Τα κατοικίδια ως υποκατάστατα των παιδιών
Παραθέτουμε αυτούσια την εισαγωγή άρθρου που προσφάτως αναρτήθηκε σε μια από τις αμέτρητες ιστοσελίδες περί κατοικιδίων, ή αλλιώς «ζώων συντροφιάς», που έχουν πλημμυρίσει το διαδίκτυο τα τελευταία χρόνια:
«Η γάτα σας είναι ισότιμο μέλος της οικογένειάς σας. Είναι το παιδί σας, ο φίλος σας, η φίλη σας, ένα πλάσμα που σας έχει ζήσει και στα καλά και στα άσχημα. Κι όμως, είναι εκεί για εσάς, για να ακούει τα παράπονά σας, να σας ανέχεται όταν κάνετε κάτι εκνευριστικό και να απολαμβάνει την ζεστασιά της αγκαλιάς σας. Είναι σαν ένα μικρό μωράκι που σας έχει ανάγκη. Μάλιστα, πολλές είναι οι συμπεριφορές της που μοιάζουν με τα ανθρώπινα μωρά, γι’ αυτό μάλλον θεωρείτε το γατόνι σας το τετράποδο παιδί σας.»
Το άρθρο κλείνει ως εξής: «Τελικά οι γάτες και τα μωρά δεν διαφέρουν και πολύ – είναι τα πιο όμορφα και αγνά πλάσματα του κόσμου, απλά οι γάτες έχουν γούνα και μουστάκια!»
Προφανώς το περιεχόμενο του κειμένου είναι ανάξιο σχολιασμού από στοιχειωδώς λογικώς σκεπτόμενους ανθρώπους, εκτός εάν εκληφθεί ως απόπειρα σαρκασμού της ψυχοπάθειας των «φιλόζωων», κάτι που δεν είναι. Εάν όμως δεν είναι σατιρικό, ούτε το αποκύημα της φαντασίας ενός παρανοϊκού εγκεφάλου, μήπως εντάσσεται στα πλαίσια μιας εκστρατείας προπαγάνδας, τεραστίων διαστάσεων, με στόχο – ποιον άλλον; – την βιολογική εξόντωση των λευκών; [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα αλλά πέσαμε έξω… Επί σειρά ημερών παρακολουθούμε, ενεοί, την αηδιαστικώς εξελισσόμενη τηλεοπτική κασσελακειάδα, εν μέσω μίας ενορχηστρωμένης επικοινωνιακής καταιγίδος των συστημικών μ.μ.ε.. Τσιμπιέται κανείς κάθε τόσο, διερωτώμενος αν ζει την πραγματικότητα ή αν βιώνει έναν εφιάλτη περιμένοντας να ξυπνήσει, για να συνειδητοποιήσει τελικώς ότι πρόκειται για έναν ζωντανό εφιάλτη χωρίς τέλος…
Η υπόθεση του βιασμού και της δολοφονίας της 27χρονης Αναστάζια από την Πολωνία από έναν 32χρονο Μπαγκλαντεζιανό επενδυτή έχει τα τελευταία 24ωρα συνταράξει το πανελλήνιο. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν, καθώς αναπόφευκτά έρχεται εκ νέου στην επιφάνεια το ζήτημα των λεγομένων “γυναικοκτονιών” και καταδεικνύεται για μιαν ακόμη φορά η υποκρισία διάφορων πολιτικών χώρων….
Η ταινία “F for Fake” («Η Αλήθεια και το Ψέμμα» σύμφωνα με την ελληνική απόδοση) είναι μια πολυ-επίπεδη, ιδιάζουσα και ελαφρώς παραγνωρισμένη δημιουργία του Orson Welles, που κινείται ανάμεσα στο (ψευδο)-ντοκιμαντέρ και το δράμα. Με αφορμή την μελέτη της πλαστογραφίας στην τέχνη, η ταινία μπορεί να ερμηνευθεί ως μια αλληγορία περί της συγχύσεως των ορίων μεταξύ του αυθεντικού και του κιβδήλου στην σύγχρονη εποχή.
Πραγματοποιήθηκε λοιπόν – και τύποις – η αναγγελία των επικειμένων βουλευτικών εκλογών. Το προεκλογικό κλίμα είναι περίεργο, αινιγματικό και άκρως τοξικό. Ως προς την αινιγματικότητα συμβάλλει ίσως και το γεγονός ότι οι επερχόμενες εκλογές (οι πρώτες) πρόκειται να διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής (που προεξοφλεί αδυναμία σχηματισμού κυβερνήσεως και συνεπώς επαναληπτικές εκλογές ως μονόδρομο). Ταυτόχρονα ένα υπόγειο – και μάλλον βουβό – κύμα λαϊκής οργής κοχλάζει λόγω των συσσωρευμένων προβλημάτων, των αλλεπάλληλων εθνικών ταπεινώσεων και της οικονομικής εξαθλιώσεως αλλά δυσκολεύεται να βρει διέξοδο και τρόπο εκφράσεως. Η αίσθηση πολιτικού αδιεξόδου είναι διάχυτη και πνιγηρή.
Κατά την διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής σκλαβιάς έλαβαν χώρα πολλές αντιτουρκικές εξεγέρσεις σε ολόκληρο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο, οι περισσότερες ωστόσο τοπικού χαρακτήρος. Οι δύο σημαντικότερες ίσως εξεγέρσεις των πρώτων αιώνων της οθωμανικής κυριαρχίας, που είχαν μάλιστα ευρύτερη εμβέλεια και προσδοκούσαν και
Λίγο καιρό πριν την αλλαγή του έτους μεταδόθηκε από τηλεοπτικούς σταθμούς και διαδικτυακές ενημερωτικές σελίδες η είδηση του φόνου μίας 23χρονης στην Αθήνα∙ δράστις η 17χρονη φίλη της, η οποία της κατέφερε περισσότερα από 40 κτυπήματα με μαχαίρι
Έχουμε πολλάκις αναφερθεί στην κολοσσιαία επιστημονικοφανή μπαρούφα, η οποία έχει εξελιχθεί σε έναν θεμελιώδη και στερεοτυπικώς διατυμπανιζόμενο μύθο, που καταλαμβάνει περίοπτη θέση στην διεθνή πολιτική και δημοσιογραφική ατζέντα των τελευταίων ετών.