Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η οικονομία της χώρας πραγματικά δεν εκπλήσσει κανέναν. Από το 1974 και μετά οι πολιτικάντηδες έκαναν ό, τι μπορούσαν για να πριονίσουν τα θεμέλια κάθε υγιούς αναπτυξιακής βάσης που υπήρχε μέχρι τότε υποθηκεύοντας το μέλλον και την κυριαρχία των Ελλήνων. Στον οικονομικό τομέα όπου και εστίασαν μυωπικά την προσοχή τους και έριξαν το περισσότερο βάρος απέτυχαν οικτρά. Τα τελευταία τριάντα χρόνια η εταιρία Ελλάς Α.Ε. έχει περισσότερα έξοδα απ’ ότι έσοδα και δανείζεται σαν να μην υπάρχει αύριο για να καλύψει τις ανάγκες της. Εν μέσω δε και τηςδιεθνούς οικονομικής κρίσεως η έλλειψη αξιοπιστίας του ελληνικού κράτουςαποτρέπει τους δανειστές (καιδυνάστες) των εθνών να μας δανείσουν και άλλα χρήματα για να καλύψουμε τις τρέχουσες ανάγκες μας.
Το τεράστιο έλλειμμα της χώρας ήταν γνωστό και η αδιέξοδος αυτή κατάσταση είχε προβλεφθεί από πολλούς απλά η βραχυπρόθεσμη, κοντόφθαλμη, κερδοσκοπική δράση των πολιτικάντηδων, που δεν οφείλεται μόνο στις εγκληματικές, καιροσκοπικές τους επιλογές αλλά περισσότερο στην δομική παθογένεια του κοινοβουλευτισμού και στην ζοφερή ασυδοσία του καπιταλισμού και του ελεύθερου εμπορίου, επιτάχυνε την πορεία προς την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κάστρου με τα σαθρά θεμέλια..
Τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας με πρωταγωνιστές τους δήθεν έκπληκτους και αιφνιδιασμένους πολιτικάντηδες επιβάλουν ορισμένες παρατηρήσεις. Κατ’ αρχάς μας οργίζει η κατάχρηση του όρου «πατρίδα», ειδικότερα από τα στόματα των εκπροσώπων των μεγάλων κομμάτων των οποίων η υποκρισία είναι πραγματικά εμετική. Την εποχή των μεγάλων σκανδάλων και του πλουτισμού των κερδοσκόπων (χρηματιστήριο, ολυμπιακοί αγώνες κλπ.) η Ελλάδα ήταν «ο τόπος», απρόσωπος και άχρωμος, ενώ σήμερα η Ελλάδα μετατράπηκε σε «πατρίδα». Πρωτοπόρος και πιο σιχαμερός ο G.Papandreou που σαν άλλος Στάλιν απευθύνεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων για να ξεπεραστεί η κρίση ενώ ο ίδιος κάνει πραγματικά ό, τι είναι δυνατόν για να αφαιρέσει τα τελευταία ίχνη εθνικής ταυτότητος της σύγχρονής Ελλάδος υπονομεύοντας εγκληματικά την βιολογική ύπαρξη του έθνους (δημογραφικό, μετανάστευση) όπως ακριβώς οι ομοϊδεάτες του μεθοδεύουν την αποαριανοποίηση του δυτικού κόσμου.
Συνοδοιπόροι και υποστηρικτές του George στα σχέδια του για την αποσύνθεση του εθνικού ιστού της χώρας, την εξάλειψη του τελευταίου ίχνους φυλετικής συνειδήσεως του λαού και την ολοκληρωτική οριενταλοποίηση της (γιατί η μάχη κατά του ανατολίτικου –και εγγενή- χαρακτήρα της Ελλάδος χάνεται σιγά-σιγά και οι μεγαλουπόλεις μας ήδη μοιάζουν με μεσανατολικά και βορειοαφρικανικά παζάρια) είναι τα κόμματα της αριστεράς και τα κατά τα άλλα δραστήρια εργατικά συνδικάτα και οργανώσεις. Καμία οργάνωση και κανένα συνδικάτο δεν προσπάθησε να κινητοποιήσει τις εργατικές δυνάμεις κατά του νομοσχέδιου για την ιθαγένεια παρ’ όλο που οι επιπτώσεις του στο μέλλον των παραγωγικών δυνάμεων θα είναι πολύ χειρότερες απ’ ότι οι περικοπές των αποδοχών τους. Ουδείς αναγνωρίζει άλλο χαρακτήρα στον εργάτη πέραν της επαγγελματικής του ιδιότητας και άλλα δικαιώματα πέραν των εργασιακών. Η καταγωγή, η συνείδηση και τα πατρογονικά δικαιώματα των Ελλήνων εργατών δεν έχουν γι’ αυτούς καμία σημασία και ιδεολογικά το κράτος και τα συνδικάτα, στον τομέα αυτόν τουλάχιστον, δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Ο Υπουργός Προστασίας του Πακιστανού Πολίτη δήλωσε παλαιότερα σε μία δόση αφοπλιστικής ειλικρίνειας ότι δεν έχει ιδεολογικές διαφορές με τους αναρχικούς· εμείς συμπληρώνουμε πως το κράτος δεν έχει ιδεολογικές διαφορές ούτε με τους πυρήνες των εργατικών συνδικάτων και αργά η γρήγορα όλοι μαζί θα συνεργαστούν ξανά στην περιβόητη εταιρία τους.
