άγραν ψήφων και μόνο: τώρα εισπράττει μοιραία – και δικαίως – τα επίχειρα… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
… «Η εκπαίδευση είναι ένα όπλο, οι συνέπειες του οποίου εξαρτώνται από το ποιος το κρατά στα χέρια του και σε ποιον το έχει στραμμένο».
Εκμεταλλευόμενοι την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι μαθητές στην διδακτέα ύλη, οι ξεδιάντροποι ινστρούχτορες, ελέω μιας κυβέρνησης που θεωρεί σημαντικότερο «να πολεμάει τον νατιβισμό», που αδιαφορεί για την αλήθεια,την ψυχική υγεία των μαθητών και απαξιώνει την εκπαίδευση, αφού ο μορφωμένος μαθητής θα γίνει πολίτης ενώο παραμορφωμένος μαθητής θα γίνει υπήκοος, οι ινστρούχτορες λοιπόν αυτοί, εγκληματούν.
Παρουσιάζουν στους μαθητές τις δικές τους πολιτικές ατζέντες, σαν κοινωνικές νόρμες. Χωρίς κανένα επιχείρημα, ταΐζουν αξιώματα τα νέα παιδιά αντί τεκμηριωμένης κι εμπεριστατωμένης μορφώσεως.
…
Η ιστορία αυτή βεβαίως δεν αφορά την ομοφυλοφιλία, αυτή είναι μόνον ο καμβάς. Είναι το πρόσχημα. Αυτό που ενοχλεί, είναι πως η αρρενωπότητα είναι χαρακτηριστικό εκείνων που δεν υποτάσσονται με ευκολία, εκείνων που έχουν ως φυσικό ένστικτο την αντίδραση σε πράγματα που δεν πιστεύουν. Η αρρενωπότης είναι μια ασφαλιστική δικλείδα της φύσεως απέναντι στην διάβρωση και με στόχο την επιβίωση.”
Κατά την διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής σκλαβιάς έλαβαν χώρα πολλές αντιτουρκικές εξεγέρσεις σε ολόκληρο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο, οι περισσότερες ωστόσο τοπικού χαρακτήρος. Οι δύο σημαντικότερες ίσως εξεγέρσεις των πρώτων αιώνων της οθωμανικής κυριαρχίας, που είχαν μάλιστα ευρύτερη εμβέλεια και προσδοκούσαν και να προκαλέσουν δυτική παρέμβαση, ήσαν εκείνες που υποκινήθηκαν από τον μητροπολίτη Τρικάλων Διονύσιο, τον επονομαζόμενο και φιλόσοφο (για τους εχθρούς του «σκυλόσοφο»), έναν φωτισμένο ιερωμένο, δυναμικό επαναστάτη και φλογερό πατριώτη. Η πρώτη ξέσπασε το 1600, ενώ η δεύτερη και σπουδαιότερη το 1611. Ο ιθύνων νους και οργανωτής της εξεγέρσεως, Διονύσιος ο φιλόσοφος, είχε ως κύριο στόχο την κατάληψη της πόλεως των Ιωαννίνων, η οποία αποτελούσε το διοικητικό κέντρο της Ηπείρου και της δυτικής Ελλάδος γενικότερα.
,,,
Σύμφωνα με την πάγια παράδοση των Ιουδαίων, η κοινότης των «περιουσίων» την πόλεως των Ιωαννίνων, σε πλήρη σύμπνοια με τις οθωμανικές αρχές, διεδραμάτισε καίριο ρόλο στην αποτυχία του επαναστατικού κινήματος και στην σύλληψη και την βασανιστική θανάτωση του εθνομάρτυρος Διονυσίου. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Αυτή ήταν η προσφιλής φράση που ο υπερφίαλος μεγαλομανής νεο-οθωμανός πρόεδρος Ερντογάν (καθώς και το κουρδισμένο επιτελείο των δουλοπρεπών υποτακτικών του) ως σύγχρονος σουλτάνος ιταμώς εκστόμιζε σε καθημερινή σχεδόν βάση εναντίον της Ελλάδος, εκδηλώνοντας απροκάλυπτη απειλή στρατιωτικής εισβολής που, κατά πολλούς, πράγματι προετοίμαζε και σκόπευε να υλοποιήσει το επόμενο διάστημα, ώστε να δημιουργήσει κάποια στρατιωτικά ή/και εδαφικά τετελεσμένα, τα οποία προσδοκούσε να χρησιμοποιήσει προπαγανδιστικώς στο εσωτερικό της χώρας του προκειμένου να αποκομίσει προεκλογικά οφέλη, φανατίζοντας και συσπειρώνοντας την εκλογική του βάση, δηλαδή τα στίφη των ανθελληνικών μαζών της Ανατολίας, και να ανα(σ)τρέψει τα εις βάρος του προγνωστικά εν όψει των τουρκικών εκλογών (που ήταν κανονικά προγραμματισμένες για τον ερχόμενο Μάιο).
Όμως, ὦ του θαύματος! – ήταν η ώρα της πιο βαθειάς νύκτας (ακριβώς τότε που άπαντες κοιμούνται!) όταν στην Ανατολία ήλθε απρόσκλητος, εν είδει τρομεράς Νεμέσεως, και επέπεσε ο πιο ισχυρός και αδυσώπητος στρατός: ο … Εγκέλαδος. Δύο συγκλονιστικοί σεισμοί εκδηλώθηκαν κατά μήκος του νοτίου ρήγματος της Ανατολίας, που σε λίγα λεπτά σάρωσαν τα πάντα, ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις, κατεδαφίζοντας χιλιάδες πολυόροφα κτήρια ως τραπουλόχαρτα, μετατρέποντας πολυπληθείς περιοχές σε σωρούς ερειπίων – αποκαλύπτοντας ολική καταστροφή, τέτοια που ούτε μέρος της θα ήταν δυνατόν να επέλθει ακόμα κι αν είχαν (υποθετικώς) εξαπολυθεί προς τα εκεί όλα τα πυρομαχικά και τα εκρηκτικά βλήματα που διαθέτει στα αποθέματά του ο ελληνικός στρατός! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Καθώς πλησιάζει το τέλος ενός ακόμα ενιαυτού, είθισται να επιχειρείται κάποια μορφή αναδρομής σε σημαντικά γεγονότα του έτους. Εν προκειμένω είναι πολύ δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο μια και το 2022 ήταν ένα έτος πολύ πυκνό σε γεγονότα, ιδίως σε γεγονότα διεθνούς ενδιαφέροντος και σημασίας.
