Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ
Ἔστιν οὖν τραγῳδία μίμησις πράξεως σπουδαίας καὶ τελείας μέγεθος ἐχούσης,
ἡδυσμένῳ λόγῳ χωρὶς ἑκάστου τῶν εἰδῶν ἐν τοῖς μορίοις, δρώντων καὶ οὐ δι᾽
ἀπαγγελίας, δι᾽ ἐλέου καὶ φόβου περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν.
Ἀριστοτέλους “Ποιητική”, Βιβλίο ΣΤ΄, 1449b 24-28
“Ερχόμαστε πολύ αργά για τους θεούς και πολύ νωρίς για το Είναι!”
Martin Heidegger
Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΤΟΥ ΝΤΑΒΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ
μεσούσης τ ῆς ὀντολογικῆς ἐπαναστάσεως.
Αν ο Διαφωτισμός ορίζεται
ως το ιδεολογικό μωσαϊκό των ρευμάτων της Νεωτερικότητας συλλήβδην,
δηλονότι Εμπειρισμός και Ορθολογισμός, Ιδεαλισμός και Υλισμός,
Ωφελιμισμός και Θετικισμός, Φιλελευθερισμός και Σοσιαλισμός,
μετά την Οντολογική Επανάσταση
των Χάιντεγκερ, Χάιζενμπεργκ, Γκάιντελ
των ετών 39 – 43 Α.π. (1927- 1931),
ο Διαφωτισμός δεν είναι παρά ιδεολογικό σκύβαλο,
ένα περίψημα της Ιστορίας.
Η ιδεολογία εξωθεί προς ένα καρκινικό ιστορικό βηματισμό.
Ο ιδεολόγος είναι ο οπισθοβάτης της Ιστορίας
και τα πολιτικά κόμματα, καρκινικά ιδεολογικά αποτιτανώματα.
Ο ΑΡΙΟΣ ΠΡΟ-ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΣΤΟΧΑΣΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΚΟΛΠΟΥΣ ΤΟΥ ΜΥΘΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Γιατί ο υλιστής είναι υλιστής; Διότι είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος.
Στο ερώτημα: “Η μη-Ύλη υπάρχει;” Απαντά υπερηφάνως “Όχι!”
Δηλονότι, “το μη-Όν δεν υπάρχει”: Παρμενίδης από 2.500 ετών.
Άρα ο υλιστής είναι ένας δογματικός μεταφυσικός.
Γιατί ο υλιστής είναι φιλοσοφικά αστοιχείωτος;
Διότι μετά τον ανωτέρω συλλογισμό, παραμένει υλιστής.
ΑΡΝΟΛΝΤ ΤΟΫΝΜΠΗ: ΣΠΟΥΔΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Μετά την τελευτή του Ιστορικού Ιδεαλισμού του Χέγκελ
και της ιουδαϊκής εξαλλαγής του, του Ιστορικού Υλισμού του Μαρξ,
των δύο ψευδών ιστοριοθεωριών του ΙΘ΄αιώνα,
κατά τον 1ο και τον άρτι εισελθόντα 2ο Άριο αιώνα
αντιμάχονται οι δύο μόνες εν ζωή ιστοριοθεωρίες.
Ο Ιστορικός Παγανισμός του Όσβαλντ Σπένγκλερ
και η ιουδαϊκή εξαλλαγή του,
ο Ιστορικός Πλουραλισμός του Άρνολντ Τόυνμπη.
Είναι ο αδυσώπητος πόλεμος του Αρίου με τον Δυτικό πολιτισμό.
Ο ΒΠΠ ήταν η τελευταία χαμένη μάχη, ο πόλεμος συνεχίζεται.
Ο Άνθρωπος εξελίχθηκε από τον πηλό, είναι ο τρόπος του Δαρβίνου.
Ο Άνθρωπος πλάσθηκε από πηλό, είναι ο τρόπος του Αδάμ.
Ο Άριος κλάσθηκε από θεό, είναι ο τρόπος του Ομήρου.
“Η άνοδος και η πτώση των πολιτισμών ακολουθεί τον τρόπο της Πηνελόπης.
Υπό το φως του ηλίου, η Πηνελόπη δύναται να υφαίνει καθ’ εκάστην
νέο σχέδιο του σαβάνου του Λαέρτη.
Υπό το σκότος όμως της νυκτός,
η αποξήλωση ακολουθεί την μια και μόνη οδό.”
