Πολλά είναι τα ερωτήματα που μας απασχολούν σχετικά με τον τρόπο που κινείται και εκτυλίσσεται ο κόσμος μας. Ας θυμηθούμε και μόνο το Αριστοτελικό τελεολογικό κριτήριο. Σύμφωνα με αυτό τίποτε στο σύμπαν, στον κόσμο, στην φύση δεν είναι τυχαίο. Η φύση δημιουργεί επάνω σε προκαθορισμένη κλίμακα προκειμένου να εκτυλίξει μία πολύ συγκεκριμένη σειρά ενεργειών, οι οποίες πάντα κάπου αποσκοπούν. Όλα γύρω μας εκπηγάζουν από συγκεκριμένες ιδέες και εκπροσώπους αυτών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση πάντα και παντού κάπου στοχεύουν. Σε καμμία των περιπτώσεων δεν θα πρέπει να δεχθούμε την τυχαιότητα ως κυρίαρχη δύναμη του πλανήτη μας. Ο Σταγειρίτης είναι σαφής σε αυτό. Η φύση κρύβει μέσα της τον σκοπό, την οδό προς το κάτι.
Η δουλεία κατά τον Αριστοτέλη ενυπάρχει φύσει. Ξεκινώντας από την Πλατωνική έννοια του φύσει δούλου, κατά τον Σταγειρίτη φιλόσοφο δέον να διακριθεί σαφώς και διαχωρισθεί το άρχον του αρχομένου. Στον Κόσμο, συνεχόμενο διά της αρμονικής τάξεως και, συναφώς, κάποιας εγγενούς οντικής ιεραρχίας, είναι το φυσικόν, «πέφυκεν», το ανώτερον να άρχει του υποδεεστέρου του· το οποίον πρέπει να υπακούει στις επιταγές του υπερτέρου του όντος, προς επιτέλεσιν του έργου το οποίο η φύση προέβλεψε και για τους δύο, συμφώνως προς την Κοσμικήν Τάξιν. Ο νόμος αυτός διέπει και την σχέση κυρίου και δούλου στην αρχαιοελληνική κοινωνία. Η τάξις αυτή επιτρέπει την επίτευξη της ιδίας φύσεως και στα δύο μέρη, εφ᾿ όσον και καθ᾿ όσον η σχέσις των αντανακλά την αρχική τους φύσι. Είναι δε εντελώς εσφαλμένη η διαδεδομένη, κυρίως μετά τους χριστιανικούς χρόνους, διαστρέβλωσις ότι οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα αντεμετωπίζοντο ως «αντικείμενα» και δεν ετύγχανον κανενός σεβασμού: απεναντίας. Τούτο μάλλον απετέλει ίδιον των βαρβάρων δουλοκτητών. Εκεί, όμως, δεν δύναται καθόλου να γίνει λόγος περί κοσμικής τάξεως αλλά περί περιστασιακής και στρεβλής σχέσεως δυνάμεως. Αυτό συμβαίνει, μάλιστα, στον ύψιστο βαθμό ακριβώς στην εποχή μας, όπου οι ευγενέστεροι υποδουλώνονται ολικώς στους αυθάδεις υπανθρωπίνους μεγιστάνας του χρήματος και των λοιπών στρεβλών κριτηρίων δυνάμεως της σκοτεινής μας εποχής.
