Ὑπὸ «εἰδικοῦ συνεργάτου»
α. Ο συνθηματολογικός «εθνικισμός»
Είναι το συχνότερο είδος ψευδο-εθνικισμού τον οποίον πρεσβεύουν συνήθως (αλλά όχι μόνον) άτομα χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και περιορισμένων γνώσεων, με ανύπαρκτη ή παιδαριώδη πολιτική σκέψη και τα οποία θεωρούν ότι έχουν πράξει το καθήκον τους και έχουν ήσυχη την συνείδησή τους με την κατά κόρον εκτόξευση συνθημάτων του τύπου «Ζήτω ο Εθνικισμός», «Ζήτω η Ελλάδα», «Ζήτω το Έθνος», «Κάτω οι πολιτικοί», «Οι προδότες στο Γουδί», «Λαός, Στρατός, Εθνικισμός» κλπ. Η πολιτική τους δραστηριότητα εξαντλείται σε προεκλογικές περιόδους, σε επιθέσεις και ύβρεις στο Διαδίκτυο εναντίον εκείνων που θεωρούν ότι δεν είναι «εθνικιστές» και «πατριώτες», είναι απόλυτοι στις δηλώσεις τους και απορρίπτουν ασυζητητί κάθε αντίθετη (ή νομίζουν ότι είναι τέτοια) τοποθέτηση. Η ιδεολογία τους είναι συγκεχυμένη, συχνά με απόψεις αλληλοσυγκρουόμενες, αντιφατικές και κυρίως έχουν πάντα δίκιο. Υπενθυμίζω ότι μία από τις βασικές θέσεις του Εθνικισμού στο θέμα της Ηγεσίας είναι η διακυβέρνηση της χώρας από την «πνευματική αριστοκρατία» δηλ. από άτομα συνειδητοποιημένα (= που γνωρίζουν σε βάθος τον εαυτό τους, έχουν σαφή επίγνωση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών τους, αλλά και των επιδιωκόμενων στόχων τους) και επομένως συνειδητά (= που έχουν επίγνωση των πράξεών τους, των υπαρχουσών πολιτικο-κοινωνικών συνθηκών, αλλά και του συσχετισμού δυνάμεων και αγωνίζονται επιτελούντες έργο επειδή πιστεύουν βαθιά στην αποστολή τους) και τα οποία χαρακτηρίζονται από το υψηλό πνευματικό και μορφωτικό επίπεδό τους, την ανιδιοτέλεια και ηθική ακεραιότητά τους, σε αντίθεση με την «αριστοκρατία» του χρήματος που πρεσβεύουν τόσο ο κλασσικός φιλελευθερισμός, όπως και ο νεοφιλελευθερισμός, όσο και ο συρφετός των λεγόμενων «φιλελέφτ» νεοταξιτών ή την κυριαρχία των «λαϊκών στρωμάτων» του «προλεταριάτου» (στην πραγματικότητα, των οπαδών, μελών και στελεχών του κομμουνιστικού κόμματος) των μαρξιστών-λενινιστών και των μεταλλαγμένων νεομαρξιστών.
β. Ο δημαγωγικός/λαϊκιστικός «εθνικισμός»
Αυτό το είδος απαντάται συνήθως μεταξύ πολιτευόμενων και πολιτικών που συνωστίζονται στον χώρο της λεγόμενης «λαϊκής» ή «πατριωτικής» δεξιάς και οι οποίοι ισχυρίζονται (ανάλογα με το ακροατήριο) ότι είναι εθνικιστές, αλλά σπανίως το προβάλλουν δημοσίως. Προτιμούν να αυτοχαρακτηρίζονται γενικά και αόριστα ως «πατριώτες». Κραυγάζουν για την προστασία των δικαιωμάτων του ελληνικού λαού από τις επιβουλές των πάντα κακών ξένων, εκφωνούν πύρινους λόγους για την κατάντια της χώρας, παινεύουν συστηματικά τα προτερήματα των Ελλήνων, τις ικανότητές τους, την εξυπνάδα τους και τα σχετικά, εξυμνούν την ελληνική ιστορία και πολιτισμό, προβαίνουν σε συχνές «αποκαλύψεις» για προδοσίες, ξεπουλήματα, εξαπατήσεις κλπ και με μεγάλη ευκολία συνεργάζονται ή μεταπηδούν σε κόμματα που κατηγορούσαν και εξύβριζαν ως την αιτία του κακού που η χώρα και ο λαός της υποφέρει. Εύκολα αγανακτούν, διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν, κατά προτίμηση ανώνυμα.
