Οι εξελίξεις του τελευταίου διαστήματος στο πεδίο της οικονομίας επιβεβαιώνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις σταθερές θέσεις μας αναφορικά με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί την ανθρωπότητα το παγκόσμιο μεταπολεμικό πολιτικοοικονομικό σύστημα εξουσίας. Εις ό,τι αφορά ειδικότερα τα της Ελλάδος, επαληθεύονται πανηγυρικώς οι θέσεις που εδώ και πολλά χρόνια υποστηρίζουμε σχετικώς με την δεινή και εντελώς επισφαλή θέση της χώρας, στα πλαίσια αυτού του διεθνούς συστήματος, ως αποτέλεσμα της εγκληματικά αντεθνικής πολιτικής που ακολούθησε το αισχρό, ξενόδουλο και απολύτως προδοτικό καταστημένο της μεταπολιτεύσεως, οδηγώντας την χώρα στην απόλυτο εξάρτηση (εν είδει δευτερεύοντος γραναζιού του δυτικού καπιταλισμού), στην ταπείνωση και την χρεωκοπία.
Δυστυχώς οι αποβλακωμένοι καταναλωτές που συγκροτούν τις εξαχρειωμένες δημοκρατικές ψηφομάζες, οι οποίες διά της ψήφου των διαιωνίζουν την Ελλαδική μεταπολιτευτική κομματική φαυλοκρατία, χαρακτηρίζονται από βαθύ, παρατεταμένο και ανεπίγνωστο λήθαργο, απρονοησία και ακραία αυτοκαταστροφική ιδιοτέλεια. Αυτή η παθογένεια της συγχρόνου Ελληνικής κοινωνίας δεν επιτρέπει δυστυχώς ρεαλιστικές ελπίδες ανατάξεως, με εξαίρεση ίσως την πιθανότητα απότομης πτωχεύσεως της χώρας, άμεση συνέπεια της οποίας θα ήταν η έλευση συνθηκών πείνης και γενικευμένης οικονομικής εξαθλιώσεως του πληθυσμού. Επειδή μια απότομη πτώχευση ενδεχομένως λειτουργήσει ως σοκ, το Σύστημα είναι φανερό ότι προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει μια τέτοια εξέλιξη, επιδιώκοντας μια «βελούδινη», σταδιακή πτώχευση (αφού η πτώχευση καθαυτή φαίνεται πλέον μια αναπότρεπτη εξέλιξη…). Εφόσον όμως καταφέρουν να οδηγήσουν την χώρα σε προοδευτική πτώχευση, αυτό εκτιμάται ότι θα οδηγήσει σε κοινωνική προσαρμογή και σε ελεγχόμενη εκτόνωση της λαϊκής οργής με στόχο να αποτραπούν πιθανές κοινωνικές αναταραχές που, σε περίπτωση που εκδηλωθούν με τρόπο έντονο και γενικευμένο, ενδεχομένως καταστούν ανεξέλεγκτες και να κλονίσουν ριζικώς το, ούτως ή άλλως, σαθρό και ετοιμόρροπο Σύστημα.
Θα πρέπει να κατανοηθεί ότι αυτό που παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα δεν είναι παρά το οδυνηρό απότοκο μιας 35ετίας ασυστόλων ψευδών, εξακολουθητικής απάτης και απροκάλυπτης κλοπής του εθνικού πλούτου της χώρας από μια ξενόδουλη, απεθνισμένη κλίκα πολιτικάντηδων χωρίς ιερό και όσιο, χωρίς ίχνος ντροπής και ευθιξίας. Η απουσία ντροπής των πολιτικάντηδων είναι εμφανής ακόμη και τώρα, μετά την εκκωφαντική έκρηξη της φούσκας του δημοσίου χρέους που επί χρόνια αλόγιστα δημιουργούσαν! Και επιμένουν να φλυαρούν ανερυθρίαστα και να επαναλαμβάνουν το γνωστό χιλιοειπωμένο παραμύθι τους, κατηγορώντας το ένα κόμμα το άλλο, αποποιούμενα τις βαρύτατες ευθύνες που φέρουν αμφότερα τα δυο γκανγκστερικά κόμματα που μονοπώλησαν την εξουσία από το 1974.
