Την νύκτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου του 1955, ο αχαλίνωτος τουρκικός όχλος βιαιοπράγησε, για άλλη μια φορά, κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως .
Κατόπιν της μεταδόσεως από τον ραδιοφωνικό σταθμό της Αγκύρας της ειδήσεως περί εκρήξεων δύο βομβών στην οικία του Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη (βομβών που όπως απεδείχθη αργότερα ετοποθέτησαν οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες), στίφη αφηνιασμένων ταταρο-προσωασιατών, με την ανοχή των αρχών, επετέθησαν με αγρία μανία στα καταστήματα, τις οικίες, τα σχολεία, τους ναούς και τα νεκροταφεία των Ελλήνων της Πόλεως, καταστρέφοντας, διαρπάζοντας, προπηλακίζοντας και κατατρομοκρατώντας τον ελληνικό πληθυσμό, ως άξιοι συνεχιστές των παραδόσεων των ορδών του Αττίλα, του Ταμερλάνου και του Μωάμεθ Πορθητού.
Το πρωί της 7ης Σεπτεμβρίου, η Κωνσταντινούπολη παρουσίαζε εικόνα πόλεως που έχει υποστεί εισβολή ορδών του Αττίλα. 16 Έλληνες εδολοφονήθησαν, 600 ετραυματήσθησαν αμυνόμενοι των περιουσιών τους και των ναών τους, 300 Ελληνίδες ετραυματήσθησαν και εβιάσθησαν,4500 ελληνικά καταστήματα παρεδόθησαν στην καταστροφή των εμπρησμών και της λεηλασίας, 2000 ελληνικές κατοικίες εληστεύθησαν και ερηπώθησαν, ναοί και σχολεία έγιναν ερείπια και στάκτες. Ακόμα και τα νεκροταφεία των Ελλήνων ανεσκάφησαν.
Ο τουρκικός όχλος εβίασε, εκρήμνισε, ελήστευσε τον μόχθο εκατοντάδων ετών της ελληνικής παροικίας, με την βοήθεια του επισήμου τουρκικού κράτους, σ΄έναν ανίερο εκβιασμό για τον αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο. Η Τουρκία στην τριμερή διάσκεψη (Ελλάς, Τουρκία, Αγγλία) στο Λονδίνο για το κυπριακό ζητούσε εγγυήσεις, ότι ποτέ δε θα εδίδετο αυτονομία στο νησί. Για την ενίσχυση των τουρκικών θέσεων στη διάσκεψη και εκφοβισμό των Ελλήνων, αλλά και προς ανησυχία των Αμερικανών για δήθεν κίνδυνο ελληνοτουρκικού πολέμου, η τουρκική κυβέρνηση Μεντερές κατέστρωσε σχέδιο ταραχών εις βάρος της ελληνικής μειονότητος της Κων/πόλεως.
Η αντίδραση της ελληνικής κυβερνήσεως υπήρξε υποτονική. Φυσιολογική αντίδραση κυβερνήσεως χώρας καθημαγμένης από την εμπλοκή της – λόγω ασφυκτικής επιρροής του αγγλικού ηγεμονισμού – στον παγκόσμιο πόλεμο, από τον ακολουθήσαντα προκληθέντα από την ξενοκίνητη κομμουνιστική ανταρσία αιματηρό εμφύλιο πόλεμο και από την πολιτική φαυλότητα, συναλλαγή και κομματικό ανταγωνισμό του – υπό ξένων εγκατασταθέντος – κοινοβουλευτικού καθεστώτος. To Έθνος ευρίσκετο εν αδυναμία, έναντι των επιτηδείως παραμεινάντων εκτός Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και στρατιωτικώς ενδυναμωμένων Τούρκων. Ανεχθήκαμε όχι μόνον τον εξευτελισμό, αλλά και την συνέχιση της εκδιώξεως των ομογενών μας από την παναρχαία ελληνική πόλη του Βυζαντίου.
Σήμερα στην Κωνσταντινούπολη, δε κατοικούν πάνω από 3000 Έλληνες, αφορήτως πιεζόμενοι από το τουρκικό κράτος, την στιγμή που παραμένει ακμάζουσα, αποθρασυνομένη και απειλούσα η μουσουλμανική μειονότης –το πλείστον τουρκικής εθνικής συνειδήσεως- στην Δ. Θράκη. Οι ξενόδουλες ελλαδικές κυβερνήσεις προσπαθούν φιλοτίμως, πότε με την άψογο στάση, πότε με την αυτοσυγκράτηση και πότε με συμφωνίες, να δεχθούν τις ταπεινώσεις και την συρρίκνωση που επιβάλλει ο οθωμανικός επεκτατισμός. Η συστηματική μείωση του εθνικού φρονήματος – του βασικού στοιχείου της εθνικής μας αυτοσυντηρήσεως – και η καταπολέμηση του εθνικισμού – της μόνης εγγυήσεως της εθνικής ελευθερίας – μειώνουν τις αντιστάσεις του ψυχοπνευματικώς εξαχρειωμένου Νεοέλληνος, έναντι των σχεδιασμών της Ν.Π.Τ.Π.
Εμείς δε λησμονούμε τα σεπτεμβριανά εγκλήματα των υπανθρώπων της στέπας και των οροπεδίων της Ανατολίας, όπως δε λησμονούμε διαχρονικώς κανένα έγκλημα του λαού των υπανθρώπων κατά του λαού των εκπολιτιστών. Και όχι μόνον δε πιστεύομε σε καμία ελληνοτουρκική φιλία, αλλά δε πιστεύομε και σε καμία αθωότητα των διαχρονικώς κυβερνώντων την Πατρίδα μας εθνομειοδοτών και εθνολετήρων.