Η επέλαση των νεκροζώντανων (ζόμπι): από τον δυστοπικό κινηματογράφο στην σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα.

Ο κινηματογράφος (όπως άλλωστε, με τον τρόπο τους, όλες οι μορφές τέχνης) καταφέρνει να εξωτερικεύει αθέατες πτυχές του εσώτερου εαυτού, της ανθρώπινης ψυχής. Οι τέχνες ανέκαθεν λειτουργούσαν ως προπομποί του αύριο που έρχεται ή ως αλληγορίες του παρόντος –  ίσως ο κινηματογράφος να το καταφέρνει αυτό με μεγαλύτερη πληρότητα στην σύγχρονη εποχή, ως μία υβριδική και σύνθετη/ολιστική τέχνη που είναι.

Σε συνάρτηση με την ανωτέρω διαπίστωση, αποτελεί στοιχείο άξιο προβληματισμού και διερευνήσεως το τί ακριβώς εξωτερικεύει, τί ακριβώς συμβολίζει, σε ποια εσώτερη τάση ανταποκρίνεται η μεγάλη επιτυχία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νεκροζώντανους, τα ονομαζόμενα, στον αμερικάνικο κινηματογράφο, «ζόμπι». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των αποκρουστικών οντοτήτων που πλάθει η κινηματογραφική φαντασία, αυτών των φρικτών μορφών που μοιάζουν βγαλμένες από μία απροσδιόριστη ζοφερή άβυσσο, που με την καθηλωτική αιμοβορία τους, επιμένουν να απομυζούν κάθε ζωντανή ύπαρξη, απονεκρώνοντας κάθε ζωντανή μορφή και μεταβάλλοντας τον κόσμο σε απέραντο ερεβώδη εφιάλτη; Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποια είναι η εικόνα και η κινησιολογία τους: δυσμορφία, δυσκαμψία, γυάλινο βλέμμα, αργές, νωχελικές κινήσεις, χωρίς ζωντάνια, με έλλειψη οιουδήποτε αισθήματος [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2021. Το μεγάλο ετήσιο κοσμολογικό γεγονός – σημείο αναφοράς για τα ευρωπαϊκά εθνικά/παραδοσιοκρατικά κινήματα.

Ό,τι ουσιωδώς διαφοροποιεί την δική μας κοινότητα, το ΑΡΜΑ, από τις πολυάριθμες άλλες οργανώσεις, κόμματα, κινήματα, κλπ, του (στενότερου ή ευρύτερου) «χώρου», που επικαλούνται την αυτή ή παρεμφερή πολιτική ταυτότητα, είναι:

(α) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη απέχει πολύ από το να αποτελεί απλώς μία πολιτική ιδεολογία, ήτοι μία πρόταση διακυβερνήσεως της πολιτείας. Επί της ουσίας η Ιδέα μας ανάγεται στους αιωνίους φυσικούς και βιολογικούς νόμους (βιολογική κοσμοθεωρία), στις πρωταρχικές αρχές που διέπουν την φύση και την ζωή – και ακόμη παραπέρα: αγγίζει την σφαίρα του Ιερού, το πεδίο της μεταφυσικής/οντολογίας.

(β) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη συνδέεται πρωτίστως με την πραγματική ζωή, καθισταμένη, τοιουτοτρόπως, υπόθεση ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ, έμπρακτο βίωμα, συνειδητό, ολιστικό. Έτσι, η Ιδέα δεν γίνεται αντιληπτή απλώς ως μια αφηρημένη διανοητική κατασκευή αλλά ως καθημερινή πράξη που συνεχώς δοκιμάζεται. Η συνέπεια, η συμφωνία λόγων και έργων, καθίσταται λυδία λίθος της αυθεντικότητος όποιου διατείνεται ότι αναγνωρίζει συνάφεια με τον κύκλο μας.

(γ) ότι ανατρέχουμε και εμβαθύνουμε με γνήσιο ενδιαφέρον και  με ερευνητικό ζήλο στις πανάρχαιες εθνικές/φυλετικές παραδόσεις, τις ζείδωρες πηγές της πατρογονικής μας κληρονομιάς, αναζητώντας εκεί τα πρότυπα του βίου και τις πηγές της πνευματικής εμπνεύσεως.

