Η ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ
“ΔΙΑΛΕΧΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ”
(ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΗΣ ΕΣΣΔ – ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ
Έκδοση 1954 – σελίδες 700 – Εκδοτικός Οίκος “Γνώσεις”)
Ο Σοβιετικός Άνθρωπος είναι μια εφιαλτική οπισθοβασία προς τον Νεάντερταλ.
Το ανωτέρω βιβλίο έχει σήμερα συλλεκτική αξία, όχι μόνο λόγω της σπανιότητος και του δυσεύρετου τουλάχιστον της ελληνικής έκδοσης αλλά κυρίως διότι αποτελεί την Κομμουνιστική Βίβλο πριν την αποσταλινοποίηση της ΕΣΣΔ και ούτω πως αποτυπώνει αδρά το απολιθωτικό, εφιαλτικό δόγμα του “Διαλεχτικού και Ιστορικού Υλισμού”, το οποίο κράτησε σε βαθύ αντι-επιστημονικό και αντι-πολιτιστικό σκότος την υπό σοβιετική κατοχή Ανατολική Ευρώπη επί μισό και πλέον αιώνα, μέχρι την αυτοδιάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Πριν ο επίδοξος ερμηνευτής παραδοθεί στην βάσανο της μελέτης της Κομμουνιστικής Βίβλου πρέπει εκ προοιμίου να κατανοήσει τον απαρασάλευτο κλειδόλιθο της πομπώδους αψίδας του μαρξισμού-λενινισμού, η αποδόμηση του οποίου δεν αποκαθηλώνει απλώς το δόγμα, αλλά σωριάζει ολόκληρο το ιδεολογικό οικοδόμημα σε κομμάτια και θρύψαλα. Ο κλειδόλιθος αυτός ονομάζεται Περιβαλλοντισμός και κατατρύχει ως δαίμονας τον μαρξισμό-λενινισμό από την γέννηση έως και τον θάνατό του. Ο ακρογωνιαίος λίθος του μαρξισμού-λενινισμού είναι η μεταφυσική πίστη, πεποίθηση και παραδοχή των ιδρυτών του Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν και των κληρονόμων αυτών πως το Περιβάλλον, φυσικό, ιστορικό και κοινωνικό, δεν αλληλεπιδρά απλώς αλλά μεταλλάσσει οριζοντίως και καθολικώς τον Άνθρωπο μέσω μιας διηνεκούς νομοτελειακά καταγωγικής εξελικτικής διαδικασίας, που εξικνείται από την Φύση και προχωρεί δια της Ιστορίας έως την Κοινωνία και που στην κομμουνιστική ορολογία αποκαλείται προτσές. Θεμέλιο αυτού του προτσές είναι ο δαρβινικός βιολογικός εξελικτισμός στην πλέον πρωτόγονη λαμαρκική εκδοχή του, σύμφωνα προς την οποία τα επίκτητα χαρακτηριστικά με τα οποία εφοδιάζει τον Άνθρωπο η υλική παραγωγή της ζωής του, αναπαραγόμενα προϊόντος του χρόνου και από γενεάς εις γενεά υπό τις κατάλληλες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες, κληροδοτούνται αυτοτελώς στους απογόνους, ανεξάρτητα από τους εγγενείς γενετικούς χαρακτήρες που προσδιορίζουν την φυσική κληρονομικότητα. Τουτέστιν, ότι τον Άνθρωπο δημιουργεί ουχί το φυσικό-βιολογικό του υπόστρωμα αλλά το ιστορικό-κοινωνικό περιβάλλον. Κατά την έκφραση του συρμού, ο μαρξισμός-λενινισμός ισχυρίζεται ότι ο Άνθρωπος δεν γεννιέται αλλά γίγνεται. Το δυστύχημα για τον μαρξισμό-λενινισμό είναι ότι περιέβαλε την μεταφυσική αυτή δογματική παραδοχή με το φωτοστέφανο της Επιστήμης ένεκα της πρόσκαιρης κυριαρχίας του Δαρβινισμού κατά το δεύτερο ήμισυ του ιθ’ αιώνα. Εκείθεν, ο “Διαλεχτικός και Ιστορικός Υλισμός” προβάλλεται εξακολουθητικά από τους μαρξιστές-λενινιστές όλων των εποχών ως η “μοναδικά επιστημονική επαναστατική κοσμοθεωρία, που μελετάει τους πιο γενικούς αντικειμενικούς νόμους της αλλαγής και της εξέλιξης της φύσης, της κοινωνίας και της γνώσης και δίνει υλιστική ερμηνεία στα φαινόμενα του αντικειμενικού κόσμου”.
