Φυλετισμός

Δυο συγκρουόμενοι κόσμοι

Σημειολογία επικήδειων τραγουδιών, στον απόηχο της κηδείας του Κ. Μητσοτάκη.

Ο γεωγραφικός χώρος της πατρίδος μας, λόγω της ιδιομορφίας του ως συνόρου της Ευρώπης, ανέκαθεν αποτελούσε πεδίο συγκρούσεως δύο διαφορετικών κόσμων: της Ελληνικότητος από την μία, ως ανωτέρας εκφράσεως της Αριανικότητος και από την άλλη, του, αντιδιαμετρικώς αντιθέτου, «μεσανατολιτικού κόσμου», του κόσμου της γυφτιάς. Πριν από λίγες μέρες, κατά την διάρκεια της κηδείας μιας από τις πιο εμβληματικές «ιερές αγελάδες» του μεταπολεμικού (και μεταπολιτευτικού) πολιτικού καταστημένου – του Μητσοτάκη – εκτυλίχθηκε μια χαρακτηριστική σκηνή η οποία αντικατοπτρίζει με ακρίβεια τους παραπάνω δύο αντιθέτους κόσμους.

Όπως φαίνεται στο συνοδευτικό βίντεο, κάποιοι παριστάμενοι στην κηδεία τραγούδησαν, για να τιμήσουν τον νεκρό, δύο τραγούδια. Το πρώτο ήταν ένα παραδοσιακό ριζίτικο τραγούδι των ορεινών Χανίων. Πρόκειται για το τραγούδι «Σε Ψηλό Βουνό» ή αλλιώς «Ο Αητός». Το δεύτερο τραγούδι, με συνοδεία κρητικής λύρας, είχε στίχους ειδικά φτιαγμένους για τον θάνατο του Μητσοτάκη. Όποιος παρακολουθήσει το βίντεο γίνεται αίφνης μάρτυρας της τρομακτικής αντιθέσεως των δύο παραπάνω κόσμων που αποκαλύπτονται μέσω των δύο αυτών τραγουδιών.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἐκ τῆς ἐκδηλώσεως τοῦ ΑΡΜΑτος στὴν Θεσσαλονίκη (11.3.2017)

1Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το περασμένο Σάββατο, 11.3.2017, η προαναγγελθείσα εκδήλωση στα γραφεία του ΑΡΜΑτος στην Θεσσαλονίκη, ενώπιον πολλών νέων φίλων και συναγωνιστών της κοινότητος.

Η εκδήλωση ήτο αφιερωμένη στην «Ινδοευρωπαϊκή θεωρία», σε ένα, δηλαδή, πολυδιάστατο θέμα που, αν και εκ πρώτης όψεως μοιάζει ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, έχει ωστόσο πολύ σημαντικές πτυχές και προεκτάσεις τόσο σε φιλοσοφικό/ιδεολογικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο (και) στην σύγχρονη εποχή, οπότε δοκιμάζεται η ταυτότης, η υπόσταση και η συνοχή των λαών της Ευρώπης, που μοιάζουν ευάλωτοι ενώπιον μίας γιγαντιαίας εν εξελίξει πληθυσμιακής εποικιστικής εισβολής αφρικανικών και ασιατικών πληθυσμών που άμεσα απειλούν την ύπαρξη των ευρωπαϊκών λαών.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με μία σύντομη εισαγωγή στην Ινδοευρωπαϊκή θεωρία και συνεχίστηκε με δύο διαλέξεις, εκ των οποίων η πρώτη περιελάμβανε παρουσίαση της κλασικής ταξινομήσεως των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών καθώς και παρουσίαση της παραδοσιακής τριμερούς δομής των κοινωνιών των ινδοευρωπαϊκών λαών, ενώ η δεύτερη διάλεξη ήτο αφιερωμένη στο κυρίως θέμα της εκδηλώσεως: την ανασκόπηση των θεωριών που έχουν κατά καιρούς προταθεί σχετικώς με τον προσδιορισμό της κοιτίδος των ινδοευρωπαϊκών λαών, της λεγομένης «πρωτοπατρίδος» και της διαδρομής που οι λαοί αυτοί ακολούθησαν προς τις περιοχές εγκαταστάσεως των κατά τους ιστορικούς χρόνους.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ;

271209-ellas

Πατρίδα, πατριώτης, πατριωτισμός, πατριωτικό καθήκον, πάτρια εδάφη, αλησμόνητες πατρίδες, …

