Η διαβόητη «Μεγάλη Επανεκκίνησις» (Great Reset) είναι ένας όρος που ακούγεται και συζητείται όλο και συχνότερα στους εθνικιστικούς (και όχι μόνο) κύκλους τα τελευταία χρόνια. Αν και τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν σχεδόν κάθε είδηση σχετικά με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» και όταν σπανίως αναφέρονται σε αυτήν την αντιμετωπίζουν απαξιωτικώς, ως αντικείμενο «θεωριών συνωμοσίας» ακροδεξιών κύκλων, η διαδικασία μεταβάσεως προς την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» έχει ήδη ξεκινήσει διότι μια μεγάλη επανεκκίνηση προαπαιτεί μια μεγάλη κατάρρευση, και η μεγάλη κατάρρευσις, με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται ο σύγχρονος κόσμος την κατάρρευση, συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας.
Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), τουτέστιν του σημαντικότερου επισήμου οργάνου των παγκοσμίων οικονομικών «ελίτ», η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» συνιστά ένα κολοσσιαίο σχέδιο αναδιοργανώσεως της οικονομίας αλλά και των πολιτικών/κοινωνικών δομών. Χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα και ελαφριά προκάλυψη των πραγματικών προθέσεων πομπώδεις τεχνητούς όρους όπως «πράσινη ανάπτυξη», «ισότητα και δικαιοσύνη», «τεχνολογική διήθηση», «4η βιομηχανική επανάσταση», το WEF, οι μεγάλες πολυεθνικές, οι γνωστοί-άγνωστοι που κρύβονται πίσω από αυτές, τα ΜΜΕ και οι πολιτικοί-μαριονέτες, όπως οι διεφθαρμένοι και διεστραμμένοι νεοφιλελεύθεροι λακέδες τύπου Τριντό, Μακρόν και Μητσοτάκης, το ημιθανές ανοϊκό ανδρείκελο Μπάιντεν και οι αποστειρωμένοι ρομποτικοί τεχνοκράτες τύπου Ντράγκι, προωθούν με διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς την ατζέντα της Μεγάλης Επανεκκινήσεως. Μάλιστα, εντελώς απροκάλυπτα, η ετήσια συνάντηση του WEF που έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2020, με τον «ευφάνταστο» τίτλο «Η Μεγάλη Επανεκκίνησις», απεφάνθη ότι ο παγκοσμιοποιημένος πλανήτης που θα προκύψει από την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» είναι καλύτερο να διοικείται από διορισμένες εκ της ιδίας της «ελίτ» πολυεθνικές εταιρίες, υπερκυβερνήσεις και «κοινωνικούς οργανισμούς», δίνοντας έτσι ένα οριστικό τέλος στο μεγάλο ανέκδοτο της δημοκρατίας.
Η πιο ήπιες κριτικές της «Μεγάλης Επανεκκινήσεως», προερχόμενες κυρίως από κύκλους της, κατά κάποιον τρόπο, «σκεπτόμενης αριστεράς» (εάν υφίσταται κάτι τέτοιο), θεωρούν το όλο εγχείρημα ως μια συγκεκαλυμμένη απάτη όπου τα μεγαλεπήβολα σχέδια, όπως η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη», αποτελούν απλώς προπέτασμα καπνού για τα πλουτοκρατικά σχέδια της «ελίτ». Αν και αυτό είναι βεβαίως αληθές, αποτελεί ωστόσο μίαν υπεραπλούστευση που δεν εστιάζει – ίσως σε πολλές περιπτώσεις εσκεμμένως – στους πραγματικούς και πολύ πιο τρομακτικούς στόχους του σχεδίου.
Οι δριμύτερες κριτικές απέναντι στα πλάνα της «ελίτ» προέρχονται φυσικά από τον εθνικιστικό χώρο των ΗΠΑ και της Ευρώπης και όπως ήταν αναμενόμενο αντιμετωπίζονται ως «θεωρίες συνωμοσίας» από τα επίσημα ΜΜΕ. Αυτό που είναι εκπληκτικό και αποτελεί δείγμα της ακράτου αλαζονείας των «ελίτ» είναι ότι εν αντιθέσει προς άλλες υποτιθέμενες «θεωρίες συνωμοσίας», σχεδόν όλα όσα αναφέρουν οι εθνικιστικοί κύκλοι σχετικώς με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» μπορούν να βρεθούν αυτούσια είτε στο διαβόητο πλέον βιβλίο των Schwab και Malleret, είτε στα αποσπάσματα πρακτικών των συναντήσεων του WEF που δίδονται στην δημοσιότητα, είτε σε άλλες ομιλίες και συνεντεύξεις όσων έχουν αναλάβει τον επικοινωνιακό ρόλο του όλου εγχειρήματος εκ μέρους των «ελίτ», π.χ. του Schwab ή του Bill Gates.