Ο κίνδυνος επιταχύνσεως του εκφυλισμού των Ευρωπαϊκών λαών και κατ’ επέκταση αυτού η υπογεννητικότητα, η φυλετική επιμειξία και η πλήρης πολιτισμική αλλοτρίωση δεν βρίσκεται πλέον προ αλλά εντός των πυλών. Η διαστροφή της επιβαλλομένης μείξεως με αλλόφυλες πλημμυρίδες, κυρίως στις «προηγμένες» χώρες του Βορρά, καθώς και η υποταγή στην επιθετική πολιτική των σκοταδιστικών Σουνιτικών Ισλαμικών κέντρων σε ολόκληρη την Ευρώπη, αποτελούν ακραία σημάδια όχι απλής αδυναμίας λόγω γηράνσεως αλλά συντονισμένης εκφυλιστικής αφανίσεως του Λευκού Ανθρώπου και του Πολιτισμού αυτού, σχεδόν αυτοχειριασμού. Ανάμεσα στις ποικίλες μορφές αντιδράσεως σε αυτόν τον ανηλεή πόλεμο ένδοθεν διαλύσεως έχει εμφανισθεί εντόνως το τελευταίο διάστημα το ρεύμα των λεγομένων «ταυτοτικών κινήσεων» το οποίο, ξεκινώντας από την Γαλλία, έχει κατορθώσει να επεκταθεί σε αρκετές χώρες της Ευρώπης.
Τις ρίζες αυτών των κινήσεων στην μεταπολεμική Ευρώπη θα πρέπει να τις αναζητήσουμε κυρίως σε δύο προσωπικότητες οι οποίες επηρέασαν, έπλασαν και διαμορφώνουν ακόμη τον λεγόμενο χώρο της νέας δεξιάς στην Γαλλία. Μία δεξιά η οποία βέβαια ουδεμία σχέση έχει με την εγχώρια αντίστοιχη κατ’ όνομα και μόνον «δεξιά». Πρόκειται για τον Alain de Benoist και τον Guillaume Faye. Κύριοι θεωρητικοί της ομάδος GRECE (Groupement de recherché et d’ etudes pour la civilisation Europeenne) και της Nouvelle Droite, εξέδωσαν ή συμμετείχαν σε πληθώρα περιοδικών, βιβλίων, συνεδρίων και κινήσεων κατά βάση θεωρητικών για την διαμόρφωση της σκέψεως και εν συνεχεία της πολιτικής προς μία Ευρώπη των Εθνών. Και ο μεν πρώτος παραμένει ακόμη στα ίδια επίπεδα αποστασιοποιήσεως από τον ακτιβισμό, ενῷ ο G. Faye αποτελεί ένα νέο κέντρο πολιτικού ακτιβισμού. Ειδικώς με το βιβλίο του «Αρχαιοφουτουρισμός», όπου αναζητά τον συγκερασμό της αρχαιότητος με τον σύγχρονο κόσμο, πέτυχε να εμπνεύσει και να κινητοποιήσει προς τον ακτιβισμό αρκετές ομάδες.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Κατ’ αρχήν όχι η μονιμότητα, αλλά η μεταβλητότητα φαίνεται να αποτελή τον γενικό κανόνα. Η ιστορία των λαών, μας δίνει αφορμή να υποθέσουμε, ότι η ψυχή τους υφίσταται μερικές φορές μεγάλες και πολύ γρήγορες μεταμορφώσεις. Για παράδειγμα ποιος είναι αυτός που αγνοεί την μεγάλη και ουσιαστική διαφορά μεταξύ του χαρακτήρος του Άγγλου Κρόμβελλ και του Άγγλου των σημερινών χρόνων… Ποιος ιστορικός δεν σημείωσε τις παραλλαγές του εθνικού χαρακτήρος μεταξύ του 17ου και του 18ου αιώνος; Και στις μέρες μας ποιος δεν διακρίνει την καταπληκτική διαφορά ανάμεσα στα σημερινά ατίθασα μέλη της Convention (Coventionellis) και του χαρακτήρος των ευκολομεταχείριστων δούλων του Ναπολέοντα;(2) Κι όμως ήσαν οι ίδιοι άνθρωποι, οι οποίοι σε διάστημα ολίγων ετών, φαίνονται τελείως αλλαγμένοι. Για να ξεκαθαρίσωμε τις αιτίες των μεταβολών αυτών, θα πρέπει ευθύς αμέσως να υπενθυμίσουμε ότι το «Ψυχολογικό όν» όπως και το ανατομικό-φυσικό όν, διαμορφώνεται και στηρίζεται σε θεμελιώδη και άφθαρτα χαρακτηριστικά, γύρω από τα οποία συγκεντρώνονται δευτερεύοντα τροποποιήσιμα χαρακτηριστικά. Ο κτηνοτρόφος, που μετατρέπει την ορατή εμφάνιση κάποιου ζώου, ο κηπουρός που αλλάζει την όψη ενός φυτού, έτσι που κάποιος που δεν είναι εξασκημένος να μην το αναγνωρίζει, ούτε ο ένας ούτε ο άλλος – σε καμία περίπτωση – δεν έχει επηρεάσει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του είδους. Δεν επηρέασαν παρά μόνο δευτερεύοντα και πρόσθετα χαρακτηριστικά.
