ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ἰακωβινισμός – τότε καὶ σήμερα…

 Μετὰ τὸ 2:27:00 τῶν «Βορεινῶν Σαλπισμάτων 9» (https://www.youtube.com/watch?v=vr2C3ebkIbk&t=5610s) ἀναφέρομαι εὶς τὸν παλαιόν μου φίλον καὶ συναγωνιστὴν Ἀθανάσιον Κωνσταντίνου, ἀπόστρατον ἀξ/κὸν ἰατρὸν τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας καὶ νῦν ἀνεξάρτητον εὐρωβουλευτήν.
    Ἔχουμε ἤδη ἀναδημοσιεύσει μίαν γεωπολιτικὴν ἀνάλυσιν ἐκ τῆς μεστῆς σοβαροῦ περιεχομένου ἱστοσελίδος του http://istos.net.gr/ , ὅπου συνεχῶς ἀναρτῶνται ποικίλα ἐνδιαφέροντα ἄρθρα, ἀναλύσεις, εἰδήσεις κ.λπ. καὶ τὴν ὁποίαν οἱ ἐπισκέπται μας παροτρύνονται νὰ ἀναγινώσκουν τακτικῶς πρὸς οὐσιώδη συμπλήρωσιν τῆς ἐνημερώσεώς των.
      Ὁ κ. Ἀθ. Κωνσταντίνου εἶναι πλὴν τῶν ἄλλων καὶ ἐμβριθὴς ἱστοριοδίφης, ἀναδημοσιεύομεν δὲ κατωτέρω πρόσφατον ἄρθρον του (βλ. http://istos.net.gr/page371.html), ὅπου ἔχει ἐπιλέξει ἀφ᾿  ἑνὸς κεντρικήν τινα ἐνδεικτικὴν διὰ τὸ δόγμα δράσεώς των θέσιν (ἀπόσπασμα) τῶν Ἰακωβίνων, δι᾿  ἧς καὶ ἀναγλύφως ἐκτίθεται ὁ ταλμουδικὸς χαρακτὴρ τῆς ἠθολογικῶς μεσανατολικῆς μισαλλοδοξίας τῶν φωστήρων τοῦ ὑλιστικοῦ ταλιμπανισμοῦ, ποὺ ἔκτοτε μεταλλασσόμενος (εἰς μπολσεβικισμόν, κριτικὴν θεωρίαν Φραγκφούρτης, νεοφιλελευθερισμόν, νεομαρξισμὸν καὶ πολιτικὴν ὀρθότητα κ.ο.κ.) καὶ παρ᾿ ὅλας του τὰς γελοίως αὐταναιρετικὰς ἐπικλήσεις «ἀνεκτικότητος, ἐλευθερίας» καὶ λοιπῶν δημοκρατικῶν φουμάρων, ὅλως δ᾿  ἀναντιστοίχως πρὸς τὰ ἐξωραϊστικά του ἀπατηλὰ ἐπιχρίσματα (π.χ. ψευδο-«ἐπιστημονικότητος» ἢ ἄλλου εἴδους «ἀντικειμενικότητος»), παραμένει μέχρι τοῦδε ἀναλλοίωτος, κατὰ περιστάσεις  ἀκόμη σπασμωδικῶς παροξυνόμενος ἢ καὶ ἀπορρίπτων πάντα ἐξωραΐσμὸν καὶ προσωπεῖον·  τὸ ἀπόσπασμα αὐτό, προερχόμενον ἐκ τοῦ Ἰακωβίνου Σαὶν Ζύστ,  εἶναι: «Πρέπει να τιμωρήσετε όχι μόνο τους προδότες, αλλά ακόμα και τους αδιάφορους. Πρέπει να τιμωρήσετε οποιονδήποτε είναι παθητικός στην Δημοκρατία και δεν κάνει τίποτα γι’ αυτήν. Διότι, εφόσον ο Γαλλικός λαός εκδήλωσε τη θέλησή του, οτιδήποτε είναι αντίθετο, είναι εκτός του κυρίαρχου λαού. Ό,τι είναι εκτός του κυρίαρχου είναι εχθρός!»
 

