Φιλοσοφία/Κοσμοθεωρία

Εἶραι

Μία ἔρευνα γιὰ τὴν προϊστορικὴ πολιτειακὴ συγκρότηση τῶν  Ἑλλήνων.

Κατά την μακραίωνη ζωή του Ελληνικού Έθνους τόσο η πολιτειακή του συγκρότηση σε ελεύθερο κράτος, όσο και οι μικρότεροι κύκλοι συσσωματώσεως των ατόμων, εμφάνισαν ποικίλες μορφές, πάντοτε όμως παρέμενε αναλλοίωτο ένα γενετικό πολιτικό κύτταρο: η έμφυτος τάση προς ενεργό πολιτικό ενδιαφέρον για τα κοινά και συμμετοχή στην διοίκηση.

Από του αρχαίου «ἄστεως» μέχρι των συγχρόνων κοινοτήτων η τάση αυτή – εκπηγάζουσα από την αγάπη προς την ελευθερία, κύριο ινδοευρωπαϊκό γνώρισμα (αναφέρουμε τις αρχαίες γερμανικές μοναρχίες που όπως αναφέρει ο Τάκιτος ήσαν αρχικώς αιρετές, και το χαρακτηριστικό παράδειγμα του αρχαίου ισλανδικού «θίνγκ» δηλαδή ενός τοπικού κοινοβουλίου, όπου οι ελεύθεροι οπλοφόροι άνδρες, κάτοχοι ίσων πολιτικών δικαιωμάτων, συνέρχονταν σε ορισμένη ημερομηνία για να εκφέρουν τον νόμο και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Σ΄ όλη την αρχαία Ευρώπη αυτή η παράδοση σ’ ένα κοινοτικό αίσθημα ιδιαιτέρως ισχυρό, σε μια ροπή προς το «ζην από κοινού» που οδηγεί στην σταθερή προτεραιότητα του κοινού συμφέροντος) – εκφράζεται διά της αξιώσεως οι άρχοντες να αναδεικνύονται διά της ενεργού πολιτικής (ήτοι κοινοτικώς και όχι ατομικώς και ιδιοτελώς καθωρισμένης) βουλήσεως του σώματος των αρχομένων (αυστηρώς καθωρισμένων, σε αντίθεση με την σύγχρονη άμορφη μάζα του κοινοβουλευτισμού).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ “λεπίδα του Ὄκαμ” (Ockham’s razor) καὶ οἱ “Ρομά”

Η λεπίδα (ή το ξυράφι) του Όκαμ είναι μια φιλοσοφική/επιστημονική αρχή που εν συντομία υποστηρίζει ότι μια απλή λύση σε ένα πρόβλημα είναι πιθανότερο να είναι ορθή από ότι μια περίπλοκη. Πιο αναλυτικά αυτό σημαίνει ότι εάν προταθούν διαφορετικές θεωρίες για την ερμηνεία ενός φαινομένου ή την επίλυση ενός προβλήματος τότε πιθανότερη είναι αυτή που απαιτεί τις λιγότερες υποθέσεις, καθώς όσο περισσότερες υποθέσεις απαιτείται να γίνουν για να υποστηριχθεί μια θεωρία, τόσο πιο απίθανο είναι να είναι ορθή. Αν και η αρχή αυτή αποδίδεται στον στον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο, μοναχό και θεολόγο του 14ου αιώνα, Γουλιέλμο του Όκαμ, είχε πρωτοδιατυπωθεί πολύ παλαιότερα από τους Πυθαγορείους. Ως παράδειγμα εφαρμογής της αρχής ας υποθέσουμε ότι σε κάποιο απομονωμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού ανακαλύπτεται μια πέτρα με κάποιες χαρακιές επάνω της που φαινομενικώς σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Μια υπόθεση που θα μπορούσε να προταθεί για την ερμηνεία του φαινομένου είναι ότι αρχαίοι Έλληνες είχαν επισκεφθεί το νησί στο μακρινό παρελθόν και άφησαν τα ίχνη τους σε επιγραφές, κομμάτι των οποίων αποτελεί η συγκεκριμένη πέτρα. Μια άλλη υπόθεση θα ήταν ότι οι χαρακιές προέρχονται από την επίδραση κάποιου φυσικού φαινομένου και με τυχαίο τρόπο μοιάζουν να σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Αν και δεν αμφιβάλουμε ότι θα βρισκόταν κάποιοι (πολλοί) υποστηρικτές της πρώτης θεωρίας, σύμφωνα με τη λεπίδα του Όκαμ η δεύτερη υπόθεση πρέπει να επιλεχθεί ως σαφώς επικρατέστερη καθώς η πρώτη απαιτεί ένα τεράστιο πλήθος υποθέσεων που έχουν να κάνουν με τις τεχνολογικές δυνατότητες των αρχαίων Ελλήνων, τα ιστορικά ευρήματα από την εποχή εκείνη, την επίσημη ιστορία, καθώς και με θεωρίες συνωμοσίας για τη συγκάλυψη της “πραγματικής ιστορίας” και άλλα πολλά.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ μυστικὴ Γοτθικὴ Τέχνη, ἡ καταστροφὴ τῆς Notre Dame καὶ ἡ σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν.

