Η σύγχρονη εποχή της απολύτου συγχύσεως και της εν εξελίξει καταρρεύσεως των φυσικών και πνευματικών θεμελίων του Λευκού ανθρώπου απαιτεί ριζική, πολυεπίπεδη και ουσιαστική αλλαγή των στοιχείων που συνθέτουν την προσωπικότητα των αφυπνιζομένων Αρίων εάν επιθυμούν οι προσπάθειές τους να καρποφορήσουν. Η ιερά αυτή αναμέτρηση με τις εξωτερικές και εσωτερικές αποσυνθετικές δυνάμεις δεν μπορεί παρά να διεξάγεται αδιακόπως, ανά πάσα στιγμή του βίου και καθ’ άπαντα τα, εκ πρώτης μόνον όψεως ασυσχέτιστα, διαφορετικά μέρη της προσωπικότητος ταυτοχρόνως! Είναι, λοιπόν, ανούσια, παραπλανητική και άνευ αληθινού αποτελέσματος η αποσχιστική εμμονή στην βελτίωση μόνον του πνεύματος, της ψυχής ή του σώματος ξεχωριστά, γεγονός που προκαλεί σχεδόν πάντα την υπερπλασία ενός μέρους εις βάρους ενός ατροφικού όλου. Αντιστοίχως όλες οι δραστηριότητες του συνειδητοποιημένου, αγωνιζομένου Αρίου πρέπει να γίνονται αντιληπτές και να επιδρούν εξ ίσου και ταυτοχρόνως και στα τρία επίπεδα, ώστε η ωρίμανση και, εν τέλει, η αναγέννησή του να είναι αληθινή και ολική. Οι πνευματικές ανησυχίες και αναζητήσεις πρέπει πάντα να διευρύνονται, ώστε να συμπεριλαμβάνουν το σώμα με τα χαρακτηριστικά και τις λειτουργίες του – και, αντιστοίχως, η σωματική πάλιν άσκηση και βελτίωση οφείλει να συνυπολογίζει τις επιδράσεις επί και παράλληλες δράσεις του πνεύματος και της ψυχής, μέχρις ότου η δυναμική και αμφίπλευρη αλληλεπίδραση των μερών φθάσει να γίνεται αυθορμήτως και διαισθητικώς, εναρμονιζομένη προς την πραγματική κατάσταση της ανθρωπίνης υπάρξεως.
Ποικίλες είναι οι δραστηριότητες που εκπληρώνουν τις παραπάνω επιταγές και στις οποίες τα μέλη του Συνδέσμου μας επιδίδονται ενσυνειδήτως και τακτικώς. Σκοπός μας είναι να τις παρουσιάσουμε στον ψηφιακό χώρο του νέου μας ιστολογίου κατά το δυνατόν εγγύτερα στην αληθινή τους μορφή και αίσθηση. Εκ των σημαντικοτάτων είναι η ορειβασία, συν τοις άλλοις και ως εκ της γεωγραφικής μορφολογίας της Πατρίδος μας, που ορίζεται και διασχίζεται από επιβλητικές οροσειρές απαράμιλλης ομορφιάς , της φυσικοπνευματικής δυνάμεως και αντοχής που απαιτεί η περιήγησις επί αυτών, του μεγαλειώδους και ιερού/συμβολικού χαρακτήρος των ορέων, της θεμελιώδους σημασίας τους εντός των Αρίων παραδόσεων, της αισθήσεως ελευθερίας και ανατάξεως που αφυπνίζουν αλλά και της καθαρτικής και συγκεντρωτικής επιδράσεως που ασκούν επί του πνεύματος, χαρακτηριστικά που αρμόζουν στην φύση του Λευκού ανθρώπου που από αμνημονεύτων χρόνων σκαρφαλώνει τους βράχους, διασχίζει τις κορυφογραμμές και αναζητεί το Θείο στην αγκαλιά των βουνών.
Η πιο πρόσφατη ορειβατική εξόρμηση του Άρματος πραγματοποιήθηκε στο όρος Πίνοβο της βορείου Μακεδονίας, η κεντρική κορυφογραμμή του οποίου αποτελεί μέρος των φυσικών συνόρων της Ελλάδος και των Σκοπίων. Ο επιβλητικός του όγκος δεσπόζει στην βόρεια πλευρά της εύφορης μακεδονικής πεδιάδος και φαντάζει σαν κάστρο απόρθητο που φυλάσσει αλλά και περιφρονεί τον ειρηνικό, αγροτικό βίο του κάμπου. Την νωχελική εικόνα των καμινάδων που καπνίζουν στην πρωινή ομίχλη εμψυχώνει και ζωογονεί ο πέτρινος αυτός πύργος που επί χιλιετίες προστατεύει και τροφοδοτεί τους αγρότες των πεδινών με νερό, καρπούς, κυνήγι – αλλά και τους εμφυσεί κάποιο δέος και φόβο. Φόβο για την μανία του που θα τους σκεπάσει με χιόνι, για τ’ αγρίμια του που θ’ αρπάξουν τα ζώα τους, για τους εισβολείς που δεν συγκράτησε και για τους νεκρούς που κατέβαζαν από τις πλαγιές του επί φορείων κατά τους τελευταίους πολέμους.
