Κατὰ Πλάτωνα, «(φαμὲν ἀγαθὸν εἶναι) τὸ φρονεῖν καὶ τὸ νοεῖν καὶ μεμνῆσθαι καὶ τὰ τούτων αὖ συγγενῆ, δόξαν τε ὀρθὴν καὶ ἀληθεῖς λογισμούς, τῆς γε ἡδονῆς ἀμείνω καὶ λῴω γίγνεσθαι σύμπασιν ὅσαπερ αὐτῶν δυνατὰ μεταλαβεῖν: δυνατοῖς δὲ μετασχεῖν ὠφελιμώτατον ἁπάντων εἶναι πᾶσι τοῖς οὖσί τε καὶ τοῖς ἐσομένοις.» (Φίληβος 11…)
Οἱ πλέον, ὅμως, αὐθεντικοὶ ἐκφρασταὶ τῆς ἀνελίξεως εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους κάθε ἄλλος δρόμος θἆταν ἀδιανόητος, γιὰ τοὺς ὁποίους ἡ Ἀρετὴ εἶναι ἐντελῶς ἀβίαστη κατάστασι, ἡ δὲ Μάχη σ᾿ ὅλες της τὶς ἀμέτρητες ἐκφάνσεις ἀποτελεῖ αὐτονόητο συνακόλουθο τῆς ὑπάρξεως · ὄχι ἁπλῶς, ἀλλὰ κατὰ βάσιν καὶ συνιστᾷ κατὰ τὴν ἀρχετυπικήν της ἐσωτάτην Ἰδέαν τὸ βαθύτερον νόημα μιᾶς ἀληθῶς ἀνωτέρας ὑπάρξεως.
Ἐκεῖνοι δηλαδὴ οἱ ἐλάχιστοι ἐκλεκτοί, οἱ ὁποῖοι ὄχι ἁπλῶς δὲν χρειάζεται νὰ προσπαθήσουν καὶ νὰ ἐπιμελῶνται καταλεπτῶς ὥστε ὁ βίος καὶ τὸ παράδειγμά των νὰ μὴ ἀντιφάσκῃ ποτὲ πρὸς τὸ περιεχόμενον τῶν ὑψιτενῶν τους διακηρύξεων – ἀλλὰ τῶν ὁποίων τὸ ἄριστον μήνυμα δὲν ἐκπέμπεται κυρίως διὰ τῶν λόγων, παρὰ δι᾿ αὐτοῦ τούτου τοῦ βίου πρὸ παντὸς ἄλλου μέσου, μάλιστα δὲ ἀκόμη διὰ τῆς ζώσης των ψυχῆς καὶ αὔρας, ἡ ὁποία ὡς ἑνιαία πνοὴ διαπερνᾷ καὶ διαποτίζει καὶ ἑνοποιεῖ τὴν παρουσίαν των εἰς μίαν δύναμιν στιβαρὰν καὶ ἀδιαμφισβήτητον, ἀκεραίαν καὶ ἄθικτον ὑπὸ τῶν ὄχλων φθονερῶν πληβείων, ποὺ τυχὸν θὰ ἀντετίθεντο στὴν φυσικὴ ῥοπὴ καὶ ἰσχὺ μιᾶς τέτοιας ἀκεραίας μονάδος.
Πρὸ 123 ἀκριβῶς ἐτῶν ἦλθε στὸν κόσμο μας μία ἐξαιρετικὴ ἐνσάρκωσις τῆς μαχομένης Ἀριανικότητος: ποὺ γι᾿ αὐτὸ καὶ ἀποτελεῖ, εὐλόγως, τὴν κατάραν τοῦ κρατοῦντος Μαμμονιστικοῦ Συστήματος, τῆς μυχίως Ἑβραϊκῆς Δουλείας, τῆς ἀπολύτου, τυραννικῆς καὶ τρομοκρατικῆς δικτατορίας τοῦ χρήματος καὶ τῶν μιαρῶν του ἀρχόντων, τοῦ κατ᾿ ἐξοχήν, δηλαδή, Ἐχθροῦ μας καὶ τῶν ποικίλων του καὶ πολλαπλῆς διαβαθμίσεως ἀνδρεικέλων του!