Στο πνεύμα των ανωτέρω γίνεται αντιληπτή η σημασία που αποδίδουμε στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ως την σημαντικότερη παραδοσιακή εορτή στον ενιαύσιο κύκλο.

Αναφορικώς με το ίδιο το Ηλιοστάσιο, του οποίου η τροπή είναι για φέτος αστρονομικώς προσδιορισμένη στις 17.59 της 21ης/12ου/2021, παραπέμπουμε στα στοιχεία που έχουμε παρουσιάσει σε σειρά παλαιότερων σχετικών με το θέμα εκτενών αναρτήσεών μας:  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Martin Heidegger: Ὁ κορυφαῖος φιλόσοφος τοῦ 20οῦ αἰῶνος καὶ ἡ σχέσις του μὲ τὸν Ε/Σ.

Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου του 1889, γεννήθηκε ένας από τους  σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνος – για πολλούς, ο κορυφαίος! Πρόκειται για τον Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger, συγγραφέα του εμβληματικού «Είναι και Χρόνος», έργου που αποτελεί σταθμό στην οντολογική σκέψη, καθώς και πολλών άλλων σημαντικότατων έργων που σφράγισαν την σύγχρονη οντολογία, αισθητική, φιλοσοφία της ιστορίας και επηρέασαν βαθιά πολλούς άλλους φιλοσόφους, όπως ενδεικτικώς τα έργα: «Τι είναι Μεταφυσική», «Η προέλευση του έργου τέχνης», «Εισαγωγή στην Μεταφυσική» κ.λπ.

Αν και ελάχιστοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αξία του Martin Heidegger ως φιλοσόφου, οι επιθέσεις που δέχτηκε μεταπολεμικώς υπήρξαν σφοδρότατες και δεν έπαυσαν ώς τον θάνατό του! Ο λόγος για την συνεχή αμφισβήτησή του ως προσωπικότητος και την αδυσώπητη πολεμική που εισέπραξε μεταπολεμικώς ήταν ότι είχε διαπράξει ένα βαρύτατο «έγκλημα καθοσιώσεως»: επί εθνικοσοσιαλιστικής διακυβερνήσεως υπήρξε μέλος του N.S.D.A.P. (Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών) και, επιπροσθέτως, είχε δεχθεί για σύντομο διάστημα (στην αρχή της Ε/Σ διακυβερνήσεως) την θέση του Πρύτανη στο πανεπιστήμιο του Freiburg [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ “φυλὴ τῆς φυγῆς” – καὶ ἡ πλαδαρὰ φυλὴ τῶν “μαμάκηδων”!

Ἀνατομία τῆς ἐρημοποιήσεως…

Ἡ οἵα ἐξωτερικῶς ἐκδηλουμένη ἀρρυθμία, ἀ-ταξία καὶ παθολογία εἶναι πάντα ῥιζωμένη στὰ σωθικὰ μέσα τοῦ ὑπὸ γενικωτάτην ἔννοιαν συνολικοῦ καθεστῶτος, καταστάσεως (status quo) δηλαδή, τόσον τῆς κοινωνίας συνολικῶς ὅσων καὶ τῶν ἐπὶ μέρους ἀτόμων του ἀλλὰ καὶ τοῦ πῶς αὐτὰ διαβαθμίζονται, βάσει τὶ εἴδους κριτηρίων.

Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ πλήρους Ἀντιστροφῆς. Ἡ παντοειδὴς συνεπῶς καὶ ποικίλων διαβαθμίσεων καὶ μειξοποικιλιῶν Γυφτιὰ καὶ ὁ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως βιοψυχικὸς ἀπόπατος καὶ βοῦρκος ἔχουν “βρεῖ τὴν ὑγειά τους” κι αἰσθάνονται ἀχαλίνωτοι κι ἀνεξέλεγκτοι. Αὐτὸς ὁ βιοψυχικὸς Βοῦρκος, συχνὰ πολλῷ χείρων καὶ ἐκείνου τῶν ἤδη νεωστὶ εἰσβαλλουσῶν ἀφρασιατικῶν καὶ ἀραβοσημιτικῶν ὀρδῶν, ἀλλοιώνει πρὸς ἀντίστοιχον οἰκτρότητα καὶ αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸν τοπίον.

