Με έκδηλη αμηχανία προσπαθεί να διαχειριστεί επικοινωνιακά η τουρκική κυβέρνηση το γεγονός της καταρρίψεως ενός τουρκικού αναγνωριστικού (κατασκοπευτικού) αεροσκάφους F-4 από αντιεροπορικά συστήματα της συριακής αεράμυνας.
Είναι γνωστός ο υπονομευτικός, εις βάρος της Συρίας, ρόλος που έχει αναλάβει η Τουρκία, δεδομένης της στηρίξεως που η τελευταία παρέχει στους αντικαθεστωτικούς παράγοντες, στο πλαίσιο της εκδηλωθείσης εσωτερικής, κατά του μπααθικού συριακού καθεστώτος, αμερικανοκινούμενης ανταρσίας.
Φαίνεται όμως ότι στην περίπτωση της Συρίας (καθώς και του Ιράν) για πρώτη φορά η μέχρι πρότινος μονίμως υποχωρούσα έναντι του αμερικανονατοϊκού παράγοντος, Ρωσία, αποφάσισε να δείξει επιτέλους τα δόντια της. Το εξελιγμένο, ρωσικής προελεύσεως, δίκτυο της συριακής αεραμύνης (το οποίο προφανώς προσπαθούσε να φωτογραφίσει το καταρριφθέν τουρκικό αεροσκάφος) ελέγχουν, ως γνωστόν, Ρώσοι χειριστές. Ας μην ξεχνούμε ότι στη Συρία βρίσκεται η ναυτική βάση στην οποία ανέκαθεν (ήδη από την εποχή της ΕΣΣΔ) ελλιμενιζόταν ο ρωσικός στόλος της Μεσογείου.
Όταν λοιπόν ένα άγνωστο (;) αεροσκάφος εισήλθε δίχως άδεια στον συριακό εναέριο χώρο, κατερρίφθη πάραυτα, όπως άλλωστε είναι φυσικό και αναμενόμενο για κάθε αξιοπρεπή χώρα που περιφρουρεί τα κυριαρχικά της δικαιώματα σε ξηρά, αέρα και θάλασσα. Η Συρία και, εμμέσως πλην σαφώς, η Ρωσία, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα στην Τουρκία και τους πάτρωνές της ότι τα πράγματα είναι σοβαρά και ότι στην Συρία δεν πρόκειται οι σχεδιασμοί τους να αφεθούν να ευοδωθούν με την ίδια ευκολία με την οποία αυτό συνέβη π.χ. στην Λιβύη.
Οι Τούρκοι ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τι τους συνέβη… Η (μη) αντίδρασή τους αποκαλύπτει τη γνωστή και από άλλα γεγονότα, τούρκικη θρασυδειλία. Και δικαιώνει όσους ανέκαθεν υπεστήριζαν ότι η γλώσσα της ισχύος είναι η μόνη που μπορεί να αναχαιτίσει την τουρκική επιθετικότητα.
Η απελπιστικά στριμωγμένη (απειλούμενη άμεσα με νατοϊκή στρατιωτική επέμβαση) και διπλωματικά απομονωμένη Συρία, είχε το σθένος να προασπίσει αξιοπρεπώς τα σύνορά της πράττοντας το αυτονόητο καθήκον της. Σε αντιδιαστολή με αυτό, θλίψη και ντροπή προκαλεί η στάση της Ελλάδος η οποία επί δεκαετίες ανέχεται να παραβιάζεται σε καθημερινή βάση ο εναέριος χώρος της από τουρκικά μαχητικά, αρνούμενη να ενεργοποιήσει ως θα όφειλε την αεράμυνά της, για την ενίσχυση της οποίας διετέθησαν ασύλληπτα ποσά δισεκατομμυρίων € (S-300, Patriot, TOR-M1, κλπ) με αποτέλεσμα να εκτίθενται καθημερινά σε τεράστιο κίνδυνο οι Έλληνες πιλότοι, να σπαταλούνται τεράστια ποσά για καύσιμα και συντηρήσεις αεροσκαφών και να παγιώνεται de facto η αμφισβήτηση των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στον εναέριο χώρο του Αιγαίου, πράγμα στο οποίο άλλωστε αποσκοπούν οι τουρκικές παραβιάσεις.
Όλα αυτά θα είχαν αποτραπεί εάν οι δουλοπρεπείς κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως είχαν τολμήσει να καταρρίψουν το πρώτο τουρκικό αεροσκάφος που είχε παραβιάσει τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο.
Ποτέ δεν είναι αργά. Θα αρκούσε ένα τελεσίγραφο και μια κατάρριψη στην περίπτωση της επομένης παραβιάσεως του εθνικού μας εναερίου χώρου. Είναι όμως απολύτως απίθανο να περιμένουμε τέτοια στοιχεία γενναιότητος και εθνικής αποφασιστικότητος από τους ψοφοδεείς, αμερικανόδουλους «δημοκράτες» πολιτικάντηδες του τόπου μας που είναι πάντοτε έτοιμοι να εκχωρήσουν ό,τι είναι απαραίτητο προκειμένου να εξασφαλίσουν την επιβίωση του διεφθαρμένου συστήματος εξουσίας που ξεκίνησε το βίο του με την προδοσία της Κύπρου και επί 38 σχεδόν χρόνια με τραγική συνέπεια προδίδει, καταστρέφει και ξεπουλά τον Ελληνισμό σε κάθε επίπεδο.
