Στον αραβικό κόσμο, επικρατεί από τις αρχές του έτους μια πρωτοφανής αναστάτωση. Η αρχή έγινε στην Τυνησία και στην Αίγυπτο.To κύμα αναταραχής κλιμακώθηκε τόσο σε ένταση όσο και σε εύρος, καλύπτοντας ένα μεγάλο τμήμα του αραβικού πληθυσμού. Παρακινούμενοι από την μετάδοση των γεγονότων από την τηλεόραση και το ίντερνετ, μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε μεγάλο αριθμό αραβικών κρατών οδηγήθηκαν σε μαζικές κινητοποιήσεις, ποικίλου βαθμού εντάσεως (από απλές πορείες, μέχρι συγκρούσεις ).
Η λίστα των κρατών στα οποία έγιναν οι σημαντικότερες ταραχές περιλαμβάνει: Τυνησία, Αίγυπτο, Υεμένη, Μπαχρέιν, Αλγερία, Λιβύη.
Στον διεθνή τύπο οι ταραχές αυτές λίγο πολύ υποστηρίχθηκαν και προβλήθηκαν ως ένα κύμα που τάχα εκφράζει προοδευτικές ιδέες, ένα αυθόρμητο κύμα που ξεκίνησε εν πολλοίς από τη νεολαία, και που συντονίστηκε κυρίως μέσω υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης και των νέων τεχνολογιών. Άλλοι βιάστηκαν να θεωρήσουν την λαϊκή οργή κατά των διεφθαρμένων κυβερνήσεων -υποτελών της δύσεως και του κράτους του Ισραήλ, οργή της εργατικής τάξεως, πρόδρομο μεγαλύτερων αλλαγών κατά τα μπολσεβίκικα πρότυπα.
Υπάρχει λοιπόν ανάγκη αποσαφήνισης του υποβάθρου αυτής της οργής. ΄Η καλύτερα, ανάλυση του σκοπού ή των ελατηρίων των εξεγερθέντων. Γιατί η πτώση των υπαρχόντων καθεστώτων, άτολμων και συμπλεόντων με τα “αμερικανικά συμφέροντα” τα περισσότερα, αν και κατ’ αρχάς ως γεγονός συνιστά θετική εξέλιξη, αυτό που έχει κύρια σημασία είναι η κατεύθυνση προς την οποία τείνει αυτή η αλλαγή.
Δυστυχώς οι αλλαγές προς τις οποίες τείνει ο αραβικός κόσμος είναι από τη μία ο “εκδημοκρατισμός”, αυτή η αβέβαιη τάση προσσεγγίσεως των «προτύπων» της δύσεως, ήτοι της υπάρξεως κέντρων διασκεδάσεως, φανταχτερών βιτρίνων κτλ, και από την άλλη, ως αντίπαλο δέος, η “ισλαμοποίηση” κατά τα πρότυπα του Ιράν.
Σημαντικό στοιχείο σ’ αυτό το πλαίσιο, είναι η απουσία του εθνικισμού. Ή καλύτερα η όλο και περισσότερο μειούμενη παρουσία της αραβικής συνειδήσεως ως πόλου συσπειρώσεως και εμπνεύσεως των λαών αυτών. Πάνε πάνω από 50 χρόνια από την ακμή του Αραβικού εθνικού κινήματος, την εποχή που πρόσωπα, όπως ο πρόεδρος της Αιγύπτου Τζαμάλ Άμπντελ Νάσερ, κινούνταν για κοπή κοινού αραβικού νομίσματος και την δημιουργία ενιαίου αραβικού κράτους. Χαρακτηριστική είναι η δημιουργία της Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας (1958-1961), μίας προσπαθείας ενώσεως Συρίας-Αιγύπτου, καθώς και η επίσης προσωρινή ένωση Ιράκ-Ιορδανίας.
Ζήτημα αξιοπρόσεκτο το οποίο πολλοί δεν συνειδητοποιούν: η χρωματική σύνθεση των σημαιών που καθιερώθηκαν αυτή την εποχή, δηλαδή της Αιγύπτου, της Συρίας, της σύντομης σε διάρκειας ζωής Ηνωμένης Αραβικής Δημοκρατίας αλλά και του Ιράκ, σε μίμηση της τελευταίας. Το Μελανό-Λευκό-Ερυθρό, αλλά και η χρήση του αετού ως οικόσημου (γνωστού και ως αετού του Σαλαδίνου). Πρόκειται για σύμβολα καθαρά εθνικά, με σαφείς Ευρωπαϊκές ρίζες. Δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση η σημασία των συμβόλων αυτών στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού πολιτισμού (Για τη σημαία: βλέπε σημαία Ιερού λόχου, Πρωσίας, για τη χρήση του αετού δε, οι παραπομπές περιττεύουν) αλλά ο εθνικός συμβολισμός, καθώς και η απουσία του πράσινου χρώματος (εμφανίζεται μόνο στα αστέρια που έχουν οι σημαίες).