Ἡ πάλαι ποτὲ ὡραία καὶ θεσπεσία Ἑλλὰς μετατρέπεται οὕτω τάχιστα εἰς ἀπέραντον σκουπιδότοπον, τόσον ἐντὸς τῶν ἐν πολλοῖς τριτοκοσμικοῦ τύπου ἄχαρων καὶ ἀσφυκτικῶς σκυροδετημένων πόλεων ὅσον, ἀλλοίμονον, καὶ κατὰ τὴν μὴ ἀστικὴν περιοχήν. Οἱ Ταμτᾶκοι ποὺ πιὰ ἐγίναν “ἄρχοντες”, περιφέροντες τὴν ἀθλίαν των ἀναξίαν ὕπαρξιν ἀνὰ τὴν χώραν πετοῦν ἀνέτως ὅ,τι πλαστικὸν περιτύλιγμα τῶν καταβροχθισμάτων τους (ἀλλὰ καὶ τῆς βρασμένης μέσα στὶς οἰστρογονοῦχές τους πλαστικὲς φιάλες, ποὺ κατὰ ἑκατομμύρια ἔχουν σκορπίσει σὲ κάθε σπιθαμὴ γῆς, σούπας βακρηριδίων ποὺ οἱ γραικύλοι πίνουν θεωρώντας την “νερό”…) ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ αὐτοκινήτου των ἢ τοῦ τραίνου, μολὐνοντας τὰ πάντα ὡσὰν τὶς μύγες καὶ χωρὶς ἴχνος διακρίσεως (ἄλλως τε τόσος ἀγὼν διεξάγεται κατὰ τῶν διακρίσεων!), σεβασμοῦ ἢ στοιχειώδους ἀνθρωπίνης αἰδοῦς…

Οὕτω ὁ περιβόητος “ἀνθρωπισμὸς” τάχιστα καὶ ἀνεπιστρεπτὶ ἐγκαθιδρύει παντοῦ καὶ παντὶ τρόπῳ τὸν ὑπανθρωπισμόν… Ὁ δὲ ὑπανθρωπισμὸς ἀλλοιώνει τὸ κοινωνικόν, πολιτιστικόν, πολιτικόν, ἀστικόν, μουσικὸν ἀλλὰ καὶ φυσικὸν περιβάλλον κατὰ τὰ φύσει οἰκεῖά του ἀποκρουστικὰ ἀντι-πρότυπα. Ἀντίστοιχος καὶ ἔτι ἀηδεστέρα εἶναι καὶ ἡ ἀκατάσχετος ἀσυδοσία βοθρικῶν ὑπάρξεων εἰς τὸν διαδικτυακὸν χῶρον…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Τὸ ΑΡΜΑ στὴν κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου!

Σ’ όσους παρακολουθούν το ΑΡΜΑ και την πορεία του είναι πολύ γνωστή η έλξη και η γοητεία – φυσική και συμβολική – που ασκούν στα μέλη της Κοινότητός μας τα όρη και, ιδιαιτέρως μεταξύ αυτών, ο Όλυμπος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ακριβῶς το μαγικό αυτό βουνό, με την ξεχωριστή θέση στην ιστορία και την μυθολογία των Ελλήνων, είχαμε προ πολλών ετών επιλέξει για να διοργανώσουμε το Ιδρυτικό Συνέδριο της Κοινότητός μας. Σε τοποθεσίες του Ολύμπου έχουν έκτοτε φιλοξενηθεί πολλά συνέδρια, κατασκηνώσεις, σεμινάρια και ετήσιες συναντήσεις των μελών μας.

