ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Στις μέρες μας, ημέρες εσχάτης παρακμής και σήψεως, η Σύγχρονη Εποχή φανερώνει καθαρότερα από ποτέ την αληθώς αποκρουστική και νοσηρή φύση της. Πράγματι, σχηματίζει κανείς την εντύπωση, πως η ουσία των τελευταίων δεκαετιών (ή και αιώνων) της δυτικής ιστορίας έγκειται ακριβώς στην διαδικασία αυτή της σταδιακής εκδιπλώσεως, βαθμιαίας ανόδου στο προσκήνιο αλλά και της εν τέλει συμπράξεως και συσσωματώσεως δυνάμεων και τάσεων, που ώς τότε δρούσαν υποχθονίως και φαινομενικώς ανεξαρτήτως αλλήλων. Η ολοκληρωτική αυτή εκδίπλωση κι εκδήλωση δεν προκύπτει τυχαία στις μέρες μας ούτε και αποτελεί φαινόμενο περιστασιακό αλλ᾿ οφείλεται στο διανυόμενο προκεχωρημένο στάδιο της διαδικασίας ένδοθεν καταρρεύσεως της ανθρωπότητος δια μέσου της Σκοτεινής Εποχής (εποχής του Σιδήρου κατά τον Ησίοδο, Kali Yuga στην ινδο-άρια παράδοση), μιας καταρρεύσεως η αφετηρία της οποίας χάνεται στις απαρχές της καταγεγραμμένης ιστορίας.
Όποια ιστορική, κοινωνική, πολιτική ή και ηθική ανάλυση προσπερνά και παραβλέπει την Παραδοσιακήν αυτή γνώση και επίγνωση, βασιζομένη, αντιθέτως, συνειδητά ή ασυνείδητα στην γραμμική, ποσοτική ερμηνεία του χρόνου (και στην συναφή της ιδέα της “προόδου”), είναι δεδομένο ότι θα αποτύχει να δώσει ικανοποιητικές εξηγήσεις, να εξιχνιάσει ριζικά αίτια και να υπερβεί το πεδίο και την οπτική της σχετικότητας. Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που οι αναλύσεις και προβλέψεις των σύγχρονων “διανοητών” και “φιλοσόφων” διαψεύδονται παταγωδώς από την πραγματικότητα, συχνά δε μόλις μερικά χρόνια μετά την διατύπωσή τους. Αλλά ακόμη και σε περιπτώσεις που, λόγω της φύσεως των θεμάτων, η διάψευση δεν μπορεί να είναι άμεση και κατηγορηματική, οι θέσεις τους βρίθουν αντιφάσεων και αναντιστοιχιών, παρά δε την καθολικότητα με την οποία προσπαθούν να επενδύσουν τις προκαταλήψεις τους, αυτές δεν αποτελούν τίποτε περισσότερα παρά σχετικές εκφράσεις ενός πολύ συγκεκριμένου “πνεύματος”, ενός “πνεύματος” που αντανακλά άζωα και σεληνιακά τα νοσηρά τεχνητά “φώτα” της ως άνω αναφερομένης διαδικασίας καταρρεύσεως.
Υπήρξαν όμως κατά τον περασμένον αιώνα μεγάλοι Διδάσκαλοι και αυθεντικοί διανοητές, οι οποίοι κατάφεραν να δούνε πέρα από τα εξωραϊστικά πέπλα και τις πλάνες της σύγχρονης εποχής, να πετύχουν στο έργο και την σκέψη τους μια αληθινά αντικειμενική οπτική, που τους επέτρεψε να αναλύσουν ολιστικά και διεξοδικά, μεταξύ πολλών άλλων, την φύση της εποχής την οποία διανύουμε.