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
Το κυριότερο ίσως χαρακτηριστικό του μεταπολεμικού κόσμου, του κόσμου δηλαδή που διαμορφώθηκε από το 1945 και εξής, με βάση χονδροειδή ψεύδη, αντιφυσικά δόγματα, απατηλούς μύθους και προκατασκευασμένα ιδεοληπτικά στερεότυπα, τα οποία ανακυκλώνουν έκτοτε, σε παγκόσμια κλίμακα – ουσιαστικά χωρίς αντίπαλο και αντίλογο – οι νικητές του 2ου παγκοσμίου πολέμου (και κατά βάσιν οι αφανείς, μεσανατολικής προελεύσεως, πάτρωνές των) μέσω των κολοσσιαίας ισχύος μηχανισμών μαζικής εξαπατήσεως που ελέγχουν, είναι η κατασκευή και διάχυση ψευδο-ηθικιστικών εμμονικών αντιλήψεων τις οποίες επιβάλλουν ως το αναγκαστικό γενικό νοηματικό υπερπλαίσιο στα πεδία ενδιαφέροντος και ερεύνης όλων ανεξαιρέτως των επιστημονικών κλάδων και περιοχών – και όχι μόνο εκείνων που από την φύση τους μοιάζουν πιο ασαφείς και άρα περισσότερο ευάλωτες στην ισοπεδωτική προπαγάνδα (των λεγομένων θεωρητικών, ανθρωπιστικών ή κοινωνικών επιστημών) αλλά ακόμη και των θεωρούμενων ως πιο στέρεων και σαφών, θετικών επιστημών. Τα περί ων ο λόγος ψευδοηθικιστικά υπερπλαίσια λειτουργούν συχνά ως ένας μόνιμος παράγων σιωπηρά συμπεφωνημένης προληπτικής αυτολογοκρισίας των επιστημόνων (τουλάχιστον όσων ενδιαφέρονται στοιχειωδώς για την ακαδημαϊκή τους καριέρα…), οσάκις τα πορίσματα των ερευνών τους συμβαίνει να αγγίζουν «επικίνδυνες» για τα θεμελιώδη μεταπολεμικά δόγματα γνωστικές περιοχές. Στο ιδιότυπα νεοσκοταδιστικό αυτό περιβάλλον αναφύονται αλλεπάλληλα ανορθολογικά συμπλέγματα και ταμπού που υπονομεύουν και ακυρώνουν την ίδια την έννοια της επιστημονικής γνώσεως και δεοντολογίας. Ένα από τα πλέον κοινότυπα στερεότυπα-ταμπού στο χώρο των επιστημών, εμπεδωμένo ως αποτέλεσμα πολυετούς οπτικοακουστικού σφυροκοπήματος, είναι η έννοια της κληρονομικότητος, η οποία έχει διαστρεβλωθεί και κακοποιηθεί με όσο καμία άλλη από τους ινστρούχτορες της μεταπολεμικής ψευδολογίας.
