Κατά την διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής σκλαβιάς έλαβαν χώρα πολλές αντιτουρκικές εξεγέρσεις σε ολόκληρο τον υπόδουλο ελληνικό κόσμο, οι περισσότερες ωστόσο τοπικού χαρακτήρος. Οι δύο σημαντικότερες ίσως εξεγέρσεις των πρώτων αιώνων της οθωμανικής κυριαρχίας, που είχαν μάλιστα ευρύτερη εμβέλεια και προσδοκούσαν και να προκαλέσουν δυτική παρέμβαση, ήσαν εκείνες που υποκινήθηκαν από τον μητροπολίτη Τρικάλων Διονύσιο, τον επονομαζόμενο και φιλόσοφο (για τους εχθρούς του «σκυλόσοφο»), έναν φωτισμένο ιερωμένο, δυναμικό επαναστάτη και φλογερό πατριώτη. Η πρώτη ξέσπασε το 1600, ενώ η δεύτερη και σπουδαιότερη το 1611. Ο ιθύνων νους και οργανωτής της εξεγέρσεως, Διονύσιος ο φιλόσοφος, είχε ως κύριο στόχο την κατάληψη της πόλεως των Ιωαννίνων, η οποία αποτελούσε το διοικητικό κέντρο της Ηπείρου και της δυτικής Ελλάδος γενικότερα.
Παρά το πολύ δυναμικό της ξεκίνημα, η επανάσταση κατεπνίγη στο αίμα από τον Οσμάν πασά – ο οποίος, όπως φημολογείται, κατά τραγικήν ειρωνεία της ιστορίας, ήταν γενίτσαρος από την περιοχή του Ζαγορίου. Ο Διονύσιος, μετά την αποτυχία καταλήψεως του κάστρου των Ιωαννίνων και την τραγική κατάπνιξη της επαναστάσεως, κατάφερε να διαφύγει κρυπτόμενος στις σπηλιές στην βάση του βράχου πάνω στον οποίο βρίσκεται το κάστρο των Ιωαννίνων.
Δεν κατάφερε όμως να διαφεύγει για πολύ καιρό από τους διώκτες του, καθώς οι οθωμανικές αρχές τον εντόπισαν και κατόπιν φρικτών βασανιστηρίων τον θανάτωσαν μαρτυρικώς. Σύμφωνα με τις πηγές της εποχής, εγδάρη ζωντανός, το δέρμα του γεμίστηκε με άχυρα και, ως μακάβρια κούκλα, περιεφέρθη στους δρόμους της πόλεως και των γειτονικών περιοχών, καταλήγοντας στην Κωνσταντινούπολη (μπρος στο φρικώδες αυτό θέαμα ταράχθηκε μάλιστα ακόμη και ο σουλτάνος!) προκειμένου να αποθαρρυνθούν επίδοξοι επαναστάτες.
Σύμφωνα με την πάγια παράδοση των Ιουδαίων, η κοινότης των «περιουσίων» την πόλεως των Ιωαννίνων, σε πλήρη σύμπνοια με τις οθωμανικές αρχές, διεδραμάτισε καίριο ρόλο στην αποτυχία του επαναστατικού κινήματος και στην σύλληψη και την βασανιστική θανάτωση του εθνομάρτυρος Διονυσίου.
Αποτέλεσμα της καταπνίξεως της συγκεκριμένης επαναστάσεως ήσαν οι εκτεταμένες σφαγές, η εκδίωξη των Ελλήνων από το κάστρο των Ιωαννίνων προς τις περισσότερο υποβαθμισμένες συνοικίες εκτός του κάστρου και η εφαρμογή σκληροτέρων φορολογικών μέτρων, ειδικώς εναντίον των Ελλήνων. Επί πλέον η Ήπειρος έχασε όσα προνόμια είχε λάβει από την Υψηλή Πύλη από την εποχή της αναιμάκτου παραδόσεώς της, δύο αιώνες πρωτύτερα, εν έτει 1430. Η περίοδος εκδιώξεως του ελληνικού στοιχείου από το εσωτερικό του κάστρου των Ιωαννίνων και ο θεσμοθετημένος υποβιβασμός του έναντι των άλλων δύο, ολιγαριθμοτέρων κοινοτήτων (Οθωμανών/μουσουλμάνων και Ιουδαίων) θα τερματισθεί με τους νικηφόρους για τον ελληνικό στρατό βαλκανικούς πολέμους και την συμπερίληψη του μεγαλύτερου μέρους (πλην Βορείου Ηπείρου) της Ηπείρου στο Ελληνικό κράτους.
