Εμείς και ο κόσμος του σήμερα. Το νόημα του Αγώνος

Εμείς και ο κόσμος του σήμερα – Το νόημα του αγώνος

Η Ιδεολογία μας, ως γνωστόν, προέρχεται από μια συντριπτική ήττα, μια ήττα στρατιωτική, μια ήττα που συνέβη πριν από 60 χρόνια και που έδωσε την δυνατότητα στις σκοτεινές δυνάμεις της αποσυνθέσεως, της αταξίας, του χάους και του εκφυλισμού να εκτοξεύουν, επί δεκαετίες τώρα, ποταμούς λάσπης, ωκεανούς τερατωδών συκοφαντιών και ασυστόλου ψεύδους, αποδίδοντας στην ιδεολογία μας, πλήθος κατασκευασμένων ιστοριών περί δήθεν μαζικών δολοφονιών και γενοκτονιών για τις οποίες, τάχα, ευθύνεται, προσπαθώντας συστηματικά να της προσάψουν έναν, δήθεν, εγγενή, εγκληματικό χαρακτήρα, προκειμένου να την απαξιώσουν, έτσι, στις συνειδήσεις των νέων γενεών, από φόβο μήπως τυχόν και αναβιώσει.
Παρά το γεγονός ότι αυτές οι σκοτεινές δυνάμεις που επεκράτησαν στην κοσμοϊστορική εκείνη πολεμική αναμέτρηση (με την τραγική για την μοίρα της ανθρωπότητος κατάληξη, το ’45), δυνάμεις που εξουσιάζουν, έκτοτε, τον κόσμο, οδηγώντας τον, δια μέσου της αχαλίνωτης κερδοσκοπικής, δήθεν αναπτύξεως, της συνακόλουθης καταστροφής του οικοσυστήματος, της μανιώδους κατασπαταλήσεως των φυσικών πόρων και του ασταμάτητου, ραγδαίου πια, βιολογικού εκφυλισμού, της γενικευμένης πνευματικής απονεκρώσεως, του πολιτιστικού μαρασμού και της ψυχοσωματικής διαστροφής, στον βέβαιο όλεθρο, έχουν μόνιμη επιδίωξη να καταστήσουν την ιδεολογία μας ταυτόσημη του απολύτου “κακού” στις συνειδήσεις των μαζανθρώπων, συνειδήσεις, τις οποίες φροντίζουν να ξεπλένουν με καθημερινό οπτικοακουστικό καταιγισμό, δια μέσου των Μ.Μ.Ε. (=μέσων μαζικής εξαπατήσεως) των οποίων έχουν τον πλήρη έλεγχο και των οποίων την ύπουλη διεισδυτικότητα (στις συνειδήσεις) ολοένα και περισσότερο ενισχύουν, αξιοποιώντας και τις τελευταίες δυνατότητες της επικοινωνιακής τεχνολογίας και τους νόμους της ψυχολογίας των μαζών.
Η Ιδεολογία μας, ωστόσο, σε ένα άλλο επίπεδο, εσωτερικό, δεν υπέστη, στην πραγματικότητα, ήττα, και απόδειξη γι΄ αυτό δεν αποτελεί μόνο το γεγονός ότι τα δραματικά αδιέξοδα του συγχρόνου κόσμου την δικαιώνουν κατά τρόπο απόλυτο, όσο και τραγικό! Η μεγαλύτερη απόδειξη της δυνάμεως και της διαχρονικότητος των Ιδεών μας είναι η ίδια η δική μας ύπαρξη. Όταν μετά από τόσες δεκαετίες συντονισμένης και συστηματικής προπαγάνδας μίσους και ψευδολογίας, υπάρχουν ακόμα Λευκοί Άνθρωποι για τους οποίους αυτές οι “καταραμένες” Ιδέες αποτελούν το κέντρο της υπάρξεως, αποτελούν, δηλαδή, ό,τι νοηματοδοτεί την ζωή και εμπνέει την δράση, τότε, αυτές οι Ιδέες είναι ακατάβλητες, αποτελούν αιώνιες σταθερές και μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι αργά ή γρήγορα θα επανέλθουν στο προσκήνιο!
Έχοντας επίγνωση της διαχρονικότητος και της δυναμικής των ιδεών μας, έχει μεγάλη αξία να εξεταστεί τι μπορούμε να πράξουμε, πως πρέπει να ενεργήσουμε. Εμείς, ως ζωντανοί φορείς αυτών των ιδεών, για να αντιστρέψουμε την σύγχρονη ζοφερή κατάσταση.


-ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ, ΓΕΝΙΚΑ, ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΜΑΣ;

Επειδή, όμως, τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δια ζώσης επικοινωνία και επειδή καθένας από εμάς είναι και ένας ζωντανός φορεύς της Ιδέας, πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να στρατολογούμε νέα άτομα, άτομα ποιότητος, άτομα για την αξία των οποίων να μπορούμε να εγγυηθούμε, αξιοποιώντας, ο καθένας, τις προσωπικές του επαφές, επιστρατεύοντας την επιρροή και πειθώ μας, όσο και αν έχουμε την δυσάρεστη αίσθηση ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν άτομα που και να έχουν κάποια αξία και να δείχνουν ειλικρινές ενδιαφέρον για μια ανιδιοτελή, δύσκολη αν όχι και επικίνδυνη προσπάθεια σαν την δική μας, στην καθ΄ όλα παρακμιακή, σκοτεινή και αντιηρωική εποχή μας.

Συχνά άτομα που εκδηλώνουν ένα πρώτο ενδιαφέρον για την ομάδα μας και για τις ιδέες που εκπροσωπούμε, ενδιαφέρονται να μάθουν ποιοι είναι οι σκοποί και οι στόχοι μας. Τι θα απαντούσαμε σε μια τέτοια ερώτηση;

