«Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει» – μια φράση που απέδιδε κάποτε την επαναστατικότητα και τον αυθορμητισμό των Ελλήνων, μια φράση η οποία στις μέρες μας μοιάζει κενή περιεχομένου. Γεγονότα τα οποία μόλις λίγα χρόνια νωρίτερα θα ξεσήκωναν θύελλα αντιδράσεων, σήμερα, στην καλύτερη περίπτωση, θα κάνουν τον διαδικτυακό αναγνώστη να σταματήσει να διαβάζει τις ειδήσεις που αναφέρονται σ’ αυτά. Οι Έλληνες έχουν πλέον μεταλλαχθεί, καθιστάμενοι άνευρος και παθητικός λαός.
Στην εκφυλιστική αυτή διαδικασία κεντρικό ρόλο διαδραματίζουν τα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως), που συντελούν στην διαδικασία αποβλακώσεως, μαλθακοποιήσεως και αφελληνισμού των Ελλήνων χωρίς σοβαρές αντιστάσεις.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν δύο πρόσφατες «ειδήσεις» που προβλήθηκαν στις μεγάλες ειδησεογραφικές ιστοσελίδες:
- Ο εορτασμός των γενεθλίων (με τούρτα και κεράκια) της Φαρλί. Δεν ξέρετε ποια είναι η Φαρλί; Μα είναι η …σκυλίτσα του Στέφανου Κασσελάκη!
- Ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης κάνει σκέιτ φορώντας αντίστοιχο καπέλο προκειμένου να μιλήσει στους νέους για το youth-pass…
Είναι όμως αυτή η αποκαρδιωτική εικόνα αντιπροσωπευτική της συγχρόνου Ελλάδος εν συνόλῳ; Δυστυχώς, για ένα μεγάλο μέρος του ελλαδικού πληθυσμού είναι όντως αντιπροσωπευτική! Δεν αξίζει όμως να την αποκαλούμε Ελλάδα, παρά μάλλον Γραικυλία, χώρα της φιγούρας, του ενδοτισμού, της μεταπολιτευτικής πλαδαρότητος και του αριστερού-δεξιού ανθελληνισμού.
Υπάρχει όμως και μία άλλη Ελλάδα, μία Ελλάδα η οποία όχι μόνο παθητικά αντίκειται σ’ αυτή την παρακμή αλλά συχνότατα και επιδεικνύει λάμψεις αριστείας, οι οποίες συνήθως μένουν αθέατες κι άγνωστες στο ευρύ κοινό.
Ένα πεδίο στο οποίο η σύγχρονη Ελλάδα αρίστευσε και συνεχίζει να αριστεύει είναι οι δρόμοι υπερ-αποστάσεων (ultrarunning). Λίγοι γνωρίζουν, έξω από κύκλους δρομέων, την ύπαρξη αγώνων 100 χιλιομέτρων, 24 ωρών, 48 ωρών ακόμα και εξαημέρου και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν ότι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες τα παγκόσμια ρεκόρ κατέχονται από έναν Έλληνα δρομέα, τον Γιάννη Κούρο, τα περισσότερα από τα οποία παραμένουν ακατάρριπτα. Ο ίδιος, σε μεγάλη ηλικία πλέον, παραμένει μοναδικό πρότυπο δρομέως-διανοητού, με το βιβλίο του “Το εξαήμερο του αιώνα” να αποτελεί μνημείο της φιλοσοφίας του αθλητισμού.
Προ ολίγων ημερών ένας νεώτερος Έλληνας δρομέας, ο από το Αγρίνιο καταγόμενος Φώτης Ζησιμόπουλος, διήνυσε 292χλμ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα 24 ωρών, σημειώνοντας μία από τις καλύτερες επιδόσεις όλων τον εποχών στο συγκεκριμένο αγώνισμα και κατακτώντας το αργυρό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στην μακρινή Ταϊπέι. Το αθλητικό αυτό επίτευγμα απέδειξε ότι το φαινόμενο “Κούρος” δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε μεμονωμένο αλλά αποτελεί έκφανση ενός αγωνιστικού και ηρωικού πνεύματος που διαπερνά την ελληνική ιστορία από τα αρχαία χρόνια και τους θρυλικούς ημεροδρόμους, φθάνοντας ώς τις μέρες μας.
Ένα τέτοιο αγώνισμα απαιτεί την εσωτερική υπέρβαση! Είναι όμως το ίδιο πνεύμα αγωνιστικότητος και αυθυπερβάσεως το οποίο εκατό χρόνια πριν έλαμπε στους επαναστατικούς-απελευθερωτικούς αγώνες των Ελλήνων, το οποίο σήμερα βρίσκει ενίοτε έναν τρόπο εκφράσεως στο πεδίο του αθλητισμού.
Δυστυχώς, ο άθλος του Φώτη Ζησιμόπουλου έλαβε (όπως ήταν αναμενόμενο) μηδενική δημοσιότητα στα μ.μ.ε.! Η νεοελλαδική γραικυλία ενδιαφέρθηκε περισσότερο για την σκυλίτσα του Κασσελάκη και τα γενέθλιά της και για το σκέιτ αισθητικής καπέλο του Κούλη… Οι δε αθλητικές ειδήσεις συνήθως επικεντρώνονται στον γνωστό Νιγηριανό-“freak” μπασκετμπολίστα…
Αθλητικά ανδραγαθήματα σαν το τελευταίο του Ζησιμόπουλου, παρ᾿ ότι μένουν στην αφάνεια, δίδουν εν τούτοις κουράγιο σε όσους Έλληνες επιμένουν να ανθίστανται, καθώς στηρίζουν μίαν ελπίδα:
Ότι η ουσία της Ελληνικότητος δεν έχει ολότελα εκλείψει, ότι δεν έχουν ακόμη τα πάντα χαθεί…