Η επέλαση των νεκροζώντανων (ζόμπι): από τον δυστοπικό κινηματογράφο στην σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα.
Ο κινηματογράφος (όπως άλλωστε, με τον τρόπο τους, όλες οι μορφές τέχνης) καταφέρνει να εξωτερικεύει αθέατες πτυχές του εσώτερου εαυτού, της ανθρώπινης ψυχής. Οι τέχνες ανέκαθεν λειτουργούσαν ως προπομποί του αύριο που έρχεται ή ως αλληγορίες του παρόντος – ίσως ο κινηματογράφος να το καταφέρνει αυτό με μεγαλύτερη πληρότητα στην σύγχρονη εποχή, ως μία υβριδική και σύνθετη/ολιστική τέχνη που είναι.
Σε συνάρτηση με την ανωτέρω διαπίστωση, αποτελεί στοιχείο άξιο προβληματισμού και διερευνήσεως το τί ακριβώς εξωτερικεύει, τί ακριβώς συμβολίζει, σε ποια εσώτερη τάση ανταποκρίνεται η μεγάλη επιτυχία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νεκροζώντανους, τα ονομαζόμενα, στον αμερικάνικο κινηματογράφο, «ζόμπι». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των αποκρουστικών οντοτήτων που πλάθει η κινηματογραφική φαντασία, αυτών των φρικτών μορφών που μοιάζουν βγαλμένες από μία απροσδιόριστη ζοφερή άβυσσο, που με την καθηλωτική αιμοβορία τους, επιμένουν να απομυζούν κάθε ζωντανή ύπαρξη, απονεκρώνοντας κάθε ζωντανή μορφή και μεταβάλλοντας τον κόσμο σε απέραντο ερεβώδη εφιάλτη; Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποια είναι η εικόνα και η κινησιολογία τους: δυσμορφία, δυσκαμψία, γυάλινο βλέμμα, αργές, νωχελικές κινήσεις, χωρίς ζωντάνια, με έλλειψη οιουδήποτε αισθήματος [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]