Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην χώρα μας, τόσο σε σχέση με το ζήτημα της ασυδοσίας των (όπως όλα δείχνουν) κατευθυνόμενων από το Σύστημα και τις υπηρεσίες του, αναρχοαριστεριστών τρομοκρατών, όσο και σε σχέση με το ζήτημα της εκ μέρους της κυβερνήσεως ευθείας χειραγωγήσεως της Δικαιοσύνης με προφανή σκοπό την απηνή καταδίωξη κάθε εκφράσεως εθνικού φρονήματος, είναι πράγματι εντυπωσιακά. Είναι εντυπωσιακά όχι μόνον επειδή αποκαλύπτουν το αποκρουστικό πρόσωπο του ανθελληνικού Συστήματος εξουσίας που κρύπτεται πίσω από το απατηλό προσωπείο της μεταπολιτευτικής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας», αλλά διότι ο τρόπος με τον οποίο αυτή η αποκάλυψη προβάλλει είναι τόσο χονδροκομμένος και τόσο οφθαλμοφανής, ώστε ακόμα και οι πλήρως εξηλιθιωμένες από το πολυετές οπτικοακουστικό σφυροκόπημα ψευδολογίας, μάζες τηλεθεατών, ακροατών και αναγνωστών των μ.μ.ε., είναι εύκολο να την διαπιστώσουν!
Δύο μπορεί να είναι οι πιθανές εξηγήσεις του εκπληκτικού αυτού φαινομένου. Είτε ότι οι δόλιοι εξουσιαστές (και οι πάτρωνές στους) είναι πλέον τόσο αδίστακτοι και αλαζόνες και τόσο βέβαιοι για την συντριπτική ισχύ τους, για την δύναμη επιβολής των απόψεών τους διά των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως) τα οποία ολοκληρωτικώς ελέγχουν, ως προς την εξαπόλυση μαζικής προπαγάνδας και την διενέργεια πλύσεως εγκεφάλων, ώστε αδιαφορούν για τις χονδρές ατέλειες που εμφανίζει η προπαγάνδα τους τελευταίως, είτε ότι έχουν χάσει πλήρως κάθε έλεγχο της καταστάσεως και, διαπιστώνοντάς το αυτό, καταλήγουν σε παράκρουση και πανικό, οδηγούμενοι από την μια γκάφα στην άλλη, ενισχύοντας δηλαδή με κάθε νέα τους ενέργεια, τον «εφιάλτη» που προσπαθούν εναγωνίως να «ξορκίσουν». Τον εφιάλτη διευρύνσεως της διασποράς των εθνικών ιδεών στην χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, ιδεών που αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερη απήχηση!
Όσοι διαθέτουν ελαχίστη νοημοσύνη γνωρίζουν καλά ότι, ούτως ή άλλως, η «δημοκρατία» στην χώρα μας (και όχι μόνον) υφίσταται μόνο κατ’ όνομα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την στυγνή (αν και συνήθως συγκεκαλυμμένη) ανθελληνική δικτατορία μίας κάστας απεθνισμένων πλουτοκρατών (επιχειρηματιών, εργοληπτών δημοσίων έργων, τραπεζιτών κλπ) οι οποίοι ασκούν απόλυτο έλεγχο στα μ.μ.ε. και συνακόλουθα στην ροή της πληροφόρησης προς τις μάζες των πολιτών-ψηφοφόρων των οποίων με ψυχολογικό πειθαναγκασμό κατευθύνουν την εκλογική επιλογή, κατά το δοκούν. Οι δε πολιτικάντηδες των διεφθαρμένων κομμάτων του πολιτικού κατεστημένου δεν αποτελούν παρά τις μαριονέτες των καπιταλιστών αφεντικών τους. Πρόκειται δηλαδή για ένα άκρως φαυλοκρατικό πολίτευμα. Για ένα αισχρό πολίτευμα στο οποίο η θέληση της διεφθαρμένης απάτριδος πλουτοκρατικής ολιγαρχίας επιβάλλει στην κοινωνία τις επιδιώξεις της και προωθεί τα συμφέροντά της μέσω δοτών πολιτευτών, τους οποίους προβάλλει, προωθεί και αφειδώς χρηματοδοτεί, προκειμένου εργολαβικώς να εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της.
