Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#4]
4ον ἔνθεμα τῆς σειρᾶς ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ διακοσίων ἐτῶν.
Στ᾿ Ἀναπλιοῦ τὸ Παλαμῆδι
Ιστορία
Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#3]
3ον ἔνθεμα τῆς σειρᾶς ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ διακοσίων ἐτῶν.
Σαββάτο ἔβαλαν βουλή οἱ Κλέφτες κι οἱ Ἀρματολοί
– μιὰν ἡμέρα σὰν σήμερα καλὴ ὥρα – ποὺ ἀκόμη ἐπίσης ἔχουμε καὶ τὴν Ἑαρινὴν Ἰσημερίαν (στὶς 11:37 π.μ. ἀκριβῶς)!
Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#2]
2ον ἔνθεμα τῆς σειρᾶς ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ διακοσίων ἐτῶν.
Ἡ σύλληψις τοῦ θρυλικοῦ Κλέφτη τῶν Ἀγράφων Ἀντώνη Κατσαντώνη
Ἕνα μονάχα θὰ σᾶς πῶ, δὲν ἔχω ἄλλο κανένα – μεθῦστε μὲ τ᾿ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ ᾿21! [#1]
Ξεκινᾶμε ἀπὸ σήμερα σειρὰν ἀφιερωμάτων στὴν ἀθάνατη Ἐθνεγερσίαν τῶν Ἑλλήνων κατὰ τοῦ ἀλλοφύλου ζυγοῦ ἐπὶ τῇ συμπληρώσει διακοσίων ἐτῶν!
Τῆς νύχτας οἱ ἀρματολοί καὶ τῆς αὐγῆς οἱ κλέφτες
Η ΠΡΟΪΟΥΣΑ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΡΗΞΗ ΜΕ ΤΙΣ ΗΠΑ
(Τὸ παρὸν ἄρθρον ἀποτελεῖ ἀναδημοσίευση ἀπὸ τὴν ἔγκριτη ἱστοσελίδα istos.net.gr )
Η επιδίωξη των γεωπολιτικών στόχων της Τουρκίας ιστορικά δεν έχει ευθυγραμμιστεί ποτέ με την διατήρηση εταιρικής σχέσης με τις ΗΠΑ. Οι προτεραιότητες της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας συχνά έχουν συγκρουσθεί με την εξυπηρέτηση των στρατηγικών στόχων της Ουάσιγκτον, αυτές οι συγκρούσεις αποτυπώθηκαν στο παρελθόν πολλάκις στα πραξικοπήματα του τουρκικού στρατού, αλλά και στις διαιρέσεις εντός των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων μεταξύ φιλο-αμερικανών εθνικιστών και αυτοαποκαλούμενων αντι-ιμπεριαλιστών αριστερών εθνικιστών (γνωστών ως uluşalcılar στα τουρκικά).
Αυτή η διαίρεση εμφανίστηκε για πρώτη φορά την δεκαετία του 1960, όταν ένα ισχυρό ρεύμα στον στρατό υποστήριξε μεγαλύτερη ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας ότι η εμμονή της Τουρκίας στο δυτικό καπιταλιστικό στρατόπεδο εμπόδιζε την οικονομική της ανάπτυξη. Αυτό το ρεύμα εντός του στρατού ήρθε πολύ κοντά στην εξουσία με το πραξικόπημα του 1971, αλλά την τελευταία στιγμή οι «uluşalcılar» υπερκεράστηκαν από τους φιλο-αμερικανούς.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Βομβαρδισμὸς Δρέσδης – ἀκόμη ἕνα ἀποσιωπώμενο φρικαλέο μαζικὸ ἔγκλημα τῶν «συμμάχων»…
Μέσα Φεβρουαρίου 1945: τέτοιες μέρες ήταν που η «Φλωρεντία του Έλβα», η «Βιέννη του Βορρά», η πανέμορφη σαξωνική πόλη της Δρέσδης με την απαράμιλλη αρχιτεκτονική και τους πλούσιους πολιτιστικούς θησαυρούς, φλέγεται!
