Επέτειος της «εξεγέρσεως του πολυτεχνείου» σήμερα και για πολλοστή φορά θα περισσέψουν τα «δάκρυα» και η «συγκίνηση» για τα «παιδιά που χάθηκαν», για τους «ηρωικούς αγωνιστές της δημοκρατίας» και οι λοιπές χιλιοαναμασημένες μπούρδες , τα χονδροειδή ψεύδη και οι αναπόδεικτες τερατολογίες οι οποίες θα ανακυκλωθούν και φέτος, όπως και κάθε χρόνο, σε τηλεοπτικά αφιερώματα, επετειακά ένθετα εφημερίδων, σχολικές γιορτές , κλπ.
Πρόκειται για ένα τερατώδες παραμύθι του οποίου το μέγεθος το ξεπερνά μόνον ο μύθος του λεγομένουΕβραϊκού Ολοκαυτώματος , καθότι ο μύθος του «Ολοκαυτώματος» έχει παγκόσμια απήχηση, ενώ ο μύθος του πολυτεχνείου επινοήθηκε αποκλειστικώς για εσωτερική κατανάλωση, στο πλαίσιο της παγίας τακτικής της αριστεράς για την κατασκευή ψευδοηρώων και τελικώς ετέθη στην υπηρεσία της διακομματικής μεταπολιτευτικής φαυλοκρατίας που εδώ και 36 χρόνια καταδυναστεύσει την Ελλάδα, δεδομένου ότι, ουσιαστικά, στον μύθο του πολυτεχνείου στηρίχθηκε εξολοκλήρου το επαίσχυντο πολιτικό κατεστημένο της μεταπολιτεύσεως το οποίο, όπως άπαντες πλέον αντιλαμβάνονται, διέλυσε την Ελλάδα, φέρνοντάς την στο σημερινό χάλι της οικονομικής χρεωκοπίας, της διεθνούς ανυποληψίας, της αμυντικής αδυναμίας, της πολιτισμικής παρακμής, της ηθικής εξαχρειώσεως, της δημογραφικής καταρρεύσεως …
Οι αλητήριοι ηγέτες των, «εξεγερθέντων» τότε «φοιτητών» και οι πολιτικοί καθοδηγητές και, εκ Παρισίων, μέντορές των, εξαργύρωσαν τον εκ του ασφαλούς τεντιμποϊσμό τους με λαμπρές πολιτικές καριέρες και προκλητική συσσώρευση πλούτου κατά τα χρόνια που ακολούθησαν. Σύντομα εξελίχθηκαν στα πιο δυναμικά δεκανίκια του καπιταλισμού. Η υπενθύμιση ενδεικτικών ονομάτων των ηγετών των καταληψιών του Πολυτεχνείου, αρκεί για να γίνει αντιληπτό του λόγου το αληθές: Λαλιώτης, Δαμανάκη, Μπίστης, Τσουμάκας, Κούλογλου, κλπ, κλπ.
Ο μύθος του πολυτεχνείου συνίσταται σε μια σειρά επί μέρους μύθων.
Μύθος πρώτος: οι «νεκροί του πολυτεχνείου» – Η αλήθεια: σύμφωνα με το επίσημο πόρισμα της ερεύνης που διεξήχθη μετά την επάνοδο της Δημοκρατίας (πόρισμα Τσεβά), και παρά τα όσα μυθιστορηματικά ανακυκλώνονται στα πλαίσια κιτς εορτασμών και εκδηλώσεων, «ουδείς εφονεύθη εντός του χώρου του πολυτεχνείου»! Ποτέ άλλωστε δε εμφανίστηκε κάποιος συγγενής, έστω ενός (!) από τους υποτιθέμενους ψευδονεκρούς του πολυτεχνείου για να πιστοποιήσει την συγγένειά του με κάποιον από τους φερομένους ως νεκρούς των ημερών εκείνων. Τα ολιγάριθμα θύματα εκείνων τωνημερών (εκ των οποίων οι περισσότεροι δεν ήσαν καν φοιτητές), ήσαν θύματα «αδέσποτων σφαιρών», στοιχείο που οδηγεί εύκολα στην εκδοχή της προβοκάτσιας, ενδεχομένως αμερικανικής, δεδομένης της αγανακτήσεως τότε του αμερικανικού παράγοντος εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ ήθελαν την αντικατάσταση του Παπαδόπουλου, πράγμα το οποίο θα μπορούσε να συμβεί μόνον αν υπήρχε αίμα. Οι ΗΠΑ που όπως έχει πλέον αποδειχθεί με βάση τα αρχεία του StateDepartmentπου έχουν δοθεί στην έρευνα, δεν είχαν ανάμιξη στην επιβολή της δικτατορίας του 1967 (υπεστήριζαν το προετοιμαζόμενο βασιλικό πραξικόπημα των «στρατηγών», αλλά τους πρόλαβαν οι συνταγματάρχες) είχαν κάθε λόγο να επιθυμούν την αλλαγή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, λόγω της μη παροχής στρατιωτικών διευκολύνσεων από το στρατιωτικόκαθεστώς στους αμερικανούς κατά τη διάρκεια του αραβοϊσραηλινού πολέμου που ήταν τότε σε εξέλιξη).