Τεράστια θλίψη και μελαγχολία έχει καταλάβει όλη την Ευρώπη στην θέα της  καταστροφής του κορυφαίου ίσως μνημείου της Γαλλίας, ενός υπέροχου μνημείου του παγκόσμιου πολιτισμού, του ιστορικού καθεδρικού ναού των Παρισίων, της περίφημης Γοτθικής Notre Dame.

Δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά η πρόκληση και η τόσο γρήγορη εξάπλωση της πυρκαγιάς σε ένα μνημείο που προσελκύει πλήθος επισκεπτών απ’ όλο τον κόσμο, αφού, και μόνο για τον λόγο αυτό, θα ανέμενε κανείς ότι τα μέτρα ασφαλείας θα ήταν ανάλογα της σπουδαιότητος του μνημείου και σίγουρα, εφ’  όσον συνέβαινε κάτι απρόοπτο, θα ανέμενε κανείς ότι θα υπήρχαν μέτρα πυρασφαλείας και θα εφαρμοζόταν σχέδια αμέσου κινητοποιήσεως για να αντιμετωπιστεί το κακό, ώστε, η όποια καταστροφή να περιοριστεί στο ελάχιστο – πράγμα που ανεξηγήτως δεν συνέβη!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Γίγαντες και Νάνοι

Την προηγούμενη εβδομάδα ο διάσημος Έλληνας φυσικός Δημήτριος Νανόπουλος παραχώρησε συνέντευξη (http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/518188) όπου ανάμεσα σε διάφορες θέσεις που διατύπωσε, έδωσε δυστυχώς και αυτός το στίγμα της πολιτικώς ορθής προσωπικότητας, εναρμονιζόμενος με τις απαιτήσεις της παρακμιακής μας εποχής. Ο συγκεκριμένος, αναμφισβήτητα κορυφαίος επιστήμονας στον τομέα του, έχει αποδείξει πολλάκις στο παρελθόν ότι δεν έχει καταφέρει να αντισταθεί στον μεγάλο πειρασμό που αντιμετωπίζουν οι διάσημοι επιστήμονες του χώρου της Φυσικής, και ειδικά όσοι ασχολούνται με την Κοσμολογία. Ποιος είναι αυτός ο πειρασμός; Μα φυσικά να προσπαθήσουν να αποκτήσουν τα εύσημα του στοχαστή, του μοντέρνου φιλοσόφου, του ανθρώπου που ξεπερνά τα όρια της επιστήμης του και γίνεται ένας ερμηνευτής της πραγματικότητας, ένας κοσμικός μύστης.