Σε γενικές γραμμές η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» προτάσσει ένα νέο υβριδικό καπιταλιστικό/κομμουνιστικό κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, με πολλές επιρροές από το μοντέλο της Κίνας, όπου η ατομική ιδιοκτησία θα συρρικνωθεί, το βιοτικό επίπεδο, πρωτίστως της μεσαίας τάξεως, θα παρουσιάσει κάθετη πτώση, η εξάρτηση από το κράτος, ή μάλλον τις υπερ-κρατικές δομές, θα αυξηθεί καθώς η Δύση θα εισέλθει σε μια φάση εκτεταμένης λιτότητος όπου η ανεργία θα εκτοξευθεί, οι μετακινήσεις θα περιορισθούν (και θα είναι σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενες) και η διαρκής παρακολούθηση των δραστηριοτήτων των πολιτών μέσω της τεχνολογίας θα καθιερωθεί ως κάτι το αναγκαίο. Όλα αυτά θα σημάνουν αναγκαστικά και την σταδιακή εγκατάλειψη της πολυδιαφημιζόμενης δημοκρατίας ακόμη και στο προσχηματικό επίπεδο στο οποίο πλέον υφίσταται. Παραλλήλως, με βασικό πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος, θα καθιερωθούν, πιθανότατα και μέσω νομοθεσίας, ακραίες ιδέες όπως ο περιορισμός των γεννήσεων. Κάτι τέτοιο δεν θα αφορά όμως τον Τρίτο Κόσμο όπου η επιβολή ορίου στις γεννήσεις είναι το ελάχιστο μέτρο που επιβάλλεται να ληφθεί, αλλά τον δυτικό κόσμο όπου ένας τέτοιος περιορισμός μόνο ως παράλογος και αυτοκτονικός μπορεί να εκληφθεί από κάποιον που δεν γνωρίζει ότι ο μέγας στόχος των «ελίτ» ήταν, είναι και θα είναι η εξαφάνιση της Λευκής Φυλής.
Ένα συνηθισμένο απλοϊκό επιχείρημα που προβάλλεται από τους σκεπτικιστές απέναντι στους «συνωμοσιολόγους» είναι ότι δεν είναι δυνατό να συμβεί η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» διότι η κατάρρευσις του βιοτικού επιπέδου και της αγοραστικής δυνάμεως των πολιτών στην Δύση θα επιφέρει συρρίκνωση των κερδών για τις πολυεθνικές και το καπιταλιστικό σύστημα εν γένει. Το επιχείρημα αυτό θα ήταν ακριβές εάν το μοντέλο που σχεδιάζεται να επιβληθεί στις κοινωνίες με την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» ήταν το ίδιο ή παραπλήσιο με το τωρινό. Αλλά αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι ότι ο βασικός λόγος που οι «ελίτ» προωθούν τόσο επίμονα την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» είναι διότι το τρέχον μοντέλο διαλύεται συντριπτικώς εκ των έσω λόγω των αδιεξόδων στα οποία έχει οδηγήσει την Δύση και διότι δεν είναι πλέον εφικτή οιαδήποτε προσπάθεια «επιδιορθώσεως» του. Εφ’ όσον οι «ελίτ» επιθυμούν την διαιώνιση της εξουσίας τους, κάτι που είναι δεδομένο, είναι απαραίτητη η ολική αναδιάρθρωση του Συστήματος σε νέες, πολύ περισσότερο απολυταρχικές, βάσεις. Το νέο μοντέλο δεν προβλέπει κέρδη για όλους, ή τουλάχιστον για πολλούς, όπως για λίγες δεκαετίες κατάφερε να εξασφαλίσει ο καπιταλισμός. Ο παραγόμενος πλούτος θα συρρικνωθεί λόγω της πτώσεως της καταναλώσεως, όμως θα διαμοιράζεται σε πολύ ολιγοτέρους, οι οποίοι εν τέλει θα δουν τα κέρδη τους να αυξάνονται.
