Ἡ προδοτικὴ Μεταπολίτευσις ἔχει ἑδραιωθῆ ἐπὶ μεγίστων ψευδῶν καὶ Προδοσιῶν· ὅπως δὲ ἡ ῥίζα της, ἔτσι ἀκριβῶς εἶναι κι οἱ καρποί της: Νέα ψεύδη συνεχῶς ἐπισωρεύονται ἐπὶ τῶν παλαιῶν ποὺ ξεφτίζουν, νέαι ἀλλεπάλληλοι Προδοσίαι συντηροῦν, συμπληροῦν κι ἐπιρρωνύουν παλαιάς, ἡ δὲ οἵα προσποιητὴ «ἀνανέωσις» προσώπων δὲν ἀποτελεῖ τι ἄλλο ἢ περιοδικὴν ἐπανενσάρκωσιν τῆς παλαιᾶς Σήψεως εἰς καινοφανῆ ἔκδοχα τοῦ παλαιοῦ φυράματος, ἴσως μὲν «ἀνανεωτικὰ» ὡς περισσότερον ἐξωφθάλμως, ἀπροκαλύπτως καὶ ὠμῶς ἐκπροσωποῦντα τὴν Σῆψιν, ὅμως τῶν ὁποίων σταθερῶς ἡ ἰσχὺς καὶ τὸ κράτος ἀπαρεγκλίτως εἶναι ὑπαρξιακῶς συνυφασμένα πρὸς τὴν ὁλικὴν καὶ εἰδικήν, γενικήν τε καὶ κατὰ τὰ μέρη σύγχυσιν καὶ ἀποπροσανατολισμόν, ποὺ μάλιστα κατ᾿ ἀνάγκην γίνονται ὁλονὲν καὶ χονδροειδέστερα: Εἰς τὸ εὐαγὲς τοῦτο ἔργον ἔχουν τὴν συμπαράστασιν τῶν προδοτικῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, χαίρουν δ᾿ εὐγνωμόνως καὶ τῆς ὑψηλῆς ἐπιστασίας τῶν παγκοσμίων Κέντρων τοῦ Συστήματος, ἐμφανῶν τε καὶ ἀφανῶν.
Παρουσιάζομεν σήμερον ἐκ νέου τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπὸ ἐτῶν ἔχουμε συγκεντρώσει περὶ τῆς Μεγάλης Προδοσίας τοῦ 1974, ἥτις καὶ ἀπετέλεσεν τὴν ἀναγκαίαν σκηνοθεσίαν τῆς ἐπανόδου τῶν ἐπαγγελματιῶν βρυκολάκων τῆς Πατρίδος ὅπως τὴν εἶχον ἀπὸ ἐτῶν ἤδη φαντασθῆ κι ἐκφράσει διάφοροι καὶ δὴ ἐξόχως οἱ Κ. Καραμανλῆς καὶ Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου (ὁ τελευταῖος διὰ σειρᾶς ἄρθρων του εἰς ἀμερικανικὸν περιοδικόν, καθὼς πρὸ 45 περίπου ἐτῶν εἶχεν ἀποκαλύψει ὁ «Ἐλεύθερος Κόσμος»).
Ἡ κατάχωσις τῶν στοιχείων καὶ μαρτυρίων τῆς Προδοσίας ὑπῆρξεν ἀνέκαθεν θεμελιώδης διὰ τὴν ὑπόστασιν τῆς Μεταπολιτεύσεως: Ἤδη πρὸ τῆς παρελεύσεως διμήνου ἀπὸ τῆς ἐπανόδου τοῦ μιαροῦ Δημοκρατικοῦ Θιάσου ἀντικατεστάθησαν τὰ στελέχη τῶν ἐν Κύπρῳ σταθμευόντων ἑλληνικῶν στρατιωτικῶν τμημάτων, κατὰ δὲ τὴν 15ην Σεπτεμβρίου διετάχθησαν τὰ ἄρτι ἀφιχθέντα στελέχη ὅπως συντάξωσιν ἐκθέσεις περὶ τῶν κατὰ τὴν εἰσβολὴν καὶ πρὸ ταύτης διαδραματισθέντων, τὰ ὁποῖα βεβαίως ἐκεῖνοι δὲν ἠδύναντο καθόλου νὰ γνωρίζουν!!! Καὶ οὐ μόνον τοῦτο ἀλλὰ διετάχθη καὶ ἡ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ τῶν παλαιῶν ἐκθέσεων, τῶν ὑπὸ τῶν αὐτοπτῶν καὶ αὐτουργῶν μαρτύρων συνταχθεισῶν…
Μετ᾿ οὐ πολὺ ἐκρίθη πὼς «δὲν ἐνδείκνυται ἡ ἐξέτασις τοῦ Φακέλλου τῆς Κύπρου, ἐπειδὴ αἱ πληγαὶ εἰσέτι νωπαί» – δῆθεν βεβαίως ἀλλὰ πράγματι ἐπειδὴ ἂν ἐκεῖθεν ἐξήρχετο ἡ ἀκεραία ἀλήθεια, οἱ τότε πρωταγωνιστοῦντες «μεσίαι» καὶ «ἐθνοσωτῆρες» δὲν θὰ ἐχώρουν πουθενὰ ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἡλίου! Καὶ ἀκόμη ἐπειδὴ τότε βεβαίως οἱ μάρτυρες καὶ τὰ στοιχεῖα καὶ μαρτύρια ἦσαν ζῶντα καὶ νωπά, συνεπῶς ἡ ἀγνόησις καὶ διαστρέβλωσίς των ἀδύνατος!
Ἐνθυμοῦμαι ὡς ἔφηβος κατόπιν νὰ βαίνουν οἱ αἰσχροὶ ἐκεῖνοι προδόται ἀπὸ ἐκλογῆς εἰς ἐκλογὴν ἑκάστοτε ἀνανεοῦντες τὴν ὑπόσχεσίν των περὶ «ἀνοίγματος τοῦ Φακέλλου» – διὰ νὰ τὸ λησμονήσουν ἀμέσως μετὰ τὰς ἐκλογὰς καὶ μέχρι τῶν ἑπομένων πάλιν, κατὰ τὸ κλασσικὸν πολιτικάντικον ἔθος! Βεβαίως, καὶ παρ᾿ ὅτι ἔχουν καταστρέψει ὅσα στοιχεῖα ἠδυνήθησαν κατὰ τὴν πορείαν, τρέμουν ἀκόμη εἰς τὴν ἰδέαν «ἀνασύρσεως τῶν πτωμάτων» ἐκ τῶν καταγωγίων τῶν ἀνακτόρων τους, ἐφ᾿ ᾧ καὶ κάποτε προσεποιήθησαν πὼς δῆθεν διερευνήθη ἡ ὑπόθεσις, ὥστε κατὰ τὸ δυνατὸν νὰ ἐκτραπῇ ἢ ἀναβληθῇ ὁ οἷος κίνδυνος πραγματικοῦ ἀνοίγματος! Ὅταν δὲ τῷ 2008 ἀπηυθύνθη εἰς τὴν κυβέρνησιν τοῦ (στρομβουλοῦ) Κ. Καραμανλῆ αἴτημα πραγματικοῦ ἀνοίγματος τοῦ φακέλλου μετὰ πλέον ἤδη 34 ἔτη, τότε ἀπήντησεν ἐκ μέρους της ὁ ὑφυπουργὸς Ἐθνικῆς Ἀμύνης Κ. Τασούλας (νῦν Πρόεδρος τῆς Βουλῆς) πὼς «οἱ τότε (1974) ὑπάρξαντες λόγοι ἀναστολῆς τοῦ ἀνοίγματος ἐξακολουθοῦν νὰ ὑφίστανται» – ΔΙΧΩΣ ΕΝ ΤΟΥΤΟΙΣ ΝΑ ΚΑΤΟΝΟΜΑΖῌ ΤΟΥΣ ΤΟΙΟΥΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ!!!