Ας δούμε τι μας είπε ο καθηγητής Νανόπουλος.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Θεματικὴ σειρά: “Ὁ Μῦθος τοῦ Αἵματος”

Παρουσιάζουμε τὴν πρώτη ἔκδοσι τῆς θεματικῆς σειράς “Ὁ Μῦθος τοῦ Αἵματος” γιὰ τὸ νέο ἔτος, ὑπὸ τίτλον “Μητριαρχικὲς ἐπιβιώσεις στὸν ἀρχαῖο εὐρωπαϊκὸ κόσμο” τοῦ Λαζάρου Πηνιάτογλου. Τὸ παρὸν ἀποτελεῖ ἀκριβῆ ψηφιακὴν ἐπανεκτύπωσι τῆς ἐκδόσεως τοῦ 1939. Ὁ συγγραφεὺς ἐπιχειρεῖ νὰ παρουσιάσῃ μητρογονικὰ ἔθιμα καὶ λείψανα, ποὺ διετηρήθησαν ὡς ἀντηχήσεις τοῦ παλαιοῦ, προαρίου κόσμου στὶς νέες πατριαρχικὲς ἰνδοευρωπαϊκὲς κοινωνίες. Παραθέτει ἐντυπωσιακὰ στοιχεῖα  ἀπὸ τὴν πρώιμη ἀρχαία Ἀθήνα, τὴν Ρώμη ἀλλὰ καὶ τὸν γερμανικὸ κόσμο.

E-mail ἐπικοινωνίας: entypo-yliko@armahellas.com

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Οι μύθοι αποτελούν προβολές ονείρων από το βαθύτατο υποσυνείδητο μιας φυλής κι εκφράζουν τα ιδεώδη, τις ανάγκες, τους φόβους, τις ενδόμυχες επιθυμίες και τις φιλοδοξίες ενός λαού. Μ᾿ όλο που τα σύμβολα ποικίλουν, όλοι οι μύθοι εκφράζουν παρόμοιες βασικές παρορμήσεις. Όταν είναι πιο ολοκληρωμένοι, καθορίζουν την σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του και με το θείο, έτσι που να μη υπάρχει ουσιαστική διάκριση ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του. Τότε μπορεί ένας ποιητής να χρησιμοποιήσει την μυθολογία του καιρού του για να δώσει την πληρέστερη έκφραση του αιώνα του με σύμβολα που ενσαρκώνουν την βαθύτερη μεταφυσική ουσιαστικότητα. Όσο περισσότερο ένας πνευματικός πολιτισμός φθίνει, τόσο το χάσμα ανάμεσα στο σύμβολο και το νόημά του διευρύνεται, μέχρι του σημείου όπου τα σύμβολα καταντούν διακοσμητικές μορφές και το νόημα που αντιπροσώπευαν γίνεται ολοένα και πιο αφηρημένο, ώστε τελικώς να καταντά απλή αντανακλαστική διαλεκτική και κενός ουσίας ορθολογικός φορμαλισμός.

Προτού η διάρρηξη αυτή της εσωτερικής συνοχής προχωρήσει πολύ κι εγκαθιδρύσει βαρύ καθεστώς μιας αμετάπλαστης αποστεώσεως των πρώην εμπύρως ρεόντων συστατικών του πνεύματος και του (υπό παραδοσιακήν έννοιαν) μικροκόσμου του, ο κοινός άνθρωπος, όπως και ο καλλιτέχνης, καταφεύγουν στις μυθολογίες για να εκφράσουν αναλογικώς και αμέσως σχεδόν τις βαθύτερες ενοράσεις, συλλήψεις και σκέψεις τους ως προς τον Κόσμο και την θέση του ανθρώπου μέσα σ᾿ αυτόν, ως προς όλα τα διλήμματα που οριοθετούν το ύστατό του μυστήριο.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η ΕΥΓΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Στην εποχή των νεοφιλελευθέρων παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών, όπου η πρόσμειξις, το ανακάτεμα και ο μιγαδισμός ως τάσις αποτελούν τον κανόνα (αν όχι το πρότυπο), το να μιλήσουμε περί της ευγονικής ιδέας αποτελεί «ταμπού» και «ντροπή» (από της ειθισμένης σάπιας, υποκριτικής και ολεθρίας, βδελυράς ψευδο-«ανθρωπιστικής» οπτικής…) ακόμη και σε ψευδο-«παραδοσιακούς» κύκλους.

