«KΡΕΙΤΤΟΤΕΡΟΝ ΕΣΤΙΝ ΕΙΔΕΝΑΙ ΕΝ ΜΕΣΗ ΤΗ ΠΟΛΕΙ ΦΑΚΙΟΛΙΟΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΝ Η ΚΑΛΥΠΤΡΑΝ ΛΑΤΙΝΙΚΗΝ»
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως προ της Αλώσεως, το προδοτικό ιερατείο ξαναχτυπά με φιλοτουρκικά κηρύγματα.
Είναι γνωστό το συγκεχυμένο ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού», το οποίο κατά κόρον αναμασούν οι διάφοροι χριστιανοπατριωτικοί κύκλοι. Πρόκειται για έναν τεχνητό όρο που αποτελεί εννοιολογική σύνθεση καθ’ όλα αντιφατική και κίβδηλη. Διότι δεν είναι δυνατόν μία α-εθνική και εξ ορισμού διεθνιστική θρησκευτική πίστη/ιδεολογία να ταυτίζεται με την εθνική συνείδηση και την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα ενός συγκεκριμένου λαού! Ο όρος «ελληνοχριστιανισμός» είναι επί της ουσίας άνευ περιεχομένου. Συνιστά εξ ορισμού εννοιακή αντίφαση, δεδομένου ότι οι δύο συντιθέμενοι όροι αντιστοιχούν σε έννοιες παντελώς ασύμβατες όχι μόνο σε επίπεδο ιδεακού περιεχομένου αλλά και ιστορικώς, με εξαίρεση ίσως την περίοδο της εθνικής επαναστάσεως, οπότε η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότητα κατέστη, συγκυριακώς, ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων επαναστατών, αφού η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότης συνιστούσε στοιχείο εμφανούς διαφοροποιήσεως από την οθωμανική εξουσία, η οποία ήταν απολύτως ταυτισμένη με το Ισλάμ. Η τότε συγκυριακή συμπόρευση με τον Ελληνισμό (κατά τα προεπαναστατικά και επαναστατικά χρόνια), μίας λαϊκότροπης ορθοδοξίας (όπως εκφραζόταν κατά βάσιν από μέρος του κατωτέρου κλήρου και, κυρίως, από απλούς αγραμμάτους ανθρώπους της υπαίθρου, τους κλεφταρματωλούς, που ασφαλώς δεν κατείχαν τα διεθνιστικά εκκλησιαστικά-θεολογικά δόγματα) δεν απαλείφει την θεμελιώδη ασυμβατότητα, ούτε θα πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε τα πλήγματα που υπέστη ο Ελληνισμός από την χριστιανική εκκλησία, διαχρονικώς. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου. Ο τουρκικός στόλος έχει περικυκλώσει το Καστελόριζο, ο ελληνικός έχει αναπτυχθεί στο νοτιοανατολικό Αιγαίο και παρακολουθεί τον τουρκικό, έχουν ανακληθεί, όπως έγινε γνωστό, οι άδειες των στρατιωτικών. Βεβαίως στην σύγχρονη Ελλάδα της παρακμής, ως συνήθως, κατά την διάρκεια του θέρους – ακόμα και ενός υποτονικού θέρους όπως το φετινό, λόγω Covid-19 – τα “μπάνια του λαού” επιφέρουν γενική παραλυσία και αμεριμνησία (όπως και πριν από 46 χρόνια, κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, για να θυμηθούμε, μέρες που είναι, και εκείνη την εθνική προδοσία – βλέπε αναλυτικά στην επομένη ανάρτηση). Όπως και νά ‘χει, ο δεδομένος ενδοτισμός των κυβερνώντων εγγυάται ότι θα κάνουν όλες τις απαραίτητες υποχωρήσεις προκειμένου να αποφύγουν τον πόλεμο – και κατά βάθους οι γραικύλοι το γνωρίζουν – γι’ αυτό ίσως και δεν δείχνουν να ανησυχούν ιδιαίτερα. Σε άλλες εποχές θα είχαν σηκώσει όλα τα γάλατα και τα άλευρα από τα παντοπωλεία…. Ωστόσο, ποιος ξέρει, μπορεί την ύστατη στιγμή να βρεθεί κανένας τρελλός αξιωματικός με κάποιο αίσθημα τιμής, ο οποίος «να την ψωνίσει» κατά το κοινώς λεγόμενον και να …μπουμπουνίσει κανέναν πύραυλο Exoset προς τα μεμέτια. Τότε θα γίνει το σώσε…