Σύμφωνα με την λογική τους ο «υπερήφανος» και «σοφός» ελληνικός λαός ουδέποτε έχει ευθύνη για τα παθήματά του και τις επιλογές του, αλλά οι ανόητες επιλογές του οφείλονται «στις δυνατότητες των σύγχρονων μέσων και μεθόδων χειραγωγήσεως συνειδήσεων». Παρ’ όλο που αποδείχθηκε διαχρονικά και ιδιαίτερα στους δύο περίπου τελευταίους αιώνες ότι ο ελληνικός λαός (και προφανώς όχι μόνον) ρέπει σαφώς και είναι ευάλωτος στην κολακεία, την δημαγωγία, τις εύκολες λύσεις κλπ, θεωρείται αδιανόητη μια τέτοια κριτική που θα δημιουργήσει δυσαρέσκειες και αντιπάθειες. Είναι χαρακτηριστικό, όπως αποκαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα (με το εγκληματικό «δημοψήφισμα» των 6 ημερών του 2015), ότι όλοι αυτοί οι «εθνικιστές» δεν δίστασαν να συνταχθούν με τους εθνομηδενιστές μαρξιστές, τους νεο-οθωμανιστές (το τουρκικό προξενείο έδωσε γραμμή στους τουρκόφρονες της μειονότητας στην Θράκη να στηρίξουν φανατικά το ΟΧΙ) και τους νεο-αριστερούς, όλους ορκισμένους εχθρούς της εθνικής υπόστασης. Υπενθυμίζω επίσης ότι υπέρ του ΟΧΙ τάχθηκε και η ΧΑ για τους δικούς της λόγους και την οποία όλοι αυτοί αποκήρυσσαν μετά βδελυγμίας, χαρακτηρίζοντάς τους ως Ναζί, αλλά αυτό δεν τους εμπόδισε να βρεθούν στο ίδιο στρατόπεδο!
γ. Ο «εθνικισμός» των μικρομάγαζων
Είχε ανθίσει ιδιαίτερα την δεκαετία του ’80 (και συνεχίζεται μέχρι σήμερα), όταν ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια οργανώσεις, κινήσεις, κόμματα ή απλώς παρέες, οι επικεφαλής των οποίων υποστήριζαν ότι ήσαν οι μοναδικοί γνήσιοι εκφραστές του «εθνικισμού» και του «πατριωτισμού», κατηγορούσαν συστηματικά τους υπόλοιπους ως προδότες, πουλημένους, όργανα σκοτεινών κύκλων και διάφορα τέτοια φαιδρά, με μοναδική επιδίωξη να διατηρήσουν την καρέκλα του «αρχηγού» και την «αυλή» που τους περιστοίχιζε. Πολλοί διατήρησαν αυτές τις αντιπαλότητες ακόμα και όταν μεταπήδησαν σε άλλους σχηματισμούς. Κύριο χαρακτηριστικό αυτών των ατόμων είναι η εχθρότητα εναντίον όλων εκείνων που δεν ανήκουν στην «αίρεσή» τους και το αμοιβαίο λιβάνισμα μεταξύ των μελών. Είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με οποιονδήποτε προσχωρήσει στην ομάδα τους, χωρίς κριτήρια αξιολόγησης, αδιαφορώντας για την ποιότητα του πνευματικού και μορφωτικού του επιπέδου και ακόμη χειρότερα, ανεξάρτητα από την ψυχική του ισορροπία.
