«ΑΠΟΔΟΜΗΜΕΝΑ» ΠΑΙΔΙΑ, ΙΔΕΕΣ, ΕΝΝΟΙΕΣ ΚΑΙ ΕΘΝΗ
Φωτιές και πάλι·φωτιές όχι απλώς κατά κύματα αλλά εν εκρήξει, ταυτοχρόνῳ και ανεξελέγκτῳ, μετά το μεσημέρι της Τετάρτης 25ης Ιουνίου, καθ᾿ όσον μάλιστα εν πανικώ παρακολουθούνται οι αρμόδιοι να προσπαθούν σπασμωδικώς να περισώσουν, πείθομαι τελικώς, όχι τόσον τα δάση μας, αλλά μάλλον την τετρωμένη τους και πανταχόθεν διάτρητο υπόληψη – υπό την ευτελεστάτην της, μάλιστα, εκδοχή: εκείνην της ψηφοδοσίας – αδιάφορον γι᾿ αυτούς, εν τέλει, αν και οι ψηφοφόροι τους κατ᾿ ιδίαν λένε, «όλοι τους είναι ψεύτες αλλά οι άλλοι είναι πάντως χειρότεροι – ψηφίζω, άρα, αυτούς»: διότι σε τέτοιαν ακριβώς επιχειρηματολογία καταλήγουν…
Καθώς δε καλπάζοντας σε πύρινα κύματα προχωρεί η θανάσιμη απογύμνωση της υπαίθρου, καταπίπτουν και τα εύθραυστα προκαλύμματα-προσχήματα της φιλήσυχης μικροαστικής «ευπρέπειας», θεμελιώδες υπόβαθρο της οποίας είναι η αυταπάτη της εν θερμοκηπίῳ, ούτως ειπείν, παρεχομένης ασφαλείας, καθώς αναιρούνται οι προϋποθέσεις αυτής. Ακόμη ακριβέστερη θα ήταν η παρομοίωση με κονικλοτροφείο, αφού αυτή θα προσωμοίαζε αρκετά επιτυχώς και την ψυχολογία των – οτέ μεν πανευτυχών στην συνωστισμένη τους αυταπάτη, οτέ δε αβοηθήτως πανικοβλήτων – τροφίμων των κλειστών αυτών τεχνητών βιοτόπων του homo urbanus.
Για να ξεκινήσουμε κάπου το ξεμάδημα του χαλιού (διττώς νοουμένου), παρηκολούθησα πρό τινος σε δελτίο ειδήσεων τηλεοπτικού καναλιού την εκδήλωση αγανακτήσεως για την διεξαγωγή στρατιωτικής ασκήσεως στον νομό Έβρου υπό τον καύσωνα – παρουσιαζομένην, μάλιστα, ως είδος «καψονιού».
«Καψόνι», λοιπόν, η στρατιωτική άσκησις…
Μα, κι αυτοί οι Τούρκοι πάλι, μήπως μέσ᾿ στον καύσωνα θα διαλέξουν να μας χτυπήσουν;;; Από τον καύσωνα του᾿74 περάσαν τόσα χρόνια· δεν έχουν, κι αυτοί πια, ακούσει το παροιμιώδες «βάστα Τούρκε να γιομίσω»;;; Κι οι διπλωμάτες – γιατί τους πληρώνουμε…
Βγήκε, μάλιστα, εκεί κι ένας φανταροπατέρας κάποιας «επιτροπής φαντάρων», με το γνωστό ξυνόπικρο χολερικό ύφος και τόνο επιθετικό χιλιοαδικημένου «προασπιστού δικαιωμάτων», για να διεκτραγωδήσει δεόντως το «απαράδεκτο» σκηνικό της ασκήσεως, κατά την οποίαν ελιποθύμησαν και τέσσερα «παιδιά»!
Ο λόγος που εντίθενται τα «παιδιά» σε εισαγωγικά είναι κομβικός στην επιχειρουμένη διατομή της όλης παθογενείας: διότι περί παθογενείας πρόκειται, της οποίας οι πυρκαϊές δεν είναι παρά τα πλέον οφθαλμοφανή εξωτερικά συμπτώματα· που κι αυτά, ακόμη, αρνούνται οι αναρμόστως «αρμόδιοι» να δούν κατάματα, αφήνοντας την φωτιά να προχωρήσει ανενόχλητη επί 20 ολόκληρα χιλιόμετρα την πρώτη μέρα, εν πλήρει απνοίᾳ, ανάμεσα απ᾿ τα Δερβενοχώρια, να υπερκεράσει δρόμους φαρδείς, όπου θα μπορούσαν να έχουν οργανώσει παθητική ή και ενεργητική ζώνη αμύνης, τουλάχιστον – αφού πως να απαιτούσαμε ανάμεσα στις τόσο σοβαρές τους έγνοιες να έχει από πριν χωρέσει και η πρόνοια δημιουργίας και συντηρήσεως αντιπυρικών ζωνών…
Με τον γενικώς εποπτεύοντα Βύρωνα Πολύδωρα να δηλώνει αρχικώς «την πατήσαμε, διότι προσέχοντας να μη προκαλέσουμε γενική διακοπή με ρίψεις κατά μήκος των πυλώνων και των γραμμών υψηλής τάσεως, αφήσαμε την φωτιά να περάσει ώς την Πάρνηθα» και την διοίκηση της ΔΕΗ να τον εκθέτει μετά από λίγο εξηγώντας ότι είχε διακόψει την δι᾿ εκείνων παροχή (πράγμα που και, εν πάση περιπτώσει, θα επεβάλλετο να ζητηθεί εκ μέρους Πυροσβεστικής και των υποτιθεμένων συντονιστών της όλης επιχειρήσεως), η τραγωδία αποδεικνύει ότι εξετυλίχθη ιλαρώτατα, εν είδει μιας ακόμη παταγώδους πικράς φαρσοκωμωδίας…
Πίσω στα «παιδιά», λοιπόν.
Διαβάζοντας χθες μία διάλεξη ενός λαμπρού συγχρόνου διανοητού, όχι βεβαίως εξ εκείνων που οι εκλεκτοί παρατρεχάμενοι του Συστήματος, βλαστοί ατόφιοι του προαναφερθέντος του θερμοκηπίου, συνηθίζουν να μνημονεύουν κατά τα οικεία τους – και συχνά και ως … «πρωτοποριακά» φερόμενα – ανιαρά ηθικοδιδασκαλικά των κηρύγματα πολιτικής ορθοφροσύνης, του Γερμανού ακαδημαϊκού PierreKrebs, ευρίσκω το εξής εύστοχον εν σχέσει προς την αλλοίωσιν εννοιών και την για την όλην αποσάθρωση κεντρικήν σημασία της:
«Οι εποχές της Παρακμής είναι εποχές Συγχύσεως και αποπροσανατολισμού: ξεκινώντας με την αποκοπή και αποξένωση από το ιστορικό και ετυμολογικό περιεχόμενό τους λέξεων και εννοιών, που αλώνονται, έτσι, εκ των ένδον. Διότι το Σύστημα ενεργεί κατά τον τρόπον του Ντερριντά, του ιουδαίου φιλοσόφου, ο οποίος επεδίωξε την (εκ των ένδον) αποδόμηση του Κόσμου: το Σύστημα, λοιπόν, προβαίνει αρχικώς εις αποδόμησιν της γλώσσης, προκειμένου εν συνεχείᾳ να διαβρώσει γλωσσικώς τις Παραδόσεις, τους θεσμούς και τα έθιμα, προστάδιον μιάς ριζικής κατερειπώσεως των θεμελιωδών μας προσδιορισμών ταυτότητος, ώστε, άνευ αντιστάσεως, εν τέλει, να δυνηθούν να επιφέρουν την στυγνή κι ανεπίστρεπτο εκρίζωση των Λαών».
Πίσω στα «παιδιά»: Αναλογίζομαι πόσο οι απροσδιορίστου φύλου και φυλής παιδαγωγοί του εν πολλοίς τηλεχειριζομένου (έστω και δια της επί του «τηλεχειριστού» αναδράσεως!) υπερσυγχρόνου/μεταμοντέρνου θερμοκηπίου/κονικλοτροφείου έχουν, διά της επιμόνου των συστηματικής κατεργασίας και χειραγωγήσεως του εκτρεφομένου (αλλά και τους ιδίους, τανάπαλιν, διά της αδρανείας των, έστω, εκτρέφοντος) κοινού των, δίκην ανθρωποπολτού, επιτύχει την ολικήν εκκονίκλωσιν και αυτής της εννοίας (των «παιδιών»), της οποίας (εκκονικλώσεως/κουναλακιδισμού) οι ανυποψίαστες συνέπειες είναι ριζικώς κοσμο-αποδομητικές, υπό την έννοιαν του προεκτεθέντος Κρεμπσείου αποσπάσματος.
Ήδη εκ της παιδικής ηλικίας, ιδίως οι προερχόμενοι από χωριά, μπορούμε αμέσως ν᾿ ανακαλέσουμε την παλαιάν έννοιαν της λέξεως, την χροιάν και την απόγευσή της: «Άντε παιδιά, θα νικήσουμε, εμπρός!» – «Παιδιά, κουράγιο, πολεμάτε!»… – που είναι απόηχος ιστορικός κι υπερχρονικός τυπικών δημωδών προσκλητηρίων του τύπου «Παιδιά μ᾿ σαν θέλτε λεβεντιά και κλέφτες να γενήτε …» , «Παιδιά μ᾿ γιατί είστ᾿ ανάλαγα, μωρέ παιδιά καημένα, στο αίμα βουτηγμένα; – Είμαστ᾿ από τον πόλεμο, τα καημένα …» ή, «παιδιά … κάμετε σίδερο καρδιά … – τριών μερών περπατησιά να κάμουμε μιά νύχτα». Και πόσον όλ᾿ αυτάτόσον άριστα απηχούν, ακόμη, το κλασσικόν κάλεσμα του Τυρταίου: «Εἴτε παῖδες Ἑλλήνων, ἐλευθεροῦτε Πατρίδα, …».
