Βρισκόμαστε σε μία εποχή, κατά την οποία, η αφελληνισμένη κάστα πολιτικάντηδων που ασκεί την εξουσία στο ελλαδικό κράτος, ουδόλως ενδιαφέρεται για την προκοπή, την ευημερία και την μακροημέρευση του ελληνικού έθνους, ούτε βεβαίως γοητεύεται από το ένδοξο παρελθόν και τις προαιώνιες παραδόσεις του. Αντ’ αυτού, η υποτιθεμένη πολιτική «ηγεσία», με σκόπιμο και διαρκώς εντεινόμενο τρόπο, υπονομεύει εκ βάθρων τον ελληνισμό, τόσο σε πνευματικό όσο και σε βιολογικό επίπεδο. Οι υπονομευτικές ενέργειες δεν περιορίζονται σε πρακτικά διαχειριστικά ζητήματα∙ αφορούν και το επίπεδο της σημειολογίας επίσης, αφού στις εθνοαποδομητικές επιλογές των εξουσιαστών πολύ συχνά είναι ευδιάκριτος ο συμβολισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου είδους συμβολισμού ήταν η επιλογή του τόπου υπογραφής της προδοτικής συμφωνίας εκχωρήσεως της ελληνικής ιστορικής ταυτότητας της Μακεδονίας μας στους Σκοπιανούς (Πρέσπες). Η επιλογή των Πρεσπών (από τους κομμουνιστές που προώθησαν την προδοτική συμφωνία) ως τόπου υπογραφής της κατάπτυστης “συμφωνίας”, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν, αφού η ευρύτερη περιοχή των Πρεσπών απετέλεσε ένα από τα τελευταία προπύργια του συμμοριτισμού το 1949 καθώς εκεί δόθηκαν οι τελευταίες μάχες που επισφράγισαν την στρατιωτική συντριβή της κομμουνιστικής ανταρσίας από τον ελληνικό εθνικό στρατό. Ωστόσο βλέπουμε ότι η τακτική της βεβηλώσεως ιστορικών τοποθεσιών, όπου έλαβαν χώρα αιματηροί εθνικοί αγώνες, δεν αποτελεί προνόμιο της εμετικής ροζ αριστεράς, καθώς στην ίδια γραμμή κινείται και η εξ ίσου άθλια αστική δεξιά, η οποία, με περισσή μάλιστα υποκρισία, συνηθίζει, με τρόπο αισχρά φαρισαϊκό και κίβδηλο, να διακοσμεί την εξόχως αντεθνική πολιτική της με κούφιες λέξεις όπως «εθνικό καθήκον», «πατριωτισμός», κλπ, που τίποτε απολύτως δεν σημαίνουν σε όσους υποκριτικώς τις προφέρουν, αποβλέποντας απλώς και μόνον στην αισχρή εξαπάτηση των αφελών ψηφοφόρων και χειροκροτητών τους…
Πριν από πέντε περίπου χρόνια, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και νυν πρωθυπουργός (Μητσοτάκης), συνοδευόμενος από τον τότε περιφερειάρχη Στερεάς Ελλάδος και νυν δήμαρχο Αθηναίων (και ανιψιό του πρώτου…), επισκέφτηκε με κάθε επισημότητα το νέο κέντρο στεγάσεως αλλοφύλων στις Θερμοπύλες, στο σημείο δηλαδή όπου κάποτε ο γενναίος βασιλιάς της Σπάρτης, Λεωνίδας, περιφρονώντας τον θάνατο έπεσε μαχόμενος μαζί με τους άνδρες του, στην προσπάθειά του να ανακόψει την ασιατική πλημμυρίδα, στήνοντας αιώνιο πρότυπο φιλοπατρίας, τιμής, ανδρείας και αυταπαρνήσεως. Ο σημερινός πρωθυπουργός κατά την διάρκεια των δηλώσεών του στα τηλεοπτικά συνεργεία, εγκωμίασε τον περιφερειάρχη ανιψιό του για την πρωτοβουλία και τον ιδιαίτερο ζήλο που επέδειξε προκειμένου να ανακαινιστεί το (για πολλά χρόνια παρατημένο) τοπικό ξενοδοχείο ώστε αυτό να μπορέσει να στεγάσει τους λαθροεποίκους! Εξέφρασε επιπλέον την πικρία του για το ότι η τότε κυβέρνηση δεν σχεδίαζε κεντρικά την εγκατάσταση μαζών αλλοφύλων στην ελληνική γη αναγκάζοντας έτσι την τοπική αυτοδιοίκηση να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες…
Από τότε πέρασαν πέντε χρόνια και ο λαθροεποικισμός, αν και με κάποιες διακυμάνσεις, συνεχίζεται ακάθεκτος. Η Ελλάς άφησε και αφήνει εκατοντάδες χιλιάδες αφροασιάτες να παραβιάζουν ανεμπόδιστα τα σύνορά της, λησμονώντας τον πανάρχαιο ρόλο της ως της ασπίδος της Ευρώπης απέναντι στην ασιατική εισβάλουσα ανθρωποθάλασσα. Αυτός ο ρόλος πρωτοεμφανίζεται στην ελληνική μυθολογία, συνεχίζει στους κλασικούς και μεσαιωνικούς χρόνους και φτάνει ως τον εικοστό αιώνα με την μεγαλειώδη μικρασιατική εκστρατεία.