Απόρροια της ανωτέρω μεταφυσικής πεποίθησης είναι το θανάσιμο μίσος των κομμουνιστών κάθε απόχρωσης για την μορφή και το περιεχόμενο δύο λέξεων: Της λέξης Πατρίδα και της λέξης Γονίδιο. Και τούτο, διότι η Πατρίδα συμβολίζει την Νίκη του ιστορικού Έθνους επί της κοινωνικής Τάξης και άρα καταλύει τον Ιστορικό Υλισμό, το δε Γονίδιο συμβολίζει τον Θρίαμβο της φυσικής-βιολογικής κληρονομικότητας επί του ιστορικο-κοινωνικού περιβάλλοντος και ούτω πως καταλύει τον Διαλεκτικό Υλισμό. Ο άνθρωπος δεν είναι προϊόν του κοινωνικού περιβάλλοντος, αλλά του βιολογικού του υποστρώματος, όχι της τάξης του αλλά της φυλής του.
Τούτων ούτως εχόντων και εφόσον ο επίδοξος μελετητής οπλιστεί με πολλή υπομονή και κουράγιο, μπορεί να υποστεί την βάσανο της αναδίφησης της Κομμουνιστικής Βίβλου, 450 σελίδες της οποίας είναι αφιερωμένες στον “Διαλεχτικό Υλισμό” και άλλες 250 στον “Ιστορικό Υλισμό”. Εν τούτοις, οι δύο ενότητες διαφέρουν ριζικά. Ο “Διαλεχτικός Υλισμός” είναι μια πομπώδης όσο και εκτενής αμπελοφιλοσοφική πομφόλυγα περί της “μεγαλειώδικης σημασίας της μαρξιστικής φιλοσοφίας” συντεταγμένη σε μια εφιαλτικά αφιονιστική ξύλινη κομματική γλώσσα στην οποία κυριαρχούν επωδοί του τύπου “ο πατέρας και δάσκαλος μας, ο μεγαλοφυής Λένιν και ο συνεχιστής του έργου του, ο μεγάλος Στάλιν”. Αντίθετα, ο “Ιστορικός Υλισμός” είναι ένα σφιχτοδεμένο, άρτια δομημένο ιδεολογικό κείμενο, που εκπληρώνει τον στόχο του: Την επαρκή ιδεολογική κατάρτιση κάθε μαρξιστή-λενινιστή.
Η Βίβλος μας πληροφορεί έγκαιρα, πως “o κομματικός χαρακτήρας της μαρξιστικής λενινιστικής κοσμοθεωρίας συμπίπτει πέρα για πέρα με την αντικειμενική αλήθεια. Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η θεωρητική βάση της σοβιετικής επιστήμης”. Επίσης εξ ίσου έγκαιρα μας ενημερώνει για την “ολοκληρωτική αντίθεση μεταφυσικής-διαλεχτικής” όπως φερ’ ειπείν περιγράφεται κατωτέρω: “…Παράδειγμα γι’ αυτό μπορεί να χρησιμεύσει η αντιδραστική αντίληψη των βαϊσμανιστών και των μοργκανιστών για την ύπαρξη κάποιων αμετάβλητων γονιδίων που καθορίζουν τάχα την κληρονομικότητα. Ο Βάισμαν έγραφε: «Μόνο το σώμα είναι θνητό με την έννοια του φυσικού θανάτου, ενώ η κληρονομική βάση είναι αθάνατη. Η βάση αυτή εκτείνεται από γενεά σε γενεά σαν ερπυστικό ρίζωμα». Οι τέτοιες ψευτοθεωρίες σαν τον μεντελισμό – βαϊσμανισμό – μοργκανισμό αποτελούν τυπική μεταφυσική. Η επινόηση μόνιμων στοιχείων κληρονομικότητας ειδών, γονιδίων, καθοριστών κ.λπ. είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα μεταφυσικών αντιλήψεων”. Και αλλαχού: “Ισχυρίζονται ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη κληρονομική ουσία που είναι δήθεν αιώνια, αμετάβλητη, αθάνατη και δεν εξαρτάται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Εν τούτοις, η μαρξιστική-λενινιστική θεωρία προβλέπει και η σοβιετική επιστήμη αποδείχνει, ότι με την αλλαγή των συνθηκών ζωής των ζώων και των φυτών αλλάζουν τη φύση τους και οι κληρονομικές τους ιδιότητες. Οι αλλαγές αυτές των κληρονομικών ιδιοτήτων αντιστοιχούν στις αλλαγμένες συνθήκες και συμφωνούν με αυτές, γι’ αυτό διαλέγοντας τις αντίστοιχες συνθήκες ζωής μπορούμε να αλλάξουμε την φύση των φυτών και των ζώων προς την χρειαζούμενη, την προβλεπόμενη κατεύθυνση. Η ζωή έχει γεννηθεί από μη ζωντανή ύλη και οι άνθρωποι διδάχτηκαν να αλλάζουν τους οργανισμούς και τα είδη”. Τα ανατριχιαστικά αυτά μαρξιστικά-λενινιστικά φληναφήματα της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ δεν διατυπώθηκαν στις αρχές του Κ΄ αιώνα αλλά το 1954, όταν ήδη οι Γουώτσον – Κρικ είχαν αποκωδικοποιήσει το DNA!