Μακριά από την σαπίλα, την σαβουρανθρωπίλα, την οχλοβοή και τα ανθρωπόμορφα τρωκτικά των παρακμιακών τσιμεντουπόλεων, μακριά από την αδιέξοδη και φαύλη μικροπολιτική (που πλήττει την χώρα μας – μηδαμώς και  του ταλαίπωρου «χώρου» εξαιρουμένου…), καταβάλλοντας ως ελάχιστο προσωπικό ψευδο-κόστος τον άκρως ευεργετικό σωματικό κάματο της πολύωρης πεζοπορίας, για τον συνειδητό τουλάχιστον ορειβάτη επέρχεται η εξαγνιστική εσωτερική αποδέσμευση από τον λιμνασμό στα τοξικά έλη και επάγεται μεταφορικώς και ουσιαστικώς η απελε

υθέρωση, λιγώτερο ή περισσότερο, ως αποτέλεσμα της ανωτροπικής κινήσεως και της αυθεντικής επαφής με την μυστική ουσία της Φύσεως.

Στὴν κοσμοαντίληψη τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ ἡ ὀρειβασία συνιστᾷ ἀναντικατάστατη ἄσκηση, ὄχι μόνο ὡς μέσον σωματικῆς βελτιώσεως ἀλλά πρωτίστως ὡς ἄσκηση ὁλικῆς ἐσωτερικῆς ἀνατάσεως καὶ ἀνελίξεως.

Την οντολογική και υπαρξιακή αυτή διάσταση της ορειβασίας εξόχως ανέδειξε σε πολλά κείμενά του ο κορυφαίος στοχαστής των Ιδεών μας και δεινός Αλπινιστής ο ίδιος, Ιούλιος Έβολα (οι στάχτες του οποίου, κατά την επιθυμίαν του, εναπετέθησαν σε παγετωνική σχισμή στο λατρευτό του Monte Rossa). 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χριστιανισμός, Ελληνισμός και εθνική ταυτότητα. Μια εισαγωγική προσέγγιση. [Mέρος 3ο] – Αριοευρωπαϊκή κοσμοθέαση ≠ ιουδαιοχριστιανική κοσμοθέαση

Σε προηγούμενα μέρη της σειράς των άρθρων μας, των αφιερωμένων στο θρησκευτικό ζήτημα και δη στο ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, επιχειρήσαμε μία όσο το δυνατόν συνοπτική ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από τις απαρχές του Χριστιανισμού έως τα πρώτα στάδια της εξελίξεώς του, παρουσιάζοντας την μετάλλαξη που υπέστη, μεταβαλλόμενος από μία τοπική θρησκευτική κοινότητα με χαρακτηριστικά αιρέσεως στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού (όπως ήτο κατά την γέννησή του), σε οικουμενική θρησκεία (όπως κατέληξε να είναι), με χώρο εξαπλώσεως την απέραντη τότε ρωμαϊκή οικουμένη και με βολικό όχημα διαδόσεως την ελληνική γλώσσα που, ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους, αποτελούσε κοινή γλώσσα επικοινωνίας πολλών λαών των ανατολικών επαρχιών του ρωμαιοκρατουμένου κόσμου. Είδαμε επίσης πώς από θρησκεία των απόκληρων και των καταφρονεμένων της παρηκμασμένης πολιτιστικώς και εκφυλισμένης βιολογικώς ρωμαϊκής κοινωνίας, μετεβλήθη, στην αυγή του 3ου αιώνος μ.Χ., σε επίσημη κρατική θρησκεία της αυτοκρατορίας και μάλιστα θρησκεία  κρατικώς υποστηριζομένη! 