Ἀλήθεια κ. Τασούλα, ποιοὶ ἀκριβῶς εἶναι αὐτοὶ οἱ λόγοι;;;
Καὶ βεβαίως δὲν περιμένω οὔτε ἀπὸ ἄλλα ἀνδρείκελα οὔτε καὶ ἀπὸ τὸν κ. Τασούλαν νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ, διότι τὰ ἀνδρείκελα συνηθίζουν μόνον νὰ συνομιλοῦν μὲ ἀνδρείκελα: Ὅμως ὅποιος διεξέλθῃ τὰ ὑπάρχοντα ἀδιάσειστα στοιχεῖα δὲν ἔχει πλέον τὴν παραμικρὰν ἀμφιβολίαν διὰ τοὺς πραγματικοὺς λόγους τῆς συνωμοτικῆς συγκαλύψεως ὑπὸ τοῦ συνόλου κομματοσυμμοριακοῦ φάσματος (καὶ ὄχι πολιτικοῦ, διότι ὁ δημοκρατικὸς Θίασος δὲν ἔχει καμμίαν ἀληθῆ σχέσιν μὲ τὴν Πολιτικὴν ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν ἐκτροπὴν καὶ ἀποτροπήν της!).
Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς καλέσω νὰ βρῆτε τὸν χρόνον καὶ νὰ μελετήσητε λεπτομερῶς τὰ συλλεγέντα στοιχεῖά μας (παλαιὰ καὶ νέα) ἐπὶ τοῦ κεφαλαιώδους σημασίας τούτου ζητήματος.
Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ῥίψει τὴν Ἑλλάδα εἰς μίαν ἀβυσσαλέαν περιδίνησιν, διὰ τῆς συνθέτου ἐκείνης πρωταρχικῆς των Προδοσίας ἐγκαθίδρυσαν τὴν καθολικὴν Σῆψιν καὶ Φαυλοκρατίαν, ἐκ τῆς ὁποίας δὲν φαίνεται ἀνθρωπίνως δυνατὴ ἡ ἔξοδος, καθ᾿ ὅσον τὰ πλήθη ἄγονται καὶ φέρονται καὶ καταθρυμματίζονται εἰς μίαν τὰ πάντα βαρύνουσαν χθαμαλότητα, ἐξασφαλίζουσαν διὰ τῆς ἀδρανοῦς της πλαστικότητος καὶ ἠλιθιότητος τὸ ὀλέθριον status quo τοῦ κράτους τῶν φαύλων καὶ γελοίων ἀνθυπομειόνων – εἰς ἀέναον ἐπαλήθευσιν τοῦ προφητικοῦ ῥήματος: «Ἡ Δημοκρατία δὲν ἔχει ἀδιέξοδα, διότι δὲν νοοῦνται κἂν τοιαῦτα ἐν Δημοκρατίᾳ: ἡ Δημοκρατία ἤγουν δὲν ἔχει ἐξόδους – διότι ἡ Δημοκρατία ΕΙΝΑΙ ἀδιέξοδον!»
Εἰς τὴν ἐπανάκλησίν μου τῶν προηγουμένων μου ἐπετειακῶν ἀναρτήσεων θὰ ἤθελα μόνον ἐδῶ νὰ ὑπογραμμίσω ἢ προσθέσω ὀλίγα τινα – καὶ ξεκινῶ μὲ ἕνα ἀπόσπασμα ἐκ τῶν παλαιῶν περιεχομένων τῆς συλλογῆς μας:
« … Ο Μανώλης Κεφαλογιάννης, παλιός υπουργός της ΕΡΕ και της Ν.Δ., σε επιστολή του προς τον Αραπάκη (27.6.1996) έγραψε ότι «θυμούμαι πολύ καλά τη συνάντηση την οποία είχαμε την 31η Ιανουαρίου του 1974, όταν με καλέσατε ως αρχηγός Ναυτικού για να μου εκφράσετε την επιθυμίαν σας να μεταφέρω εις τον κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή τις προθέσεις σας για πολιτική αλλαγή. Ζωντανή παραμένει εις την μνήμη μου η συζήτηση την οποίαν είχαμε τότε. Συγκεκριμένα, μου είπατε: “Η πρόθεσίς μου είναι να προχωρήσω σε πολιτική αλλαγή, για να αποκαταστήσω την Δημοκρατία, αλλά χρειάζεται προσοχή. Η αλλαγή πρέπει να γίνει διά των Ενόπλων Δυνάμεων, για να μη χυθεί αίμα”. Αμέσως σας απάντησα: “Αυτό θέλουμε και εμείς, και προ παντός να μη χυθεί αίμα”».
Ο Καραμανλής είχε δεχθεί με θετικό τρόπο τις προθέσεις του Αραπάκη, γι’ αυτό στις 16 Ιουλίου, μία μέρα μετά την εκδήλωση του στρατιωτικού πραξικοπήματος στην Κύπρο, απευθύνθηκε με φιλικό τρόπο «προς τας Ενόπλους Δυνάμεις της χώρας», τονίζοντας ότι επιβαλλόταν «η αποκατάστασις της δημοκρατικής ομαλότητος» στην Ελλάδα και την Κύπρο και γι’ αυτόν τον σκοπό ετίθετο «εις την διάθεσιν της χώρας».
Ο Καραμανλής κατέληξε λέγοντας: «Η Ιστορία διδάσκει ότι αι εθνικαί κρίσεις οδηγούν συνήθως σε συμφορές. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που μια εθνική κρίσις ημπορεί να αφυπνίσει τας συνειδήσεις και να γίνει αφετηρία μιας πολιτικής και ηθικής αναγεννήσεως ενός λαού. Εύχομαι και ελπίζω ότι κατά τον ευλογημένον αυτόν τρόπο θα τερματισθεί η σημερινή περιπέτεια του Εθνους».
Την Τρίτη 23 Ιουλίου, το πρωί, η πρόταση του Αραπάκη για σχηματισμό πολιτικής κυβέρνησης έγινε αποδεκτή από τους στρατηγούς Μπονάνο, Γαλατσάνο και τον «Πρόεδρο της Δημοκρατίας» Φ. Γκιζίκη, όπως και από τον πτέραρχο Παπανικολάου. …»
Ἐκ τῆς αὐτῆς παραπομπῆς καὶ ἐκ συν/ξεως τοῦ Δ. Ἰωαννίδη – ὁ ὁποῖος ὅμως ἐπίσης ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ διὰ τῆς παθητικότητός του κατὰ τὰς κρισιμωτάτας στιγμὰς οὐδὲν ἔπραξε πρὸς ἀποτροπὴν τῶν προδοσιῶν τῶν συνεργατῶν του ποὺ ὁ ἴδιος καταγγέλλει, καίτοι ἠδύνατο:
«Μας πρόδωσαν, δεν το κρύβω, οι αρχηγοί των γενικών επιτελείων και ο Γκιζίκης. Οπως πληροφορήθηκα εκ των υστέρων οι τρεις αρχηγοί μαζί με τον Μπονάνο και τον Γκιζίκη, συναντήθηκαν και αποφάσισαν να μην έρθουν σε αντιπαράθεση με την Τουρκία, ενώ ο Αραπάκης διέταξε τα υποβρύχια να γυρίσουν πίσω και ο Παπανικολάου να μη σηκωθεί ούτε ένα αεροπλάνο. Στην συγκεκριμένη σύσκεψη, όπως ενημερώθηκα από τον αρχηγό του Στρατού αντιστράτηγο Γαλατσάνο, ο Αραπάκης πρότεινε κι οι άλλοι συμφώνησαν να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς.»
Πράγματι, δύο ὑποβρύχια ἐκ τῶν 4 ὑπερσυγχρόνων γερμανικῶν ποὺ μόλις εἴχομεν προμηθευθῆ ηὑρέθησαν κάτωθεν τῆς τουρκικῆς ἀποβατικῆς νηοπομπῆς (εἰς τὰ ἀνοικτὰ τῆς Κηρυνείας), ἕκαστον φέρον 13 (δεκατρεῖς!!!) τορπίλας – καὶ τότε ὁ μιαρὸς ἐκεῖνος προδότης Ἀραπάκης, ὅστις πρωταγωνιστικῶς μάλιστα (βλ. ὡς ἄνω καὶ κατωτέρω) συνωμότει μετὰ τῶν λοιπῶν πρὸς ἐπαναφορὰν τοῦ δημοκρατικοῦ ἑσμοῦ, τὰ διέταξεν ν᾿ ἀνακρούσουν πρύμναν οὐδὲν πράττοντες, ὥστε οἱ Τοῦρκοι νὰ φθάσουν εἰς Κύπρον πρὸς ὁλοκλήρωσιν τοῦ σχεδιασθέντος ὀλεθρίου των ἔργου – ὅμως σωτηρίου διὰ τὰ δημοκρατικὰ Βαμπίρ, τῶν ὁποίων σήμερα πλέον οἱ ἐπίγονοι ἀνοικτὰ ἐπιλαμβάνονται πλέον τῆς ἐθνοτικῆς καθάρσεως τῶν ἠλιθίων ἰθαγενῶν διὰ τῆς ἀντικαταστάσεώς των ὑπὸ ἀφροαραβικῶν μαζῶν, ὅπως καὶ ὁ πρώην ἐπίτροπος τῆς Καλλεργείου ψευδωνύμου «Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως» Δημ. Ἀβραμόπουλος εὐθέως διεκήρυσσεν – πρὸς καταπολέμησιν καὶ πάταξιν τοῦ «νατιβισμοῦ», ἤγουν τοῦ ἐγγενοῦς ἐθνοτικοῦ στοιχείου, κατὰ τὴν ἔκφρασιν τῆς Ἰπεκτσιστεφοῦς δυναστείας τῆς μακαρίας Καραμπουζουκίας!!!