Το απατηλό αυτό πολίτευμα συνήθιζε να στηρίζει την όποια νομιμοποίησή του στην λεγομένη “αρχή της διακρίσεως των εξουσιών”, η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο και ειδοποιό στοιχείο του. Η διάκριση της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία ανέκαθεν ήταν προσχηματική, αφού η δουλική ευθυγράμμιση τόσο των βουλευτών όσο και των υπουργών στην κομματική «γραμμή», την οποία είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τυφλά, ακυρώνει εκ προοιμίου την όποια υπόνοια ανεξαρτησίας τους. Οι βουλευτές θεωρητικώς νομοθετούν και το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, θεωρητικώς, κυβερνά, στην πράξη όμως ένας κομματικός μηχανισμός βασιζόμενος σε πελατειακές σχέσεις με επιχειρηματίες και ποικίλες άλλες εξαρτήσεις, σχέσεις με ξένους αφανείς εντολοδότες, κλπ, είναι αυτός που ασκεί την πραγματική εξουσία, δίκην μαφίας. Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Παρέμενε ωστόσο η ψευδαίσθηση περί της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, της μοναδικής ελπίδος του αδυνάμου πολίτου έναντι της εκάστοτε πανίσχυρης πολιτικής εξουσίας. Τα πρόσφατα γεγονότα με την απροκάλυπτα μεροληπτική στάση της Δικαιοσύνης έναντι της Χρυσής Αυγής διέλυσαν κάθε ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας της, αφού δεν θεώρησαν απαραίτητο να τηρηθούν ούτε καν τα προσχήματα. Στοιχεία των (υποτιθέμενων «απόρρητων») δικογραφιών (περιεχουσών κατά βάσιν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα) διοχετεύονται καθημερινώς στα μ.μ.ε. και μάλιστα με τρόπο επιλεκτικό, με σκοπό αποκλειστικώς και μόνον την δημιουργία εντυπώσεων στην κοινή γνώμη (με σαφή πολιτική στόχευση), χωρίς αυτό το μέγα σκάνδαλο να οδηγεί σε ενέργειες διαμαρτυρίας εκ μέρους των θεσμικών παραγόντων που υποτίθεται ότι περιφρουρούν την λειτουργία του πολιτεύματος. Συμβαίνουν καθημερινώς σημεία και τέρατα χωρίς να σχολιάζονται καν. Ελάχιστοι νομικοί βρήκαν – προς τιμήν τους – το θάρρος να επικρίνουν τις αθλιότητες. Ο βαθμός διαβρώσεως της δικαστικής εξουσίας είναι πραγματικά συγκλονιστικός με δεδομένο ότι, ακόμα και αν συμβιβασθεί κανείς με την σκέψη ότι η κυβέρνηση ασκεί έλεγχο σε κάποιο τμήμα μόνο της δικαιοσύνης, θα ανέμενε ότι κάποιοι έντιμοι δικαστικοί θα βρίσκονταν για να ορθώσουν το ανάστημά τους, οι οποίοι θα φρόντιζαν να καταγγείλουν το αίσχος, προκειμένου να διασώσουν μέρος από την τιμή του λειτουργήματός τους. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο, καίτοι το πρωτοφανές στην νεότερη ιστορία, δικαστικό πραξικόπημα, βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει!
