Τέλος ἐποχῆς

 

Εἶναι κοινὴ αἴσθησις πλέον παντὸς ἔχοντος ἐπαφὴν μὲ τὴν τρέχουσαν πραγματικότητα ὅτι σ᾿ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο βρισκόμαστε: Τέλος ἐποχῆς!

Τὸ τέλος τοῦτο κατὰ κάποιους (καὶ δὲν ἀναφέρομαι εἰς τὸν στενὸν κύκλον ἐκείνων τῶν … “γύφτικων γαμβρῶν”, ποὺ αἴφνης ἐξωβελίσθησαν ἐκτὸς κοινοβουλευτικοῦ νυμφῶνος) ἀπετέλεσε δυστύχημα, αἴφνης δὲ ἡ νέα αὕτη πραγματικότης τοὺς ἐχάλασε τὴν ἐπαναπαυτικὴν (ψευδ-)αἴσθησιν παρουσίας ἑνὸς στιβαροῦ πολιτικοῦ φορέως ἐθνικιστικῆς χροιᾶς…

Ἡ ἰσχὺς λοιπὸν τοῦ πλέγματος ἀναδραστικῶς καὶ ἀμοιβαίως μέχρι πρό τινος ἐνισχυτικῶς ἀνακυκλουμένων ψευδαισθήσεων, διότι περὶ τοιούτων ἐπρόκειτο, αἴφνης κατέρρευσεν διὰ μικρᾶς σεισμικῆς δονήσεως ὡσεὶ πολυόροφος πλινθόκτιστος πολυκατοικία κτισμένη ἐπὶ “χρυσῆς” ἀμμουδιᾶς ἄνευ θεμελίων…

Αἴφνης ἡ ἀπώλεια τοῦ ὑφισταμένου κοινοβουλευτικοῦ ἐρείσματος καὶ δὴ κατὰ μίαν κατακλυσμικῶς εὐνοϊκὴν συγκυρίαν πλείστων κρισίμων ἐθνικῶν καὶ κοινωνικῶν θεμάτων καὶ συναφοῦς λαϊκῆς ἀναταραχῆς προκαλεῖ τὴν ὁλικὴν ἀποσύνθεσιν τοῦ ἰδιομόρφου νοσηροῦ συμπιλήματος τῆς “Χρυσῆς Αὐγῆς”, καθὼς ἡ ἤδη προεκλογικῶς ἀρξαμένη φυγὴ κεντρικῶν προσώπων της ἐπεταχύνθη καταλυτικῶς, μόνον δὲ οἱ στενώτατοι παρατρεχάμενοι, συγγενεῖς, συνεταῖροι καί τινες τῶν πολυπληθῶν κουμπάρων (καί … κουμπάρων κουμπάρων!) τοῦ φαιδροῦ της σκοτεινοῦ “ἀρχηγοῦ”-νονοῦ πλέον συνωστίζονται εἰς τὴν εὐάριθμον σύναξιν τῶν τελευταίων θλιβερῶν ἠλικιωμένων (κυρίως πιά…) ἐκείνων χειροκροτητῶν, ποὺ ὑπὸ τὸν ἀπατηλὸν μανδύαν τοῦ “ἀγῶνος” καὶ τῶν “ἰδανικῶν” προωθοῦν, ἀκόμη καί … μέχρι νεωτέρας, τὰς καταρρεούσας μετοχὰς τοῦ διεφθαρμένου οἰκογενειακοῦ μαγαζιοῦ καὶ τῶν ἀνικάνων του ἐσχάτων (καὶ πρὸς πᾶσαν σοβαρὰν λειτουργίαν πάντως … ἀσχέτων) γραφικῶν “στελεχῶν”…