Ὁ «κύριος» ἐκεῖνος, λοιπόν, ἀρχηγὸς τοῦ ΓΕΝ καὶ εἰς ἐπιβράβευσιν τοῦ ἀρχιπροδοτικοῦ του ῥόλου οὐ μόνον μηδαμῶς ὑπὸ τῆς διαβοήτου ἀλλοπροσάλλου «ἀποχουντοποίησης» ἐθίγη ἀλλὰ μάλιστα καὶ διετηρήθη ὡς ἀρχηγὸς ΓΕΝ μέχρι τῆς 8ης Ἰανουαρίου 1975 – ὁ δ᾿ ἕτερος “Καππαδόκης”, ὁ Παπανικολάου (ἀρχηγὸς ΓΕΑ), διετηρήθη μέχρι τῆς 25ης Ἰανουαρίου 1975!!! Οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐπλούτισαν ἀμυθήτως παρασιτοῦντες ὡς “μεσάζοντες” διὰ τὰς προμηθείας τῶν Ε.Δ., δαψιλῶς ἐπιδρέποντες τὰ δέοντα ἐν τῷ κράτει τῆς ἀπολύτου Προδοσίας ποὺ εἶχον οἱ ἴδιοι προωθήσει!!!
Ὁ δὲ ἀνεκδιήγητος ἐκεῖνος παθητικὸς παραστάτης τοῦ Θιάσου, ὅστις καὶ τὸν ὥρκισε, ὁ πρόεδρος Φαίδων Γκιζίκης, παρέμεινεν εἰς τὴν θέσιν του μέχρι 18ης Δεκεμβρίου 1974, ἕνα μῆνα ἀφ᾿ ὅτου ἡ προδοτικὴ Ν.Δ. εἶχε κατὰ κράτος (54 %) κερδίσει διὰ τῶν προδοσιῶν καὶ μηχανορραφιῶν αὑτῆς τε καὶ τῶν λοιπῶν πρωταγωνιστῶν καὶ πρωτοπιονίων τὰς ἐκλογὰς σχηματίσασα νέαν κυβέρνησιν (κατόπιν ἐκείνης τῆς σαρκαστικῶς κληθείσης … «κυβερνήσεως ἐθνικῆς ἑνότητος», ποὺ ὥρκισεν ὁ ἐπίορκος Φαἰδων Γκιζίκης…) τὴν 17ην Νοεμβρίου (!) 1974… Μάλιστα οἱ στενώτατοι συνεργάται τοῦ ταξιάρχου Δημ. Ἰωαννίδη (κατά τινας … Ἰωαννίτου!) Πηλιχὸς καὶ Παλαΐτης προσελήφθησαν ὑπὸ τοῦ γνωστοῦ (ῥοζαλίζοντος…) πράκτορος τῆς διαχρονικῶς πλέον ὑπούλου ἀνθελληνικῆς (καὶ ἀντι-εὐρωπαϊκῆς ἐν γένει) μεγάλης δυνάμεως –τῆς Μ. Βρεττανίας– Εὐαγγέλου Ἀβέρωφ, τοῦ ἀλήστου ἐκείνου μνήμης κυνηγοῦ τῶν “σταγονιδίων”, ὅταν ἐξεκλήριζε τὸ στράτευμα διώκων πάντα φορέα ἐθνικοῦ φρονήματος καὶ αἰσθήματος εὐθύνης διὰ συνοπτικῶν διαδικασιῶν καὶ γελοίων σκηνοθετημάτων, ὅπως ἐκεῖνο τὸ καταπτύστως προφασισθὲν καὶ δῆθεν ἀποσοβηθὲν “πραξικόπημα τῆς μπυτζάμας”…
Εἰς ἀποκαλυπτικήν του συνέντευξιν ὁ στρατηγὸς Ἰ. Κουτσογιάννης παραθέτει τὰ ἑξῆς στοιχεῖα, ποὺ ἔρχονται εἰς ἐπίρρωσιν πάρα πολλῶν ἀκόμη ὁμοίων μαρτυριῶν καὶ στοιχείων:
α΄. Κατ᾿ Ἀπρίλιον τοῦ 1974 ὁ Ἰωαννίδης διαβεβαιοῖ τρεῖς ἐκ στρατιωτικῶν ἐπωνύμους ὑπουργοὺς τῆς τότε κυβερνήσεως ὅτι ἡ παράδοσις τῆς ἐξουσίας εἰς τοὺς πολιτικοὺς θὰ ἐγίνετο περὶ τὰ τέλη Ἰουλίου μὲ ἀρχὰς Αὐγούστου τοῦ ἰδίου ἔτους!
β΄. Κατ᾿ Αὔγουστον 1973 συνηντήθη ὁ Κ. Καραμανλῆς μετὰ τοῦ ἀρχιραδιούργου ἀμερικανοεβραίου ὑπ. ἐξ/κῶν Henry Kissinger ἐν Παρισίοις – ἐκ νέου δὲ πάλιν καὶ παρουσίᾳ τώρα καὶ τοῦ Τούρκου πρωθυπουργοῦ Μπ. Ἐτσεβὶτ κατὰ Μάιον τοῦ 1974! Βραδύτερον ὁ Κ. Καραμανλῆς διεμαρτύρετο εἰς κατ᾿ ἰδίαν συνάντησίν του μετὰ τοῦ τελευταίου ἐν Ἑλβετίᾳ διατί, ἐν ᾧ εἶχον συμφωνήσει νὰ ἐπέμβουν οἱ Τοῦρκοι μέχρι τῆς ἐπιστροφῆς τῶν πολιτικάντηδων εἰς Ἑλλάδα, ἐξαπέλυσαν “ὡς οὐκ ἔδει” καὶ τὸν “Ἀττίλαν 2”, ἀφ᾿ οὗ ἤδη τότε εἶχεν ἀποκατασταθῆ εἰς Ἑλλάδα ἡ “πολυπόθητος” δημοκρατία!!! (Τὸ ἀπεκάλυψεν ὁ ἴδιος ὁ Μπ. Ἐτσεβὶτ εἰς σειρὰν συνεντεύξεών του τὸ θέρος τοῦ 1986 πρὸς ἐφημερίδα τῆς Κωνσταντινουπόλεως – καὶ οὐδέποτε διεψεύσθη ὑπὸ τοῦ Κ. Καραμανλῆ, προσεκτικῶς τηρήσαντος σιγὴν ἰχθύος!!!). (Ἀλλαχόθεν ἀναφέρεται τοὐλάχιστον μία ἀκὀμη μυστικὴ ἐν Παρισίοις συνάντησις Κ. Καραμανλῆ, ὅπου παρίστατο καὶ ὁ Μακάριος ἢ ἐκπρόσωπός του, πρβλ. καὶ συν/ξεις Νικ. Σαμψών.)
γ΄. Τὴν 30ὴν Ἰουλίου συνελήφθη ὁ ἐπίλαρχος (ταγματάρχης) Τσεντινέλ, διοικητὴς τουρκικῆς ἐπιλαρχίας ἁρμάτων, ὅστις ἀνακρινόμενος καὶ ἀναλύων τὴν σύνθεσιν τῆς μονάδος του, ἀφοῦ τῷ παρετηρήθη ὅτι δὲν ἀνέφερε καθόλου ἀντιαεροπορικὰ ὅπλα, ἀπήντησεν ὅτι δὲν μετέφερον τὰ ἀντιαεροπορικά των μέσα, διότι ὁ ἐπὶ κεφαλῆς τῆς ὅλης ἐπιχειρήσεως στρατηγὸς Ντεμιρὲλ τοὺς διεβεβαίου ὅτι ΔΕΝ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ – δηλαδὴ ἦτο ἑκατέρωθεν συμπεφωνημένον!!!