Μια πανάρχαια αντίληψη, που όσο και αν μοιάζει αυτονόητη, είναι σκοπίμως λησμονημένη, καθώς βρίσκεται στον αντίποδα των συγχρόνων εκμαυλιστικών πολιτικών και κοινωνικών θεωριών, είναι ότι, η πολιτική είναι ίσως η ανώτερη τέχνη της ζωής! Κύριο αντικείμενο της πολιτικής θα πρέπει να είναι η ζώσα πολιτεία. Περί της τέχνης αυτής και του αντικειμένου της, δηλαδή της πολιτείας, πρώτοι οι Έλληνες ήταν που στοχάστηκαν και μάλιστα συστηματικώς. Οι Έλληνες ήταν εκείνοι οι οποίοι ίδρυσαν τις πρώτες αυθεντικά πολιτικές κοινότητες, εντός των οποίων οι πολίτες είχαν ρόλους και μεταξύ τους συσχετίσεις που καθιστούσαν τις κοινότητες αυτές οργανικά διαρθρωμένες. Προτού οι Έλληνες σχηματίσουν πολιτικές οντότητες, υπήρξαν βέβαια πολλά κράτη που ήταν και μεγάλα και πολύ ισχυρά. Όμως τα κράτη αυτά δεν ήσαν Πολιτείες, αφού αποτελούνταν από υπηκόους-υποτακτικούς, όχι από πολίτες. Μια πολιτεία διαφέρει λοιπόν από το κράτος κατά τούτο κυρίως: ότι στηρίζεται κατά βάσιν στην αυτοσυνειδησία των πολιτών της και την οργανική σχέση τους προς την κοινότητα, κοινότητα αίματος και πνεύματος. Οι πρόγονοί μας, οι Έλληνες, όχι μόνον εισήγαγαν την έννοια της πολιτείας αλλά και φιλοσόφησαν περί αυτής και περί της πολιτικής τέχνης.[…]
Σε μία εποχή απολύτου ψυχοδιανοητικής συγχύσεως, αποπροσανατολισμού και διαστροφής όπως η σημερινή, μια εποχή κατά την οποία συστηματικώς διαστρεβλώνονται και τεχνηέντως δαιμονοποιούνται θεμελιώδεις διαχρονικές, έννοιες όπως: «έθνος», «φυλή», «καταγωγή», «κληρονομικότης» – έννοιες που αντιστοιχούν σε απτές και διαχρονικές φυσικές πραγματικότητες – μέχρι του σημείου εσχάτως να παρατηρείται το ακραίο φαινόμενο σε πολλές χώρες (κατά σύμπτωσιν, κυρίως Ευρωπαϊκές χώρες…) να ποινικοποιείται ακόμη και η απόπειρα προσεγγίσεως, διατυπώσεως ερμηνειών και αναγωγής ιστορικών και κοινωνικών φαινομένων στις έννοιες αυτές (που εμμέσως καθίστανται τοιουτοτρόπως περίπου απαγορευμένες), αξίζει να μελετήσουμε με προσοχή το παρακάτω διεισδυτικότατο – και πάντοτε θαυμαστά επίκαιρο – κείμενο του σπουδαίου Γάλλου διανοητού και συγγραφέως Γουσταύου Λεμπόν (Gustave Le Bon) με τίτλο «Η Ψυχή των Φυλών».
Ο Λεμπόν στο κείμενο αυτό, με την γνωστή μοναδική ενάργεια που τον διέκρινε, παρουσιάζει και αναλύει τις αιώνιες αυτές πραγματικότητες, από την γνώση και την συνειδητοποίηση των οποίων έχει ατυχώς απομακρυνθεί, άρδην, η τρέχουσα μυωπική κατανόηση του παρηκμασμένου συγχρόνου «πολιτισμού», με τις συλλογικές αυταπάτες και τα ψεύδη που συστηματικώς καλλιεργεί και ανακυκλώνει μέσω της αντι-παιδείας και των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως), οδηγώντας την λευκή ευρωπαϊκή φυλή και όλα τα ευρωπαϊκά έθνη – μεταξύ των οποίων ασφαλώς και το ελληνικό έθνος – σε έναν προδιαγραφόμενο βιολογικό και ιστορικό όλεθρο![…]
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]