Ίσως η ακριβέστερη προσέγγιση προς το φαινόμενο της «Μεγάλης Επανεκκινήσεως» είναι να την θεωρήσουμε ως μια, κατά κάποιον τρόπο αναπόφευκτη, εξέλιξη του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος που εγκαθιδρύθηκε στον δυτικό κόσμο, ιδίως μετά την λήξη του Β’ Π.Π., το οποίο είναι εμφανές ότι πνέει τα λοίσθια. Στο οικονομικό επίπεδο, το ασύλληπτο, επιπέδου πολλών τρισεκατομμυρίων, παγκόσμιο χρέος είναι η πιο απτή απόδειξη των αδιεξόδων στα οποία οδήγησε την Δύση το αντιφυσικό καπιταλιστικό μοντέλο και η διεστραμμένη υλοποίηση του. Στο πολιτικό επίπεδο, είναι πλέον εμφανές ότι η πλάνη της περιβόητης δημοκρατίας κρατιέται από μια κλωστή, παρά την συνεχή προπαγάνδα του πολιτικού συστήματος και παρά την αέναη ηλιθιότητα των μαζών. Στο κοινωνικό επίπεδο η παρακμή και η σήψη των δυτικών κοινωνιών έχει πλέον λάβει την μορφή τερματικής μορφής καρκίνου. Ο καθοδηγούμενος εποικισμός της Δύσεως από ορδές Αφροασιατών στην Ευρώπη και Λατίνων/Νεγροειδών στις ΗΠΑ (όπου επί κυβερνήσεως Μπάιντεν έχουν εισέλθει ανενόχλητοι εκατομμύρια λαθρομετανάστες!) στραγγαλίζει καθημερινώς τις κοινωνίες των λευκών που ταυτοχρόνως πνίγονται στον βόθρο των Λοάτκι, του φεμινισμού, της «πολιτικής ορθότητος», των «θετικών διακρίσεων» και γενικώς του πολιτιστικού μαρξισμού, ο οποίος έχει προετοιμάσει το έδαφος για την «Μεγάλη Επανεκκίνηση» (ίσως η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» αποτελεί το τελικό στάδιο του πολιτιστικού μαρξισμού).
Το κωμικοτραγικό συμπέρασμα που προκύπτει μελετώντας τον σουρεαλιστικό εφιάλτη της «Μεγάλης Επανεκκινήσεως» είναι ότι οι ίδιοι κύκλοι των «ελίτ» που επί δεκαετίες διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους υπέρ των «υπερτάτων αξιών» της δημοκρατίας και της ελευθερίας και είχαν αναγάγει την ιδιωτική πρωτοβουλία και την ελευθέρα οικονομία εντός του καπιταλισμού ως μονόδρομο προς την πρόοδο και την ευημερία των ατόμων και των κοινωνικών συνόλων, τώρα αίφνης αντελήφθησαν ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να συρρικνωθεί υπέρ του κρατικού παρεμβατισμού αλλά, ακόμη χειρότερα, ότι οι «υπέρτατες αξίες», των οποίων η αμφισβήτηση έχει οδηγήσει πολλούς στην φυλακή ή και στον θάνατο, τελικώς δεν είναι και τόσο υπέρτατες! Οι επί μακρόν πολέμιοι του κομμουνισμού συνειδητοποίησαν ότι ο κομμουνισμός δεν είναι και τόσο κακός! Ο περιορισμός της ελευθερίας και η κατάργηση της δημοκρατίας αποτελούν απαραίτητες «θυσίες» που πρέπει να γίνουν για το «κοινό καλό», για την «διάσωση του περιβάλλοντος και της ανθρωπότητος»!
Όμως, παρά την αδιαμφισβήτητη ανοησία των μαζών, οι παράλογες αυτές ιδέες δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να γίνουν μαζικώς αποδεκτές σε εποχές φαινομενικής ευμάρειας, όσα δισεκατομμύρια κι αν είχαν επενδυθεί σε προπαγάνδα. Και δεν θα γινόταν αποδεκτές όχι επειδή η μάζα διαθέτει λογική σκέψη ώστε να τις απορρίψει, αλλά ακόμη και αν, πεπεισμένη από την προπαγάνδα, τις ενστερνιζόταν στιγμιαίως χάριν της «σωτηρίας του πλανήτη», λίαν συντόμως η κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου θα οδηγούσε σε πιθανότατα ανεξέλεγκτες αναταραχές. Ας μην παραβλέπουμε ότι ο βασικός λόγος που η συνεχής εισροή τριτοκοσμικών στοιχείων στην Ευρώπη δεν έχει οδηγήσει σε γενικευμένες βίαιες συγκρούσεις και επικινδύνους προς το Σύστημα κλυδωνισμούς, παρά την τραγική υποβάθμιση των ευρωπαϊκών πόλεων, την δραματική αύξηση της εγκληματικότητος, τον κίνδυνο της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και τα άλλα απτά αποτελέσματα του εποικισμού που δύναται να συνειδητοποιήσει η μάζα, είναι ο φόβος απωλέσεως του βιοτικού επιπέδου, μετρημένου με καθαρά οικονομικά κριτήρια, που διατηρεί ακόμα (οριακώς) ο μέσος λευκός στην Ευρώπη.