Προτού όμως εστιάσουμε (πράγμα που θα κάνουμε σε επομένη αναφορά μας) στην εξέταση του φαινομένου του κατακερματισμού του Χριστιανισμού, προϊόντος του χρόνου, σε απείρους διαφορετικούς «Χριστιανισμούς», ήτοι σε ποικίλες εκδοχές  του αλλοιωμένου προτύπου και στην εξέταση του χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει οι σύγχρονες χριστιανικές εκκλησίες, θα πρέπει να προβούμε σε ορισμένες σημαντικές επισημάνεις σχετικώς με την εμφάνιση του θρησκευτικού φαινομένου εν γένει και ειδικότερα σχετικώς με την θρησκευτικότητα στον αρχαίο ελληνικό – και ευρύτερα στον αριοευρωπαϊκό – κόσμο.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Liberté, égalité, fraternité – Ο «μη υποχρεωτικός» εμβολιασμός ως «κοινωνική υποχρέωση» (Μέρος 2ο)

  1. Egalité

Ισότης μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ λευκών και νέγρων, μεταξύ φυσιολογικών και ανωμάλων, μεταξύ ευγενών και πληβείων, μεταξύ ικανών και ανικάνων, μεταξύ γενναίων και δειλών. Ισότης μεταξύ των πάντων! Αυτό είναι το «απαράβατο» σύγχρονο δόγμα που καθοδηγεί όλες τις μαρξιστικού τύπου ψευδο-θρησκείες που έχουν κυριαρχήσει στον δυτικό κόσμο.

Εντός αυτού του φαινομενικώς αρραγούς τείχους ισότητος που έχει εγκλωβίσει τις δυτικές κοινωνίες φανταστείτε τι θα λάμβανε χώρα εάν, επί παραδείγματι, στα πλαίσια της αντιμετωπίσεως της παραβατικότητος κάποιος πολιτικός ή δημοσιογράφος πρότεινε, ψελλίζοντας, να επιτρέπεται η ελεύθερη πρόσβαση των πάντων σε εμπορικά καταστήματα, εκτός από τους «Ρομά», οι οποίοι θα πρέπει να επιδεικνύουν ταυτότητα κατά την είσοδό τους και να συνοδεύονται από μέλος της ασφαλείας του καταστήματος κατά την παραμονή τους σε αυτό. Αν και, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραβατικά ένστικτα των «Ρομά» και το αδιαμφισβήτητο βαρύ ιστορικό κλοπών και ληστειών από μέλη της συγκεκριμένης φυλής, μια τέτοια πρόταση ακούγεται απολύτως λογική, είναι βέβαιον ότι οι αντιδράσεις από τους ζηλωτές της ισότητος θα ήσαν κάτι παραπάνω από σφοδρές. Παρομοίως φανταστείτε την θύελλα αντιδράσεων που θα ξεσήκωνε μια πρόταση επιτηρήσεως όσων Πακιστανοαφγανών διαμένουν πλησίον σχολείων, δεδομένων των παιδοφιλικών τάσεων των συγκεκριμένων φυλών. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Liberté, égalité, fraternité – Ο «μη υποχρεωτικός» εμβολιασμός ως «κοινωνική υποχρέωση» (Μέρος 1ο)

Liberté, égalité, fraternité (ελευθερία, ισότης, αδελφότης). Τι «σπουδαίες» λέξεις! Αποτελούν τις θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αξίες (υποτίθεται). Αποτελούν «απαράβατα δικαιώματα» πάνω στα οποία οικοδομήθηκε η σύγχρονη Ευρώπη. Αποτελούν τον δογματικό πυρήνα των νέων θρησκειών. Τόσο εντυπωσιακές λέξεις … αλλά και τόσο μα τόσο απατηλές!