Τὶ ἀπέγιναν ἐκεῖνα τὰ πρὸ 6-7 ἐτῶν ἀνυποψίαστα πλήθη ἐνθουσιωδῶν χειροκροτητῶν; Τὰ ὁποῖα τραγικῶς ἠγνόουν (καὶ προφανῶς ἀκόμη ἀγνοοῦν, διότι ἡ ἀνεπάρκειά των ἔχει βαθείας ῥίζας καὶ δὲν θεραπεύεται ἔτσι…) ὅτι “οὐκ ἂν λάβοις παρὰ τοῦ μὴ ἔχοντος” – τὸ ὁποῖον, ὡς συνήθως κατὰ τὰς ἀδρανεῖς καὶ συνήθως δυσκινήτους μαζικὰς διαδικασίας, ἐχρειάσθησαν τόσα ἔτη νὰ τὸ ἐννοήσουν, τοὐλάχιστον εἰς τὴν συγκεκριμένην θλιβερὰν περίπτωσιν…

Ὅμως δὲν ἐπλανήθησαν μόνον τὰ πλήθη – ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ πολλοί, τῶν ὁποίων ἡ διακριτικὴ ἱκανότης θὰ ἔδει νὰ εἶναι πολὺ διεισδυτικωτέρα ἐκείνης τοῦ πλήθους…

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς σημαδιακῆς γιὰ τὸν Ἐθνοκοινοτισμὸν μας ἐπετείου τῆς 20ῆς Ἀπριλίου, ἀνασύρω κι ἀναπλάθω ἐκ τῶν παλαιῶν μου σημειωμάτων τὸν πυρῆνα ἑνὸς ποιήματος, ποὺ εἶχα γράψει πρὸ 25ετίας περίπου καὶ ἐξ ἀφορμῆς τότε τῶν πρώτων πυρπολήσεων Ἑλληνικῶν Σημαιῶν ὑπὸ τῶν ἀνόων καὶ ἀλόγων ἀναρχικῶν ἀνδραπόδων τοῦ Συστήματος.

 

 

 

 

 

ΤΟ ΛΑΒΑΡΟΝ

 