Η εκδήλωση της σκανδαλώδους μεροληψίας από πλευράς μ.μ.ε. είναι ακόμη αισχρότερα προκλητική. Το παλαιό σύνθημα: «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» επαληθεύεται πλήρως! Ελάχιστοι δημοσιογράφοι βρήκαν – προς τιμήν τους – το θάρρος να στηλιτεύσουν το όνειδος αυτό, όπως π.χ. οι πραγματικά σοβαροί αναλυτές Λυγερός και Δελαστίκ οι οποίοι προειδοποίησαν ότι με την ευθέως μεροληπτική, άδικη και κυρίως αντισυνταγματική της στάση της εις βάρος της Χ.Α., τόσο η κυβέρνηση όσο και η δικαστική εξουσία χάνουν την όποια ηθική νομιμοποίησή τους και ενισχύουν την Χ.Α. ακόμη περισσότερο, αφού την κάνουν να φαίνεται ως το μόνο πραγματικά αντισυστημικό κόμμα που αντιστέκεται στην ξενοκρατία.
Το σκηνικό του παραλόγου έρχεται να συμπληρώσει το σκάνδαλο της ασυδοσίας των τρομοκρατών, εντός και εκτός φυλακών, με την υποστήριξη του Συστήματος. Οι περισσότεροι καταδικασθέντες τρομοκράτες της 17Ν είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ελεύθεροι, καθώς και πλείστοι εκ των ανηκόντων στους απειράριθμους νεοτρομοκράτες του αναρχικού χώρου. Οι υπόλοιποι λαμβάνουν συχνές πολυήμερες άδειες. (Να σημειωθεί ότι την ίδια ώρα, σε ένα “απόγειο” “δημοκρατικότητος”, στους φυλακισμένους βουλευτές της Χ.Α. δεν δίνεται άδεια ούτε για να ψηφίσουν σε συνεδριάσεις της Βουλής!!!)
Ο αρχιδολοφόνος Χριστόδουλος Ξηρός, με την φυσιογνωμία Τάταρου μουζίκου, έπαιρνε κάθε ένα-δυο μήνες πολυήμερες άδειες από την φυλακή, ώσπου σαν καλός «κύριος», σε μια από αυτές αποφάσισε να μην επιστρέψει… Θαυμάστε «ήρωα» και «αντικαθεστωτικό επαναστάτη» και συγκρίνετέ τον με την μορφή του αειμνήστου Στρατηγού Ντερτιλή (του οποίου η αξιοπρέπεια και το αίσθημα τιμής καθιστούσαν αδιανόητο να αιτηθεί καν αδείας από τα χαμερπή φερέφωνα του καθεστώτος, καίτοι του προτάθηκε πολλές φορές, με συνέπεια να παραμείνει εθελουσίως έγκλειστος μέχρι τέλους, ακλόνητος, υπερήφανος και απολύτως αμετανόητος ως τον θάνατο!
Μεγάλα ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός εθεωρείτο ο πιο συνεργάσιμος προς τους ανακριτές και τους δικαστές, κρατούμενος, κατά την περίοδο της εξαρθρώσεως της 17Ν και ότι, όπως προκύπτει, κατά την ημέρα της δολοφονίας των Φουντούλη – Καπελώνη, ευρίσκετο σε άδεια! Με αφορμή την απόδραση μπαίνει κανείς στο πειρασμό να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τα όσα επικριτικά και απαξιωτικά έγραψε εις βάρος του Ξηρού (χαφιές, συνεργάτης των υπηρεσιών, κλπ) ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αλλά και την αποδοκιμασία του Ξηρού από τον Κουφοντίνα. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Σύστημα αφήνει ελεύθερο τον Ξηρό για να του αναθέσει συγκεκριμένο έργο όπως π.χ. κάποια νέα πολιτική δολοφονία προς όφελος του αντεθνικού καθεστώτος έστω ακόμα και με σκοπό τον αποπροσανατολισμό.
Η τραγικότης των πραγμάτων λαμβάνει χαρακτηριστικά φαρσοκωμωδίας όταν η άθλια “αστυνομία” και η αθλιότερη “δικαιοσύνη” αφήνει ελευθέρους τους τρομοκράτες και κατόπιν τους επικηρύσσει με αστρονομικό ποσό – πρόκληση! Αποτελεί πρωτοφανή τραγέλαφο η πρόσφατη «επικήρυξη» του Ξηρού και του Μαζιώτη με 4 εκατομμύρια ευρώ (προερχόμενων από το υστέρημα των Ελλήνων φορολογουμένων) από το ίδιο αυτό το χρεωκοπημένο κράτος που τους άφησε απλώς να φύγουν!