Μύθος δεύτερος: Το τεθωρακισμένο που έριξε την πύλη του πολυτεχνείου κατεπλάκωσε του φοιτητές. – Η αλήθεια: το τεθωρακισμένο έριξε την πόρτα κατόπιν συνεννοήσεως με τους καταληψίες. Όταν το άρμα έριξε την πύλη ουδείς ήταν όπισθέν της!
Μύθος τέταρτος: Η «εξέγερση» του πολυτεχνείου «έριξε την χούντα». – Η αλήθεια: Το πολυτεχνείο όχι μόνον δεν έριξε την «χούντα», αλλά απλώς έδωσε την ευκαιρία στον (προσφάτως αποδημήσαντα) ταξίαρχοΔημήτριο Ιωαννίδη να επιβάλει μια πολύ σκληρότερη δικτατορία ανατρέποντας ο ίδιος τον Παπαδόπουλο. Ο Ιωαννίδης θεωρούσε ότι η αντιμετώπιση της ανταρσίας του πολυτεχνείου από τον Παπαδόπουλο (που εκείνη την περίοδο, ως γνωστόν, προωθούσε σχέδια εκδημοκρατισμού του καθεστώτος και σταδιακής επανόδου στην δημοκρατία) ήταν πολύ χλιαρή..
Δεν τρέφουμε κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση για το καθεστώς της 21ης Απριλίου, το οποίο, παρά την εθνικόφρονα ρητορική του και παρά τα πατριωτικά κίνητρα των συντελεστών του, αυτοπαγιδεύθηκε στις εσωτερικές αντιφάσεις του και κυρίως στην έλλειψη σαφούς ιδεολογικής βάσεως (παλινωδώντας μεταξύ αντικομμουνιστικής εθνικοφροσύνης, αστικού φιλελευθερισμού και φιλοαμερικανισμού) και τελικώς κατέρρευσε, δίδοντας με την πτώση του την ευκαιρία στους κομματάρχες του παλαιοκομματισμού να επανέλθουν εκ Παρισίων ως κοράκια, ή μάλλον ως αιμοδιψή βαμπίρ, για να αφαιμάσσουν έκτοτε (και ως και σήμερα) την Ελλάδα, απεθνικοποιώντας και αποδομώντας την χώρα σε κάθε επίπεδο με μόνιμο άλλοθι την «αποχουντοποίηση».
Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να υπενθυμίσουμε ότι, όσον αφορά τον τομέα της οικονομίας, το στρατιωτικό καθεστώς κατάφερε πραγματικά θαύματα, αφήνοντας το 1974 στους κοινοβουλευτικούς πολιτικάντηδες μια χώρα χωρίς δημόσιο χρέος, χωρίς ελλείμματα, με ισχυρό νόμισμα, με υψηλότατους ρυθμούς αναπτύξεως, κλπ, στοιχεία που επέσπευσαν την είσοδό της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή κοινότητα ως πλήρες μέλος λίγα μόλις χρόνια μετά, είσοδο την οποία εκμεταλλεύτηκαν οι πολιτικάντηδες προκειμένου να χτίσουν με τα ανυπολόγιστα, σπαταλημένα σε επιδοτήσεις κλπ, προς «ημετέρους» κοινοτικά κονδύλια, το διεφθαρμένο κομματικό κράτος, το ίδιο κράτος που σήμερα πνέει τα λοίσθια.