200.000 νεκροί σε 14 ώρες βομβαρδισμών! Δυο βομβαρδισμοί από τους Βρεττανούς και ένας από τους Αμερικανούς. Κανένας δεν γνωρίζει μέχρι και σήμερα τον πραγματικό αριθμό των νεκρών, διότι στην Δρέσδη εκείνες τις μέρες συνέρεαν μαζικώς πρόσφυγες που πάσχιζαν να αποφύγουν τον σοβιετικό στρατό και τις σφαγές του, καθώς προήλαυνε και να φθάσουν στους δυτικωτέρους τομείς, που ίσως να κατελαμβάνοντο από τους “πολιτισμένους” και “ανθρωπιστικότερους” δυτικούς… Οποία πλάνη!!!
Οι πολιτικοί εγκέφαλοι των συμμάχων και δη υπό την προσωπικήν επιμέλεια του Τσώρτσιλ από καιρό είχαν επιδοθεί συστηματικά σε προμελετημένους τρομοκρατικούς βομβαρδισμούς μεγάλων γερμανικών πληθυσμιακών κέντρων, ως ανηλεές μέσον εξουθενώσεως της Γερμανίας. Για τους Γερμανούς επεφυλάσσοντο έτσι συνεχείς επιδρομές, σαν κι αυτές που είχαν πραγματοποιήσει βαρέα βομβαρδιστικά των συμμαχικών αεροπορικών δυνάμεων σε πυκνοκατοικημένες περιοχές των Βερολίνου, Δρέσδης, Χέμνιτς και Κότμπους, με διακηρυγμένο στόχο την πρόκληση μεγαλύτερης συγχύσεως στις γερμανικές οδικές και σιδηροδρομικές μεταφορές και την υπονόμευση του ηθικού των Γερμανών.
Ο ολοκληρωτικός αεροπορικός πόλεμος κατά της Γερμανίας αποκορυφώθηκε με την πρωτοφανή επίθεση με το φως της ημέρας στην γεμάτη πρόσφυγες πρωτεύουσα της Σαξωνίας, όπου έφταναν άμαχοι για να ξεφύγουν από την ερυθρά πλημμυρίδα στα ανατολικά.
Η εισβολή των «βαρβάρων» στο Καπιτώλιο, η άλλη Αμερική και η πανουργία της Ιστορίας.
Προ ολίγων ημερών γίναμε (τηλε)θεατές της εισβολής ενός οργισμένου «όχλου» εντός του μεγάρου όπου στεγάζεται το αμερικανικό κογκρέσο (Καπιτώλιο) στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσιγκτον. Πέρα από τις ατέρμονες ορθοπολιτικές φλυαρίες και τις ανακυκλούμενες κοινοτοπίες που αναπαράγουν τα συστημικά μ.μ.ε., εκφράζοντας την «αγανάκτηση», τον «αποτροπιασμό» και την «ανησυχία» τους για την «ολισθηρή» ατραπό στην οποία εισήλθε η «πρώτη μεγάλη σύγχρονη δημοκρατία» και επί πολλές δεκαετίες κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη, θεωρούμενη «υπόδειγμα» πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, το πράγματι εντυπωσιακό αυτό γεγονός αποκαλύπτει, στους οξυδερκείς παρατηρητές, το βαθύτατο πολλαπλό χάσμα που σοβεί εντός του εθνοτικού, φυλετικού και πολιτισμικού μωσαϊκού, που ονομάζεται «αμερικανική κοινωνία». Η ετερογενής σύσταση του πληθυσμού των ΗΠΑ, η πολυφυής εθνοπολιτισμική υπόσταση και ιδιάζουσα πολιτειακή δομή αυτής της χώρας, επί των οποίων στηρίχθηκε η συγκρότηση και εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και η μεγέθυνση της ισχύος της, την οποία προέβαλλε και επεξέτεινε, με διάθεση, μάλιστα, επιβολής, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου, συνιστούν μία πραγματικότητα που μας υποχρεώνει να αναλύσουμε προσεκτικά και να ερμηνεύσουμε εις βάθος τα πρόσφατα γεγονότα, καθώς αποτελούν πιθανότατα το προανάκρουσμα μετασχηματισμών ιστορικών διατάσεων και παγκοσμίου εμβελείας. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μνήμη Λορέντζου Μαβίλη: ἡ ζωὴ καὶ ὁ ἔνδοξος θάνατος ἑνὸς ξεχωριστοῦ Ἕλληνος.