Πρέπει νὰ γίνῃ κατανοητὸν ὅτι ὁ Διαφωτισμός, ἡ συνωμοσία τῶν μυστικῶν ἑταιρειῶν (Μασονία, Ἰλλουμινάτι) καὶ ἡ ὡς “Γαλλικὴ Ἐπανάστασις” γνωστὴ παροξυσμικὴ ἐκτροπὴ οὐσιαστικῶς ἀκριβῶς ἐναντίον τῆς Τάξεως καὶ ἐναντίον τῆς Παραδόσεως ἐστρέφοντο, ἡ ὁποία ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν ἐκρηκτικὴν πληβειακότητα τῶν νεωτεριστῶν ἐνεσαρκοῦτο καλῶς ἢ κακῶς καὶ ὑπὸ τῆς χριστιανικῆς κουλτούρας, ἡ ὁποία εἶχεν ἐνσωματώσει κι ἐπενδυθῆ τὴν Παράδοσιν: Ὁ Γοτθικὸς ναὸς ἵσταται οὕτω ἀπέναντι τῶν ἐργατικῶν πολυκατοικιῶν, αἱ μεσαιωνικαὶ συνοικίαι πόλεων τῆς Γερμανίας ἢ τοῦ Στρασβούργου ἢ τῆς φλαμανδικῆς Brugge ἀπέναντι τῶν ἀραβοειδῶν δημιουργημάτων τῆς καραμανλικῆς ἀντιπαροχῆς τοῦ ᾿60 ἐκφράζοντας τὴν ἀντιπαράθεσιν δύο κόσμων – καὶ ἦτο ἡ (ἔκτοτε!) προελαύνουσα “ἐπανάστασις” καὶ “πρόοδος” ποὺ ἐκπροσωπεῖ κι ἐνσωματώνει τὴν μεσανατολικότητα, ὄχι ἡ τότε κοινὴ χριστιανικὴ κουλτούρα – καὶ παρ᾿ ὅλην τὴν ἐγγενῆ τῆς τελευταίας ἀντιφατικότητα, ἥτις καὶ μοιραίως ὑπέσκαπτε τὴν δύναμιν ἀντιστάσεώς της καὶ τὴν ἔρριξε σταδιακῶς στὸ στρατόπεδον τοῦ Ἐχθροῦ!

 
Τοῦτο ὅμως δὲν ἴσχυε τότε πλήρως, ὅπου ἀκόμη τὸ πνεῦμα ἦτο ζῶν ἔστω καὶ ὑπὸ χριστιανικὸν ἔνδυμα, ὅπως π.χ. εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Ἰησουΐτου ἀββᾶ Augustin Barruel (1741-1820), συγγράψαντος τῷ 1797 τὸ πεντάτομον ἔργον του «Mémoires pour servir à l’ Histoire du Jacobinisme», ἐξ οὗ τὸ ἀπόσπασμα – τοῦ ὁποίου ὁ χαρακτὴρ εἶναι ὅλως διάφορος Ἰακωβινικοῦ (ἢ καὶ τοῦ Παππικοῦ, ἄλλως τε!) ταλιμπανισμοῦ:
«…η αίρεση των Γιακωβίνων πρέπει πάντα να συνθλίβεται! Είμαι πολύ προσεκτικός, ώστε επιπλέον να προσθέσω: Συντρίβοντας μιαν αίρεση δεν μιμούμαστε τη μανία και τον ανθρωποκτόνο ενθουσιασμό που οδηγεί τους μαθητές της! Να θυμάστε και να λέτε : Η αίρεση είναι ένα τερατώδες ον, αλλά οι οπαδοί της δεν είναι όλοι τέρατα! Ναι, να καταστρέψετε τους Γιακωβίνους, αλλά αφήστε να ζήσει ο άνθρωπος.
Η αίρεση δεν θα υπάρχει πλέον και θα έχει διπλά συντριβεί όταν οι μαθητές της την εγκαταλείψουν για να επανέλθουν στις αρχές της κοινωνίας!»
Ἡ κατάρρευσις τῶν ἐσωτερικῶς ἤδη κατεστραμμένων συμβόλων καὶ ὀχυρῶν τῆς Τάξεως καὶ τῆς Παραδόσεως ἔναντι τῆς κατακλυζούσης ρασιοναλιστικῆς προλεταριακότητος ἢ καὶ ἀφρίζοντος προλεταριακοῦ ρασιοναλισμοῦ ἦτο μοιραία, ἡ μάχη εἶχεν ἤδη χαθῆ ἐκ τῶν ἔνδον…  Τἀνάπαλιν ἡ Ἀνέγερσις, ἂν δὲν εἶναι εἰκονικὴ φετιχιστικὴ πλάνη ἄνευ ἐπαρκοῦς οὐσίας, μόνον ἐκ τῶν ἔνδον δύναται νὰ  ἐπέλθῃ καὶ κυριαρχήσῃ!
 