δ΄. Τὸ 1975 ὁ κατὰ τὴν ἀπόβασιν Τοῦρκος ὑπουργὸς Ἀμύνης Ἰσὶκ ἐν συνεντεύξει του πρὸς βελγικὴν ἐφημερίδα ἐδέχθη τὴν ἑξῆς ἐρώτησιν: “Πῶς ἀφήσατε κάπου ἕνα σῶμα στρατοῦ νὰ εἶναι ἐπὶ μακρὸν συνωστισμένον ἐντὸς ἐλαχίστου ἐμβαδοῦ – δὲν ἐφοβεῖσθο πανωλεθρίαν, ἐὰν αἴφνης ἐνεφανίζοντο ἑλληνικὰ ἀεροσκάφη;” – καὶ ἀπεκρίθη ὡς ἑξῆς: «Ἤμεθα ἕτοιμοι ν᾿ ἀποχωρήσωμεν ἀμέσως διακόπτοντες τὴν ἐπιχείρησιν ἂν παρ᾿ ἐλπίδα ἐνεφανίζοντο ἑλληνικὰ ἀεροσκάφη”!!!»
Καὶ πράγματι, ἡ πορεία τῆς εἰσβολῆς καὶ παρ᾿ ὅλην τὴν προδοτικὴν συνωμοσίαν ἦτο ἐπιεικῶς κακὴ μέχρι τῆς 22ας πρὸς 23ην Ἰουλίου καὶ ἡτοιμάζοντο ν᾿ ἀποχωρήσουν, τοῦ Ἐτσεβὶτ διαμαρτυρομένου πὼς δὲν εἶχον κατηρτισμένον σχέδιον ἀποχωρήσεως – ὁπότε καὶ ἦλθεν ὡς ἀπὸ μηχανῆς θεὸς διὰ τοὺς Τούρκους (καὶ διάβολος διὰ τὴν Ἑλλάδα…) ὁ Κ. Καραμανλῆς καὶ ἡ ἀνέλπιστος ἐκείνη καὶ ἀπίθανος ἐκεχειρία!!!
Θὰ προσθέσω ἐπίσης ὅτι κατ᾿ ἀποκαλυφθὲν ἔγγραφον τῆς Στάζι ἤδη ἀπὸ τοῦ Φεβρουαρίου 1974 ἐξετιμᾶτο βάσει διαρροῶν ἐκ δυτικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ὅτι παρεσκευάζετο μεγάλη σύντονος ἐνέργεια πρὸς ἐπαναφορὰν τῆς ἐν Ἑλλάδι δημοκρατίας!
Αἱ δ᾿ ἑλληνικαὶ καὶ ἑλληνοκυπριακαὶ ὑπηρεσίαι ἦσαν ἀπὸ μακροῦ ἐνήμεροι περὶ παρασκευαζομένης τουρκικῆς εἰς Κύπρον εἰσβολῆς· μάλιστα δ᾿ ἐνημερώθησαν σχετικῶς αἱ κυβερνήσεις Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, ὅπως ἐπίσης ὅταν ἡ ὑπὸ τὸν στρατηγὸν Ντεμιρὲλ 29η Μεραρχία (ἥτις καὶ εἰσέβαλε τὴν 20ὴν Ἰουλίου) ἔθεσεν τὴν 8ην Ἰουνίου 1974 τὸ προσωπικόν της εἰς ὑψηλὴν ἐπιφυλακὴν μετ᾿ ἀνακλήσεως ἀδειῶν κ.λπ. – καὶ πῶς ἀντέδρασεν εἰς τοῦτο ὁ Μακάριος;
Ἀντέδρασε πράγματι δραστικῶς – ὅμως πρὸς κατεύθυνσιν ἀκριβῶς ἀντίθετον τῆς φυσιολογικῶς ἀναμενομένης: Πρῶτον ἐμείωσεν τὴν θητείαν εἰς 14 μῆνας, μὲ συνέπειαν οἱ ἔμπειροι στρατιῶται καὶ χειρισταὶ ὅπλων ν᾿ ἀπολυθοῦν, προσέτι δὲ κατὰ δεύτερον διὰ θρασυτάτης του ἐπιστολῆς πρὸς Ἀθήνας τὴν 2αν Ἰουλίου, ἀπαιτῶν ἀνάκλησιν καὶ 650 ἀξ/κῶν τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς!!! Ἀφορμὴ ἐπικαλουμένη ὑπῆρξεν ἡ διαφωνία του ὡς πρὸς τὴν συγκεκριμένην ἐπιλογὴν 57 ΥΕΑ πρὸς ἐκπαίδευσιν ὡς ΔΕΑ (ἐφέδρων ἀξιωματικῶν) εἰς τὰς ἐν Ἑλλάδι σχετικὰς Σχολάς, ὅπως ἀκόμη γίνεται!
Βλέπε ἐπὶ παραδείγματι ἐδῶ:
«Η αφορμή για την επιτάχυνση των εξελίξεων δόθηκε την 1η Ιουλίου 1974, όταν το Υπουργικό Συμβούλιο της Κύπρου αποφάσισε την μείωση της στρατιωτικής θητείας σε 14 μήνες και του περιορισμού των ελλαδιτών αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς. Την επομένη, 2 Ιουλίου, ο Μακάριος με επιστολή του προς τον Έλληνα ομόλογό του στρατηγό Φαίδωνα Γκιζίκη κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση για ανάμιξη στις εναντίον του συνωμοσίες και αξίωνε να ανακληθούν στην Ελλάδα 650 ελλαδίτες αξιωματικοί, που υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά της Κύπρου.
Στην επιστολή του επεσήμαινε στον Γκιζίκη:
«…Θλίβομαι κύριε πρόεδρε, διότι ευρέθην εις την ανάγκην να είπω πολλά δυσάρεστα δια να περιγράψω εις αδράς γραμμάς με γλώσσα ωμής ειλικρινείας την από μακρού εν Κύπρω υφιστάμενην κατάστασιν . Τούτο όμως επιβάλλει το εθνικόν συμφέρον , το οποίον έχω πάντοτε γνώμονα όλων των ενεργειών και δεν επιθυμώ διακοπήν της συνεργασίας μου μετά της ελληνικής κυβερνήσεως. Δέον, όμως, να ληφθεί υπόψιν,ότι δεν είμαι διορισμένος νομάρχης ή τοποτηρητής εν Κύπρῳ της ελληνικής κυβερνήσεως αλλά εκλεγμένος ηγέτης μεγάλου τμήματος του ελληνισμού και απαιτώ ανάλογον προς εμέ συμπεριφοράν του εθνικού κέντρου…»
Την ίδια ημέρα, σε σύσκεψη στο γραφείο του Αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων, στρατηγού Μπονάνου, με την συμμετοχή του Ιωαννίδη, αποφασίστηκε ότι το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου θα γινόταν την Δευτέρα 15 Ιουλίου 1974. Ο Μπονάνος ανέθεσε την αρχηγία του πραξικοπήματος στον ταξίαρχο Μιχαήλ Γεωργίτση, με υπαρχηγό τον καταδρομέα συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Κομπόκη. Και οι δύο αξιωματικοί υπηρετούσαν στην Εθνική Φρουρά. »
Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/645
Διαφυγὼν τὴν 15ην Ἰουλίου μετὰ τὸ πραξικόπημα ἀνατροπῆς του, κατέφθασεν τελικῶς τῇ βοηθείᾳ τῶν Βρεττανῶν προστατῶν του εἰς Λονδῖνον, ὅθεν μεταβαίνει καὶ τὴν 19ην Ἰουλίου 1974 ἀγορεύει τὸν γνωστόν του ἐπαίσχυντον λόγον εἰς τὸ ἐν Ν. Ὑόρκῃ συγκληθὲν Συμβούλιον Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ, ὁπότε καὶ ὀκτάκις (8) ἀναφέρεται ῥητῶς κι ἐμφαντικῶς εἰς εἰσβολὴν τῆς Ἑλλάδος εἰς Κύπρον, συλλήβδην ἐπικαλούμενος τὴν ὡς ἐκ ταύτης ἀπορρέουσαν ὑποχρέωσιν τῶν (βάσει τῶν προδοτικῶν καραμανλικῶν συμφωνιῶν Ζυρίχης-Λονδίνου) λοιπῶν δύο ἐγγυητριῶν δυνάμεων, ἤτοι Μ. Βρεττανίας καὶ Τουρκίας, ὅπως ἐπέμβωσι πρὸς σωτηρίαν τῆς Κύπρου … ἐκ τῶν ὀνύχων τῆς εἰσβαλούσης Ἑλλάδος!!! Ὁπότε καὶ ἡ ἐπίσημος αὕτη πρόσκλησις ἐγένετο καὶ τὸ παρασύνθημα διὰ τοὺς ἀντιστοίχους πρωθυπουργοὺς Harold Wilson καὶ Μπουλὲντ Ἐτσεβίτ νὰ ἐπισπεύσουν καὶ προχωρήσουν κατὰ τὰ ἀπὸ μακροῦ σχεδιαζόμενα!