Σαν σήμερα, 28-11-1912 στον Δρίσκο, τοποθεσία λίγο έξω από τα Γιάννενα, πίπτει ηρωικώς μαχόμενος ο Λορέντζος Μαβίλης, ένας αληθινός ευπατρίδης. Το ηρωικό τέλος του μεγάλου αυτού Έλληνος ποιητού υπήρξε το επιστέγασμα μία εξ ίσου ηρωικής ζωής. Γεννήθηκε στην Ιθάκη, έλκων την καταγωγήν αφ᾿ ενός από την Ισπανία (από τον εκ πατρός παππού του – εξ ου και το μικρό του όνομα), αφ᾿ ετέρου από την γειτονική Κέρκυρα. Μέσω δε της μητρός του συγγένευε και με τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος, τον Ιωάννη Καποδίστρια.
Σπούδασε φιλοσοφία στην Γερμανία, όπου επηρεάστηκε από φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής, μάλιστα δε από την σκέψη του Φρειδερίκου Νίτσε. Η επίδραση που του άσκησε η νιτσεϊκή σκέψη φάνηκε και από το ποίημα του “Ο Υπεράνθρωπος”, το οποίο παρατίθεται στο τέλος του άρθρου. Κατά την παραμονή του στην Γερμανία εμτρύφησε ιδιαιτέρως στην μελέτη της Σανσκριτική γλώσσης, μεταφράζοντας μάλιστα το πολεμικό ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, το οποίο αποτελεί κορυφαίο δείγμα της περί πολέμου αντιλήψεως των Αρίων.
Το μεταφραστικό του έργο δεν περιορίστηκε μόνο στα σανσκριτικά, αφού επίσης μετέφρασε στα Ελληνικά έργα του Βιργιλίου, του Γερμανού ποιητή Σίλερ και των Άγγλων ρομαντικών Σέλεϊ και Μπάιρον (του γνωστού μας Λόρδου Βύρωνος).
Το ποιητικό του έργο ήταν μεγάλο. Τα ποιήματά του αντανακλούσαν τα φλογερά εθνικά του αισθήματα και τις φιλοσοφικές του αναζητήσεις. Τα περισσότερα είχαν μάλιστα την μορφή του σονέτου. Θεωρείται ως εκ τούτου ο εισηγητής του συγκεκριμένου ποιητικού είδους στα ελληνικά γράμματα. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Μπορεί ένας εθνικιστής να στέκεται ουδέτερος απέναντι στην περιπέτεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου;
Η δίκη-παρωδία της Χ.Α., η επέτειος του «ΟΧΙ», ο χαρακτήρ του 2ου Π.Π., η αντιφατικότης των «αντιναζί» (νεο)εθνικιστών και η “σπορά των ηττημένων”.
Ο εθνικός-πατριωτικός/εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εδώ και ημέρες προβληματισμένος και μουδιασμένος, μετά την ανακοίνωση της προσφάτου δικαστικής αποφάσεως η οποία οδήγησε στην καταδίκη, με επιβολή βαρυτάτων ποινών, πλήθους στελεχών και μελών της Χ.Α., αποφάσεως καταφανέστατα μεροληπτικής και αδίκου, προϊόντος μίας σκανδαλώδους δίκης-παρωδίας (ομοιαζούσης με τις διαβόητες σταλινικές «δίκες της Μόσχας»), με προφανή στόχευση την πρόκληση κοινωνικής κατατρομοκρατήσεως προς αποθάρρυνση εκδηλώσεως πιθανών μελλοντικών εγχειρημάτων εθνικιστικής χροιάς, σε μία εποχή γενικευμένης ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, όταν δηλαδή οι συνθήκες για μία λαϊκή έκρηξη εθνικισμού στην Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως πρόσφορες (ένεκα της εντεινομένης μαζικής λαθροεισβολής και της ακραίας μειοδοσίας σε όλα τα εθνικά μέτωπα).