Περαιτέρω, ο αποσβωλωμένος μελετητής θα διαβάσει ανατριχιαστικότερα ιδεοληπτικά παραληρήματα όπως το κατωτέρω: “Οι μιτσουρινικοί, εξοπλισμένοι με την διαλεχτικο-υλιστική κοσμοθεωρία έκαναν αποφασιστική κριτική του βαϊσμανισμού- μοργκανισμού και της διδασκαλίας του για αμετάβλητη κληρονομικότητα και απόδειξαν ότι η αστική αυτή διδασκαλία είναι θεωρητικά και πραχτικά ανυπόστατη. Η αλλαγή των οργανισμών στο προτσές της προσαρμογής τους προσδιορίζεται αιτιακά από μια καθορίζουσα επίδραση του εξωτερικού περιβάλλοντος. Σε αντίθεση με τους μεντελιστές-μοργκανιστές που θεωρούν την κατεύθυνση του προτσές της κληρονομικής μεταβλητότητας καθαρά τυχαία, η μιτσουρινική επιστήμη απόδειξε ότι με την κατάλληλη εκλογή των εξωτερικών συνθηκών η κατεύθυνση είναι αυστηρά αναγκαία. Έτσι σήμερα η σοβιετική επιστήμη επεξεργάζεται την σχεδιασμένη επίδραση πάνω στην φύση, με σκοπό την μεταμόρφωση των οργανισμών και την δημιουργία νέων ειδών. Ο Διαλεχτικός Υλισμός απέδειξε (!!!) ότι ο εγκέφαλος του πιθήκου μετατράπηκε βαθμιαία σε ανθρώπινο, με την επίδραση των εργαλείων και της εργασίας. Ο ρόλος της εργασίας στο προτσές της μετατροπής του πιθήκου σε άνθρωπο, όπως απέδειξαν (!!!) ο Ένγκελς και ο Λένιν υπήρξε καθοριστικός. Σήμερα, η μιτσουρινική επιστήμη ερευνά με επιτυχία τις νομοτέλειες του περάσματος από την μη ζωντανή ύλη στην ζωντανή. Η οριστική επιστημονική πειραματική λύση του προβλήματος της γέννησης της ζωής από την ανόργανη φύση θα δοθεί με την δημιουργία τεχνητού ζωντανού λευκώματος. Για την κατ’ αρχήν δυνατότητα της λύσης αυτού του προβλήματος μίλησαν στον καιρό τους ο Ένγκελς και ο Λένιν”.
Για να κατανοήσει ο μελετητής τα ανωτέρω, θα πρέπει να αποκωδικοποιήσει την εξακολουθητική εμμονική αναφορά της Κομμουνιστικής Βίβλου στον “Μιτσουρινισμό”. Εν συντομία, η “μιτσουρινική σοβιετική επιστήμη” είναι η αντιστροφή της επιστημονικής βιολογίας δηλονότι η μαρξιστική-λενινιστική βιολογική αντι-επιστήμη. Ποιος ήταν ο Μιτσούριν; Ο Μιτσούριν ήταν ένας εμπειρικός γεωπόνος καλλιεργητής, ο οποίος εφάρμοζε τον βλαστικό υβριδισμό, μια εμπειρική απόπειρα τροποποίησης και βελτιστοποίησης των φυτικών ποικιλιών βασισμένη στον λαμαρκικό περιβαλλοντισμό, δηλαδή στο έωλο εγχείρημα της γενετικής μεταλλαγής των φυτών δια μέσου της επίδρασης μη γενετικών παραγόντων. Στο πρόσωπό του ο ανερχόμενος μπολσεβικισμός βρήκε τον ιδανικό εκφραστή της σύμφωνης με τον μαρξιστικό-λενινιστικό περιβαλλοντισμό “σοβιετικής επιστήμης”, ως απάντηση στην “φασιστική-ναζιστική” γενετική βιολογία του “μεντελισμού-βαϊσμανισμού-μοργκανισμού”. Ο