Περὶ προϋποθέσεων πολιτικῆς συνεργασίας
Παρατηροῦν οἱ ἀναγνῶσταί μου ὅτι πλέον σπανίως γράφω ὁ ἴδιος· κατὰ καιροὺς ἐν τούτοις ἔχω γράψει σχόλια ἀλλοῦ, μάλιστα δὲ στὴν ἱστοσελίδα τῆς ΦΛΕΦΑΛΟ (Φοιτητικῆς Λέσχης τῆς Φανταστικῆς Λογοτεχνίας).
Θὰ γίνουν ἐφ᾿ ἑξῆς ἀναρτήσεις κάποιων ἐξ ἐκείνων, ξεκινώντας ἐδῶ μὲ βραχύ τι σχόλιον ἐντὸς νήματος, ὅπου προσφάτως γνωστὸς κοπρογράφος προβοκάτωρ μοῦ ἐπετέθη ἐξ ἀφορμῆς τῆς τελευταίας μου ὁμιλίας τῆς 24ης Μαρτίου κατόπιν εὐγενοῦς προσκλήσεως τοῦ «Ἱεροῦ Λόχου», ἐπειδὴ ὑποτίθεται πὼς ἡ μετὰ δεδηλωμένων χριστιανῶν συνεργασία μου συνιστᾷ, κατὰ τὸν θλιβερὸν ἐκεῖνον παρενδυσιακὸν λασπολόγον, ποὺ μονίμως ὑποδύεται ποικίλους καὶ διαφόρους ῥόλους κατὰ τὸ δοκοῦν, … ἰδεολογικὴν ἀσυνέπειαν.
Πέραν τοῦ ὅτι κατὰ τὰ τελευταῖα λεπτὰ τῆς ἐπιδίκου ὁμιλίας μου ἀκριβῶς περιγράφω ὅτι ὡς κυριώτατον προσὸν καὶ προϋπόθεσιν ἀποδοχῆς συναγωνιστῶν κρίνω τὸν χαρακτῆρα καὶ τὴν ἐντιμότητα (κριτήριον τὸ ὁποῖον, ὅπως καὶ εἰς τὸ (δ΄) τοῦ παρατιθεμένου σχολίου μου ἐπισημαίνω, θὰ ἀπέκλειε καὶ ἄτομα φέροντα καὶ τὸ ἓν ἀκόμη χιλιοστὸν τοῦ φορτίου φαυλότητος τοῦ ὑποκρυπομένου σχολιαστοῦ, ἀκόμη καὶ ὡς συνομιλητάς), ἡ κατὰ τὸν τρόπον καὶ τὸ ἁπτὸν βίωμα ἐντιμότης ἐπίσης ἐνέχεται ὡς ἐσωτερικὴ ταὐτοποίησις καὶ ἑνὸς ἑκάστου δηλοῦντος τὴν α΄ ἢ τὴν β΄ πνευματικὴν κατεύθυνσιν· δηλονότι τὸ πρώτιστον εἶναι τὸ ἐσωτερικὸν καθεστὼς καὶ ἡ ποιότης, ὄχι ἁπλῶς αἱ μεγαλόστομοι ἐπικλήσεις διαφόρων «φανατικῶν Ἑλλήνων»…
Ἡ ἐκ τῶν πραγμάτων ἐπιβαλλομένη πολιτικὴ συνεργασία τῶν ἐντίμων μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἐθνικιστῶν δὲν προσκρούει εἰς τὴν ἰδιαιτέραν ἰδεακὴν ἀπόκλισιν καὶ ἀπόχρωσιν συλλογικοτήτων ἀλλὰ κυρίως καὶ πρὸ παντὸς εἰς τὴν ἀνεπάρκειαν διαυγοῦς χαρακτῆρος καὶ ἐνδομύχου ἁγνότητος καὶ αὐθεντικότητος προθέσεων πλείστων, οἱ ὁποῖοι καὶ δὲν πρόκειται ὑφ᾿ ἡμῶν, πάντως, νὰ γίνουν ἀποδεκτοί, ἀσχέτως πινακίδων καὶ ἰδεολογικῶν ἐπικλήσεων – τῶν ὁποίων τυγχάνουν παντελῶς ἀναντίστοιχοι καὶ ἀνάξιοι!