Ἑλικοπτεροφόρον βρεττανικὸν παρεστάθη εἰς τοὺς Τούρκους ἐνεργῶς διὰ ἑλικοπτέρων κατὰ τήν (τραγικῶς πενιχρὰν ἀπὸ στρατιωτικῆς ἀπόψεως!) ἀπόβασιν ἢ μᾶλλον κακήν-κακῶς ἀποβίβασιν χωρὶς νὰ δύνανται ἐπὶ πολλὰς ὥρας νὰ δημιουργήσουν οὐσιῶδες προγεφύρωμα – εἶχον ὅμως χάριν, διότι ὁ Μακάριος εἶχε κλείσει τὰ ἐκεῖ ἀκριβῶς προϋπάρξαντα παράκτια πολυβολεῖα προκειμένου ν᾿ ἀνεγείρῃ ξενοδοχεῖα τῆς ἀρχιεπισκοπῆς!!! (Ἐκ τῶν ὁποίαν ἐσπευσμένως ΠΡΟ τῆς εἰσβολῆς οἱ μακαριακοὶ ἀνεκάλουν τοὺς παραθερίζοντας συγγενεῖς των!)
Ἡ ἐπιχειρηματολογία Μακαρίου ἐφ᾿ ἑξῆς καὶ ἔχει ἀποτελέσει τὸ ἠθικὸν ἄλλοθι τοῦ «Ἀττίλα», πέραν τοῦ ὅτι ὑπῆρξε τὸ πράσινον φῶς πρὸς ἐξαπόλυσίν του αὐθημερόν – ἡ τουρκικὴ τηλεόρασις μετέδιδεν μάλιστα “ζωντανὰ” τὸν ἀπόπλουν τῆς ἀποβατικῆς ἀρμάδος τὴν Παρασκευὴν 19ην Ἰουλίου! Διεθνῶς δὲ εἶναι τὸ ἰσχυρὸν χαρτὶ τῆς Τουρκίας, πρβλ.,
«Ψήφισμα 573 από Συμβούλιο της Ευρώπης υπέρ Τουρκίας.
Στις 29 Ιουλίου το Συμβούλιο της Ευρώπης πέρασε το Ψήφισμα 573 [90] στο οποίο καταδίκαζε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου στην Κύπρο και αναγνώριζε το δικαίωμα της Τουρκίας να επέμβει για να αποκαταστήσει το προ-πραξικοπηματικό καθεστώς, σύμφωνα με το άρθρο 4 της Συνθήκης Εγγυήσεων του 1960. [91]»
Εὐνοϊκὴ πρὸς τὴν εἰσβολὴν ὑπῆρξε καὶ ἡ στάσις τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως, συνεχιζούσης τὴν ἀπὸ τῆς Μικρασιατικῆς Ἐκστρατείας φιλότουρκον στάσιν, καθὼς εἰς βιβλίον του ἀποκαλύπτει ὁ Τοῦρκος καθηγητὴς Γιαλτσὶν Κιουτσούκ. Ἐπίσης καὶ ἐν ὄψει διαφαινομένης πιθανότητος Ἑλληνοτουρκικοῦ πολέμου οἱ πρὸς βορρᾶν «φίλοι» μας, Βουλγαρία καὶ Γιουγκοσλαυΐα, τὴν 16ην Ἰουλίου προώθησαν μαζικῶς στρατεύματα πρὸς τὰ ἑλληνικὰ σύνορα πρὸς ἀντιπερισπασμὸν χάριν τῆς Τουρκίας ἐν περιπτώσει συρράξεως! Τοῦτο καὶ ἄλλα ἐνδιαφέροντα ἀποκαλύπτει ἕτερος Τοῦρκος μελετητής, ὁ Μεχμὲτ Ἀλὶ Μπιράντ, εἰς τὸ βιβλίον του “Απόφασις Ἀπόβασις” – εἰς τὸ ὁποῖον καὶ δίδεται καὶ ἡ χαριστικὴ βολὴ εἰς τὴν περὶ χάριν δῆθεν τῆς τουρκικῆς εἰσβολῆς σχεδιασθέντος κατὰ τοῦ Μακαρίου κινήματος προσφιλῆ μυθοπλασίαν τῶν δημοκρατῶν, καθὼς ἀποκαλύπτεται ὁ πλήρης ἐκ τούτου καὶ ἀπόλυτος αἰφνιδιασμὸς τοῦ Ἐτσεβίτ, ὅπως διαβάζομεν:
« Έκπληκτοι Τούρκοι μαθαίνουν για το πραξικόπημα!
Θα περίμενε κανείς ότι οι Τούρκοι με την περιβόητη Μ.Ι.Τ. και τους χιλιάδες Τουρκοκύπριους κατασκόπους θα γνώριζαν ίσως και νωρίτερα για το πραξικόπημα.
Στο βιβλίο του «Απόφαση-Απόβαση» ο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ μάλλον απομυθοποιεί την τότε τουρκική ηγεσία. Ο πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ το πρωί της 15/7/1974 ετοιμαζόταν ν’ αναχωρήσει για την πόλη Αφιόν όπου θα μιλούσε για την επανέναρξη της καλλιέργειας του οπίου. Αυτό θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στο αμερικανικό Κογκρέσο. Στην συνέχεια θα πήγαινε στο Ντενιζλί όπου θα μιλούσε στους χωρικούς για την πάταξη του λαθρεμπορίου και θα ζητούσε τη βοήθειά τους.
Στις 10.25 π. μ. ο Γενικός Διευθυντής του Τμήματος Τουρκοελληνικών Υποθέσεων Ετζμέλ Μπαρουτσού έλαβε το εξής μήνυμα:
‘’Άκρως απόρρητον’’
«Πληροφορούμαστε ότι σήμερα γύρω στις 8.30 έγινε πραξικόπημα κατά του Μακάριου.
Ακούγονται πυροβολισμοί από το προεδρικό μέγαρο. Πρεσβεία της τουρκικής Δημοκρατίας στη Λευκωσία». Ο Μπαρούτσου επιδίωξε να επικοινωνήσει με τον Υπουργό Εθνικής Άμυνας Χασάν Ισίκ χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά επικοινώνησε με τον Ετζεβίτ λίγο πριν την απογείωση του αεροπλάνου. Έκπληκτοι ο Τούρκος πρωθυπουργός και ο Ισίκ που τον συνόδευε άκουσαν τα νέα. Όπως γράφει ο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ η Μ.Ι.Τ. εδώ και αρκετό καιρό δεν είχε αρκετές πληροφορίες για τις στρατιωτικές προετοιμασίες των Ελληνοκυπρίων. Μετά την επιστολή Μακάριου στον Γκιζίκη, στην οποία ανέφερε ότι Έλληνες αξιωματικοί της Κύπρου ετοιμάζουν πραξικόπημα εναντίον του και ζητούσε την άμεση απομάκρυνσή τους ενώ τόνιζε ότι θα μειωθεί στο μισό η δύναμη της Εθνοφρουράς, οι Τούρκοι πίστευαν ότι θα μπορούσαν να συμβούν μικρογεγονότα και όχι βέβαια πραξικόπημα. Λίγο καιρό πριν όμως ο πρέσβης της ΕΣΣΔ στην Άγκυρα Γκρουπιακόφ είχε πει στον Τούρκο ΥΠΕΞ Γκιουνές:
«Έχουμε επιδώσει διακοίνωση στην Αθήνα. Διαισθανόμαστε ότι στην Κύπρο εξελίσσονται συνωμοσίες. Τους έχουμε επιστήσει την προσοχή. Η Σοβιετική Ένωση επίσημα εφιστά την προσοχή και της Τουρκίας: Προσέξτε, θα έχουμε εξελίξεις».