Μιτσούριν ανεδείχθη στον “κορυφαίο σοβιετικό βιολόγο επιστήμονα”, τιμημένο από τον ίδιο τον Στάλιν. Μετά τον θάνατό του την θέση του κατέλαβε ο μαθητής του, ο περίφημος Τροφίμ Λυσένκο, ακαδημαϊκός και κλειδοκράτορας της σοβιετικής λαμαρκικής βιολογίας μέχρι τον θάνατο του Στάλιν. Ο Λυσένκο, εξοντώνοντας όλους του ανταγωνιστές του γενετιστές σοβιετικούς βιολόγους, που με παρρησία υπερασπίζονταν την Γενετική ως την κατ’ εξοχήν βιολογική επιστήμη, με κορυφαίο εξ αυτών τον Νικολάι Βαβίλοφ, ο οποίος απέθανε στα σταλινικά στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1943, είναι ο υπεύθυνος της καταστροφικής Σοβιετικής Γεωργικής Πολιτικής που εφαρμόστηκε από τον Σταλινισμό μεταξύ 1935 – 1950 και οδήγησε στην σιτοδεία και την λιμοκτονία τον σοβιετικό λαό. Ο Λυσένκο δεν είναι άλλος από τον “επιστήμονα”, ο οποίος έκοβε τις ουρές των ποντικών επί γενεές γενεών, προσδοκώντας να γεννηθούν ποντίκια δίχως ουρές! Τους εφιαλτικούς διαλόγους ανάμεσα στον Λυσένκο και τον Βαβίλοφ που αποτελούν ένα σκοτεινό βάραθρο ιδεοληπτικού αφιονισμού και ευτελισμού της Επιστήμης και του Ανθρώπου αλλά παράλληλα και μνημείο απαράμιλλου επιστημονικού ήθους, παρρησίας και ευγένειας, δύναται να αναζητήσει ο αναγνώστης στο Διαδίκτυο, στο λήμμα “Μιτσούριν” –“Οι τρεις τελευταίες αντιμαχίες, biology4u.gr”.
Πανταχού η Κομμουνιστική Βίβλος μας βεβαιώνει πως “το κοινό θεωρητικό υπόβαθρο όλων των επιστημών είναι ο Διαλεχτικός και Ιστορικός Υλισμός”, ο οποίος εκτός των λοιπών χαρακτηριστικών του έχει και την απαράμιλλη δυνατότητα να… “προβλέπει επιστημονικά το μέλλον” (!!!).
Το κομμουνιστικό Καφεμαντείο στην υπηρεσία της Επιστήμης…
Δολιχοδρομώντας ανάμεσα στους μεγαλιθικούς παραλογισμούς μιας εφιαλτικής, ξύλινης, κομματικής γλώσσας, όπου οι λεκτικοί καταγγελτικοί μύδροι “αστικός”, “αντιδραστικός”, “μεταφυσικός” εκτοξεύονται καταιγιστικά εναντίον παντός επιστητού που εμπίπτει στην απαρέσκεια των συγγραφέων της Κομμουνιστικής Βίβλου, ο μελετητής δύναται να σταχυολογήσει μεταξύ πολλών άλλων στοιχείων φιλοσοφικής ένδειας και πενίας και τα εξής.
Πρώτον, αναφερόμενη στην Ελληνική Φιλοσοφία προς την οποία οι κομμουνιστές πάσης απόχρωσης δείχνουν ευλόγως βαθειά περιφρόνηση, διότι η εμβάθυνση και οικειοποίησή της αποτελεί την απόλυτη διάψευση της ιδεολογίας τους, η ανελλήνιστη Κομμουνιστική Βίβλος μνημονεύει μεταξύ άλλων και τον … υλιστή Ηράκλειτο. Εάν ο Ηράκλειτος είναι “υλιστής” τότε οι κομμουνιστές πρέπει να μας εξηγήσουν τι είναι ο Λόγος: “Ούκ ἐμοῦ ἀλλὰ τοῦ Λόγου ἀκούσαντες, ὁμολογέειν σοφὸν ἐστίν, Ἓν πάντα εἶναι”(Diels, 50).