Η Ευγονία, επιδιώκουσα την βελτίωση του ανθρωπίνου είδους μέσω της εφαρμογής των νόμων της κληρονομικότητος, δεν είναι νέα επιστήμη. Πολλοί αρχαίοι λαοί διεπίστωσαν την μεταβίβαση ατομικών χαρακτήρων, φυσιολογικών ή παθολογικών, των προγόνων εις τους απογόνους. Το οποίον και, βεβαίως, αποτελεί ως βασική γνώση αυτονόητον κτήμα του τελευταίου αγραμμάτου χωρικού ή κτηνοτρόφου – που στέλνει τα παιδιά του στο «σχολείο», ώστε να εγχυθεί εντός των το δηλητήριο της «ανθρωπιστικής διαφώτισης», που θα εκτοπίσει κάθε «επικίνδυνο» για την βρωμερά «πολιτική ορθότητα» απομεινάρι φύσεως, επιγνώσεως, αυτοσυναισθήσεως, αρμονίας, αυτογνωσίας…

  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Κιναιδία καὶ τὰ ἀνθρώπινα ἐνεργειακὰ κέντρα – ἤ, Κιναιδισμός: ἡ ῥιζικὴ ἀποδόμησις τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος

 

Καθὼς ἡ ψυχιατρικῶς μοναδικὴ παγκοσμίως βδελυρὰ παράκρουσις τοῦ γνωστοῦ ἰδεολογοῦντος τραβεστὶ καὶ τοῦ ὁμοίως βδελυροῦ διαδικτυακοῦ του Καταβοθρήματος, ποὺ πλέον πλὴν τοῦ  συνήθους του αὐτομακιγιαρίσματος ἐπιδίδεται καὶ εἰς “μακιγιάρισμα” καὶ φωτοσοπικὰς ἀνασυνθέσεις φφιῶν τῶν στόχων τῆς τοξικῆς κιναίδου λύσσης του, καθὼς ἀπεγνωσμένως καὶ δι᾿ ἑνὸς θεάτρου ἐπινοημένων διαβολίσκων, διὰ τῶν ὁποίων ἐκφράζει μεταμφιέσεις τῆς ἰδίας του ἀπυθμένου βρωμιᾶς, πασχίζει παντοιοτρόπως νὰ προβάλῃ τὴν ἰδίαν ψυχοσύνθεσιν καὶ νοοτροπίαν καὶ εἰς ὅσους πολεμᾷ, ἐγγενῶς ἀδυνατῶν νὰ ξεφύγῃ ἐκ τοῦ κιναίδου του ἐσωτερικοῦ μικροκόσμου, ἀναδημοσιεύουμε λοιπὸν τὴν παλαιάν μας ἀνάρτησιν περὶ τῆς Κιναιδίας ὡς κεντρικῆς ἐνεργειακῆς Ἀναστροφῆς, συναφοῦς καὶ πρὸς ὁλικὴν ψυχονοητικὴν ἐσωτερικὴν Ἐκτροπήν, ὅπως διαφωτίζονται διὰ τῆς παραδοσιακῆς ἐσωτερικῆς γνώσεως:  Πρᾶγμα ποὺ ἡ παγκοσμίως μοναδικὴ ἐπιθετικὴ ἀναισχυντία καὶ ἐμετικότης τῆς διαδικτυακῆς καταβοθρηματικῆς μαϊμοῦς καὶ τὸ ἀκατάσχετόν της παραλήρημα, ἤδη ἀπὸ τοῦ 2004 κατὰ τοῦ Ἅρματος διὰ τῶν μέσων τοῦ Συστήματος ἐξαπολυθέν, τόσον ΕΜΕΤΙΚΩΣ ΚΑΙ ΑΦΟΡΗΤΩΣ ΚΑΤΑΔΕΙΚΝΥΕΙ, ὡς παγκόσμιον φαινόμενον ἀκραίου ἐπιθετικοῦ κιναιδισμοῦ!!!
 
