ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[2]

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ

“Ο μέγας σταθμός του στοχασμού στην μεσημβρία του Μυθικού πολιτισμού των Ελλήνων είναι ο μεγαλύτερος στοχαστής των αιώνων, ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος βιώνει την ενότητα Λόγου και Κόσμου: “Ουκ εμού αλλά του Λόγου ακούσαντας ομολογείν σοφόν εστίν, Εν Πάντα είναι” (Diels, 50). [Λόγος+ Πάντα (Κόσμος)= Έν], Λόγος (Όντα-Υποκείμενα) και Κόσμος (Πράγματα-Αντικείμενα) είναι Έν. Στον στοχασμό του δεν υπάρχει η διάκριση Υποκειμένου-Αντικειμένου, τα Όντα και τα Πράγματα συντήκονται δημιουργώντας την Αντικειμενική Πραγματικότητα, το Είναι το οποίο είναι το φωτοστέφανο του Όντος. Η Ενότητα του Ηρακλείτου διαταράσσεται από την δογματική Ταυτότητα του Παρμενίδη. “Το γαρ αυτό Νοείν εστίν τε και Είναι”. Για πρώτη φορά στον στοχασμό Νοείν και Είναι, Λόγος και Κόσμος, Υποκείμενο και Αντικείμενο, ταυτίζονται μεν αλλά δεν συγκροτούν  Έν, μα  Διπλόη.  Το Είναι ως φωτοστέφανο των  Όντων εντός του οποίου λούονται τα Πράγματα σκοτίζεται και ανάμεσα τους παρεμβάλλεται η ανυπαρξία του Μηδενός. “Το μη-Όν δεν υπάρχει”. Είναι Δύο αλλά ταυτίζονται, οπότε η τεταραγμένη Αντικειμενική Πραγματικότητα Λόγου και του Κόσμου παραμένει παρούσα αλλά όχι αλώβητη…”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἰωνικὰ ἀναλογίσματα, ὑπὸ Ἴωνος Φιλίππου[1]

 

ΑΠΟ ΤΟ “ΓΕΩ-ΕΓΩ” ΣΤΟ “ΘΕΟ-ΕΔΩ”, Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ

“Μεταξύ των ετών 1927-1931 έλαβε χώρα στην Γερμανία η ούτω πως αποκληθείσα Οντολογική Επανάσταση, η οποία ήταν ομού επανάσταση Φιλοσοφική, Επιστημονική και Κοσμολογική. Δημιουργοί και φορείς της υπήρξαν τρεις μέγιστοι στοχαστές και επιστήμονες, οι οποίοι απεκάλυψαν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου τον συμπαντικό λόγο τους σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ που με το έργο του “Είναι και Χρόνος” το 1927 ανέτρεψε την Μεταφυσική δύο και πλέον χιλιετιών από τον Πλάτωνα έως τον Νίτσε, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ που με την Κβαντική Μηχανική το 1927 ανέτρεψε ριζικά την Κλασική Φυσική από τον Νεύτωνα έως τον Αϊνστάιν και ο Κουρτ Γκαίντελ (Kurt Gödel) που με το Θεώρημα Μη Πληρότητος υπερκέρασε οριστικά τις Αρχές της Λογικής από τον Αριστοτέλη έως τον Καντ….”

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Προωθείται σταθερώς η ατζέντα των τραβεστί – πατάσσεται κάθε εκδήλωση εθνικής χροιάς από την σιελορόζ κυβέρνηση των Πατέληδων-Γιατρομανωλάκηδων…