Πώς προέκυψε όμως αυτό το τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο υπολογιζόμενο κατά κεφαλήν (ανά εργαζόμενο), είναι ένα από τα υψηλότερα στον κόσμο (το υψηλότερο στον δυτικό κόσμο!); Οι περισσότεροι αγνοούν ότι κατά το ξεκίνημα της μεταπολιτεύσεως το δημόσιο χρέος του Ελληνικού κράτους ήταν σχεδόν μηδενικό! Σε μεγάλο βαθμό, το Ελληνικό δημόσιο χρέος άρχισε να διογκώνεται κατά την περίοδο της διακυβερνήσεως του «κουφού εθνάρχου», από το 1974 και μετά. Ωστόσο, ακόμη και τότε, τα οικονομικά του κράτους εξακολουθούσαν να είναι σε τέτοια κατάσταση ώστε να επιτρέψουν την είσοδο της χώρας στην τότε Ε.Ο.Κ. Η πραγματική έκρηξη του δημοσίου χρέους συνετελέσθη την περίοδο 1981-1989 με την έλευση δηλαδή στην πρωθυπουργία του Α. Παπανδρέου, του υπάτου αυτού “αρχιερέως” και “προφήτου” της μεταπολιτευτικής πολιτικάντικης μαφίας. Η συγκεκριμένη περίοδος υπήρξε μία περίοδος καμπής, αφού τότε ετέθησαν οι βάσεις της τωρινής καταστροφής.
Ενώ λοιπόν το 1974 το δημόσιο χρέος αντιπροσώπευε 115 δις δρχ., το 1981 είχε φτάσει τα 672 δις δρχ. (άνοδος 488%) και το 1989 είχε εκτιναχθεί στα 9,2 τρις δρχ., ήτοι αύξηση 1.370%.
Έτσι, από το 22% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) που ήταν το 1974, στο τέλος της πρώτης περιόδου του ΠΑΣΟΚ το δημόσιο συνολικό χρέος αντιπροσώπευε 86% του ΑΕΠ. Κατά κεφαλήν, είχε εκτοξευθεί από 130.000 δρχ. ετησίως σε 921.000 δρχ., δηλαδή είχε πολλαπλασιαστεί περίπου επί οκτώ μέσα σε λιγότερα από 15 χρόνια! Ας σημειωθεί επίσης, ότι η Ελλάδα από 4,6 δις δολάρια εξωτερικό χρέος που είχε το 1981, στα τέλη του 1989 χρωστούσε στο εξωτερικό 26 δις δολάρια – ποσόν αστρονομικό, αν αναλογιστεί κανείς ότι την ίδια περίοδο η χώρα είχε εισπράξει επιπλέον καθαρά 16 δις δολάρια από κοινοτικές επιδοτήσεις. (Τα ανωτέρω στοιχεία έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα «Εστία»)
Με άλλα λόγια κατά την πρώτη πασοκική περίοδο εφηρμόσθη πολιτική, η οποία στήριζε την εγχώρια κατανάλωση στον δανεισμό και διόγκωνε το κράτος με κοινοτικούς πόρους. Αξίζει να σημειωθεί ότι το έλλειμμα των οργανισμών κοινωνικής ασφαλίσεως, από 11 δις δρχ. που ήταν στα τέλη του 1981, ξεπερνούσε τα 485 δις δρχ. στις αρχές του 1995. Δηλαδή είχε πολλαπλασιαστεί επί σαράντα, φαινόμενο ρεκόρ για χώρα μέλος του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ)!