Εν συνεχείᾳ στην Κομμουνιστική Βίβλο, ανιχνεύουμε μια αισχυντηλή απόρριψη του περίφημου τρίτου νόμου του Διαλεχτικού Υλισμού που διατύπωσε ο Ένγκελς, αυτού της Άρνησης της Άρνησης. Η Άρνηση της Άρνησης, μια ιδιοφυής σύλληψη του Φίχτε την οποία χρησιμοποίησαν δίχως ποτέ να κατανοήσουν οι κομμουνιστές και ιδιαίτατα ο Ένγκελς, φάνηκε πολύ ιδεαλιστική για τους συντάκτες της Κομμουνιστικής Βίβλου, διότι παραπέμπει στις “τριάδες του Χέγκελ” και έτσι, κατ’ εντολήν του Στάλιν, αποκαθηλώθηκε.
Περαιτέρω, η Βίβλος μας διαβεβαιώνει εξακολουθητικά ότι “δεν υπάρχει άλλος κόσμος εκτός από τον κόσμο της επ’ άπειρον εξελισσόμενης ύλης, όπου το Είναι προηγείται από την Συνείδηση και το Υλικό από το Πνευματικό”. Ουδαμού βεβαίως μας εξηγεί τι είναι το Είναι. Διότι αν το Είναι είναι η Αρχή του Υπάρχειν, τότε το Είναι προηγείται της Ύλης, αφού για να υπάρχει η Ύλη πρέπει πρότερα να τεθεί το Είναι. Αλλά και η “Αντικειμενική Αιτιότητα δεν είναι παρά η επίγνωση της νομοτελειακής αναγκαιότητας, ως ελευθερία της ανάγκης”. Αν όμως η Ελευθερία δεν είναι παρά η επίγνωση της Αναγκαιότητας, τότε το πιο ελεύθερο πλάσμα επί γαίας είναι η Αράχνη, η οποία δεν χρειάζεται να αποκτήσει επίγνωση της Ανάγκης της, αφού την κατέχει εξ ενστίκτου κατασκευάζοντας αενάως τον ιστό της. Επί πλέον, “η παραδοχή της υλικότητας του κόσμου είναι προϋπόθεση της επιστήμης. Η ύπαρξη εκτός χώρου και χρόνου είναι παραλογισμός”. Ούτω πως κατά την Κομμουνιστική Βίβλο προϋπόθεση της Επιστήμης είναι μια παραδοχή, δηλαδή μια μεταφυσική αρχή.
Η Ακαδημία της ΕΣΣΔ εμφορούμενη από ρωσικό σωβινισμό διαπράττει μια ασύγγνωστη επιστημονική λαθροχειρία. Αποδίδει στον μεγάλο Ρώσο μαθηματικό Λομπατζέφσκι, που πρώτος αμφισβήτησε την απόλυτη ισχύ της Ευκλείδειας Γεωμετρίας, τα εύσημα της ιδιοφυούς σύλληψης της Κοσμολογίας του Καμπύλου Σύμπαντος, που ανήκουν εξ ολοκλήρου στον μεγαλύτερο Μαθηματικό της ιστορίας μετά τον Ευκλείδη, τον Γερμανό Μπέρνχαρντ Ρήμαν, τον οποίο η Βίβλος αγνοεί ολοτελώς. Ο λόγος δεν είναι μόνον η εθνικότητα του Ρήμαν αλλά και το γεγονός, ότι αυτός υπήρξε “Γερμανός αντιδραστικός εθνικιστής”, διότι κατά την επανάσταση του 1848 υπερασπίστηκε στα οδοφράγματα τον Γερμανό Αυτοκράτορα απέναντι στους εξεγερμένους κομμουνιστές.
Τέλος, διαβάζουμε στην Κομμουνιστική Βίβλο τα εξής ασυλλήπτως παρανοϊκά. “‘Υστερα από την νίκη του σοσιαλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, θα σημειωθεί ένα προτσές βαθμιαίας συγχώνευσης των γλωσσών σε μια κοινή, διεθνή γλώσσα που θα απορροφήσει μέσα της τα καλύτερα στοιχεία των προηγούμενων εθνικών γλωσσών. Οι εθνικές γλώσσες θα συγχωνευτούν αναπόδραστα σε μια ενιαία κομμουνιστική γλώσσα”. Ο εχέφρων μελετητής αναρωτιέται αν οι άνθρωποι που έγραψαν τα ανωτέρω ήταν εκπρόσωποι μιας Ακαδημίας Επιστημών ή τρόφιμοι ενός Ψυχιατρικού Ιδρύματος.
Ως ακροτελεύτια θριαμβευτική ιαχή του πρώτου μέρους της Κομμουνιστικής Βίβλου εκφωνείται το εξής τσιτάτο του Λένιν: “Η σύγχρονη Φυσική κοιλοπονά, διότι γεννά”. Τι φαντάζεσθε ότι γεννούσε η Φυσική στις αρχές του Κ΄ αιώνα; Την Θεωρία της Σχετικότητος; Την Κβαντομηχανική; Την Γενετική Βιολογία; Όχι! Τίποτε από όλα αυτά. “Η σύγχρονη Φυσική κοιλοπονά, διότι γεννά…τον Διαλεχτικό Υλισμό”!