Μέγα πολιτικό ζήτημα ανέκυψε όταν έγινε αντιληπτό ότι το ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής), ήτοι, ο επιστημονικός φορέας που υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΑΙΘ) και είναι υπεύθυνος για την χάραξη της κρατικής εκπαιδευτικής πολιτικής (ο αείμνηστος εκλεκτός συναγωνιστής Μπαϊκούσης χαρακτήριζε προσφυώς  το ΙΕΠ εγκληματική οργάνωση…), ενέκρινε (μεταξύ πολλών άλλων), ενημερωτικό υλικό που απεστάλη στα σχολεία από μία ΜΚΟ με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής» στο οποίο προβάλλονταν απόψεις  υπέρ της τεκνογονίας, της αναπαραγωγής, εναντίον των αμβλώσεων, κλπ, έχουσες μία μεταφυσική χροιά, συμφώνως της οποίας, προεβάλλετο η (ορθή!) άποψη ότι η σύλληψη ενός εμβρύου αποτελεί μία πράξη ιερή που, εν πολλοίς, καθορίζει την ποιότητα του εμβρύου.

https://www.youtube.com/watch?v=IX6XapbgKWI

Οι ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητος χαρακτήρισαν το περί ου ο λόγος ενημερωτικό υλικό αναχρονιστικό, μεσαιωνικό, αντιεπιστημονικό και εν γένει απαράδεκτο και εγκάλεσαν την Υπουργό Παιδείας η οποία αντέδρασε άμεσα και ανακάλεσε το εν λόγω ενημερωτικό υλικό που, απ’ ότι φαίνεται, διέφυγε της προσοχής των ιεροεξεταστών-λογοκριτών πολιτικής ορθότητος του ΙΕΠ… Η πρωθιέρεια της πολιτικής ορθοφροσύνης Υπουργός Παιδείας είναι βέβαιο ότι «τράβηξε το αυτί» της πειθήνιας μαριονέττα της, του προέδρου του ΙΕΠ, Αντωνίου. Τέτοια λάθη είναι ανεπίτρεπτα… Ασφαλώς εάν επρόκειτο για υλικό προωθήσεως του κιναιδισμού δεν επρόκειτο να κουνηθεί φύλλο… Εκεί υπάρχει εκ προοιμίου εξασφαλισμένη η πλήρης σύμπνοια της αριστεράς (ροζ) και της δεξιάς (σιελ) δικτατορίας πολιτικής ορθοφροσύνης… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Σογκουνική Ιαπωνία. “Σακόκου”: ένα λαμπρό ιστορικό παράδειγμα αντιστάσεως στην υπονομευτική διείσδυση της χριστιανικής λαίλαπας.

Σχετικώς με την ιστορική επικράτηση του Χριστιανισμού έχει παγιωθεί ένα αφηγηματικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι ζούσαν κάποτε στα «σκότη» της ειδωλολατρίας ώσπου, αίφνης, ενεφανίσθησαν κάποιοι «κύριοι», (ιεραπόστολοι), με ένα βιβλίο στο χέρι (την Βίβλο), λέγοντας ωραία λόγια, οπότε οι ειδωλολάτρες «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως Χριστιανοί, αρκετοί δε εξ αυτών, ησθάνθησαν τόσες «τύψεις» για τις πρότερες ειδωλολατρικές «αυταπάτες» τους, ώστε επεδόθησαν μετά μανίας στην καταστροφή των αρχαίων, παγανιστικών μνημείων τους…  
Πολύ βολικό το παραμύθι για να προβάλλεται, προσηλυτιστικώς, ως ερμηνευτικό σχήμα. Ο Χριστιανισμός βρίθει, ωστόσο, τόσο πολλών ψευδών, αφελών απόψεων και παραλογισμών, ώστε η ανωτέρω εκδοχή ομοιάζει σταγόνα ύδατος εν τω ωκεανώ…. (του παραλόγου…). 