Εντός ολίγων δεκαετιών οι δημοκρατικώς εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν κατάφεραν τίποτε περισσότερο από το να οδηγήσουν την χώρα στην προφανή ολική χρεωκοπία, στην διεθνή ανυποληψία, στην απόλυτο εξάρτηση από τις ΗΠΑ σε επίπεδο εξοπλισμών, στην εκθεμελίωση του όποιου κράτους πρόνοιας.
Ο δε μύθος του πολυτεχνείου, ο θεμελιώδης αυτός μύθος της μεταπολιτεύσεως, τίποτε άλλο δεν προσέφερε στην Ελλάδα εκτός από:
·Τους τραυματίες και νεκρούς των επεισοδίων, πολίτες και αστυνομικούς, που συνοδεύουν κάθε χρόνο τον «εορτασμό της επετείου»,
·Τις χιλιάδες βόμβες μολότοφ, τις σπασμένες βιτρίνες και τα καμένα καταστήματα, αυτοκίνητα, κλπ, στο κέντρο της Αθήνας στα πλαίσια των ίδιων «εορτασμών»,
·Τα καμένα πανεπιστημιακά κτίρια, συγγράμματα και τον κατεστραμμένο εξοπλισμό ανυπολόγιστης αξίας από τους βανδαλισμούς που συνοδεύουν κάθε χρόνο τις «επετειακές» ταραχές.
Επιπροσθέτως, στα δεινά απότοκα του «μύθου του πολυτεχνείου» θα πρέπει να συμπεριληφθεί και ο επονείδιστος «θεσμός των σχολικών καταλήψεων» που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο και συνεπάγονται ανυπολόγιστο κόστος σε επίπεδο καταστροφών,χαμένων εργατοωρών αλλά και εκτραχύνσεως της επιθετικής αναιδείας, της αλητείας και του κωλοπαιδαρισμού που αναπτύσσεται σε ένα τέτοιο πλαίσιο στα Ελληνικά σχολεία, αφού μόνο ηλίθιοι δεν θα μπορούσαν να αντιληφθούν ότι ο επίσημος εορτασμός και μάλιστα σε επίπεδο «εθνικής γιορτής» που συνδέεται με εκείνη την κατάληψη (του πολυτεχνείου) νομιμοποιεί και καθαγιάζει στη συνείδηση των μαθητών (και αργότερα φοιτητών) κάθε κατάληψη και ανταρσία εντός των Ελληνικών σχολείων, για κάθε λόγο και αφορμή, ακόμα και για αιτήματα του τύπου «να επιτραπεί το κάπνισμα», «να επισκευασθούν τα καζανάκια», κλπ.
Έμμεσο απότοκο της καλλιεργείας του μύθου του πολυτεχνείου είναι και τα γεγονότα της ανταρσίας των αλητών που έμεινε γνωστή ως η «εξέγερση του Δεκέμβρη» καθώς επίσης η ευδοκίμηση της αριστερίστικης τρομοκρατίας κατά τη διάρκεια ολοκλήρου της περιόδου της μεταπολιτεύσεως, για λόγους που έχουμε αναλύσει σε άλλες αναφορές μας. Ακόμα και ο τίτλος της πιο σκληρής και με μακρά διαδρομή τρομοκρατικής οργανώσεως το επιβεβαιώνει.
Πιστεύουμε ακραδάντως ότι η διαφαινόμενη κατάρρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού κατεστημένου που μοιραία θα επέλθει ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας της χώρας θα συμπαρασύρει και θα ενταφιάσει και τον «μύθο του πολυτεχνείου» και όλη της παρελκόμενη υποκουλτούρα της τάχα «αγωνιζόμενης» αριστεράς και του παρεπόμενου γιγαντισμού της αποθρασυνόμενης αριστερίστικης αλητείας.