Αναφερόμαστε ενδεικτικά στον Ιούλιο Έβολα και στον René Guenon, στα έργα των οποίων βρίσκει κανείς μια εμβριθή ανάλυση των δυνάμεων και τάσεων που ελλοχεύουν πίσω από την καθοδική πορεία του συγχρόνου κόσμου. Η δράση και η επενέργεια των δυνάμεων αυτών, σε ατομικό και κατ’ αναλογίαν και σε κοσμικό επίπεδο, περιλαμβάνει δύο φάσεις: την καθαρά “αρνητική”, ήτοι της αποϊεροποιήσεως/αποκοπής εκ των άνω, η οποία αποκόπτει τον άνθρωπο από την επαφή με ό,τι μπορεί αληθινά να θεωρηθεί πνευματικό και υπερανθρώπινο, και, κατόπιν, την φάση της διαλύσεως, η οποία ωθεί τον περιορισμένο πλέον στον υλικό κόσμο άνθρωπο στην αποσύνθεση προς μια χαοτική και υπανθρώπινη κατεύθυνση. Μόλις όμως κλείσουν οι φωτεινές κι ολύμπιες πύλες του Ουρανού ανοίγουν τα βάραθρα του Άδη και ο άνθρωπος στην εποχή μας κατρακυλά προς τα εκεί με ολοένα και αυξανόμενη ταχύτητα.
Στο παρόν κείμενο θα αναφερθούμε ενδεικτικά σε κάποιες βασικές μορφές εκδήλωσης των δυνάμεων της Παρακμής στον σύγχρονο κόσμο, όπως είναι η επικράτηση της δημοκρατίας, η ιδέα της ισότητας, η εκκοσμίκευση της κοινωνικής ζωής, η σύγχρονη οικονομία σε συνάρτηση με την εργασία και ο διεθνισμός. Είναι προφανές πως οι προαναφερθείσες τάσεις και μορφές συγκλίνουν, σε βαθμό που είναι δύσκολο να φανταστούμε την μια δίχως την άλλη ή, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμα και να διακρίνουμε πού ξεκινά η μια και πού τελειώνει η άλλη. Αυτό συμβαίνει διότι, ουσιαστικώς, αποτελούν διαφορετικές απλώς πτυχές και εκδηλώσεις της ίδιας διαλυτικής επήρειας. Όσο δε η διαδικασία του εκφυλισμού και της διαλύσεως προχωρά, τόσο η σύγκλιση/συσσωμάτωση των, φαινομενικώς μόνο, ετερογενών αυτών τάσεων, θα εντείνεται.
ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΣΜΟ
Αξίζει να σημειωθεί πως, δυνάμει του νόμου της αναλογίας των διαφορετικών βαθμίδων, τα κοινωνικά και ατομικά επίπεδα, ειδικά μάλιστα όταν αναφερόμαστε σε μάζες, είναι αλληλένδετα και αλληλοεπηρεαζόμενα. Έτσι, οι παρακμιακές επιδράσεις και τάσεις στο ένα επίπεδο ενδυναμώνουν και διαμορφώνουν ευνοϊκές συνθήκες για την ανάπτυξη των αντίστοιχων τάσεων στο άλλο. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι η ίδια τάση, το ίδιο φαινόμενο, που εκδηλώνεται και δρα τόσο στο εξωτερικό επίπεδο (κοινωνική οργάνωση, πολιτικό σύστημα, κυρίαρχη ιδεολογία) όσο και στο εσωτερικό (συγκρότηση του ατόμου), καθώς μάλιστα η αντανάκλαση του ενός επί του άλλου δίδει λαβή σε στροβιλιζόμενα και προς το χάος περιδινούμενα ζεύγη δυνάμεων.
Ο Πλάτων στην “Πολιτεία” του είχε αποτυπώσει με σαφήνεια την αναλογία που υφίσταται ανάμεσα στην παραδοσιακή κοινωνική οργάνωση και την ιεραρχία των λειτουργιών και συνιστωσών του ανθρωπίνου όντος και, με αυτή την βάση, επέτυχε την θέαση της αναλογίας κατά τις μεταλλάξεις της, ώστε να δυνηθεί να εξαγάγει τα σπουδαία του πορίσματα, όχι μόνον κατά την εύρυθμη αλλά και κατά την νοσούσα και καθοδική επίσης παρἀλληλη πορεία της ανθρώπινης ψυχής και της πολιτείας.