Δύο μπορεί να είναι οι πιθανές εξηγήσεις του εκπληκτικού αυτού φαινομένου. Είτε ότι οι δόλιοι εξουσιαστές (και οι πάτρωνές στους) είναι πλέον τόσο αδίστακτοι και αλαζόνες και τόσο βέβαιοι για την συντριπτική ισχύ τους, για την δύναμη επιβολής των απόψεών τους διά των μ.μ.ε. (μέσων μαζικής εξαπατήσεως) τα οποία ολοκληρωτικώς ελέγχουν, ως προς την εξαπόλυση μαζικής προπαγάνδας και την διενέργεια πλύσεως εγκεφάλων, ώστε αδιαφορούν για τις χονδρές ατέλειες που εμφανίζει η προπαγάνδα τους τελευταίως, είτε ότι έχουν χάσει πλήρως κάθε έλεγχο της καταστάσεως και, διαπιστώνοντάς το αυτό, καταλήγουν σε παράκρουση και πανικό, οδηγούμενοι από την μια γκάφα στην άλλη, ενισχύοντας δηλαδή με κάθε νέα τους ενέργεια, τον «εφιάλτη» που προσπαθούν εναγωνίως να «ξορκίσουν». Τον εφιάλτη διευρύνσεως της διασποράς των εθνικών ιδεών στην χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία, ιδεών που αποκτούν συνεχώς μεγαλύτερη απήχηση!
Όσοι διαθέτουν ελαχίστη νοημοσύνη γνωρίζουν καλά ότι, ούτως ή άλλως, η «δημοκρατία» στην χώρα μας (και όχι μόνον) υφίσταται μόνο κατ’ όνομα. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την στυγνή (αν και συνήθως συγκεκαλυμμένη) ανθελληνική δικτατορία μίας κάστας απεθνισμένων πλουτοκρατών (επιχειρηματιών, εργοληπτών δημοσίων έργων, τραπεζιτών κλπ) οι οποίοι ασκούν απόλυτο έλεγχο στα μ.μ.ε. και συνακόλουθα στην ροή της πληροφόρησης προς τις μάζες των πολιτών-ψηφοφόρων των οποίων με ψυχολογικό πειθαναγκασμό κατευθύνουν την εκλογική επιλογή, κατά το δοκούν. Οι δε πολιτικάντηδες των διεφθαρμένων κομμάτων του πολιτικού κατεστημένου δεν αποτελούν παρά τις μαριονέτες των καπιταλιστών αφεντικών τους. Πρόκειται δηλαδή για ένα άκρως φαυλοκρατικό πολίτευμα. Για ένα αισχρό πολίτευμα στο οποίο η θέληση της διεφθαρμένης απάτριδος πλουτοκρατικής ολιγαρχίας επιβάλλει στην κοινωνία τις επιδιώξεις της και προωθεί τα συμφέροντά της μέσω δοτών πολιτευτών, τους οποίους προβάλλει, προωθεί και αφειδώς χρηματοδοτεί, προκειμένου εργολαβικώς να εξυπηρετούν τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της.