Μία λέξη-“καραμέλα” στα στόματα πολλών. Μία λέξη με πολλά παράγωγα, που λίγο-πολύ, έτσι ή αλλιώς, αγγίζει τις ψυχές των περισσοτέρων. Αρκετοί είναι αυτοί που θα την αρνηθούν, περισσότεροι όμως αυτοί που θα την επικαλεσθούν – όμως ως μίαν γενική κι αόριστη έννοια, βέβαια. Όμως αυτοί οι δεύτεροι είναι πολύ χειρότεροι των πρώτων! Στο ιδιαιτέρως χαοτικό κι ασυνάρτητο σύνολο των δευτέρων μπορεί να βρει κανείς ένα πλήθος τύπων προερχομένων από όλο το ιδεολογικό, πολιτικό και θρησκευτικό φάσμα. Ακόμα-ακόμα και άτομα διαφορετικής εθνοτικής/φυλετικής καταγωγής! Αφ᾿ ετέρου, τουλάχιστον στις τάξεις των αρνησιπάτριδων έχουν επιλέξει «συνειδητά» στρατόπεδο και υποστηρίζουν ξεκάθαρα κι απροκάλυπτα την θέση τους! Με σοβαρές εξαιρέσεις κι εδώ βεβαίως, όπως τώρα που οι φανατικοί και κραυγαλέοι εθνομηδενισταί του Σύριζα επίσης ενδύονται ευκαιριακώς ακόμη και πατριωτικό μανδύα (όσο … μπορούν! – πρβλ. και http://www.huffingtonpost.gr/2016/10/28/koinwnia-mathitiki-parelash-_n_12685524.html?utm_source=Contra&utm_medium=huffpost_homebig&utm_campaign=24MediaWidget)!!!

Έτσι λοιπόν, η λέξη “Πατρίδα” χρησιμοποιείται από όλους τους πολιτικάντηδες, ώστε να δικαιολογήσουν τα – εμφανώς εθνοκτονικά – πολιτικά και οικονομικά τους προγράμματα και νομοσχέδια και ν᾿ αρμέξουν εν τούτοις τις ψήφους της άφρονος προβατοποιημένης μάζης, καθησυχάζοντας την όποια υποφώσκουσα και λανθάνουσα λαϊκή οργή εναντίον της εθνοκαταλυτικής πολιτικής των, πως δήθεν λειτουργούν και πράττουν υπέρ της Πατρίδος εν τέλει!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Επιστήμονες ανησυχούν για την καταστροφή της βιοποικιλότητoς των ειδών (…πλήν του ανθρωπίνου είδους!)

bears1

Μία άκρως σημαντική είδηση από τον χώρο της βιολογίας-ζωολογίας είδε πριν λίγο καιρό το φως της δημοσιότητος. Μετά το σχετικό δημοσίευμα της Washington Post άπειρα ηλεκτρονικά μ.μ.ε. και ειδησεογραφικοί δικτυακοί τόποι σ’ όλο τον κόσμο (και στην Ελλάδα) την αναδημοσίευσαν χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να θίξουν, πολλώ μάλλον να αναδείξουν, τις προφανείς αναλογίες στο επίπεδο της ανθρωπολογίας και χωρίς να επισημάνουν τα εύλογα συμπεράσματα που προκύπτουν!

Σύμφωνα με την είδηση (οι υπογραμμίσεις δικές μας), “μια εμφανισιακά παράξενη αρκούδα πυροβολήθηκε θανάσιμα από έναν κυνηγό στο Νουβανούτ (Nunavut), μια απομακρυσμένη περιοχή γύρω από το Χάντσον Μπέι (Hudson Bay) στον Καναδά. Το κεφάλι της ήταν μεγάλο, σαν των αρκούδων γκρίζλι, αλλά το τρίχωμά της λευκό, όπως των πολικών αρκούδων. Οι ερευνητές έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για υβρίδιο.

Τα επιστημονικά εγχειρίδια λένε πως τα δύο είδη, υποτίθεται ότι δεν πρέπει να κατοικούν στο ίδιο περιβάλλον. Οι πολικές αρκούδες είναι θαλάσσια θηλαστικά ενώ οι γκρίζλι όχι.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

Ὁ ἰνδοευρωπαϊκὸς θεσμὸς τῆς *Koryos.

