Κατόπιν τῆς, συνεπείᾳ κυρίως τῶν κατὰ τὴν τελευταίαν τριετίαν ἐπιβεβλημένων περιορισμῶν, ἀναστολῆς τῶν 2 προηγουμένων κανονικῶς τελεστέων θερινῶν συνάξεων τοῦ Ἅρματος, τῆς τελευταίας ἤγουν τελεσθείσης τῷ 2019, συνεκλήθησαν κατὰ τὴν τρίτην ἑβδομάδα τοῦ Αὐγούστου 2022 συγκεκριμένα στελέχη καὶ φίλοι διαδοχικῶς κατὰ τμήματα εἰς προκαθωρισμένην τοποθεσίαν τοῦ ἀγλαοῦ Ὀλύμπου.
Κατὰ τὴν διάρκειαν αὐτῶν τῶν συναντήσεων ἐξετυλίχθη πυκνὸν καὶ ποικίλον πρόγραμμα, χωρὶς καθόλου νὰ λείπουν καὶ εὐκαιρίαι χαλαρᾶς συναγωνιστικῆς συνεντεύξεως καὶ συζητήσεων.
Μεταξὺ ἄλλων ἐξετελέσθη νυκτερινὴ πορεία ἐπὶ δυσβάτου πεδίου ἄνευ φανῶν, μακρὰ καὶ ταχεῖα ἡμερησία ὀρεινὴ πορεία, διδαχὴ ἐθνικῶν μας χορῶν καὶ ἄλλα – μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἐντὸς κλειστοῦ χώρου συνάντησιν, ὅπου τραγουδήσαμε ἐπὶ μακρὸν παλαιὰ καὶ νέα ᾅσματα τοῦ ΑΡΜΑτος: βεβαίως μόνον κάποια ὀλίγα ἐξ ἐκείνων, διότι ἂν τὰ τραγουδούσαμε ὅλα, τότε δὲν θἄμενε χρόνος γιὰ τίποτε ἄλλο!
Κατὰ τὴν αὐτὴν κλειστὴν συνάντησιν ἐδόθη καὶ ἡ καθιερωμένη ὁμιλία τοῦ ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Ἅρματος Στεφάνου Γκέκα, ἐκτενῆ ἀποσπάσματα τῆς ὁποίας θὰ ἀναρτηθοῦν λίαν συντόμως εἰς τὰ «Βορεινὰ Σαλπίσματα» (οἱ συνδρομηταὶ τοῦ διαύλου εἰδοποιοῦνται αὐτομάτως καθ᾿ ἑκάστην ἀνάρτησιν).
Ἐπίσης θὰ ἔχετε συντόμως εὐκαιρίαν ν᾿ ἀκούσητε καὶ κάποια ἐξ ἐκείνων τῶν ἐμβατηρίων.
Κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε τὰ κείμενα κάποιων ἐκ τῶν νεωτέρων μας τραγουδιῶν:
“… στυγεῖτε γὰρ δεῖπνα αἰετῶν!“ (Αἰσχύλος)
Μελῳδία:
https://www.youtube.com/watch?v=oAbz_X8VUDg&list=PLC6Bz70tlAb72MRG_sKw3wShEB23qpQb8
https://www.youtube.com/watch?v=1O44niCe3sA (på dansk) (ἄλλη τις παραλλαγή)
(Πρώτη δημοσίευσις ΕΔΩ.)
– Μετὰ κάθε στροφὴν ᾅδεται ἡ ἐπῳδός:
Σύντριψαν τὴν Ἔχιδναν οἱ Χρυσαετοί!
Σκωληκομιάσματα τὰ τρώει ἡ γῆ…
Ἀπ᾿ τὴν ῥίζα φυλλωσιά
ἑαρινὴ ἀναθάλλει
τοῦ χιονιοῦ ὡς ἡ δροσιά
πράσινη προβάλλει –
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Σύντριψαν τὴν Ἔχιδναν οἱ Χρυσαετοί!
Σκωληκομιάσματα τὰ τρώει ἡ γῆ…
卐卐卐卐卐卐
ἀνωτρόπως τοὺς χυμούς
φέρουσα χειμῶνος
σὲ ῥυθμοὺς συνθετικούς
τοῦ φωτὸς συντόνως.
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Κι ἦρθε χθὲς ὁ χρυσαητός
στὴν κορφὴν τοῦ ἐλάτου,
μὲ τὰ μάγια τοῦ φωτός
ἡ ἀητοματιά του
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
ἔδεσ᾿ ὅλην τὴν πλαγιάν,
κι ἡ κορφὴ ἀπὸ πέρα
ἀντεφώνει ἀητολαλιάν
στὸν διαυγῆ αἰθέρα.
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Σέπονται νεκρὰ κλαριά
καὶ πεσμένα φύλλα
– τῶν σκωλήκων μὲν βορά,
μ᾿ ἂν τὴν σκουληκίλα
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
περιλάβῃ ὁ ἔλατος
μέσῳ τῶν ῥιζῶν του,
γίνεται χλωρὸς χυμός!