Κάθε βουνό της Ελλάδος έχει την ιστορία του· που είναι παρούσα εκεί, σκαλισμένη και αποτυπωμένη στους γκρεμούς και τα βράχια, πρόσφατη ή χαμένη στους αιώνες, παρελθόν ζωντανό σε κάθε βήμα, καταγεγραμμένο σε θρύλους και ιστορίες κλεφτών, περιηγητών, κατακτητών, εχθρών και φίλων. Κάθε βουνό κρύβει τους θεούς που το ζωντανεύουν, τα στοιχειά και τις νύμφες του, τον ήρωα που το κατέκτησε, τον πολεμιστή που το διέσχισε και τον περιηγητή που το αφουγκράζεται. Αδιαφορεί για τα ανθρώπινα πάθη και τις περιπέτειες της ιστορίας, γαλήνιο και ατάραχο στον δικό του χρόνο που εκτείνεται στα όρια των κλιμάκων και στο Θείο παρόν.
Η ανάβαση ξεκινάει στα όρια του χωριού και γρήγορα βρισκόμαστε σε ένα μαγευτικό υποαλπικό δάσος, τυπικό των ελληνικών βουνών. Οξυές, έλατα, καστανιές και βελανιδιές, αρχαίοι κορμοί αγέραστοι και καταπράσινοι που ριζώνουν σε χώμα υγρό και βαρύ. Οι ακτίνες του φθινοπωρινού ήλιου μετά βίας διαπερνούν τις πυκνές φυλλωσιές και η ατμόσφαιρα είναι μεστή, ψυχρή και πεντακάθαρη. Αιθέρας πυκνός με μυρωδιές και θρέψη που δροσίζει τα σπλάχνα και ξυπνά τον νου. Τα πόδια αντί να κουράζονται ελαφρύνουν και οι κουβέντες λιγοστεύουν καθώς το πνεύμα συγκεντρώνεται, γαληνεύει και συνενώνεται. Οι ανεξάντλητες δυνάμεις της ψυχής αφυπνίζονται αυθόρμητα καθώς το πνεύμα συντονίζεται με το περιβάλλον του ορεινού δάσους και το σώμα ανακαλύπτει αποθέματα άγνωστα, στοιβαγμένα σε αποθήκες άυλες που φέρουμε από γεννησιμιού μας και που οι περισσότεροι πολυάσχολοι παραζαλισμένοι αστοί παντελώς αγνοούν.
Ανηφορίζουμε δίπλα σ’ ένα ρέμα με κρυστάλλινο νερό που μας ξεδιψά, όπως έκανε γενναιόδωρα με τόσους άλλους. Το νερό του πηγάζει ψηλότερα και κυλάει χωρίς βιασύνη και σκοπό, τροφοδοτούμενο από τις αδάμαστες δυνάμεις της φύσεως που ορίζουν την ζωή στον κόσμο αυτό και στον Κόσμο ολάκερο. Δροσερό, καθάριο και πλούσιο από τα στοιχεία που παίρνει στον δρόμο του, κατέχει δυνάμεις μαγικές και ιερές, ιαματικές και αναγεννητικές που λύνουν και μας εξαγνίζουν από τις επιμολύνσεις του κάτω κόσμου.
Σύντομα το δάσος αραιώνει και ξεπροβάλλουν οι πρώτοι βράχοι, υποδεικνύοντας αβίαστα στον περιηγητή πως εισέρχεται στο βασίλειο των λίθων και των ανέμων και πως οφείλει να προσέχει, διότι εκεί όλα, όντας αληθινά και πανίσχυρα, αρχέγονα κι αμόλυντα, δεν μετρούν τους τίτλους και την ζωή κανενός. Στον δρόμο μας βρίσκουμε και τον θεόρατο βράχο στην ρίζα του οποίου αναβλύζει η πηγή μας – ορεινός θησαυρός, προσφορά στους γείτονες του κάμπου.
Το τοπίο αλλάζει και γίνεται τραχύ και απότομο. Κάθε πάτημα απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή στα λιθάρια που υποχωρούν κάτω απ’ το βάρος μας, στα πυρομαχικά που έφερε ώς εδώ ο άνθρωπος, παιδικά παιχνίδια που το βουνό ξεφορτώνεται, και στο χώμα που αλλάζει σε κάθε πάτημα. Εδώ πια είμαστε εκτεθειμένοι. Δεν μας προστατεύουν άλλο πια κλωνάρια δέντρων και οι άνεμοι αλλάζουν αστραπιαία τον καιρό, αδιαφορώντας για τους επισκέπτες. Εδώ η ασφάλεια, όπως όμως και τα βάρη, του κάμπου δεν μας ακολουθούν και το μονοπάτι στριφογυρίζει προς τα ψηλά, έρημο κι απόκοσμο, σαν την τραχειά οδό της Αρετής που επέλεγαν οι συνετοί πρόγονοί μας.
