17 Νοεμβρίου 2012. Ένα ακόμη “δάκρυ” για την “αδικοχαμένη” Ηλένια.
Την πρώτη επέτειο του «Πολυτεχνείου», το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες άλλων ανύπαρκτων «νεκρών» που γέμισαν το πολύπαθες κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελα του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα:
«Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει».
Τα «εξεγερμένα» αναρχοκωλόπαιδα (των …βορείων προαστίων) βρήκαν έναν ακόμη πρωτότυπο τρόπο να πλήξουν την Ελλάδα σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη συγκυρία, όταν δηλαδή η διεθνής θέση της χώρας έχει καταστεί περισσότερο επισφαλής παρά ποτέ – άθυρμα σκέτο στα χέρια των παγκόσμιων αφεντών του χρήματος που έχουν επιβάλει την ασφυκτική οικονομική τους θηλιά με την μορφή του επαχθούς και ταπεινωτικού μνημονίου – συνεπεία της πολυετούς, ακραία καταστροφικής οικονομικής διαχειρίσεως εκ μέρους του απαισχύντου μεταπολιτευτικού πολιτικαντισμού.