Σχεδόν όλες οι αραβικές χώρες χρησιμοποιείται στις σημαίες κάποιος συνδυασμός των χρωμάτων της σημαίας της αραβικής επανάστασης του 1916, όπου εμφανίζονται τα τρία προαναφερθέντα καθώς και το πράσινο που αντιπροσωπεύει το ισλάμ. (Το πράσινο ανέκαθεν συμβόλιζε το ισλάμ, καθώς αυτό το χρώμα θύμιζε στις φυλές της ερήμου το τα φυλλώματα των δέντρων και την πρασινάδα του παραδείσου…). Ως παραδείγματα μπορούν να αναφερθούν σημαίες χωρών όπως : Σαουδική Αραβία, Λιβύη,Αλγερία,Πακιστάν αλλά και κινημάτων όπως: Χαμάς, αδελφοί Μουσουλμάνοι κ.α. Η απουσία λοιπόν του πρασίνου από τις σημαίες και τα σύμβολα των κινημάτων της δεκαετίας του ‘50 και ‘60 δείχνει τον βασικό ιδεολογικό τους προσανατολισμό γύρω από την ιδέα ενός έθνους, το οποίο ως ιδέα θα ενέπνεε τους υπηκόους που θα ένοιωθαν έτσι λιγότερη ανασφάλεια.
Από τη δεκαετία του ‘70 οπότε εντείνεται η παρακμή του πολιτικού συστήματος, μεταξύ άλλων και λόγω της απογοητεύσεως του κόσμου, άρχισε αργά να αναζητείται άλλο στήριγμα (αυτή η ευμεταβλητότητα των “πιστεύω” των όχλων, η οποία τίθεται ευκόλως υπό την επήρεια τρίτων ήταν ανέκαθεν κινητήριος δύμαμη της ιστορίας). Ως τέτοιο στήριγμα εμφανίστηκε το ισλάμ. Η κατά γράμμα δηλαδή εφαρμογή των θρησκευτικών νόμων στις προσωπικές σχέσεις αλλά και στη λειτουργία του κράτους . Ένα πολιτικό ισλάμ σε μίμηση των αλλαγών που έγιναν στο Ιράν.
Ο αραβικός εθνικισμός σήμερα έχει υπερσκιαστεί από το αποκλούμενο πολιτικό ισλάμ. Αν μιλήσει κανείς σε Άραβα για εθνική ένωση, με άξονα όχι την θρησκεία θα προκαλέσει χαμόγελα ή θα αποκληθεί ουτοπιστής. Οι αντιδρώντες στο Ισλάμ είναι οι λάτρεις του δυτικού τρόπου ζωής, σχηματίζοντας το σημερινό δίπολο δυτικισμού-ισλαμισμού.
Έτσι το αίσθημα της απομονώσεως των μικρών ή αδυνάμων αραβικών κρατών μεγαλώνει, όπως και η περιφρόνηση των κατοίκων προς την ιδέα του κράτους τους, καθώς, απούσης της ιδέας εθνικής ενώσεως, στρέφονται είτε προς το ισλάμ είτε στρέφουν το βλέμμα προς την Ευρώπη. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η εισροή κυμάτων μεταναστών προς την Ευρώπη, ακόμη περισσότερο αμέσως μετά από πολιτικές ταραχές (πρόσφατο παράδειγμα είναι η αύξηση του αριθμού των Τυνήσιων μεταναστών προς την Ιταλία). Αλλά και αυτοί οι μετανάστες, μέσα στο πνεύμα του θρησκευτικού ζήλου αρχίζουν την ισλαμοποίηση των ευρωπαϊκών περιοχών στις οποίες εγκαθίστανται ως εισβολείς (πρόσφατο παράδειγμα η μετατροπή της πλατείας Κοραή σε χώρο προσευχής!!!) επαληθεύοντας με τον πιο αποκρουστικό τρόπο τις παλαιές προβλέψεις του Καντάφι -ο οποίος τόσο έντονα βρίσκεται τώρα στο μάτι του κυκλώνα- αλλά και πολλών άλλων που ισχυρίζονται ότι ο προσηλυτισμός της Ευρώπης είναι θέμα λίγων γενεών…