Πέραν του ζητήματος της (μη) στοιχειοθετήσεώς του, το τερατώδες κατηγορητήριο περί «εγκληματικής οργανώσεως» ήταν, ούτως ή άλλως, καταφανώς στημένο, υπαγορευμένο από σκοτεινούς λαβυρίνθους παραδικαστικών κυκλωμάτων («παναθηναϊκάκηδων) και σχεδόν απροκαλύπτως ενορχηστρωμένο εκ μέρους μίας εξωθεσμικής παραεξουσίας που συνιστά την πλέον κραυγαλέα καταστρατήγηση του υποτιθεμένου «τεκμηρίου της αθωότητος» των οίων κατηγορουμένων, με αυτουργούς πολιτικούς, δικαστικούς, μ.μ.ε., μέχρι και την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, που θεώρησαν σκόπιμο να προβούν σε δημόσιες δηλώσεις, την παραμονή μάλιστα της εκδόσεως της αποφάσεως του δικαστηρίου (!) καταστρατηγώντας, με τον τρόπο αυτό, απροκαλύπτως, την τάχα “υψίστη” «δημοκρατική» αρχή της «διακρίσεως των εξουσιών» και επιτρέποντας – αν όχι προσκαλώντας – εν μέσω μάλιστα απαγορεύσεως συγκεντρώσεων άνω των 9 ατόμων (!) έναν οργανωμένο όχλο πολλών χιλιάδων αφιονισμένων και αιμοδιψών αναρχομπολσεβίκων σε συγκέντρωση έξω από τον χώρο του δικαστηρίου, ο οποίος απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την κεφαλή των κατηγορουμένων επί πίνακι, ασκώντας, προφανέστατα, πίεση στην έδρα! [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Από τον “κατευνασμό” στη υποτέλεια.
Κατά το τελευταίο διάστημα, κατά το οποίο η πατρίδα μας βρίσκεται σε ευθεία σύγκρουση με την Τουρκία (οδηγούμενη τελικώς, κατά τα φαινόμενα, υπό την πίεση ΗΠΑ και Γερμανίας, σε ταπεινωτικές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις με διακύβευμα τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο), πολλοί δημοσιολογούντες κατακρίνουν – δικαίως – την παθητική στάση που τηρεί η Ελλάς. Οι δημοσιολογούντες αυτοί, οι οποίοι, ως επί το πλείστον, θεωρούνται «εθνικώς σκεπτόμενοι», συγκρίνουν την εξωτερική πολιτική της Ελλάδος με την πολιτική της Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας κατά τον μεσοπόλεμο, ονομάζοντάς την, “πολιτική κατευνασμού”. Ταυτοχρόνως, προσπαθώντας να προσδώσουν εγκυρότητα στους σχολιασμούς τους, ταυτίζουν εντελώς άστοχα τον Ερντογάν με τον Αδόλφο Χίτλερ. Η ταύτιση αυτή, όπως θα σχολιαστεί παρακάτω, γίνεται διότι όλες οι σύγχρονες ιδεολογίες συμπίπτουν στην αυθαίρετη αντίληψη σύμφωνα με την οποία, ο μεγάλος αυτός άνδρας του 20ου αιώνος ταυτίζεται με το απόλυτο “κακό”. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Από την μάσκα …στον ζουρλομανδύα (μικρή η απόσταση).
Οι εκπληκτικές ομοιότητες του άλλοτε «υπαρκτού σοσιαλισμού» με τον σύγχρονο «υπαρκτό σουρεαλισμό» (στην εποχή της μάσκας) και ένας θάνατος, κατά τη διάρκεια της «καραντίνας», που πέρασε σχεδόν απαρατήρητος.
_______________________________________________
Τα όσα συμβαίνουν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες με αφορμή την εμφάνιση του μυστηριώδους Covid-19 μοιάζουν πραγματικά απίστευτα. Λες και, σε λίγους μόνο μήνες, με τα εντεινόμενα και όλο και πιο ευφάνταστα, σε βαθμό σουρεαλισμού, μέτρα περιορισμού των ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών, έχουν πια ξεπεραστεί ακόμη και τα όσα, με τρόπο συγκλονιστικά προφητικό και γλαφυρό, περιέγραφε ο Όργουελ στο εμβληματικό και πολυσυζητημένο έργο του «1984», το οποίο είχε γράψει, ως γνωστόν, στο τέλος της ζωής του, προκειμένου να στηλιτεύσει τον σταλινικό εφιάλτη, ο οποίος είχε μετατρέψει την Ρωσία σε μία απέραντη φυλακή (πράγμα που συνέβη τελικώς με όλες τις κομμουνιστικές δικτατορίες που προέκυψαν εν συνεχεία, οδηγώντας ολόκληρες γενιές ανατολικοευρωπαίων –
και όχι μόνο – σε εφιαλτικές συνθήκες διαβιώσεως, ώστε, σήμερα, ούτε να ακούσουν θέλουν πια για κομμουνισμό…).