Ανηφορίζουμε γνωρίζοντας την ανταμοιβή που μας περιμένει ακόμα πιο ψηλά – και η ψυχή αγαλλιάζει όταν την γευόμαστε. Μπροστά μας απλώνεται η αληθινή γη των πολεμιστών, άγρια, ξερή και δύσβατη. Μαστιγωμένη απ’ τα στοιχεία της φύσης, προστατευμένη από απροσπελάστους για τα πλήθη γκρεμούς και λούκια, πληγωμένη από αστροπελέκια. Το οροπέδιο! Ορμητήριο και καταφύγιο όσων πνίγηκαν απ’ την δυσωδία του κάμπου και σκαρφάλωσαν εκεί για ν’ ανασυνταχθούν, ν’ ανακτήσουν τις δυνάμεις τους και να επιστρέψουν ένοπλοι κι ανόθευτοι. Εκεί δεν υπάρχουν νύμφες και στοιχειά μήτε κελαηδίσματα και θροΐσματα φύλλων. Δεν πλησιάζουν βοσκοί και δεν αναβλύζουν πηγές, μόνον αγρίμια και θεοί διαβαίνουν τις πλαγιές του, ευδοκιμεί αυτού μονάχα χορτάρι άγριο, κεραυνοί και χιόνι.
Στα πόδια μας ο μακεδονικός κάμπος, ανατολικά η Τζένα και δυτικά ο Βόρας που οι κορυφογραμμές τους συνδέονται μ’ αυτήν του Πινόβου και συνεχίζουν, νότια, τα Πιέρια όρη, ο Όλυμπος και το Πήλιο σαν ραχοκοκαλιά, που όλα τους μαζί με την Πίνδο αποτελούν τον ορεινό πυρήνα της ηπειρωτικής Ελλάδος. Στα βόρεια περισσότερα βουνά και κορυφογραμμές χαράζουν το τοπίο και πολύ πίσω απ’ αυτά η πόλη των Σκοπίων (με το ελληνικότατο αρχικό όνομα Σκοπιά!).
Πάνω απ’ τις κορφές που δεσπόζουν στο οροπέδιο πετά ένα ζευγάρι αετών που μας προσεγγίζει από τα δεξιά. Άριστος οιωνός, καλωσόρισμα και κατευόδιο από τα πτηνά που διάλεξαν οι Άριοι για τα λάβαρά τους, πλάσματα που περιπολούν ακόμα τους ουρανούς και μόνον εδώ μπορείς να συναντήσεις. Κατευόδιο κι επιστροφή από τα οχυρά του Θείου, το φορτίο μας ελαφρύ κι εμείς καλότυχοι και δικαιωμένοι.
Η Πατρίδα μας δεν είναι οι πόλεις. Αντιθέτως, τα αστικά κέντρα συγκεντρώνουν ακριβώς ό,τι δεν είναι η Πατρίδα, μιαρά συμπλέγματα φθοράς και τοξικής αποσυνθέσεως που ταράσσονται από αρρωστημένους επιθανάτιους σπασμούς.
Πατρίδα μας είναι τα βουνά και οι κορυφογραμμές, τα πυκνά δάση, τα φαράγγια και τα πράσινα λιβάδια, οι λίμνες, τα ποτάμια και οι θάλασσες, τα ξερονήσια, οι ξερολιθιές, οι ανάβρες των βουνών αλλά κι οι διψασμένες πέτρες. Είναι τ’ αρχαία απομεινάρια με την ακατάβλητη από την ίδια τους φυσική φθορά λαλίστατη άσβεστη σιωπή, μαρτυρία και ψυχή, οι πολεμίστρες, τα κυκλώπεια τείχη, τα κιονόκρανα και τα πυργόσπιτα. Το πυκνό χιόνι και το λιοπύρι του καθάριου αιθέρα! Εκεί, ανάμεσά τους αφυπνίζεται ατόφια κι ολοζώντανη η αληθινή φιλοπατρία – όχι πια ως κάποια κακότεχνη, ψευδίζουσα τεχνητή αναβίωση αλλά ως αυθεντική, βιωματική πραγματικότητα εντός υγιούς, φυσικού και παραδοσιακού περιβάλλοντος, που αναδεικνύει την έμφυτη αλλά λανθάνουσα φυλετική κληρονομιά και αρετή – τις εν δυνάμει ικανότητες και χάρες του Έλληνος Αρίου.