βιώνουμε το τέλος μιας εποχής. Μιας εποχής η οποία ενόθευσε κάθε υψηλή αντίληψη περί ζωής, δράσεως, γνώσεως, αγώνος, ονομάζοντας αυτή την πτωτική κίνηση ως «πρόοδο».
Το σύστημα καθέτως εχθρικό στην ανάδειξη των Υψηλών Ιδεών και των ηρωικών προτύπων, αντέταξε έναν υλιστικό ατομικιστικό τρόπο ζωής συμβατό με τα χαμηλότερα και κατώτερα ένστικτα των συνωστισμένων στις μεγαλουπόλεις μαζανθρώπων, οι οποίοι με την σειρά τους ανίκανοι από την φύση τους αλλά και από την εγκληματική , καθώς φρόντισε το σύστημα, ανεπάρκεια τους έγιναν υποχείρια και ανδρείκελα καμαρώνοντας, μάλιστα και κομπάζοντας, με την ξετσιπωσιά του νεόπλουτου και την ασυδοσία του δημοκρατικού πολίτου.
Καθώς το σύστημα καταρρέει λόγω της απληστίας του, και τα σαθρά θεμέλια της επίπλαστης ευμάρειας έχουν κλονιστεί, παρατηρούμε τους πρώην καταναλωτές και νυν επαίτες, τους πρώην θαμώνες των σκυλάδικων και νυν αγανακτισμένους και εθνικά σκεπτόμενους, να προσπαθούν εναγωνίως να γαντζωθούν στις «νέες» πολιτικές τάσεις και μορφώματα τόσο στα δεξιά όσο και στα αριστερά. Οι «νέες» αυτές πολιτικές δυνάμεις με την σειρά τους γνωρίζοντας καλά την ψυχολογία των μαζών, με προσχεδιασμένους θεατρινισμούς, άκρατο λαϊκισμό και ανέξοδη μεθοδευμένη στοχοποίηση ευκόλων θυμάτων , συναγωνίζονται για μια θέση στον ήλιο της εξουσίας και των προνομίων της.
Εις ότι αφορά τον εθνικιστικό χώρο, η πτώσις του πνευματικού έργου και η ανάδειξη ενός στείρου και λαϊκίστικου ακτιβισμού, κατήντησαν σύμβολα και ιδέες να αποτελούν διακοσμητικές μορφές και το νόημα τους να γίνεται ολοένα και πιο αφηρημένο.
Για εμάς που απέχουμε εδώ και χρόνια συνειδητά από αυτό το θέατρο σκιών, προτάσσουμε την Πίστη, την Ιεραρχία και τον σταθερό προσανατολισμό. Εμείς που αναζητούμε συνειδητή σχέση με την ζωή αισθανόμαστε ότι γίνεται «νύχτα στην γη», όπως πιστεύει ο Χαίλντερλιν, και βαδίζουμε προς το χρέος δίχως να ξεχνάμε τα λόγια του Σπένγκλερ.
« Γεννηθήκαμε εδώ και οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε γενναία ως το μοιραίο τέρμα, τον δρόμο που μας χαράχτηκε. Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε. Το χρέος μας είναι να κρατηθούμε σε αυτήν την αφύλακτη θέση, δίχως ελπίδα, δίχως δυνατότητα ενισχύσεως. Να κρατηθούμε, να κρατηθούμε κατά το παράδειγμα εκείνον του Ρωμαίου στρατιώτου που ο σκελετός του ανακαλύφθηκε μπροστά σε μια πύλη της Πομπηίας και που κατά την έκρηξη του Βεζούβιου πέθανε στην θέση του γιατί είχαν παραλείψει να έρθουν να τον αλλάξουν. Να τι είναι ευγενικό .Να τι είναι μεγάλο».
ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝ!
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!