  1. Liberté

Προ ολίγων ημερών πληροφορηθήκαμε την ύπαρξη και εν τέλει την επ’ αόριστον αναβολή του «Πρώτου Πανελληνίου Συνεδρίου Γονιμότητος» μετά τον σάλο που ξεσήκωσε στους χώρους της τηλεοράσεως και των μέσων «κοινωνικής δικτυώσεως» (που αλλού;) το διαφημιστικό του σποτ.  Το συγκεκριμένο συνέδριο ορθώς αναβλήθηκε, και θα ήταν ακόμη ορθότερο εάν είχε ακυρωθεί, διότι ναι μεν η βασική ιδέα του συνεδρίου, τουτέστιν της ενημερώσεως των γυναικών σχετικά με τα προβλήματα γονιμότητος που αντιμετωπίζουν σε μεγαλύτερες ηλικίες, είναι σωστή (αν και πρόκειται για κάτι προφανές), οπότε και ο στόχος του συνεδρίου θεμιτός μιας και αγγίζει την υπογεννητικότητα – το κρισιμότερο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και των ευρωπαϊκών κοινωνιών γενικότερα. Όμως το πρόγραμμα του αποκαλύπτει ότι επρόκειτο για προχείρως σχεδιασμένο εκλαϊκευμένο συνέδριο που προωθεί τον ευτελισμό και εκχυδαϊσμό της επιστήμης καθώς είχε κληθεί να απευθύνει ομιλίες ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα εξειδικευμένων και μη επιστημόνων, παντελώς αμόρφωτων τηλεπερσόνων, ψευδοκαλλιτεχνών έως και λαϊκών (σκυλο)-τραγουδιστριών!  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χριστιανισμός, Ελληνισμός και εθνική ταυτότητα. Μια εισαγωγική προσέγγιση. [Mέρος 2ο]

Στην  αμέσως προηγουμένη μας αναφορά στο θέμα (της οποίας συνέχεια αποτελεί το παρόν κείμενο), εξετάσαμε αδρομερώς τις πρώτες φάσεις της ιστορικής διαδρομής του Χριστιανισμού που ξεκίνησε από τον γεωγραφικό χώρο της Ιουδαίας εμφανιζόμενος ως μία τοπική αίρεση του Ιουδαϊσμού, πιθανότατα επηρεασμένη, κρίνοντας από το περιεχόμενο της διδασκαλίας του Ιησού όπως αποτυπώνεται στα Ευαγγέλια, από την καθαρολογική/μυστικιστική σέκτα των Εσσαίων. Η κοινότης των Εσσαίων ερχόταν σε κάποια αντίθεση με τα άλλα δύο, ισχυρότερα τότε ρεύματα στους κόλπους του Ιουδαϊσμού, ήτοι, του κυριάρχου συντηρητικού ρεύματος των τυπολατρών Σαδδουκαίων και του ανερχομένου μεταρρυθμιστικού ρεύματος των ηθικολόγων/ηθικιστών Φαρισαίων.

Ο ιουδαϊκή αφετηρία του πρωτο-χριστιανισμού και η εξάπλωσή του από την μεσανατολική μήτρα του προς την Ευρώπη.

Θα πρέπει να τονιστεί ότι ο Ιουδαϊσμός είχε τότε – και εξακολουθεί να έχει – αυστηρώς εθνοκεντρικό χαρακτήρα καθώς πρόκειται αναμφισβητήτως για την εθνική/φυλετική θρησκεία των Εβραίων – και μόνο των Εβραίων – κατά τρόπο ώστε ο Ιουδαϊσμός, ως θρησκεία, να ταυτίζεται απολύτως με τον Εβραϊσμό ως εθνότητα. Ειδοποιός διαφορά του Χριστιανισμού, που χωρίς αμφιβολία ξεπηδά από τους κόλπους του Ιουδαϊσμού (μια που ο Ιησούς, υπό την ιδία την χριστιανική οπτική, εμφανίζεται σαφέστατα ως ο Μεσσίας που εκπληρώνει τις προφητείες των Εβραίων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης, όπου τίποτε το οικουμενικό ή, εν πάση περιπτώσει, μη Εβραϊκό δεν εκπέμπεται και ο Θεός είναι θεός του Ισραήλ και μόνο!), κατέστη η, συν τω χρόνω, μετάλλαξή του, σε μία θρησκεία όχι στενά εθνική αλλά οικουμενική.  Αυτό επήλθε κυρίως ως αποτέλεσμα της προσηλυτιστικής δράσεως του «Αποστόλου των Εθνών» Παύλου (Σαούλ) εντός της πολυεθνικής χοάνης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (τμήμα της οποίας, υπό Ρωμαίους διοικητές, ήταν και η περιοχή της Ιουδαίας), όπου είχε ήδη επικρατήσει πνεύμα θρησκευτικής πολυμορφίας και συγκρητισμού με έντονες τάσεις αποδοχής μυστηριακών λατρειών εσχατολογικού χαρακτήρος που έρχονταν να καλύψουν, εν είδει παραισθησιακού παυσιπόνου, τις αγωνίες ανθρώπων (που ζούσαν σε μία ταραγμένη και ασταθή εποχή) για το «επέκεινα», κομίζοντας κάποια δελεαστική και ελπιδοφόρα πρόταση-υπόσχεση περί μεταθανατίου «ζωής», λυτρωτικής από τα εγκόσμια βάσανα…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χριστιανισμός, Ελληνισμός και εθνική ταυτότητα. Μια εισαγωγική προσέγγιση. [Mέρος 1ο]