Ἡ ψυχονοητικὴ λοιπὸν ἐκτροπὴ τοῦ Κιναιδισμοῦ ΕΝ ΤΕΛΕΙ καθίσταται τόσον ἀηδιαστικῶς γοερά, ὥστε καὶ ἡ ψυχιατρικὴ ἐπιστήμη ἀποσβολοῦται καὶ παραιτεῖται  – καὶ τότε μόνον ἡ περισυλλογὴ ὑπὸ ὑγειονομικῶς ἐξωπλισμένου ἀπορριμματοφόρου πλέον ἐνδείκνυται. Πράγματι, ἡ ἀηδία ποὺ προκαλεῖ τὸ γοερὸν αὐτὸ κίναιδον ἔκπτυσμα εἶναι ἀφόρητος – καὶ εἶναι γνωστὸς καὶ ὁ μῦθος τοῦ Πλάτωνος περὶ τῆς ὑπὸ τῶν κιναίδων παντελοῦς ἀπωλείας τῆς Αἰδοῦς…
Ἐν τούτοις τὸ ἐν λόγῳ Καταβόθρημα ἀποτελεῖ παγκοσμίως μοναδικὸν φαινόμενον, προϊὸν τοῦ μυσαροῦ ἐγχωρίου κιναίδου πιθηκιστανικοῦ ὑποκόσμου… Καὶ λερώνεται βδελυρῶς καὶ ὅποιος δὲν φροντίζει σαφῶς καὶ ἀπεριφράστως νὰ ἀποστασιοποιηθῇ ἐξ ἐκείνου! 
 
Κατωτέρω ἡ σχετική πρὸς τὸ ἐκ νέου βδελυρώτατα ἐπίκαιρον καταστὰν θέμα παλαιά μας ἀνάρτησις: 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Φύση και Σκοτεινή Εποχή

Σε όποιον εντός του διαθέτει έναν πυρήνα υγιούς πνευματικότητος, τα κέντρα του σε στοιχειώδη ισορροπία και ματιά που διατηρεί την διαύγειά της, εις πείσμα του ομιχλώδους και συγκεχυμένου χαρακτήρος της εποχής, η διαπίστωση περί της νοσηρότητος και της παρακμιακής φύσεως του συγχρόνου κόσμου της νεωτερικότητος επιβάλλεται αφ᾿ εαυτής ως προφανής αλήθεια και δίχως να χρήζει περαιτέρω τεκμηριώσεως. Η εντύπωση αυτή γίνεται εντονώτερη και συνεπώς δυνάμει αντιληπτή από ολοένα και ευρύτερες μάζες καθώς κινούμαστε προς τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα αληθινά αυτά προπύργια του εκφυλισμού, στα ανήλιαγα των οποίων σοκάκια οι μάζες των υπνοβατούντων σέρνουν σπασμωδικά, ακανόνιστα και άσκοπα την συγκεχυμένη τους ύπαρξη μέχρις ότου σβήσουν και χαθούν, δίχως να έχουν ποτέ τολμήσει να στρέψουν την ματιά τους προς τα ᾿πάνω. Εκεί η εκφυλιστική αυτή τάση έχει διαβρώσει και μολύνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, κάθε δομικό στοιχείο της ατομικής και κοινωνικής ζωής, αλλοιώνοντας τον πρωταρχικό της χαρακτήρα και μετατρέποντάς την σε νέο φορέα παρακμής και διαστρεβλώσεως. Εντός αυτού του περιβάλλοντος καλείται ο σημερινός νέος να καλλιεργήσει και εκδηλώσει τα θετικά του στοιχεία, να ανακαλύψει και, ερχόμενος σε σύγκρουση ριζική με την κατεστημένη τάξη που τον καλεί σε αποστασία και διάλυση μέσα στους αγελαίους συμμορφωτικούς κανόνες του μεγαλοαστικού χάους, να ακολουθήσει το μονοπάτι που του έχει ανατεθεί.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ ἀκομβίωτος …«στρατάρχης», ἡ σημειολογία τοῦ ραγιαδισμοῦ καὶ ἡ δύναμις τῆς αἰσθητικῆς.

