του Αχιλλέως Ξανθάκη
Έχουμε απόλυτα αγκιστρωθεί στις εκλογικές μετρήσεις, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε ποια θα είναι τα ποσοστά των συνδυασμών και ποιος θα είναι τελικά ο αριθμός των κομμάτων που θα περάσουν το κατώφλι της Βουλής.
Η αιτιολόγηση της ψήφου φαίνεται να καθορίζεται από το ποιος είναι ο αποτελεσματικότερος κυβερνήτης
στα οικονομικά και ποιος είναι ο περισσότερο «εθνοφρουρός» και λιγότερο μειοδότης…
Αυτό που καθόλου δεν φαίνεται όμως να μας απασχολεί είναι ποια θα είναι η επόμενη ημέρα για την Βουλή που
θα προκύψει, ως προς τα προβλήματα που θα κληθεί να διαχειριστεί, στο άμεσο μέλλον. Ποια θα είναι δηλαδή η πολιτική πραγματικότητα μέσα την οποία θα αναγκαστεί να δράσει η επόμενη κυβέρνηση.
Και τα ζητήματα αυτά, είναι σημαντικότατα. Η πολιτική πραγματικότητα της επόμενης ημέρας, καθορίζεται από προβλήματα που θα επηρεάσουν ευθέως όλα τα επιμέρους επίπεδα του Ελληνικού κράτους και της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα.
Θεωρώ ότι δύο είναι αυτά τα φλέγοντα ζητήματα:
Πρώτον, η ασφυκτική πίεση που θα δεχθεί η κυβέρνηση από το συμμαχικό περιβάλλον (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, Ε.Ε.) για την ταχεία επίτευξη μιας ιστορικής σημασίας «διευθέτησης των Ελληνοτουρκικών διαφορών» κυρίως στο Αιγαίο.
Η πίεση αυτή, είναι πιθανόν να ενταθεί πνιγηρά μέχρι το τέλος του 2023, ώστε να έχει δοθεί λύση πριν την νέα Αμερικανική κυβέρνηση.
Το ζήτημα είναι πρωταρχικής σημασίας για τα αμερικανικά συμφέροντα και έχει καταστεί επείγον, λόγω της εξαιρετικά πετυχημένης εξωτερικής πολιτικής της τουρκιάς, να καταστήσει τον εαυτό της αν όχι σύμμαχο, τουλάχιστον «μη εχθρό» της Ρωσσικής Ομοσπονδίας στον τρέχοντα πόλεμο στην Ουκρανία. Έναν πόλεμο που η «Δύση» προκάλεσε μεν, αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί με επιτυχία δε.
Ο «συμβιβασμός» στον οποίο θα συρθεί η Ελλάδα, θα είναι ιστορικής σημασίας και θα ευνουχίσει τα Ελληνικά συμφέροντα για όλο τον αιώνα που διανύουμε.
Το δεύτερο φλέγον θέμα, είναι η επερχόμενη κρίση στο Κοσσυφοπέδιο, μια κρίση που σιγοβράζει για χρόνια και που ουσιαστικά αποτελεί εξαγωγική επέκταση του πολέμου στην Ουκρανία, αφού Ρωσσία, ΗΠΑ και τουρκιά, έχουν παρατάξει εκεί, τις φίλιες δυνάμεις και τους κύκλους επιρροής τους.
Το σενάριο επικράτησης της Ρωσσικής Ομοσπονδίας στην Ουκρανία (κάτι πολύ πιθανό) και ταυτόχρονα της επικράτησης των υποστηριζόμενων από εκείνην στην ευρύτερη βαλκανική και την ακύρωση των ΝΑΤΟικών σχεδίων στο Κοσσυφοπέδιο, είναι κάτι που οι ΗΠΑ αδυνατούν να διαχειριστούν.
Είναι κάτι που θέλουν να αποφύγουν με κάθε τρόπο.