Θρέμμα τῶν κλαριῶν του…
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Στὰ κλαριὰ λαλοῦν πουλιά
κότσυφες κι ἀηδόνια
– νίκησεν ἡ ἀνωβολιά
τὴν φθορὰ τὴν χθόνια!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Κι ὅσο πιὸ βυσσοδομοῦν
– τὶ σκωλήκων πόνοι! –
ἄθελα τροφοδοτοῦν
– θέριεψαν οἱ κλῶνοι!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Κι ἂν στὴν ῥίζαν ἡ Ὀχιά
οὐρανὸν κοιτάξῃ,
τ᾿ ἀητοῦ πέφτ᾿ ἀποφορά:
Θἄν᾿τηνε σπαράξῃ!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Κι ἡ μαγεία τοῦ φωτός
τὸ φαρμάκι λειώνει
φωτοτρόπως ποὺ ὁ ἀητός
μεταστοιχειώνει.
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Τὴν φωλιὰν τὴν τοξικήν
ῥυπαροῦ ὀφίτου
ἅδραξαν ὠμὴν τροφήν
οἱ χρυσοῖ νεοσσοί του!
Κατωτέρω ἡ ἰδική μας ἐκ νέου ἀπόδοσις τοῦ “ἑλληνικοῦ ὕμνου” τοῦ Frederic Mistral (1830-1914, βραβεῖον Νόμπελ λογοτεχνίας 1904) εἰς ἰαμβικὸν δεκαπεντασύλλαβον, ὥστε καὶ νὰ δύναται νὰ τραγουδηθῇ ὡς δημῶδες· πρὸς τοῦτο ἐπιλέγομεν μάλιστα τὸ μέλος ἀπὸ τὰ ἐκπληκτικὰ Κάλαντα τῆς Καστοριᾶς, ποὺ μπορεῖτε ν᾿ ἀκούσετε ἐδῶ: https://www.youtube.com/watch?v=aNVWRJC7-Ig καὶ https://www.youtube.com/watch?v=F-WBGSXVGTE .
Τὸ ποίημα μετεφράσθη κατ᾿ ἄλλον μέτρον ὑπὸ τοῦ Κωστῆ Παλαμᾶ, ἐστηρίχθημεν δὲ τόσον εἰς τὴν ἀπόδοσιν ὑπὸ τοῦ μεγάλου μας ἐκείνου ποιητοῦ (τὴν ὁποίαν μπορεῖτε νὰ βρῆτε ἐδῶ: https://www.armahellas.com/?p=15291), ὅσον καὶ εἰς τὸ πρωτότυπον, ἐπίσης ἀνευρέσιμον εἰς τὸ διαδίκτυον διὰ τοὺς γαλλομαθεῖς.
Ἀποδίδεται εἰς ἑπτάστιχα, τῆς δὲ μελῳδίας οὔσης διττῆς, εἴπομεν κατ᾿ α΄ καὶ β΄ μέλος, ἑκάστης στροφῆς ὁ 4ος ἀλλὰ καὶ ὁ 5ος στίχος ᾅδονται κατὰ τὸ β΄ μέλος.
Μὲ τὴν αὐγὴ κι ἡ θάλασσα μενεξεδένια λάμπει
κι ὅλα στὸ φῶς τὸ ἑαρινὸ τώρα ᾿ξαναγεννιῶνται.
Ἡ χελιδόνα ἐπέστρεψε νὰ πάῃ φωλιὰ νὰ χτίσῃ
στὸν Παρθενῶνα· ὦ Ἀθηνᾶ, ᾿κεῖν᾿ τὸ πουλί σου στεῖλε
στ᾿ ἀμπέλια μας ν᾿ ἀφανιστῇ, πανόσια, τὸ σαράκι.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Τὸ κῦμ᾿ ἀποχρυσώνεται κι ἡ ἄνοιξι γυρίζει
Μὰ στὴν ἀκρώρειαν δετοῦ τοῦ Προμηθέα τὰ σπλάχνα
ῥημάζει ξαναγέρνοντας ἀπ᾿ τ᾿ οὐρανοῦ τὴν ἄκρη
ὁ μαυρογύπας· νέε, ἐμπρός! Γιὰ νὰ τὸν ἀποδιώξῃς
γερὸ καράβι ἀρμάτωσε, νησιώτη καπετάνιε.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ἀφουγκρασθῆτ᾿ ἀποκλαγγὴ ἀρχαϊκῆς Πυθίας:
“Τῶν ἡμιθέων θὰ νικοῦν οἱ ἀγγονοί” – ἀπ᾿ τὴν Ἴδη
ὣς τῆς Νικαίας τὶς ἀκτὲς οἱ αἰώνιοι ξανανθίζουν
ἐλαιῶνες. Πρὸς τὶς κορυφὲς μὲ τ᾿ ἄρματα στὰ χέρια
κινώντας, ἀπὸ τὴν ἠχὼ Σαλαμινῶν ξυπνῆστε.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ἐσθῆτες πάλλευκες ἀρραβωνιάρες ἑτοιμᾶστε,
τῶν ποὺ σᾶς σῶσαν μαχητῶν νύφες ν᾿ ἀξιωθῆτε.