Η σημειολογία ή σημειωτική, όπως προτιμούν πλέον να την ονομάζουν οι ειδικοί του συγκεκριμένου επιστημονικού κλάδου (αντιγράφοντας εκ του εισαγωγικού κειμένου του ιστοτόπου της Ελληνικής Σημειωτικής Εταιρείας: http://hellenic-semiotics.gr/) ορίζεται ως: «[…] η επιστημονική περιοχή που μελετάει σε βάθος όλα τα φαινόμενα του πολιτισμού στις σημερινές κοινωνίες, αλλά και στις κοινωνίες του παρελθόντος, ως συστήματα σημείων. Αντικείμενα μελέτης της σημειωτικής είναι ανάμεσα σε άλλα η καθημερινή συμπεριφορά, τα νοήματα που επικοινωνούν οι χειρονομίες και ο τρόπος ένδυσης, οι δομές της ποίησης και της λογοτεχνίας, ο τρόπος που επικοινωνούν η μουσική, η ζωγραφική και οι λοιπές τέχνες, τα μηνύματα που μας εκπέμπουν το θέατρο, ο κινηματογράφος και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, καθώς και τα βιώματα από την αρχιτεκτονική και γενικότερα τον κτισμένο χώρο. […]».

Είναι πράγματι η σημειωτική, για όσους έχουν εντρυφήσει στην γοητευτικά οξυδερκή οπτική και τις μεθόδους της, ένα εργαλείο εξαιρετικώς χρήσιμο στην πορεία προσεγγίσεως και κατανοήσεως ποικίλων κοινωνικών και ιστορικών φαινομένων, της πολιτικής συμπεριλαμβανομένης – ιδίως δε αυτής! 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΝΙΚΟΥ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ: «ΚΟΥΡΟΣ» (ΤΡΑΓΩΔΙΑ)

Μία γλαφυρή καί ἐξόχως συμβολική παρουσίαση τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ Ἀρίου πρωτo-ελληνικοῦ πνεύματος ἐπί τῆς προελληνικῆς Κρήτης.

Ελάχιστοι ίσως το γνωρίζουν, αλλά το εκπνέον έτος 2017 είχε ορισθεί από το Υπουργείο Πολιτισμού ως έτος αφιερωμένο στον μεγάλο Έλληνα λογοτέχνη και στοχαστή Νίκο Καζαντζάκη, λόγῳ συμπληρώσεως 60 ετών από τον θάνατό του.

Επρόκειτο για μία κολοσσιαία προσωπικότητα των ελληνικών γραμμάτων.

………………..

Για να τιμήσουμε λοιπόν την τεράστια αυτή προσωπικότητα των ελληνικών και ευρωπαϊκών γραμμάτων, επιλέγουμε, ως τελευταία ανάρτησή μας πριν την εκπνοή του 2017, να παρουσιάσουμε μια παλαιά ραδιοφωνική ηχογράφηση που ανασύραμε από το αρχείο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας, ένα πραγματικό διαμάντι! Πρόκειται για ραδιοφωνική προσαρμογή του θεατρικού έργου του Νίκου Καζαντζάκη, «Κούρος». Ακούστε το προσεκτικά και παρατηρήστε πόσο δεξιοτεχνικώς, μέσω της λογοτεχνικής διασκευής του μύθου του φόνου του Μινώταυρου από τον Αθηναίο Ήρωα Θησέα, παρουσιάζεται η επικράτηση των (Μυκηναίων) Πρωτο-Ελλήνων, κατακτητών της Κρήτης, επί των (Προελλήνων) Μινωιτών και εκ παραλλήλου αποκαλύπτεται η νίκη του ηλιακού αρίου πατριαρχικού πνεύματος επί του χθονίου προ-αρίου μητριαρχικού μεσογειακού κόσμου.  Πρόκειται  για έναν πραγματικό ύμνο στο Άριο-Ελληνικό Πνεύμα, έναν ύμνο στο πρωταρχικώς αυθεντικό Πνεύμα της ΑΙΩΝΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΟΙΑΚΙΣΜΟΙ (21)