Πόσον αντίρροπη κι αποκεκομμένη όλων αυτών η νέα, πια, λέξη «παιδιά», με το νέον περιεχόμενον που, έχοντας συλλήβδην και ασυναισθήτως οι τρόφιμοι των αστικών κονικλοτροφείων, ελλείψει βεβαίως και κουλτούρας (: παραδόσεως!) και παιδείας (α-ληθούς) και επιγνώσεως, υποβλήδην υιοθετήσει, αποδίδουν και επικαλούνται – για δύο κυρίως λόγους: Πρώτον διότι, δίδουσα η συγκεκριμένη εννοιολογική φόρτιση του όρου «παιδιά» απαλλακτικόν άλλοθι οτέ μεν της οκνηράς αδρανείας, οτέ δε της αδυνάμου αβουλίας, παρουσιάζει την οδόν της δειλίας (αρχαϊστί κακίας καλουμένης, προτού η μεσανατολική θρησκοληψία ριζικώς αλλοιώσει τις θεμελιώδεις λέξεις και έννοιες, εξασφαλίζουσα την απώλειαν ταυτότητος εκείνων, τους οποίους προώριζε δι᾿ ανδράποδα [δούλους]) ως καταλάμπουσαν υπό τα «επίζηλα» ηλεκτρικά φώτα της σαρδαναπάλου και εγγενώς ανασφαλούς ρηχής «γκλαμουριάς», ακριβώς δι᾿ αβούλους κι ανερματίστους καταλλήλου – δεύτερον δε διότι, εγκαθιστώσα την «ιδίαν» αρνητικότητα, οκνηρίαν και φαυλότητα ως ιδιοτυπίαν της νεότητος, της προσδίδει και μίαν αντίβαρον αίσθησιν τεχνητής υπεροχής, εν μιά πλήρει αντιστροφή κάθε στιχειωδώς φυσικής κλίμακος αξιών: κολακεύει όχι το ακμαίον και ανδρείον αλλά το ανερμάτιστον, άρρωστον και άβουλον νεανικόν υποκείμενον, το οποίον συλλογικώς μεν, αγεληδόν μάλιστα, εξελίσσει αυτά τα αγελαία χαρακτηριστικά, δύναται όμως και να διακρίνεται ως κατ᾿ εξοχήν συμμορφωμένος, ως ένας εκ των πλέον επιτυχώς ενσαρκούντων τα μαζικά πιθηκιστικά πρότυπα και αντιαξίες. Ο λόγος, μάλιστα, περί μιας νεότητος εξ ορισμού (εννοώ εκ του ορισμού που Σύστημα διά των αχυρανθρώπων του δίδει) ανευθύνου, αφού ο συγκεκριμένος όρος «παιδιά» αυτό αδιαμφισβητήτως και διά πανισχύρου βιαίας υποβολής υπαινίσσεται, με παραπομπές στις τενεκεδουπόλεις, τα «ριάλιτις» και την κατευθυνομένη μόδα της νεγροειδούς κινησιολογίας χαμένων (: αλλοτριωμένων) κορμιών προώρως ναυαγισμένων υπάρξεων, των συρομένων ποδών, των μη ανασυρομένων παντελονιών, των ανεστραμμένων πίλων, των δίκην ναυτικών καπνιζόντων και χυδαιότατα καθ᾿ οδόν υβριζόντων κοριτσιών, της τσίχλας των αγοριών και της τσίμπλας αμφοτέρων, μεταξύ δε των αναμασημάτωνανάρθρως, ασυρίστως (ήτοι, μετά ψευδισμού, πέραν [ή λόγῳ;;; – σοφή η ετυμολογία!] του εγγενούς των ψεύδους, κατά το εξ USA απ᾿ ευθείας εισηγμένον Γιωργάκειον έθος) και βαρβαροφώνως απισχνασμένα νοήματος φθογγήματα εκστομούντων και μετά συντάξεως μετά βίας εις πρωτόλειον νόησιν homoerectus παραπεμπούσης. Είναι το πρότυπον του αντιήρωος!
Χαίρετε, λοιπόν, και επιχαίρετε πανδημοκρατικοί φωστήρες της αναπλάσεως του ελληνικού λαού, εδώ και δεκαετίες… Εύγε φεμινισταί και φεμινίστριες, εύγε αρχειομαρξισταί και ρεβιζιονισταί ομοίως, χαίρετε και αγαλλιάσθε σιέλ και πράσινοι καταβροτήρες του σώματος και της ψυχής, του υλικού, φυσικού και πνευματικού πλούτου του τα λοίσθια πνέοντος, πάλαι ποτέ δε ενδόξου, τούτου Λαού… Σας συγχαίρω μάλιστα που, παρά την συνήθη κατά τα άλλα παντελή αδυναμίαν σας στοιχειοθετημένου σοβαρού συλλογισμού ή σχεδιασμού μετά προοπτικής μακροτέρας των 2-3 εβδομάδων, εν προκειμένω έχετε θαυμαστώς προνοήσει, έστω και υπό την σοφήν συστημικήν καθοδήγησιν των μεντόρων σας, ώστε ο πνευματικώς και βιολογικώς ταχύτατα, χάρις στις συνεπείς σας συντονισμένες υπνωτιστικές σας παραστάσεις, απονεκρούμενος αυτός, πάλαι ένδοξος και ηρωικός, Λαός, να μη αφήσει κενόν οπίσω του αλλά να υπάρχει διάδοχος κατάστασις, όπως συχνά πλέον ανοιχτά ακούεται, όχι δε μόνον από «συνησπισμένους της Αριστεράς και της Προδοσίας»: υπάρχουν, δηλαδή, «ευτυχώς» οι (λαθρο)μετανάστες, τους οποίους διαρρήδην το Σύστημα προσκαλεί και αφομοιώνει, ευγνωμονώντας τους μάλιστα γιά την … επιλογήν της χώρας μας (!!!) – που άλλως τε οι ίδιοι σκοπεύουν μέσω Ε.Ε. να συνδέσουν με τη Τουρκία – με την οποίαν όμως, κι άν μας χωρίζει το αίμα, όμως μας συνδέει η κουμπαριά!
Άαα! Όλα κι όλα… Άν κάποιον θεσμό έχει ατράνταχτα ιδίως η παρούσα κυβέρνησις αποδείξει ότι σέβεται, είναι η κουμπαριά!!!
Εξ άλλου παλαιόθεν η κουμπαριά αποτελεί ιερό βάθρο του κοινοβουλευτισμού! Τί νέον; Τί χρέος; Όλα κατ᾿ ευχήν, (αξιότιμες και) αξιότιμοι (κοινοβουλευτικές και) κοινοβουλευτικοί άνδρες…
Άφεριμ. Είσθε όλοι μάλλον άξιοι του καρότου παρά του μαστιγίου του κοινού σας αυθέντου μετ᾿ αλλήλων διαγκωνιζόμενοι, του οποίου την εύνοιαν και έγκρισιν ανενδοιάστως και οφθαλμοφανώς διεκδικείτε, προ των ποδών του δουλικώς πίπτοντες και φυσικώς ακόμη, προς τούτο διασχίζοντες τον Ατλαντικόν άμα τη αναλήψει σοβαρών “κυβερνητικών” καθηκόντων…
Ακυβέρνητη λοιπόν η χώρα!
Ποιος, όμως, να σας υπενθύμιζε ή ήλεγχε, εν σχέσει προς τα αληθή καθήκοντά σας; Άλλως τε το φαίνεσθαι είναι οδηγός σας – κι όχι το είναι. Καταφυγή δε και μόνιμον πρόσχημα και εμετική (αλλά τόσον εμετική!!!) αυτοκαθοσίωσις, η προσφιλής σας επίκλησις της, μέσω των γνωστών κονικλοποιητικών μηχανισμών υφαρπαγείσης “λαϊκής ψήφου” – μηχανισμών αγελοποιητικών, δυνάμει των οποίων χίλιοι ευφυείς καταλήγουν να ισοδυναμούν με ένα ηλίθιο, κατά τις σοφές διαπιστώσεις του καταχωνιασμένου μεγάλου GustaveLeBon – αλλ᾿ ουδέν ήσσον και της ιδίας μας πικράς πείρας!
Και εδώ είναι που η όλη σας επιστήμη του μάρκετιγκ, της επιτυχούς εξαπατήσεως δηλαδή, ΙΣΩΣ αποδειχθεί ανεπαρκής, κύριοι κονικλοτρόφοι: το «μάθος» του «πάθους» που μπορεί, τελικώς, να κατανικήσει την καλπάζουσα καθολική ύπνωση, κατ᾿ Αισχύλον («Ἀγαμέμνων», 180-4):
«Ζῆνα, τῷ πάθει μάθος/θέντα κυρίως ἔχειν.
Στάζει δ᾿ ἀνθ᾿ ὕπνου πρὸ καρδίας/μνησιπήμων πόνος·
καὶ παρ᾿᾿ ἄ-κοντας ἦλθε σωφρονεῖν.
Δαιμόνων δέ που χάρις βιαίως
σέλμα σεμνὸν ἡμένων.»