Το προδοτικό ελλαδικό κράτος δέχτηκε σφοδρή αντίδραση από τις διάφορες τοπικές κοινωνίες με κυριότερες αυτές των κατοίκων της Λέσβου και της Χίου και αναγκάστηκε να κλείσει μερικά από τα «κέντρα προσωρινής φιλοξενίας» που το ίδιο είχε δημιουργήσει. Οι ένοικοί τους όμως, κάθε άλλο παρά στις πατρίδες τους επέστρεψαν, αλλά επιπλέον, διεσπάρησαν στον αστικό ιστό διαφόρων ελληνικών πόλεων, κωμοπόλεων και χωριών, σε διαμερίσματα ενοικιασμένα από την «Ύπατη Αρμοστεία» του ΟΗΕ ή διάφορες «θυγατρικές» της, ΜΚΟ, με σκοπό, διεσπαρμένοι καθώς είναι, να γίνεται λιγότερο εμφανής η παρουσία τους ως πληθυσμιακών συγκεντρώσεων, στα μάτια κάποιας τοπικής κοινωνίας. Θα ήταν αναμενόμενο λοιπόν ότι και το «κέντρο προσωρινής φιλοξενίας» των Θερμοπυλών, επίσης θα έκλεινε, ακολουθώντας την γενική τακτική της διασποράς των λαθροεποίκων σε διαμερίσματα.
Προ λίγων ημερών έγινε γνωστή η είδηση ότι λαθροέποικος προερχόμενος από το Ιράν (!) κρατώντας τσεκούρι, σε κατάσταση αμόκ, προσπάθησε να τραυματίσει συγκατοίκους του αλλά και μέλη του προσωπικού στο συγκεκριμένο κέντρο αλλοδαπών στις Θερμοπύλες. Ειδήσεις σαν αυτή έχουν καταντήσει βεβαίως εντελώς αδιάφορες, καθώς συνιστά πλέον καθημερινό φαινόμενο, αλλοδαποί να προβαίνουν σε ανάλογες πράξεις. Η συγκεκριμένη όμως είδηση έχει ιδιαίτερη αξία καθώς κατέστη αφορμή να αποκαλυφθεί ότι το συγκεκριμένο κέντρο συνεχίζει κανονικά την επαίσχυντη λειτουργία του. Το να επιτίθεται κραδαίνοντας τσεκούρι, ένας Ιρανός (!), ενώ τελεί φιλοξενούμενος στο σημείο της ηρωικής θυσίας του Λεωνίδα, αποτελεί ακραίο σημείο καταπτώσεως του μορφώματος που καταχρηστικώς ονομάζεται ελληνικό κράτος – πρωτίστως συνιστά ιστορικήν ΎΒΡΙΝ!