Ὁ λόγος στὸν κ. Ἀθ. Κωνσταντίνου:    [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Βίωμα – Ἰδεολογία – Ἐθνικισμός

Αἱρεῦνται γὰρ ἒν ἀντὶ ἀπάντων οἱ ἄριστοι, κλέος ἀέναον θνητῶν· οἱ δὲ πολλοὶ κεκόρηνται ὄκωσπερ κτήνεα.

 

            Η λέξη ιδεολογία στις ημέρες μας έχει λάβει πολύ μεγάλη αξία. Ο χαρακτηρισμός κάποιου ως ιδεολόγου θεωρείται μεγάλος έπαινος αλλά και, ευρύτερα, λέξεις οι οποίες σχετίζονται με αυτήν την έννοια λαμβάνουν αυτομάτως σχεδόν πάντα θετικό πρόσημο. Τα σημερινά κόμματα και οι πολιτικοί σχηματισμοί, προσπαθώντας να προσδώσουν εικονική αξία στις θέσεις τους, επαίρονται πως ακολουθούν και προωθούν το κάθε ένα μίαν «ιδεολογία» ως πρότυπο. Είναι όμως πραγματικά δίκαιο, η ιδεολογία να λογίζεται αυτόχρημα ως μια τόσο θετική έννοια;

            Κατ’  αρχάς ως ιδεολογία, πολύ σύντομα, θα μπορούσε να ορισθεί μία οργανωμένη συλλογή ιδεών. Η λέξη αυτή δημιουργήθηκε και ξεκίνησε να χρησιμοποιείται κατά τον 18ο και 19ο αιώνα για να περιγράψει τις κοινωνικές και οικονομικές θεωρίες της τότε εποχής.

Η σχέση ατόμου και ιδεολογίας συχνότατα είναι μία κατάσταση εξωτερικής ταυτίσεως.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἄθληση: ἀρχέγονη ἀτραπὸς ἀνελικτικῆς αὐτοπραγματώσεως καὶ ἡ βέβηλη στρέβλωση τῆς ἐποχῆς μας.

Μέσα από την αρθρογραφία μας έχουμε πολλάκις επισημάνει ότι το σύγχρονο ελληνώνυμο κράτος, στην πραγματικότητα ούτε ελληνικό είναι, καθώς παντοιοτρόπως και συστηματικώς υπονομεύει την ουσία της Ελληνικότητος, ούτε και κράτος είναι, αφού καθημερινώς αποδεικνύει ότι λειτουργεί αφ’  ενός μεν για την εξυπηρέτηση ποταπών μικροσυμφερόντων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων, αφ’ ετέρου δε, για την επιβολή (και στον ελλαδικό χώρο) των επιταγών ενός σκοτεινού διεθνούς συστήματος εξουσίας.

Ως προς την πρώτη του ιδιότητα, δηλαδή τον ανθελληνισμό, αυτό το ψευδεπιγράφως αποκαλούμενο «ελληνικό» κράτος, πραγματικά ξεπερνά και τους εχθρούς του. Η αδυσώπητη τουρκική καθυπόταξη, παρά τους πολλούς αιώνες διαρκείας της, δεν κατάφερε εν τούτοις ούτε την ελληνική εθνική συνείδηση να καταλύσει, ούτε τις λαϊκές παραδόσεις να καταστρέψει, ούτε το αίμα των Ελλήνων να εξαλείψει. Τείνει όμως να τα καταφέρει όλα αυτά το “ανεξάρτητο” “ελληνικό” κράτος!

Ο Ελληνισμός, παρά την τρομερή οθωμανική καταπίεση, κατάφερε να διατηρήσει ανέπαφο τον εσωτερικό του πυρήνα και να οδηγηθεί στην μεγαλειώδη Εθνεγερσία της Επαναστάσεως του 1821. Ωστόσο, κατά τρόπο τραγικό, αυτός ο πυρήν Ελληνικότητος, κατά την διάρκεια των διακοσίων μόλις ετών υπάρξεως του κράτους που τότε συγκροτήθηκε, έφθασε σχεδόν να εξαλειφθεί, με κυριότερη περίοδο ραγδαίας παρακμής (πραγματική κατολίσθηση!) την περίοδο της μεταπολιτεύσεως.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Περὶ Αὐτοκτονιῶν: ὁ “Βασιλιᾶς τοῦ Οὐρανοῦ” καὶ οἱ Αὐτοκτονίες τῶν Λευκῶν Ἀνδρῶν

“Αυτό είναι που κάνει την αυτοκτονία πιο εύκολη: το γεγονός ότι ο φυσικός πόνος που σχετίζεται με αυτήν χάνει την σημασία του στα μάτια κάποιου, ο οποίος πλήττεται από σφοδρό πνευματικό πόνο.”