Κατωτέρω τὸ αὐτούσιον ἐκεῖ σχόλιόν μου· τὸ νῆμα σχολιασμοῦ εἶναι https://www.blogger.com/comment.g?blogID=3671210108045231187&postID=9127903798996861752&isPopup=true
27η Μαρτίου
Δὲν εἶχα πρόθεσιν τόσον συντόμως νὰ ἐπιστρέψω στὸν ἐδῶ σχολιασμό, ὅμως ὑποχρεοῦμαι εἰς τοῦτο, ὄχι ἐπειδὴ γνωστοῦ κέντρου ἀρουραῖοι ὑπονόμων ᾿ξεκίνησαν ἕνα θέμα ἐπειδὴ δέχομαι νὰ ὁμιλῶ πρὸ εἰκόνων κ.λπ. ἀλλά, κυρίως, ἐπειδὴ οἱ φίλοι μου Ἀχιλλέας, ἡ ἴδια ἡ Λέσχη καθὼς κι ὁ φίλτατος Ἴων Φ. δυστυχῶς ἀπέδωσαν ὑπερβολικῶς μεγάλην σημασίαν εἰς τὰς δια-βολὰς τοιούτου/τοιούτων ὑποχθονίων trollωκτικῶν…
Δὲν διαθέτω χρόνον διὰ πραγματείας· λακωνικώτατα λοιπόν:
α΄. Προσυπογράφω πλήρως τὸ ὑπὸ τοῦ Ἴωνος ἀνακληθὲν, “Οἱ θεοὶ ἢ εἶναι πατρώοι, γεννήματα τῆς φυλετικῆς ψυχῆς, ἢ δὲν ὑπάρχουν”. Ἂν ἀκούσητε λοιπὸν τὴν ὁμιλίαν μου, ὡς ἐκ τῆς ὁποίας ἐστήθη τὸ «κατηγορητήριον», ἀνεφέρθην κατ᾿ ἀρχὰς ἀκριβῶς εἰς τὴν κεντρικὴν διὰ τὴν κοσμικῶς καὶ ὀντολογικῶς ἔγκυρον ἵδρυσιν πόλεως/χωρίου σημασίαν τῆς πέριξ τοῦ Ἱεροῦ ἐπικεντρώσεώς της, Ἱεροῦ ἐνσαρκοῦντος τὸ Πνεῦμά μας, τὴν ψυχήν μας, τὴν φλόγα ποὺ φέρομεν· ἡ ἱερὰ αὐτὴ φλόγα, ἀποτελοῦσα τὴν ἰδίαν ἐν τῷ βάθει ταὐτότητα, πρέπει νὰ εἶναι ἡ καρδιὰ τῆς Πόλεως, ἄλλως θὰ πρόκειται περὶ ἀψύχου οἰκισμοῦ.