Το ότι η κυβέρνηση παρέτεινε, σιωπηρώς, την λειτουργία του συγκεκριμένου κέντρου, υποδεικνύει ότι η μοναδική ιδεολογία του κυβερνώντος ελλαδικού Συστήματος είναι ο ανθελληνισμός. Αυτός ο χαρακτηρισμός αφορά τόσο την αστική δεξιά όσο και την ροζ αριστερά. Άλλωστε τα δύο αυτά σκέλη του σύγχρονου κοινοβουλευτικού ψευδοδιλλήματος στα περισσότερα ζητήματα ομονοούν (με ελάχιστες ίσως μικροδιαφορές στα οικονομικά ζητήματα) έχοντας, ωστόσο, ως κοινή τους βάση τον πολιτισμικό μαρξισμό και επομένως τον αντεθνισμό και, εν προκειμένω, τον ανθελληνισμό!
Ο ανθελληνικός προσανατολισμός της σημερινής αστο-λιμπεραλιστικής κυβερνήσεως, αποκαλύπτεται από πλειάδα ζητημάτων, πέραν της ύβρεως των Θερμοπυλών. Η παρούσα κυβέρνηση, η οποία, ως λιμπεραλιστική, υποτίθεται ότι προάγει τα οικονομικά ζητήματα, θα ανέμενε κανείς ότι θα φρόντιζε να αναδείξει την συγκεκριμένη ιστορική και διεθνώς αναγνωρίσιμη τοποθεσία, όχι ασφαλώς από σεβασμό στην ιστορικότητα του τόπου, αλλά αποβλέποντας σε οικονομική και τουριστική “αξιοποίηση”. Η επιμονή των κυβερνώντων να διατηρούν υποβαθμισμένη μία τοποθεσία με μοναδικό ιστορικό βάρος και υπέροχο φυσικό κάλλος, όπως οι Θερμοπύλες, παραβλέποντας όλα τα δυνητικά οικονομικά οφέλη τα οποία η κυβέρνηση υποτίθεται ότι θέτει σε πρώτη προτεραιότητα, αποδεικνύει ότι πρώτιστο κριτήριο ιεραρχήσεως για την σιέλ “δεξιά” ούτε καν η οικονομική διαχείριση αποτελεί, παρά μόνον ο ανθελληνισμός, καθ’ όμοιον τρόπο με την προηγουμένη αντεθνική κυβέρνηση της ροζ αριστεράς, ως προϊόν του κοινού ιδεολογικού υποστρώματος του πολιτιστικού μαρξισμού.
Η κυβέρνηση της ροζ αριστεράς η οποία εξελέγη κυρίως βάσει του «ρηξικέλευθου» οικονομικού της προγράμματος καθώς και του ισχυρισμού ότι θα είναι “σκληρή” στις διαπραγματεύσεις με τους ξένους πιστωτές, πολύ γρήγορα συμβιβάστηκε εναρμονιζόμενη με τις επιταγές του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος. Σε αντίθεση με τις περίφημες «κυβιστήσεις» επί οικονομικών θεμάτων, κράτησε ακέραιες τις αντεθνικές ιδέες και την προδοτική πολιτική. Πιο συγκεκριμένα, κατά την περίοδο συριζαϊκής διακυβερνήσεως, το επί 20 και πλέον χρόνια υφιστάμενο πρόβλημα της εισβολής αλλοφύλων, μεγεθύνθηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα. Επιπλέον συντελέστηκε η ιστορικών διαστάσεων προδοσία της Μακεδονίας. Είναι λοιπόν εμφανές ότι και τα δύο αυτά πολιτικά ρεύματα, παρά τις επιμέρους μικροδιαφοροποιήσεις τους σε ανούσιες ή επουσιώδεις διαχειριστικές λεπτομέρειες, ως προς την μείζονα επιδίωξή τους, την υπονόμευση του ελληνικού έθνους, ταυτίζονται πλήρως! Ως εκ τούτου, δεν είναι υπερβολικό να ειπωθεί συμπερασματικώς ότι η κοινή ιδεολογία του εν Ελλάδι πολιτικού κατεστημένου υπάρχει και είναι μία: ο ανθελληνισμός!
Περιστατικό με Ιρανό στις Θερμοπύλες
Επίσκεψη Μητσοτάκη, Μπακογιάννη στις Θερμοπύλες