Σ᾿ εἶδα μέσ᾿ στῶν δαιμόνων τῆς Ἀσίας νὰ ὑποστέλλεσαι τὰ οὐρλιαχτά,

ἀφιονισμένων ὑπὸ τῆς Σιὼν τῶν τέκνων, γιὰ αἷμ᾿ Ἀρίων διψασμένων

– ὣς τοῦ Ehrenburg τὴν λύσσα οἱ ὁμόφυλοί του μπολσεβῖκοι κομισάριοι μπολιάζαν

ὡσὰν ὀχιὲς πεντάλφαδες τὸ σὰν τὸ αἷμά τους κοινὸ φαρμάκι Μαμμονᾶ ξεχύνοντας    

ἐχίδνης ὥσπερ ἰοβόλον παρακέντρισμα γιὰ τῆς Ἀσίας τὸν πανάρχαιο φθόνο

πρὸς τοῦ Ἀρίου τοῦ ἀνωτρόπου πνεύματος τὴν ἡλιόστροφον ὑπεροχήν

– ψηλὰ σ᾿ ἐσένα, ὦ Ἡλιακοῦ Σταυροῦ Λάβαρο θεϊκό, τὴν ἀΰλως σαρκωμένην,

στὴν δώρειον τοῦ προπυργίου μετόπην ὡς τῆς Εὐρώπης κέαρ παλλομένην…

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Τὸ κάτωθι ἄρθρον, γραφὲν ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς 25ης Μαρτίου τοῦ 2000, 1,5 ἔτος μετὰ τὸ Παγκόσμιον Συνέδριον τοῦ Φιλύρου Θεσσαλονίκης, ἐδημοσιεύθη κατ᾿ Αὔγουστον τοῦ αὐτοῦ ἔτους (2000) εἰς τὸ 5ον τεῦχος τοῦ περιοδικοῦ «ΒΟΡΕΙΟΝ ΣΕΛΑΣ» τὸ ὁποῖον ἐξέδιδον. Συναφῆ πρὸς τὸ κεντρικὸν μήνυμα τοῦ ἄρθρου αὐτοῦ ἔγραψα καὶ πρὶν καὶ μετά, κάποια καὶ εἰς ἑβδομαδιαίαν ἐφημερίδα, ἔχων μάλιστα ἤδη ξεκινήσει ἀπὸ τὸ πρῶτον τεῦχος τῶν «Τετραδίων Ἐθνικοῦ Σοσιαλισμοῦ» τὸ 1981, ὅπου εἶχα συγγράψει τὸ κύριον ἄρθρον ὑπὸ τίτλον «Περὶ τοῦ Ἡρωικοῦ Ἤθους» ὑπὸ ψευδώνυμον «Στέφανος Ράγκος».

Τὸ ἀναδημοσιεύω λοιπὸν σήμερον 25^ην Μαρτίου 2019 μετ᾿ ἐλαχίστων ἀλλαγῶν, κυρίως χάριν σαφηνείας, ἐντάσσων τοῦτο ἀναδρομικῶς εἰς τὴν σειρὰν τῶν «Οἰακισμῶν» – ἀναγκαίως ἄρα ὡς ἔχον τάξιν 0 (μηδέν).

Ἄξιον ἐπίσης ἰδιαιτέρας παρατηρήσεως ἀποτελεῖ ἡ διὰ τοῦ αὐτοῦ τεύχους παρουσιασθεῖσα πρώτη ἱδρυτικὴ διακήρυξις τοῦ ΑΡΜΑτος, ἔστω κι ἂν ἐκεῖ ἡρμηνεύθη τὸ πρῶτον ὡς «Ἀντιδιεθνιστικὴ Ῥῆξις – Μαχητικὴ Ἀνάταξις», ἑρμηνεία ποὺ κατόπιν ἐγκατελείφθη κατὰ τὸ τυπικόν μας Ἱδρυτικὸν Συνέδριον τοῦ Ὀλύμπου κατὰ τὸ Μέγα Ἡλιοστάσιον τοῦ 2002 καὶ τὴν μετ᾿ οὐ πολὺ παρουσίασιν τῆς Πολιτικῆς Διακηρύξεως τοῦ Ἅρματος.

Τὸ Λάβαρον τοῦ Ἅρματος εἶχεν ἤδη καθιερωθῆ κατὰ τὸ προαναφερθὲν Παγκόσμιον Συνέδριον, βλ. https://www.youtube.com/watch?v=4CNZYfHp3qU

 

Ἡ Κλεφτουριά, τὸ ᾿21 κι Ἐμεῖς

Ἐλευθερία ἢ Δουλεία;

Ἔχει πλέον καταστῆ κοινότατος τόπος, κάτι σὰν τὸ “ἁλληλούϊα” τῆς λειτουργίας τῆς πολιτικῆς ὀρθότητος, ἡ ἀνόητος ἐπανάληψις τῆς ὑποβολιμαίας χριστιανο-μεσανατολικῆς θεωρίας πὼς “οἱ λαοὶ δὲν ἔχουν νὰ χωρίσουν τίποτε, εἶναι μόνον οἱ πολιτικὲς ἡγεσίες Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας ποὺ εὐθύνονται γιὰ τὶς συγκρούσεις – καὶ θά πρέπει κάποτε, χάριν τῆς εἰρήνης, νὰ ξεχάσουμε σφαγὲς καὶ ὠμότητες ποὺ διεπράχθησαν πρὶν πολλὰ χρόνια καὶ γενιές”!

Ἐκ παραλλήλου δὲ προβάλλουν ἀπατηλῶς καὶ χειραγωγικῶς ὡς ζήτημα πρώτης ἐπιλογῆς τὸ πλαστὸν δίλημμα: “Πόλεμος ἢ Εἰρήνη;”…

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]