 *Koryos εἶναι ἡ ἀναδομημένη λέξις τῆς Πρωτο-Ἰνδοευρωπαϊκῆς γλώσσης ποὺ δηλώνει τὴν ὁμάδα τῶν νεαρῶν, ἀνηλίκων, ἀνυπάνδρων καὶ ἀκτημόνων πολεμιστῶν γιὰ τὴν ὁποία, καθὼς καὶ γιὰ τὶς ἐξ αὐτῆς ὁμάδες προερχόμενες, χρησιμοποιεῖται ἀρκετὰ συχνὰ στὴν διεθνὴ βιβλιογραφία ὁ γερμανικὸς ὅρος Männerbund (, πληθ.:) Männerbünde. Παράγωγα αὐτῆς τῆς ἀρχικῆς λέξεως ἀνευρίσκονται στὶς γλῶσσες ποὺ ἐκπήδησαν μέσῳ τῆς βαθμιαίας διαφοροποιήσεως ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ ΠΙΕ, ὅπως τὰ ἀκόλουθα, ὅλα ἀρσενικοῦ γένους, ποὺ σημαίνουν “στρατός” ἢ στρατιωτικὴ ὁμάς/συγκρότηση”: Λιθουανικὸ Kᾱriαs, Παλαιο-Περσικὸ Kᾱrα-, Παλαιο-Ιρλανδικὂ cuire, Παλαιο-Γερμανικὸ harja, Γοτθικὀ harjis, Παλαιο-Νορδικὸ herr, Παλαιο-Αγγλικὸ here, Μέσο Ιρλανδικὸ cuire. Στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἐπεβίωσε ὑπὸ τὴν μορφὴν τοῦ τίτλου ἀλλὰ καὶ ἀνθρωπονυμίου Κοίρανος· ὑπὸ μὲν τὴν πρώτη δηλώνει τὸν ἀρχηγό, διοικητὴ στρατοῦ ἢ ἡγεμόνα: « οἵ τινες ἡγεμόνες Δαναῶν καὶ κοίρανοι ἦσαν· » (Ἰλιάς Β487), ἐν ὧ ὑπὸ τὴν δεύτερη συναντᾶται ἐκ νέου στὴν Ἰλιάδα ὡς ὄνομα ἑνός Λυκίου πολεμιστοῦ ποὺ φονεύεται ἀπὸ τὸν Ὀδυσσέα (Ε667) καὶ ἑνὸς Κρητὸς ὁδηγοῦ ἅρματος, ὁ ὁποῖος πέφτει νεκρὸς ἀπὸ τὸ δόρυ τοῦ Ἕκτορος ( 612-620). Παράγωγά της ἀποτελοῦν ἐπ’ ἴσης τὸ Θεσσαλικὸ ὄνομα Κόρρος καὶ τὸ μακεδονικὸ Κόρραγος.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Φύσις καὶ Ἰσότης.

Ἀποτελεῖ συνήθη πλάνη καὶ παρανόησι, συχνὰ ἀναδυομένη ὅταν ἀσκῆται κριτικὴ στὸν κομμουνισμὸ ἢ στὴν δημοκρατία βάσει τῶν πραγματικῶν τους ἁπτῶν ὀλεθρίων ἀποτελεσμάτων, νὰ ἀντιτείνεται ἡ κλασικὴ ἀνοησία πὼς «αὐτὸ δὲν εἶναι/ἦταν πραγματικὸς κομμουνισμός» ἤ, ἀντιστοίχως, «πραγματικὴ δημοκρατία», «ποὺ στὴν θεωρία εἶναι κάτι ἰδανικό»: παρατήρησις ποὺ ἔχει μὲν κάποιο στοιχεῖον ἀληθείας, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν ὅτι ποτὲ δὲν εἶναι δυνατὴ οὔτε κατὰ προσέγγισιν ἡ συνολικὴ ἐπίτευξις τῶν «ἀρχῶν» της, τῆς διαφεύγει, ὅμως, ἡ κατανόησις τῆς βασικῆς ἀληθείας ὅτι, ἐν πάσῃ περιπτώσει, δὲν θὰ ἠδύνατο ποτὲ νὰ ὑπάρξῃ οὔτε «πραγματικὸς κομμουνισμός» οὔτε «πραγματικὴ δημοκρατία»: ὄχι δὲ ἁπλῶς λόγῳ «ἀνθρωπίνων ἀδυναμιῶν» πρὸ κάποιας στοχευομένης «ἰδανικῆς καταστάσεως» ἀλλ᾿, ἀπεναντίας, ἐπειδὴ ἀμφότερες οἱ ἐν λόγῳ ἀποστάξεις τῶν προκρουστείων ἐξισωτικῶν δογμάτων ἀποτελοῦν καθ᾿ ἑαυτὲς Ὕβριν ὑψίστη πρὸς αὐτὰ τὰ θεμέλια τῆς Κοσμικῆς Τάξεως, ὄντας ἐξ ὑπαρχῆς τελείως οὐτοπικὲς καὶ βιαστικὲς τῆς Φύσεως θεωρήσεις, ποὺ ἄν μετεφέροντο π.χ. στὸν κόσμο τῶν κυττάρων ἑνὸς ὀργανισμοῦ, μερικῶς διότι ὁλικῶς θὰ ἦτο ἀσύλληπτον, θὰ ἐπήρχετο στιγμιαίως πλήρης ἐκφυλισμὸς καὶ θάνατος.