Ο Ετζεβίτ αποφάσισε να πραγματοποιήσει το ταξίδι του στο Αφιόν μόνο, και έστειλε τον Ισίκ στο υπουργείο του. Στη διάρκεια του ταξιδιού αυτού φαίνεται ότι πήρε την απόφαση για εισβολή στην Κύπρο. Όπως αποκάλυψε στον Μπιράντ:
‘’ Έκρινα ότι το πραξικόπημα ήταν Ένωση (εν. με την Ελλάδα). Ήμουν της γνώμης ότι η επέμβασή μας ήταν αναγκαία. Ανησυχούσα μη χάσουμε καιρό’’.
Στο πρωθυπουργικό γραφείο απόντος βέβαια του Ετζεβίτ έγινε μια πρώτη σύσκεψη. Εκεί κλήθηκε και ο Ετζμέλ Μπαρουτσού που υποστήριξε αδίστακτα την γνώμη ότι έπρεπε να γίνει επέμβαση καθώς το πραξικόπημα ισοδυναμούσε με Ένωση.
Στο μεταξύ οι ξένες χώρες η μία μετά την άλλη αποδοκίμαζαν σκληρά την Αθήνα και το πραξικόπημα. Πρώτη η ΕΣΣΔ: «Η χούντα άπλωσε το χέρι της και στην Κύπρο». Στο βιβλίο του ο Μπιράντ αναφέρει τους έντονους προβληματισμούς που υπήρχαν στην τουρκική ηγεσία για το εάν πρέπει να γίνει εισβολή στην Κύπρο ή όχι. Συσκέψεις επί συσκέψεων, συζητήσεις επί συζητήσεων. Παραθέτει μία μάλλον άγνωστη πληροφορία. Στις 16 Ιουλίου η Βουλγαρία και η Γιουγκοσλαβία άρχισαν να συγκεντρώνουν στρατεύματα στα σύνορά τους με την Ελλάδα.
Έτσι σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου ο Στρατός μας έπρεπε να διαμοιραστεί σε τρία μέτωπα.
Στην Άγκυρα, ο πρόεδρος Fahri Koroturk κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αρχηγούς των κομμάτων της εποχής, όπου ακούστηκαν διάφορες απόψεις. Όλοι οι βασικοί υπουργοί της κυβέρνησης (Γκιουνές, Ισίκ) ήταν υπέρ της εισβολής στην Κύπρο. Υπουργός Οικονομικών ήταν τότε ο γνωστός μας κι απ’ το περίφημο «ροζ βίντεο» του 2010, που τον έπληξε ανεπανόρθωτα, Ντενίζ Μπαϊκάλ. Και αυτός συμφώνησε με την προοπτική της εισβολής στην Κύπρο. Ο μόνος που είχε αντιρρήσεις, ήταν ο επίσης γνωστός μας Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, που ήταν ηγέτης του Κόμματος της Δικαιοσύνης τότε. Έχοντας εμπειρία από ανάλογες καταστάσεις του παρελθόντος είπε: «Έχω ενδοιασμούς. Εάν επέμβουμε, μπορεί να εκραγεί ελληνοτουρκικός πόλεμος και οι Έλληνες έχουν τη δυνατότητα να τον ξεκινήσουν από το πιο κατάλληλο γι’ αυτούς σημείο. Δεν ξεκινούμε ανακοινώνοντας ότι θα κάνουμε απόβαση, διότι δεν είμαστε κάποια παγκόσμια δύναμη… Προς τι λοιπόν ο πόλεμος και η επέμβαση; Και ποιος ο στόχος μας; Θα πούμε ότι η Κύπρος είναι δική μας; Η επέμβαση που προτείνετε, σημαίνει έναρξη ελληνοτουρκικού πολέμου. Αναλαμβάνετε την ευθύνη μίας τέτοιας περιπέτειας;»
Ο Ντεμιρέλ, όμως, αποτελούσε μειοψηφία. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών και των στρατιωτικών στην Τουρκία, προσανατολιζόταν προς την επέμβαση στην Κύπρο, χωρίς όμως να κρύβουν τους προβληματισμούς τους.
Ανώτατος Τούρκος αξιωματικός, ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ο Ετζεβίτ δεν μας ρώτησε ούτε μία φορά πώς και από ποιο σημείο θα πραγματοποιούσαμε την απόβαση.
Βασιζόταν στον στρατό και ήταν σίγουρος πως θα τα καταφέρναμε. Στην Κύπρο τα πράγματα ήταν απλά για μας, διότι στη Μεσόγειο διατηρούσαμε πλήρη υπεροχή. Στο Αιγαίο, όμως, η πρωτοβουλία βρισκόταν στα χέρια των Ελλήνων.
Κινδυνεύαμε να υποστούμε επίθεση από οποιαδήποτε σημείο στο Αιγαίο… Γι’ αυτό αφήσαμε το 70% των δυνάμεών μας στη δυτική Τουρκία».
Η αρχική σκέψη ήταν να γίνει επίθεση στην περιοχή Μπογιάζ, 36 χλμ. βόρεια της Αμμοχώστου. Τελικά οι Τούρκοι πληροφορήθηκαν εκ των υστέρων ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά είχε λάβει αυξημένα μέτρα εκεί. Γι’ αυτό επιλέχθηκε τελικά μια μικρή παραλία δυτικά της Κυρήνειας.
Υπολογίζεται ότι στην Κύπρο στάλθηκαν 36.000-38.000 στρατιώτες, 160 άρματα μάχης Μ-47 και Μ-48 και 80 αεροσκάφη.
Στις 17 Ιουλίου, άρχισε στο λιμάνι της Μερσίνας η φόρτωση των αρματαγωγών και αποβατικών πλοίων. Οι πόλεις σείονταν από ανθελληνικές διαδηλώσεις όπου κυριάρχησε το σύνθημα «μουνταχαλέ» (απόβαση). Τα δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου έρριχναν λάδι στην φωτιά. Τουρκική πηγή ανέφερε: «Σε όλα τα σημεία της χώρας υπήρχε μια γενική κατάπληξη, η οποία σιγά σιγά μεταβλήθηκε σ’ ένα ξέφρενο ξέσπασμα. Ο τουρκικός λαός ξέσπασε γιατί, ενώ τα τελευταία χρόνια ξελαρυγγιαζόταν στα διάφορα συλλαλητήρια, στην συνέχεια επέστρεφε άπραγος στο σπίτι του. Ξέσπασε εναντίον του Έλληνα, τον οποίο υποτιμούσε, τον έβλεπε, όμως να προηγείται ως προς την οικονομική και κοινωνική του δομή».
Κατά την άποψή μας, οι Τούρκοι έχουν απέναντί μας ένα διαχρονικό αίσθημα κατωτερότητας. Αν σκεφτούμε ότι επί Τουρκοκρατίας υψηλές θέσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατείχαν Έλληνες. Χριστιανοί ή εξισλαμισμένοι. Στη Σμύρνη, κυριαρχούσαν οι Έλληνες. Στην Κωνσταντινούπολη, 100.000 Έλληνες έλεγχαν όλη την οικονομική ζωή της Πόλης, ως τα Σεπτεμβριανά του 1955.
Από την άλλη πλευρά, η μεγαλομανία και το πληθυσμιακό πλεονέκτημα, σε συνδυασμό με το παρελθόν της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κάνουν τους Τούρκους να μας υποτιμούν. Ξέρουν όμως κατά βάθος, ότι οι Έλληνες, ακόμα και οι καναπεδάτοι, οι… φραπεδόβιοι και οι μπαρόβιοι, είναι απρόβλεπτοι και αποτελούν (ή θ’ αποτελέσουν αν χρειαστεί…) έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο, που μπορεί να τους προκαλέσει απρόβλεπτες κι ανεπανόρθωτες ζημιές…»
Στὸ δημοσίευμα ὅθεν ἐλήφθη καὶ τὸ ἀπόσπασμα ἀναφέρονται πολλαὶ ἀκόμη ἐνδιαφέρουσαι λεπτομέρειαι, ἐξ ὧν καὶ μόνον ἁλιεύω ἐνδιαφέρουσαν περικοπὴν περὶ ἐντόνων περὶ Ἑλληνικῆς εἰσβολῆς τουρκικῶν φόβων:
«…Στον Έβρο, εκκενώθηκαν παραμεθόρια χωριά, ενώ το πιο εντυπωσιακό είναι αυτό που περιγράφει ο Μεχμέτ Αλί Μπιράντ ότι έγινε στην Αλικαρνασσό.