Με όλους τους αλλεπάλληλους υπέρογκους δανεισμούς χτίστηκε λοιπόν το γνωστό σε όλους πελατειακό κομματικό πασοκικό κράτος, στελεχωμένο από στρατιές πραιτωριανών-πρασινοφρουρών, μοιράσθηκαν πακτωλοί (δανεικών) κρατικών χρημάτων “στον κάθε πικραμένο”, καλλιεργήθηκε συστηματικά η πρακτική της αρπαχτής, της απάτης, και του ευκόλου πλουτισμού (που κατέστη πραγματική ιδεολογία). Κοντά σ’ αυτά ο Α. Παπανδρέου έφερε από το παραπέτασμα και τους κομμουνιστοσυμμορίτες, τους εαμοβούλγαρους δηλαδή σφαγείς του Ελληνικού λαού, δίδοντάς τους παχυλές συντάξεις (εφ’ άπαξ και συντάξεις χωρίς ανταποδοτικότητα δόθηκαν τότε σε περίπου 200.000 «πολιτικούς πρόσφυγες», προερχομένους από τις κομμουνιστικές χώρες). Η απαρίθμηση της εγκληματικά καταστροφικής διαχειρίσεως των δημοσίων οικονομικών της περιόδου δεν έχει τέλος. Πρέπει να τονιστεί ότι εκείνη την περίοδο, πέρα από τα δάνεια, εισέρευσαν στη Ελλάδα τεράστια ποσά από την Ε.Ο.Κ. (ως «πλαίσια στήριξης») τα οποία προορίζονταν για επενδύσεις που θα αναβάθμιζαν υποτίθεται τις παραγωγικές δυνατότητες και τις υποδομές της χώρας. Τα χρήματα αυτά διασπαθίστηκαν, ως επί το πλείστον, από τα αδηφάγα τρωκτικά της κομματοκρατίας. Χρειάζονται πολλά άρθρα για να περιγραφούν τα υπόλοιπα ολέθρια αποτελέσματα του πασοκισμού: η διάλυση της παιδείας, του στρατού, της αστυνομίας και κάθε θεσμού, η καλλιέργεια της ηθικής εξαχρειώσεως σε κάθε πτυχή του βίου. Οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν στην συνέχεια, πασοκικές και μη, απλώς συνέχισαν με μικρές παραλλαγές την άφρονα λαϊκίστικη ανδρεοπαπανδρεική πολιτική παράδοση, ώστε να μπορούμε έκτοτε να μιλούμε για όχι για Ν.Δ. αλλά για «γαλάζιο ΠαΣοΚ» με μια μικρή παραλλαγή κλίνουσα προς το νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, (που ήταν άλλωστε περισσότερο της μόδας τότε, παγκοσμίως) κατά τις περιόδους διακυβερνήσεως από τον Μητσοτάκη και τον Σημίτη.
Παράλληλα, το δημόσιο χρέος συνέχισε να γιγαντώνεται ανεξέλεγκτο, εξελισσόμενο με μορφή χιονοστιβάδος, ώσπου ήρθε τώρα η αναπόφευκτη ώρα της πληρωμής του λογαριασμού, αφού, από ένα σημείο και μετά, το ίδιο το χρέος δημιουργεί νέες ανάγκες δανεισμού, λειτουργεί δηλαδή ως φαύλος κύκλος. Νέα δάνεια απαιτούνταν για να συντηρηθεί το πλαστό επίπεδο ευζωίας των, νεόπλουτων και μη, καλοζωισμένων κατοίκων, πρόσθετα δάνεια απαιτούνταν για την αποπληρωμή των προηγουμένων δανείων και ούτω καθ’ εξής, χωρίς ωστόσο αυτή η διόγκωση των χρεών να δημιουργούσε κάποια ανησυχία στους ανευθύνους κυβερνώντες, αφού η εκάστοτε τσαρλατανική κλίκα που διεχειρίζετο την εξουσία ευελπιστούσε ότι η βόμβα θα σκάσει στα χέρια της επομένης …
Τώρα όμως που έρχεται, ή μάλλον ήρθε, ο λογαριασμός για τα σπασμένα, ποίος θα πρέπει να πληρώσει; Ποιος φέρει την ευθύνη;
Την ευθύνη λοιπόν την φέρει συνολικά η κομματική φαυλοκρατία της μεταπολιτεύσεως αλλά – για να είμαστε δίκαιοι – και ο ίδιος ελεεινός και ποταπός λαός που κατοικεί στο Ελλαδιστάν, ο οποίος αξίζει τα χειρότερα, αφού με την ψήφο του συντηρούσε επί τόσα χρόνια – και ακόμα συντηρεί – την φαυλοκρατία! Κανονικά, τα κομματικά στελέχη του ΠαΣοΚ και της Ν.Δ., θα έπρεπε, όπου βρεθούν και όπου σταθούν, να εισπράττουν ροχάλες, αντί να έχουν το θράσος να εμφανίζονται δημοσίως, ακόμα και να δίνουν συνεντεύξεις για τα οικονομικά της Ελλάδος όπως π.χ. κάνουν οι διάφοροι Παπαντωνίου και Αλογοσκούφηδες, σαν να μη συμβαίνει τίποτε, σαν να μη ήταν και οι ίδιοι μεταξύ των υπουργών που διαχειρίστηκαν τα οικονομικά της χώρας τα αμέσως προηγούμενα χρόνια!!!
Βαρύτατη ευθύνη επίσης φέρουν τα μ.μ.ε. του κατεστημένου τα οποία σταθερά στήριξαν την φαυλοκρατία όλα αυτά τα χρόνια, σε αγαστή συνεργασία μαζί της. Τα όποια ίχνη αυτοκριτικής που εμφανίζονται τελευταία δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Μεταφέρουμε, για του λόγου το αληθές, δυο χαρακτηριστικά αποσπάσματα άρθρων από το χθεσινό (14-2-2010) «Βήμα της Κυριακής».