Η παράνοια δεν θα κατοικοέδρευε ποτέ στην Σοβιετική Ακαδημία της ΕΣΣΔ αν δεν διακατείχε πρότερα τους προπάτορές της, τον Μαρξ, τον Ένγκελς, τον Λένιν και τον Στάλιν.
Στο δεύτερο μέρος της Κομμουνιστικής Βίβλου, τον “Ιστορικό Υλισμό”, το τοπίο αλλάζει άρδην, διότι η εκτυλισσόμενη επιχειρηματολογία είναι μεν σφαλερή αλλ᾿ ουχί παρανοϊκή. Στην ενότητα αυτή κυριαρχεί ευλόγως ο Μαρξ. Ο Μαρξ είναι ένας ιδεολογικός Προκρούστης που τανύζει και πριονίζει κατά το δοκούν το σώμα της Ιστορίας επί μιας ιδεοληπτικής κλίνης, πλην με άκρα γοητεία, ιδιαίτατα για κάθε αφιλοσόφητο και ανιστόρητο αναγνώστη, όπως οι πλείστοι των κομμουνιστών. Το βιβλίο του “Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας” είναι ένα μάλλον ασήμαντο έργο, το οποίο εν τούτοις στον Πρόλογό του συμπυκνώνει σε μία μόνο σελίδα την πεμπτουσία της μαρξιστικής σκέψης. Η σελίδα αυτή είναι ένα αγλάισμα του λόγου, μια μεγαλοφυής σύλληψη, η οποία καίτοι ψευδής κατά το περιεχόμενό της, είναι αληθής κατά την μορφή της, διότι σμιλεύει ένα αριστουργηματικό Έργο Τέχνης. Εάν η υπέροχη αυτή σελίδα έλειπε από το συνολικό έργο του Μαρξ, ο μαρξισμός θα ήταν κόλουρος και υπερβολικά φτωχότερος.
Στον “Ιστορικό Υλισμό”, τίτλο που ουδαμού ανευρίσκεται στο έργο του Μαρξ και πρέπει να αποδοθεί ομού με τον “Διαλεκτικό Υλισμό” στον Ένγκελς, η κεντρική ιδέα είναι η Πάλη των κοινωνικών Τάξεων, η οποία εμφανίζεται ως η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας. Ο Μαρξ υποκλέπτει από την Φαινομενολογία του Πνεύματος του Χέγκελ την συγκρουσιακή σχέση Κυρίου-Δούλου, που ανιχνεύει στην Ιστορία ως συγκρουσιακή διελκυστίνδα των κοινωνικών δυνάμεων κάθε ιστορικής περιόδου, η οποία δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των αντίστοιχων αντιθετικών υλικών παραγωγικών σχέσεων, που διέπουν τις κρατούσες κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες της περιόδου αυτής. Κατά την περιβόητη φράση της ανωτέρω μνημονευθείσης σελίδος του Προλόγου, “Δεν είναι η Συνείδηση του Ανθρώπου που καθορίζει το Κοινωνικό Είναι αλλά, αντιθέτως, το Κοινωνικό Είναι που καθορίζει την Συνείδηση”. Τοιουτοτρόπως καθορίζει τα πρότερα στάδια της Ιστορίας από τις τέσσερεις διαδοχικές μορφές του φυσικο-ιστορικού προτσές της κοινωνικής εξέλιξης, προσδιορίζοντας την πρωτόγονη κοινοτική, την δουλοκτητική, την φεουδαλική και την καπιταλιστική κοινωνία ως τους κρίκους μιας νομοτελειακής αλύσου, της οποίας επόμενος και έσχατος κρίκος είναι η σοσιαλιστική κοινωνία, εντός της οποίας η τελική επικράτηση του κομμουνισμού θα είναι η αναγκαία και ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης της ανθρωπότητας. Εν κατακλείδι, ο Μαρξ και μαζί του η Κομμουνιστική Βίβλος αποφαίνεται: “Η παγκόσμια ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία των ταξικών αγώνων των καταπιεζομένων κοινωνικών τάξεων εναντίον των καταπιεστών τους”.
