Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όπως προ της Αλώσεως, το προδοτικό ιερατείο ξαναχτυπά με φιλοτουρκικά κηρύγματα.
Είναι γνωστό το συγκεχυμένο ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού», το οποίο κατά κόρον αναμασούν οι διάφοροι χριστιανοπατριωτικοί κύκλοι. Πρόκειται για έναν τεχνητό όρο που αποτελεί εννοιολογική σύνθεση καθ’ όλα αντιφατική και κίβδηλη. Διότι δεν είναι δυνατόν μία α-εθνική και εξ ορισμού διεθνιστική θρησκευτική πίστη/ιδεολογία να ταυτίζεται με την εθνική συνείδηση και την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα ενός συγκεκριμένου λαού! Ο όρος «ελληνοχριστιανισμός» είναι επί της ουσίας άνευ περιεχομένου. Συνιστά εξ ορισμού εννοιακή αντίφαση, δεδομένου ότι οι δύο συντιθέμενοι όροι αντιστοιχούν σε έννοιες παντελώς ασύμβατες όχι μόνο σε επίπεδο ιδεακού περιεχομένου αλλά και ιστορικώς, με εξαίρεση ίσως την περίοδο της εθνικής επαναστάσεως, οπότε η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότητα κατέστη, συγκυριακώς, ενοποιητικό στοιχείο των Ελλήνων επαναστατών, αφού η ορθόδοξη θρησκευτική ταυτότης συνιστούσε στοιχείο εμφανούς διαφοροποιήσεως από την οθωμανική εξουσία, η οποία ήταν απολύτως ταυτισμένη με το Ισλάμ. Η τότε συγκυριακή συμπόρευση με τον Ελληνισμό (κατά τα προεπαναστατικά και επαναστατικά χρόνια), μίας λαϊκότροπης ορθοδοξίας (όπως εκφραζόταν κατά βάσιν από μέρος του κατωτέρου κλήρου και, κυρίως, από απλούς αγραμμάτους ανθρώπους της υπαίθρου, τους κλεφταρματωλούς, που ασφαλώς δεν κατείχαν τα διεθνιστικά εκκλησιαστικά-θεολογικά δόγματα) δεν απαλείφει την θεμελιώδη ασυμβατότητα, ούτε θα πρέπει να μας κάνει να λησμονούμε τα πλήγματα που υπέστη ο Ελληνισμός από την χριστιανική εκκλησία, διαχρονικώς.
Ιστορική απόδειξη αυτής της ασυμβατότητος αποτελεί η στάση της εκκλησίας κατά τα τελευταία δραματικά χρόνια του μεσαιωνικού Ελληνισμού. Το χριστιανικό ιερατείο απεδείχθη ότι ένιωθε μεγαλύτερη οικειότητα με τους ανατολίτες κατακτητές, τους μουσουλμάνους Οθωμανούς Τούρκους, παρά με τους Ευρωπαίους, καθολικού δόγματος. Κατά το κρίσιμο διάστημα οπότε η επίσημη αυτοκρατορική εξουσία (Παλαιολόγοι) απευθύνθηκε επανειλημμένως προς τις δυτικές δυνάμεις εκλιπαρώντας για στρατιωτική υποστήριξη προκειμένου να αποκρουσθεί η θανάσιμη απειλή των Οθωμανών, οι οποίοι περικύκλωναν ασφυκτικώς τα απομεινάρια της άλλοτε κραταιάς Ρωμανίας, η εκκλησία, με προεξάρχοντα τον μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, υπονόμευσε με λύσσα την μοναδική εκείνη ελπίδα σωτηρίας της αυτοκρατορίας, τορπιλίζοντας την έσχατη ευκαιρία, την συμφωνία της συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας. Την προδοτική στάση της εκκλησίας συμπυκνώνουν οι ιστορικές φράσεις «καλύτερα τούρκικο φακιόλι να βασιλεύσει μέσ’ την Πόλη, παρά τιάρα λατινική» και «ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει». Εκείνη την, ευνοϊκή προς τους Οθωμανούς, στάση, ιδίως την εξέφρασαν οι περί τον μετέπειτα Πατριάρχη Γεννάδιο Σχολάριο εκκλησιαστικοί κύκλοι. Ο Σχολάριος προΐστατο της αντιδυτικής (στην πράξη φιλο-οθωμανικής) παρατάξεως των «Ανθενωτικών».
Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν περί του αντιθέτου διάφοροι σύγχρονοι κύκλοι εθνομηδενιστών «ιστορικών» καθώς και πλήθος «ιεραρχών» του οικουμενιστικού ρεύματος που τείνει να κυριαρχήσει στους κόλπους της εκκλησιαστικής ιεραρχίας, η τουρκοκρατία υπήρξε η τραγικότερη περίοδος της ελληνικής ιστορίας. Αυτό προκύπτει και μόνο από την εξέταση της πολιτιστικής καταστάσεως περιοχών της Ελλάδος οι οποίες βρέθηκαν υπό τουρκική κυριαρχία σε σύγκριση με περιοχές οι οποίες είτε δεν υπέστησαν καθόλου την οθωμανική κατάκτηση είτε βρέθηκαν για βραχύ διάστημα υπό οθωμανική διοίκηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι νήσοι του Ιονίου καθώς και η Κρήτη. Ενώ η μεγαλόνησος παρέμενε υπό Ενετική κυριαρχία οι συνθήκες κατέστησαν ευνοϊκές για να εκδηλωθεί η λεγομένη «Κρητική Αναγέννηση», μία εκπληκτική περίοδος ανθίσεως των γραμμάτων και των τεχνών. Η φωτεινή εκείνη περίοδος τερματίστηκε απότομα όταν οι Ενετοί έχασαν τον έλεγχο της Κρήτης και η τελευταία κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς. Μπορούμε να φανταστούμε ποια θα ήταν η τύχη της Ελλάδος αν δεν υπετάσσετο στον οθωμανικό/ισλαμικό ζυγό.