β΄. Τὸ ἂν τοῦτο γίνεται ἐπιτυχῶς ἢ ὄχι δὲν ἐξαρτᾶται κυρίως ἐξ ὀνομάτων κι ἐπιφανειακῶν ἐπικλήσεων οὔτε ἐκ δογμάτων καὶ ἱερῶν βιβλίων ἀλλὰ ἐκ τοῦ βαθμοῦ αὐθεντικότητος τῆς συλλήψεως καὶ τῆς πραγματώσεως. Ἡ σύλληψις αὕτη ἦτο ζῶσα καὶ εἰς τὸν Ἀχιλλέα, ὑπεράνω τοῦ ὑπερκεφαλικοῦ κέντρου τοῦ ὁποίου ἀναδύεται ἡ Ἀθηνᾶ εἰς τὸ Α΄ τῆς Ἰλιάδος, ἀλλὰ καὶ εἰς τοὺς μαχομένους Ἕλληνας τοῦ προσφάτου Βορειοηπειρωτικοῦ Ἔπους, οἵτινες ἔβλεπον τὴν ὑπέρμαχον στρατηγὸν πρωτοστατοῦσαν: Δὲν πρόκειται περὶ παραισθήσεων ἀλλὰ περὶ ὑπεραισθήσεων, δραματικῶν αἰσθητοποιήσεων τῆς φυλετικῆς ψυχῆς κατὰ τὴν ἐναργέστατα βιουμένην καὶ συνδιαμορφουμένην κοσμικὴν δυναμικήν. Ἡ δὲ βίβλος καὶ τὰ λοιπὰ ὑπό τινων ἀναφερόμενα ἐν προκειμένῳ ἦτο καὶ εἶναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ἀδιάφορος καὶ πραγματικῶς ἀσυσχέτιστος.
γ΄. Ἡ Ἡρακλείτειος ὀπτική μου εἶναι τελείως ξένη πρὸς σημιτικοῦ τύπου θρησκευτικὴν μισαλλοδοξίαν ἢ φανατικὴν διάθεσιν “προσηλυτισμοῦ”! Ἡ ἐν Ἑλλάδι θρησκευτικὴ κατάστασις εἶναι περίπου δεδομένη καὶ ἐν μεγάλῃ κλίμακι μὴ ἀναστρέψιμος – τὸ δὲ κρίσιμον δι᾿ ἐμὲ ζήτημα εἶναι ἡ ψευδότης ἢ ἡ ἐντιμότης κι εὐθυκρισία. Προτιμῶ χίλιες φορὲς ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν μίαν βιωματικὴν κι ἐσωτερικὴν προσέγγισιν τῆς Ὀρθοδοξίας, μὲ ἐθνικιστικὸν πρόσημον, καὶ ἐφ᾿ ὅσον εἶναι εὐθυκρινὴς κι ὄχι εὐτελὴς ἐθνικοφρονίστικη πλαστικοποιημένη συνταγὴ τύπου “Πατρὶς, θρησκεία, οἰκογένεια”, ποὺ μοῦ προξενοῦν ανυπόφορον ἀλλεργίαν κι ἀηδίαν, ἀπὸ στόκους ἀκροδεξιοῦ ἢ καὶ θλιβερῶς ἀπνευματίστου κι ἐπιφανειακοῦ “δωδεκαθεϊστικοῦ” καὶ τὰ τοιαῦτα τύπου. Δὲν δύναμαι δὲ ν᾿ ἁπλώσω τὸ χέρι μου καὶ μαγικῶς νὰ τραβήξω τὸν α΄ ἢ τὸν β᾿ καὶ εἰσαγάγω ἐκεῖ ἀκριβῶς ὅπου ἐγὼ εὑρίσκομαι: Ἑκάστου ἡ ἀφετηρία εἶναι κατ᾿ ἀνάγκην ἡ παροῦσά του κατάστασις.
δ΄. Τέτοιου τύπου συζητήσεις θὰ ἔπρεπεν ἐξ ὑπαρχῆς νὰ ἀποκλείουν ἄτομα τοξικότητος καὶ ῥυπαρότητος ἴσης ἔστω καὶ πρὸς τὸ χιλιοστὸν ἐκείνης τοῦ γνωστοῦ ἀτόμου, ἐξ ὑποβολῆς/διαβολῆς τοῦ ὁποίου προεξετάθη ἡ συζήτησις. Ἄρα δὲν θἄπρεπεν ἐδῶ κἂν νὰ εἶχε ξεκινήσει συζήτησις ὑπ᾿ αὐτοὺς τοὺς ὅρους!
Ἔρρωσθε.
Στέφανος Γκέκας