Άρνολντ Τόυνμπη
“Τὸ ἔμβρυον ἐντὸς τῆς ἐγκύου προοδεύει καὶ πλάθεται ὄχι βάσει τυφλῶν χημικῶν διεργασιῶν ἀλλ᾿ ὑπὸ τὴν καθοδήγησιν τοῦ ζῶντός του ἀρχετύπου καὶ τοῦ αἰθερικοῦ του διαμέσου, διὸ π.χ. κι ἂν ἐκκοπῇ ἕνα του ἄκρον, τοῦτο ἀναπλάθεται κατὰ τὴν ἐμβρυογένεσιν!
Περαιτέρω ἡ ἔννοια τῆς Φυλῆς εἶναι πολὺ συνθετωτέρα καὶ ἀνωτέρα τῆς στατιστικῆς της περιγραφῆς ὑπό τινος κοσμικῶς/ὀντολογικῶς πανηλιθίου ἐνδεχομένως συγχρόνου γενετιστοῦ καὶ τῆς θεοτύφλου του ὑλιστικῆς στατιστικῆς προσεγγίσεως, ἀδυνάμου κατὰ 95% νὰ μᾶς διακρίνῃ π.χ. ἐκ τοῦ βατράχου – πόσῳ μᾶλλον μεταξύ μας!”
ΦΥΛΟΓΟΝΙΑ
Όσοι πιστεύουν ότι κατάγονται από τον πίθηκο, πράγματι κατάγονται από τον πίθηκο.
῾”…Γη και Ον πυκνώνουν παράλληλα. Ο φλοιός της γαίας καθίσταται ολοένα σταθερότερος, το Ον έχει πλέον αύρα καθώς η ψυχή εμβαπτίζεται στο νού ως συνείδηση. Είναι ο καιρός της πυκνής ψυχής, το ον υπάρχει ως έτερο και ταυτό, δηλαδή ως διακριτά όντα. Περιβάλλον τους η γειτονιά της γης, ο Ήλιος στην κοσμική επίδραση του οποίου υποκύπτουν, οι πλανήτες που γίνονται ειμαρμένη τους. Τα όντα αποκτούν φύση. Πυρώδη, κατόπιν αεριώδη, υδατώδη, ρευστή, γαιώδη και ιδού ενσαρκώθηκε ο Άνθρωπος. Το σώμα, υλικό κέλυφος του ανθρώπου υπόκειται στους νόμους της γης. Το πνεύμα, αιθερία λέμβος, στους νόμους των άστρων, την Ανάγκη. Η ψυχή του, αιθερικό σώμα, είναι το εκμαγείο του ουρανού, το αποτύπωμα της Ειμαρμένης. Ο νους του, η έκφανση του Όντος, το ίχνος του θεού. Το ον που υποστασιοποιείται είναι το Ριζικό Γένος του Ανθρώπου, η Αιθερία Φυλή. Ο άνθρωπος, με διάπλαση βαθμιαία προσαρμοζόμενη στο γήινο περιβάλλον, υπέρτερη των πλέον εξελιγμένων ειδών εκείνης της περιόδου, διακρίνεται ριζικά από αυτά. Είναι έμφρων και όρθιος. Έμφρων γιατί μόνος αυτός φέρει το θείο χάρισμα του νού. Όρθιος γιά ν’αγκαλιάζει με την μεταίσθηση του τον πότνιο ουρανό, τον πατέρα του. Είναι ο πρωτόπλαστος, ο άνω θρώσκων….”
Η ΑΡΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ
“Η αρχή της ηγεσίας, δηλαδή του Φύρερ, δεν ισχύει μόνο στην κοινωνική και την επιστημονική ζωή αλλά και στους ίδιους τους οργανισμούς. Η γενετική ακολουθεί τον χαρακτήρα των κβαντικών φαινομένων και η θεωρία των μητρών είναι ο μαθηματικός δρόμος κατανοήσης της ενότητας των γονιδίων. Έτσι, ο Άριος επικοινωνεί πέρα από τον χρόνο και τον χώρο σε ένα δεύτερο κβαντισμένο πεδίο, δηλαδή σε ένα τόπο, όπου επικρατεί το κοίλον του κοκκώδους χωροχρόνου και η σχισμή της στιγμής. Εκεί, μια κβαντική μικροοντότητα είναι ένα καθοδηγητικό κέντρο, οι αποφάσεις του οποίου θα γίνουν αποφάνσεις των γονιδίων. Η ηγεσία είναι μια γονιδιακή λειτουργία. Έτσι, ο Γιόρνταν γίνεται ο προάγγελος της διερεύνησης και αποκρυπτογράφησης του γενετικού κώδικα του DNA, η οποία θα ολοκληρωθεί λίγα έτη μετά το τέλος του πολέμου από τον Γουώτσον και θα αποφέρει ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα, παρεπόμενο των γενετικών και γονιδιακών επιστημονικών αποκαλύψεων του ναζισμού. Το γονίδιο είναι ένα κβαντισμένο κυματοσωματίδιο που διαθέτει βούληση και διέπεται από τον λεγόμενο “βιολογικό νόμο του Hupple”, σύμφωνα με τον οποίο κάθε οργανικό σύνολο (φυλή) απομακρύνεται γονιδιακά από τα έτερα ειδοποιά σύνολα (φυλές) με ταχύτητα ανάλογη της γονιδιακής (μικροκυματικής) απόστασης του από αυτά. Το μικροκύμα της γονιδιακής ακτινοβολίας του Αρίου είναι ο μοναδικός επί γης δίαυλος προς τον Ουρανό…”