ΤΟ ΜΑΥΡΙΣΜΑ (και των δασών) ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΕΜΙΡΑΤΟΥ…
Οι νέοι, όμως, αυτοί έποικοι, κατά πλειονότητα αραβοειδούς γενεάς, καθώς και τα ταχύτατα αναφυόμενα, εξ ίσου βεβαίως (…παρά τις αντίθετες, Λαμαρκιστικές διδασκαλίες των κονικλοτρόφων!) αραβοειδή βλαστάρια τους, δεν πρέπει, άρα, κατά τις δημοκρατικές αρχές και να έχουν πρωτεύοντα λόγο επί καιρίων ζητημάτων;;; Αν εις το διαβόητον Gayvision, ή κάπως έτσι, το εγχώριο κονικλοτροφείο απέστειλε άραβα τσιφτετελιστή (τον … λαοφιλή “Σαρμπέλ” – διότι, αν κάτι γίνεται, να γίνεται … σωστά τουλάχιστον!), δεν δικαιούμεθα, άρα, δυνάμει και της όλης καταστάσεως, μουσικής και άλλης, να συμπεριληφθούμε και «ημείς» εις τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα; Ένας γύρος στα ποικίλλα «ελληνάδικα» θα πείσει οιονδήποτε περί του περιεχομένου και της νέας «ελληνικότητος», αναλόγως την αρχικήν ουσίαν όπως και το νέον εκείνο περιεχόμενο και εννοιακόν φορτίον του όρου «παιδιά»εξαλλοιούντος…
Αφού ο συλλογισμός μου, λοιπόν, έχει προφανή δημοκρατική βάση, τότε δεν θα πρέπει δημοκρατικώτατα και το περιβάλλον να διαμορφωθεί κατ᾿ αντιστοιχίαν τόσο προς το νέο, αραβοειδές περιεχόμενο του γραικυλίζειν (που, κι αν δεν είναι φιλοσοφείν, προάγει όμως τον φιλοσοφικόν κλαυσίγελων), όσον και προς την (αυθεντικήν, επί τέλους!) ταυτότητα του νέου πληθυσμού της χώρας που, κατά τους υπό του Διεθνούς Διευθυντηρίου, επισήμους και ανεπισήμους, επιτετραμμένους κονικλοτρόφους της «Ελληνικής Δημοκρατίας, Α.Ε.», αποτελούν ασφαλώς κι αναμφιβόλως την βάση του όποιου μέλλοντος πρόκειται να διαδραματισθεί σ᾿ αυτόν τον τόπο;
Άρα, λοιπόν, η έρημος είναι μονόδρομος ως μέλλον αυτών στους οποίους, καλώς ή κακώς, οικειοθελώς και σαν καλοί, δημοκρατικοί και φιλειρηνικοί πολίτες/τρόφιμοι/σφαγάρια του κονικλοτροφείου παραδίδουμε την ψυχή και το σώμα της (πρώην) χώρας μας!
Διαβάστε τις εκθέσεις που οι φιλόλογοι διδάσκουν στα παιδιά σας, αν τυχόν κάποιοι (που δεν φαντάζομαι, δηλαδή) έχετε τόσο θεμελιώδη άγνοιαν της πραγματικότητος, ώστε ν᾿ αμφιβάλλετε ότι κυρία αποστολή του σημερινού σχολείου είναι η ώς το μεδούλι (και καταβάλλοντας κάθε φυσικό αμυντικό σύστημα) εμπέδωση του ως λανου νέου αραβουργηματικού ιδεώδους και ορθού ηθικού και πολιτικού επιτάγματος ως απαρεγκλίτου ανθρωπιστικού καθήκοντος – καθώς μάλιστα ο,τιδήποτε άλλο αυτομάτως εξοβελίζεται εις το πυρ το εξώτερον των Ελλήνων, του φασισμού, του ναζισμού και όλα τα συναφή!!!
Ξέρετε, λέγαμε λοιπόν, οι καινούργιοι αυτοί, αλλότριοι Γραικάραβες, όντας κατά βάσιν Άραβες, άρα βεδουΐνοι εκ φύσεως και ενστίκτου, ούτε από υπαρξιακά προβλήματα ταλανίζονται κι ούτε έχουν αποφασίσει ή έστω διανοηθεί να επιδοθούν σε αυτοαλλοίωση, καθώς εξ οικείων επιμαρτυρούμε, ακόμη και μεταναστεύοντες προς Ευρώπην…
Εξ άλλου κι αν κάποιοι απ᾿ αυτούς δεν το εγνώριζαν, συντόμως αντιλαμβάνονται και διαισθάνονται πού έχουν προσγειωθεί! (Κάτι που οι ιθαγενείς, βεβαίως, εγγενώς προς την ονειροφαντασιακήν τους “κοσμάραν” αδυνατούν – αλλ᾿, ακριβώς, τόσο το καλλίτερο για τους εκ χαλιφάτων αυτόκλητους «μουσαφίρηδες»!) Και επί τέλους, «βρε παιδιά», μας χρειάζεται και λίγη αυθεντικότητα, τουλάχιστον για νάχουμε τα καινούργια μας «trendy» πρότυπα «ατόφια»… Δεν δικαιούνται, λοιπόν, και την έρημό τους;;;
Όταν έχουμε, άρα, επιμελώς για όλα τ᾿ άλλα φροντίσει, ώστε οι εκλεκτοί μας ακάλεστοι “μουσαφιραίοι” (κι εδώ ταιριάζει ο ξενικός, ανατολίτικος αυτός όρος!) να αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, πως θα μπορούσαμε να εμμένουμε στην εγωιστική απαίτηση να τους περιστοιχίζουμε με πληκτικά γι᾿ αυτούς ελατοδάση όπως της Πάρνηθος και του Κισσάβου, με κόκκινα ελάφια και αρκούδες αντί καμηλών, με ένα αφόρητα γι᾿ αυτούς τους νέους μας συμπολίτες ψυχρό Πήλιο, … – και βλέπουμε παρακάτω!!! Δεν θα πρέπει και να τους ανεβάσουμε την θερμοκρασία περιβάλλοντος 3-4 βαθμούς, τουλάχιστον;
ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΕΣ ΚΑΙ … «ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ»
Σας άρεσε το αστείο;
Όχι κύριοι, την αλήθεια σας λέω!!! Αλήθεια γυμνή και ΠΛΗΡΗ, άνευ λογοκρισίας ή περικοπών!!!
Δεν ετελείωσα, όμως!
Ξέρετε, τα παρωχημένα ηρωικά ιδεώδη, που τόσο κουράστηκε και ίδρωσε ο φεμινισμός, μαζί με όλες τις ομόρροπες δημοκρατικές δυνάμεις, να αποδομήσει, χαρακτήριζαν την παλιά παράδοση των ιθαγενών της Ελλάδος κατ᾿ εξοχήν – αλλά και ολόκληρης της παλαιάς Ευρώπης. Άρα, καιρός δεν ήταν να απαλλαγούμε επί τέλους, εν όψει και του «παγκόσμιου χωριού» – που ιδίως όσοι περνούν από το Υπουργείο Εξωτερικών αυτής της χώρας τόσον αρέσκονται να επικαλούνται ώστε, εξ απαλών ονύχων, να το εμπεδώσουμε;
Προσέξτε, όμως, τώρα πως οι μεταβολές σ᾿ όλα τα επίπεδα παρουσιάζουν μία θαυμαστή αντιστοιχία (έστω κι άν τέτοιες λεπτές παρατηρήσεις ανήκουν στην αποκηρυγμένη παλιά μας σοφία):
Ο αραβίζων άβουλος φραγκολεβαντινίσκος καλοπερασάκιας, το «παιδί» που κάνει στρατιωτικές ασκήσεις μόνον υπό ιδεώδεις καιρικές συνθήκες [αλλά και όχι μόνον καιρικές, διότι και η παρουσία πραγματικού εχθρού ακυρώνει αυτομάτως κάθε άσκηση των νέων φαντάρων αντι-ηρώων του νέου μας δημοκρατοτραφούς στρατού μη-πολέμου, όπως είχε ορίσει και ο μέγας εκείνος άμεσος επιτετραμμένος κονικλοτρόφος Ανδρέας Παπανδρέου], δεν είναι πια, πράγματι, στρατιώτης ενός εθνικού στρατού, αλλ᾿ ενός διεθνούς «ειρηνευτικού» αποσπάσματος υπό «διεθνείς» (…), τελικώς, διαταγές: αφού άλλως τε δεν είναι πλέον μόνον «η Κύπρος μακράν», καθώς το ᾿74 απεκάλυψε ο πεφωτισμένος κονικλάρχης Καραμανίτης επί τη θριαμβική του και ειδικής αναλύσεως χρηζούσης εκ Παρισίων επανακάμψεως (πρβλ. Κωστή Παλαμά, «Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου, Ζ΄» “… μας έζωσε ο Καραμανίτης…”), αλλά και αυτή η πάλαι ποτέ Ελλάς και τα παρωχημένα της ήθη και ηρωικές εμμονές («κολλήματα» είναι η νέα έκφρασις) είναι μακράν λίαν, η δε Τουρκία έχει γίνει το … νέο «στοίχημα» (έτσι λένε οι κουμπάροι τώρα) της «πολιτικής ηγεσίας» («ηγεσίας» γλωσσική αδεία, κονικλιστί) «μας» (λέμε τώρα…), καθώς οι διαγκωνιζόμενοι Χατζηαβάται της έχουν πάρει προσωπικά το θέμα της εισδοχής της στην Ευρώπη!!! Μάλιστα δε, «εθνική υπόθεση» το βάφτισαν κιόλας! Πως ήταν κάποτε, να πούμε, η Μεγάλη Ιδέα;
Έ, τώρα, θα είμαι πολύ κακεντρεχής άν τολμήσω να ρωτήσω το προφανές – ποιανού «Εθνική υπόθεση» νάναι αυτό, άρα γε;
Πάντως των Δερβενοχωριτών Αττικής αποκλείεται, αυτοί κολλημένοι στους ηρωισμούς είναι, αφού πέντε αιώνες στάθηκαν ανίκανοι να προσαρμοσθούν και να συμβιώσουν με τους Τούρκους συμπολίτες και, άκουσον-άκουσον, σκοτώνονταν για να μη τους αφήσουν να πατήσουν στα μέρη τους! Άκου, φίλε, μυαλά!
Και τι κατάλαβαν; Δεν τα πάτησε μεν ο Τούρκος – τάκαψε, λοιπόν, τώρα μόλις ο χαβαλές γραικύλος νεο-εμιρίτης!