– Στὶς φαραγγιὲς! – νὰ δρέψετε γι᾿ αὐτοὺς δαφνῶν κλωνάρια.
Σὲ μιὰν Εὐρώπη σύσκοτη, δειλή, ξεψυχισμένη
Ὀλύμπιο Πνεῦμα πίνουμε στῆς Δόξας τὰ κροντήρια.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Ξανὰ εἶναι, ἀδέλφια, μπορετὸ τὸ ἅπαξ τελεσμένο
Κι ἂν στὴν πορφύρ᾿ αὐτῶν τῶν βράχων τ᾿ ὄνειρο ἐσαρκώθη
θεϊκὰ τ᾿ ἀνθρώπου τ᾿ ἀγλαότατο ποτὲ καὶ ὡρίσθη,
τοῦ πρέπει ἐκεῖ τοῦ χριστιανοῦ μονάχα νὰ σιωπήσῃ!
Κι ἐμεῖς ᾿πάνω σὲ κούτσουρα ξερὰ θὰ μαραθοῦμε;
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Στοῦ μαραθωνοδρόμου τὰ λαμπρὰ πατώντας ᾿χνάρια
θέ᾿νἄχουμε, κι ἂν πέσουμε, τὸ χρέος μας τελέσει!
Μὲ τὸ αἷμα ποτισμένοι τοῦ προσπάππου Λεωνίδα,
θριαμβικῶς τὸ αἷμά μας καρποὺς θὰ πορφυρώσῃ
ὡσὰν κοράλλια – καὶ τὰ βότρυα μέσα στὸ κλῆμα.
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐卐
Στὴν δόξα ἐτῶν λουσμένοι τρισχιλίων, ἐγερθῆτε!
Προβάλλει ἀλάργα ἐπινίκιος πύργος, ᾿κεῖ ποὺ μάγια
λυθῆκαν καὶ γητειὲς, ὡς ἐκ τῆς τέφρας του γεννᾶται
ὁ φοῖνιξ· Ἥλιε, διῶξε πρὸς τῆς Μέκκας τὶς ἐρήμους
ἀπ᾿ τὴν θωριά μας ἡμισέληνο καὶ βεδουΐνους!
Γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἂν πέσουμε δάφνη θεϊκὴ μᾶς στέφει
– πεθαίνουν ὅλοι μιὰ φορὰ μόνον σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!
Ἡ Δίνη
Στῆς δίνης τὴν ζάλη, τῆς θύελλας ὀργή
᾿ξεσπάει – κατακλύζει τὸ ῥεῦμα ὅ,τι βρῇ·
ἀσάλευτο ὅμως Κέντρο, ἀτάραχη καρδιά, ψυχῆς ἀλκή
στὴν Μάχη ψυχώνει, τὸ ΑΡΜΑ ὁδηγεῖ.
Τὴν γῆ μας κατέχει φαιὸς συρφετός
– καμώνονται ἀχρεῖοι ποὺ στήνει ὁἘχθρός
πὼς ὁδηγοῦνε τάχα, πὼς τὸ τιμόνι αὐτοὶ γερὰ κρατοῦν
– οἱ νῆές μας, ὅμως, πικρὰ ναυαγοῦν…
Χυμοῦν μανιασμένες ἐχθρῶν οἱ ὀρδές
– ἀνάχωμα στέκουν μονάχα οἱ καρδιές
πὤχουν φωτιὰ στὴν ῥίζα κι ἀντίκρυ Ὀλύμπου μυστικὴ κορφή,
ποὺ δόρυ κρατοῦνε κι ἁσπίδα μαζί.
Οἱ ἀρρίζωτοι χαῦνοι ὡς ψεῦτες, δειλοί
τὸ ἔδαφος χάνουν, τοὺς φεύγει ἡ γῆ·
τοῦ φαύλου τους θεάτρου οἱ μάσκες δὲν μετροῦν καθόλου πιά
μετράει τώρα μόνον τοῦ Ἀρίου ἡ καρδιά.
Φωτὸς στήλη βλέμμα κι ἀγκύρωμα νοῦ
στ᾿ἀστέρι τοῦ πόλου, ἀρχὴ τ᾿ οὐρανοῦ
πλοηγό, πνοή, πυξῖδα ποὺ δὲν ἀλλοιώνουν δίνες, τρανταγμοί
τὴν ἔχουμε πάγια κρυφὴ προσταγή.
Μουσικὴ κατὰ τὸ Panzerlied τῆς Wehrmacht
Περισσότερα ἐμβατήριά μας ἀνευρίσκονται ΕΔΩ.