Ἀρθρογραφία ὑπὸ Στ.Γκ.

«Έβαλε ένα φαντασμένο κοριτσόπουλο, την κόρη του, να μετατρέψει το Μέτωπο Νεολαίας σε κλαμπ κουτσομπολιού και κατάπτυστης οσφυοκαμψίας νέων ανδρών μπροστά της!»

Στη λήθη έχει αρχίσει να περνάει η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, και η απόσταση σταδιακά βοηθάει για περισσότερο ψύχραιμα συμπεράσματα.

Το Μακελειό συνομίλησε με ένα παλιό στέλεχος της Χρυσής Αυγής, ήταν υπεύθυνο για την περιφέρεια της Μακεδονίας, τον Στέφανο Γκέκα.

Και επειδή έφυγε νωρίς (από το 2002) γλύτωσε την μετάλλαξη που υπέστη σταδιακά η Χρυσή Αυγή, η οποία έφτασε στις μέρες μας να μην έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν ξεκίνησε εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Η συζήτηση έγινε σε πρωθύστερο χρόνο και είχε στόχο να εξερευνήσει τις αιτίες που οδήγησαν την Χρυσή Αυγή στην παρακμή και στα όσα μοιραία επακολούθησαν και τα οποία για όσους έχουν παρακολουθήσει την πορεία της δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.

Κοινός τόπος για όλους τους εθνικιστές είναι κατ΄αρχήν ότι στην πλάτη της Χρυσής Αυγής στήθηκε ένα παιγνίδι για να χτυπηθεί ο ελληνικός εθνικισμός. Δυστυχώς το παιγνίδι αυτό ευνόησε με πράξεις ή παραλείψεις και ο γ.γ της Χρυσής Αυγής ο Νίκος Μιχαλολιάκος, που έχασε την μεγάλη ευκαιρία να αποκτήσει η Ελλάδα μια σοβαρή εθνικιστική βάση, που θα ήταν και η πραγματική αντιπολίτευση στην αριστερά και την ψευτοδεξιά των μασόνων και των θαμώνων του Κολωνακίου.

Όσοι βρέθηκαν τα πρώτα χρόνια στην Χρυσή Αυγή ξέρουν ότι από εκεί πέρασαν κάποιοι από τους καλύτερους Ελληνες, κάτι που όπως έμεινε ανεκμετάλευτο και το χειρότερο έδωσε την δυνατότητα στο πολιτικό κατεστημένο να καταφέρει ένα ισχυρό χτύπημα, η ανάταξη του οποίου θέλει σχεδόν ημίθεους, από αυτούς που όμως μόνο ο εθνικισμός μπορεί να βγάλει.
Ο Στέφανος Γκέκας είναι σήμερα επικεφαλής του ΑΡΜΑΤΟΣ, ενός συνδέσμου εθνοφυλετικής αναπλάσεως, όπως διαβάζουμε και στην ιστοσελίδα που διατηρεί στο διαδίκτυο. Παλεύει δηλαδή για κάτι που στην σημερινή Ελλάδα μοιάζει αδύνατο, σχεδόν μεταφυσικό, καθώς η χώρα δέχεται ένα άνευ προηγουμένου καθοδηγούμενο εποικισμό, στον οποίο προς στιγμή κανένας δεν αντιδρά.
Εξ΄ου και ο βρώμικος και χυδαίος πόλεμος που γίνεται εναντίον του με όλα τα μέσα. Ακολουθεί εν συνεχεία η συζήτησις:

Ερ: Διατελέσατε στο παρελθόν στέλεχος της ΧΑ. θέλουμε να μας πείτε τους λόγους που σας ώθησαν στο να αποχωρήσετε.