Δεν πέρασε πολύς καιρός από την περίοδο της Μεγάλης Εβδομάδος κατά την διάρκεια της οποίας, όπως κάθε χρόνο, σε πολλά τηλεοπτικά κανάλια προβλήθηκαν οι γνωστές κινηματογραφικές παραγωγές με θέμα την ζωή και το μαρτύριο του Ιησού (π.χ «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» του Franco Zeffirelli) καθώς επίσης και διάφορες ταινίες έχουσες θεματολογία σχετική με τις περιπέτειες του Ιουδαϊκού λαού κατά την αρχαιότητα. Τέτοιες  ταινίες, που παρουσιάζουν το περιεχόμενο των βιβλικών διηγήσεων με τρόπο ιδιαιτέρως παραστατικό, δίνουν την ευκαιρία στον μέσο Έλληνα τηλεθεατή να συνειδητοποιήσει κάτι που ενδεχομένως έχει την τάση να λησμονεί, ότι δηλαδή η αφετηρία της θρησκείας που ακολουθεί, ανάγεται στην ιστορική και θρησκευτική μήτρα του Ιουδαϊσμού! Καθώς η προηγηθείσα εορταστική περίοδος, παρά τις δυσχέρειες των υγειονομικών περιορισμών, απετέλεσε, όπως κάθε χρόνο,  περίοδο κορυφώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος σ’ ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, ιδίως όμως στην Ελλάδα και εν γένει στον ανατολικό ορθόδοξο κόσμο, είναι, για τον λόγο αυτό, κατάλληλη η περίσταση για να θίξουμε, σε εισαγωγικό έστω επίπεδο, το κρισιμότατο ζήτημα του φαινομένου της θρησκείας, της θρησκευτικότητος, του θρησκευτικού συναισθήματος και κυρίως της σχέσεώς του με το έθνος και την εθνική ταυτότητα και, πιο συγκεκριμένα, το ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού, ως θρησκείας, με το ελληνικό έθνος και την Ελληνικότητα.

Πρόκειται για ζήτημα βαρύνουσας σημασίας καθώς αποτελεί ένα εκ των δύο κυρίων ζητημάτων που μονίμως και διαχρονικώς απασχολούν και οδηγούν σε διχογνωμίες και αντιπαραθέσεις γενικώς, ιδίως όμως εντός του λεγομένου «εθνικού χώρου».

Παρατηρεί κανείς στην Ελλάδα, τα τελευταία μάλιστα χρόνια με μεγαλύτερη ένταση, την εμφάνιση στον δημόσιο χώρο και δη στον πολιτικό στίβο, προσώπων, κομμάτων και οργανώσεων που  υπερτονίζουν και προβάλλουν, με ιδιαίτερη θέρμη, την ορθόδοξη χριστιανική ταυτότητα, παρουσιάζοντάς την ως απαραίτητο συμπλήρωμα και συνιστώσα της πατριωτικής ή/και εθνι(κιστι)κής τους φυσιογνωμίας. Μπορεί οιοσδήποτε να ανακαλέσει πολλά σχετικά παραδείγματα στην μνήμη του, ακόμα και σχετιζόμενα με πολύ πρόσφατα πολιτικά εγχειρήματα του εθνικοπατριωτικού «χώρου», με τους επικεφαλής κομμάτων, οργανώσεων κλπ, να υπερτονίζουν εμφατικώς την προσήλωσή τους στην «Ορθοδοξία»…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]