ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν!
Κατωτέρω ἀναδημοσιεύομεν τὴν ἀπὸ 20ῆς Ἰουλίου 2015 ἐπετειακὴν ἀνάρτησίν μας, προστίθεντες κυρίως ἐνίας νέας παραπομπάς/συνδέσμους ΑΛΛΑ καὶ σημαντικὸν Παράρτημα εἰς τὸ τέλος.
Κατωτέρω ἀναδημοσιεύομεν τὴν ἀπὸ 20ῆς Ἰουλίου 2015 ἐπετειακὴν ἀνάρτησίν μας, προστίθεντες κυρίως ἐνίας νέας παραπομπάς/συνδέσμους ΑΛΛΑ καὶ σημαντικὸν Παράρτημα εἰς τὸ τέλος.
[Τὸ ἀκολουθοῦν κείμενον ἀπεστάλη ὑπὸ νεαροῦ συναγωνιστοῦ κατὰ τὴν περίοδον τῶν ἑορτῶν.]
Είναι σε κάποιες περιόδους του έτους όπως η παρούσα εορταστική που καθίσταται εντονώτερη η (φαινομενική;) αντίφαση μεταξύ αφ᾿ ενός μίας εντελώς επιφανειακής θρησκευτικής ψευδοκατανύξεως, την οποία πολλά άτομα της κοινωνίας προσποιούνται πως τάχα συμμερίζονται, δηλώνοντας, νομίζοντας ή ό,τι άλλο πως η ζωή τους καθοριστικώς νοηματοδοτείται από την «Ορθοδοξία», και αφ᾿ ετέρου της εκ παραλλήλου ηδονιστικής παραδόσεως στην τρυφηλότητα μίας χυδαία υλιστικής καταναλωτικής ευωχίας και αποθεώσεως του στείρα τεχνοκρατικού «μοντερνισμού».
Δεδομένου ότι ο κορμός της συριζανελικής κυβερνήσεως αποτελείται από δεδηλωμένους αθρήσκους και αθέους κομμουνιστές, οι οποίοι είναι φανερό ότι, παράλληλα με την εθνοαποδομητική-εθνομηδενιστική τους αντζέντα, προωθούν και μία σταδιακώς εντεινομένην αντικληρικαλική και αντιθρησκευτική στρατηγική, αξίζει να εξετάσουμε εάν και κατά πόσον η, καθοριστικώς επηρεασμένη από τον μαρξισμό, ιδεολογία του Σύριζα όντως ευρίσκεται σε αντιπαράθεση με την ελλαδική εκκλησία και τον ορθόδοξο χριστιανισμό – ή αν, μήπως, ευρίσκονται αμφότερες στην «ίδια πλευρά του λόφου».
Εν σχέσει προς τα ανωτέρω αξίζει να θυμίσουμε τις μεγάλες διαστάσεις που έλαβε πριν λίγο καιρό η σύγκρουση μεταξύ κυβερνήσεως και εκκλησίας η οποία εκδηλώθηκε ως αντιπαράθεση του (τέως πλέον) υπουργού παιδείας Ν. Φίλη με τον αρχιεπίσκοπο της ελλαδικής εκκλησίας Ιερώνυμο, με αφορμή την μεταξύ τους διάσταση απόψεων, αναφορικώς με την θέση, τον χαρακτήρα και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών εντός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος καθώς και σχετικώς με το γενικώτερο θέμα των σχέσεων κράτους-εκκλησίας και της ανάγκης (ή μη) για τον λεγόμενο διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.
Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε στα γραφεία της οργανώσεως Αθηνών του ΑΡΜΑτος, το Σάββατο, 19 Νοεμβρίου 2016, εκδήλωση-διάλεξη με θέμα: «42 χρόνια δημοκρατίας: 42 χρόνια Ψεύδους, Αἴσχους, Προδοσίας». Η εκδήλωση περιελάμβανε σειρά ομιλιών αφιερωμένων στην επονείδιστη και άκρως διαλυτική για το έθνος μας, περίοδο της μεταπολιτεύσεως, περίοδο απολύτου κυριαρχίας του κλεπτοκρατικού κοινοβουλευτισμού.