Οπότε εδώ εισέρχεται ο κρίσιμος παράγων της «Μεγάλης Καταρρεύσεως». Η μάζα δεν θα δεχθεί αυτοβούλως (εάν υποθέσουμε ότι διαθέτει στοιχειώδη ελεύθερη βούληση) να απωλέσει τα κεκτημένα του καπιταλισμού όσο πειστικά κι αν είναι (που δεν είναι) τα επιχειρήματα περί σωτηρίας του πλανήτου μέσω της «πράσινης ανάπτυξης». Όμως η μάζα υπακούει στον φόβο, εξουσιάζεται και χειραγωγείται μέσω του φόβου. Επίσης η μάζα είναι εκ φύσεως επιρρεπής στην συνήθεια. Η μάζα μπορεί οικειοθελώς να υπακούσει στις επιταγές της «ελίτ» υπό τον φόβο κάποιου υπαρκτού ή τεχνητού «εχθρού», ορατού ή αοράτου. Η μάζα μπορεί να δεχθεί την καταβαράθρωση του βιοτικού της επιπέδου εάν πεισθεί ότι οφείλεται σε ανεξελέγκτους παράγοντες από τους οποίους το Σύστημα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να την προστατεύσει, αλλά η φύση και η μοίρα είναι τόσο ισχυρές ώστε κανένα μέτρο δεν φέρνει αποτέλεσμα. Καλύτερα είναι εάν στην ιστορία υπάρχει η προσωποποίηση του κακού (π.χ. κάτι απτό όπως ένα κράτος ή ένας ηγέτης κράτους) ώστε να ενεργοποιηθεί η παιδική αφέλεια της μάζας που την κάνει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο όπως ένα οκτάχρονο παιδί, δηλαδή ως μια υπεραπλουστευμένη σύγκρουση μεταξύ «καλού» και «κακού». Και η μάζα μπορεί να συνηθίσει την κατάσταση που θα προκύψει διότι η μάζα συνηθίζει τα πάντα. Υπάρχει μόνο μία προϋπόθεσις.
Πρέπει να υφίστανται παγιωμένοι μηχανισμοί αποπροσανατολισμού ώστε να μπορεί η μάζα να εκτονώσει την απόγνωσή της. Η «Μεγάλη Επανεκκίνησις» έχει προβλέψει και αυτούς τους μηχανισμούς δια μέσου της τεχνολογίας. Η υπόθεσις είναι ότι όλα μπορούν να αντικατασταθούν ή τουλάχιστον να προσομοιωθούν χρησιμοποιώντας την τεχνολογία. Η κοινωνικοποίηση, οι ανθρώπινες επαφές, η φιλία, η διασκέδαση, τα ταξίδια, η ατομική ολοκλήρωση, η οικογένεια, η ευτυχία, τα πάντα.
Όσο συγκλονιστικό κι αν είναι να παρατηρούμε την κατάρρευση του συγχρόνου δυτικού κοινωνικοοικονομικού μοντέλου, η αλήθεια είναι ότι η Μεγάλη Κατάρρευσις έχει ήδη συμβεί. Ξεκίνησε πολλούς αιώνες πριν και ολοκληρώθηκε κατά την διάρκεια του 20ου αιώνος με το Κύκνειο Άσμα της Δύσεως. Η κατάρρευσις των παραδοσιακών αξιών της Ευρώπης και των Αρίων φυλετικών προτύπων μέσω του μακροχρονίου σφυροκοπήματος από ξένες θρησκείες και διεστραμμένες ιδεολογίες αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα οδηγούσε στην κατάρρευση και στο επιφανειακό επίπεδο της οικονομίας και του πολιτικού συστήματος. Όμως η κατάρρευσις αυτή, όσο ελεγχόμενη κι αν είναι από το παντοδύναμο σύστημα των «ελίτ», μπορεί εν τέλει να δημιουργήσει ευκαιρίες που οφείλουμε να είμεθα έτοιμοι να εκμεταλλευθούμε.