Λόγω της ανεπάρκειάς τους, αποφεύγουν συστηματικά να ενταχθούν σε ευρύτερες ομάδες και σύνολα, αντιλαμβανόμενοι ότι «θα χαθούν μέσα στο πλήθος». Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το φαινόμενο αυτό είναι ευρύτατα διαδεδομένο στον χώρο της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» (π.χ. Μ-Λ ΚΚΕ και ΚΚΕ μ-λ) και θα έπρεπε να χρησιμεύει ως παράδειγμα προς αποφυγή.
δ. Ο «εθνικισμός» των «πυροβολημένων»
Θα μπορούσε να ονομασθεί και «εθνικισμός» των ψυχικά / πνευματικά διαταραγμένων, χαμηλής αυτοεκτίμησης, πολιτικά απαίδευτων, ημιμαθών, αγραμμάτων και εν γένει προβληματικών ατόμων (τα 3Ψ = ψεκασμένοι, ψώνια, ψυχοπαθείς).
Λόγω της άγνοιας βασικών επιστημονικών αρχών, στερούνται κριτηρίων διάκρισης αλήθειας-ψεύδους ή μυθοπλασίας, με αποτέλεσμα να αποδέχονται άκριτα κάθε είδους υπερβολές, ανακρίβειες, φαντασιώσεις, ανοησίες, ακόμη και τερατολογίες τύπου βαρώνου Μυγχάουζεν. Ανάμεσα στους «υπερπατρώτες» και κατά δήλωση «εθνικιστές» αυτού του είδους, δεσπόζει η εμβληματική φυσιογνωμία της διαταραγμένης και προβληματικής πρώην βουλευτίνας Κοζάνης, την οποία πολλοί θεωρούν πρότυπό τους και υποκείμενο θαυμασμού, φανερού ή κρυφού (αλλά και η επίσης προβληματική πρώην Πρόεδρος της Βουλής, η οποία διανθίζει συχνά τον πολιτικό της λόγο με πατριωτικές «κορώνες» και τοποθετήσεις προς άγραν ψηφοφόρων).
Χαρακτηριστικό τους είναι η ροπή ερμηνείας των πάντων με θεωρίες συνωμοσίας, από την ελληνική ιστορία και προϊστορία, μέχρι απλά φυσικά φαινόμενα (αεροψεκασμοί). Οι θεωρίες συνωμοσίας, ως γνωστόν, τείνουν γενικώς προς το παραλήρημα και σπανίως αποτελούν αξιόπιστες ερμηνείες των γεγονότων. Ένας απίστευτος «αχταρμάς» φημολογίας, ανορθολογισμού, προφητειών, μεσσιανισμού, εξωγήινων κλπ, αποτελεί την καθημερινή πνευματική τροφή τους. Όλοι αυτοί δείχνουν πεπεισμένοι πως κάτι μυστήριο και εξωκοσμικό υπάρχει με την ελληνική φυλή. Όπως έχει γραφτεί:
«Μπορεί όλη αυτή η ακατάσχετη μπουρδολογία περί UFO, Έψιλον και καταγωγές Ελλήνων από το Ε του Λαγού και Εβραίων από δεν ξέρω που, να είναι απλά συμπτώσεις. Το ζήτημα είναι να εντοπιστεί πότε άρχισαν να παρουσιάζονται αυτές οι θεωρίες. Οι πρώτοι που άρχισαν να γράφουν για αυτά ήταν ο Πασσάς και ο Φουράκης, τα βιβλία τους όμως δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη απήχηση. Η μεγάλη έκρηξη και το πέρασμα των ουφολογων-εψιλονιακών στο πλατύ κοινό έγινε αρχές δεκαετίες του ’90 και πήρε διαστάσεις επιδημίας το 1994-1998 […] Αυτό που έγινε στην Ελλάδα τη δεκαετία του 90, εάν δεν ήταν τυχαίο, έχει ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά μιας disinformation campaign (σ.σ. εκστρατείας αποπροσανατολισμού).
Ο σκοπός αυτή της διαδικασίας: ο αποπροσανατολισμός του μέσου Έλληνα και το ξεφούσκωμα του πατριωτικού αισθήματος που προκάλεσε το σκοπιανό, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία κλπ κλπ.