Ο προκρούστειος αυτός ιστορικός ερμηνευτικός αφορισμός ελέγχεται ως ολοτελώς ψευδής. Ουδέποτε τις τελευταίες τρεις τουλάχιστον χιλιετίες η Ιστορία πορεύτηκε ως πάλη των κοινωνικών τάξεων αλλά ως σύγκρουση των φυλών, των λαών και των πολιτισμών. Ουδέποτε οι δούλοι, οι δουλοπάροικοι και οι προλετάριοι πρωτοστάτησαν στην Ιστορία με τον αγώνα τους ενάντια στους “καταπιεστές” τους. Από τον Όμηρο, την Κλασική Ελλάδα και τους Περσικούς Πολέμους έως τον Μέγα Αλέξανδρο και από την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και την εισβολή των Γερμανικών φύλων στην Ευρώπη έως τους φεουδαλικούς Ιππότες, τους Θρησκευτικούς Πολέμους και την Μεταρρύθμιση ουδέποτε οι δούλοι, δουλοπάροικοι και πάσης φύσεως προλετάριοι και “καταπιεσμένοι” είχαν έστω και δευτερεύοντα ρόλο στο Δράμα της Ιστορίας. Οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί της Κομμουνιστικής Βίβλου με τα ισχνά της παραδείγματα είναι ιστορικά έωλοι. Η κοινωνική διαμάχη Πατρικίων – Πληβείων στην Ρώμη των Γράκχων δεν ήταν ταξική σύγκρουση αλλά πολιτική διαμάχη, δεδομένου ότι Πατρίκιοι και Πληβείοι ήσαν εξ ίσου Ρωμαίοι πολίτες. Όσο για την μοναδική στην Ιστορία αναφερόμενη εξέγερση των Δούλων υπό τον Σπάρτακο, εκτός των ασημάντων ιστορικών της συνεπειών, αφού κατεστάλη άμεσα από τον Κράσσο, οφείλεται αποκλειστικά στην εξαιρετική ηγετική φυσιογνωμία του Σπαρτάκου, άνευ του οποίου ουδέποτε θα ελάμβανε χώρα. Συμπέρασμα: Οι σποραδικές εξεγέρσεις των δούλων κατά μήκος της Ιστορίας δεν οδήγησαν ποτέ ουδέ σε ελάχιστη κοινωνική ή πολιτισμική ανατροπή.
Περαιτέρω, με τον απλοϊκά δυιστικό χαρακτήρα της Πάλης των Τάξεων, ο Μαρξ εξαντλεί το κοινωνικό σώμα στην αντιπαράθεση Άρχουσας Τάξης (Αρχόντων) και Ιστορικού Προλεταριάτου (Παριών), αμελώντας την ιστορική και πολιτική κοινωνική διαστρωμάτωση, όπως την όρισε ο μεγαλύτερος πολιτειολόγος των αιώνων, ο Πλάτων, στην αθάνατη Πολιτεία του. Οι κυρίαρχες κοινωνικές κλάσεις στον στίβο του ανθρωποπλαστείου της Πόλεως δεν είναι οι Άρχοντες και οι Παρίες, που αποτελούν αντίστοιχα την Κεφαλή και τα Άκρα της Πόλεως, αλλά οι Πολίτες και οι Ιδιώτες δηλονότι αντίστοιχα ο Θώραξ και η Κοιλία του Σώματος της Λαϊκής Κοινότητας. Η διηνεκής σύγκρουση και διαπάλη του πολιτικού Κοινωνείν και του ατομικού Ιδιάζειν εντός των κόλπων της Πόλεως δηλονότι η ζύμωση και όσμωση των δύο πόλων της τρίτης κλάσης του ανθρωποπλαστείου της Πόλεως που κείται ανάμεσα στους Άρχοντες και τους Παρίες, ήγουν της διελκυστίνδας Πολιτών και Ιδιωτών, κλάση την οποία ο Μαρξ ολοτελώς αγνοεί, είναι αυτή που κινεί την Ιστορία.
Εν τούτοις, ο Μαρξ με όπλο την αιχμηρή πένα και κυρίως την σιδηρά βούλησή του και σε απόλυτη άρνηση του Ιστορικού Γίγνεθαι, μεταποιεί την Ιδέα του σε Δόγμα και ούτω πως επιβάλλει στην ζέουσα καπιταλιστική κοινωνία του ΙΘ΄ αιώνα ως προεξάρχουσα ιδεολογία τον Ιστορικό Υλισμό, γενόμενος έτσι ο ακραιφνέστερος θιασώτης του Δυτικού πολιτισμού.