Επειδή βλέπουν πως, μετά από πακτωλούς χρημάτων, παροχή όπλων κάθε είδους, άθλια προπαγάνδα εναντίον
της Ρωσσίας, μισθοφορικά στρατιωτικά τμήματα και κυρώσεις οικονομικού χαρακτήρα, ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζει να εξελίσσεται αρνητικά για το ΝΑΤΟ, γι’ αυτό σχεδιάζουν να μεταφέρουν το μέτωπο στην βαλκανική,
σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να αποδυναμώσουν τον Ρωσσικό μηχανισμό.
Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι πως με αυτές τις σχεδόν παρανοϊκές μεθοδεύσεις ο πόλεμος ξεφεύγει από τα Ουκρανικά σύνορα και μεταφέρεται δυτικότερα και ποιο κοντά στα Ελληνικά αλλά και Ευρωπαϊκά σύνορα.
Το καθεστώς των ΗΠΑ πανικοβλημένο, θα παρασύρει τους συμμάχους του σε ευρύτερες πολεμικές εμπλοκές, προσπαθώντας να σταματήσει την μετατόπιση του γεωπολιτικού εκκρεμούς, από έναν μονοπολικό αμερικανικό κόσμο, που σαφέστατα έχει αποτύχει (αλλιώς δεν θα κινδύνευε) σε έναν πολύ-πολικό κόσμο, που θα αφαιρέσει από τις ΗΠΑ το πολιτικό αλάθητο του «Πάπα του πλανήτη».
Οι ΗΠΑ θα παραμείνουν εκτός πολεμικών τραυμάτων, η βασική οικονομία και οι υποδομές της δεν θα πληγούν, και η Ευρώπη θα συρθεί για μια ακόμη μια φορά, να γίνει πεδίο συγκρούσεων για την προστασία των αμερικανικών συμφερόντων.
Ενάντια σε κάθε πολιτική σύνεση, σε κάθε επιχειρηματική λογική, η Ευρώπη υπό την καθοδήγηση της Ε.Ε. χειρίζεται τις Ρώσσο-Ευρωπαϊκές σχέσεις με εχθρικότητα, όταν μόνο κέρδος θα έχει αν προσπαθήσει να εξομαλύνει
και να βελτιώσει τις συνθήκες, για ειρήνη και συνεργασία με την Ρωσσική Ομοσπονδία.
Η Ρωσσία σήμερα αποτελεί έναν πιθανό σημαντικότατο σύμμαχο και η Ε.Ε. δεν έχει παρά να κερδίσει από μια τέτοια σύγκλιση. Οι μόνοι που θα χάσουν είναι οι αυτό-ανακηρυσσόμενοι «σερίφηδες» του πλανήτη, που εξετάζουν κάθε ενέργειά τους, αποκλειστικά και μόνον, μέσα από το μικροσκόπιο του «διεθνούς δολλαρίου».
Λοιπόν τους έχουμε νέα: η από-δολλαριοποίηση είναι γεγονός. Σε λίγα χρόνια, ο αυτοκράτορας «ΗΠΑ» θα υποκύψει λόγω αυτής και δεν μπορούν πλέον να κάνουν κάτι. Φέρθηκαν σε εχθρούς και συμμάχους με προκλητική αδιαφορία και με εγκληματική σκληρότητα. Έχασαν την επαφή με τους λαούς και πλέον χάνουν κάθε νομιμοποίηση ως προστάτες της δημοκρατίας.
Όταν λοιπόν ανοίξουν οι κάλπες στις 25 Ιουνίου, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να σταθμίσουμε είναι:
υπάρχει άραγε κανείς πολιτικός και υποψήφια κομματική ομάδα, που να μπορέσει να βγάλει την Ελλάδα αλώβητη από όσα δύσκολα και επικίνδυνα έρχονται σε πολύ λίγο χρόνο;
Φοβούμαστε πως όχι!
Η Εθνική συνείδηση για λαό και πολιτικούς, είναι μονόδρομος, αν στ’ αλήθεια θέλουμε να προστατεύσουμε αυτόν τον τόπο, που στην νεότερη ιστορία του, πάντοτε υπήρξε τυφλός σύμμαχος των προαγωγών του…