Το κορυφαίο γεγονός παγκοσμίου ενδιαφέροντος που αναμφιβόλως δέσποσε κατά το έτος που πέρασε, δεδομένου ότι επέφερε ισχυρούς κραδασμούς, αλυσιδωτές αντιδράσεις και πολλαπλές παρενέργειες σε τεραστία κλίμακα, στα πεδία των διεθνών σχέσεων, των στρατηγικών ισορροπιών, της διεθνούς οικονομίας, κλπ, ήταν η ρωσο-ουκρανική πολεμική σύρραξη, της οποίας η προοπτική και η τελική έκβαση παραμένει ακόμη θολή και εν πολλοίς απρόβλεπτη. Δεν θα ασχοληθούμε επί του παρόντος με αυτή την μεγάλη σύγκρουση, που αναζωπυρώνει μία αντιπαράθεση ψυχροπολεμικής χροιάς πλανητικών διαστάσεων, με ορατό το ενδεχόμενο ακόμα και της πυρηνικής κλιμακώσεως! Είναι πολύ πιθανόν η σύγκρουση αυτή να αποτελέσει σημείο καμπής στην πορεία των μετασχηματισμών που οριοθετούν την παγκόσμια ιστορία. Έχουμε διεξοδικώς αναφερθεί σ’ αυτή την σύγκρουση σε παλαιότερες αναρτήσεις μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε και σε άλλα άρθρα. Ωστόσο, στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε, έστω ακροθιγώς, εν είδει υπενθυμίσεως, σε ορισμένα θέματα εσωτερικού κυρίως ενδιαφέροντος, των τελευταίων εβδομάδων, τα οποία καθώς είναι πολλά και αφορούν διαφορετικές πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητος, ενδέχεται, λόγω της χρονικής επικαλύψεως του ενός επί του άλλου, να οδήγησαν σε περιορισμό της δυνατότητος του κοινού να αντιληφθεί την σημασία τους.
Η μπόχα που μας ήρθε από την Ντόχα
Μεγάλη μπόχα κατέκλυσε εσχάτως το διοικητικό κέντρο της ψευδεπιγράφου «Ευρωπαϊκής Ενώσεως». Μπόχα από πακτωλούς μαύρου χρήματος πολλών εκατομμυρίων ευρώ που, όπως όλα δείχνουν, προήλθαν από την …Ντόχα (του Κατάρ). [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
… Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, οι συμμετέχοντες στην εκδήλωση ήσαν επιλεγμένοι συναγωνισταί, οι καλούμενοι «ακτιβισταί» του κινήματος, που αποτελούν την πιο μάχιμη και ικανή ομάδα, την αιχμή του δόρατος της οργανώσεως.
Ο όρος «ακτιβιστής» χρησιμοποιείται στο ΝΚΑ ως βαθμός στρατιωτικής ιεραρχίας και όχι ως γενικός και απροσδιόριστοςεπιθετικός προσδιορισμός που υιοθετείται αυθαιρέτως. Για να γίνει κάποιος “ακτιβιστής” θα πρέπει να αποδείξει την προσωπικήν αξία του, την πίστη του στα ιδεώδη του εθνικοσοσιαλισμού, την αφοσίωσή του στο πνεύμα και στην ιεραρχία της οργανώσεως και, το πιο σημαντικό, το πνεύμα αυτοθυσίας – δηλαδή την διάθεσή του να θυσιάσει ο,τιδήποτε τον εμποδίζει να πράξει το καθήκον του υπό την σημαία του κινήματος – επί μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο βαθμός του ακτιβιστού απονέμεται στον υποψήφιο σε επίσημη τελετή ορκωμοσίας και συμβολίζεται από συγκεκριμένο διακριτικό, που ο ακτιβιστής φέρει στο αριστερό πέτο της στολής του κινήματος και, όπως κάθε βαθμός στον στρατιωτικό κόσμο, αφαιρείται εάν ο ακτιβιστής δεν τηρεί πια τα απαραίτητα κριτήρια.
Οι απαιτήσεις προς τους ακτιβιστές είναι πολύ αυστηρότερες εν συγκρίσει προς τα υπόλοιπα μέλη του κινήματος. Ο ακτιβιστής οφείλει να είναι πάντοτε διαθέσιμος για όλα τα είδη πολιτικής δραστηριότητος και, απαραιτήτως, επώνυμος εκπρόσωπος του Κινήματος – με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην Σκανδιναβική κοινωνία, που βρίσκεται σε κατάσταση ασφυκτικῆς ομηρίας εντός της συνθλιπτικής ορθοπολιτικής δικτατορίας (ανεργία, στιγματισμός, εξοστρακισμός, περιθωριοποίηση, στοχοποίηση και συνεχής παρενόχληση εκ μέρους της αστυνομίας και των Μ.Μ.Ε. – και φυσικά διώξεις, πρόστιμα και ποινές φυλακίσεως, σε βαθμό που δυσκολευόμαστε να φαντασθούμε στην χώρα μας).