Η ιστορική πραγματικότης είναι εντελώς διαφορετική! Οι υποτιθέμενοι «ανόητοι», που ζούσαν βυθισμένοι στα υποτιθέμενα «σκοτάδια» της πατροπαραδότου θρησκευτικής γραμμής, ηρνήθησαν να την εγκαταλείψουν και εχρειάσθησαν μεγάλα ποσά βίας ώστε να αναγκασθούν  να το πράξουν. Όσοι δε, ηρνήθησαν να ενσωματωθούν, εξηφανίστησαν από προσώπου γης, διότι η «νέα» θρησκεία δεν ηνέχετο ετεροδοξίες, καθώς μόνον ένας θεός όφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και μόνο ένα είδος ανθρώπου να κατοικεί στην γη…  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Η επέλαση των νεκροζώντανων (ζόμπι): από τον δυστοπικό κινηματογράφο στην σύγχρονη ζοφερή πραγματικότητα.

Ο κινηματογράφος (όπως άλλωστε, με τον τρόπο τους, όλες οι μορφές τέχνης) καταφέρνει να εξωτερικεύει αθέατες πτυχές του εσώτερου εαυτού, της ανθρώπινης ψυχής. Οι τέχνες ανέκαθεν λειτουργούσαν ως προπομποί του αύριο που έρχεται ή ως αλληγορίες του παρόντος –  ίσως ο κινηματογράφος να το καταφέρνει αυτό με μεγαλύτερη πληρότητα στην σύγχρονη εποχή, ως μία υβριδική και σύνθετη/ολιστική τέχνη που είναι.

Σε συνάρτηση με την ανωτέρω διαπίστωση, αποτελεί στοιχείο άξιο προβληματισμού και διερευνήσεως το τί ακριβώς εξωτερικεύει, τί ακριβώς συμβολίζει, σε ποια εσώτερη τάση ανταποκρίνεται η μεγάλη επιτυχία που απολαμβάνουν εδώ και δεκαετίες οι κινηματογραφικές ταινίες με πρωταγωνιστές νεκροζώντανους, τα ονομαζόμενα, στον αμερικάνικο κινηματογράφο, «ζόμπι». Ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των αποκρουστικών οντοτήτων που πλάθει η κινηματογραφική φαντασία, αυτών των φρικτών μορφών που μοιάζουν βγαλμένες από μία απροσδιόριστη ζοφερή άβυσσο, που με την καθηλωτική αιμοβορία τους, επιμένουν να απομυζούν κάθε ζωντανή ύπαρξη, απονεκρώνοντας κάθε ζωντανή μορφή και μεταβάλλοντας τον κόσμο σε απέραντο ερεβώδη εφιάλτη; Αρκεί να αναλογισθεί κανείς ποια είναι η εικόνα και η κινησιολογία τους: δυσμορφία, δυσκαμψία, γυάλινο βλέμμα, αργές, νωχελικές κινήσεις, χωρίς ζωντάνια, με έλλειψη οιουδήποτε αισθήματος [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Χειμερινό Ηλιοστάσιο 2021. Το μεγάλο ετήσιο κοσμολογικό γεγονός – σημείο αναφοράς για τα ευρωπαϊκά εθνικά/παραδοσιοκρατικά κινήματα.

Ό,τι ουσιωδώς διαφοροποιεί την δική μας κοινότητα, το ΑΡΜΑ, από τις πολυάριθμες άλλες οργανώσεις, κόμματα, κινήματα, κλπ, του (στενότερου ή ευρύτερου) «χώρου», που επικαλούνται την αυτή ή παρεμφερή πολιτική ταυτότητα, είναι:

(α) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη απέχει πολύ από το να αποτελεί απλώς μία πολιτική ιδεολογία, ήτοι μία πρόταση διακυβερνήσεως της πολιτείας. Επί της ουσίας η Ιδέα μας ανάγεται στους αιωνίους φυσικούς και βιολογικούς νόμους (βιολογική κοσμοθεωρία), στις πρωταρχικές αρχές που διέπουν την φύση και την ζωή – και ακόμη παραπέρα: αγγίζει την σφαίρα του Ιερού, το πεδίο της μεταφυσικής/οντολογίας.

