τοῦ Ἀχιλλέως Ξανθάκη
Γνωρίζετε φυσικά την γνωστή έκφραση «σαν ταύρος σε υαλοπωλείο». Πολύ επιτυχημένα περιγράφει μια ολική αλλά και παράλογη καταστροφή. Ολική γιατί ο ταύρος δεν αντιλαμβάνεται την ζημιά που κάνουν οι βίαιες κινήσεις του και παράλογη γιατί ουσιαστικά είναι ο ταύρος που δεν ανήκει στο υαλοπωλείο και δεν έχει λόγο να καταστρέψει ότι υπάρχει γύρω του.
Ο ταύρος βέβαια είναι ένα δυνατό περήφανο και εμβληματικό ζώο. Την ίδια όμως ζημιά θα μπορούσε να κάνει και ένα μουλάρι, μια ύαινα ή ένα γουρούνι.
Τι με έπιασε τώρα με ταύρους, γουρούνια και υαλοπωλεία;
Πιστεύω ότι είναι μια ακριβέστατη παρομοίωση για την παρουσία του Εθνικιστικού σχήματος στα πολιτικά πράγματα από το 2012. Και ίσως ένας από τους ευγενέστερους εκ μέρους μου τρόπους να περιγράψω την ζημιά που έγινε.
Μέχρι το 2012, έξω από τα κοινοβουλευτικά έδρανα, οι ηγέτες και καθοδηγητές των Εθνικιστών, είχαν ουσιαστικά εύκολη δουλειά. Μπορούσαν να συμπυκνώνουν την πολιτική τους σε κάποιες «δράσεις» και πάμπολλες ομιλίες.
Οι δράσεις αυτές ήταν -κατά την γνώμη μου- ελάχιστες και χωρίς σοβαρή ανταπόκριση. Κυρίως γιατί ήταν κακοσχεδιασμένες και χωρίς κεντρικό στόχο. Έδωσαν όμως στην τεμπέλικη ηγεσία αναγνωρισιμότητα.
Σκεφτείτε τι επιτυχία θα είχαν αν δεν ήταν τόσο πρόχειρες.
Όσο για τις ομιλίες, τις πύρινες και ηρωικές λέξεις, είχαν εύφορο έδαφος αφού απευθύνονταν σε ήδη οπαδούς και υποστηρικτές. Από το 2012 όμως και ύστερα, το στοίχημα ήταν να πείσεις με την ρητορική σου μεγαλύτερες μάζες, για τον ευγενή αγώνα σου.
Και εκεί άρχισε να χαλάει το γλυκό, γιατί δεν είναι το ίδιο πράγμα να κάνεις πνεύμα και να έχεις πνεύμα…
Η πρώτη γεύση που έλαβε το ευρύ κοινό εκείνη την θριαμβική νύχτα των εκλογών του 2012 από τον νέο παίκτη στην Βουλή, ήταν η αγενής και ανόητη κραυγή «εγέρθητω» (… ουγκανική εκδοχή του ορθού «εγέρθητι»!!!) ενός αμόρφωτου, που μόλις είχε εκλεγεί με τους «αρίστους». Τι δουλειά έχουν στρατιωτικά παραγγέλματα σε μια συνέντευξη τύπου;
Το κακό συνεχίστηκε από τον αρχηγό του κόμματος, που με ζωγραφισμένη μανία στο πρόσωπό του αναφώνησε,
“veni, vidi, vici” – προφανώς συγχέοντας τον εαυτό του με τον Ιούλιο Καίσαρα.
…Δίνοντας έτσι το στίγμα του κόμματος, ένα στίγμα ναρκισσισμού, αλαζονείας και έπαρσης.
Τα δύο αυτά συμβάντα διέλυσαν κάθε πιθανή παρανόηση πως μπορεί κάποιοι σοβαροί άνθρωποι να μπήκαν στην Βουλή. Τον δε παλληκαρά «εγέρθητω» ο αρχηγός, σε μια επίδειξη πλήρους έλλειψης επαφής με την πραγματικότητα,
τον όρισε και Γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδος…
Από εκεί και ύστερα έγιναν δεκάδες βλακώδεις και άστοχες ενέργειες που οδήγησαν το κόμμα εκτός Βουλής και εντός φυλακής. Να διευκρινίσω εδώ ότι στην φυλακή οδηγήθηκαν άδικα οι Εθνικιστές. Σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε «εγκληματική οργάνωση», στην οποία μάλιστα να συμμετείχε ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα (!!!) του κόμματος.
Αν πράγματι υπήρξε κάτι, αυτό ήταν οργάνωση βλακείας, που κατασπατάλησε το εκλογικό δυναμικό και τις δυνατότητες να υπάρξει ένα εθνικό αντίβαρο εντός Βουλής που να καταδεικνύει τις ανθελληνικές ενέργειες των συστημικών κομμάτων.
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Κυρίως και πρωτίστως η ηγεσία. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι ο αρχηγός και η αυλή του δημιούργησαν ένα αποπνιχτικό κλίμα στο κόμμα.