Ψαράδες, τουρίστες και ο φαροφύλακας της χερσονήσου Άγκιαρ, από το βράδυ της 20ης Ιουλίου, μετέφεραν πληροφορίες για ελληνική νηοπομπή που πλησιάζει τις τουρκικές ακτές, αεροπλάνα που πετούν κοντά σ’ αυτές και για πολεμικές ετοιμασίες στην Κω. Οι φήμες αυτές, κυκλοφόρησαν από στόμα σε στόμα. Προκλήθηκε πανικός. Στις 21 Ιουλίου, και οι τουρκικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί μετέδιδαν πληροφορίες για ελληνική νηοπομπή και επικείμενη ελληνική επίθεση.
Στις 4 π.μ. της Δευτέρας 22 Ιουλίου, όλοι οι κάτοικοι της Αλικαρνασσού, ξύπνησαν από μια ανακοίνωση που μετέδιδαν τα μεγάφωνα: «Είναι πιθανή η απόβαση στην Αλικαρνασσό. Εγκαταλείψατε την Αλικαρνασσό». Έντρομοι οι κάτοικοι έφυγαν από τα σπίτια τους και βρήκαν καταφύγιο σε γειτονικά μέρη. Μόλις ξημέρωσε, επέστρεψαν στην πόλη. Ωστόσο πολλοί κάτοικοι και ξένοι τουρίστες, την εγκατέλειπαν άρον άρον. Το ίδιο γινόταν και σε άλλες παραλιακές πόλεις. »
Καὶ πράγματι, οὔτε κἂν ἡ κήρυξις καθολικοῦ καὶ ὁλοκληρωτικοῦ πολέμου δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ δικαιολογήσῃ τὴν ἅμα τῇ τουρκικῇ εἰσβολῇ ὄχι ἁπλῶς ἄκαιρον καὶ ἄστοχον ἀλλὰ ὅλως ἀλλοπρόσαλλον κήρυξιν γενικῆς ἐπιστρατεύσεως – ὅμως ἐν τούτοις δὲν ἀπέστειλαν τίποτε πλὴν τῶν καταδρομέων μας (ἀποστολὴ “Νίκη”) πού … κατερρίφθησαν ὑπὸ φιλίων πυρῶν!!!
Ὁ τότε ΑΓΕΕΘΑ Μπονᾶνος ἀναισχύντως κι ἀνενδοιάστως γράφει ὁ ἴδιος εἰς τὸ βιβλίον του ὅτι σκοπίμως καὶ δολίως ἐκήρυξαν γενικὴν ἐπιστρέτευσιν πρὸς πρόκλησιν γενικῆς συγχύσεως, χάους καὶ ἀγανακτήσεως καὶ προλείανσιν συνθηκῶν ἐπανόδου τῶν «σωτήρων», ἀφοῦ φυσικὰ δὲν διετίθεντο μέσα πρὸς ἔνδυσιν καὶ ἐξοπλισμὸν διὰ μιᾶς ὅλου τοῦ ἐπιστρατευσίμου πληθυσμοῦ – καὶ ὅτι χωρὶς τὴν γενικὴν ἐπιστράτευσιν καὶ τὰ ἐπακόλουθά της δὲν θὰ ἐπετύγχανον τὸν στόχον των: τὴν ἐπαναφορὰν τῆς δημοκρατίας!
Ἐπίσης αἱ ὁδηγίαι ποὺ οἱ προδόται “ἀρχηγοὶ” ἔδιδον πρὸς τὰ ἐν Κύπρῳ μαχόμενα τμήματα ἦσαν ἀκατανοήτως ἀλλοπρόσαλλοι, καλοῦσαι εἰς … αὐτοσυγκράτησιν καὶ κατὰ τὸ δυνατὸν ἀποχὴν ἐκ τῶν μαχῶν!!! Μάλιστα ἀρχικῶς ἦσαν τόσον θρασεῖς, ποὺ εὐθέως «πουλοῦσαν τρέλλαν», ἀρνούμενοι τὸ ἀληθὲς τῶν περὶ τουρκικῆς ἀποβάσεως ἀγωνιωδῶν ἐκκλήσεων – πρβλ. π.χ. ἀποσπάσματα κατωτέρω ἀλλὰ καὶ τὴν μαρτυρίαν Νικολάου Σαμψὼν περὶ τηλεφωνικῆς του ἐπικοινωνίας μετὰ τοῦ ἀρχηγοῦ ΓΕΕΘΑ Μπονάνου (βλ. συνδέσμους συνεντεύξεών του ἐν τέλει παρόντος)!!!
Σημαντικὰ στοιχεῖα ἀνευρίσκονται καὶ εἰς σχετικὸν λῆμμα τῆς Βικιπαιδείας, ἐξ οὗ παραθέτω μόνον 2 μικρὰ χαρακτηριστικὰ ἀποσπάσματα:
« Η “Επιστολή Νίξον”
Σύμφωνα με μαρτυρία του Αμερικανού διπλωμάτη James W. Spain, ο Πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον φέρεται να έστειλε την παραμονή της τουρκικής εισβολής μια επιστολή στον Μπουλέντ Ετζεβίτ, κατ’ αντιστοιχία της Επιστολής Τζόνσον προς τον Ινονού το 1964, η οποία μάλιστα ο ίδιος ισχυρίζεται ότι ήταν πολύ σκληρότερη σε περιεχόμενο. Καθώς ο Σίσκο δεν είχε φτάσει ακόμα στην Άγκυρα, την επιστολή ανέλαβαν να παραδώσουν ο πρέσβης William B. Macomber Jr. και ο βοηθός του James W. Spain.
Ωστόσο, οι Αμερικανοί διπλωμάτες μόλις έφτασαν στο γραφείο του Τούρκου πρωθυπουργού (19η Ἰουλίου 1974, παραμονὴν τῆς εἰσβολῆς – κατὰ τὴν ἔναρξιν τῆς ὁποίας ὁ Σίσκο ἐπεκέπτετο τὴν Ἄγκυραν!) τον άκουσαν να συνομιλεί τηλεφωνικά με τον Χένρυ Κίσινγκερ και, κρίνοντας ότι οι συνθήκες είχαν αλλάξει, αποφάσισαν να μην παραδώσουν την επιστολή που κρατούσαν στα χέρια τους. [Spyros Katsoulas, The “Nixon Letter” to Ecevit: An Untold Story of the Eve of the Turkish Invasion of Cyprus in 1974″,The International History Review (2021) ]
….
19 Ιουλίου – Απόπλους τουρκικών πολεμικών σκαφών
Στις 20:00 μεταδόθηκε στην τηλεόραση η εικόνα κατάφορτης αρμάδας τουρκικών πολεμικών πλοίων να αποπλέει από τη Μερσίνα [Ιστορική επιθεώρηση “ΤΟΤΕ”: “Ιούλιος 1974”, τεύχος 13 – Ιούνιος 2005]. Στις 20:30 στη Λευκωσία, ο Αμερικανός πρέσβης αναζήτησε και επισκέφθηκε πάλι τον Γλαύκο Κληρίδη ζητώντας του να αντικαταστήσει τον Σαμψών.
Ώρα 21:15 τα ναυτικά ραντάρ της Κύπρου επισήμαναν έξι στόχους σε σχηματισμό να κινούνται με κατεύθυνση από Μερσίνα προς νότο[47]. Ο σχηματισμός αυτός ήταν η αρχή της επιχείρησης Αττίλας I. Λίγο μετά στους παραπάνω στόχους προστέθηκαν άλλοι οκτώ. Από την αποτύπωση της πορείας τους φέρονται να κατευθύνονται στη κυπριακή περιοχή Κορμακίτη, δυτικά της Κερύνειας. Ο Έλληνας ναυτικός διοικητής Κύπρου, αντιπλοίαρχος Γ. Παπαγιάννης ενημέρωσε αμέσως τον αρχηγό της Εθνοφρουράς. Εκείνος με την σειρά του κάλεσε επειγόντως τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Ελλάδας, ο οποίος δεν αποδέχθηκε τον επιθετικό χαρακτήρα των στόχων.