(β) ότι η δική μας ιδεακή αντίληψη συνδέεται πρωτίστως με την πραγματική ζωή, καθισταμένη, τοιουτοτρόπως, υπόθεση ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ, έμπρακτο βίωμα, συνειδητό, ολιστικό. Έτσι, η Ιδέα δεν γίνεται αντιληπτή απλώς ως μια αφηρημένη διανοητική κατασκευή αλλά ως καθημερινή πράξη που συνεχώς δοκιμάζεται. Η συνέπεια, η συμφωνία λόγων και έργων, καθίσταται λυδία λίθος της αυθεντικότητος όποιου διατείνεται ότι αναγνωρίζει συνάφεια με τον κύκλο μας.

(γ) ότι ανατρέχουμε και εμβαθύνουμε με γνήσιο ενδιαφέρον και  με ερευνητικό ζήλο στις πανάρχαιες εθνικές/φυλετικές παραδόσεις, τις ζείδωρες πηγές της πατρογονικής μας κληρονομιάς, αναζητώντας εκεί τα πρότυπα του βίου και τις πηγές της πνευματικής εμπνεύσεως.

Στο πνεύμα των ανωτέρω γίνεται αντιληπτή η σημασία που αποδίδουμε στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο ως την σημαντικότερη παραδοσιακή εορτή στον ενιαύσιο κύκλο.

Αναφορικώς με το ίδιο το Ηλιοστάσιο, του οποίου η τροπή είναι για φέτος αστρονομικώς προσδιορισμένη στις 17.59 της 21ης/12ου/2021, παραπέμπουμε στα στοιχεία που έχουμε παρουσιάσει σε σειρά παλαιότερων σχετικών με το θέμα εκτενών αναρτήσεών μας:  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Timeo Danaos et dona ferentes

Η απάτη είναι συνυφασμένη με την ιστορία του ανθρώπου και κυρίως με την ιστορία ορισμένων φυλών στων οποίων τα βιολογικά χαρακτηριστικά, όπως αυτά διαμορφώθηκαν διά μέσου χιλιετιών εξελίξεως, έχει αποτυπωθεί η ροπή προς την εξαπάτηση. Διόλου τυχαίως, η εμφάνιση της απάτης ως πράξεως στον δυτικό πολιτισμό, είτε στο επίπεδο του ατομικού μικροκόσμου είτε στο επίπεδο ολοκλήρων κοινωνιών, απαντάται όλο και συχνότερα καθώς απομακρυνόμαστε χρονικώς από την εποχή της μεγάλης ακμής της Δύσεως, (πολύ) προ της ελεύσεως του Χριστιανισμού, εξαιρώντας κάποιες ιστορικές περιόδους αναλαμπής. Μάλιστα στην σύγχρονη εποχή, ιδίως μεταπολεμικώς, η πνευματική αλλά και βιολογική καταβαράθρωση της Δύσεως είναι τόσο ραγδαία ώστε δεν θα αποτελούσε υπερβολή η θεώρηση όλου του κατασκευασμένου προσωπείου της «πραγματικότητος» ως μιας κολοσσιαίων διαστάσεων ΑΠΑΤΗΣ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐπίκαιρες διεθνεῖς παραπομπές.

1. The Spiritual Significance of the White Stag Killed by Police in Britain:

“A rare white deer was shot dead by police after it was spotted running through the streets of a town. People in Bootle, Merseyside were shocked when they saw the wild animal roaming about on Sunday morning. The RSPCA said it had advised police to “leave the deer as it would make its own way back home” eventually. But Merseyside Police said officers decided to euthanise the deer after growing concerns it might be dangerous for motorists and pedestrians.“

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Martin Heidegger: Ὁ κορυφαῖος φιλόσοφος τοῦ 20οῦ αἰῶνος καὶ ἡ σχέσις του μὲ τὸν Ε/Σ.

