ἐξ ἀνάγκης δὴ νῦν τοῦτο οὕτω σκεπτέον, ἐν τίνι ποτὲ τούτων ἐπιστήμη συμβαίνει γίγνεσθαι περὶ ἀνθρώπων ἀρχῆς, σχεδὸν τῆς χαλεπωτάτης καὶ μεγίστης κτήσασθαι. δεῖ γὰρ ἰδεῖν αὐτήν, ἵνα θεασώμεθα τίνας ἀφαιρετέον ἀπὸ τοῦ φρονίμου βασιλέως, οἳ προσποιοῦνται μὲν εἶναι πολιτικοὶ καὶ πείθουσι πολλούς, εἰσὶ δὲ οὐδαμῶς. (Πλάτωνος, Πολιτικός)
Νοῦς ὁρῇ καὶ νοῦς ἀκούει·
πῶς κ᾿ ἴδοιεν τὰν σοφίαν πέλας ἑστακυῖαν
ἀνέρες, ὧν τὸ κέαρ παλῷ σέσακται
καὶ δυσεκνίπτῳ τρυγί;
(Πῶς νὰ ἀνεγνώριζε τὴν σοφία κάποιος μὲ καρδιὰ καθόλου ἀνάλαφρη κι ἁγνὴ ἀλλὰ φορτωμένη φορτία βαριὰ καὶ ἐμποτισμένη μὲ τόσο κρασὶ ποὺ μὲ τίποτα δὲν φεύγει;)
Πράγματι, ξεκινώντας τὴν σειρὰν αὐτὴν τῶν «Οἰακισμῶν» ἐπὶ τῇ λήξει τοῦ σωτηρίου ἔτους 2010 δὲν εἶχα διόλου κατὰ νοῦν ὅτι δημοσιεύματα ἢ διαδόσεις ἄλλων θὰ ἀπετέλουν συχνὰ τὴν ἀφορμὴν τῆς συντάξεώς των· ἂς εἶναι ὅμως κι ἔτσι: οὕτως ἢ ἄλλως, πάντως, ἐκεῖνα δὲν θὰ σημαίνουν πολλὰ περισσότερα ἀπὸ τοῦτο ἀκριβῶς, σημεῖα δηλαδὴ ἢ ἁπτὰς εἰκόνας ἐκ τῶν ὁποίων ἀφ-ορμώμεθα δίκην διαφωτιστικοῦ παραδείγματος διακρίσεως, οὐχ ἧσσον δὲ καὶ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντος ὡς ἔκ τινος ἀνακυπτούσης ἐπικαιρότητος, ἀφ᾿ ἑτέρου.
Διότι ἡ ἄφατος φωτεινὴ Ἰδέα ἐκ τῆς ὁποίας ἐμφορούμεθα καθ᾿ ἑαυτὴ οὐδεμίαν ἔχει χρείαν τῶν ἀντιθέσεων διὰ τὴν οὐσίαν της – ἀλλ᾿ οὔτε κι ἐμεῖς, κατ᾿ ἀναλογίαν· βεβαίως ἡ μάχη, τὸ πῦρ τὴν ἀποκαθαίρει καὶ ἀναδεικνύει, προσδιορίζουσα αὐτὴν ἐκ τῆς ἀντιθέσεως τόσον, ὅσον συμβάλλει εἰς τὴν εὕρεσιν τῆς θέσεως, τοῦ ἰδίου δηλαδὴ στίγματος καί, περαιτέρω τελικῶς, ἄξονος.
Ἀπεναντίας, ὅταν κάπου τὸ θετικὸν περιεχόμενον εἶναι πενιχρὸν ἕως ἀνύπαρκτον, τότε τὰ σκοπίμως, χάριν τοῦ α΄ ἢ β΄ στόχου ἐπιστρατευόμενα, ἰδεολογήματα χρῄζουν μιᾶς ἀντιθέσεως, μιᾶς ἀρνήσεως ἥτις θὰ ὑποκαθιστᾷ τὴν ἐλλείπουσαν θετικὴν θέσιν, θὰ παραγάγῃ δὲ καὶ τὸν δέοντα κινητήριον φανατισμόν, ὁ ὁποῖος θὰ ὑποκαταστήσῃ τὸ ἐλλεῖπον ἐνδογενὲς πῦρ, φῶς καὶ διαύγειαν…
Ἀφετηρίαν τῶν «Οἰακισμῶν» μας ἀπετέλεσεν ἡ Ἀρχὴ τοῦ «νὰ ἀποτελέσῃ τις εἰκόνα ἀληθῆ καὶ ἀξίαν τοῦ Εἴδους του»: Διόλου τυχαίως, ἀφοῦ τοῦτο καὶ συνιστᾷ λίθον ἀκρογωνιαῖον τῆς ἐν γένει θεωρήσεως, στάσεως καὶ δράσεως, μακρὰν ἢ ἄνευ τοῦ ὁποίου τίποτε δὲν θὰ εἶχε πλέον τὴν δέουσαν σημασίαν καὶ λειτουργίαν. Ἐκεῖ ἀκριβῶς ἐγκέκρυπται καὶ ὁ τρόπος κι ὁ τόπος θεῶν καὶ ἀνθρώπων, ἐν τῇ συναρμοστῇ ἐπιτελέσει τοῦ κοινοῦ τούτου ὑψίστου Κοσμικοῦ Στόχου, Νοήματος καὶ Ἐπιταγῆς.
Καθὼς ὁ ὀρειβάτης κατέρχεται ἐκ τῶν ἀποκρήμνων κορυφῶν, τόσῳ μᾶλλον πόρρω τοῦ στόχου του θὰ πλανηθῇ, ὅσῳ ὑψηλότερον διαπραχθῇ τὸ λάθος: Μία μικρὰ ἐσφαλμένη ἀπόκλισις παρὰ τοὺς πρόποδας θὰ στοιχίσῃ ἐλάχιστα ἐν σχέσει πρὸς τὸ ἀνάλογον λάθος διαπραττόμενον μερικὰς χιλιάδας μέτρα ὑψηλότερον.
Ἐν προκειμένῳ θὰ ἀποτελέσουν ἁπλῶς τὴν βάσιν κάποιων λακωνικῶν παρατηρήσεων – κατ᾿ ἀρχάς.