Το διεθνές πολιτικό σύστημα που στήθηκε στα ερείπια της μεταπολεμικής Ευρώπης και εισήχθη στην Ελλάδα κυρίως κατά την μεταπολίτευση έχει τρομακτικά θεμελιώδη ελαττώματα που εκδηλώνονται κατά καιρούςκαι περισσότερο από ποτέ τα τελευταία δύο χρόνια. Ο λευκός κόσμος έχει μετατραπεί σε ένα εμπορικό κέντρο όπου η ευτυχία, η επιτυχία και η ανέλιξη των πολιτών βασίζεται σε οικονομικά μεγέθη, όπου ηψυχή και η ταυτότητα των ανθρώπων, ατομική, εθνική και φυλετική διαβρώθηκε και αντικαταστάθηκε από ένα αδηφάγο εγώ και όπου οι ίδιοι οι φορείς και μέλη του απειλούνται με γενετικό μαρασμό και εν τέλει με αφανισμό που πραγματοποιείται αργά, συστηματικά, με ήπιους τόνους αλλά και αποφασιστικά όπου χρειαστεί.Όσα συμβαίνουν σήμερα στην χώρα μας, σε άλλες χώρες της ευρωπαϊκής ενώσεως και σε ολόκληρο τον δυτικό κόσμο είναι ρωγμές στο χάρτινο οικοδόμημαπου έχει στηθεί σε όλες τις λευκές πατρίδες. Ο υποτιθέμενος οικονομικός παράδεισος της κεντρικής και βορείου Ευρώπης δέχτηκε τα πρώτα καίρια πλήγματα από τις αλυσιδωτές αντιδράσεις της διεθνούς οικονομικής κρίσεως την οποία πιθανότατα θα ακολουθήσουν κοινωνικές αναταραχές και φυλετικές συγκρούσεις προοίμια των οποίων έχουν ήδη συμβεί.
Εν μέσω λοιπόν της περιόδου των αναταραχών ο δυτικός κόσμοςπρέπει να αξιολογήσει και ναι αναθεωρήσει τις αξίες και τις προτεραιότητες του. Θέλουμε να ζούμε στο περίφημο παγκόσμιο χωριό, όπου η επιθυμία για βελτίωση των υλικών παραμέτρων της ζωής θα είναι το πρώτο κίνητρο δράσης και ο κυρίωςπαράγοντας που θα καθορίζει το πώς και που θέλει να ζήσει κάποιος, όπου τα έθνη θα έχουν χάσει την ανεξαρτησία τους υπόδουλα σε ψηφοθήρες κερδοσκόπους πολιτικάντηδες, σε διεθνής τοκογλύφους ή σε σκοτεινά κέντρα αποφάσεων. Θέλουμε να ζούμε στην κοινωνία του κέρδους, της αποταμίευσης και των συμβιβασμών όπου όλοι (και κυρίως οι λευκοί) θα πρέπει να απορρίψουντην εθνική και φυλετική τους ταυτότητα για να μην προσβάλλονται οι περιφερόμενοι μετανάστες, όπου η οικολογική καταστροφή του πλανήτη, με σημαντικότερο θύμα τον λευκό άνθρωπο λόγω του δημογραφικού του μαρασμού, θα στέκει ως Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια μας.Θέλουμε να ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι πρώτες μας προτεραιότητες θα είναι το εγώ, το σήμερα και στην καλύτερη περίπτωση η οικογένεια μας ή θέλουμε έναν κόσμο όπου το έθνος ως ζώσα βιολογική πραγματικότητα και δύναμη θα ζωογονεί και θα καθορίζει την οργάνωση και λειτουργία του κράτους βάση εν δυνάμει χαρακτήρων και πραγματικών επιθυμιών και αναγκών και όπου ο αληθινός πνευματικός και βιολογικός χαρακτήρας θα υποδεικνύει τις επιλογές και τον ρόλο του καθενός και όχι το εφήμερο γούστο, οι πλασματικές ανάγκες και ο χειρότερος μας εαυτός· έναν κόσμο όπου η βιοποικιλότητα θα γίνεται σεβαστή καθολικώς όσο και οι νόμοι της φύσεως και όπου τα έθνη εν μέσω της δημιουργίας και των κανόνων της θα συνυπάρχουν στον πλανήτη.
Εμείς επιλέγουμε την επιβίωση και την πραγμάτωση εθνών και φυλών εντός της κοσμικής ανακυκλήσεως και κοιτούμε τις ρωγμές του χάρτινου κάστρου με προσδοκία και ψυχραιμία.