Οὐχ ἧσσον, ἐν τούτοις, ἀποτελοῦν ἀμφότερα, ὅπως καὶ τὰ παντοειδῆ ἀποκυήματα καὶ ὑποπαράγωγα τῆς περιφήμου «ἰσότητος», πράγματι κάποιου εἴδους ἰδανικά: διότι ἀποδεικνύονται ΠΑΝΤΟΤΕ ἰδανικὰ ὀχήματα κοινωνικῆς ἀναρρήσεως τσαρλατάνων καὶ παντοειδῶν ἀναξίων, ποὺ ἐνεργοῦν στὸ ὄνομα τῶν ἀνωνύμων πολλῶν «ἴσων» πολιτῶν, πρὸς χάριν – ἀλλὰ καὶ δυνάμει! – ταπεινῶν ἐγωπαθῶν κινήτρων ἀλλὰ καὶ ὠργανωμένων σκοτεινῶν συμφερόντων, παρασκηνιακῶν ἢ καὶ ἀπροκαλύπτων, τῶν ὁποίων ἡ δημοκρατία ἀποτελεῖ τὸν ἀπόλυτον «παράδεισον» – ὅμως, πάντα, «γιὰ τὸ λαό», δηλαδὴ ἑλληνιστί, «εἰς ὑγείαν τῶν κορόιδων»!!!

Ἡ λεπτὴ ἀλλὰ θεμελιώδης αὐτὴ παρατήρησις ὑπεκφεύγει συνήθως ἀπὸ τοὺς «ἀναλυτὰς» καὶ ἀμπελοφιλοσόφους τοῦ σωροῦ, ὅμως κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε μὶαν ἐναργῆ καὶ ἁπλῆ συνάμα ἐπισήμανσί της ὑπό τινος πανεπιστημιακοῦ τὸ 1985.

Ὅρια μεταβλητότητος τοῦ χαρακτῆρος τῶν φυλῶν.

Κατ’ αρχήν όχι η μονιμότητα, αλλά η μεταβλητότητα φαίνεται να αποτελή τον γενικό κανόνα. Η ιστορία των λαών, μας δίνει αφορμή να υποθέσουμε, ότι η ψυχή τους υφίσταται μερικές φορές μεγάλες και πολύ γρήγορες μεταμορφώσεις. Για παράδειγμα ποιος είναι αυτός που αγνοεί την μεγάλη και ουσιαστική διαφορά μεταξύ του χαρακτήρος του Άγγλου Κρόμβελλ και του Άγγλου των σημερινών χρόνων… Ποιος ιστορικός δεν σημείωσε τις παραλλαγές του εθνικού χαρακτήρος μεταξύ του 17ου και του 18ου αιώνος; Και στις μέρες μας ποιος δεν διακρίνει την καταπληκτική διαφορά ανάμεσα στα σημερινά ατίθασα μέλη της Convention (Coventionellis) και του χαρακτήρος των ευκολομεταχείριστων δούλων του Ναπολέοντα;(2) Κι όμως ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι σε διάστημα ολίγων ετών, φαίνονται τελείως αλλαγμένοι. Για να ξεκαθαρίσωμε τις αιτίες των μεταβολών αυτών, θα πρέπει ευθύς αμέσως να υπενθυμίσουμε ότι το «Ψυχολογικό όν» όπως και το ανατομικό-φυσικό όν, διαμορφώνεται και στηρίζεται σε θεμελιώδη και άφθαρτα χαρακτηριστικά, γύρω από τα οποία συγκεντρώνονται δευτερεύοντα τροποποιήσιμα χαρακτηριστικά. Ο κτηνοτρόφος, που μετατρέπει την ορατή εμφάνιση κάποιου ζώου, ο κηπουρός που αλλάζει την όψη ενός φυτού, έτσι που κάποιος που δεν είναι εξασκημένος να μην το αναγνωρίζει, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος – σε καμία περίπτωση – δεν έχει επηρεάσει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του είδους. Δεν επηρέασαν παρά μόνο δευτερεύοντα και πρόσθετα χαρακτηριστικά.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η σημασία της κληρονομικότητος και τα αντιεπιστημονικά στερεότυπα της μεταπολεμικής «πολιτικής ορθότητος».