Παρά την στάση ανοχής απέναντι στον αλλόφυλο δυνάστη, ακόμα και συνεργασίας (σε επίπεδο ανωτέρου κλήρου), που επέδειξε η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας (χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο αφορισμός των επαναστατών του 1821 από τον Πατριάρχη, που ωστόσο δεν γλύτωσε αργότερα τον μαρτυρικό θάνατο από τον τουρκικό όχλο), ο απλός κατώτερος κλήρος συμπαραστάθηκε στον υπόδουλο ελληνισμό κατά τα δύσκολα χρόνια έως την απελευθέρωση. Υπήρξαν μάλιστα και περιπτώσεις ιερωμένων που πρωταγωνίστησαν στους επαναστατικούς αγώνες (π.χ. Διονύσιος Φιλόσοφος, Παπαφλέσσας). Η παλαιά προδοσία του Γενναδίου και των λοιπών τουρκοφίλων «Ανθενωτικών» είχε λησμονηθεί.
Η αντίθεση Ελληνισμού-Χριστιανισμού αν και δεν εκδηλώνεται πάντοτε εμφανώς, επιβιώνει ωστόσο και ενίοτε επανέρχεται στο προσκήνιο με τρόπο εντυπωσιακό, δείχνοντας ότι, κατά κάποιο τρόπο, η ιστορία δεν παύει να επαναλαμβάνεται. Οι Τούρκοι, μετά από αιώνες παρακμής, επανέρχονται δυναμικώς, διακηρύσσοντας ανοιχτά και με το γνωστό θράσος τις προθέσεις και φιλοδοξίες τους περί εκ νέου υποταγής των Ελλήνων «ραγιάδων». Η νυν τουρκική απειλή φαίνεται ότι διήγειρε παλαιές ανθελληνικές/φιλοτουρκικές διαθέσεις σε χριστιανικούς κύκλους, οι οποίες βρίσκονταν σε λανθάνουσα κατάσταση. Παρατηρούμε λοιπόν ότι, ενόσω ο σύγχρονος Ελληνισμός δέχεται μία πρωτοφανή στρατιωτική απειλή αλλά και ανοιχτή επίθεση (σε δημογραφικό/πληθυσμιακό επίπεδο) από την Τουρκία, με την συστηματική προώθηση μαζών αλλοφύλων ισλαμιστών, εκκλησιαστικοί παράγοντες στην χώρα μας ξαναθυμούνται τον προ της Αλώσεως προδοτικό τους ρόλο, προσπαθώντας να δικαιολογήσουν την επερχόμενη κατάκτηση και να προετοιμάσουν ιδεολογικώς («θεολογικώς») το έδαφος γι’ αυτήν! Επ’ αυτού, θυμίζουμε τις προ καιρού ανατριχιαστικές δηλώσεις του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως με τις οποίες καλούσε το ποίμνιό του σε υποδοχή των λαθροεποίκων, την εισβολή των οποίων περίπου χαρακτήριζε …«ευλογία» και «θέλημα θεού»!
Ένα νέο εντυπωσιακό κρούσμα, που προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, προέρχεται από ένα βίντεο που κυκλοφόρησε τις τελευταίες ημέρες στο διαδίκτυο. Το βίντεο εμφανίζει έναν κηρύττοντα ιερέα, ο οποίος, με λόγο άκρως επιθετικό και στομφώδη, επαναλαμβάνει την φράση «καλύτερα τούρκικο φακιόλι να βασιλεύσει μέσ’ την Πόλη, παρά τιάρα λατινική», ούτε λίγο ούτε πολύ, εξυμνώντας τους Τούρκους, λίγες μάλιστα ημέρες μετά την βεβήλωση της Αγίας Σοφίας από τους παραληρηματικούς νεο-οθωμανούς!
Σε απάντηση της μετατροπής της Αγ. Σοφίας σε ισλαμικό τέμενος, θα ανέμενε κανείς ότι το ορθόδοξο ιερατείο θα προΐστατο σε αντιδράσεις και διαμαρτυρίες εναντίον της Τουρκίας, κατηγορώντας την για την βεβήλωση ενός ορθοδόξου ναού με την ιστορικότητα και τον συμβολισμό της Αγ. Σοφίας. Αντιθέτως, όπως ακριβώς έκανε και το 1453, δείχνει να προσπαθεί να προσαρμοστεί στις καταστάσεις είτε κρατώντας χαμηλούς τόνους και καλλιεργώντας κλίμα μοιρολατρίας είτε, όπως στην περίπτωση του αχαρακτήριστου αυτού «ιερέως», φθάνοντας να πλέξει το εγκώμιο των Τούρκων, ως …ευεργετών της Αγ. Σοφίας!!!
Όταν ο Ελληνισμός είναι ισχυρός τότε η εκκλησία προβάλλει το ιδεολόγημα του «ελληνοχριστιανισμού». Όταν οι Τούρκοι προελαύνουν απεργαζόμενοι νέα κατάκτηση, τότε σπεύδει να τους προϋπαντήσει!
Το ανατριχιαστικό φιλοτουρκικό κήρυγμα:
https://www.youtube.com/watch?v=3aPkhAFiks4