Και δυστυχώς, η ποιότητα της ηγεσίας, περισσότερο από κάθε άλλη παράμετρο, καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία ενός οργανισμού.
Οι άνθρωποι που στήριξαν το κόμμα, που ευελπιστούσαν σε μια διαφορετική πολιτική, δεν εγκατέλειψαν και συνέχισαν να στηρίζουν μέχρι τέλους. Η ηγεσία όμως κώφευε. Η αποτυχία δεν είναι ένα μεμονωμένο, σαρωτικό γεγονός. Δεν αποτυγχάνεις μέσα σε μια νύχτα. Αντίθετα, η αποτυχία είναι κάποια σφάλματα κρίσεως που επαναλαμβάνονται κάθε μέρα.
Τελικά έφτασε η ηγεσία να αποκαλεί λιγόψυχους και ανόητους όσους απομακρύνθηκαν από το μαντρί… Καλά να πάθουμε οι υποστηρικτές αφού ένα από τα πιο συνηθισμένα λάθη των έντιμων ανθρώπων είναι η αποτυχία να αξιολογήσουν πόσο συστηματικά ανέντιμοι είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι.
Και φτάσαμε στην επόμενη μέρα της εθνικιστικής παραμυθίας. Όταν κάποια στελέχη, αγανακτισμένα από την άβουλη, άστοχη και παρεξηγήσιμη τακτική του αρχηγού, απομακρύνθηκαν. Κι αυτό δεν έγινε σε μια νύχτα. Οι διαφωνίες και τα παράπονα στο πολιτικό συμβούλιο ήταν μεγάλα και άλυτα. Το ίδιο συνέβαινε και στον κόσμο, που αδυνατούσε να κατανοήσει τις βλακώδεις πολιτικές κινήσεις που συνεχώς τον άφηναν πολιτικά έκθετο. Το κόμμα έχασε όλη την στελεχιακή δυναμική του και δημιουργήθηκαν νέα σχήματα.
Το κόμμα με την περισσότερη δυναμική φάνηκε να είναι το «Έλληνες για την Πατρίδα». Δεν είναι περίεργο, γιατί ο Ηλίας Κασιδιάρης προετοιμαζόταν για αντικαταστάτης του Μιχαλολιάκου και, έτσι, είχε ήδη σχετικούς μηχανισμούς και υποστηρικτές.
Εδώ να σημειώσουμε κάτι σημαντικό: από όλους όσοι έφυγαν από το κόμμα, μόνον ο Κασιδιάρης έφυγε, όχι γιατί διαφώνησε με τις πολιτικές αλλά γιατί ο Μιχαλολιάκος του αρνήθηκε την ηγεσία. Ουσιαστικά λοιπόν, ο Κασιδιάρης δεν διαφωνούσε με τις μέχρι τότε πολιτικές επιλογές αλλά με το ποιος θα τις ασκούσε στο μέλλον.
Γι’ αυτό και το κόμμα που ίδρυσε ήταν μια πιστότατη αντιγραφή του προηγουμένου. Έκανε ακριβώς τα ίδια λάθη, διατήρησε το ίδιο προφίλ εξουσίας, του ναρκισσισμού και της προχειρότητας. Δεν άφησε στελέχη να διαπρέψουν από φόβο μήπως κάποιος αποκτήσει δύναμη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η τελετή «έναρξης», στην οποία παρουσίαζε τα στελέχη, τα οποία βρίσκονταν από κάτω και που, στο άκουσμα του ονόματός τους, απλά σηκώνονταν και ξανακάθονταν στην καρέκλα τους.
Στρατιωτάκια αμίλητα ακούνητα. Μόνο η φωνή του αρχηγού θα ακουστεί, για να μην παίρνουν κι αέρα…
Όμως κάθε αντιγραφή ποτέ δεν μπορεί ξεπεράσει το πρωτότυπο. Έτσι αντικαταστάθηκε ένα αποτυχημένο κόμμα με κάτι λιγότερο… Και, βεβαίως, η αποτυχία δεν είναι θανάσιμη – αλλά η αποτυχία να αλλάξεις μπορεί να είναι!
Όπως έχει πει ο Ευγένιος Ο’ Νηλ :
Δεν υπάρχει παρόν ούτε αποτυχία, μόνο το παρελθόν που συμβαίνει ξανά και ξανά – τώρα.
Αναπόφευκτα λοιπόν ξαναζήσαμε τα κακά προηγούμενα. Το κόμμα ακολούθησε την τακτική να κρύβει την αλήθεια από τους οπαδούς του. Να λειτουργεί με τα καπρίτσια του αρχηγού του.
Τα διάφορα στελέχη του γέμισαν αλλοπρόσαλλα τσιτάτα στα ΜΚΔ μιλώντας ακόμη και υπέρ του … Εθνικιστικού Καπιταλισμού (?!).
Οι υπόλοιπες δυνάμεις του χώρου αντιμετωπίσθηκαν με έπαρση και καμία ουσιαστική προσπάθεια συνεργασίας δεν έγινε.
Αντίθετα, κατά την γνωστή από το παρελθόν τακτική, οι εθνικιστές εκτός κόμματος ήταν οι πρώτοι που στοχεύθηκαν. Κατηγορήθηκαν για κρυφομπολσεβικισμό, για εθνομειοδότες, για δειλία κ.ο.κ..
Από την πρώτη ημέρα του κόμματος αναμασήθηκαν τα αποτυχημένα πολιτικά σλόγκαν του παρελθόντος και κανείς δεν εξέφρασε πολιτικό λόγο – αλλά μόνον οργίλο λόγο.
Αγκιστρώθηκε από κάποιες δημοσκοπήσεις, τις οποίες μετάφραζε κατά το δοκούν, φτιάχνοντας στο μυαλό του ποσοστά από 7% μέχρι 12% (?!).
Πριν τις εκλογές της 21ης Μαΐου, έσκιζε τα ρούχα του υποσχόμενο ότι κανείς δεν θα σταματήσει την κάθοδο στις εκλογές, μετά για να κατέβει έχρισε έναν άκυρο νέο Πρόεδρο, τον οποίο πέταξε σε λίγες μέρες χρίζοντας έναν άλλον. Παραμύθιαζε για σχέδιο Β’ – ενώ δεν είχε καν ούτε σχέδιο Α΄…
Ποτέ δεν προσέβαλε νομικά τα τρία αντισυνταγματικά νομοθετήματα Βορίδη που το φωτογράφιζαν, οδός που ήταν η μόνη με κάποιες μικρές ελπίδες επιτυχίας.
Κατόπιν παραμύθιαζε τον κόσμο πως θα προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, αποκρύπτοντας ότι δεν υπάρχει καμία περίπτωση αυτό να γίνει πριν τις επαναληπτικές εκλογές και σε κάθε περίπτωση το ευρωπαϊκό δικαστήριο – αν, λέμε αν, δικαιώσει το κόμμα – δεν θα ανατρέψει την απόφαση. απλά θα επιβάλει πρόστιμο στην Ελλάδα.
Και μετά από όλα αυτά, αναγορεύοντας την ΝΔ ως το ύψιστο κακό διότι τους έκοψε, έφτασε στο υπέρτατο όριο αηδίας και γελοιότητος κι έδωσε γραμμή για ψήφο σε αριστερά κόμματα, ώστε να τιμωρηθεί η ΝΔ!
Αυτό δηλαδή που είναι εχθρικό για το κόμμα, υπερτερεί του τι είναι εχθρικότερο για το Έθνος. Εντολή για ψήφο στην αριστερά, όταν ο χώρος θρηνεί δύο δολοφονημένους άνδρες από την αριστερά, όταν το Έθνος θρηνεί χιλιάδες νεκρούς από τον κομμουνισμό, όταν η προδοσία της Μακεδονίας υλοποιήθηκε από την αριστερά, η υφαρπαγή της πρώτης κατοικίας επίσης, όταν η αριστερά αρνείται το Έθνος !
Δεν σημαίνει αυτό ότι η ΝΔ είναι καλύτερη. Μια εντολή για ψήφο στην ΝΔ θα ήταν εξ ίσου εμετική.
Αλλά πώς να προσπεράσει κανείς τον βιασμό κάθε λογικής, όταν ο Μπαρμπαρούσης που στην Βουλή είχε ζητήσει να συλληφθεί ο Τσίπρας από τον στρατό, βγαίνει τώρα και λέει «να το ρίξουμε ΣΥΡΙΖΑ για να τιμωρηθεί η ΝΔ»…
Η ολοκληρωτική ταπείνωση βεβαίως έγινε με τα εκλογικά αποτελέσματα, στα οποία τα ποσοστά που το κόμμα διαλαλούσε πως είχε, δεν καταγράφηκαν πουθενά, σε κανένα πολιτικό χρωματισμό.
Καιρός να αντιληφθεί το παρεάκι των χάρτινων Ιπποτών του Εθνικισμού, ότι το Έθνος δεν ψάχνει ηγέτη κόμματος αλλά ΗΓΕΤΗ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ.
Ο εγωισμός, η πολιτική ένδεια, η πλάνη τοῦ “θα διατάξω τους ψηφοφόρους”, είναι οι χειρότεροι σύμβουλοι. Δυστυχώς για τον χώρο, όλα τα παραπάνω σχηματίζουν την εικόνα ενός πολιτικάντη χωρίς ικανότητες. Ίσως τελικά η αποτυχία να είναι το στυλ του.
Κάνω μια πρόβλεψη πως σύντομα θα ρίξει τις ευθύνες στον κόσμο που δεν αγωνίστηκε όσο χρειαζόταν, υιοθετώντας έτσι την ρήση του Όσκαρ Γουάιλντ: Το θεατρικό έργο ήταν επιτυχία. Το κοινό του ήταν αποτυχία.
Κάπως έτσι, ο ταύρος αφού έσπασε τα γυαλικά, συνεχίζει να καταστρέφει τον χώρο γύρω του.