Το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό του μεταπολεμικού κόσμου, του κόσμου δηλαδή που διαμορφώθηκε από το 1945 και εξής, με βάση χονδροειδή ψεύδη, αντιφυσικά δόγματα, απατηλούς μύθους και προκατασκευασμένα ιδεοληπτικά στερεότυπα, τα οποία ανακυκλώνουν έκτοτε, σε παγκόσμια κλίμακα – ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και αντίλογο – οι νικητές του 2ου παγκοσμίου πολέμου (και κατά βάσιν οι αφανείς, μεσανατολικής προελεύσεως, πάτρωνές των) μέσω των κολοσσιαίας ισχύος μηχανισμών μαζικής εξαπατήσεως που ελέγχουν, είναι η κατασκευή και διάχυση ψευδο-ηθικιστικών εμμονικών αντιλήψεων τις οποίες επιβάλλουν ως το αναγκαστικό γενικό νοηματικό υπερπλαίσιο στα πεδία ενδιαφέροντος και ερεύνης όλων ανεξαιρέτως των επιστημονικών κλάδων και περιοχών – και όχι μόνο εκείνων που από την φύση τους μοιάζουν πιο ασαφείς και άρα περισσότερο ευάλωτες στην ισοπεδωτική προπαγάνδα (των λεγομένων θεωρητικών, ανθρωπιστικών ή κοινωνικών επιστημών) αλλά ακόμη και των θεωρούμενων ως πιο στέρεων και σαφών, θετικών επιστημών. Τα περί ων ο λόγος ψευδοηθικιστικά υπερπλαίσια λειτουργούν συχνά ως ένας μόνιμος παράγων σιωπηρά συμπεφωνημένης προληπτικής αυτολογοκρισίας των επιστημόνων (τουλάχιστον όσων ενδιαφέρονται στοιχειωδώς για την ακαδημαϊκή τους καριέρα…), οσάκις τα πορίσματα των ερευνών τους συμβαίνει να αγγίζουν «επικίνδυνες» για τα θεμελιώδη μεταπολεμικά δόγματα γνωστικές περιοχές. Στο ιδιότυπα νεοσκοταδιστικό αυτό περιβάλλον αναφύονται αλλεπάλληλα ανορθολογικά συμπλέγματα και ταμπού που υπονομεύουν και ακυρώνουν την ίδια την έννοια της επιστημονικής γνώσεως και δεοντολογίας. Ένα από τα πλέον κοινότυπα στερεότυπα-ταμπού στο χώρο των επιστημών, εμπεδωμένo ως αποτέλεσμα πολυετούς οπτικοακουστικού σφυροκοπήματος, είναι η έννοια της κληρονομικότητος, η οποία έχει διαστρεβλωθεί και κακοποιηθεί με όσο καμία άλλη από τους ινστρούχτορες της μεταπολεμικής ψευδολογίας.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η Ψυχή των Φυλών