Σίγουρα, πάντως, φαντάζει ως μεγαλοϊδεατική Υπόθεση των Τούρκων, που κάποτε από κάποιους απροσαρμόστους ξεροκεφάλους αποκρούστηκαν προ της Βιέννης. Τώρα όμως, με μια θαυματουργή κουμπαριά (Καραμανλή-Ερντογάν), νάσου ο Άρπ Ασλάν κατ᾿ ευθείαν στην Στοκχόλμη! Είδες εξέλιξη;
Τα εκεί κονικλόπουλα έχουν εν τώ μεταξύ, ευτυχώς, υποστεί την αντίστοιχη επεξεργασία, αντι-αμυντική καταστολή (δηλ. ψυχοπνευματικό AIDS, κυριολεκτικώς) και πολιτιστική «εκλέπτυνση» (μέχρις ολικής εξαφανίσεως!), από τους αντιστοίχους κουνικλοδιδασκάλους κονικλοτρόφους κι όλους τους προοδευτικούς «αντιφασίστες ανθρωπιστές», ώστε να μη διανοηθούν καν να προβάλουν την παραμικρή σοβαρή αντίσταση – ούτε κι όταν οι Αχμέτ και οι Ταγίπ αρχίζουν να βιάζουν και να τρομοκρατούν: γιατί, όπως καλά έχουν μάθει απ᾿ τους ευϋπολήπτους ηθικοδιδασκάλους τους, κατά βάθος αυτοί οι ίδιοι είναι φταίχτες, αφού ούτε τσιφτετέλι και χορό της κοιλιάς δεν φρόντισαν καν ακόμη να μάθουν εις ένδειξιν καλής θελήσεως προς τους απροσκλήτους “μουσαφιραίους”!!!
Τι ανίκανοι. Εδώ στην (αραβο-)Γραικυλία, όμως;;;
Εδώ όχι μόνον το τσιφτετέλι, με πρόσθετα αραβικά ποικίλματα σε ελεύθερη τσιγγάνικη καλλιτεχνική απόδοση, έχει καθιερωθεί ως ο «εθνικός χορός» του υπό διαμόρφωσιν νέου Εμιράτου, αλλά και οι φιγούρες του νέου εθνικού χορού εμπνέουν την όλη στρατιωτική εκπαίδευση του «στρατού μη-πολέμου» του ευτυχισμένου Εμιράτου μας. Έτσι, αντί για τις ηθικώς απαράδεκτες και γκλαμουρικώς παρωχημένες λογχομαχίες που εμείς κάποτε μαθαίναμε στον Στρατό, εφαρμόζεται η νέα αρχή, «πρώτα η σωματική μας ακεραιότητα».
Μπορούν όμως ελεύθερα να εντείνουν μέχρι τελικής πτώσεως την εκπαίδευση στο νέο δημοφιλές και παιδαγωγικά έγκριτο αντικείμενο των «παιδιών» με τίτλο «λογομαχίες» ή «τενεκεδίσματα» ή «δεν χρειάζεται να ξέρεις, η γνώμη σου έχει αξία – όλοι μαζί είμαστε δάσκαλοι» ή «κυμβάλων άραβοι» [άραβος=βρόντος, εκ του αράσσω=κρούω, κτυπώ, σφυροκοπώ]. Και πλέον … “μακάρια τὰ ἀλαλάζοντα κύμβαλα, ὅτι αὐτὰ … ἀραβισθήσονται”!
Έτσι έχουν τώρα πια τα πράγματα – και τα προστάγματα!
Επειδή, όμως, καθώς θα καταλάβατε, εγώ είμαι «κολλημένος» στην «παλαιά» Ελληνικότητα και στην «παλαιά» Ελληνική Παράδοση, θα κάνω κάποιες απλές παρατηρήσεις – προς την αντιδιαμετρικώς αντίθετη κατεύθυνση…
ΠΩΣ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΕΛΕΙ ΤΟΛΜΗΝ ΚΑΙ ΑΡΕΤΗΝ…
Καλά, λοιπόν, τα θερμοκήπια, μάλλον καλλίτερα τα κονικλοτροφεία σας, άριστα τα προοδευτικά-ανθρωπιστικά διδάγματα που θεοποιούν εκ προοιμίου το άτομο, ιδίως δε το ανερμάτιστο και χαμένο άτομο, αφού βεβαίως ασυζητητί είμαστε και «κατά των διακρίσεων» – διότι φυσικά μέσ᾿ στην οχλοβοή δεν πνίγεται ο μαζάνθρωπος αλλά ο εκλεκτός και κατ᾿ ουσίαν (όχι κατά ψηφοθηρίαν!) ξεχωριστός… Αδιακρισία, ναι, τυφλοπάνι, στρουθοκαμηλισμός – και δεν σηκώνουμε κουβέντα! Στα κονικλοτροφεία είναι όρος συντηρήσεως η θολούρα – ήτοι, εκεί ΜΕΣΑ ισχύει το «ἀδιακρισία (κι όχι διάκρισις, που έλεγε ο αντιδραστικός Πλούταρχος!) τῶν ἀρετῶν ἡ μεγίστη»!!! Διότι το εκεί ΜΕΣΑ (στα κονικλοτροφεία) πρέπει να στεγανοποιηθεί έναντι του εχθίστου του ΕΞΩ της Φύσεως και του Κόσμου!
Όταν, όμως, βαρέσει ο Τούρκος, αγαπητοί φεμινιστοσυνασπιστάδες και σύμπαντες οι ραγιαδορέμπελοι τσιφτετελάδες δικαιούχοι «προοδευτικού στρατού», τσιφτετέλινες κατά Σαββόπουλο, τότε να φωνάξετε τους Σαρμπέλες να σας σώσουν! Εκεί αυτομάτως ξεπερνιούνται τα όρια της τεχνητής σας θερμοκηπιακής «πραγματικότητος». Έστω κι αν σύσσωμοι και συναγελασμένοι οι τρόφιμοί του εμμένουν στις σφυρηλατημένες κονικλικές πεποιθήσεις τους!
Όταν, πάλι, το βουνό έξω απ᾿ το σπίτι ή το εξοχικό σας παραδοθεί στις φλόγες, γιατί κάποιοι καλοί μας «συνάνθρωποι» έχουν πιάσει το υπονοούμενο (300 χιλιάδες αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις μόνο στην Αττική!), όχι μόνο με τα στραβά μάτια της … «κυβέρνησης» προς τους καταπατητάς αλλά και με τις απ᾿ ευθείας αναίσχυντες κι απροκάλυπτες νομιμοποιήσεις τους, τότε να πάτε να σύρετε από τον καναπέ όπου κουρνιάζουν με την φραπεδιά τους αμέριμνα και τρισευτυχισμένα τα προαναφερθέντα «παιδιά» των κονικλοτροφείων σας!
Συγκινήθηκα βλέποντας κάποια στιγμή ένα γυμνασμένο ποδηλάτη χωμένο σε τάφρο φλεγομένης οργιώδους βλαστήσεως στην Πάρνηθα, φορώντας μάλιστα και το ποδηλατικό του κράνος μη και τούρθει καν᾿ας κορμός κατακέφαλα, να προσπαθεί να σβήσει και να περισώσει και να συγκρατήσει … ΜΟΝΟΣ! Εύγε, λέω, έχει ο τόπος μας, άρα, ακόμη παιδιά, κατά την παλαιάν έννοια – παλληκάρια δηλαδή, εκτός από τα πολυπληθή και συχνά ευτραφή βουτυρομάναρα των μανάδων τους.
Επλανήθην, όμως, πλάνην ευχάριστον μεν, αλλά μόλις στιγμιαίαν … αφού μόλις τον επλησίασε η ανταποκρίτρια διεπίστωσα ότι είναι ξένος…
Με μήπως απεκάλεσε κανείς ξενοφοβικό;;; Που βρίσκονται τέτοιοι «ξένοι», να τους εισαγάγουμε μαζικώς και κατεπειγόντως;;!!! Και να είμαι ο πρώτος που θα αγωνισθεί για τον επανακαθορισμό της παραξεφτισμένης εννοίας της «ελληνικότητος»! Τα «κεκτημένα» και τα μονόδρομα τεχνητά και αυτόματα μαγικά «δικαιώματα» μας έχουν ρημάξει και στοιχειώσει…
Δεν ομιλώ εκ του ασφαλούς, για όσους θα μου επέρριπταν ό,τι ευρίσκουν πρόχειρο, αν και αντιλαμβάνομαι την απρόσωπον οργήν της κοινής α-γνωμίας και των δεδηλωμένων δημοκρατικών επιτηρητών/συντηρητών του χάους.
Μόλις δέκα ημέρες αφ᾿ ότου, κατ᾿ Αύγουστον του ᾿91, παρουσιάσθην ως νέος δόκιμος έφεδρος αξιωματικός στο Τάγμα Πεζοναυτών, όπου συνέχισα και ολοκλήρωσα την διετή μου θητείαν, ᾿ξέσπασε μεγάλη πυρκαϊά στο Πήλιο, όπου και απεστάλην επι κεφαλής διμοιρίας. Ήταν μόνον η πρώτη από μιά μακρά σειρά πυρκαϊών, στων οποίων την κατάσβεση έλαβα ενεργώς μέρος, στο Πήλιο και στην Αλόννησο. Εξ ιδιοσυγκρασίας και αρχών ομοίως, δεν ήμουν απλώς πάντα στην πρώτη γραμμή – ήμουν ο πρώτος μέσα στους καπνούς και τις φλόγες, που τραβούσα πίσω μου τους τολμηροτέρους εκ των πεζοναυτών μου. Οι ανώτεροί μου προσπαθούσαν πάντοτε, από ευθυνοφοβία κυρίως, να με συγκρατήσουν. Στην πρώτην εκείνη μεγάλη πυρκαϊά του ᾿91, βρισκόμασταν σ᾿ ένα χωριό, το Λαύκο, κυκλωμένοι από τρία διαφορετικά επελαύνοντα μέτωπα! Ως πολίτης, βρέθηκα αργότερα και στην πυρκαϊά των «χιλίων δένδρων» («Κεδρηνοῦ Λόφου») της Θεσσαλονίκης. Δεν θέλω εδώ να εκθέσω «τα κατορθώματά μου» – όμως αναφέρομαι λίγο σ᾿ αυτά τα βιώματα για να προβώ σε κάποιες επισημάνσεις, που πρέπει να γνωρίζετε ότι δεν έχω διαπιστώσει από το ανάκλιντρο μπροστά από τον δέκτη της τηλεοράσεως.