Το απατηλό αυτό πολίτευμα συνήθιζε να στηρίζει την όποια νομιμοποίησή του στην λεγομένη “αρχή της διακρίσεως των εξουσιών”, η οποία υποτίθεται ότι αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο και ειδοποιό στοιχείο του. Η διάκριση της νομοθετικής από την εκτελεστική εξουσία ανέκαθεν ήταν προσχηματική, αφού η δουλική ευθυγράμμιση τόσο των βουλευτών όσο και των υπουργών στην κομματική «γραμμή», την οποία είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν τυφλά, ακυρώνει εκ προοιμίου την όποια υπόνοια ανεξαρτησίας τους. Οι βουλευτές θεωρητικώς νομοθετούν και το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, θεωρητικώς, κυβερνά, στην πράξη όμως ένας κομματικός μηχανισμός βασιζόμενος σε πελατειακές σχέσεις με επιχειρηματίες και ποικίλες άλλες εξαρτήσεις, σχέσεις με ξένους αφανείς εντολοδότες, κλπ, είναι αυτός που ασκεί την πραγματική εξουσία, δίκην μαφίας. Αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά. Παρέμενε ωστόσο η ψευδαίσθηση περί της ανεξαρτησίας της δικαστικής εξουσίας, της μοναδικής ελπίδος του αδυνάμου πολίτου έναντι της εκάστοτε πανίσχυρης πολιτικής εξουσίας. Τα πρόσφατα γεγονότα με την απροκάλυπτα μεροληπτική στάση της Δικαιοσύνης έναντι της Χρυσής Αυγής διέλυσαν κάθε ψευδαίσθηση ανεξαρτησίας της, αφού δεν θεώρησαν απαραίτητο να τηρηθούν ούτε καν τα προσχήματα. Στοιχεία των (υποτιθέμενων «απόρρητων») δικογραφιών (περιεχουσών κατά βάσιν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα) διοχετεύονται καθημερινώς στα μ.μ.ε. και μάλιστα με τρόπο επιλεκτικό, με σκοπό αποκλειστικώς και μόνον την δημιουργία εντυπώσεων στην κοινή γνώμη (με σαφή πολιτική στόχευση), χωρίς αυτό το μέγα σκάνδαλο να οδηγεί σε ενέργειες διαμαρτυρίας εκ μέρους των θεσμικών παραγόντων που υποτίθεται ότι περιφρουρούν την λειτουργία του πολιτεύματος. Συμβαίνουν καθημερινώς σημεία και τέρατα χωρίς να σχολιάζονται καν. Ελάχιστοι νομικοί βρήκαν – προς τιμήν τους – το θάρρος να επικρίνουν τις αθλιότητες. Ο βαθμός διαβρώσεως της δικαστικής εξουσίας είναι πραγματικά συγκλονιστικός με δεδομένο ότι, ακόμα και αν συμβιβασθεί κανείς με την σκέψη ότι η κυβέρνηση ασκεί έλεγχο σε κάποιο τμήμα μόνο της δικαιοσύνης, θα ανέμενε ότι κάποιοι έντιμοι δικαστικοί θα βρίσκονταν για να ορθώσουν το ανάστημά τους, οι οποίοι θα φρόντιζαν να καταγγείλουν το αίσχος, προκειμένου να διασώσουν μέρος από την τιμή του λειτουργήματός τους. Δεν συνέβη όμως κάτι τέτοιο, καίτοι το πρωτοφανές στην νεότερη ιστορία, δικαστικό πραξικόπημα, βρίσκεται ακόμη εν εξελίξει!
Η εκδήλωση της σκανδαλώδους μεροληψίας από πλευράς μ.μ.ε. είναι ακόμη αισχρότερα προκλητική. Το παλαιό σύνθημα: «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» επαληθεύεται πλήρως! Ελάχιστοι δημοσιογράφοι βρήκαν – προς τιμήν τους – το θάρρος να στηλιτεύσουν το όνειδος αυτό, όπως π.χ. οι πραγματικά σοβαροί αναλυτές Λυγερός και Δελαστίκ οι οποίοι προειδοποίησαν ότι με την ευθέως μεροληπτική, άδικη και κυρίως αντισυνταγματική της στάση της εις βάρος της Χ.Α., τόσο η κυβέρνηση όσο και η δικαστική εξουσία χάνουν την όποια ηθική νομιμοποίησή τους και ενισχύουν την Χ.Α. ακόμη περισσότερο, αφού την κάνουν να φαίνεται ως το μόνο πραγματικά αντισυστημικό κόμμα που αντιστέκεται στην ξενοκρατία.