Η όλη υπόθεση βέβαια είναι πολύ πιο πολύπλοκη και έχει και κάποιες άλλες πτυχές, αλλά νομίζω είναι κατανοητό τι θέλω να πω. Από εκεί και πέρα, ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματα του…».
Ο όρος «ψεκασμένοι» προήλθε από την πεποίθηση ορισμένων ότι «μας ψεκάζουν» από αέρος με κάποιες ουσίες για να «είμαστε υπάκουοι».
ε. Ο αρχαιόπληκτος «εθνικισμός»
Τα άτομα αυτής της κατηγορίας έχουν σημείο αναφοράς αποκλειστικά την αρχαία Ελλάδα, για την οποία έχουν πλάσει μια εντελώς διαστρεβλωμένη και φαντασιακή εικόνα, ενώ αγνοούν παντελώς την αρχαιοελληνική γραμματεία, τις ιστορικές λεπτομέρειες, τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα και κυρίως τα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά δεδομένα εκείνης της εποχής. Μισούν το Βυζάντιο, το οποίο απαξιώνουν να συμπεριλάβουν στην ελληνική ιστορία και με ένα άλμα αιώνων μεταπηδούν στην νεώτερη ιστορία και μάλιστα στην επανάσταση του 1821. Καλλιεργούν συστηματικά το αφήγημα ότι για την κατάπτωση του αρχαιοελληνικού κόσμου, επομένως και για την σημερινή μας κατάντια αποκλειστικός φταίχτης είναι ο ιουδαιο-χριστιανισμός, με αποτέλεσμα να στρέφονται σε γραφικές συμπεριφορές και επιδιώξεις (αρχαιόθρησκοι). Διαθέτουν έναν απωθητικό φανατισμό και προφανώς είναι αδύνατη οποιαδήποτε συζήτηση μαζί τους σε ιδεολογικό ή πολιτικό επίπεδο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι αρκετοί οπαδοί αυτών των αντιλήψεων είναι πρώην στρατευμένοι κομμουνιστές, οι οποίοι μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ανένηψαν και είδαν «το φως το αληθινόν» στην πίστη των ενδόξων προγόνων μας, ενώ άλλοι στράφηκαν αντιθέτως στην Ορθοδοξία (Νεο-Ορθόδοξοι)!
στ. Ο θρησκόληπτος «εθνικισμός»
Εδώ ανήκουν κάποιοι, συνήθως αγνοί και ακέραιοι πατριώτες, οι οποίοι θεωρούν ότι η σημερινή πολυσύνθετη και περίπλοκη παγκόσμια πολιτική, κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί με το γνωστό αθώο και εξ ίσου απλοϊκό σύνθημα Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια. Τα άτομα αυτά συνήθως παρασύρονται από κέντρα που υπηρετούν άλλες επιδιώξεις και στόχους, εντελώς αντίθετους από αυτούς που φαινομενικά υποστηρίζουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων περίεργων και τουλάχιστον ύποπτων αντιλήψεων αποτελούν η καλλιέργεια του Οικουμενισμού, οι θεωρίες περί «Ρωμιοσύνης» και «Ρωμανίας», απόψεων ότι ο χριστιανισμός είναι ο «πραγματικός» κομμουνισμός και τα παρόμοια.
Ασφαλώς δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι ψυχροί δολοφόνοι και ληστές Τραπεζών, μάλιστα νεαρής ηλικίας, που έχουν εμπλακεί σε τρομοκρατικές οργανώσεις είναι απόφοιτοι Θεολογικών Σχολών.
Αντίθετα με την προηγούμενη κατηγορία αγνοούν την αρχαία (ειδωλολατρική!) Ελλάδα, επικεντρωνόμενοι στον «ένδοξο βυζαντινισμό μας» και σπανιότερα, κατά παραχώρηση, στους νεώτερους χρόνους, με μόνιμες επικλήσεις προφητειών, αποσπασμάτων από τις Γραφές κλπ.