Θέλω, κατ᾿ αρχάς, να διαψεύσω την διαδεδομένη άποψη ότι τα πεζά τμήματα είναι παντελώς αδύναμα εμπρός στην φωτιά! Και το λέω αυτό με βασικό υπόβαθρο εμπειριών από τεράστιες φλόγες πανυψήλων δασών του Πηλίου αλλά και της Αλοννήσου.
Χρειάζονται, όμως, τρία πράγματα: α΄ στρατηγική-συντονισμός, β΄ διοίκησις-ικανότης, γ΄ φιλοτιμία-γενναιότης-αρίστη φυσική κατάστασις.
Η βασική αρχή του πολέμου με την φωτιά είναι ότι, μία φωτιά που στο πρώτο λεπτό σβήνει με ένα ποτήρι νερό, αργότερα δεν σβήνει με μιά λίμνη ολόκληρη!
Κάνοντας μια υποθετική φαντασίωση, αν υπήρχε εδώ μία σοβαρή και ωργανωμένη Πολιτεία, θα διετίθετο στόλος εκατοντάδων αξιομάχων εναερίων αντιπυρικών μέσων, διαθεσίμων και συντηρουμένων, ώστε να επεμβαίνουν αμέσως και παντού. Εδώ, όμως, δεν περισσεύουν για τέτοια από τα ομόλογα – εκτός κι αν γίνει ταυτόχρονα καμμιά καλή μίζα, συν το εκλογικό ταχυδακτυλουργικό παροδικό τρικ της «προνοίας για τα δάση»… Κι ο Θεός βοηθός!
Ομοίως σχεδιασμό, αλλά και συντήρηση, χρειάζονται οι αντιπυρικές ζώνες, οι πυλώνες της ΔΕΗ, οι ζώνες πρασίνου κάτω από τις γραμμές υψηλής τάσεως. Οργάνωση και συνεχής εκπαίδευση Πυροσβεστικής, Δασικής Υπηρεσίας, εθελοντών. Σχεδιασμός και οργάνωσις επιταξίμων ιδιωτικών μέσων (κυρίως αγροτικών βυτίων και χωματουργικών μηχανημάτων) καθώς και έτοιμο σχέδιο δράσεως είναι αναγκαία. Εδώ θα ήθελα να μεταφέρω κάποιες χαρακτηριστικές εικόνες από τις εμπειρίες μου.
Το 1992 ξέσπασε φωτιά κοντά στο Προμύρι (Πηλίου). Από βραδύς ανέβηκαν μερικοί μεσήλικες στις ράχες ψηλά πάνω απ᾿ το χωριό τους με ιδιωτικά βυτία, όπου αρχικώς σιγόκαιγε η φωτιά χωρίς ανέμους, ενώ σύσσωμη η νεολαία του χωριού, καθώς οι ίδιοι χωριανοί μας είπαν μόλις φθάσαμε κι εμείς οι πεζοναύτες αργότερα, μετέβη σε παραδιπλανό χωριό για να μπορεί … ανενόχλητη κι ανέμελη να συνεχίσει την πρέφα της. Το πρωί, φυσικά, κοιμώνταν «τα παιδιά» απ᾿ το ξενύχτι – όχι βέβαια ξενύχτι βοηθώντας μας στην μάχη με τις φλόγες, λίγο έξω απ᾿ το χωριό τους – και ώς το τέλος της άλλης μέρας ζήτημα να είδαμε 1-2 από αυτούς. Μόνον κάποιες κοπέλλες ήρθαν κι έβλεπαν – παρέχοντάς μας, τουλάχιστον, ηθική συμπαράσταση…
Κι αυτή ήταν όλη κι όλη η συμπαράσταση του εντοπίου πληθυσμού!
Όταν σε σχετικό διαπληκτισμό μου με ομάδα εντοπίων παρετήρησα ότι ούτε ένα ποτήρι νερό δεν ήλθαν να δώσουν στους πεζοναύτες, εισέπραξα τοις μετρητοίς την απόκριση: «και γιατί να σας δώσουμε νερό;».
Οι μεσήλικες, όμως, ήσαν κάπως πιο δραστήριοι:
Ωχυρώθηκαν όλοι έξω από τα χωράφια και τις μεμακρυσμένες τους αποθήκες κι έρχονταν προς εμάς μόνο πότε-πότε για να «απαιτήσουν» να μεταβούμε να σώσουμε την περιουσία τους – ο καθένας προς την δική του μεριά.
Μόνο μία εξαιρετικά ευγενής ξανθιά κυρία ήρθε κουβαλώντας μας παγούρια με κρύο νερό και με γυάλινα ποτήρια, μάλιστα, μοναχή της… Αν δεν το μαντέψατε, ήταν ξένη, Γερμανίδα, εγκατεστημένη στην περιοχή.
Αν το χωριό είχεν εγκαίρως ενεργήσει ΑΜΕΣΩΣ – που ήσαν κι οι μόνοι που θα μπορούσαν αμέσως να αντιδράσουν, σ᾿ ένα, μάλιστα, τόσο μεμακρυσμένο από τον Βόλο μέρος του Πηλίου – , η φωτιά θα είχε ελεγχθεί εν τη γενέσει της!
Η αρίστη αντιπυρική ζώνη είναι το καμένο που μόλις έχει σβήσει. Υπέβαλα τότε μία τέτοια πρόταση στον επί κεφαλής αντισυνταγματάρχη, έναν άξιο, αληθινό αξιωματικό Ειδικών Δυνάμεων, και την απεδέχθη – και την εφαρμόσαμε με επιτυχία: περιμέναμε δηλαδή την φωτιά καθώς κατέβαινε σε κάποια ζώνη χαμηλής βλαστήσεως, αφήναμε την ζώνη να καεί και, λίγο πριν το τελείωμά της, κάναμε συντονισμένη έφοδο και την σβήναμε εύκολα στα χορτάρια και τα χθαμαλά χαμαίφυτα.
Τα δύο συμμετέχοντα αεροσκάφη είχαν εν τω μεταξύ ανακόψει την επέλαση της φωτιάς: αν, όμως, δεν επιπέσει πεζή δύναμις, δύσκολα σταματάει η φλόγα αν δεν καταβροχθίσει τα πάντα!
Όπως και στον πόλεμο, η αεροπορία και το πυροβολικό είναι μεγίστη και συνήθως απαραίτητη βοήθεια – όμως, αν δεν πατήσει αρβύλα, τίποτε δεν παγιώνεται.
…Κι η αρβύλα θέλει παιδιά-παλληκάρια, όχι «παιδιά» μαναρομπούληδες – και στον πόλεμο, και στην φωτιά!
Οι δούλοι, όμως, κι οι δογματίζοντες «ουμανιστόπληκτοι», οκνηροί τρόφιμοι θερμοκηπίων και κοινωνικοπολιτικών κονικλοτροφείων σηκώνουν τα χέρια ψηλά – και στον πόλεμο, και στην φωτιά! Όπως υπέροχα αποδίδει ο «ποιητής-φιλόσοφος» Φρειδερίκος Σίλλερ στο «τραγούδι των Ιπποτών»:
Το λεύτερο έχ᾿ απ᾿ τον κόσμο χαθή
το Πνεύμα· οι αφέντες κι οι δούλοι
περίτεχνη υφαίνουν με Ψέμμα πλοκή
δολεροί, δειλοί, ραδιούργοι:
Στα μάτια να ιδή πού τον Χάρο τολμά
᾿νογάει ο Μαχητής, μοναχά, Λευτεριά!
ΜΕΡΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ορθώς εδήλωσε ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης ότι υπάρχουν τεράστιες ευθύνες από αμέλεια. Τι βοηθάει να λέγεται αυτό, όμως, όταν ουδέποτε προσωποποιείται η ευθύνη, σ᾿ ένα δεδομένο νωθρό καθεστώς γενικής ανευθυνότητος;
<!–[Είναι όμως απλή αμέλεια ή μήπως παθητική αλλά και ενεργός συνέργεια η δεδομένη πρακτική των διαδοχικών κυβερνήσεων που, πέραν της αλυσιτελείας και εγγενούς, προφανώς, ανικανότητος, κλείνουν το μάτι στους όποιους επιδόξους καταπατητάς/εμπρηστάς;
<!– Την Δευτέρα 2/7 παρηκολούθησα σε τηλεοπτική πρωινή εκπομπή μετον πρώην υπουργό Γεωργίας του ΠΑΣΟΚ κ. Τζουμάκα και τον κ. Παπαθανασίου της Ν.Δ. ένα ακόμη «ρεσιτάλ» συγχύσεως του θέματος προς αποφυγήν αναλήψεως ευθυνών από αμφοτέρους. Όσο δε κι αν οι «πολιτικοί» μας έχουν συνηθίσει σ᾿ αυτήν την συμπεριφορά, σε άλλες, λιγώτερο παρηκμασμένες, εποχές αυτή προσιδίαζε κυρίως σε γυρολόγους μικροαπατεώνες. Όταν, όμως, το βασικό θέμα των προβληματισμών και των συσκέψεών τους είναι όχι η ανάλυση, συνόψιση και επίλυση των αληθινών ζητημάτων αλλά πρώτιστα ο επικοινωνιακός αντίκτυπος αυτών και των ενδεχομένων τους χειρισμών, τότε φαίνεται ότι αυτή η συμπεριφορά και η υποκρυπτομένη στάση καιροσκοπούντος απατεώνος καθίστανται εγγενή στοιχεία του συνόλου πολιτικού σκηνικού και καθεστώτος της χώρας.