Οργή και θλίψη προκάλεσε η, εν πολλοίς αναμενόμενη, καθώς είχε προαναγγελθεί, απόφαση του Ερντογάν για μετατροπή της μεγαλοπρεπούς τρουλαίας βασιλικής της Αγ. Σοφίας Κωνσταντινουπόλεως, αυτού του μεσαιωνικού κατασκευαστικού θαύματος των αρχιτεκτόνων Ανθεμίου του Τραλλιανού και Ισιδώρου του Μιλησίου, από επισκέψιμο μουσειακό χώρο όπως ήταν εδώ και δεκαετίες (ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς υπό την προστασία της UNESCO), σε ισλαμικό τέμενος. Η απόφαση εθεωρήθη προσβολή όχι τόσο (ή τουλάχιστον όχι μόνο) εναντίον της Ελλάδος, όσο εναντίον της Ορθοδοξίας και του Χριστιανισμού εν γένει, αλλά και του πολιτισμένου κόσμου εν συνόλω, χαρακτηριζομένη ως απεχθής πράξη φανατισμού και βαρβαρότητος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται για μία ενέργεια άκρως συμβολική (είναι καταφανώς γελοίος ο ισχυρισμός ότι χρειαζόταν ένα ακόμα τζαμί για τους μουσουλμάνους στην Κωνσταντινούπολη, όταν ακριβώς δίπλα στην Αγ. Σοφία βρίσκεται, ως γνωστόν, το λεγόμενο «μπλέ τζαμί» – αναλόγως κολοσσιαίων διαστάσεων, αν και όχι εφάμιλλο σε αρχιτεκτονική αρτιότητα, συγκρινόμενο με την Αγ. Σοφία την οποία ματαίως προσπάθησαν να «ξεπεράσουν» οι κατασκευαστές του…), που έρχεται να δικαιώσει την ιστορική θεώρηση περί της συγκρούσεως των πολιτισμών (προς δόξαν του Samuel Huntington…).
Όλοι αντιλαμβάνονται 
Ταφή του ήρωος καταδρομέως Γεωργίου Κατσάνη 46 έτη μετά τον θάνατό του κατά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο – Ανταπόκριση από την κηδεία και τις εκδηλώσεις στην γενέτειρά του, Σιδηρόκαστρο Σερρών.
Στην σχιζοφρενική εποχή απολύτου παρακμής που διανύουμε η συχνότης άκρως εξωφρενικών και αντιφατικών φαινομένων είναι τόσο υψηλή που πλέον αποτελούν κομμάτι της καθημερινότητος και αρχίζουν να περνούν απαρατήρητα από τις μάζες. Για παράδειγμα, μπορεί τα μέλη μιας συμμορίας Αλγερινών που παρουσιάζονται ως “πρόσφυγες” να έχουν συλληφθεί κυριολεκτικώς εκατοντάδες φορές για τα ίδια αδικήματα αλλά να συνεχίζουν να κυκλοφορούν ελεύθερα και να δρουν ανενόχλητα, εάν εξαιρέσουμε τις λίγες ημέρες παραμονής στο κρατητήριο που συνεπάγεται κάθε επαναλαμβανόμενη σύλληψή τους. Aπό την άλλη, ένας καταστηματάρχης που υπερασπίζεται την περιουσία του απέναντι σε κάποιο άθλιο περιθωριακό στοιχείο που προσπαθεί να τον ληστέψει μπορεί να βρεθεί κατηγορούμενος εάν έχει την ατυχία ο ληστής να ανήκει σε κάποια αγιοποιημένη “ευπαθή” ομάδα… Μπορεί ένας αστυνομικός που υπέπεσε στο “αδιανόητο έγκλημα” του ραπίσματος ενός μικρού παραβατικού αθίγγανου να κινδυνεύει να χάσει την δουλειά του και να διωχθεί ποινικώς, ενώ οι αναρίθμητες συμμορίες των “Ρομά” κλέβουν, ληστεύουν, σκοτώνουν και τρομοκρατούν χωρίς κανέναν απολύτως έλεγχο. Mπορεί να τελούνται οργανωμένες εν ψυχρώ δολοφονίες αθώων ανθρώπων στο όνομα της ελεύθερης επιλογής, ενώ δράστες ειδεχθών εγκλημάτων να αποφυλακίζονται μετά από 5 έτη εγκλεισμού, το πολύ, πάλι στο όνομα της ελευθερίας! Και τι πιο αντιφατικό και παράλογο από το κυρίαρχο δόγμα της εποχής σύμφωνα με το οποίο όλοι είναι διαφορετικοί αλλά ταυτοχρόνως ίσοι;
Τελευταίως κυκλοφοροῦν συχνὰ μονομερεῖς ἱστορικὲς θεωρήσεις, εἴτε ἐκ κακῆς εἴτε καὶ ἐξ ἀγαθῆς προθέσεως. 