Ο πρώτος ομιλητής επεσήμανε τις θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ της αθηναϊκής δημοκρατίας του 4ου – 3ου π.Χ. αιώνος αφενός και των συγχρόνων αστικών αντιπροσωπευτικών (κοινοβουλευτικών) δημοκρατιών – αποτόκων της γαλλικής επαναστάσεως και της βρετανικής εμποροκρατίας (στρεβλών κακεκτύπων της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας) αφετέρου, διαφορές οι οποίες δεν αναιρούν ωστόσο την, επισημανθείσα από πλειάδα φιλοσόφων και στοχαστών, εν γένει προβληματική φύση του δημοκρατικού πολιτεύματος, σε όλες τις κατά περιόδους παραλλαγές του.
Ο δεύτερος ομιλητής ανεφέρθη στα προσωπικά του βιώματα, από την απαρχή των επεισοδίων στο κέντρο των Αθηνών, τον Νοέμβριο του 1973, τα οποία οδήγησαν, μεταπολιτευτικώς, στην σχηματοποίηση του μυθεύματος περί «εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου» – γενεθλίου μύθου της μεταπολιτευτικής φαυλοκρατίας. Ακολούθησε εκτενής αναδρομή των 42 ετών μεταπολιτευτικής διαλύσεως με απαρίθμηση του πλήθους των προδοσιών που έχουν συντελεσθεί και προσδιορισμό ως βασικών διαλυτικών παραγόντων της περιόδου, που καθήμαξαν και καθαιμάσσουν την πατρίδα μας: την οικογενειοκρατία και την πλουτοκρατία.
Στα χρόνια της εθνοαποδομητικής περιόδου της μεταπολιτεύσεως, κατά τις εθνικές επετείους (με εξαίρεση βέβαια την «γιορτή του πολυτεχνείου»…) είναι διαπιστωμένο ότι οι όποιες εορταστικές εκδηλώσεις μνήμης λαμβάνουν χώρα στα πλαίσια π.χ. της σχολικής ζωής, ούτε κατ’ ελάχιστον συνάδουν με το πνεύμα των σχετιζόμενων ιστορικών γεγονότων, ούτε ασφαλώς οι εορταστικές εκδηλώσεις εκπληρώνουν τον πραγματικό σκοπό τους, δηλαδή την καλλιέργεια και τόνωση της εθνικής συνειδήσεως και του εθνικού φρονήματος των μαθητών. Δεν θα αποτελούσε υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι, με εξαίρεση όσους (ολίγους) εκ των μαθητών επιδίδονται σε προσωπική έρευνα για το ιστορικό πλαίσιο, η συντριπτική πλειονότητα των υπολοίπων εξέρχονται των αιθουσών εκδηλώσεων σε πλήρη σύγχυση, αποπροσανατολισμό και άγνοια, χωρίς συνήθως να έχουν καταλάβει καν περί τίνος πρόκειται… Πολλές οι αναλογίες αυτής της καταστάσεως καλλιεργουμένης συγχύσεως που έχει ως θύματα τους μαθητές, με την επίσης σκοπίμως καλλιεργούμενη σύγχυση που επιδιώκεται στο πλαίσιο της επικοινωνιακής διαχειρίσεως, από πλευράς Μ.Μ.Ε. και πολιτικών προσώπων, των προσφάτων πολύνεκρων τρομοκρατικών επιθέσεων στις Βρυξέλλες (και προηγουμένως στο Παρίσι), λαμβανομένων υπ’ όψιν, αν μη τι άλλο, των επισήμων ανακοινώσεων των διαφόρων εκπροσώπων πολιτικών φορέων, ευρωπαίων «ηγετών», κλπ.