<!– Μεταξύ άλλων θαυμαστών που προέκυψαν, ο κ. Τζουμάκας ανέφερε πως «το χειρότερο παρακράτος είναι εκείνο των συνασπισμένων συμφερόντων που κρύβονται πίσω από τις καταπατήσεις»… Προσέθεσε δε ότι κάθε φορά υπάρχει πρόβλημα ως εκ της ασαφείας καθορισμού δασικών περιοχών. Μάλιστα, πάντοτε καθορίζεται ως αναδασωτέα μία περιοχή κατά τι στενωτέρα, εβεβαίωσε, της καείσης, ούτως ώστε να εκχωρείται μία γενναία μερίδα εις τα εν λόγω σκοτεινά συμφέροντα!
Ο κ. Παπαθανασίου ουδόλως αντέδρασε, ούτε καν απλώς;για να διαβεβαιώσει ότι αυτό πάντως δεν θα ξανασυμβεί τώρα… Ποιοί, λοιπόν, ασκούν διοίκηση, κύριοι; Τα τοιαύτα «παρακράτη» ή το ανερμάτιστον “κράτος” σας, το οποίον δείχνετε μάλλον να αντιλαμβάνεσθε ως δεκανίκι της θεατρικής και καιροσκοπικής μικροπολιτικής σας του «φαίνεσθαι», ως τρόπαιο και ως λάφυρο με ημερομηνία λήξεως, οπότε πρέπει και να σπεύδετε για ό,τι προλάβετε ν᾿ αρπάξετε κάθε φορά;
<!- Απεναντίας, ο κ. Παπαθανασίου επανέλαβε τις γνωστές υπέρ της αναθεωρήσεως του άρθρου 24 του Συντάγματος θέσεις του κομματικού διπόλου (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) που πρωτοστατεί στις δημο(σ)κοπικές παραστάσεις. Χρειάζεται πράγματι απύθμενο θράσος μετά την, ακόμη μάλιστα εν εξελίξει, νωπή οικολογική πανωλεθρία, για να επανέρχονται φωνασκούντες υπέρ και της άρσεως της οίας συνταγματικής διατάξεως, που περιορίζει την φαυλεπίφαυλο εγκληματική τους πρακτική, επικαλούμενοι και το νηπιώδες επιχείρημα πως ώς τώρα το άρθρο 24 δεν εστάθη ικανό να προστατεύσει τα δάση μας… Από ποιούς, όμως, κύριοι να τα προστατεύσει;;; Από σας μήπως τους ιδίους, την ανευθυνότητά σας και την κατευθύνουσα δολιότητα του ως άνω από σας τους ιδίους ωμολογημένου οικείου σας παρακράτους μήπως;
< Ασφαλώς, δεν μπορεί ούτε ένα ούτε πεντακόσια συνταγματικά άρθρα να υποκαταστήσουν την ελλείπουσα υπεύθυνη εθνική ηγεσία: αποτελεί εν τούτοις έκφραση θράσους χιλίων πιθήκων να επισημαίνεται από τους ίδιους τους πολιτικούς η αδυναμία του άρθρου καθ᾿ εαυτού να προστατεύσει τα δάση μας από την ανικανότητα ή/και διαφθορά και διαπλοκή της «πολιτικής ηγεσίας»!
Όμως, μεταξύ των φλυάρων λόγων των φερομένων ως “πολιτικών ηγετών” (διότι σαφέστατα δεν υπάρχουν πράγματι σήμερα τέτοιοι στο πολιτικό προσκήνιο) που εκφέρονται, έστω, στα πλαίσια της οικείας των δημοκοπικής κούφιας (εν τούτοις αποτελεσματικής, συνήθως, ως προς τον εκάστοτε μικροπολιτικό τους στόχο!) μεγαλοστομίας, συχνά μία προσεκτικώτερη ανάλυση αποκαλύπτει ψήγματα επιμελώς, κατά τα άλλα, υποκρυπτομένων αληθειών. Έτσι και οι πομπώδεις και στομφώδεις, εις πρόκλησιν χειροκροτημάτων αποσκοπούσες, δηλώσεις του πρωθυπουργού, πως «ό,τι ήταν δάσος θα ξαναγίνει δάσος»:
Διότι, βεβαίως, οι μαγικές ικανότητες της πολιτικής ηγεσίας του τόπου είναι μεν αναμφισβητήτως εγνωσμένες – αλλά προς την αντίθετη μόνον κατεύθυνση: της αντιπαιδείας, της υποταγής, της χρεωκοπίας και του ολέθρου – ουδέποτε δε της δημιουργίας, πλην παροδικών οφθαλμαπατών, όπως τα περιβόητα “οικονομικά θαύματα” με εκθετικώς διογκούμενα δανεικά που θα αποπληρώσουν εις το πολλαπλάσιον οι (…όποιοι, τέλος πάντων!) επερχόμενοι, ή με λογιστικές πλαστογραφήσεις για να αποπλανηθεί η Ε.Ε. και, δι᾿᾿ αυτής, και η κοινή γνώμη. Άρα, τι προεξαγγέλλει ότι θα κάνει ο πρωθυπουργός; ΑΚΡΙΒΩΣ ότι, εκείνο το μέρος της καμένης δασικής εκτάσεως που το κράτος, με την κρατούσα χαλαρή εχθρότητά του προς το περιβάλλον που, όχι μόνον δεν του επιτρέπει να προχωρήσει στην κατάρτιση δασολογίου, αλλά και μέσω (και) του από 2003 νόμου 3283 τείνει ν᾿ αποχαρακτηρίσει δασικές εκτάσεις, θα αναγνωρίσει ρητώς ως δάση, εκείνο θα προστατευθεί – και μόνον!!! …αφήνοντας εκτός δασικού χαρακτηρισμού εκτάσεις, για των οποίων την καταπάτηση προ της καταστροφής υπήρχαν, πάντως, εμπόδια! Ακριβώς όπως διεπίστωνε ο κ. Τζουμάκας ότι είναι η παγία πρακτική όλων – και των μεν και των δε. Αλλά και των υπολοίπων κοινοβουλευτικών, αφού δεν επισημαίνουν και καταγγέλλουν, ως ώφειλαν! Που κι όταν, όμως, ακόμη καταγγέλλουν, το πράττουν θεατρικώς, όπως και ο κ. Καραμανλής ως αξιωματική μεν αντιπολίτευσις κατεκεραύνωνε τον υπό του ΠΑΣΟΚ ψηφισθέντα το 2003 ως άνω νόμο, ως κυβέρνησις δε, όχι απλώς τον υιοθετεί πανηγυρικώς – αλλά κι επαυξάνει, όπως όταν ανεγνώριζε αυθαίρετα ᾿ πάνω σε καμένες εκτάσεις λίγους μήνες προ της περυσινής καταστροφής της Κασσάνδρας κι όταν ο υπουργός του Γεωργίας Μπασιάκος, προ δεκαπενθημέρου μόλις, επεχείρει την εισαγωγή τροπολογίας προς αναστολήν κατεδαφίσεων σε καταπατημένες δασικές εκτάσεις της Πάρνηθος!!! Ποιοί, λοιπόν, είναι οι άμεσοι ηθικοί αυτουργοί;;;
Όσο για το πως και πόσο θα προχωρήσουν στην αναδάσωση, ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω για την υποτυπώδη ικανότητα αυτού του κράτους, όχι για να αναδασώσει αποτελεσματικώς ένα ολόκληρο βουνό, αλλ᾿᾿ ακόμη κι ένα παρκάκι: ψάχνω ανεπιτυχώς να βρώ ΕΝΑ μικρό αλσύλλιο που να δημιουργήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στις μίζερες τριτοκοσμικές πόλεις αυτής της χώρας. Παρεμπιπτόντως, διεπίστωσα προ εβδομάδος ότι έχει γίνει ξερρίζωμα και επίχωσις του πάρκου δίπλα στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης χάριν δημιουργίας σταθμού μετρό… Φυσικά τι, πολυκατοικίες θα έρριχναν; Αυτές χρειάζονται!!! – στα ελεεινά τριτοκοσμικά μας αστικά κονικλοτροφεία…
ΕΣΩΤΕΡΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ
Οι πόλεις, λοιπόν, και το περιβάλλον ολόκληρο διαμορφώνονται κατ᾿ αντιστοιχίαν προς την εσώτερη υφή και φύση ημών των ιδίων! Κι αυτό δεν επαληθεύεται μόνον αρνητικώς, όπως π.χ. εις τα παλαιά και τα νέα Εμιράτα:
Η αρχαία Σπάρτη, που η σημιτοτραφής μανία των Ιησουϊτών καλογήρων σε ειδική αποστολή ισοπέδωσε κι αφάνισε, η αρχαία Αθήνα, οι Αιγές (Βεργίνα), η (σωζομένη) μεσαιωνική ιπποτική πόλη του Στρασβούργου, ἡ Brygge στην Φλάνδρα κ.ά. αποτελούν μνημεία ψυχής, χαρακτήρος, σφραγίδα εθνοφυλετικού Είδους – αληθούς, δηλαδή, Πολιτισμού.
