Οὐ κατὰ χρόνον εἶναι γενητὸν τὸν κόσμον, ἀλλὰ κατ᾿ ἐπίνοιαν.
Αυτή είναι η πραγματική φράση, την οποία κάποτε κάποιος ανελλήνιστος προσπάθησε ανεπιτυχώς να μεταφέρει στα «Ελληνικά του Ε.Α.Μ.» και την δημοσίευσε στο διαδίκτυο από όπου θα την πήρε προφανώς και ο συγγραφέας του άσχετου με την φράση αυτή άρθρου περί εκλογών.
Καθότι δεν έχει διασωθεί κάποιο γραπτό έργο του ιδίου του Ηρακλείτου, οι διάφορες φράσεις του διασώζονται μέσα από πλήθος αναφορών σε αυτές σε όλη την αρχαία Ελληνική γραμματεία. Ο Διογένης Λαέρτιος, στο έργο του «Βίου Φιλοσόφων» αναφέρει ότι ο Ηράκλειτος τους χρόνιους συλλογισμούς και τα συμπεράσματά του τα κατέγραψε σε ένα ογκώδες βιβλίο με τον τίτλο «Περί φύσεως».
“Αυτός ο λόγος δεν απευθύνεται σε κανένα, παρά σ’ όποιον μόνον τον αναγνωρίζει ως δική του ζωή, ή τουλάχιστον δυνάμει τον κατέχει ως πόθο της καρδιάς του”. Meister Eckehart
ΠΕΡΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΤΟΥ 1ου ΑΙΩΝΟΣ π.Χ. ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΗΚΜΑΖΕ ΕΝΑΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ.Ο ΑΜΜΩΝΙΟΣ, ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ ΠΛΕΙΑΔΟΣ ΝΕΩΝ ΕΠΙΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΓΕΜΑΤΩΝ ΑΠΟ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ. ΕΔΙΔΑΣΚΕ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ. ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΡΩΝ ΤΟΥ ΜΑΘΗΤΩΝ, ΔΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΣ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΕΤΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΣΥΧΝΑ ΠΡΟΕΤΡΕΠΕ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΘΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΗ, ΣΥΓΚΑΤΕΛΕΓΕΤΟ Ο ΕΚ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ, ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΑΡΧΟΥ ΚΑΙ ΕΓΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΛΑΜΠΡΙΟΥ.
Ο άφρων σχετικισμός και η ανεπίγνωστη ακηδία των συνηθισμένων ανθρώπων της εποχής μας, ως προς την αξιολόγηση των ποιοτήτων των ηχητικών αλληλουχιών που αποκαλούμε «μουσική», αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά χαρακτηρολογικά γνωρίσματα που αποκαλύπτουν σ’ όλη την αποκρουστική του υπόσταση τον ΥΠΑΝΘΡΩΠΟ. Αμέσως γίνονται αντιληπτά από την ευκολία με την οποία θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο και, ως εκ τούτου, αποδεκτό για κάποιον “διαπρεπή” π.χ. πολιτικό, συγγραφέα, διανοούμενο κ.λ.π, να απολαμβάνει “σκυλάδικα” και να ξεφαντώνει με τσιφτετέλια, ή η άνεση με την οποία μπορούν να σεβασθούν και να δεχτούν ως «αξιόλογο καλλιτέχνη» έναν μουσικό ο οποίος, επί παραδείγματι, είναι ταυτοχρόνως ένας άξεστος γύφτος ή ένας διεστραμμένος κίναιδος.
Επίσης, η πλέον διαδεδομένη άποψη των μαζανθρώπων που συμπυκνώνει την επιδερμικότητα της θεωρήσεως τους και την εγγενή τους τύφλωση είναι η εξής : “εγώ, δεν είμαι απόλυτος, είμαι ανοικτός στις επιλογές μου, γι’ αυτό και ακούω όλα τα είδη μουσικής”. Η παραπάνω διαδεδομένη δήλωση δεν αποτελεί παρά το αποκορύφωμα της κοινής ευτέλειας. Ευθεία αποδοχή ψυχικής ανισορροπίας και νοσηρότητας , ένα είδος διχασμού και ιδιοτύπου σχιζοφρένειας ως προς την λειτουργία της αισθητικής αποτιμήσεως της πραγματικότητος.
Κατόπιν τούτων, αμέσως εγείρεται το ερώτημα : Ποιό είδος μουσικής δυνάμεθα να θεωρήσουμε ως ποιοτικώς «ανώτερον» και γιατί;
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σύμφωνα με άρθρο,το οποίο δημοσιεύθηκε στην Daily Mail, έρευνα του καθηγητού David Dunning, ενός ψυχολόγου του πανεπιστημίου Cornell, επισημαίνει ότι η θεωρία της δημοκρατίας έχει ένα ατυχές ελάττωμα επί της αρχής – η πλειοψηφία των πολιτών,ψηφοφόρων, είναι πολύ ηλίθιοι για να επιλέξουν τον καταλληλότερο υποψήφιο.
Σύμφωνα λοιπόν με την μελέτη, η δημοκρατική διαδικασία βασίζεται στην υπόθεση ότι η πλειοψηφία των πολιτών, αναγνωρίζει τον καλλίτερο πολιτικό υποψήφιο, ή την καλλίτερη πολιτική ιδέα, και βάσει λογικής θα έπρεπε να επιλέξη αντιστοίχως τον καλλίτερο υποψήφιο και την καλλίτερη πολιτική ιδέα.Αντιθέτως ,όμως, ένα μεγάλο μέρος ,με αυξανόμενες τάσεις, της έρευνας απέδειξε ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες παράγουν μέτριους πολιτικούς ηγέτες και αντίστοιχες πολιτικές. Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο να συμβάλουμε στην έρευνα και να επισημάνουμε πως στην χώρας μας προάγονται όχι μέτριοι πολιτικοί αλλά ανίκανοι σε βαθμό επικινδυνότητος.
“Αυτός ο λόγος δεν απευθύνεται σε κανένα, παρά σ’ όποιον μόνον τον αναγνωρίζει ως δική του ζωή, ή τουλάχιστον δυνάμει τον κατέχει ως πόθο της καρδιάς του”. Meister Eckehart
Ο άφρων σχετικισμός και η ανεπίγνωστη ακηδία των συνηθισμένων ανθρώπων της εποχής μας, ως προς την αξιολόγηση των ποιοτήτων των ηχητικών αλληλουχιών που αποκαλούμε «μουσική», αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά χαρακτηρολογικά γνωρίσματα που αποκαλύπτουν σ’ όλη την αποκρουστική του υπόσταση τον ΥΠΑΝΘΡΩΠΟ. Αμέσως γίνονται αντιληπτά από την ευκολία με την οποία θεωρείται απολύτως φυσιολογικό και αναμενόμενο και, ως εκ τούτου, αποδεκτό για κάποιον “διαπρεπή” π.χ. πολιτικό, συγγραφέα, διανοούμενο κ.λ.π, να απολαμβάνει “σκυλάδικα” και να ξεφαντώνει με τσιφτετέλια, ή η άνεση με την οποία μπορούν να σεβασθούν και να δεχτούν ως «αξιόλογο καλλιτέχνη» έναν μουσικό ο οποίος, επί παραδείγματι, είναι ταυτοχρόνως ένας άξεστος γύφτος ή ένας διεστραμμένος κίναιδος.