Εκείνο που αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν τα άτομα αυτά, είναι ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις κάθε ατόμου είναι αυστηρά προσωπικές και αποτελούν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα, τα οποία προφανώς δεν είναι για να επιδεικνύονται κοινωνικά και πολύ περισσότερο να εμπλέκονται με πολιτικές πεποιθήσεις.
ζ. Ο συμπλεγματικός «εθνικισμός»
Εδώ κατατάσσονται άτομα τα οποία για διάφορους άγνωστους λόγους αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικιστές» ή απλώς «πατριώτες», πιθανόν για να ξεχωρίσουν και έτσι να «κερδίσουν πόντους», κατά μία ερμηνεία.
Είναι φανατικά εναντίον των επιστημόνων (!), των μορφωμένων, των κοινωνικά ή οικονομικά επιτυχημένων, εναντίον του «μεγάλου» Κεφαλαίου, των Τραπεζών, των μασόνων, της τεχνολογίας, των επιστημόνων, των εφοπλιστών κλπ οι οποίοι φταίνε για όλα, σύμφωνα με την αρρωστημένη λογική τους, με την νοοτροπία «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Συχνά αυτό το είδος ταυτίζεται με το 4ο είδος (ψεκασμένοι), που περιγράψαμε παραπάνω. Η διαφορά τους είναι ότι χαρακτηριστικό των ψεκασμένων είναι η αφέλεια, ενώ, αυτού του είδους «εθνικιστών», ο φθόνος.
η. Ο μίζερος/κλαψιάρικος «εθνικισμός»
Τα άτομα αυτής της κατηγορίας σπανίως αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικιστές» και συνήθως αυτοπεριγράφονται ως «καλοί Έλληνες», «πατριώτες» κλπ. Αναγνωρίζονται εύκολα από τις πανικόβλητες «αποκαλύψεις» τους, του τύπου:
«Οι Τούρκοι έκαναν αυτό», «Οι Σκοπιανοί έκαναν εκείνο», «οι Αλβανοί έκαναν το άλλο» με μόνιμη επωδό αγωνιώδη καταγγελτικά ερωτήματα του τύπου: «Πού είναι η κυβέρνηση;», «Πού είναι ο στρατός, το ναυτικό, η αεροπορία;» κλπ και επιτακτικά αναζητούν ευθύνες και κατηγορούν για παραλήψεις όλους, εκτός από τον εαυτό τους. Αναπαράγουν συστηματικά φήμες, διαδόσεις, ψευδείς «ειδήσεις», κατά κανόνα καταστροφολογικού περιεχομένου.
Είναι χαρακτηριστική η στάση τους όταν τους παρακινείς να συμμετάσχουν έστω σε άκοπες και ανώδυνες πρωτοβουλίες, όπως π.χ. συλλογή υπογραφών. Σχεδόν πάντα αρνούνται την συμμετοχή τους με φαιδρές δικαιολογίες, όπως: «εγώ δεν ανακατεύομαι με την πολιτική»! Οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι πολλοί καλοί Έλληνες έχουν υποπέσει κατά καιρούς σε τέτοιου είδους ολισθήματα. Προσωπικά «επανέρχομαι στην τάξη» ενθυμούμενος μια ρήση του Π. Γιαννόπουλου, η οποία αποτελεί και την αποστομωτική απάντηση σε τέτοιου είδους φαινόμενα: «Ελληνική φυλή τι φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μανδρί; Εάν Σου βαστά έμπα διώχτους».
θ. Ο χουλιγκάνικος «εθνικισμός»
Αυτό το είδος γνώρισε άνθιση τα τελευταία χρόνια. Νεαρά άτομα, θαμώνες συνοικιακών καφετεριών και μέλη διαφόρων ποδοσφαιρικών Θυρών, άρχισαν να αυτοπροσδιορίζονται ως «εθνικιστές» πιθανότατα λόγω μόδας και της απήχησης που είχε στις ηλικίες αυτές η ΧΑ.
Μια περιήγηση στο Διαδίκτυο όπου συχνάζουν και σχολιάζουν αυτά τα άτομα είναι αρκούντων διδακτική. Αδυναμία έκφρασης, φρικτά ορθογραφικά λάθη όταν προσπαθούν να γράψουν ελληνικά, εκτεταμένη χρήση γκρήκλις (προς αποφυγή ορθογραφικών λαθών), δυσκολία στην διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης, απλοϊκή συνθηματολογία, μόνιμα επιθετικό ύφος, ύβρεις, χυδαιολογία και βλακώδη επιχειρήματα αποτελούν τα άμεσα αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά τους.
Λόγω περιορισμένης ή ανύπαρκτης κοινωνικής μόρφωσης, κάθε προσπάθεια διαλόγου με τα άτομα αυτά είναι καταδικασμένη, λόγω της αυξημένης καχυποψίας που τους χαρακτηρίζει.
Έχουν ασπαστεί ακραίες λαϊκιστικές τοποθετήσεις, πιστεύουν ότι για όλα φταίνε οι «ξένοι», μια κωδική ονομασία, η οποία περιλαμβάνει όλους τους «κακούς», ενώ οι ίδιοι είναι πάντα τα θύματα του Συστήματος που φταίει για την περιθωριοποίησή τους και φυσικά οι ίδιοι είναι αμέτοχοι και χωρίς ευθύνη για την κατάστασή τους. Συνήθως ασπάζονται την φαιδρή θεωρία του εθνικο-κομμουνισμού (!).
Δεν πρέπει να συγχέονται με τους οπαδούς ποδοσφαιρικών σωματείων, ακόμα και τους πλέον φανατικούς, οι οποίοι συνιστούν διαφορετικό φαινόμενο. Συχνότατα αυτά τα άτομα, οι αποκαλούμενοι «χουλιγκάνοι», κατολισθαίνουν σε εύπεπτες θεωρίες συνωμοσίας, στις οποίες προσκολλώνται, με αποτέλεσμα να καταλήγουν στην κατηγορία των «ψεκασμένων».
ι. Ο σωβινιστικός «εθνικισμός»
Στο είδος αυτό ανήκουν οι κάθε ηλικίας, φύλου, κοινωνικής θέσης, μορφωτικού και πνευματικού επιπέδου, οπαδοί της θεωρίας ότι εάν αυτοπροσδιοριστείς ως Έλληνας ή Ελληνίδα, σου δικαιολογούνται και σου συγχωρούνται όλα. Έλληνες ανακάλυψαν και έχουν εφεύρει τα πάντα, από την ελληνική γλώσσα προήλθαν όλες οι γλώσσες του κόσμου, Έλληνες ή ελληνικής καταγωγής ήσαν όλες οι σημαντικές προσωπικότητες του πλανήτη, Έλληνες άποικοι διέδωσαν τον πολιτισμό σε όλο τον κόσμο κλπ, κλπ.
Είναι λοιπόν εύκολα κατανοητό, λόγω των υπερβολικών και ήκιστα σοβαρών απόψεων που συχνά υποστηρίζουν, το γιατί συνιστούν τον εύκολο στόχο της μαρξιστικής και φιλελεύθερης προπαγάνδας, οι οποίες χρησιμοποιούν τον υποτιμητικό (για τους μαρξιστές και φιλελέ) όρο «Ελληναράδες», φορτώνοντάς τους όλα τα στραβά, ακραία, υπερβολικά και γελοία της καθημερινής νεοελληνικής πραγματικότητας. Με αυτό το απλό προπαγανδιστικό τέχνασμα επιχειρούν να συμπεριλάβουν στον όρο αυτόν γενικεύοντας, όλους τους καλούς και σωστούς πατριώτες που δεν συμφωνούν με τις διεθνιστικές, κοσμοπολίτικες και εθνομηδενιστικές τους θεωρίες, με απώτερο σκοπό να είναι εύκολη η στοχοποίησή τους.
Συνιστούν την ακραία εκδοχή του «εθνικισμού» των ψεκασμένων.
***