Απ.:
Αφορμή υπήρξε η πρόθεση του Ν. Μιχαλολιάκου να συνεργασθεί με τον Καρατζαφέρη στις δημοτικές εκλογές του 2002. Όμως αυτή ήταν μόνον η κορυφή του παγόβουνου.
Η Χρυσή Αυγή υπήρξε μία τραγελαφική σύνθεσις αντιθέτων ποιοτήτων: Η ευγένεια δίπλα στην ποταπότητα, η κλασσική αισθητική δίπλα στην κακογουστιά, η καλοπιστία δίπλα στην υστεροβουλία, ο μάχιμος ιδεαλισμός πλάι σε κομπλεξικούς ανικάνους που κάλυπταν μαστορικά την δειλή τους αναξιότητα πίσω από κούφιες μεγαλοστομίες και φανταχτερά ηρωοφανή εξώφυλλα δίσκων χωρίς κανένα εσωτερικό αντίκρυσμα κ.ο.κ..
Και φυσιολογικώς το αποχαλινωμένο κι ανεξέλεγκτο κατώτερο πάντα κατατρώγει ως σαράκι και καρκίνος τον υγιή ιστό. Θα έπρεπε δε κανονικώς και ειδικώς υπό το φως των Ιδεών, που ανεπαρκώς επεκαλούντο, τα κατώτερα στοιχεία να απεκβληθούν ως τάχιστα – και να υπάρξει ορθή αξιολογική διαβάθμιση ατόμων και ιδεών εσωτερικώς.
Όμως εν προκειμένῳ, κακή τη μοίρα, κύριος καταλύτης κατωτέρων ποιοτήτων ήταν ο ίδιος ο “αρχηγός” της ΧΑ. Ο οποίος απεναντίας εφρόντιζε να περιορίζει, υποσκάπτει και τελικώς να εξοβελίζει κάθε εύρωστο εκπρόσωπο των ανωτέρων τάσεων – και άρα και την αντίστοιχη διάκριση και ποιοτικήν ευγένεια.

Εξαιρέσει της περιπτώσεως συναγωνιστή Γιαννόπουλου, τον οποίον ελάχιστα εγνώρισα και που ο σουλτάνος της Χρυσής Αυγής ξεφορτώθηκε με τις συνήθεις του δολοπλοκίες, ήμουν ο μόνος ισχυρός παράγων που ο ΝΓΜ αδυνατούσε να ελέγξει. Όμως μονίμως υπέσκαπτε το έργο μου, ως δολιοφθορέας της Κινήσεως, της οποίας παρίστανε τον αρχηγό.

Ο Μιχαλολιάκος ήταν σε όλα ο αντίθετος εμού πόλος.
Άρα το εκπληκτικό δεν ήταν που έφυγα αλλά μάλλον το ότι παρέμεινα στην ΧΑ και μετά το 1993, οπότε απελύθην από τις Ειδικές Δυνάμεις, όπου είχα υπηρετήσει επί διετίαν ως ΔΕΑ μετά την εκ Δανίας επάνοδό μου.
Ως περιφερειάρχης Βορείου Ελλάδος ήμουν αρκετά ανεξάρτητος, οπότε αγωνίστηκα για το βέλτιστο μέσῳ των δεδομένων πλαισίων, μακριά από το κέντρο της νόσου.

Δημιούργησα έτσι προς τα έσω μίαν μοναδική αγωνιστική και πνευματική ατμόσφαιρα με κέντρο την Θεσσαλονίκη – και προς τα έξω έναν ανεπανάληπτο οργασμό δράσεως καθ’ όλην την Β.Ελλάδα. Αποκορύφωμα παγκοσμίου ακτινοβολίας το Συνέδριο του Φιλύρου (24-5/10/1998), όπου προσήλθαν μορφές όπως ο δρ. William Pierce της National Alliance (ΗΠΑ), η θρυλική Florentine Rost van Tonningen (Ολλανδία), ο αείμνηστος Léon Strydom από τη Ν.Αφρική – αλλά όχι ο Μιχαλολιάκος από την Αθήνα – ίσως σε κάποιαν ἐξαρση αυτογνωσίας του!

Ο Μιχαλολιάκος φαινομενικώς μεν, θεατρικώς, ανεχόταν την δράση μου, εξ άλλου εγώ δημιούργησα την υποδομή στην Βόρειο Ελλάδα – όμως τὴν υπέσκαπτε με υπόγειες διαδρομές, ίντριγκες, διασπορά ψευδών, καλλιέργειαν παρασίτων κ.ο.κ.

Η ΧΑ δεν είχε λοιπόν αρχηγό: Διότι κανείς αρχηγός δεν μπορεί να υποσκάπτει την ίδια του την Κίνηση λειτουργώντας υπογείως ως δολιοφθορέας.

Νονό είχε αντί αρχηγού, στον οποίο κάθε στοιχειώδης στρατιωτική συνέπεια και οργανωτικότητα είναι φύσει ξένη και με τον οποίον αδύνατον κάποιος να κάνει συμφωνία κυρίων. Αργόσχολος και φυγόπονος, λειτουργεί ψευδώς (ψευδολειτουργεί…), με προχειρότατο μέσο το αυτόματο ή συστηματικό ψεύδος: Με μίαν μοναδική ξετσιπωσιά, της οποίας μόνον σε έναν έχω ξαναδεί παρομοἰαν – δυστυχώς πάλιν εκ του κατακηβδιλωμένου δήθεν εθνικού “χώρου” προερχόμενο…