Σαν σήμερα, 26 Σεπτεμβρίου του 1889, γεννήθηκε ένας από τους  σημαντικότερους στοχαστές του 20ου αιώνος – για πολλούς, ο κορυφαίος! Πρόκειται για τον Γερμανό φιλόσοφο Martin Heidegger, συγγραφέα του εμβληματικού «Είναι και Χρόνος», έργου που αποτελεί σταθμό στην οντολογική σκέψη, καθώς και πολλών άλλων σημαντικότατων έργων που σφράγισαν την σύγχρονη οντολογία, αισθητική, φιλοσοφία της ιστορίας και επηρέασαν βαθιά πολλούς άλλους φιλοσόφους, όπως ενδεικτικώς τα έργα: «Τι είναι Μεταφυσική», «Η προέλευση του έργου τέχνης», «Εισαγωγή στην Μεταφυσική» κ.λπ.

Αν και ελάχιστοι τόλμησαν να αμφισβητήσουν την αξία του Martin Heidegger ως φιλοσόφου, οι επιθέσεις που δέχτηκε μεταπολεμικώς υπήρξαν σφοδρότατες και δεν έπαυσαν ώς τον θάνατό του! Ο λόγος για την συνεχή αμφισβήτησή του ως προσωπικότητος και την αδυσώπητη πολεμική που εισέπραξε μεταπολεμικώς ήταν ότι είχε διαπράξει ένα βαρύτατο «έγκλημα καθοσιώσεως»: επί εθνικοσοσιαλιστικής διακυβερνήσεως υπήρξε μέλος του N.S.D.A.P. (Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών) και, επιπροσθέτως, είχε δεχθεί για σύντομο διάστημα (στην αρχή της Ε/Σ διακυβερνήσεως) την θέση του Πρύτανη στο πανεπιστήμιο του Freiburg [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ “φυλὴ τῆς φυγῆς” – καὶ ἡ πλαδαρὰ φυλὴ τῶν “μαμάκηδων”!

Ἀνατομία τῆς ἐρημοποιήσεως…

Ἡ οἵα ἐξωτερικῶς ἐκδηλουμένη ἀρρυθμία, ἀ-ταξία καὶ παθολογία εἶναι πάντα ῥιζωμένη στὰ σωθικὰ μέσα τοῦ ὑπὸ γενικωτάτην ἔννοιαν συνολικοῦ καθεστῶτος, καταστάσεως (status quo) δηλαδή, τόσον τῆς κοινωνίας συνολικῶς ὅσων καὶ τῶν ἐπὶ μέρους ἀτόμων του ἀλλὰ καὶ τοῦ πῶς αὐτὰ διαβαθμίζονται, βάσει τὶ εἴδους κριτηρίων.

Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχὴ πλήρους Ἀντιστροφῆς. Ἡ παντοειδὴς συνεπῶς καὶ ποικίλων διαβαθμίσεων καὶ μειξοποικιλιῶν Γυφτιὰ καὶ ὁ ἀπὸ πάσης ἀπόψεως βιοψυχικὸς ἀπόπατος καὶ βοῦρκος ἔχουν “βρεῖ τὴν ὑγειά τους” κι αἰσθάνονται ἀχαλίνωτοι κι ἀνεξέλεγκτοι. Αὐτὸς ὁ βιοψυχικὸς Βοῦρκος, συχνὰ πολλῷ χείρων καὶ ἐκείνου τῶν ἤδη νεωστὶ εἰσβαλλουσῶν ἀφρασιατικῶν καὶ ἀραβοσημιτικῶν ὀρδῶν, ἀλλοιώνει πρὸς ἀντίστοιχον οἰκτρότητα καὶ αὐτὸ τὸ γεωγραφικὸν τοπίον.