Αρκετούς αιώνες αργότερα, η «ελεύθερη» πόλη των Ιωαννίνων, όλως παραδόξως, εξέλεξε ως δήμαρχό της τον Μωυσή Ελισάφ, εξέχον μέλος της κοινότητος του «περιουσίου» λαού – γεγονός που εορτάσθηκε και διαφημίστηκε από όλα τα μέσα μαζικής ενημερώσεως, εγχώρια και διεθνή (ακόμα και από τους New York Times!), τα οποία εστίασαν πολύ περισσότερο στην διακριτή εθνοθρησκευτική ταυτότητα του δημάρχου παρά στις επιστημονικές του περγαμηνές (ήταν καθηγητής παθολογίας στην ιατρική σχολή του πανεπιστημίου Ιωαννίνων). Ο εν λόγῳ δήμαρχος, ο οποίος μάλιστα προήρχετο από τον χώρο της άκρας αριστεράς (αλλά, παραδόξως, στον δεύτερο γύρο τον εκλογών στηρίχθηκε και από την Νέα Δημοκρατία!) ήταν μεταξύ άλλων και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος (ΚΙΣΕ), διετέλεσε μάλιστα επί διετία και γενικός γραμματέας του Δ.Σ. του ΚΙΣΕ. Να θυμίσουμε εδώ ότι το ΚΙΣΕ κατά τα τελευταία χρόνια έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα αποσπάσεως δηλώσεων φρονημάτων και μετανοίας από οιονδήποτε κατά το παρελθόν είχε τολμήσει να εκφράσει εθνικές απόψεις με αντισιωνιστική χροιά, πάντοτε με φόβητρο τον κοινωνικό/επαγγελματικό στιγματισμό του και (υπό την δαμόκλειο σπάθη του αντιρατσιστικού νόμου) την ενδεχομένη δικαστική του εμπλοκή…
Η θητεία του εκλεκτού των μ.μ.ε. δημάρχου δεν πρόλαβε όμως να ολοκληρωθεί καθώς, μόλις ολίγους μήνες προ των νέων εκλογών, προσεβλήθη από την επάρατο νόσο και προ ολίγων ημερών εξέπνευσε. Ο θάνατός του συνοδεύτηκε από ένα κύμα ανακοινώσεων θρήνου και κοπετού εκ μέρους όλων των πολιτικών κομμάτων (από την δεξιά ώς την άκρα αριστερά) και αναλόγου ύφους δημοσιευμάτων από το σύνολο των μ.μ.ε..
Διόλου τυχαία, η δημοσιότης της οποίας έτυχε ο θάνατός του ήταν εξαιρετικά δυσανάλογη εν σχέσει προς την σημαντικότητα του αξιώματος που κατείχε. Τόσο η εκλογή του όσο και ο θάνατός του στάθηκαν αφορμή για ανακύκλωση της γνωστής περί ολοκαυτώματος παραφιλολογίας, σύμφωνα με την οποία μεγάλο μέρος των «ρωμανιωτών» Εβραίων των Ιωαννίνων χάθηκε στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι, καθώς ο θάνατος του δημάρχου συνέβη πέντε μόλις ημέρες προ της επετείου της απελευθερώσεως των Ιωαννίνων από τον νικηφόρο ελληνικό στρατό, η οποία συνοδεύεται κάθε χρόνο από λαμπρούς εορτασμούς, διεξαγωγή αθλητικών αγώνων, στρατιωτικής και μαθητικής παρελάσεως και λοιπές εκδηλώσεις μνήμης που, κατά παράδοση, επιθεωρεί ο εκάστοτε πρόεδρος της Δημοκρατίας, το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ιωαννιτών απεφάσισε την ματαίωση όλων των εκδηλώσεων (!), συμπεριλαμβανομένων και των παρελάσεων, εις ένδειξιν πένθους για τον θάνατο του δημάρχου! Η δε πρόεδρος της δημοκρατίας αντί για την επίσκεψή της στην πόλη για τις επετειακές εκδηλώσεις φρόντισε να παραστεί στην κηδεία του Εβραίου Δημάρχου, η οποία έλαβε χώρα στην συναγωγή της πόλεως με δημοτική δαπάνη. Δεν γνωρίζουμε περίπτωση θανάτου άλλου δημάρχου, απανταχού της Ελλάδος, στην οποία να ένοιωσε την υποχρέωση να παραστεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας! Ακόμη, ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, ο πρόεδρος της Βουλής, πολλοί εκπρόσωποι διπλωματικῶν αποστολῶν κ.ο.κ.!!!
Κατόπιν αυτών ευλόγως ανακύπτει και το εξής ερώτημα: τέσσερις ημέρες μετά την επέτειο απελευθερώσεως της πόλεως των Ιωαννίνων, η οποία συμπίπτει με την Κυριακή της αποκριάς, το δημοτικό συμβούλιο της πόλεως θα αποφασίσει, άραγε, την αναστολή – σε ένδειξη πένθους – και των ξέφρενων και οργιαστικών καρναβαλικών εκδηλώσεων – οι οποίες, ασφαλώς, πολύ περισσότερο απάδουν προς το πένθιμο κλίμα; Το πένθος για τον θάνατο του ισραηλίτη δημάρχου διαταράσσεται από τις εκδηλώσεις εθνικής μνήμης αλλά δεν διαταράσσεται από τις καρναβαλικές εκδηλώσεις; Ή μήπως οι τελευταίες είναι τόοοσο σημαντικές, εν αντιθέσει προς την επέτειο απελευθερώσεως!!!
Ρητορικό το ερώτημα ασφαλώς. Γνωρίζουμε την απάντηση…
Επίσης παρέστησαν οι πρέσβεις ΗΠΑ και Ισραήλ: Πότε ἄλλοτε πρέσβυς των ΗΠΑ παρέστη σε κηδεία δημάρχου ελληνικής επαρχιακής πόλεως;
Και τι ακριβώς υποδεικνύει η παρουσία του πρέσβεως του Ισραήλ; Θεωρεί τον αποθανόντα ομοεθνή του;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ φυσικά – μα τότε πως δύναται να θεωρείται και δικός μας ομοεθνής;;;!!!