Το ζήτημα της προελεύσεως των Ελλήνων είναι ένα θέμα, το οποίο φυσιολογικώς έχει απασχολήσει κατά πολύ τον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο». Πολλά άτομα του εν λόγω χώρου παρακινούμενα πολλές φορές από πατριωτισμό αρνούνται να δεχθούν το ενδεχόμενο εισόδου των προγόνων τους στον ελλαδικό χώρο από εξωελλαδικές περιοχές και απορρίπτουν την ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων και της καθόδου τμημάτων αυτών, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα μείωνε το πατρογονικό δικαίωμά τους πάνω στην ελληνική γη. Παραλλήλως προωθούνται θεωρίες οι οποίες παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος ως ανάδελφο, ως μη έχοντα δηλαδή καμία φυλετική σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, θεωρίες βεβαίως που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με άλλες που υποστηρίζονται ταυτοχρόνως από τα ίδια άτομα και οι οποίες αποδίδουν ελληνική καταγωγή σε βορειοευρωπαϊκούς, κεντροευρωπαϊκούς ή ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς. Οι αντιλήψεις αυτές είτε προέρχονται από ανιδιοτελή ή από ιδιοτελή κίνητρα, γεγονός είναι πως παρουσιάζουν μία σύγχυση στον τρόπο σκέψεως και στην αντίληψη περί της ουσίας της ελληνικότητος. Ανύπαρκτες τεχνολογικές ανακαλύψεις ή ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις χρεώνονται στους προγόνους μας, στην προσπάθεια να αποδειχθεί με κάθε τρόπο η προέλευση της συγχρόνου ευρωπαϊκής κοινωνίας και των συγχρόνων αντιλήψεων και ανακαλύψεων από αυτούς. Μίας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ενός συνόλου αντιλήψεων που θα γίνονταν σίγουρα αντικείμενα χλευασμού από τους δικούς μας προπάτορες, αλλά και από αυτούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών.
Αυτό το οποίο θα πρέπει σαφέστατα να τονίσουμε είναι πως το μέγιστο λάθος της κλασσικής ή αστικής ή παραδεδομένης φιλοσοφίας είναι η ματαία προσπάθεια να ορίσει με έναν παραμόνιμο τρόπο το Υποκείμενο Άνθρωπος, αποκόπτοντάς το ουσιαστικά από την συμπαντική ή καλλίτερα οντολογική απειρία του.Αυτή η «κακή» φιλοσοφία γύρω-γύρω είναι περικυκλωμένη θα μπορούσαμε να πούμε από μία άλλη διανόηση η οποία κάποτε γίνεται φανερή (Παρμενίδης) αλλά κάποτε απαγορευμένη (Έβολα), πάντως προβάλλει τον Άνθρωπο όχι ως σταθερή προσωπική οντότητα αγκυροβολημένη στη γη και σε έναν πρόσκαιρο πολιτισμό αλλά ως εσωτερική δύναμη, που πρίν και μετά από τη μορφή συνεχίζει να υπάρχει έχοντας άπειρο και διηνεκές περιεχόμενο. Οι προσωκρατικοί όπως και οι Εθνικοσοσιαλιστές δεν ορίζουν τον άνθρωπο αλλά τον εξελίσσουν, διότι γνωρίζουν ότι Είναι – και αυτό είναι άπειρος ορισμός που δεν δέχεται άλλον ορισμό. Η παραδεδομένη προδοτική (“ουμανιστική”) φιλοσοφία όμως κατά χριστιανικό ιουδαϊκό τρόπο προσπαθεί να ορίσει τον άνθρωπο, αφού ακριβώς τον εξέβαλε του Είναι και προσπαθεί να εύρει νέα κατώτερη θέση να τον τοποθετήσει.
Ας συγκρίνουμε ένα απόσπασμα του Χάϊντεγγερ με χωρίο του Χ.Ανδρούτσου. Αναφέρει ο Πατήρ του Αρείου Υπαρξισμού στο περιώνυμο έργο του «Είναι και Χρόνος»: «Πάσα οντολογία οσονδήποτε πλούσιον ή στερεόν σύστημα κατηγοριών και αν διαθέτη παραμένει κατά βάθος τυφλή και διεστραμμένη ως προς τον κατ΄εξοχήν αυτής σκοπόν εάν δεν έχη κατά πρώτον επαρκώς διευκρινήσει το νόημα του Είναι και δεν έχει συλλάβει αυτήν την διευκρίνισιν ως θεμελιώδη της αποστολή».Από την άλλη πλευρά στη Δογματική του ο Χ.Ανδρούτσος αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Τα γενικά ταύτα επεξηγούμενοι οι δογματικοί λέγουσιν ότι ο Θεός εδημιούργησε τον κόσμον υπ΄αγαθότητος κινούμενος,ή όπερ το αυτό,ο κόσμος εδημιουργήθη,όπως κοινωνών της αγαθότητος ᾖ (: ώστε, κοινωνών της αγαθότητος, να είναι) συγχρόνως εξάγγελος άμα και υμνητής των τε άλλων τελειοτήτων του Θεού και δη της θείας αγαθότητος.Και εξάγγελος μεν εξ αντικειμένου των θείων τελειοτήτων είνε ο άζωος κόσμος, αγγέλλων καθ’ εαυτόν το μεγαλείον του δημιουργού».