Ἡ πάλαι ποτὲ ὡραία καὶ θεσπεσία Ἑλλὰς μετατρέπεται οὕτω τάχιστα εἰς ἀπέραντον σκουπιδότοπον, τόσον ἐντὸς τῶν ἐν πολλοῖς τριτοκοσμικοῦ τύπου ἄχαρων καὶ ἀσφυκτικῶς σκυροδετημένων πόλεων ὅσον, ἀλλοίμονον, καὶ κατὰ τὴν μὴ ἀστικὴν περιοχήν. Οἱ Ταμτᾶκοι ποὺ πιὰ ἐγίναν “ἄρχοντες”, περιφέροντες τὴν ἀθλίαν των ἀναξίαν ὕπαρξιν ἀνὰ τὴν χώραν πετοῦν ἀνέτως ὅ,τι πλαστικὸν περιτύλιγμα τῶν καταβροχθισμάτων τους (ἀλλὰ καὶ τῆς βρασμένης μέσα στὶς οἰστρογονοῦχές τους πλαστικὲς φιάλες, ποὺ κατὰ ἑκατομμύρια ἔχουν σκορπίσει σὲ κάθε σπιθαμὴ γῆς, σούπας βακρηριδίων ποὺ οἱ γραικύλοι πίνουν θεωρώντας την “νερό”…) ἀπὸ τὰ παράθυρα τοῦ αὐτοκινήτου των ἢ τοῦ τραίνου, μολὐνοντας τὰ πάντα ὡσὰν τὶς μύγες καὶ χωρὶς ἴχνος διακρίσεως (ἄλλως τε τόσος ἀγὼν διεξάγεται κατὰ τῶν διακρίσεων!), σεβασμοῦ ἢ στοιχειώδους ἀνθρωπίνης αἰδοῦς…

Οὕτω ὁ περιβόητος “ἀνθρωπισμὸς” τάχιστα καὶ ἀνεπιστρεπτὶ ἐγκαθιδρύει παντοῦ καὶ παντὶ τρόπῳ τὸν ὑπανθρωπισμόν… Ὁ δὲ ὑπανθρωπισμὸς ἀλλοιώνει τὸ κοινωνικόν, πολιτιστικόν, πολιτικόν, ἀστικόν, μουσικὸν ἀλλὰ καὶ φυσικὸν περιβάλλον κατὰ τὰ φύσει οἰκεῖά του ἀποκρουστικὰ ἀντι-πρότυπα. Ἀντίστοιχος καὶ ἔτι ἀηδεστέρα εἶναι καὶ ἡ ἀκατάσχετος ἀσυδοσία βοθρικῶν ὑπάρξεων εἰς τὸν διαδικτυακὸν χῶρον…   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Τὸ ΑΡΜΑ στὴν κορυφὴ τοῦ Ὀλύμπου!

Σ’ όσους παρακολουθούν το ΑΡΜΑ και την πορεία του είναι πολύ γνωστή η έλξη και η γοητεία – φυσική και συμβολική – που ασκούν στα μέλη της Κοινότητός μας τα όρη και, ιδιαιτέρως μεταξύ αυτών, ο Όλυμπος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ακριβῶς το μαγικό αυτό βουνό, με την ξεχωριστή θέση στην ιστορία και την μυθολογία των Ελλήνων, είχαμε προ πολλών ετών επιλέξει για να διοργανώσουμε το Ιδρυτικό Συνέδριο της Κοινότητός μας. Σε τοποθεσίες του Ολύμπου έχουν έκτοτε φιλοξενηθεί πολλά συνέδρια, κατασκηνώσεις, σεμινάρια και ετήσιες συναντήσεις των μελών μας.

Μακριά από την σαπίλα, την σαβουρανθρωπίλα, την οχλοβοή και τα ανθρωπόμορφα τρωκτικά των παρακμιακών τσιμεντουπόλεων, μακριά από την αδιέξοδη και φαύλη μικροπολιτική (που πλήττει την χώρα μας – μηδαμώς και  του ταλαίπωρου «χώρου» εξαιρουμένου…), καταβάλλοντας ως ελάχιστο προσωπικό ψευδο-κόστος τον άκρως ευεργετικό σωματικό κάματο της πολύωρης πεζοπορίας, για τον συνειδητό τουλάχιστον ορειβάτη επέρχεται η εξαγνιστική εσωτερική αποδέσμευση από τον λιμνασμό στα τοξικά έλη και επάγεται μεταφορικώς και ουσιαστικώς η απελε

υθέρωση, λιγώτερο ή περισσότερο, ως αποτέλεσμα της ανωτροπικής κινήσεως και της αυθεντικής επαφής με την μυστική ουσία της Φύσεως.