Μεταφέρουμε πρώτον, εκτενές απόσπασμα από το άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη με τίτλο: «Δήλωση ντροπής» με την υπόμνηση ότι, προεκλογικώς, όταν δηλαδή ήταν ήδη γνωστό τοις πάσι ότι η χώρα, λόγω του εξωφρενικού δημοσίου χρέους της, επρόκειτο από μέρα σε μέρα να οδηγηθεί στην χρεωκοπία, ο εν λόγω δημοσιογράφος σχολίαζε ως ελπιδοφόρα τα αναίσχυντα δημοκοπικά προεκλογικά ψεύδη και τις υποσχέσεις του Γ.Α.Π. περί των «κοινωνικών μέτρων» που θα λάμβανε τάχα η νέα κυβέρνηση μετά την εκλογή της, αφού κατά την δήλωση του Γ.Α.Π. που ακόμη ηχεί στα αυτιά όλων, «λεφτά υπάρχουν».
Διαβάστε λοιπόν τι φθάνει να γράφει ο Πρετεντέρης, μια από τις πιο προβεβλημένες γραφίδες του δημοσιογραφικού κατεστημένου (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
Το αποτέλεσμα είναι ότι χρεοκόπησε η χώρα συνολικά και όχι μόνο η οικονομία. Με αυτονόητο επακόλουθο την απώλεια μέρους της κυριαρχίας της, κατά τη διατύπωση του Πρωθυπουργού.
Για την πορεία αυτή φταίνε όσοι μάς κυβέρνησαν. Δεν κατάφεραν να προασπίσουν το δημόσιο συμφέρον και αποδείχθηκαν ανίκανοι να ορθώσουν το ζητούμενο των καιρών πάνω από την υπηρεσία των πολιτικών σκοπιμοτήτων τους.
Φταίνε και όσοι δεν μας κυβέρνησαν. Δεν μπόρεσαν να σπρώξουν την εξουσία στον δρόμο της ευθύνης και απλώς πλειοδότησαν (πλειοδοτούν…) σε ευκολία, ανοησία και επιπολαιότητα.
Και οι μεν και οι δε έκαναν πολιτική με τον ίδιο τρόπο: κολακεύοντας τον λαό, γλείφοντας τον ψηφοφόρο. Κατασκευάζοντας και μοιράζοντας ψευδαισθήσεις, αυτές ακριβώς που σήμερα καταρρέουν.
Διότι η αλήθεια είναι πικρή: εμείς φέραμε τη χώρα στο θλιβερό σημείο που βρίσκεται σήμερα. Οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, οι πολιτικές ηγεσίες, οι συνδικαλιστές, τα μέσα ενημέρωσης, οι κοινωνικοί παράγοντες… όλοι αυτοί που ούτε θέλησαν ούτε προσπάθησαν να βάλουν τις φωνές τη στιγμή που το πλοίο έπλεε προς το παγόβουνο με την ορχήστρα να παίζει.{…}».
Στο ίδιο φύλλο της ίδιας εφημερίδας, σε άρθρο με τίτλο «Για να επιτύχει ο κ. ΓΑΠ» ο Γιάννης Μαρίνος φροντίζει – και αυτό αποτελεί σπάνια εξαίρεση, αφού είναι γενική η τάση στον δημόσιο βίο να λησμονείται εύκολα το, λίγο παλαιότερο, παρελθόν – τις τεράστιες ευθύνες της ανδρεοπαπανδρεϊκής πολιτικής κληρονομιάς της δεκαετίας του ’80. (Οι υπογραμμίσεις είναι επίσης δικές μας):
Μετά λοιπόν από 35 χρόνια λωποδυσίας τα ψέμματα φαίνεται ότι τελειώνουν. Οι τσαρλατάνοι της κατάπτυστης «γενιάς του πολυτεχνείου» ομολογούν ότι κατάφεραν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε «απώλεια της Εθνικής κυριαρχίας», προετοιμάζοντας προφανώς την κοινή γνώμη για τις επερχόμενες εθνικές καταστροφές… Τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε ότι μαζί με τα ψέμματα θα τελειώσει και «βιοϊστορικός κύκλος» του εγκληματικού πολιτικού κατεστημένου της μεταπολιτεύσεως. Μήπως και προλάβει και περισωθεί τουλάχιστον κάτι από την ψυχή του χειμαζομένου έθνους μας.