Μπορεί να λεχθεί ότι απώτερος σκοπός μας, όσο και αν ακούγεται κάπως ονειρώδης είναι το να αλλάξουμε τον κόσμο! Να αλλάξουμε τον κόσμο, κατά τρόπο ώστε να επαναφέρουμε σ’ αυτόν την υγεία, να εξασφαλίσουμε την βιολογική επιβίωση και προαγωγή, καθώς και την πολιτισμική δημιουργικότητα της φυλής μας αλλά και γενικότερα την διατήρηση της βιοποικιλότητος στην υδρόγειο. Μεγαλεπήβολος στόχος, για την πραγματοποίηση του οποίου δέον όπως επιτευχθούν ενδιάμεσοι στόχοι και επιδιώξεις όπως η απόκτηση όσο το δυνατόν μεγαλυτέρας ισχύος, η οποία θα δώσει την δυνατότητα στους φορείς των ιδεών μας να επηρεάσουν αποφασιστικά τις παγκόσμιες εξελίξεις, οδηγώντας σε μια Νέα Τάξη πραγμάτων, διεθνώς. Αυτό το τελευταίο είναι λογικό να υποθέσει κανείς ότι μπορεί να συμβεί εφόσον καταστεί δυνατόν να έλθουν οι ιδέες μας στο πολιτικό προσκήνιο σε μια σειρά από ισχυρές χώρες, χώρες που έχουν, γεωπολιτικώς, γεωστρατηγικώς και οικονομικώς την δύναμη να επηρεάζουν τις διεθνείς εξελίξεις, όπως, επί παραδείγματι, οι Η.Π.Α., η Ρωσία, και βέβαια, μία ισχυρή, ενοποιημένη Ευρώπη, περιοχή η οποία αμεσότερα μας αφορά και μας ενδιαφέρει, αλλά και εφόσον, βεβαίως, η διάδοση των ιδεών συνδυαστεί ή συμπέσει με κάποια μείζονα πολιτική και οικονομική κρίση, ικανή να επιφέρει τους απαραίτητους κραδασμούς στο παρόν μεταπολεμικό Σύστημα εξουσίας, καθιστώντας το ευάλωτο, συγκυρία που ενδεχομένως θα εγκαινιάσει περίοδο γενικευμένης πολιτικής ρευστότητος, που θα καταστήσουν ρεαλιστικά πιθανό κάποιες σοβαρά οργανωμένες απόπειρες συντονισμένης δράσης να είναι να αποφέρουν κάποιους καρπούς.
Συνεπώς, αυτό το οποίο θα προαγάγει την υπόθεσή μας αποφασιστικά θα είναι η απόκτηση πολιτικής επιρροής στην ευρύτερη Ευρώπη ή / και την Β. Αμερική, και η δημιουργία πολιτικού ρεύματος, υπέρ των ιδεών μας, σε πανευρωπαϊκό -τουλάχιστον- επίπεδο, σε συνδυασμό με κάποια κρίση του παρόντος Συστήματος.
Το πρόβλημα είναι ότι, ως γνωστόν, το πολιτικό παιχνίδι είναι, προ πολλού, στημένο, το πολιτικό σύστημα είναι κλειστό, κάθε πολιτική δραστηριότητα είναι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ελεγχόμενη, οπότε, είμεθα, ουσιαστικά, αποκλεισμένοι από κάθε δυνατότητα προσβάσεως σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού, ώστε να διαδώσουμε τις ιδέες μας σε μεγαλύτερη κλίμακα. Επίσης, διαπιστώνουμε συχνά -και αυτό είναι κάπως αποκαρδιωτικό- ότι η αλλοτρίωση και ο εκφυλισμός στο σύγχρονο περιβάλλον της καταναλωτικής ευμάρειας και ευωχίας έχουν προχωρήσει σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε, ακόμα και στις μικρές κοινωνικές κλίμακες όπου έχουμε, κάποιες φορές, ως έναν βαθμό, την δυνατότητα να εκπέμψουμε το μήνυμά μας, προσπαθώντας να ασκήσουμε επιρροή, ερχόμεθα, συνήθως, αντιμέτωποι, είτε με στάση αδιαφορίας, είτε με απύθμενη βλακεία, είτε με αυτόματη ενεργοποίηση διαφόρων “αντιφασιστικών” και αντεθνικών αντανακλαστικών, είτε με ψυχικώς εδραιωμένα στερεότυπα και ταμπού, είτε, αν όχι με κάτι απ’ όλα τα προηγούμενα, τουλάχιστον με μικροψυχία, φιλοτομαρισμό και δειλία… Έτσι, με βαθυτάτη θλίψη και οργή παρακολουθούμε την φυλή μας να αφανίζεται, παρακολουθούμε τα τελευταία ίχνη του ευρωπαϊκού πολιτισμού να χάνονται, ενώ, την ίδια ώρα, παραμένουμε στο περιθώριο των εξελίξεων, (εξελίξεων που συμβαίνουν ερήμην μας), εξελίξεων που δείχνουν να είναι κατακλυσμικές και που οδηγούν την φυλή μας και γενικότερα την ανθρωπότητα στον όλεθρο!

Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε για να αλλάξουμε κάπως αυτό το δυσμενές περιβάλλον ξεκινώντας κάποια διαδικασία ανατροπής;

Κατ΄ αρχάς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν γίνονται θαύματα, απ΄ την μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να διατηρούμε στον νου μας τα μακρόπνοα οράματα, αλλά, παράλληλα, να επιδιώκουμε αμεσότερους, πραγματοποιήσιμους, στόχους. Μικρά βηματάκια είναι πολύτιμα, αρκεί να είναι ανοδικά!

-ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ: ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ.
ΤΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΩΝ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ:

Πρώτο βήμα δεν μπορεί παρά να είναι η ρεαλιστική κατανόηση και εκτίμηση των παρόντων δεδομένων. Τι ήταν εκείνο που έφταιξε κατά τις έως τώρα προσπάθειες που, λιγότερο ή περισσότερο, επεκαλούντο το αυτό περίπου ιδεολογικό πλαίσιο με το δικό μας, εμποδίζοντάς αυτές να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα;
Έχουμε παρακολουθήσει την αποτυχία ή την αδυναμία των διαφόρων εθνικιστικών πολιτικών κινημάτων ή οργανώσεων που εμφανίστηκαν κατά καιρούς στην μεταπολεμική Ευρώπη – είτε μετριοπαθή, είτε πιο εξτρεμιστικά- να οδηγήσουν σε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα, έχουμε δει τα περισσότερα από αυτά τα κινήματα και τις οργανώσεις να εκφυλίζονται σε ακίνδυνα για το Σύστημα συντηρητικά κόμματα ή σε ομάδες ελεγχόμενου και περιχαρακωμένου εκτονωτικού ακτιβισμού, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε, ή μάλλον, τι μπορούμε να κάνουμε, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα στην εποχή μας; Κάποιες απαντήσεις πιστεύω ότι μπορούν να δοθούν αν κανείς αναζητήσει τι ήταν αυτό που έλειψε από τις κατά καιρούς προσπάθειες, εντός και εκτός Ελλάδος.


α) Ιδεολογική σύγχυση

Σε πολλές περιπτώσεις, αν όχι πάντοτε, μπορεί να παρατηρήσει κανείς τεράστιο έλλειμμα σε επίπεδο ιδεολογικής κατανόησης και συνειδητοποίησης, που εκφράστηκε είτε ως συνειδητή υποτίμηση του ιδεολογικού παράγοντος, ως περιττή, τάχα, θεωρητικολογία, “την ώρα που τα προβλήματα είναι καυτά και απαιτούν δράση και μόνο δράση” (σύμφωνα την τυπική δικαιολογία αυτής της τακτικής), είτε ως χαρακτηριστική αδυναμία διαρρήξεως με διάφορα ιδεολογικά και ιστορικά στερεότυπα και επακόλουθες παρανοήσεις. Αυτό μοιραία οδήγησε σε στρεβλώσεις και σε έναν ιδιότυπο συγκρητισμό με την συνύπαρξη διαφόρων αντιφατικών στοιχείων που είχαν ως αποτέλεσμα την δημιουργία ιδεολογικού αχταρμά με μοιραία κατάληξη την πλήρη σύγχυση. Ενδεικτικά μπορούν να αναφερθούν (όσον φορά τα εν Ελλάδι εθνικιστικά πράγματα) οι βλακώδεις αντιλήψεις περί “αυτοχθόνων Ελλήνων”, οι φαντασιώσεις περί μυστηριωδών ομάδων τύπου “Ε” κλπ, αντιλήψεις οι οποίες είναι πολύ διαδεδομένες μεταξύ ατόμων που αυτοπροσδιορίζονται ως εθνικιστές (;!), ή οι αντιφατικές αντιλήψεις περί του αυτοαναιρούμενου ιδεολογήματος του περίφημου “Ελληνοχριστιανισμού” κλπ, κλπ. Όταν, όμως, κάτι ξεκινά στραβά στηριζόμενο στο ψεύδος και την βλακεία, δεν έχει καμία ελπίδα να οδηγήσει σε θετικό αποτέλεσμα, ανεξαρτήτως προθέσεων. Καλώς ή κακώς όλα ξεκινούν από το θεωρητικό, το ιδεολογικό επίπεδο. Προηγείται η σύλληψη ως Ιδέα και έπεται η δράση που εμπνέεται από, και αξιολογείται με βάση την, Ιδέα.

β) Έλλειψη κριτηρίων ποιότητος

Σε πολλές περιπτώσεις απεδείχθη ότι τα κριτήρια επιλογής ατόμων, ήταν ανεπίτρεπτα ελαστικά, ακόμα και προκειμένου περί προσώπων που διετήρησαν ηγετικές θέσεις σε οργανώσεις. Αριβίστες, συμπλεγματικοί, άτομα καταφανώς ποταπά και εξαχρειωμένα, πράκτορες και πρακτορίσκοι, έμποροι και απατεώνες, κλπ, έγιναν αποδεκτοί ως “δικοί μας” (και πολύ χειρότερα, βρέθηκαν σε ηγετικές θέσεις και ρόλους!), απλά και μόνο επειδή δήλωναν “δικοί μας” ή επειδή επέδειξαν μια πρόσκαιρη, ευκαιριακή και μάλλον υστερόβουλη, προθυμία για (εξωτερική) αγωνιστικότητα. Σε κάθε περίπτωση η μόνιμη δικαιολογία ήταν “μα, είμαστε τόσοι λίγοι, δεν μπορούμε να κάνουμε και επιλογή, άρα, όποιος μας βοηθάει είναι ευπρόσδεκτος, ό,τι κι αν είναι, όποιος και αν είναι…” – Καταστροφική προσέγγιση, ερχόμενη σε πλήρη αντίθεση με το αριστοκρατικό κριτήριο που αποτελεί τον πυρήνα της ιδεολογίας μας.

γ) Υποτίμηση της βιωματικής διαστάσεως της Ιδεολογίας.

Σε κάθε περίπτωση αγνοήθηκε ή υποτιμήθηκε η βιωματική διάσταση των ιδεών μας που είναι και η Λυδία λίθος της πραγματικής αξίας κάθε ατόμου και κάθε ομάδος. Θεωρήθηκε, δηλαδή, ότι αποτελεί άλλο πράγμα η πολιτική δραστηριοποίηση και εικόνα, και άλλο πράγμα η ιδιωτική ζωή, η καθημερινή συμπεριφορά και οι επιλογές του βίου. Θεωρήθηκε ότι είναι άνευ σημασίας για κάποιον “εθνικιστή” να είναι, ταυτοχρόνως (στην ιδιωτική του ζωή) διεστραμμένος, τσιφτετελοσκυλάς, μέθυσος, παχύσαρκος, βρομιάρης, αγενής, πλαδαρός, κλπ, κλπ, εάν κατά τα άλλα επεδείκνυε κάποια αγωνιστικότητα και δήλωνε “δικός μας”….

Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν ισχύει βέβαια για την δική μας ομάδα, το ΑΡΜΑ. Αν μη τι άλλο, επιδιώκουμε να εξασφαλίσουμε και να διατηρήσουμε, ως κόρη οφθαλμού, τα στοιχεία ποιότητος του ανθρωπίνου δυναμικού μας, να διατηρήσουμε ομοιογένεια, συνοχή και καθαρότητα, όσο και αν αυτά τα κριτήρια περιορίζουν αναγκαστικά το αριθμητικό μας μέγεθος. Αλλά, “ουκ εν τω πολλώ το ευ”! Και είναι δυνατόν να ειπωθεί ότι ήδη ο πρώτος- πρώτος και ουσιωδέστερος στόχος που είχαμε εξ αρχής θέσει, έχει σχεδόν πραγματοποιηθεί: τείνει να σταθεροποιηθεί μια αξιόλογη μαγιά συντρόφων που έχουν τα εχέγγυα ώστε, συν τω χρόνω, να αποτελέσουν την βάση μιας πραγματικής κοινότητος. Ήδη, μέσα στο σύντομο χρονικό διάστημα αφότου ξεκίνησε η προσπάθεια αυτή, έχει επιτευχθεί ό,τι δεν είχαν κατορθώσει δεκαετίες ολόκληρες παλαιότερα φθαρμένα και αποτυχημένα «εθνικοπατριωτικά» πολιτικά σχήματα που εξηγεί σε κάποιο βαθμό τον εκφυλισμό τους, η δημιουργία, δηλαδή, ενός ευάριθμου και συνεκτικού κύκλου εμπίστων συντρόφων με ειλικρινή μεταξύ τους αλληλοεκτίμηση, που να μπορούν να νοηθούν ως, δυνάμει, στελέχη, και το σπουδαιότερο, ότι μεταξύ των ατόμων αυτών, έχουν σφυρηλατηθεί και χαλυβδώνονται ακόμη περισσότερο, με συναντήσεις και δραστηριότητες, αρραγείς δεσμοί συντροφικότητος και φιλίας, στοιχείο που αποτελεί την καλύτερη εγγύηση ότι το όποιο οικοδόμημα θεμελιώνεται -ανεξαρτήτως αν θα είναι μικρό ή μεγάλο – θα είναι, οπωσδήποτε, σταθερό!
Και άλλοι δυο από τους πρωταρχικούς στόχους που είχαμε σχεδιάσει όταν ξεκινήσαμε, στόχοι , βεβαίως, άλλης τάξεως, πιο πρακτικοί και ορατοί, έχουν υλοποιηθεί, και παρά την μεγάλη δυσκολία που προέρχεται από το γεγονός ότι οι περισσότεροι συναγωνισταί κατοικούν σε απομακρυσμένες, γεωγραφικά, περιοχές, ο ένας από τον άλλο, και ως εκ τούτου, οι συναντήσεις και η άμεση επικοινωνία και συνεργασία, είναι αντικειμενικώς, δυσχερής.