Η Κομμουνιστική Βίβλος επαναλαμβάνει πάλι και πάλι την εξαίσια σελίδα του Προλόγου: “Η σύγκρουση των παραγωγικών δυνάμεων και η ανάπτυξη των παραγωγικών σχέσεων αποτελούν την οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και που σε αυτήν αντιστοιχούν ορισμένες μορφές κοινωνικής συνείδησης. Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής της κοινωνίας καθορίζει το πολιτικό και πολιτιστικό εποικοδόμημα. Το Δίκαιο δεν είναι παρά η βούληση της κυρίαρχης τάξης που υψώνεται σε νόμο”.
Περιττό να ειπωθεί ότι, ο ίδιος ο μαρξισμός-λενινισμός ως Ιδεολογία αποδεικνύει το αντίστροφο. Αν δεν υπήρχε ένας Μαρξ και εν συνεχείᾳ ένας Λένιν για να μεταποιήσουν την Ιδέα σε Δόγμα και εκείθεν σε Πράξη, η κρατούσα οικονομική διάρθρωση της καπιταλιστικής κοινωνίας με όλα τα αδιέξοδά της δεν θα εκκόλαπτε ποτέ την κομμουνιστική επανάσταση. Για τον λόγο αυτόν εφευρέθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα: Για να διευθύνει και να ποδηγετεί την αυθόρμητη βούληση των μαζών. Η Βίβλος άλλωστε το λέγει καθαρά. Η πορεία προς τον σοσιαλισμό και εκείθεν προς τον κομμουνισμό δεν εξαρτάται από την απροσανατόλιστη θέληση των προλεταρίων αλλά από την βούληση των κομισαρίων, δηλαδή των καθοδηγητών του Κόμματος. Κατόπιν αυτών, η Βίβλος αντιπαραθέτει την ιστορική δράση των μαζών προς την δράση των εξαιρετικών προσωπικοτήτων και αποφαίνεται πως … “δημιουργός της Ιστορίας δεν είναι ο Ηγέτης, αλλά οι Μάζες”! Εις επίρρωσιν του ισχυρισμού στις επόμενες ακριβώς σελίδες ο καιόμενος λιβανωτός στα είδωλα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν αναθρώσκει πυκνός – … ενώ η προσωπολατρεία καθ’ όλο το μήκος και το πλάτος της Βίβλου λαμβάνει διαστάσεις μυθικο- θρησκευτικές!
Κλείνοντας την αναδίφηση του δευτέρου μέρους της Κομμουνιστικής Βίβλου, τον “Ιστορικό Υλισμό”, σταχυολογούμε τρεις αναφορές οι οποίες μας μεταφέρουν στο κλίμα του πρώτου μέρους, του “Διαλεχτικού Υλισμού”, καθότι προσβάλλουν την νοημοσύνη του εχέφρονος αναγνώστη. Η πρώτη εξ αυτών είναι ότι κατά την αναφορά των μεγάλων Ρωσικών ιστορικών προσωπικοτήτων μνημονεύονται οι σοσιαλεπαναστάτες του ιθ΄ (19ου) αιώνα Ντομπρολιούμπωφ, Μπιελίνσκι, Τσερνιτσέφσκι και λοιποί, ομού μετά των μεγάλων Ρώσων επιστημόνων Λομονόσοφ, Μεντελέγιεφ, Πάβλοφ, Λομπατζέφσκι και τέλος των λογοτεχνών και συγγραφέων από τον Πούσκιν, τον Λέρμοντοφ και τον Γκόγκολ έως τον Τολστόη, ως προάγγελοι της κοινωνικής επανάστασης αλλά και της σημαντικής προ-επαναστατικής πολιτιστικής ζωής της Ρωσίας. Ποιος αγνοείται εσκεμμένα ολοτελώς; Ο μέγιστος όλων, ο Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Στην δεύτερη, μαθαίνουμε κατάπληκτοι ότι ο Λενινισμός επικράτησε στην Ρωσία κατά την Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση αντί για παράδειγμα στην Γερμανία, διότι εκεί παρά το ανύπαρκτο προλεταριάτο ήταν ώριμες οι αντικειμενικές συνθήκες και όχι γιατί απλούστατα ο Λένιν ήταν Ρώσος! Τέλος, μαθαίνουμε ότι ο καπιταλισμός οδηγεί αναπόφευκτα στην λιμοκτονία των προλεταρίων και ότι ο ιμπεριαλισμός, κατά τον ορισμό του Λένιν, είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει και πεθαίνει. Μετά το 1954 χρειάστηκαν λιγότερα από 40 έτη για να σαπίζει εν ειρήνη και να πεθάνει ο Κομμουνισμός. Ο καπιταλισμός και ο Ιμπεριαλισμός φευ! Ζουν και Βασιλεύουν.