Πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός οι ενδείξεις ότι αυτό που ξεκίνησε ως κρίση χρέους της (όντως δημοσιονομικά νοσηρότατης) μεταπολιτευτικής Ελλάδος (της Ελλάδος των μεσαζόντων, των αεριτζήδων και της λαμογιάς) εξελίσσεται πια σε γενικευμένη αποσταθεροποιητική απειλή για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθώς η αρχική μικρή ρωγμή διευρύνεται πλέον επικίνδυνα, αποκαλύπτοντας τα σαθρά θεμέλια επί των οποίων στηρίχθηκε μια κίβδηλη ευρωπαϊκή (τάχα) ενοποίηση – μία «ενοποίηση» υπό στενά οικονομίστικους όρους – γι’ αυτό πλασματική, αναιμική, προσωρινή και εύθραυστη. Ωστόσο, η διαφαινομένη χρεωκοπία σειράς ευρωπαϊκών χωρών και η συνακόλουθη, επαπειλουμένη συνολική κατάρρευση της ευρωζώνης δεν σημαίνει αναγκαστικά και την διάψευση της Ευρωπαϊκής Ιδέας, του οράματος δηλαδή μιας πραγματικής συνεργασίας, συμμαχίας και ενότητος των ευρωπαϊκών εθνών και της προοπτικής ενισχύσεως της Ευρώπης κατά τρόπο ώστε να καταστεί εκ νέου κέντρο παγκοσμίου ισχύος όπως ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και μέχρι την λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η τροπή του οποίου σήμανε την δραματική ευρωπαϊκή αποδυνάμωση και την εξάρτηση των λαών της Ευρώπης από εξω-ευρωπαϊκές δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ – ΕΣΣΔ στην περίοδο του «ψυχρού πολέμου»).
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Η Τουρκία αποτέλεσε μία από τις πρώτες χώρες που επισκέφτηκε ο Barack Obama αμέσως μετά την εκλογή του. Ο νέος πρόεδρος των Η.Π.Α. σαφέστατα δεν επέλεξε τυχαία να πραγματοποιήσει άμεσα αυτή την συνάντηση. Παρόλο που η “υπόγεια” συμφωνία περί υποστήριξης της Τουρκίας για την ένταξή της στην Ε.Ε. με αντάλλαγμα το άνοιγμα των διπλωματικών πυλών με την Αρμενία φαινόταν ως το πρωτεύον ζήτημα συνεργασίας, οι εξελίξεις φανερώνουν το ουσιαστικό πεδίο των διαπραγματεύσεων. Το “project Nabucco” , στο οποίο η Τουρκία κατέχει περίοπτη γεωγραφική θέση, αποτελεί την αιχμή του δόρατος της Αμερικής για τον ενεργειακό έλεγχο ολόκληρης της Ευρασίας και κυρίως των κρατών – μελών της Ε.Ε. Παρακολουθώντας τις τελευταίες εξελίξεις στην σκακιέρα του ενεργειακού ανταγωνισμού διαπιστώνουμε πως οι κινήσεις του Obama απέδωσαν καρπούς. Το ζήτημα πλέον είναι πόσο γλυκοί θα είναι αυτοί οι καρποί.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
…ΩΣ ΠΕΔΙΟΝ ΔΟΞΗΣ ΛΑΜΠΡΟΝ ΤΩΝ ΤΡΩΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ…
Ζώντας την τραγικά κι απίστευτα ασπόνδυλη κι αυτοκτονική πολιτική πραγματικότητα της σημερινής Ελλάδος, η ιλαροτραγωδία υπερβαίνει τόσο κάθε όριο που την ορίζει, ώστε η όλη παράστασις καταντά μία χαλασμένη, ξυνισμένη σούπα, η οποία μετά πλήρους σοβαρότητος σερβίρεται στον «κυρίαρχο λαό» της… του οποίου οι γευστικές αισθήσεις έχουν εν τω μεταξύ καταλλήλως μετατοπισθή προς την αηδή κατεύθυνση που επιβάλλουν τα εκ παραλλήλου σωρηδόν συρρέοντα «πολιτιστικά» υποπροϊόντα του κατακλύζοντος ηχητικού και τηλεοπτικού κίτς που μονοπωλεί την περιβόητη «δημοκρατική πολυφωνία»…
Επιθυμώ να σας μιλήσω σήμερα για την εκστρατεία που εξελίσσεται στις μέρες μας με σκοπό την εγκαθίδρυση μίας παγκοσμίου τάξεως υπό την ηγεμονίαν των Ηνωμένων Πολιτειών. Όπως γνωρίζετε, η διεθνής αυτή προσπάθεια ξεκίνησε λίγο μετά την λήξιν του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν την γηραιά Βρετανική Αυτοκρατορία διεδέχθησαν οι Η.Π.Α. . Το κυρίως εμπόδιο για την δημιουργία μιας παγκοσμίας τάξεως την εποχή εκείνη ήταν η κυριαρχία της κομμουνιστικής Σοβιετικής Ενώσεως στην Ανατολή. Τώρα που το κομμουνιστικό καθεστώς της πρώην Σ.Ε. έχει καταρρεύσει, το έργο της επεκτάσεως της Αμερικανικής επιρροής υπό τον μανδύα της καπιταλιστικής δημοκρατίας έχει γίνει πολύ ευκολότερο, παρ’όλην την ύπαρξη κομμουνιστικών θυλάκων αντιστάσεως στην Άπω Ανατολή. Η άνοδος του ριζοσπαστικού Ισλάμ σταδιακώς ανεδείχθη ως η νέα απειλή έναντι της Αμερικανικής «πρωτοβουλίας», το δε παράδειγμα της εξαγοράς της Αιγυπτιακής, Σαουδοαραβικής και Πακιστανικής υποστηρίξεως για τα Αμερικανικά σχέδια μαζί με κολοσσιαία πολιτική και στρατιωτική βοήθεια δείχνει πως τα μουσουλμανικά έθνη δεν αγωνίζονται όλα ενωμένα για την Ισλαμική ανεξαρτησία. Προς το παρόν παραμένει άγνωστο το τι θα επιφέρει η αντίσταση κατά της Αμερικής στο Ιράκ και στην Παλαιστίνη επί της καταστροφικής δυνάμεως της καπιταλιστικής δημοκρατίας που επιδιώκει να σαρώσει καταρρακώνοντας ολόκληρον τον κόσμο. Πιστεύω, ωστόσο, πως η ασφαλέστερη οχύρωση εναντίον του ολεθρίου δημοκρατικού υλισμού είναι αυτή που μπορεί να προσφέρει η Ευρώπη και ο Παλαιός Κόσμος, με άλλα λόγια τα Ινδοευρωπαϊκά Έθνη. Σκοπός της ομιλίας μου είναι να τονίσω ότι μόνον τα Ινδοευρωπαϊκά έθνη κατέχουν την δύναμη να σταματήσουν την δηλητηριώδη πολιτιστική εισβολή μιας διεθνούς εμπορικής τάξεως που επιζητεί να επιβάλη μία παγκοσμία ενότητα, αδιαφορώντας περιφρονητικώς για τους νόμους της Φύσεως και του Πνεύματος.
Πληθαίνουν όσο περνά ο καιρός οι ενδείξεις ότι αυτό που ξεκίνησε ως κρίση χρέους της (όντως δημοσιονομικά νοσηρότατης) μεταπολιτευτικής Ελλάδος (της Ελλάδος των μεσαζόντων, των αεριτζήδων και της λαμογιάς) εξελίσσεται πια σε γενικευμένη αποσταθεροποιητική απειλή για το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καθώς η αρχική μικρή ρωγμή διευρύνεται πλέον επικίνδυνα, αποκαλύπτοντας τα σαθρά θεμέλια επί των οποίων στηρίχθηκε μια κίβδηλη ευρωπαϊκή (τάχα) ενοποίηση – μία «ενοποίηση» υπό στενά οικονομίστικους όρους – γι’ αυτό πλασματική, αναιμική, προσωρινή και εύθραυστη. Ωστόσο, η διαφαινομένη χρεωκοπία σειράς ευρωπαϊκών χωρών και η συνακόλουθη, επαπειλουμένη συνολική κατάρρευση της ευρωζώνης δεν σημαίνει αναγκαστικά και την διάψευση της Ευρωπαϊκής Ιδέας, του οράματος δηλαδή μιας πραγματικής συνεργασίας, συμμαχίας και ενότητος των ευρωπαϊκών εθνών και της προοπτικής ενισχύσεως της Ευρώπης κατά τρόπο ώστε να καταστεί εκ νέου κέντρο παγκοσμίου ισχύος όπως ήταν κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας και μέχρι την λήξη του β΄ παγκοσμίου πολέμου, η τροπή του οποίου σήμανε την δραματική ευρωπαϊκή αποδυνάμωση και την εξάρτηση των λαών της Ευρώπης από εξω-ευρωπαϊκές δυνάμεις (π.χ. ΗΠΑ – ΕΣΣΔ στην περίοδο του «ψυχρού πολέμου»).
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