Η ηγεσία των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και ο δικτάτορας Ιωαννίδης κοιμόντουσαν στα σπίτια τους όταν άρχισε η τουρκική εισβολή, τα χαράματα του Σαββάτου 20 Ιουλίου. Είχαν δώσει οδηγίες στους επόπτες στο ΓΕΕΘΑ ότι οι Τούρκοι έκαναν γυμνάσια για εκβιαστικούς λόγους και, παρά τις εκκλήσεις του διοικητή της Εθνικής Φρουράς, Γιωργίτση, για διαταγές απόκρουσης της εισβολής, οι οδηγίες ζητούσαν «αυτοσυγκράτηση». Όταν ο υπασπιστής του Ιωαννίδη, ταγματάρχης Παλαίνης, τον ενημέρωσε ότι «βγαίνουν οι Τούρκοι στην Κύπρο», ο «αόρατος δικτάτορας» πάγωσε αφού δεν περίμενε την τουρκική αντίδραση το Σάββατο 20 Ιουλίου μιας και ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών βρισκόταν στην Άγκυρα για συνομιλίες εκτόνωσης της κρίσης. »
Ἐν τέλει ἅπαξ ἔτι θὰ ἀντιγράψω ἐκ τῆς ἀναρτήσεώς μου τοῦ 2017 τὸ περὶ τῆς πανηλιθίως αὐτοκτονικῆς διὰ τὴν ἑλληνικὴν πλευρὰν ὑπογραφῆς τῆς ἐκεχειρίας ποὺ ἐχρειάζετο ἀκριβῶς τότε ὁ “Ἀττίλας” – καὶ ἡ ὁποία, ἐν ὅσῳ ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ παρίστα τὸ “καλὸ παιδὶ” καὶ δὲν ἀνελάμβανε πρωτοβουλίας, ὁ Ἀττίλας ἐσάρωνε ὅποτε ἤθελε (κατεγράφησαν 77 παραβιάσεις του τῆς ἐκεχειρίας μόνον κατᾶ τὸ πρῶτον τετραήμερον): ἤτοι ἡ ἀψυχολόγητος “ἐκεχειρία” κατ᾿ οὐσίαν ἴσχυσε μονομερῶς, ὡς νομικιστικὸς φερετζὲς τῆς διαρκοῦς Προδοσίας – ποὺ ἐκλήθη “Μεταπολίτευσις”!!!
«Κατὰ τὴν ἀσύλληπτον καὶ στρατιωτικῶς διὰ τὸν ἀμυνόμενον ἀδιανόητον ἐκείνην ὑπογραφὴν ἀνακωχῆς, ὑπ᾿ εὐθύνῃ … Ἀραπάκη (!!!), διαμεσολαβήσαντος τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Henry Kissinger καὶ τοῦ ΑΓΕΕΘΑ Μπονάνου διασφαλίζοντος (μετὰ τὴν ἀποδυνάμωσιν Ἰωαννίδου) μὴ ἐμπλοκὴν Ἑλλάδος εἰς πόλεμον μετὰ τῆς Τουρκίας, ἐκεχειρίας ἰσχυσάσης ἀπὸ 22ας Ἰουλίου καὶ ὥρας 16:00, οἱ Τοῦρκοι κατεῖχον τὸ 3% τῆς νήσου – καὶ ἐχρειάζοντο ἐπειγόντως «ἐκεχειρίαν» ὥστε νὰ ἠρεμήσουν ἐκ τῶν ἑλληνικῶν ἐπιθέσεων καὶ ἀνασυνταχθοῦν. Ἀνακωχὴ μετὰ ἐχθρικὴν ἀπόβασιν ἀποτελεῖ προοίμιον παραδόσεως εἰς τὸν εἰσβολέα – καὶ μᾶλλον ἀποτελεῖ παγκόσμιον στρατιωτικὴν πρωτοτυπίαν τοῦ προδότου Ἀραπάκη καὶ τῆς κομπανίας του!!!
Ἔτι τρισαθλιώτερον διὰ τὴν διαγωγὴν τῆς προδοτικῆς κομπανίας, διαρκούσης τῆς ἐκεχειρίας οἱ Τοῦρκοι ἐν τούτοις ἐξηκολούθουν συνεχῶς ἐνεργοῦντες ἐπιθετικῶς καὶ ἐντὸς ἤδη τῶν πρώτων τεσσάρων ἡμερῶν ἀπὸ τοῦ 3% ἔφθασαν εἰς ἔλεγχον τοῦ 7%, χάρις εἰς τὴν παθητικὴν ἀφασίαν τοῦ Καραμανλικοῦ συρφετοῦ, ὁ ὁποῖος συνίστα καὶ διέτασσε κάθε φορὰν ἀποχώρησιν πρὸ τῶν προελαυνόντων Τούρκων – διότι … “ἔχουμε ἀνακωχή”, ὅλα κι ὅλα!!!
Μετὰ μίαν παταγώδη ἀστοχίαν, ἐπίσης, καὶ ἀφασιακὴν ἀμέλειαν ἀξιοποιήσεως τῆς ἐκεχειρίας ἔστω πρὸς προετοιμασίαν ἑλληνικῆς στρατιωτικῆς ἀποστολῆς πρὸς ἀντιμετώπισιν τῆς καταστάσεως, ὁ Καραμανλῆς κι ἐκεῖνος ὁ ἀνεκδιήγητος χαρτογιακᾶς Γ. Μαῦρος (ὑπ. Ἐξωτερικῶν του) ἐζήτησαν πρὸς τοῦτο τελευταίαν στιγμὴν τὴν ἔγκρισιν τῶν ἀγγλοαμερικανικῶν ἀφεντικῶν τους – πού, ἀσφαλῶς, δὲν ἔλαβον (τὶ πολιτικὴ ὀξύτης αὐτὴ ποὺ καὶ πάλιν ἐπιδεικνύει ὁ “ἔμπειρος” κηφὴν Καραμανλῆς πιά…). Μάλιστα οἱ Βρεττανοὶ μετεβίβασαν τὸ αἴτημα εἰς τὸν Μακάριον ὁ ὁποῖος, πρὸς μεγίστην των ἀπορίαν, συνέστησε ἀπόρριψιν, ὥστε νὰ μὴ μεταβοῦν ἑλληνικαὶ ἐνισχύσεις ὑπὸ βρεττανικὴν κάλυψιν! Μεθ᾿ ὃ καὶ ὁ Καραμανλῆς βγαίνει ἀναιδέστατα τὴν 14ην Αὐγούστου μὲ τὴν κατάπτυστον (καὶ ὀξυνουστάτην…) δημοσίαν δήλωσιν, ἀποκρινόμενος εἰς τὸ ἐρώτημα ἐὰν ἡ Ἑλλὰς στείλῃ ἐνισχύσεις πρὸς Κύπρον: “Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ”!!!»
Ὅπως δ᾿ ἀκριβῶς ὁ κατάπτυστος λόγος εἰς τὸν ΟΗΕ τοῦ Μακαρίου ἀπετέλεσεν τὸ σύνθημα πρὸς ἐξαπόλυσιν τοῦ πρώτου Ἀττίλα, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τὸ (οὐ μόνον προδοτικὸν ἀλλὰ καὶ ἠλίθιον…) “Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ” τοῦ … “ἐθνάρχου” Κ. Καραμανλῆ ὑπῆρξεν τὸ σύνθημα διὰ τὸν δεύτερον Ἀττίλαν!
Κατόπιν τῶν ὡς ἄνω νέων ὑπογραμμίσεών μου παραπέμπω καὶ εἰς τὰ προηγούμενα στοιχεῖά μου – καὶ οὐχ᾿ ἧσσον εἰς τὰς ἀπὸ 1998 δύο ἀποκαλυπτικὰς συνεντεύξεις τοῦ ἥρωος Νικολάου Σαμψὼν ὑπὸ τοῦ ἀπαραδέκτου ἐκείνου κι ὅλως ἐκνευριστικοῦ συστημικοῦ δημοσιογράφου: Μέρος 1 καὶ Μέρος 2 .
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ
Μελετῆστε ἐπίσης προσεκτικῶς καὶ τὰ προηγούμενα:
ΠΡΟΔΟΣΙΑ 1974 ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΙΣ – Ἡ Προδοσία γεννοβολάει Προδοσίαν! (2017)