Όπως μια αυθεντική Πολιτεία αντικατοπτρίζει και αντανακλά, κατά κάποιον τρόπο, στην ορθήν της και με ουσιώδη αναφορά ιεραρχική δομή έναν κεντροποιημένο, αρμονικό και υγιή Άνθρωπο, έτσι η σημερινή δημοκρατία, νοούμενη ως άρνηση και η αντιστροφή κάθε αληθούς ιεραρχίας, ως το κατ’ εξοχήν πολίτευμα της κυριαρχίας της ποσότητας επί της ποιότητας, αντιστοιχεί εσωτερικά και μεταφυσικά σε έναν εσωτερικώς αντεστραμμένο μαζάνθρωπο, έρμαιο των κατωτέρων και υπανθρωπίνων ορμών του “επιθυμητικού” μέρους της ψυχής του. Το πρόβλημα, λοιπόν, της “δημοκρατίας” δεν είναι μόνο τεχνικού/λειτουργικού χαρακτήρα, όπως δυστυχώς και πολλοί περιωρισμένων οριζόντων “αντιδημοκράτες” πιστεύουν, αλλά είναι πολύ βαθύτερο και εκτείνεται στο ψυχικό, μεταφυσικό και υπαρξιακό επίπεδο.
Σε ψυχικό επίπεδο η δημοκρατία, όπως προαναφέραμε, αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη και ουσιαστική αντιστροφή κάθε φυσιολογικής ιεραρχίας. Η απόρριψη της εξουσίας κάθε αυθεντικής ανώτερης Αρχής και η ιδέα πως αυτή πηγάζει και καθορίζεται από τις μάζες και προς χάριν των τάσεων και καπρίτσιων των μαζών αντιστοιχεί με μιαν ανεστραμμένη κατάσταση στο ανθρώπινο όν, κατά την οποίαν το, κατά Πλάτωνα, “λογιστικόν”, το ανώτερο και κυρίαρχο τμήμα της ανθρώπινης ψυχής, παύει να βρίσκεται στο επίκεντρο και να καθοδηγεί αλλ᾿ απεναντίας υποτάσσεται και υποδουλώνεται στις χαμηλότερες ορμές και τα πάθη μιας κτηνώδους φύσης. Η αντιστροφή αυτή, η οποία δι᾿ υποβολής καθημερινώς εντυπώνεται στους πολίτες μιας δημοκρατίας, είναι καθοριστική διότι επηρεάζει, συνειδητώς και ασυνειδήτως, όλες τις πτυχές της ανθρώπινης και κοινωνικής ζωής.
Ποιος άλλωστε δεν έχει στις μέρες μας παρατηρήσει το επιθετικό θράσος, την αλαζονεία και αμετροέπεια που χαρακτηρίζει ένα ολοένα αυξανόμενο ποσοστό των κατωτάτων ποιοτικώς κοινωνικών στρωμάτων; Αυτοί που σε μια ιεραρχικά δομημένη αυθεντική Πολιτεία θα αποτελούσαν, στην καλύτερη περίπτωση, την τάξη των δούλων και θα εύρισκαν, ενδεχομένως, κάθαρση και απελευθέρωση μέσω της εργασίας και της επενεργείας των δυνάμεων του Κέντρου, σήμερα, υποκινούμενοι από τον πλήρως αποχαλινωμένο φθόνο και το μένος προς κάθε τι ανώτερο και εμψυχωμένοι από το κυρίαρχο δημοκρατικό κλίμα της “ισότητας”, κυριαρχούν στην δημόσια ζωή, θέτουν και καθορίζουν εξελίξεις, ασχημονούν και σύρουν μανιωδώς στον βόρβορο της ύπαρξής τους ό,τι όμορφο και αγνό.