Arthur Schopenhauer, Über den Selbstmord

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ν.Καζαντζάκης: Σαν σήμερα γεννιέται μια σπουδαία μορφή του Ελληνικού πνεύματος

“Έβαλε τον εαυτό του κάτω εξήντα χρόνια μοναξιάς, τον έστιψε κι έβγαλε την καλλίτερη σταγόνα που έχουμε. Κι άν ακόμη αρνηθείς όλο του το έργο, μένει ο ίδιος ο άνθρωπος.”

—Ο Αλέξης Μινωτής για τον Νίκο Καζαντζάκη

Λίγες ημέρες άφ’ ότου “άφησε” την τελευταία του πνοή ο Μέγας Ρ. Βάγκνερ, γεννάται στην Κρήτη (18 Φεβρουαρίου 1883), μιά άλλη τεραστία μορφή του Πνεύματος, όχι της Μουσικής, αλλά του Λόγου αυτήν την φορά!  Η Κοσμική Συγχρονότης μετουσιώνει δηλαδή την κυκλική κίνηση Χρόνου και Ιστορίας (σημειωτέον ότι την 18ή Φεβρουαρίου 2004 αποθνήσκει και η πολυαγαπημένη σύντροφός του Ελένη)!!!

Εύστροφος, οξύς, δωρικός, ακλονήτος στην Βιοθεωρία του, “φώτισε” με την Ολυμπία ποιότητά του (εμπνευσμένη από τον Θείο Όμηρο και Δάντη) τον νέο Ελληνισμό!

Ο άοκνος εργάτης/ποιητής θα δημιουργήση κάθ’ όλην την πορεία της ζωής του μνημειώδη επινοήματα, στις κορφές των οποίων ίστανται η “Οδύσεια”, η “Ασκητική”, ο “Καπετάν-Μιχάλης”, και βεβαίως η εκπληκτική μετάφραση/απόδοση των Ομηρικών Επών!

Χάριν αφιερώματος και πρός τιμήν του φιλοσόφου, μεταφραστού, απαραμίλλου γλωσσοπλάστου, αλλά υπεράνω όλων, της Φωνής της Συνειδήσεως της Φυλής, παραθέτουμε απόσπασμα από την “Ασκητική”.

Η ΡΑΤΣΑ

Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ· πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.

Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με την σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν την βουλή σου και την πράξη.

Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από ‘σένα. Ζούν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου.  [….]

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Φύση-φυλή-βιοποικιλότης-προσαρμογή και επιβίωση. (Μία άλλη ανάγνωση του «ρατσισμού»)

Το σύγχρονο πολιτικο-οικονομικό Σύστημα, σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά πάγιο τρόπο επιδιώκει τον αποπροσανατολισμό και την διαστρέβλωση της πραγματικότητος, επιβάλλοντας μία διεστραμμένη «λογική», κατευθυνομένη προς την άρση της φυσικής τάξεως, διά της υβριστικής κυριαρχικής επιβολής του ανθρώπου επί της φύσεως.

Είναι όμως δυνατόν ο άνθρωπος πραγματικά να επικρατήσει των φυσικών δυνάμεων;

Ο Όσβαλντ Σπένγκλερ στο βιβλίο του «Ο άνθρωπος και η τεχνική» σημειώνει το εξής: «η παγκόσμια ιστορία είναι τραγική, διότι συνιστά την πορεία του ανθρώπου προς την συντριβή του, και η συντριβή αυτή οφείλεται στην εξέγερση του ανθρώπου ενάντια στην φύση». [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

“Fratteli tutti” (“Όλοι αδέλφια”) – Ένα μανιφέστο εναντίον της Ευρώπης και των λευκών από τον Πάπα Φραγκίσκο