Στὴν κοσμοαντίληψη τοῦ Ἐθνοκοινοτισμοῦ ἡ ὀρειβασία συνιστᾷ ἀναντικατάστατη ἄσκηση, ὄχι μόνο ὡς μέσον σωματικῆς βελτιώσεως ἀλλά πρωτίστως ὡς ἄσκηση ὁλικῆς ἐσωτερικῆς ἀνατάσεως καὶ ἀνελίξεως.

Την οντολογική και υπαρξιακή αυτή διάσταση της ορειβασίας εξόχως ανέδειξε σε πολλά κείμενά του ο κορυφαίος στοχαστής των Ιδεών μας και δεινός Αλπινιστής ο ίδιος, Ιούλιος Έβολα (οι στάχτες του οποίου, κατά την επιθυμίαν του, εναπετέθησαν σε παγετωνική σχισμή στο λατρευτό του Monte Rossa). 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Χριστιανισμός, Ελληνισμός και εθνική ταυτότητα. Μια εισαγωγική προσέγγιση. [Mέρος 3ο] – Αριοευρωπαϊκή κοσμοθέαση ≠ ιουδαιοχριστιανική κοσμοθέαση

Σε προηγούμενα μέρη της σειράς των άρθρων μας, των αφιερωμένων στο θρησκευτικό ζήτημα και δη στο ζήτημα της σχέσεως του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό, επιχειρήσαμε μία όσο το δυνατόν συνοπτική ιστορική αναδρομή ξεκινώντας από τις απαρχές του Χριστιανισμού έως τα πρώτα στάδια της εξελίξεώς του, παρουσιάζοντας την μετάλλαξη που υπέστη, μεταβαλλόμενος από μία τοπική θρησκευτική κοινότητα με χαρακτηριστικά αιρέσεως στο πλαίσιο του Ιουδαϊσμού (όπως ήτο κατά την γέννησή του), σε οικουμενική θρησκεία (όπως κατέληξε να είναι), με χώρο εξαπλώσεως την απέραντη τότε ρωμαϊκή οικουμένη και με βολικό όχημα διαδόσεως την ελληνική γλώσσα που, ήδη από τους αλεξανδρινούς χρόνους, αποτελούσε κοινή γλώσσα επικοινωνίας πολλών λαών των ανατολικών επαρχιών του ρωμαιοκρατουμένου κόσμου. Είδαμε επίσης πώς από θρησκεία των απόκληρων και των καταφρονεμένων της παρηκμασμένης πολιτιστικώς και εκφυλισμένης βιολογικώς ρωμαϊκής κοινωνίας, μετεβλήθη, στην αυγή του 3ου αιώνος μ.Χ., σε επίσημη κρατική θρησκεία της αυτοκρατορίας και μάλιστα θρησκεία  κρατικώς υποστηριζομένη! 

Προτού όμως εστιάσουμε (πράγμα που θα κάνουμε σε επομένη αναφορά μας) στην εξέταση του φαινομένου του κατακερματισμού του Χριστιανισμού, προϊόντος του χρόνου, σε απείρους διαφορετικούς «Χριστιανισμούς», ήτοι σε ποικίλες εκδοχές  του αλλοιωμένου προτύπου και στην εξέταση του χαρακτήρα που έχουν διαμορφώσει οι σύγχρονες χριστιανικές εκκλησίες, θα πρέπει να προβούμε σε ορισμένες σημαντικές επισημάνεις σχετικώς με την εμφάνιση του θρησκευτικού φαινομένου εν γένει και ειδικότερα σχετικώς με την θρησκευτικότητα στον αρχαίο ελληνικό – και ευρύτερα στον αριοευρωπαϊκό – κόσμο.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]