Αλλά και στο επίπεδο του ατομικού ψυχισμού ποιος μπορεί, δίχως να εθελοτυφλεί, να αρνηθεί τις επιπλοκές και τις συνέπειες της εξασθενίσεως της ανώτερης, κεντρικής Αρχής του όντος; Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, κυριαρχεί στις μάζες ένας ανθρώπινος τύπος που διακρίνεται από την έλλειψη αυθεντικού “χαρακτήρος”, την ευμετάβλητη ψυχική διάθεση, την απόλυτη αδυναμία να επιβληθεί και να πειθαρχήσει επί του εαυτού του. Τίποτε δεν προκαλεί μεγαλύτερο τρόμο στον σύγχρονο μαζάνθρωπο από το ενδεχόμενο αίσθημα της “μοναξιάς” και του υπαρξιακού τρόμου που αυτή συνεπάγεται και προμηνύει. Σε μια κατάσταση περιστασιακής απομόνωσης και ηρεμίας η ματιά στρέφεται νομοτελειακώς προς τα μέσα, προοπτική φρικτή για όσους αντιλαμβάνονται υποσυνειδήτως πως δεν τους έχει απομείνει τίποτε εκεί να δούνε. Έτσι, θα επιστρατεύσουν κάθε δυνατό μέσον για να την αποφύγουν: τόσο η αρρωστημένη “κοινωνικοποίηση” των ημερών μας, που προϋποθέτει την απονέκρωση κάθε ιδιωτικής ζωής, όσο και η συνεχής ενασχόληση με τα ηλεκτρονικά μέσα συντελούν ακριβώς σε αυτό τον σκοπό· για να μη παραλείψουμε και την σύγχρονη σαχλομουσική και σαχλοφλυαρία, ενδεχομένως και δίκην εσωτερικής μουρμούρας, που προλαμβάνουν και αντανακλούν κάθε “κίνδυνο” ενατενίσεως ή αυτο-ενδοσκοπήσεως…
Η εξασθένιση της κεντρικής Αρχής της προσωπικότητας και η απομάκρυνση από το Κέντρο οδηγούν, επιπροσθέτως, στον κατακερματισμό της ανθρώπινης ύπαρξης και συντελούν στο να ανέλθουν στην επιφάνεια όλες οι παρεκκλίνουσες τάσεις και κτηνώδεις υπανθρώπινες ορμές, που σε ένα καλώς και αρμονικώς συγκροτημένο άνθρωπο παραμένουν υπό έλεγχο.
Σε αυτήν την εσωτερική κατάρρευση δέον να υπαχθούν και οι ψυχικές ασθένειες και οι πάσης φύσεως σεξουαλικές διαστροφές, που στις ημέρες μας γνωρίζουν ραγδαίαν άνοδο. Άλλωστε η αναγόρευση μιας σεξουαλικής διαστροφής (ή και ψυχικής ανισορροπίας) εκ μέρους των φορέων τους σε κεντρικό και καθοριστικό στοιχείο του όντος αποτυπώνει καθαρά την προϊούσα εντός εκείνων αντιστροφή στην ιεραρχία των συνιστωσών της ανθρώπινης ύπαρξης. Πέραν όμως της εντός των “υποκειμενικής” αντιστροφής ως προς την αίσθηση ταυτότητος των τοιούτων, αντικειμενικώς πράγματι επισυμβαίνει μία ολική αντιστροφή του όντος διά της Κιναιδίας, πράγμα εμπειρικώς μεν διαπιστωμένο αλλά και υπό της Παραδόσεως πλήρως τεκμηριωμένο (πρβλ. Κιναιδισμός: ἡ ῥιζικὴ ἀποδόμησις τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος).
Έτσι, διαφαίνεται καθαρά πως η, σύμφωνα με τον κυρίαρχο “μύθο” της εποχής μας, τόσο πολυθυμιατισμένη “απελευθέρωση” των μαζών από την εξουσία της Αριστοκρατίας (που στην ιδανική και Παραδοσιακή πολιτεία ενσαρκώνει ανώτερες, υπερανθρώπινες Αρχές) αντιστοιχεί εις και αντικατοπτρίζει τον εσωτερική αποχωρισμό του ανθρωπίνου όντος από κάθε είδους μορφοποιό εσωτερική δομή και ιδιαίτερη φύση, ποτελώντας άρα μίαν ακώλυτη κι ανεξέλεγκτη πλέον διολίσθηση προς το εσωτερικό χάος, όπου μοιραίως κυριαρχεί τελικώς το υπανθρώπινο, αδιαφοροποίητο υπόστρωμα, μετά την διάλυση κάθε ανώτερης τάξης και την συνεπομένη ολική παράδοση στο αέναο κατωφερές κι αβοηθήτως εντροπιακό “γίγνεσθαι” μιας καταρρακτώδους ροής προς τα κάτω. (Εδώ ακριβώς είναι αξιοπαρατήρητη η κυριολεκτική κι ενσαρκούμενη αναλογία της ενεργειακής ροής που αναφέρεται στην προαναφερθείσα παραπομπή σε παλαιοτέρα μας ανάρτηση!)