Σε μία εποχή απολύτου ψυχοδιανοητικής συγχύσεως, αποπροσανατολισμού και διαστροφής όπως η σημερινή, μια εποχή κατά την οποία συστηματικώς διαστρεβλώνονται και τεχνηέντως δαιμονοποιούνται θεμελιώδεις διαχρονικές, έννοιες όπως: «έθνος», «φυλή», «καταγωγή», «κληρονομικότης» – έννοιες που αντιστοιχούν σε απτές και διαχρονικές φυσικές πραγματικότητες – μέχρι του σημείου εσχάτως να παρατηρείται το ακραίο φαινόμενο σε πολλές χώρες (κατά σύμπτωσιν, κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες…) να ποινικοποιείται ακόμη και η απόπειρα προσεγγίσεως, διατυπώσεως ερμηνειών και αναγωγής ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων στις έννοιες αυτές (που εμμέσως καθίστανται τοιουτοτρόπως περίπου απαγορευμένες), αξίζει να μελετήσουμε με προσοχή το παρακάτω διεισδυτικότατο – και πάντοτε θαυμαστά επίκαιρο – κείμενο του σπουδαίου Γάλλου διανοητού και συγγραφέως Γουσταύου Λεμπόν (Gustave Le Bon) με τίτλο «Η Ψυχή των Φυλών».
Ο Λεμπόν στο κείμενο αυτό, με την γνωστή μοναδική ενάργεια που τον διέκρινε, παρουσιάζει και αναλύει τις αιώνιες αυτές πραγματικότητες, από την γνώση και την συνειδητοποίηση των οποίων έχει ατυχώς απομακρυνθεί, άρδην, η τρέχουσα μυωπική κατανόηση του παρηκμασμένου συγχρόνου «πολιτισμού», με τις συλλογικές αυταπάτες και τα ψεύδη που συστηματικώς καλλιεργεί και ανακυκλώνει μέσω της αντι-παιδείας και των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως), οδηγώντας την λευκή ευρωπαϊκή φυλή και όλα τα ευρωπαϊκά έθνη – μεταξύ των οποίων ασφαλώς και το ελληνικό έθνος – σε έναν προδιαγραφόμενο βιολογικό και ιστορικό όλεθρο![…]

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η ΟΛΥΜΠΙΑΚΗ ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΞ ΑΥΤΗΣ ΑΝΑΒΡΥΟΥΣΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΣ, ΥΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΩΡΑΙΑΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΟΣ – Ἄρθρον τοῦ Γ. Βρασιβανοπούλου ἐκ τῆς μηνιαίας ἐπιθεωρήσεως «Νέα Πολιτική» (1937)


Ἡ ἐκ τῆς φυσικῆς αἰσθητικῆς κινήσεως προερχομένη χαρὰ καὶ ἡ ἐξ αὐτῆς ἐξαρτωμένη πνευματικὴ καὶ σωματικὴ ὑγεία παρήγαγον τὴν περίφημον Ἑλληνικὴν φαιδρότητα, ἥτις ἐν ἁρμονικῇ συναφείᾳ μετὰ τοῦ ἀριστοκρατικοῦ πνεύματος τῆς Ἑλληνικῆς μεγαλοψυχίας διακρίνει τὸ καθαρὸν Ὀλυμπιακὸν πνεῦμα.
Ὑπ᾿ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ἡ ὀλυμπιακὴ εὐγένεια ἀναφέρεται εἰς τὴν ὑψίστην βαθμίδα τῆς ἀνθρωπίνης εὐδαιμονίας καὶ συνενώνει τὰς δύο ἠθικὰς ἀρχὰς τοῦ Καντίου περὶ προσωπικῆς τιμιότητος καὶ «ξυνῆς» (καθ᾿ Ἡρακλείτειον ὁρολογίαν, ἤτοι κοινῆς) εὐδαιμονίας ἐν τῇ προσωπικότητι ἑνὸς ἐλευθέρου, ὡραίου καὶ ἰσχυροῦ ἀνθρώπου.
Ὁ ἐλεύθερος Ἕλλην τῆς μυθολογικῆς εὐδαιμονίας δὲν ἐδίσταζε νὰ συγκρίνῃ καὶ νὰ παραβάλλῃ ἑαυτὸν μὲ τοὺς θεοὺς ὅσον ἀφορᾷ τὴν ζωϊκὴν ἐνέργειαν καὶ τὴν βιοτικὴν εὐδαιμονίαν. Πρὸς τοῦτο τὸν παρώτρυνε τὸ πνεῦμα τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, οἱ δὲ ἀναδεικνυόμενοι Ἥρωες τῆς ὀλυμπιακῆς ἀριστοκρατίας τοῦ ἐχρησίμευον ὡς πρότυπα παραδείγματα καὶ ὁδηγοί.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

DELENDA CARTHAGO!

Αναδημοσιεύουμε εν συνεχεία ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον παλαιό κείμενο του Πέτρου Βλαστού με τον πολύ εύγλωττο τίτλο «Delenda Carthago». Θα διαπιστώσετε πόσο εντυπωσιακά διαυγής και διορατική είναι η προσέγγιση του Βλαστού (διατηρούμε την ιδιαίτερη ορθογραφία του συγγραφέως) όπως αυτή διατυπώνεται στις αρχές του 20ου αιώνα, για ζητήματα τα οποία παραμένουν – ιδίως στις χαλεπές ημέρες μας – περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ!»!

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]