Χαιρετισμὸς πρὸς τοὺς τὸ Μέγα Ἡλιοστάσιον τιμῶντας συναγωνιστάς:

 

Συναγωνισταί,

Τὸ ἐφετεινὸν Μέγα Ἡλιοστάσιον, περὶ τῆς μεταφυσικῆς σημασίας τοῦ ὁποίου ἔχω σημειώσει ἀρκετὰ καὶ εἰς τοὺς ἄρτι ἐκ νέου ἀναρτηθέντας 18ους Οἰακισμούς μου, μᾶς εὑρίσκει εἰς μίαν καθ᾿ ὅλα κρίσιμον καμπήν, συλλογικῶς ὡς Φυλήν, ὡς Ἔθνος, ὡς ΑΡΜΑ – ἀλλὰ κατὰ συγκυρίαν ἐπίσης καὶ πολλοὺς ἐξ ἡμῶν ἀτομικῶς ἀκόμη. Ἐξἄλλου ὅλων μας ἡ ἐπιβίωσις ἔχει καταστῆ ἐπίπονος καὶ δυσχερής, οὐ δὲ μόνον ἕνεκα τῆς γενικῆς δυσπραγίας ὡς ἐκ τῆς ἄφρονος, προδοτικῆς, ἐθνικῶς ὀλεθρίας καὶ αὐτοκτονικῆς κυριολεκτικῶς διαχειρίσεως τῶν κοινῶν ὑπὸ τῶν ἀπατεώνων λακέδων τοῦ Συστήματος, ποὺ πρωταγωνιστοῦν καὶ μετέχουν τοῦ θλιβεροῦ Θεάτρου Σκιῶν τῆς Δημοκρατίας/Δεινοκρατίας, ἀλλὰ προσέτι διά τινας ἐξ ἡμῶν καὶ δυνάμει ἐπιπροσθέτων εἰδικῶν δυσχερειῶν ποὺ τὸ Σύστημα μᾶς ἐπιβάλλει ὡς ἀνεπιθυμήτους καὶ σιωπηρῶς διωκομένους ἀντιφρονοῦντας…

Ἡ γενικὴ καὶ εἰδικὴ δυσπραγία φέρει ἕκαστον τῶν συναγωνιστῶν ἀλλὰ καὶ φίλων μας ἀκόμη εἰς κατάστασιν κρίσεως, καθὼς ἡ πρόσθετος πίεσις, ψυχολογικῆς ἢ καὶ μᾶλλον ἐξωτερικῆς φύσεως, δοκιμάζει τὴν ἀντοχὴν καὶ τὰς ἀντιστάσεις, θέτει δ᾿ ἐκ νέου διλήμματα, τὰ ὁποῖα θὰ ὤφειλεν πάντως ἕκαστος συντασσόμενος ὑπὸ τὰ λάβαρά μας νὰ εἶχε πρὸ πολλοῦ διευκρινίσει καὶ ἀποφασίσει. Καὶ τοῦτο ἀσφαλῶς ἔχει πράγματι γίνει καὶ ἀκλονήτως ἰσχύει διὰ τοὺς πλείστους τῶν τασσομένων ὑπὸ τὰ λάβαρα τοῦ Ἅρματος, ὅμως ὄχι πάντοτε δι᾿ ὅλους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]