Προτού αναφερθούμε στις μεταφυσικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, θα σημειώσουμε πως η εκκοσμίκευση της πολιτικής εξουσίας, τάση που φθάνει στον ύψιστο βαθμό στην σύγχρονη δημοκρατία, είναι φαινόμενο χαρακτηριστικό της παρακμιακής εποχής που διανύουμε, εντελώς ξένο στους ανθρώπους των αρχαίων Παραδοσιακών πολιτισμών. Πράγματι, η Παραδοσιακή Πολιτεία αποτελεί αντανάκλαση και απεικόνιση του Κόσμου του “Είναι” στο επίκαιρο “γίγνεσθαι”, και από το γεγονός αυτό αντλεί την νομιμοποίησή της – ήτοι διά της αγκυρώσεώς της πιο πάνω από το παροδικό, το εφήμερο, το τελικώς ανούσιο κι ασήμαντο. Δηλαδή ήταν καθωρισμένη “από τα άνω” και όχι “από τα κάτω”, από τις Κορφές και όχι από τις μάζες. Η Αντιστροφή του κόσμου δεν είχε τότε ακόμη επικρατήσει…
Αυτή η θέση διαφαίνεται καθαρά και στο έργο του Πλάτωνος, όπου η Αρχή της Πολιτείας αντιστοιχεί αναλογικά στο “λογιστικόν”, δηλαδή το ανώτερο και θείον μέρος της ανθρώπινης ψυχής. Μια τέτοια Πολιτεία, που αντανακλά και είναι δομημένη “κατ’ εικόνα” μια ανώτερης Τάξης, αποτελεί η ίδια υπαρξιακό στήριγμα, καθ’ όσον επιτελεί τον ρόλο του Κέντρου για όσους αδυνατούν, λόγω της φύσης τους, να το βρούνε μέσα στο βάθος του εαυτού τους.
Ακόμη αποτελεί, για όσους μετέχουν αυτής, μια οδό προσεγγίσεως και επικοινωνίας με υπερανθρώπινες Αρχές και δυνατότητες. Αυτὀ ανεβάζει την δεδηλωμένην στόχευση εξευγενισμού και κατά το δυνατόν τελειώσεως του ανθρώπου για μιαν υψηλού αυτοπροσδιορισμού εθνοκοινοτική Πολιτεία στο αρμόζον επίπεδο που την αποκαθιστά στην πρωταρχικήν της ακεραιότητα – και η οποία είναι ριζωμένη στον ουρανό, δηλαδή εις τον ύψιστον προσδιορισμόν του είναι, όπως λέγει και ο Πλάτων (π.χ. στον “Τίμαιο”)· προς τον ουρανό λοιπόν, τον χώρο της θείας υπάρξεως, η τελεία Πολιτεία γίνεται έτσι η γέφυρα, ὅπως ακριβώς ο ρόλος αυτός κατά την “χρυσήν εποχή”, που ακόμη αντανακλάται σε πρώιμα αρχαϊκά μνημεία και έπη (π.χ. τα Ομηρικά) επιτελούνταν υπό του “διογενοῦς” Βασιλέως-Ποντίφηκος (δηλαδή “Γεφυροποιού”).
Αν όλα αυτά ληφθούν υπ’ όψιν, η εκκοσμικευμένη δημοκρατία παρουσιάζεται καθαρά ως αποτέλεσμα και εργαλείο της καταρροϊκής βαρυτικής και διαλυτικής/αποσυνθετικής τάσεως, που επιφέρει την ολική και τελική αποϊεροποίηση του κόσμου, την αποκοπή κάθε οδού επικοινωνίας του ανθρώπου με την υπερανθρώπινη και υπερφυσική διάσταση. Έτσι όμως και την αποπνικτική συνθλιβή της Ζωής σε ένα υπερεντροπιασμένο τερατογένημα, ένα θνησιγενές καρκίνωμα – αφού τελικά εξαλείφεται κάθε ανώτερος ζωογόνος σπινθήρας ακόμη και στις στοιχειώδεις του μορφές, που υπόκεινται και αυτής της νατουραλιστικής λειτουργικότητος και ζωτικότητος. Δηλαδή συμβαίνει μία ολική έκπτωση και αποψύχωση σε κάθε πτυχή του ατομικού και συλλογικού βίου.
Μίαν περίσταση αυτής της πορείας διαπιστώνουμε και παρατηρώντας την κεντρική θέση που πλέον διαδραματίζει η οικονομία (και μάλιστα μια ολικά στρεβλωμένη και τερατοποιημένη κερδοσκοπική και εικονική οικονομία) στις σύγχρονες κοινωνίες. Μια μακρά καθοδική πορεία ανέστρεψε την φυσιολογική τάξη ώστε, από απλό εργαλείο στα χέρια της πολιτικής εξουσίας, να αποτελεί, στις μέρες μας η οικονομία τον τομέα που καθορίζει και εξουσιάζει όλους τους άλλους. Ομοίως, η ίδια εκφυλιστική πορεία αντικατέστησε την, ιεραρχικώς ενταγμένη στην κοινωνική ζωή, ιδιαίτερη, “ζωντανή” παραγωγική εργασία και τις παραδοσιακές συντεχνίες του Μεσαίωνα με την άψυχη βιομηχανική παραγωγή.
Αν το επίπεδο ενός πολιτισμού διαφαίνεται στον “προσανατολισμό” που αυτός προσδίδει σε εργασίες και πράξεις, που επιβάλλονται από την φύση της ανθρώπινης κατάστασης, τότε η διαφορά μεταξύ του Παραδοσιακού, ανωτροπικού πολιτισμού και του σημερινού πολιτισμού της καθόδου και διαλύσεως είναι εμφανής. Έτσι, η αναγκαιότητα της εργασίας, που στους Παραδοσιακούς πολιτισμούς ελάμβανε έναν ανώτερο προσανατολισμό ως έκφραση μιας εσώτερης φύσης, σήμερα έχει μετατραπεί από μέσον σε αυτοσκοπό και καταβιβασθεί σε μια ιδιότυπη μορφή σκλαβιάς και υπηρεσίας της μηχανής, σκλαβιάς που θα έκανε τους δούλους της αρχαιότητας να φρίξουν με την απολυτότητά της. Εύκολα παρατηρεί κανείς πως άμεσο αποτέλεσμα της φύσεως της σημερινής εργασίας, αλλά και της κυριαρχίας της οικονομίας, είναι, σε πρώτη φάση, ο τυφλός και αβοήθητος καταβιβασμός των πάντων στο υλικό επίπεδο, ως αποτέλεσμα της εγκαθιδρύσεως μιας αντεστραμμένης ιεραρχίας με βάση της όχι την Αρετή και την Ποιότητα μα την ποσότητα, καθώς και η “μηχανοποίηση” και αποκέντρωση/αποσύνθεση της ανθρώπινης ύπαρξης εν συνεχείᾳ.
Πράγματι, ο homo economicus των ημερών μας απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το υπαρξιακό του κέντρο, ταυτοποιείται απελπισμένα με πρόσκαιρες φαινομενικότητες και αναζητά στην παραζάλη του καταναλωτισμού και του ακατάπαυστου “γίγνεσθαι” το φάρμακο που θα τον βοηθήσει να λησμονήσει προσωρινά την αθεράπευτη εσωτερική του κενότητα. Τι προμηνύει αυτή η κατάσταση αν όχι την ολοκληρωτική αποσύνθεση του, ήδη κατακερματισμένου, ανθρωπίνου όντος στα άμορφα σκοτάδια του χαοτικού υποστρώματος;
Με παρόμοιους όρους μπορεί να αναλύσει κάποιος και το φαινόμενο του “διεθνισμού”, της αντιρατσιστικής “αδελφοσύνης” και της ιδέας της “ισότητας” που, διαπνέοντας και δηλητηριάζοντας την σημερινή κοινωνία, την σφιχτοδένουν συνεχώς περισσότερο με τα σιδηρά κι αόρατα δεσμά της τυρανικής θρησκείας της κατευθυνομένης “πολιτικής ορθότητος”.
Διότι, τι εκφράζουν οι τάσεις αυτές, αν όχι μια σταδιακή απογύμνωση του ανθρωπίνου όντος από όλα τα ιδιαίτερα εκείνα χαρακτηριστικά που το διαφοροποιούν, που προσδίδουν μια ιδιαίτερη μορφή στην εσωτερική του συγκρότηση και ορίζουν την φύση του; Που προ παντός είναι τα ιδιαίτερα προνόμια του Αίματος, της Φυλής, του Έθνους αλλά και της έμφυτης κάστας και του φύλου και τα οποία σβήνουν, καταδικάζονται και διώκονται, ενώ το ανθρώπινο ον, έχοντας χάσει κάθε χαρακτηριστική μορφή, κατακρημνίζεται στο επίπεδο μιας ανύπαρκτης, άζωης κι ανούσιας γενικευτικής αφαιρέσεως που βρίσκεται, υπαρξιακά, πολύ κοντά στο πεδίο του αδιαφοροποίητου χάους – ακόμη δε χειρότερα: καθίσταται άβουλος φορέας της υποβαθμίσεως σ᾿ εκείνο το πρωτόλειο επίπεδο και της ολικής Αντιστροφής.
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ
Οι κυρίαρχες διαλυτικές και εκφυλιστικές τάσεις είναι βέβαιο πως θα συνεχίσουν και θα εντείνουν την δράση τους όσο ο σύγχρονος κόσμος κατρακυλά προς την Άβυσσο, στο επίπεδο δε των μαζών η δράση αυτή θα λάβει, αν δεν έχει ήδη, αναπόδραστο χαρακτήρα, καταδικάζοντάς τες σε μια καθοδική, μηδενιστική υπαρξιακή πορεία.
Μόνο μια ριζική ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης μπορεί να οδηγήσει στην ανάσχεση των επηρειών αυτών και στην παλινόρθωση μιας αυθεντικής και Κοσμικής Τάξεως. Η αποκατάσταση αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να προκύψει, όμως, ως αποτέλεσμα ενός συμβιβασμένου, μικροπολιτικού αγώνα στο επίπεδο του δημοκρατικού θιάσου Σκιών, αλλά μόνον ως αποτέλεσμα της καθοριστικής ενεργητικής Δράσης μιας εμπροσθοφυλακής Ανδρών, οι οποίοι θα είναι έτοιμοι και θα καραδοκούν για την κατάλληλη στιγμή και ευκαιρία.
Και για να είναι ικανοί για την προαναφερθείσα Δράση στο εξωτερικό πεδίο θα πρέπει απαραιτήτως πρώτα να έχουν επιτυχώς αντιταχθεί στην επενέργεια των διαλυτικών δυνάμεων και τάσεων εντός του εαυτού τους. Μοναδική οδός για την επίτευξη αυτού είναι, στην εποχή μας, η ενδυνάμωση του θείου και κεντρικού στοιχείου της ανθρώπινης ύπαρξης, διαδικασία που αποτελεί και το σημείο αναχωρήσεως και πραγματικής επαφής με μιαν ανώτερη, υπερανθρώπινη Αρχή, την μόνη που μπορεί να λειτουργήσει ως αληθινό εσωτερικό στήριγμα στον εξαιρετικό Άνθρωπο της εποχής μας, που δεν υπάγεται στον κανόνα της ολικής Εντροπίας και του ρεύματός της.
Μπορεί οι μάζες, τυφλωμένες και αποπροσανατολισμένες από τα τεχνητά φώτα και τις παροξυσμικές κακοφωνίες του συγχρόνου πολιτισμού, παρά την φαινομενική τους πολυφωνία να κατηφορίζουν ομοίως και απαρεγκλίτως προς τα σκοτάδια της Διάλυσης· στο βάθος όμως του ορίζοντα, στην αγκαλιά του Πατέρα Ουρανού, εξακολουθούν να ορθώνονται απαρασάλευτες οι Κορυφές!
Όσοι ακόμη (και σίγουρα είναι πολύ λίγοι!) παραμένουν ζωντανοί και δυνάμει ελεύθεροι, ας τολμήσουν να τις προσεγγίσουν…