Δύο έθιμα περί την εορτήν του Κοσμικού Φωτός και του Ηλίου, προερχόμενα από την αρχέγονη υπερβορεία παράδοση, σε δύο εντελώς διαφορετικά γεωγραφικά περιβάλλοντα. Η Jul στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης και η Yalda που εορτάζεται μέχρι και σήμερα στην Περσία.
JUL
H Jul είναι μία αρχαία εορτή για την οποία υπάρχουν αναφορές από αρχαία χρόνια, ότι εορταζόταν από βορειοευρωπαϊκούς λαούς στο μέσον του χειμώνα, σηματοδοτώντας το σημερινό χειμερινό ηλιοστάσιο .
Η ονομασία της εορτής αυτής ταυτίζεται με την ονομασία του μηνός κατά την διάρκεια του οποίου εορταζόταν.
Οι αρχαιότερες γραπτές αναφορές στην εορτή αυτή προέρχονται από την ισλανδική Υnglinga Saga , στο πρώτο βιβλίο της Heimskringla όπου πρωτοαναφέρεται ένας εορτασμός της JUL το 840 .
Στον ομηρικό ύμνο εις Απόλλωνα φαίνεται να λέγει ο νεογέννητος θεός :
εἴη μοι κίθαρίς τε φίλη καὶ καμπύλα τόξα,
χρήσω δ᾿ ἀνθρώποισι Διὸς νημερτέα βουλήν.
δηλώνοντας αμέσως τις κύριες ασχολίες του: την τοξοβολία, την μουσική και την εξαγγελία της αλαθήτου βουλής του Διός.Οι καλοί τοξοβόλοι είχαν μάθει την τέχνη από τον ίδιο τον Απόλλωνα• όταν δε επιθυμούσαν μιαν επιτυχημένη βολή, επικαλούνταν τον θεό. Οι θεοί, ευφραίνονται όταν ακούν τους γλυκούς τόνους της λύρας του Απόλλωνος• οι Μούσες τραγουδούν και χορεύουν• άγρια ζώα των δασών, άνθρωποι και θεότητες, όλη η φύσις, μαγεύονται σαν ακουσθούν οι αρμονικοί ήχοι της φόρμιγγάς του.
Τα δύο αυτά όργανα ομοιάζουν κατά πολύ μεταξύ τους ως προς την υλική τους υπόσταση καθώς στα δύο υπάρχουν τεινόμενες χορδές, οι οποίες κατά τους αρχαίους χρόνους κατασκευάζονταν από έντερα ζώων κι χρήση τους γίνεται πάλλοντας τες. Πέρα όμως από την απλή αντίληψη του τόξου ως όπλου, της λύρας ως μουσικού οργάνου, και της σαφούς ομοιότητας της μηχανικής συνθέσεως και λειτουργίας τους, τα δύο αυτά χαρακτηριστικά αντικείμενα του Απόλλωνος έχουν και ομοιότητες στους βαθύτερους συμβολισμούς τους.
Η γοητεία των λύκων έγκειται στην εναρμόνιση των αρχών των ευγενικών ενστίκτων με τις αρχές της σκληρής επιβιώσεως δια την ύπαρξη και επικράτηση. Το αριστοκρατικό τους παράστημα αντλεί το κάλλος του από την κατάσταση της σαρκός η οποία το ορθώνει. Ένα γκριζωπό τρίχωμα, καλοσχηματισμένο και λαμπυρίζoν υπό τις ακτίνες του Ηλίου θα αποτελούσε μία ακόμη φυσική ομορφιά. Οι πληγές, όμως, οι ουλές, τα ματωμένα σαγόνια, η πείνα και το κυνήγι που το χαράσσουν στο πέρασμα τους, αποτελούν ικανές και αναγκαίες συνθήκες διαπλάσεως μίας μοναδικότητος η οποία εξευγενίζεται πλήρως εν συνεχεία μέσω του διεισδυτικότερου από ποτέ, νέου ουρλιαχτού τους. Πυρακτωμένο ατσάλι, σκληρυμένο εκ της σφύρας του Αγώνος, με την προσοχή πάντοτε της αποφυγής υπερβάσεων των ορίων εκείνων της σκληρότητος τα οποία οδηγούν σε ευθραυστότητα.
Τα λιπαρά δάχτυλα, οι αφράτες κοιλιές, οι βυθισμένοι στην παχυσαρκία γνάθοι, τα χοντρά και λεπτά καλοδιατηρημένα και μυρωδάτα από κρέμες και αισθητικές περιποιήσεις σώματα των οποίων η επιφανειακή καθαρότητα της επιδερμίδος καλύπτει μία ηθική βρωμερή, ουδεμία σχέση δύνανται να έχουν με αγωνιστές του εθνικού σοσιαλισμού. Διότι, μήτε η συγγραφή, μήτε ο λόγος, μήτε η πολιτική, μήτε οι δράσεις για την διάδοση θέσεων, μήτε η οικονομική κατάσταση, μήτε οι ψευδαισθήσεις- διέξοδοι αποτελούν προορισμό μας. Προορισμός μας, είναι ο Παραδοσιακός Άνθρωπος, ο μόνος ικανός αναρριχητής στα όρη του εθνικοσοσιαλισμού διά την μετέπειτα μεταπήδηση στην Αλήθεια.
Σύμφωνα με τον Ηράκλειτο, σοφία για τους ανθρώπους είναι ο εναρμονισμός της ζωής τους , των κοινωνιών τους και των Νόμων της Πολιτείας τους με τον Φυσικό Νόμο, ο οποίος προέρχεται από τον Θεό. Και πρέπει να μάχονται για αυτόν τον σκοπό, όπως πρέπει να μάχονται και για τα τείχη τους.
Τον 20ό αιώνα επανεμφανίστηκε στην Ευρώπη ένα κίνημα που έθετε ως βασική του αρχή την προαιώνια αυτήν Κοσμική αρχή των Αρχαίων Ελλήνων και όλων των ακμαίων (αυθεντικών) Αρίων κοινωνιών που εμφανίστηκαν ποτέ στην Γη. Ήταν η έκφραση του προαιωνίου Αρίου και Κοσμικού πνεύματος ως πολιτικού κινήματος μέσα στον 20ο αιώνα και ονομάστηκε «Εθνικοσοσιαλισμός».
Κάθε συζήτηση για τις απαρχές της φιλοσφίας αναγκαστικά περνά μέσα από τις οδούς των προσωκρατικών αλλά και μετασωκρατικών φιλοσόφων.Αντιστοίχως κάθε συζήτηση για το τέλος της φιλοσοφίας –αυτής που κάλυψε το ανθρώπινο ταξείδι επάνω στη γή-διέρχεται αναγκαστικά μέσα από τα εδάφη των μεταμοντέρνων φιλοσόφων αλλά και του Χάϊντεγγερ.
Βέβαια οι ενδιάμεσοι σταθμοί είναι πολλοί.Η διακήρυξη από τον Νίτσε και τον Σάρτρ του θανάτου του θεού-μία διακήρυξη η οποία ουσιαστικά είχε προαναγγελθεί(θεωρώ)τελείως αφαιρετικά μέσα από το Καρτεσιανό cogito ergo sum,διότι αυτή η γένεση του διασκεπτικού Εγώ παρουσίαζε τον άνθρωπο για πρώτη φορά στα ιστορικά γήϊνα χρονικά να κρατάει ενώπιον του θεού υπερήφανος το μήλο της γνώσης μίας πρωτόγνωρης αυτογνωσίας και ευρύτερης αυτοσυνειδητοποίησης-είναι μισή και ανολοκλήρωτη εάν δεν συνοδευθεί από την φιλοσοφική κυρίως διακήρυξη του θανάτου του ανθρώπου.Δυστυχώς δεν καταλάβαμε ότι η ιστορία ως φιλοσοφικό σύνολο είναι μία απόλυτη αρμονία-το προαιώνιο ον είναι απόλυτη αρμονία.Εάν η Μεταρρύθμιση,ο Διαφωτισμός και η επερχομένη Εμπειριοκρατία σκότωσαν το Θεό –υπό την έννοια ότι τον εσωτερικοποίησαν στον άνθρωπο-ήλθε η ώρα του θανάτου του Ανθρώπου-υπό την έννοια ότι πρέπει ο άνθρωπος ως δύναμη να υπάρξει σε ένα άλλο επίπεδο οντολογικής ζωής.Εάν στα πεδία των μαχών και στα υλιστικά γραπτά των τελευταίων αιώνων ο θεός ετάφη,στην σύγχρονη τελείως αντιπνευματικά προηγμένη τεχνολογική εποχή ο άνθρωπος πεθαίνει και εξαφανίζεται τουλάχιστον ως προσωπικότητα,ξεχωριστή ιδέα και πράξη.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.
Μία τέτοια έννοια η οποία οντολογικά υπάρχει με ένα τρόπο και σκεπτικό τελείως διαφορετικό από το χυδαίο διαστασιακό που εδώ τη χρησιμοποιούμε είναι η έννοια της ισότητας. Θα πρέπει από την αρχή να το διατυπώσουμε προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης:σε αυτόν τον κόσμο της λήθης και του μη όντος δεν υπάρχει καμμία έννοια ισότητας,και ευτυχώς που δεν υπάρχει. Διότι εάν υπάρξει εδώ ισότητα τότε η εξισορρόπηση όλων των μεταβλητών που κινούν τον παρόντα κόσμο θα καταδικάσει την παρούσα διάσταση σε αιώνια ανυπαρξία, κατωτερότητα και αντικίνηση προς το Τέλειο όπου οι ανώτεροι Άρειοι οδηγοί κινούν την παρούσα εν λήθῃ διάσταση.
Ο αιώνιος Εβραίος έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακινδύνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).
Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς). Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; Ή ο κάθε μετεμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουΐνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;
Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική.
Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει.
Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο;;;
Όλοι γνωρίζουμε τον ωραίο και συγκινητικό πραγματικά μύθο – ο οποίος στις ημέρες μας είναι κυριολεκτικά για κλάματα και θα πούμε το γιατί – του Κάϊν και του Άβελ. Μήπως πρέπει τώρα να κάνουμε μία πολύ απλή αντικατάσταση ονομάτων και καταστάσεων χωρίς να πειράξουμε την ουσία; Αλήθεια σε τι συμπεράσματα θα οδηγηθούμε εάν στη θέση του συμβόλου Κάϊν γράψουμε «καπιταλισμός» και στην θέση του συμβόλου Άβελ «κομμουνισμός;». Είπαμε ότι όλα τα άλλα θα τα αφήσουμε ως έχουν.
Ποια είναι όλα τα άλλα; Ο Κάϊν και ο Άβελ ήταν και τα δύο παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τέλος πάντων κοινή ρίζα του Ιαχβέ. Όπως καλή ώρα συμβαίνει και με τον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό.Τα δύο αυτά πολιτικά και οικονομικά συστήματα είναι τέκνα του σιωνισμού. Σε ποια βάση. Πολύ απλά στην βάση συσσώρευσης , ελέγχου και εκμετάλλευσης. Όπως ο Ιαχβέ μάζεψε τις ιδέες της ζωής και του θανάτου, και ως δήθεν παντοδύναμος ήλεγξε τον κόσμο και τους δυστυχείς κατοίκους αυτού, σε υλικό επίπεδο ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός συσσώρευσαν τον πλούτο κατά το ιαχβικό πρότυπο ελέγχου, έκλεισαν τους δρόμους της οντικής συνέχειας και κυβερνούν τους δύστυχους φυλακισμένους θνητούς. Ο πρώτος δίνοντας επίπλαστες και ψευδείς παραδείσιες πρόσκαιρες χαρές – στην αρχή για λίγους – και ο δεύτερος αναλώνεται στο να απλώσει αυτές τις ανόητες χαρές στους πολλούς υπηρετώντας πιστά το σιωνιστικό παιχνίδι της οντολογικής αποπλάνησης.Οι πολλοί χάνουν το δρόμο προς την οντική αλήθεια και οι λίγοι πρόσκαιρα κυβερνούν.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Τι είναι άραγε η μυθολογία ;Είναι μία ερμηνεία πού χρησιμοποιείται για να ικανοποιήση την επιστημονική περιέργεια ή μήπως η αφύπνιση μιας πρωτόγονης πραγματικότητος σε διηγηματική μορφή;
Τι να σημαίνουν όλοι αυτοί οι μύθοι και ποιος να είναι ο πραγματικός τους συμβολισμός;
Οι λαοί από τους οποίους ξεπήδησε η μυθολογία όχι μόνον την τραγούδησαν αλλά την βίωναν κιόλας. Αν και ο φορέας της ήταν και υλικός, για εκείνους τους λαούς, αποτελούσε μέσον εκφράσεως, σκέψεως και ζωής.
Μέσα από τους μύθους μπορούμε να ανιχνεύσουμε την ενότητα αρχετυπικών μορφών και τον τρόπο με τον οποίον αυτές επηρεάζουν την ατομική και φυλετική ψυχοσύνθεση.
Η επαφή μας με τους μύθους είναι άμεση και ζωντανή, βιώνεται χωρίς να αιτιολογείται ορθολογιστικά – γιατί ο μύθος δεν είναι επινόημα, αλλά αρχετυπικό περιεχόμενο το οποίον αναδύεται αυτομάτως από τα βάθη της ψυχής και ακολουθεί την εξέλιξη της ανθρώπινης πορείας.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Το ζήτημα της προελεύσεως των Ελλήνων είναι ένα θέμα, το οποίο φυσιολογικώς έχει απασχολήσει κατά πολύ τον ευρύτερο «εθνικιστικό χώρο». Πολλά άτομα του εν λόγω χώρου παρακινούμενα πολλές φορές από πατριωτισμό αρνούνται να δεχθούν το ενδεχόμενο εισόδου των προγόνων τους στον ελλαδικό χώρο από εξωελλαδικές περιοχές και απορρίπτουν την ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων και της καθόδου τμημάτων αυτών, θεωρώντας ίσως πως αυτό θα μείωνε το πατρογονικό δικαίωμά τους πάνω στην ελληνική γη. Παραλλήλως προωθούνται θεωρίες οι οποίες παρουσιάζουν το ελληνικό έθνος ως ανάδελφο, ως μη έχοντα δηλαδή καμία φυλετική σχέση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά έθνη, θεωρίες βεβαίως που έρχονται σε πλήρη σύγκρουση με άλλες που υποστηρίζονται ταυτοχρόνως από τα ίδια άτομα και οι οποίες αποδίδουν ελληνική καταγωγή σε βορειοευρωπαϊκούς, κεντροευρωπαϊκούς ή ανατολικοευρωπαϊκούς λαούς. Οι αντιλήψεις αυτές είτε προέρχονται από ανιδιοτελή ή από ιδιοτελή κίνητρα, γεγονός είναι πως παρουσιάζουν μία σύγχυση στον τρόπο σκέψεως και στην αντίληψη περί της ουσίας της ελληνικότητος. Ανύπαρκτες τεχνολογικές ανακαλύψεις ή ηθικές και κοινωνικές αντιλήψεις χρεώνονται στους προγόνους μας, στην προσπάθεια να αποδειχθεί με κάθε τρόπο η προέλευση της συγχρόνου ευρωπαϊκής κοινωνίας και των συγχρόνων αντιλήψεων και ανακαλύψεων από αυτούς. Μίας κοινωνίας που βρίσκεται σε καθοδική πορεία και ενός συνόλου αντιλήψεων που θα γίνονταν σίγουρα αντικείμενα χλευασμού από τους δικούς μας προπάτορες, αλλά και από αυτούς των υπολοίπων ευρωπαϊκών εθνών.
Ο κόσμος μας είναι ένα ελάχιστο κομμάτι στη σημειογραφία του όντος.Το ον περιέχει αναμφιβόλως τη διάστασή μας και αυτό το καταλαβαίνουμε από την έννοια της απειρίας που διέπει το ανθρώπινο μυαλό,έννοια η οποία δεν δικαιολογείται μέσα στα στενά όρια του παρόντος χώρου και χρόνου και προϋποθέτει αναμνήσεις και ενοράσεις από ευρύτερο οντικό ζωτικό χώρο.Επιτέλους θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ο λόγος της επίσημης διανόησης –ειδικά της μεταπροσωκρατικής περιόδου- επειδή είναι αντιοντολογικός, ομιλεί για αυτή τη διάσταση η οποία είναι το μη ον, καθώς επικαλύπτει και δεν αναδεικνύει τις ιδιότητες καθεαυτές του όντως όντος και άρα οι έννοιες και αξίες που αναφύει καλύπτουν διασπαστικώς μόνο τον υπό το όν κείμενο κόσμο. Μέσα από τη χυδαία αντιστροφή ως μεγάλοι φιλόσοφοι χαρακτηρίσθηκαν όσοι κατάφεραν να αντιστρέψουν την οντική συνέχεια, να την κλείσουν στον παρόντα κόσμο και να φυλακίσουν τον επιλήσμονα άνθρωπο, ο οποίος τότε μάταια αναζητεί μία ωραία ζωή η οποία οντικά ανήκει στον οντολογικό κόσμο των επομένων τελείων υπερανθρώπων.