Ὁ Ἐχθρὸς, ἄρα, ΕΝΤΟΣ τῶν πυλῶν – καί, φυσικά, δὲν ἐννοoῦμε πρώτιστα τοὺς Τούρκους, Πακιστανούς, Ἄραβες κ.λπ., ποὺ ἤδη ἔχουν δυνάμει ἀκριβῶς τοῦ κατ᾿ ἐξοχὴν Ἐχθροῦ κατακλύσει τὶς εὐρωπαϊκὲς Πατρίδες – ΑΛΛΑ ἐκείνην τὴν καταστολὴ ἀνοσοποιητικοῦ μας συστήματος, ἐκείνου τοῦ ψυχοσωματικοῦ καὶ πνευματικοῦ AIDS δηλαδή, κι ἐκείνους τοὺς ἰνστρούχτορες-προαγωγούς του, ποὺ εἶναι γι᾿ αὐτὰ τρομερῶς ὑπεύθυνοι ἀπέναντι τῆς Ἱστορίας καὶ ἀπέναντι τοῦ Εἴδους μας: ἐπὶ τοῦ ὁποίου ἔτσι συντελεῖται πραγματικὴ καὶ ριζικὴ καὶ ὁλοκληρωτικὴ Γενοκτονία. Ἡ δὲ τὸ ὅλον τοῦτο διαλυτικὸν κατευθυνόμενον Χάος ἐπιστέφουσα Παγκόσμιος Χρηματιστικὴ Δικτατορία πετάει τὴν μάσκα της σιγά-σιγά: ἀπὸ τοὺς τοποτηρητάς-ἀνδρείκελα περνάει καὶ στὴν ἀπ΄ εὐθείας διοίκησι μέσῳ τῶν ἰδίων της τεχνοκρατῶν-ὑπαλλήλων, πρὸς διασφάλισιν τῆς συνεχείας τῆς Δουλείας τῶν φουσκωμένων πλασματικῶν εἰκονικοτήτων, τῶν Τόκων – καὶ τῶν … ἀποτόκων!
|
Wenn die Börsenkurse fallen, regt sich Kummer fast bei allen, aber manche blühen auf: Ihr Rezept heißt Leerverkauf. Keck verhökern diese Knaben Dinge, die sie gar nicht haben, treten selbst den Absturz los, den sie brauchen – echt famos! Leichter noch bei solchen Taten tun sie sich mit Derivaten: Wenn Papier den Wert frisiert, wird die Wirkung potenziert. Wenn in Folge Banken krachen, haben Sparer nichts zu lachen, und die Hypothek aufs Haus heißt, Bewohner müssen raus. Trifft’s hingegen große Banken, kommt die ganze Welt ins Wanken – auch die Spekulantenbrut zittert jetzt um Hab und Gut! Soll man das System gefährden? Da muss eingeschritten werden: Der Gewinn, der bleibt privat, die Verluste kauft der Staat. Dazu braucht der Staat Kredite, und das bringt erneut Profite, hat man doch in jenem Land die Regierung in der Hand. Für die Zechen dieser Frechen hat der Kleine Mann zu blechen und – das ist das Feine ja – nicht nur in Amerika! Und wenn Kurse wieder steigen, fängt von vorne an der Reigen – ist halt Umverteilung pur, stets in eine Richtung nur. Aber sollten sich die Massen das mal nimmer bieten lassen, ist der Ausweg längst bedacht: Dann wird bisschen Krieg gemach Dazu ist nichts mehr zu sagen ! Das hat Kurt Tucholsky 1930 (!) geschrieben! |
Σὰν βυθίζονται οἱ δεῖκτες σχεδὸν ὅλοι ἔχουν πίκρες μὰ καμπόσοι εὐημεροῦν: γιάπικ᾿ ἀεροκοπανοῦν! Τοῦτ᾿ οἱ μάγκες ξεπουλᾶνε ὅσα οὔτ᾿ ἔχουν κι ὅ,τι νἆναι κι ὣς τὴν πτῶσι προκαλοῦν ἄριστα τὴν ἀξιοποιοῦν. Τέτοια παιχνίδια ἀνάγωγα προκόβουν μὲ παράγωγα: μπαίν᾿ ἡ ἀξία σὲ χαρτί καὶ παίρνει μόστρα πολλαπλῆ! Τρώει τῶν Τραπεζῶν ἡ πτῶσι τοῦ οἰκονόμου κάθε δόσι· τῆς οἰκίας ἡ ὑποθήκη πάει νὰ πῇ «ὄξω ἀπ᾿ τὸ σπίτι»! Κι ἂν εἶν᾿ τράπεζες μεγάλες τρίζουν καὶ οἱ χῶρες οἱ ἄλλες – καὶ ἡ γιαπιδοσπορὰ τρέμει ᾿μπρὸς στὴν συμφορά. Πρὸς τὸ Σύστημα καθῆκον σωτηρίας ἄνευ τύπων: Τὰ κέρδη νἆν᾿ τραπεζικά – πᾶν᾿ οἱ ζημιὲς στὰ κρατικά. Θέλει ἄρα καὶ πιστώσεις τὸ κράτος – καὶ οἱ ποσοστώσεις τραπεζῶν τοκοτροφή : τοῦ χεριοῦ οἱ πολιτικοί… Τέτοια θρασιμιῶν πρεμούρα εἶναι τοῦ μικροῦ ἡ χασούρα – κι οὔτ᾿ ἡ παραπλησμονή μόνον στὴν Ἀμερική! Σὰν τ᾿ ἀξιόγραφα πρηστοῦν νέοι φαυλόκυκλοι κινοῦν – «φρέσκιας» ἀναδιανομῆς καὶ μονοκατευθυντικῆς! Κι ἂν τυχὸν πολλοὶ μυρίσουν τὶς βρωμιές τους καὶ ξυνίσουν, – λύσι πρόχειρη γι᾿ αὐτό πόλεμο ἔχουνε στητό! |
Ὑπεσχέθην ἐν τοῖς «Οἰακισμοῖς 6» νὰ ἐπανέλθω συντόμως μὲ μετάφρασιν τοῦ ἐκεῖ ἐν τέλει δημοσιευθέντος, καταπληκτικῶς πρωίμου διορατικότητος, γερμανικοῦ ποιήματος ὑπὸ τοῦ Kurt Tucholsky ἀπὸ τοῦ 1930, περὶ τῶν κηβδίλων χρηματιστικῶν/τραπεζικῶν παιγνίων. Κάποιος ἀπὸ τὴν γνωστὴν καὶ κεντρικῆς σημασίας ἐν σχέσει πρὸς τὰ τοιαῦτα ἰουδαϊκὴν οἰκογένειαν τῶν Rotschild, δὲν ἔχω πρόχειρον τὸ μικρόν του, εἶχεν εἴπει περὶ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος ὅτι, ἐὰν ὁ κόσμος ἐγνώριζε τὰ παρασκηνιακὰ παιχνίδια τους (τῶν Ἰουδαίων/χρηματιστῶν-τραπεζιτῶν) θὰ τοὺς κατεκρεούργει ὁμοθύμως…
Εἶναι ἀπερίγραπτος ἡ κατάντια ἑνὸς λαοῦ, νὰ σύρεται ἄβουλος καὶ ἐν αἰσχρᾷ παθητικῇ συναινέσει ὑπὸ τὴν ποδηγεσίαν τῶν «ἐκλεκτῶν» του ὥστε, ἀφοῦ παρέδωσε ἀμαχητὶ τὴν Πατρίδα του εἰς τὴν φαιὰν συρροὴν παντοειδῶν πλασμάτων ἀνεξελέγκτως εἰσβαλόντων, ἐγκατεστημένων, ’’λαθρ’’-εμπορευομένων φανερῶς ἀλλ᾿ ἀνενοχλήτως, ἐγκληματούντων μαζικῶς ἀλλὰ διὰ τούτου ἄριστα ἐπιβιούντων… – ἐν ὅσῳ παραμένει ὁ θλιβερὸς αὐτὸς λαὸς ναρκωμένος ὑπὸ τὴν ἐπήρρειαν μιᾶς ἠλιθίας νεοπλουτικῆς ἐπαναπαυμένης (μέχρι πρό τινος!) μαλ(θ)ακίας, ἐν ταὐτῷ μάλιστα ξερριζώνοντας ὑπὸ τὴν πεφωτισμένην του ἐκλεκτὴν ποδηγεσίαν κάθε παραγωγικὴν ὑποδομὴν καὶ διαδικασίαν, ἐν ὅσῳ ἐκ παραλλήλου ᾐσθάνετο ὁλονὲν πλουσιώτερος καί, ἄρα, εὐτυχέστερος (τὶ ἄλλο νὰ ζητῇ τοιοῦτος λιμοκοντόρος βλὰξ ἀπὸ τὴν ζωήν του!), … – θὰ μποροῦσα νὰ γράψω βιβλίον συνεχίζοντας τὴν ἐξιστόρησιν τοῦ μεταπολεμικοῦ/μεταπολιτευτικοῦ … «ἔπους»!!! Καὶ μόλις πρὸ τῆς καταρρεύσεως τῆς καλογυαλισμένης αὐτῆς αὐταπάτης, ἐκάλεσε ὁ σοφὸς αὐτὸς λαὸς ἐκεῖνο τὸ διαλάλητον (3ον καὶ φαρμακερόν…) Παπ-Ἀνδρείκελον τῆς πλέον ἀπροκαλύπτου ὀρθοπολιτικῆς δουλοφροσύνης ποὺ τοῦ ὑπέσχετο περαιτέρω συνεχῆ «βελτίωσιν» τῆς δανεικῆς (ἀπὸ τὶς ἐπερχόμενες γενεές, ὅπως καὶ ἡ ἀφασιακὴ ἀτομιστική των εὐδαιμονιστικὴ ἀμεριμνησία!) εὐμαρείας – ἔναντι τοῦ εὐτραπέλου συμβαγαμπόντου του, ποὺ ἐψέλλιζε ὅτι δὲν μποροῦν νὰ δοθοῦν αὐξήσεις πρὸς τὸ παρόν, ἀφοῦ δὲν εἶχεν ἐπαρκῶς ἀκόμη διὰ τῶν ἀπροσμετρήτων του σκανδάλων … «ἐπανιδρύσει» τὸ κράτος των-παρῳδίαν…
Κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε ἕνα ἐκ τῶν ἄρθρων τοῦ «Βορεινοῦ Οἴακος» τὸ ὁποῖον, παρ᾿ ὅτι κατ᾿ ἀρχὴν ἱστορικοῦ χαρακτῆρος, προσκτᾶται κατ᾿ ἐξοχὴν ἀξίαν ἐπικαιρότητος, ἐν ταὐτῷ παρέχον συνολικὴν καὶ ἱστορικὴν ἑρμηνείαν τῆς ἀντιπαραθέσεως τοῦ Ἀρίου Ἀνθρώπου, τοῦ ἐλευθέρου ἀνθρώπου ἐν γένει ἀκόμη, μὲ τὶς δίκην καρκίνου καλπάζουσες δυνάμεις τοῦ Ὑλισμοῦ, τοῦ Μαρξιστοφιλελευθερισμοῦ, τοῦ Καπιταλισμοῦ, τῆς Κερδοσκοπίας, τοῦ Ἐθνικοῦ ξεπουλήματος καὶ ξερριζώματος, τοῦ Σιωνισμοῦ, τῆς διεθνιστικῆς πολτοποιήσεως, τοῦ Ψεύδους, τῆς πλαστικῆς Εἰκονικότητος, τῆς Ἀντιστροφῆς-Ἐπιμειξίας-Ἐκπιθηκισμοῦ.ἐξ ἀνάγκης δὴ νῦν τοῦτο οὕτω σκεπτέον, ἐν τίνι ποτὲ τούτων ἐπιστήμη συμβαίνει γίγνεσθαι περὶ ἀνθρώπων ἀρχῆς, σχεδὸν τῆς χαλεπωτάτης καὶ μεγίστης κτήσασθαι. δεῖ γὰρ ἰδεῖν αὐτήν, ἵνα θεασώμεθα τίνας ἀφαιρετέον ἀπὸ τοῦ φρονίμου βασιλέως, οἳ προσποιοῦνται μὲν εἶναι πολιτικοὶ καὶ πείθουσι πολλούς, εἰσὶ δὲ οὐδαμῶς. (Πλάτωνος, Πολιτικός)
Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει·
πῶς κ᾿ ἴδοιεν τὰν σοφίαν πέλας ἑστακυῖαν
ἀνέρες, ὧν τὸ κέαρ παλῷ σέσακται
καὶ δυσεκνίπτῳ τρυγί;
(Πῶς νὰ ἀνεγνώριζε τὴν σοφία κάποιος μὲ καρδιὰ καθόλου ἀνάλαφρη κι ἁγνὴ ἀλλὰ φορτωμένη φορτία βαριὰ καὶ ἐμποτισμένη μὲ τόσο κρασὶ ποὺ μὲ τίποτα δὲν φεύγει;)
Πράγματι, ξεκινώντας τὴν σειρὰν αὐτὴν τῶν «Οἰακισμῶν» ἐπὶ τῇ λήξει τοῦ σωτηρίου ἔτους 2010 δὲν εἶχα διόλου κατὰ νοῦν ὅτι δημοσιεύματα ἢ διαδόσεις ἄλλων θὰ ἀπετέλουν συχνὰ τὴν ἀφορμὴν τῆς συντάξεώς των· ἂς εἶναι ὅμως κι ἔτσι: οὕτως ἢ ἄλλως, πάντως, ἐκεῖνα δὲν θὰ σημαίνουν πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τοῦτο ἀκριβῶς, σημεῖα δηλαδὴ ἢ ἁπτὰς εἰκόνας ἐκ τῶν ὁποίων ἀφ-ορμώμεθα δίκην διαφωτιστικοῦ παραδείγματος διακρίσεως, οὐχ ἧσσον δὲ καὶ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος ὡς ἔκ τινος ἀνακυπτούσης ἐπικαιρότητος, ἀφ᾿ ἑτέρου.
Διότι ἡ ἄφατος φωτεινὴ Ἰδέα ἐκ τῆς ὁποίας ἐμφορούμεθα καθ᾿ ἑαυτὴ οὐδεμίαν ἔχει χρείαν τῶν ἀντιθέσεων διὰ τὴν οὐσίαν της – ἀλλ᾿ οὔτε κι ἐμεῖς, κατ᾿ ἀναλογίαν· βεβαίως ἡ μάχη, τὸ πῦρ τὴν ἀποκαθαίρει καὶ ἀναδεικνύει, προσδιορίζουσα αὐτὴν ἐκ τῆς ἀντιθέσεως τόσον, ὅσον συμβάλλει εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς θέσεως, τοῦ ἰδίου δηλαδὴ στίγματος καί, περαιτέρω τελικῶς, ἄξονος.
Ἀπεναντίας, ὅταν κάπου τὸ θετικὸν περιεχόμενον εἶναι πενιχρὸν ἕως ἀνύπαρκτον, τότε τὰ σκοπίμως, χάριν τοῦ α΄ ἢ β΄ στόχου ἐπιστρατευόμενα, ἰδεολογήματα χρῄζουν μιᾶς ἀντιθέσεως, μιᾶς ἀρνήσεως ἥτις θὰ ὑποκαθιστᾷ τὴν ἐλλείπουσαν θετικὴν θέσιν, θὰ παραγάγῃ δὲ καὶ τὸν δέοντα κινητήριον φανατισμόν, ὁ ὁποῖος θὰ ὑποκαταστήσῃ τὸ ἐλλεῖπον ἐνδογενὲς πῦρ, φῶς καὶ διαύγειαν…
Ἀφετηρίαν τῶν «Οἰακισμῶν» μας ἀπετέλεσεν ἡ Ἀρχὴ τοῦ «νὰ ἀποτελέσῃ τις εἰκόνα ἀληθῆ καὶ ἀξίαν τοῦ Εἴδους του»: Διόλου τυχαίως, ἀφοῦ τοῦτο καὶ συνιστᾷ λίθον ἀκρογωνιαῖον τῆς ἐν γένει θεωρήσεως, στάσεως καὶ δράσεως, μακρὰν ἢ ἄνευ τοῦ ὁποίου τίποτε δὲν θὰ εἶχε πλέον τὴν δέουσαν σημασίαν καὶ λειτουργίαν. Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐγκέκρυπται καὶ ὁ τρόπος κι ὁ τόπος θεῶν καὶ ἀνθρώπων, ἐν τῇ συναρμοστῇ ἐπιτελέσει τοῦ κοινοῦ τούτου ὑψίστου Κοσμικοῦ Στόχου, Νοήματος καὶ Ἐπιταγῆς.
Καθὼς ὁ ὀρειβάτης κατέρχεται ἐκ τῶν ἀποκρήμνων κορυφῶν, τόσῳ μᾶλλον πόρρω τοῦ στόχου του θὰ πλανηθῇ, ὅσῳ ὑψηλότερον διαπραχθῇ τὸ λάθος: Μία μικρὰ ἐσφαλμένη ἀπόκλισις παρὰ τοὺς πρόποδας θὰ στοιχίσῃ ἐλάχιστα ἐν σχέσει πρὸς τὸ ἀνάλογον λάθος διαπραττόμενον μερικὰς χιλιάδας μέτρα ὑψηλότερον.
Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τοῦ Μεγάλου Ἡλιοστασίου, σηματοδοτοῦντος πάντοτε καὶ τὰ (ἔννατα, ἐφέτος) γενέθλια τοῦ ΑΡΜΑΤΟΣ, εὐχόμεθα ὅλας τὰς χάριτας τῆς Ἡλιακότητος, ὡς ἀμέσου καὶ ἁπτῆς θεωρίας καὶ ἀντιλήψεως, ὡς αὐθεντικῆς ἐκπηγάσεως καὶ πραγματώσεως, ὡς εὐδαίμονος ψυχικῆς ζέσεως καὶ ἐμπύρου φωτεινῆς Βουλήσεως, ὡς πραγματουμένης καὶ ζώσης ἀλκῆς, ἀρχαϊκῆς καλοκἀγαθίας καὶ διαχρονικῆς ἑλληνοπρεποῦς λεβεντιᾶς : τῶν ὁποίων ἀποκλειστικῶς οἱ φορεῖς καὶ ἀκριβῶς πέπρωται νὰ ὁδηγήσουν διὰ τῆς κατακλυζούσης ἐρεβώδους Νυκτὸς εἰς τὸ ἡλιακὸν καὶ κατὰ τὴν Οὐσίαν του ἀπρόσβλητον Φῶς – ἀπρόσβλητοι κι αὐτοὶ ἀπὸ τὰ καλλωπισμένα ἐκπτύσματα καὶ ἐκκηβδιλώματα ποικιλλωνύμων καλλικαντζάρων, χρυσοκανθάρων καὶ κοπροσωρειτῶν, δούλων ποικίλων, φερωνύμων ἢ καὶ ὅλως ψευδωνύμων, τοῦ κρατοῦντος αἰσχροῦ Συστήματος, καθ᾿ ὅλας του τὰς ἐκφάνσεις.
Ἐν προκειμένῳ θὰ ἀποτελέσουν ἁπλῶς τὴν βάσιν κάποιων λακωνικῶν παρατηρήσεων – κατ᾿ ἀρχάς.
Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος (όπως ήταν και ο τίτλος σχετικού βιβλίου πού προ ολίγων ετών έκανε πάταγο στην Αμερική, γραμμένου από εβραίο ερευνητή!1) είναι μεν οικονομικώς πολύ επικερδεστέρα και των αδαμαντωρυχείων της Νοτίου Αφρικής και των πετρελαιοπηγών της Σαουδαραβίας, όμως πρέπει ν’ αντιληφθούν όλα τα στοιχειωδώς σκεπτόμενα όντα ότι, όλα τα αμύθητα πλούτη που απεσπάσθησαν ως «αποζημιώσεις» και ανταλλάγματα της … ανεξάντλητης ηθικής τους και λοιπής βλάβης, δεν αποτελούν παρά αμελητέες λεπτομέρειες προ της ανεκτιμήτου πνευματικής, ηθικής και πολιτικής αποτελεσματικότητος του σατανικού αυτού σιωνιστικού υπερ-όπλου…