Στις 3 Οκτωβρίου του 2020 δόθηκε στην δημοσιότητα η τρίτη εγκύκλιος του Πάπα Φραγκίσκου (http://www.vatican.va/content/francesco/en/encyclicals/documents/papa-francesco_20201003_enciclica-fratelli-tutti.html), του οποίου το πραγματικό όνομα – Jorge Mario Bergoglio – θα χρησιμοποιούμε στην συνέχεια του κειμένου. Κατά παράδοση, οι παπικές εγκύκλιοι αναφέρονται σε “ιδιαιτέρως σημαντικά” εκκλησιαστικά ή ευρυτέρου ενδιαφέροντος ζητήματα και απευθύνονται είτε σε στελέχη της Καθολικής Εκκλησίας είτε στους πιστούς εν συνόλω. Αν και ο Bergoglio έχει πολλάκις αποδείξει ότι αποτελεί ένα ισχυρό και πειθήνιο εργαλείο στα χέρια του συστήματος στον λυσσασμένο αγώνα για την καταστροφή της Ευρώπης και την εξολόθρευση της λευκής φυλής (ποιός μπορεί να ξεχάσει την αηδιαστική εικόνα πλύσεως των ποδών νέγρων εποίκων;) και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, δεν παύει να εκπλήσσει αρνητικώς με την ανοικτά προδοτική του στάση απέναντι στην φυλή του.

Η εγκύκλιος με τον χαρακτηριστικό τίτλο “Fratteli tutti” (“Όλοι αδέλφια”) αποτελεί ένα μνημειώδες μανιφέστο δηλητηριώδους προπαγάνδας εναντίον την Ευρώπης και της λευκής ανθρωπότητος γενικότερα, ενδεδυμένη με έναν λεπτό μανδύα “χριστιανικής αγάπης και αδελφοσύνης”. Πρόκειται για ένα κατάπτυστο κείμενο 70 σελίδων μίσους εναντίον της φυλής μας και όχι αγάπης προς όλους, όπως ψευδώς διακηρύσσει, όπου οι πραγματικοί (αφανείς) συγγραφείς, χρησιμοποιώντας την ιδιότητα του Bergoglio, παραθέτουν την επίσημη γραμμή της Καθολικής Εκκλησίας (που ουσιαστικώς είναι κοινή σε όλα τα χριστιανικά δόγματα) για το άμεσο μέλλον της λευκής ανθρωπότητος.    [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η εισβολή των «βαρβάρων» στο Καπιτώλιο, η άλλη Αμερική και η πανουργία της Ιστορίας.

Προ ολίγων ημερών γίναμε (τηλε)θεατές της εισβολής ενός οργισμένου «όχλου» εντός του μεγάρου όπου στεγάζεται το αμερικανικό κογκρέσο (Καπιτώλιο) στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ, Ουάσιγκτον. Πέρα από τις ατέρμονες ορθοπολιτικές φλυαρίες και τις ανακυκλούμενες κοινοτοπίες που αναπαράγουν τα συστημικά μ.μ.ε., εκφράζοντας την «αγανάκτηση», τον «αποτροπιασμό» και την «ανησυχία» τους για την «ολισθηρή» ατραπό στην οποία εισήλθε η «πρώτη μεγάλη σύγχρονη δημοκρατία» και επί πολλές δεκαετίες κυρίαρχη παγκόσμια υπερδύναμη, θεωρούμενη «υπόδειγμα» πολιτικής και οικονομικής ελευθερίας, το πράγματι εντυπωσιακό αυτό γεγονός αποκαλύπτει, στους οξυδερκείς παρατηρητές, το βαθύτατο πολλαπλό χάσμα που σοβεί εντός του εθνοτικού, φυλετικού και πολιτισμικού μωσαϊκού, που ονομάζεται «αμερικανική κοινωνία». Η ετερογενής σύσταση του πληθυσμού των ΗΠΑ, η πολυφυής εθνοπολιτισμική υπόσταση και ιδιάζουσα πολιτειακή δομή αυτής της χώρας, επί των οποίων στηρίχθηκε η συγκρότηση και εξέλιξη των πολιτικών θεσμών και η μεγέθυνση της ισχύος της, την οποία προέβαλλε και επεξέτεινε, με διάθεση, μάλιστα, επιβολής, σ’ ολόκληρο τον κόσμο, ιδίως μετά το τέλος του Β’  παγκοσμίου πολέμου, συνιστούν μία πραγματικότητα που μας υποχρεώνει να αναλύσουμε προσεκτικά και να ερμηνεύσουμε εις βάθος τα πρόσφατα γεγονότα, καθώς αποτελούν πιθανότατα το προανάκρουσμα μετασχηματισμών ιστορικών διατάσεων και παγκοσμίου εμβελείας.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἡ ποικίλη ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς

Είναι η ανθρώπινη ζωή το «υπέρτατο αγαθό»; Είναι οι ζωές όλων των ανθρώπων εξ ίσου σημαντικές; Έχει την ίδια σημασία η ζωή ενός εκ των οκτώ παιδιών ενός νέγρου στην Σομαλία με την ζωή του ενός και μοναδικού παιδιού ενός Έλληνα ή ενός Γερμανού; Η χριστιανική και η συγγενική της μαρξιστική κοσμοθεώρηση, βασιζόμενες σε μια ισοπεδωτική διαστρέβλωση της πραγματικότητος που, τελείως βολικά για τους μετρίους που ονειρεύονται μεγαλεία, εξισώνει τους πληβείους με τους αρίστους,  επιβάλλουν να δοθεί θετική απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα.

Η σύγχρονη μετεξέλιξη αυτών των συστημάτων αξιών και η συγχώνευσή τους με ιδέες του φιλελευθερισμού (λιμπεραλισμού), που υποτίθεται ότι εκφράζουν τα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», έχουν γεννήσει το σαπρό ιδεολόγημα που είναι γνωστό ως πολιτιστικός μαρξισμός, επιβάλλοντας την δικτατορία της πολιτικής ορθότητος, του δικαιωματισμού και του ψευδο-ανθρωπισμού. Έτσι, η ισοπέδωση που έφεραν ο χριστιανισμός και ο μαρξισμός έχει δώσει την θέση της στην πλήρη αντιστροφή. Οι σύγχρονοι ζηλωτές της νέας ψευδο-θρησκείας θεωρούν – και πολύ συχνά δηλώνουν πλέον ανοικτά – πως οι ζωές των διαφόρων μειονοτήτων είναι σημαντικότερες από τις ζωές των φυσιολογικών λευκών!

Οπότε ο θάνατος ενός περιθωριακού, παραβατικού και διεστραμμένου τοξικομανούς, όπως ο «Ζακ» Κωστόπουλος, ή ο θάνατος κάποιου «πρόσφυγα»/μετανάστη (στην πραγματικότητα εποίκου) από το Αφγανιστάν, που προσπαθεί να εισέλθει παρανόμως στην Ευρώπη, ή ο θάνατος ενός νέγρου εγκληματία, όπως ο διάσημος Φλόυντ, υπερτονίζεται σε αδιανόητο βαθμό και αποκτά μια ιδιαίτερη συμβολική σημασία στα μάτια των ηλιθίων – και κατά βάση αρρώστων μισανθρώπων, υποστηρικτών του πολιτιστικού μαρξισμού. [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ὁ Περσεύς, ἡ Μέδουσα καὶ τὸ ἀπόγειον τῆς “φεμινιστικῆς” διαστροφῆς/ἀντιστροφῆς…

Ὁ Ε/Σ, ἡ Ἀρία-ἑλληνικὴ παράδοση, ἡ σύγχρονη ἀντιστροφὴ τῆς Κοσμικῆς Τάξεως καὶ ἕνα παράδειγμα συμβολισμοῦ των στὴν σύγχρονη καλλιτεχνικὴ δημιουργία.

Τρία τέταρτα του αιώνος μετά την λήξη του τραγικού 2ου παγκοσμίου πολέμου, ο, ηττηθείς τότε, εθνικοσοσιαλισμός, φαντάζει, για τον επιφανειακό παρατηρητή, εκτός εποχής – αν και τα μ.μ.ε. δεν έχουν πάψει να ασχολούνται μαζί του, προσπαθώντας να συντηρούν την εις βάρος του ακραία δαιμονοποίηση. Τόσο πολλά χρόνια συστημ(ατ)ικής προπαγάνδας έχουν διαμορφώσει το ευρύ κοινό κατά τέτοιο τρόπο, ώστε τα σύμβολα και η αισθητική αυτού του, τόσο αποφασιστικής και δίκην κριτηρίου καθοριστικής σημασίας στην σύγχρονη ιστορία, κινήματος του μεσοπολέμου να παρουσιάζονται είτε ως γραφικά είτε ως “διαβολικά”.

        Για τον επιφανειακό παρατηρητή ο εθνικοσοσιαλισμός γίνεται αντιληπτός απλώς ως έκφραση του γερμανικού εθνικισμού και μιλιταρισμού, ως ένα είδος φυσικής εξελίξεως του καθεστώτος του Κάιζερ ή του μεγάλου Φρειδερίκου. Ωστόσο η ουσία της Ιδέας του εθνικοσοσιαλισμού είναι κάτι πολύ ευρύτερο και πολύ βαθύτερο. Πρόκειται για μία βιολογική κοσμοθεωρία με ρίζες στο πεδίο της Μεταφυσικής, που εκπροσωπεί συνολικώς και διαχρονικώς την Αρία παράδοση και πνευματικότητα εν συνόλῳ, υπερβαίνοντας κατά πολύ την Γερμανία και την συγκεκριμένη περίοδο του μεσοπολέμου, οπότε απέκτησε αντιστοίχως συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και υπόσταση. Μεταξύ άλλων ο Ε/Σ ανεγνώρισε και ανέδειξε το ζήτημα της κοινής καταγωγής και Κουλτούρας όλων των ευρωπαϊκών λαών, θεμελιώνοντας μία πολιτική ιδεολογία ερειδομένην ακριβώς σε αυτή την αναγνώριση. Κατά την διάρκεια του πολέμου το γεγονός αυτό εκφράστηκε με την δημιουργία της πανευρωπαϊκής δυνάμεως μαχομένης αλληλεγγύης των Waffen SS.

           

Στο πλαίσιο της αναδείξεως της σημασίας του κοινού αίματος και πνεύματος αναγνωρίστηκε η αξία των μύθων και των θρύλων των επί μέρους ευρωπαϊκών λαών, διότι είναι αυτοί οι οποίοι φέρουν μέσα τους και εκφράζουν, διαχρονικώς, την αυθεντικήν Αρία ψυχή. Μυθικοί ήρωες όπως ο Αχιλλεύς και ο Ζίκφριντ, οι Αργοναύτες και οι Βίκινγκς, οι Ιππότες της στρογγυλής τραπέζης και οι Αχαιοί, μυθοποιημένοι ήρωες όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ή ο Φρειδερίκος Μπαρμπαρόσα, παρουσιάζουν με εκπληκτικώς παρόμοιο τρόπο την κοινή αντίληψη των Αρίων λαών για το ιστορικό γίγνεσθαι καθ᾿  όλα του τα επίπεδα και την θέση του ήρωος εντός αυτού. Ο Άριος, με τα εναργή μάτια της ψυχής του, ζούσε εντός του ζώντος Κόσμου, όπου οι θεοί δεν ήσαν απόντες και απόκοσμοι, αλλά βρίσκονταν πίσω από κάθε έκφανση και εκδήλωση της φύσεως, της ιστορίας και της δημιουργίας.

Μεταξύ πολλών ζητημάτων που ανέδειξε και προέταξε ο Ε/Σ που, ξεκινώντας από την Παράδοση, έχουν διαχρονικές κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, θα εστιάσουμε σε ένα σημαντικό, κεντρικής μάλιστα σημασίας, ζήτημα που φαντάζει σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ.   [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Μπορεί ένας εθνικιστής να στέκεται ουδέτερος απέναντι στην περιπέτεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου;

Η δίκη-παρωδία της Χ.Α., η επέτειος του «ΟΧΙ», ο χαρακτήρ του 2ου Π.Π., η αντιφατικότης  των  «αντιναζί» (νεο)εθνικιστών και η “σπορά των ηττημένων”.

Ο εθνικός-πατριωτικός/εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εδώ και ημέρες προβληματισμένος και μουδιασμένος, μετά την ανακοίνωση της προσφάτου δικαστικής αποφάσεως η οποία οδήγησε στην καταδίκη, με επιβολή βαρυτάτων ποινών, πλήθους στελεχών και μελών της Χ.Α., αποφάσεως καταφανέστατα μεροληπτικής και αδίκου, προϊόντος μίας σκανδαλώδους δίκης-παρωδίας (ομοιαζούσης με τις διαβόητες σταλινικές «δίκες της Μόσχας»), με προφανή στόχευση την πρόκληση κοινωνικής κατατρομοκρατήσεως προς αποθάρρυνση εκδηλώσεως πιθανών μελλοντικών εγχειρημάτων εθνικιστικής χροιάς, σε μία εποχή γενικευμένης ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ, όταν δηλαδή οι συνθήκες για μία λαϊκή έκρηξη εθνικισμού στην Ελλάδα είναι ιδιαιτέρως πρόσφορες (ένεκα της εντεινομένης μαζικής λαθροεισβολής και της ακραίας μειοδοσίας σε όλα τα εθνικά μέτωπα).

Πέραν του ζητήματος της (μη) στοιχειοθετήσεώς του, το τερατώδες κατηγορητήριο περί «εγκληματικής οργανώσεως» ήταν, ούτως ή άλλως, καταφανώς στημένο, υπαγορευμένο από σκοτεινούς λαβυρίνθους παραδικαστικών κυκλωμάτων («παναθηναϊκάκηδων) και σχεδόν απροκαλύπτως ενορχηστρωμένο εκ μέρους μίας εξωθεσμικής παραεξουσίας που συνιστά την πλέον κραυγαλέα καταστρατήγηση του υποτιθεμένου «τεκμηρίου της αθωότητος» των οίων κατηγορουμένων, με αυτουργούς πολιτικούς, δικαστικούς, μ.μ.ε., μέχρι και την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον Πρωθυπουργό, που θεώρησαν σκόπιμο να προβούν σε δημόσιες δηλώσεις, την παραμονή μάλιστα της εκδόσεως της αποφάσεως του δικαστηρίου (!) καταστρατηγώντας, με τον τρόπο αυτό, απροκαλύπτως, την τάχα “υψίστη” «δημοκρατική» αρχή της «διακρίσεως των εξουσιών» και επιτρέποντας – αν όχι προσκαλώντας – εν μέσω μάλιστα απαγορεύσεως συγκεντρώσεων άνω των 9 ατόμων (!) έναν οργανωμένο όχλο πολλών χιλιάδων αφιονισμένων και αιμοδιψών αναρχομπολσεβίκων σε συγκέντρωση έξω από τον χώρο του δικαστηρίου, ο οποίος απαιτούσε, εν είδει λαϊκού δικαστηρίου, την κεφαλή των κατηγορουμένων επί πίνακι, ασκώντας, προφανέστατα, πίεση στην έδρα!  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

ΑΡΙΑ ΨΥΧΗ – ΕΛΛΑΣ, ΡΩΜΗ ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Συνηθίζουμε ν΄ αναφέρουμε και να στηλιτεύουμε την πνευματική κατάπτωση και το νερούλιασμα του χαρακτήρος του σημερινού λευκού ανθρώπου, καθώς παρακολούθει και σε πολλές των περιπτώσεων πρωτοστατεί, άλλοτε ναρκωμένος και άλλοτε φοβούμενος, τον πνευματικό αλλά και βιολογικό του αφανισμό.

Αυτή η κατάσταση, προήλθε από την ύπουλη και ΄΄ειρηνική΄΄ είσοδο αλλότριων ιδεωδών στον λευκό κόσμο. Βεβαίως η διαδικασία αυτή, συναντάται από αρχαιοτάτων χρόνων και έλαβε χώρα με σαφώς πιο φυσικούς και άμεσους τρόπους, όπως η στατιωτική και πολιτική υποταγή που συνεπώς επηρέασε την πολιτιστική σχέση μεταξύ κατακτητών – κατακτημένων και τούμπαλιν.

Μια τέτοια σχέση που αξίζει να μελετηθεί, ήταν κι εκείνη μεταξύ Ρωμαίων και Ελλήνων, για το γεγονός ότι μέσα από αυτή την επίδραση εδράζεται ολόκληρο το μετέπειτα ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Θα εστιάσουμε στη περίοδο του Κάτωνος του Πρεσβυτέρου, διότι εκείνη την περίοδο προβάλλει ξεκάθαρα η πάλη των δύο κόσμων. Εκείνη του Αρίου (Αριοελληνικός – Αριορωμαϊκός κόσμος) κι εκείνου του προαρίου συνονθυλεύματος της λεκάνης της ανατολικής Μεσογείου.

Είναι γνωστό ότι η εποχή που έζησε ο Κάτων ο Πρεσβύτερος (234-149 π.Χ) υπήρξε αποφασιστική για την επιβίωση της Ρώμης και την επιβολή της δυνάμεώς της στον χώρο της Μεσογείου. Στην περίοδο αυτή εμπίπτουν η θανάσιμη πάλη εναντίον του Αννίβα και οι σκληροί πόλεμοι κατά της Μακεδονίας, που λήγουν ένα μόλις χρόνο αργότερα (148 π.Χ) με την οριστική της συντριβή. Η ίδια αυτή εποχή υπήρξε εξ ίσου αποφασιστική για την πορεία του ρωμαϊκού πνεύματος σε όλες του τις εκφάνσεις, αφού τότε μπαίνουν οι βάσεις των ρωμαϊκών γραμμάτων και τεχνών, γεγονός που υπήρξε αποτέλεσμα της αμέσου γνωριμίας, μιμήσεως και αντιπαραθέσεως προς τα δημιουργήματα του ελληνικού πνεύματος. Αυτό είχε διαπιστωθεί ήδη από την εποχή εκείνη:

΄΄Κατά το δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο η Μούσα εισέβαλε με φτερωτό βήμα στο πολεμικό άγριο γένος του Ρωμύλου΄΄, έγραψε ο ποιητής του δευτέρου αιώνος π.Χ Πόρκιος Λίκινος.

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]