“Ἀντὶ ἄλλου ἀφιερώματος στὴν σημαδιακὴ 20ὴ Ἀπριλίου, παρουσιάζουμε μιὰν ἡρωικὴ πτυχὴ τῆς τιτανομαχίας τῶν ὑπερασπιστῶν τοῦ Βερολίνου, ἐκτυλιχθείσης μεταξὺ 17ης καὶ 20ῆς Ἀπριλίου τοῦ 1945 κατὰ τοῦ προελαύνοντος Ἐρυθροῦ Στρατοῦ – ὅπου ἡ ἀναλογία μὲ τὸ ἐπίκαιρον δρᾶμα τῆς ἡρωικῆς Μαριουπόλεως καὶ τῶν ἀκαταβλήτων της ἐσχάτων ὑπερασπιστῶν (κυρίως τῆς AZOV) εἶναι προφανής…”
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ
“Ο μέγας σταθμός του στοχασμού στην μεσημβρία του Μυθικού πολιτισμού των Ελλήνων είναι ο μεγαλύτερος στοχαστής των αιώνων, ο Ηράκλειτος. Ο Ηράκλειτος βιώνει την ενότητα Λόγου και Κόσμου: “Ουκ εμού αλλά του Λόγου ακούσαντας ομολογείν σοφόν εστίν, Εν Πάντα είναι” (Diels, 50). [Λόγος+ Πάντα (Κόσμος)= Έν], Λόγος (Όντα-Υποκείμενα) και Κόσμος (Πράγματα-Αντικείμενα) είναι Έν. Στον στοχασμό του δεν υπάρχει η διάκριση Υποκειμένου-Αντικειμένου, τα Όντα και τα Πράγματα συντήκονται δημιουργώντας την Αντικειμενική Πραγματικότητα, το Είναι το οποίο είναι το φωτοστέφανο του Όντος. Η Ενότητα του Ηρακλείτου διαταράσσεται από την δογματική Ταυτότητα του Παρμενίδη. “Το γαρ αυτό Νοείν εστίν τε και Είναι”. Για πρώτη φορά στον στοχασμό Νοείν και Είναι, Λόγος και Κόσμος, Υποκείμενο και Αντικείμενο, ταυτίζονται μεν αλλά δεν συγκροτούν Έν, μα Διπλόη. Το Είναι ως φωτοστέφανο των Όντων εντός του οποίου λούονται τα Πράγματα σκοτίζεται και ανάμεσα τους παρεμβάλλεται η ανυπαρξία του Μηδενός. “Το μη-Όν δεν υπάρχει”. Είναι Δύο αλλά ταυτίζονται, οπότε η τεταραγμένη Αντικειμενική Πραγματικότητα Λόγου και του Κόσμου παραμένει παρούσα αλλά όχι αλώβητη…”
ΑΠΟ ΤΟ “ΓΕΩ-ΕΓΩ” ΣΤΟ “ΘΕΟ-ΕΔΩ”, Η ΜΕΤΑΒΑΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ
“Μεταξύ των ετών 1927-1931 έλαβε χώρα στην Γερμανία η ούτω πως αποκληθείσα Οντολογική Επανάσταση, η οποία ήταν ομού επανάσταση Φιλοσοφική, Επιστημονική και Κοσμολογική. Δημιουργοί και φορείς της υπήρξαν τρεις μέγιστοι στοχαστές και επιστήμονες, οι οποίοι απεκάλυψαν στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου τον συμπαντικό λόγο τους σχεδόν ταυτόχρονα. Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ που με το έργο του “Είναι και Χρόνος” το 1927 ανέτρεψε την Μεταφυσική δύο και πλέον χιλιετιών από τον Πλάτωνα έως τον Νίτσε, ο Βέρνερ Χάιζενμπεργκ που με την Κβαντική Μηχανική το 1927 ανέτρεψε ριζικά την Κλασική Φυσική από τον Νεύτωνα έως τον Αϊνστάιν και ο Κουρτ Γκαίντελ (Kurt Gödel) που με το Θεώρημα Μη Πληρότητος υπερκέρασε οριστικά τις Αρχές της Λογικής από τον Αριστοτέλη έως τον Καντ….”
Μέγα πολιτικό ζήτημα ανέκυψε όταν έγινε αντιληπτό ότι το ΙΕΠ (Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής), ήτοι, ο επιστημονικός φορέας που υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων (ΥΠΑΙΘ) και είναι υπεύθυνος για την χάραξη της κρατικής εκπαιδευτικής πολιτικής (ο αείμνηστος εκλεκτός συναγωνιστής Μπαϊκούσης χαρακτήριζε προσφυώς το ΙΕΠ εγκληματική οργάνωση…), ενέκρινε (μεταξύ πολλών άλλων), ενημερωτικό υλικό που απεστάλη στα σχολεία από μία ΜΚΟ με την επωνυμία «Ελληνική Εταιρεία Προγεννητικής Αγωγής» στο οποίο προβάλλονταν απόψεις υπέρ της τεκνογονίας, της αναπαραγωγής, εναντίον των αμβλώσεων, κλπ, έχουσες μία μεταφυσική χροιά, συμφώνως της οποίας, προεβάλλετο η (ορθή!) άποψη ότι η σύλληψη ενός εμβρύου αποτελεί μία πράξη ιερή που, εν πολλοίς, καθορίζει την ποιότητα του εμβρύου.
https://www.youtube.com/watch?v=IX6XapbgKWI
Οι ιεροεξεταστές της πολιτικής ορθότητος χαρακτήρισαν το περί ου ο λόγος ενημερωτικό υλικό αναχρονιστικό, μεσαιωνικό, αντιεπιστημονικό και εν γένει απαράδεκτο και εγκάλεσαν την Υπουργό Παιδείας η οποία αντέδρασε άμεσα και ανακάλεσε το εν λόγω ενημερωτικό υλικό που, απ’ ότι φαίνεται, διέφυγε της προσοχής των ιεροεξεταστών-λογοκριτών πολιτικής ορθότητος του ΙΕΠ… Η πρωθιέρεια της πολιτικής ορθοφροσύνης Υπουργός Παιδείας είναι βέβαιο ότι «τράβηξε το αυτί» της πειθήνιας μαριονέττα της, του προέδρου του ΙΕΠ, Αντωνίου. Τέτοια λάθη είναι ανεπίτρεπτα… Ασφαλώς εάν επρόκειτο για υλικό προωθήσεως του κιναιδισμού δεν επρόκειτο να κουνηθεί φύλλο… Εκεί υπάρχει εκ προοιμίου εξασφαλισμένη η πλήρης σύμπνοια της αριστεράς (ροζ) και της δεξιάς (σιελ) δικτατορίας πολιτικής ορθοφροσύνης… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Σχετικώς με την ιστορική επικράτηση του Χριστιανισμού έχει παγιωθεί ένα αφηγηματικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι ζούσαν κάποτε στα «σκότη» της ειδωλολατρίας ώσπου, αίφνης, ενεφανίσθησαν κάποιοι «κύριοι», (ιεραπόστολοι), με ένα βιβλίο στο χέρι (την Βίβλο), λέγοντας ωραία λόγια, οπότε οι ειδωλολάτρες «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως Χριστιανοί, αρκετοί δε εξ αυτών, ησθάνθησαν τόσες «τύψεις» για τις πρότερες ειδωλολατρικές «αυταπάτες» τους, ώστε επεδόθησαν μετά μανίας στην καταστροφή των αρχαίων, παγανιστικών μνημείων τους…
Πολύ βολικό το παραμύθι για να προβάλλεται, προσηλυτιστικώς, ως ερμηνευτικό σχήμα. Ο Χριστιανισμός βρίθει, ωστόσο, τόσο πολλών ψευδών, αφελών απόψεων και παραλογισμών, ώστε η ανωτέρω εκδοχή ομοιάζει σταγόνα ύδατος εν τω ωκεανώ…. (του παραλόγου…).
Η ιστορική πραγματικότης είναι εντελώς διαφορετική! Οι υποτιθέμενοι «ανόητοι», που ζούσαν βυθισμένοι στα υποτιθέμενα «σκοτάδια» της πατροπαραδότου θρησκευτικής γραμμής, ηρνήθησαν να την εγκαταλείψουν και εχρειάσθησαν μεγάλα ποσά βίας ώστε να αναγκασθούν να το πράξουν. Όσοι δε, ηρνήθησαν να ενσωματωθούν, εξηφανίστησαν από προσώπου γης, διότι η «νέα» θρησκεία δεν ηνέχετο ετεροδοξίες, καθώς μόνον ένας θεός όφειλε να υπάρχει στους ουρανούς και μόνο ένα είδος ανθρώπου να κατοικεί στην γη… [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]