Φίλος μου εκ Δανίας μου αφηγήθη, αφ᾿ ετέρου, εμπειρία του από επίσκεψή του στην πρώην «Νοτιοδυτική Αφρική», που από αιώνων είχεν εποικισθεί από Ευρωπαίους αγρότες. Η περιοχή που επεσκέφθη δις, την μεν πρώτη φορά θύμιζε επίγειο παράδεισο, με δένδρα, ωραιότατα αγροκτήματα με ωραίες διώροφες μεγάλες κατοικίες, λόφους γεμάτους οπωροφόρα δένδρα, νερά, … – ενώ την δεύτερη, οπότε ο λευκός πληθυσμός είχε κτηνωδώς κατασφαγιασθεί, υπό την πλήρη βεβαίως κάλυψη των «ουμανιστικών» ΜΜΕ, του λευκομάχου ΟΗΕ και των στρατιών μας ουμανιστών κονίκλων και κονικλοτρόφων, η χώρα είχε μετονομασθεί σε «Ναμίμπια» και οι περιουσίες των λευκών, έξοχο προϊόν αόκνου μόχθου και επιμελούς αφοσιώσεως γενεών ολοκλήρων, περιέλθει στην κατοχή ιθαγενών αφρικανών (που είχαν προηγουμένως αναλάβει, με οριστικώτατο τρόπο, να λύσουν το πρόβλημα μελλοντικού βιοπορισμού των αρχικών τους κατόχων…): η νέα εικόνα που αντίκρυσε, δέκα μόλις έτη μετά την αρχική του επίσκεψη, ήταν εντελώς απροσδόκητη! Η χώρα είχε παραδοθεί σε ταχίστη ερημοποίηση – τα δε θαυμαστά της οικήματα είχαν καταληφθεί από ευγενείς ομάδες εντοπίων, οι οποίοι, αντί άλλης συντηρήσεως, είχαν χρησιμοποιήσει τις πόρτες και τα παραθυρόφυλλα ως καύσιμη ύλη τον χειμώνα (με 20ο και άνω θερμοκρασία, φυσικά). Να, λοιπόν, πως οι έρημοι είναι ανθρωπογενείς!
Στην νότιο Σαχάρα, ακόμη, σχετικά πρόσφατα υπήρχαν τροπικά δάση με τίγρεις και λιοντάρια!
Μία χώρα η οποία θυσιάζει το μακροπρόθεσμο στο βραχυπρόθεσμο, την πολιτική στον πολιτικαντισμό, πολιτικαντισμό που είναι δεσμευμένος στο βέβηλο αφηνιασμένο άρμα οικονομικών εξαρτήσεων και καρκινικώς εξαπλουμένων συμπλόκων και συμφερόντων – χώρα που καταστρέφει σωματικώς (70% παχύσαρκοι) και πνευματικώς την νεολαία της εν ονόματι της επαγγελματικής επιστημονικής της καταρτίσεως εις αριθμούς υπερδεκαπλασίους των αναγκαίων (και των ικανών!), η οποία κατάρτισις καθίσταται καθ᾿ εαυτήν και εικονική εκτός από περιττή συνεπείᾳ της συμφορήσεως, για να οδηγήσει σε εικονικά πτυχία ανθρώπους που στερούνται, εν τούτοις, κάθε ουσιαστικής παιδείας – και τα οποία πτυχία, πάλιν, συνήθως δεν μπορούν ούτε και πρακτικώς να χρησιμοποιηθούν…
… μία χώρα που απαρνείται τον εαυτό της και την Ιστορία της, που αρνείται να υπερασπίσει τα αυτονόητα και χωρίς καν ιδιαιτέραν επισήμανση ξεπουλά, εν είδει πόρνης, και την ταυτότητα και τα σύμβολα και τα κυριαρχικά της δίκαια, εν ονόματι της περιβόητης πάσῃ θυσίᾳ «ειρήνης» που, έστω και επαίσχυντη, έχει ομοφώνως από τους φορείς και τους «διανοουμένους» της χώρας ανακηρυχθεί εις ύπατον ιδεώδες…
… μία χώρα που απαθώς παρακολουθεί πέντε ωργανωμένες αναρχικές συμμορίες, που όμως εμφανώς τυγχάνουν ειδικής προστασίας εκ μέρους της υψηλής επιστασίας του κονικλοτροφείου, ανενόχλητες να χρησιμοποιούν τα Εξάρχεια, «άβατον χώρον» κατά τον υπουργό δημοσίας τάξεως, και τα Πανεπιστήμια για να εξαπολύουν εμπρηστικές, ληστρικές και δολοφονικές επιθέσεις, επανερχόμενοι ανέτως στους χώρους τους, όπου και συχνά συνεχίζουν την συγκροτημένη τους και ταυτοποιήσιμο εμφάνιση διανέμοντας προκηρύξεις και καίγοντας επιδεικτικώς το εθνικό μας σύμβολο…
… μία χώρα στην οποίαν η αποφυγή της στρατιωτικής θητείας θεωρείται «εξυπνάδα» – καθώς και κάθε μορφή παρασιτισμού και απάτης, η δε αποφυγή σκληρής εργασίας αυτονόητη…
… μία χώρα στην οποία, όταν καίγονται δάση, καταφέρνουν οι υποκινηταί πάντοτε να περνούν απαρατήρητοι, παρ᾿᾿ ότι τελικώς και αυτοαποκαλύπτονται καρπούμενοι συνήθως αυτά που εποφθαλμιούσαν διά της πυρπολήσεως – οι δε τσιγγάνοι που κατά σύστημα ανάβουν τις χωματερές, προκαλώντας συχνότατα πυρκαϊές, προκειμένου να ξεχωρίσουν τα μέταλλα που συλλέγουν και εμπορεύονται, ουδέποτε αναφέρονται καν, «δια τον φόβον των Ιουδαίων» (ήτοι, των επιτηρητών της πολιτικής ορθότητος και μορφοποιήσεως του κονικλοτροφείου)…
… η δε πρωτίστη μέριμνα σ᾿ αυτήν, είναι μη καούν αγροί ή οικήματα – εξοργιστικώτατα δε σχολιάζουν τα κονικλώδη ΜΜΕ, π.χ. στην Μελίβοια Κισσάβου εσχάτως, ότι «ευτυχώς η πυρκαϊά, πλέον, εστράφη προς τις ράχες που οδηγούν ψηλότερα, μακριά απ᾿ το χωριό»!!!
Ο πρόεδρος Παπαδόπουλος της Κύπρου, έχοντας και κατά το παρελθόν αποδείξει, κατ᾿ αντίθεσιν προς το σύνολον των εγχωρίων οσφυοκαμπτών τσαρλατάνων, ότι δεν είναι πρόθυμος να θυσιάσει την αλήθεια και το πραγματικό εθνικό συμφέρον στην μικροπολιτική και την αντιστροφή προτεραιοτήτων και καθηκόντων ως καμαριέρα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, διεκήρυξε κατά την παράλληλο προς την εδώ φλογώδη έξαρση μεγάλη πυρκαϊά του Τροόδους το προφανέστατον ότι, καλλίτερα να καούν μερικές δεκάδες σπίτια παρά ένα δάσος!
Εδώ, απεναντίας, ακούμε στις ειδήσεις σχόλια του τύπου «κάηκαν 30 χιλιάδες στρέμματα δάσους – όμως, ευτυχώς, δεν έφτασε η φωτιά σε σπίτια ή καλλιέργειες».
Κύριοι, το ότι δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες μπροστά σε τέτοιες κακοήθεις ακρότητες, μάλιστα δε και τη συνενοχή της κονικλώδους «μετριοπαθείας», ήτοι αδρανούς παθητικότητος και δειλίας που παραλύει ολικώς τα ευαίσθητα νευρικά συστήματα των κονίκλων, αποδεικνύει την θανάσιμο νοσηρότητα της κοινωνίας μας – και ότι ως Έθνος δεν έχουμε κανένα, ούτε κάν βραχύ, μέλλον.
Φοβούμαι, μάλιστα, και ότι δεν θα το αξίζαμε καν αυτό το, αδιστάκτως στην μυωπική μας δειλή μικρότητα του εδώ και τώρα θυσιαζόμενο, μέλλον: αυτή μου δε η αξιολογική κρίσις είναι απηλλαγμένη πάσης υποκειμενικότητος, έχουσα την έννοιαν του φυσικού δικαίου, της αυτομάτου Κοσμικής Τάξεως και Δίκης – η οποία και επέρχεται με την αδήριτον ισχύν κοσμικού νόμου.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Εκεί όπου οι κοινωνίες έχουν θέσει την επιβίωση υπεράνω της Τιμής και της εσωτερικής συγκροτήσεως, εθνικής ψυχής, Τιμής και ακεραιότητος, που έχουν δηλαδή θεοποιήσει το άτομο στην πιο φθαρτή του, ήτοι την από το Είδος, το εσωτερικό του περιεχόμενο και το εθνικό σύνολο αποκεκομμένη, νοσηρή εκδοχή, συνυφασμένη ακόμη με τα πιο αρρωστημένα εγωπαθή συμπλέγματαακόρεστης βουλιμίας και καταναλωτισμού, με περιφρόνηση προς ό,τιδήποτε έχει υπερατομικό, ανώτερο, ουσιαστικό, αιώνιο και ηρωικό χαρακτήρα, περιφρόνηση η οποία και έχει εγκαθιδρυθεί και διαποτίσει ανεξαιρέτως όλες τις δυνάμεις και θεσμούς, περιεννυμένη μάλιστα μανδύα απαρεγκλίτως επιβεβλημένης ηθικής και πολιτικής “ορθότητος” – εκεί είναι καταδικασμένα και τα λιγοστά επιβιούντα στοιχεία με αληθινό κι αιώνιο χαρακτήρα: εκεί ισχύει το αναρχοβασίλειο του εφημέρου, του μαζανθρώπου, της γκρίζας κυριαρχίας των αριθμών, το πεδίο του αντι-ήρωος, της εσωτερικής και εξωτερικής ερημοποιήσεως, της μυωπικής και μανιώδους αυτοκαταστροφής, του ακράτου παρασιτισμού, του ψευδούς και του κυριάρχου συστηματικού και σποραδικού Ψεύδους, του Χάους, της νωθρότητος, του δειλού συμμορφωτισμού, της ανανδρίας, της ενοχοποιήσεως και αλλοιώσεως του ανδρικού μαχητικού χαρακτήρος, του φιλοτομαρισμού προς τον οποίον όλοι δείχνουν «κατανόηση», του μαινομένου επιθετικού μαιναδισμού, του εμετικού τρανσβεστισμού που πλέον ελέγχει και κατευθύνει από τηλεοπτικής και πάσης άλλης καθέδρας ως ο ύπατος απεχθέστατος ελεγκτής του τσιμεντένιου μας κονικλοτροφείου… Το οποίον κονικλοτροφείον και μας περιχαρακώνει, μας «προστατεύει», εμάς και την φαυλότητά μας, εμάς και τις αυταπάτες μας, εμάς και την αισχρή μας αντιφυσικότητα, εμάς και την θερμοκοιτιδισμένη μας ψευτιά – όλα στοιχεία του εγγενή, από την αδήριτη φυσική πραγματικότητα και την ωραιοτάτη και αιωνία μητέρα Φύση, στην οποία μέσα εκτεθειμένη η νοσηρά μας προσωπικότης θα διελύετο όπως ακριβώς κάποιοι ιοί, μόλις ευρεθούν στον αέρα.