Το σκηνικό του παραλόγου έρχεται να συμπληρώσει το σκάνδαλο της ασυδοσίας των τρομοκρατών, εντός και εκτός φυλακών, με την υποστήριξη του Συστήματος. Οι περισσότεροι καταδικασθέντες τρομοκράτες της 17Ν είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ελεύθεροι, καθώς και πλείστοι εκ των ανηκόντων στους απειράριθμους νεοτρομοκράτες του αναρχικού χώρου. Οι υπόλοιποι λαμβάνουν συχνές πολυήμερες άδειες. (Να σημειωθεί ότι την ίδια ώρα, σε ένα “απόγειο” “δημοκρατικότητος”, στους φυλακισμένους βουλευτές της Χ.Α. δεν δίνεται άδεια ούτε για να ψηφίσουν σε συνεδριάσεις της Βουλής!!!)
Ο αρχιδολοφόνος Χριστόδουλος Ξηρός, με την φυσιογνωμία Τάταρου μουζίκου, έπαιρνε κάθε ένα-δυο μήνες πολυήμερες άδειες από την φυλακή, ώσπου σαν καλός «κύριος», σε μια από αυτές αποφάσισε να μην επιστρέψει… Θαυμάστε «ήρωα» και «αντικαθεστωτικό επαναστάτη» και συγκρίνετέ τον με την μορφή του αειμνήστου Στρατηγού Ντερτιλή (του οποίου η αξιοπρέπεια και το αίσθημα τιμής καθιστούσαν αδιανόητο να αιτηθεί καν αδείας από τα χαμερπή φερέφωνα του καθεστώτος, καίτοι του προτάθηκε πολλές φορές, με συνέπεια να παραμείνει εθελουσίως έγκλειστος μέχρι τέλους, ακλόνητος, υπερήφανος και απολύτως αμετανόητος ως τον θάνατο!
Μεγάλα ερωτηματικά προκαλεί το γεγονός ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός εθεωρείτο ο πιο συνεργάσιμος προς τους ανακριτές και τους δικαστές, κρατούμενος, κατά την περίοδο της εξαρθρώσεως της 17Ν και ότι, όπως προκύπτει, κατά την ημέρα της δολοφονίας των Φουντούλη – Καπελώνη, ευρίσκετο σε άδεια! Με αφορμή την απόδραση μπαίνει κανείς στο πειρασμό να λάβει σοβαρά υπ’ όψιν του τα όσα επικριτικά και απαξιωτικά έγραψε εις βάρος του Ξηρού (χαφιές, συνεργάτης των υπηρεσιών, κλπ) ο φερόμενος ως αρχηγός της 17Ν Αλέξανδρος Γιωτόπουλος αλλά και την αποδοκιμασία του Ξηρού από τον Κουφοντίνα. Όλα οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Σύστημα αφήνει ελεύθερο τον Ξηρό για να του αναθέσει συγκεκριμένο έργο όπως π.χ. κάποια νέα πολιτική δολοφονία προς όφελος του αντεθνικού καθεστώτος έστω ακόμα και με σκοπό τον αποπροσανατολισμό.
Η τραγικότης των πραγμάτων λαμβάνει χαρακτηριστικά φαρσοκωμωδίας όταν η άθλια “αστυνομία” και η αθλιότερη “δικαιοσύνη” αφήνει ελευθέρους τους τρομοκράτες και κατόπιν τους επικηρύσσει με αστρονομικό ποσό – πρόκληση! Αποτελεί πρωτοφανή τραγέλαφο η πρόσφατη «επικήρυξη» του Ξηρού και του Μαζιώτη με 4 εκατομμύρια ευρώ (προερχόμενων από το υστέρημα των Ελλήνων φορολογουμένων) από το ίδιο αυτό το χρεωκοπημένο κράτος που τους άφησε απλώς να φύγουν!