Και τα έγραφε όλα εκείνα ο Όργουελ ως απογοητευμένος αριστερός ο ίδιος, που είχε όμως την εντιμότητα και το θάρρος να αναγνωρίσει την πλάνη της νιότης του, αναδεικνύοντας με την γλαφυρή του πένα, την εγγενή ροπή του κομμουνισμού προς τον ζόφο και την επιβολή της πιο απάνθρωπης δυστοπικής ανελευθερίας. Τα χρόνια όμως περνούν και από την μνήμη των ανθρώπων ξεθωριάζει η ανάμνηση του κομμουνιστικού πειράματος και των τρισαθλίων συνθηκών ζωής που επεφύλασσε στις κοινωνίες.
«B.L.M.». Όπως τότε έτσι και τώρα: αγαστή συνέργεια «δεξιάς»-«αριστεράς» για την εξόντωση των λευκών – η διδακτική περίπτωση της Ροδεσίας (νυν Ζιμπάμπουε).
Οι εικόνες από την «εξέγερση» των ξεσαλωμένων νέγρων των Η.Π.Α. – εξέγερση υποκινούμενη από ύποπτα κέντρα αφανών χρηματοδοτών, τύπου G. Soros – είναι ακόμα νωπές. Κι αν έχει κάπως περιοριστεί το μέγεθος των διαφυλετικών ταραχών σε σύγκριση με το προηγούμενο διάστημα, το πρόβλημα στις Η.Π.Α. είναι υπαρκτό και παραμένει οξύ. Οι κοινωνία των Η.Π.Α. αποτελεί καζάνι που βράζει, το οποίο είναι βέβαιο ότι θα (ξανα)εκραγεί. Το, καθοδηγούμενο από τα ίδια κέντρα, κύμα διεθνούς προπαγάνδας, εξαπλώνεται τάχιστα σε όλη την υφήλιο, με την πολυπλόκαμη διασπορά της αποκρουστικής προπαγάνδας που συνοδεύει και ενισχύει το παρδαλό κίνημα B.L.M., να πλήττει ιδιαιτέρως (και) τις μεγαλουπόλεις της δυτικής Ευρώπης, οι οποίες βαδίζουν ολοταχώς στον ίδιο ολέθριο δρόμο! Διότι δεν είναι μόνο οι Η.Π.Α., με την πολυφυλετική πανσπερμία που επέτρεψαν να διαμορφωθεί στους κόλπους τους, που διολισθαίνουν στο φυλετικό χάος. Τον ίδιο κίνδυνο διατρέχουν όλες οι χώρες οι οποίες, υπό τις ευλογίες των αρχιερέων του, κρατούντος, μεταπολεμικώς, πολιτιστικού μαρξισμού και την δράση των πολιτικών/οικονομικών/δημοσιογραφικών διασπορέων και πολλαπλασιαστών του, άνοιξαν τις πύλες των ευρωπαϊκών πατρίδων στην μαζική εισβολή αλλοφύλων που ταχέως αλλοτριώνει την εθνοτική και φυλετική υπόστασή τους ως λευκών εθνών! Εσχάτως γίνονται προσπάθειες προωθήσεως του ιδίου κινήματος νεγροφιλίας και στην Ελλάδα, πρωτοστατούντος του Ιδρύματος Ωνάση (!) το οποίο, όπως διαφημίζει, οργάνωσε συζήτηση στην οποία μιλούν «Αφροέλληνες (!!!) για το ρατσισμό που βιώνουν στην Ελλάδα»… Μετά τους «Αφροαμερικανούς», μαθαίνουμε λοιπόν τώρα και για…«Αφροέλληνες». [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]