Η μία νοσηρότης εξαρτάται εκ της άλλης, σ᾿ ένα φαύλο Γόρδιο, άλυτο δεσμό που πνίγει ό,τι αληθινό, φυσικό κι αυθεντικό: ακόμη και την ανδρείαν αρετή εκείνην που απαιτείται για ν᾿ ανασύρει την επίγνωση, την Βούληση και το Ξίφος για να τον κόψει!
Βρισκόμαστε πλέον στο τελικό σταυροδρόμι της Αρετής και της Κακίας (ήγουν δειλίας, φαυλότητος): και είτε θα κάψουμε ανελέητα τον δειλό ευδαιμονισμό, τα νοσηρά μας συμπλέγματα, αφού τα απογυμνώσουμε από κάθε τους τεχνητή αίγλη και γοητεία, αναδεικνύοντας αντιθέτως αιώνια στοιχεία αυτοθυσίας και ηρωισμού, διακηρύσσοντας την ετοιμότητά μας να πολεμήσουμε και να πεθάνουμε για αξίες που κατά πολύ υπερβαίνουν την μικρή μας ύπαρξη αλλά καί, αφ᾿ ετέρου, είναι και οι μόνες των οποίων η ενσάρκωση δίδει αληθινή αξία στον άνθρωπο και στην Κοινότητα – είτε, άλλως, θα συνεχίσουμε παντοιοτρόπως να καίμε αυτά, ακριβώς, τα αιώνιά μας στοιχεία, τις σημαίες μας, την Τιμή μας, την ταυτότητά μας, τις διεκδικήσεις μας, όσες τουλάχιστον δεν έχουν να κάνουν με την τσέπη μας αλλά με εθνική κι αιώνια προοπτική, το μέλλον μας χάριν του παρόντος μικροβολέματος, το περιβάλλον μας και τα δάση της Πατρίδος μας…
Κι όταν αυτά θα φλέγονται από την φαυλότητα κι ανικανότητά μας, θα προσέχουμε προ παντός, όπως ακριβώς μέχρι τώρα ως οι τέλειοι “μαμάκηδες”, να μη λιποθυμήσει κανείς και να μή τυχόν και κινδυνεύσει κανένα οίκημα ή αποθήκη – ποιός σκοτίζεται για την άγρια Φύσι!!!
Αυτά τα νοσηρά μας τσιμεντένια κονικλοτροφεία και η συναφής τριτοκοσμική αραβίζουσα νοοτροπία του ατελείωτου ευτελεστάτου «γλεντιού» και ασκόπου αστικού ξενυχτιού, υπό τους μεσανατολικούς, αθιγγανικούς ή νεγροαμερικανικούς ρυθμούς τεραστίων εμπορικών συμφερόντων, που έχουν υποκαταστήσει κάθε αληθινό πολιτισμό, καλλιέργεια και χαρακτήρα, είναι παντελώς και αντιδιαμετρικώς ασύμβατα με κάθε φυσική αλήθεια και πραγματικότητα.
Είναι δύο ασυμφιλίωτοι, αντίθετοι κόσμοι: η πανίσχυρη αγορά-παζάρι, το μακάριο (και «πτωχὸν τῷ πνεύματι»…) Μπουζουκιστάν εντός του τσιμεντένιου κλοιού – εναντίον της περιβαλλούσης Φύσεως και του ιερού Κόσμου. Κάθε συμμορφωμένος αξιοπρεπής κάτοικος της μπουζουκιστανικής επικρατείας εκδικείται καθημερινώς την μισητή του Φύση, που υποσυνειδήτως γνωρίζει ότι εγγενώς απειλεί την όλη του νοσηρά συλλογική και ατομική συγκρότηση και υπόσταση ως τέτοια, και κατά ένα πολύ απτόν, επίσης, και συγκεκριμένο τρόπο: πετώντας εναντίον της μερικές φιάλες πλαστικού – γιατί, άλλως τε, νερό χωρίς γεύση πλαστικού και προαγωγήν εκθηλυντικοῦ οιστρογόνου πίνουν μόνον οι απολίτιστοι αγροίκοι – καθώς και άπειρες πλαστικές σακούλες – αφού καμμία ευϋπόληπτη αστή κυρία δεν πάει πια να ψωνίσει με τσάντες απ᾿ το σπίτι, όπως έκαναν οι παλιές, καθυστερημένες «σκλάβες του νοικοκυριού»…
Συνεχίζει βέβαια να κατάγει θριαμβευτικές νίκες η πλευρά του κονικλοτροφείου: έχει όμως εν τω μεταξύ αρχίσει κάπως να καταλαμβάνεται υπό πανικού – διότι αντιλαμβάνεται την υστάτη στιγμή ότι η νίκη της θα είναι Πύρρειος, ότι πριονίζει το κλαδί στο οποίο κάθεται…
Για την ακρίβεια, πάει καιρός που έχει αρχίσει να το αισθάνεται. Όμως αδυνατεί να σταματήσει τον κατήφορο – διότι έτσι θα απαρνούνταν την όλη του ψευδότητα, που αποτελεί το θεμελιώδες πλαίσιο της συλλογικής του και ατομικής ψευδο-υποστάσεως.
Γι᾿ αυτό και προσπαθεί, καθ᾿ ομολογίαν του, απλώς να φρενάρει – δηλαδή απλώς να επιβραδύνει την κατρακύλα… Τίποτε περισσότερο! ΕΓΓΕΝΩΣ αδυνατεί να σημάνει αναστροφή. Όμως ο,τιδήποτε λιγότερο από την πλήρη αναστροφήν είναι απλό παυσίπονο και χρονική μετάθεση της ολικής καταστροφής.
Εκ της οποίας η μόνη διαφυγή και σωτηρία θα ήταν η ανάκρουση ολικού και πλήρους εγερτηρίου, η αναγνώριση της συνολικής και ριζικής νοσηρότητος του περιεχομένου των «επισήμων» ιδεωδών και προτύπων, του όλου κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου – προ παντός δε, η ανάδειξη και αναζήτηση ενός νέου τύπου ανθρώπου, φυσικού και αρμονικού, αληθινού και ανδρείου, διεπομένου από αυτοθυσίαν και υψηλήν συνειδητότητα, δραστηρίου με νόημα κι όχι κατά τον σύγχρονο νευρωτικό ή αμερικανικού τύπου ανόητο και νευρωτικό τρόπο.
Το αν αυτός ο τόπος είναι ακόμη ικανός να παραγάγει τέτοιους ανθρώπους, εν μέση κονικλοκρατείᾳ, ο δε λαός έχει κρατήσει κάποια στοιχεία σώα από τα δηλητήρια της ιδίας, θα φανεί στα αμέσως προσεχή χρόνια και θα κρίνει το αν, εν τούτοις, ο περιβόητος «Θεός της Ελλάδος» επανεύρει γέφυρες και μπορέσει κάτι, επί τέλους, ν᾿α περισώσει από την σήψη, ώστε και πάλι να κατισχύσει η θαυματουργή σωτηρία της τελευταίας στιγμής. Την οποίαν ωρισμένοι, πολύ μάλιστα κακώς, κάκιστα, θεωρούν δεδομένη…
Προς το παρόν, όμως, το μόνον δεδομένον είναι ο όλεθρος που προχωρεί με ταχύ βήμα – με την δική μας, τόσον ενεργό όσον και παθητική, βοήθεια και συνέργεια.
Όλεθρος θρεμμένος από την δειλία μας, την ψευδότητά μας και τα αενάως πολλαπλασιαζόμενα κι αλληλεπικαλυπτόμενα ψεύδη μας.
Μεταξύ δε των μεγίστων ψευδών είναι η απάτη πως μπορεί ο πυρήνας αυτής της ψευδότητος να συνδυασθεί με δήθεν «οικολογική» κατεύθυνση: αυτή είναι η συμπτωματολογική «πλαστική» (και πλαστή) «οικολογία».
Κι αν μή τι άλλο για την τιμή των όπλων, την τόσο διαστρεβλωτικά κατασυκοφαντημένη, οφείλουμε να κάνουμε Σημαία μας απρόσβλητη και πανίερη την ακλόνητη κι ασυμβίβαστη αλήθεια – και να την κρατήσουμε ψηλά, μαζί με την πύρινη ρομφαία της ενδογενούς κι αληθινής αλκής, που θα κατακάψει την φαυλότητα και την ψευτιά μας, προτού αυτή προλάβει να κατακάψει τον Κόσμο.
Αν ακόμη υπάρχουν υπολείμματα αρετής και τόλμης ανάμεσά μας!
Ή, άλλως, είμαστε άξιοι της διανοιγομένης (μαύρης) μοίρας μας…
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΓΚΕΚΑΣ