Με θαυμαστή οξυδέρκεια ο Πλάτων, καθώς και μεγάλη σειρά σοφών διδασκάλων και στοχαστών της αρχαιότητος, είχε εγκαίρως προσδιορίσει και αναλύσει την πρωτογενή, οντολογικής φύσεως, φαυλότητα της δημοκρατίας, ως εννοίας, ως προτύπου και ως αρχής, κατατάσσοντας την δημοκρατία στην εσχάτη βαθμίδα της κατιούσας κλίμακος των ημαρτημένων πολιτευμάτων που περιέγραψε, αντιστοιχούσα στην πλέον εκφυλισμένη και παρακμιακή μορφή κοινωνίας. Είχε μάλιστα ο Πλάτων, τόσο στην μνημειώδη Πολιτεία του όσο και στον, λιγότερο γνωστό, Πολιτικό, στηλιτεύσει με δριμύτητα την δημοκρατία, η οποία βεβαίως, στην εκδοχή του καιρού του, συνιστούσε, ομολογουμένως, υγιέστερη εκδοχή πολιτεύματος (με δεδομένη την αμεσότητα των θεσμών της και το κατά κεφαλήν επίπεδο πνευματικής καλλιεργείας των τότε εχόντων πολιτικά δικαιώματα ελευθέρων Αθηναίων αλλά κυρίως με δεδομένους τους αυστηρούς περιορισμούς και αποκλεισμούς που η τότε δημοκρατία έθετε και προϋπέθετε, αναγορεύοντας μάλιστα ως βασικό κριτήριο επιλογής των περισσοτέρων πολιτειακών αξιωματούχων όχι την δια ψηφοφορίας εκλογή αλλά την κλήρωση), συγκρινομένη με την σύγχρονή της εκδοχή, ήτοι, τον αστικό κοινοβουλευτισμό, του οποίου την εγγενή φαυλότητα και τα δραματικά αδιέξοδα συνεχίζουν πλέον να μην τα αντιλαμβάνονται μόνον όσοι παραμένουν αθεράπευτα εθελότυφλοι! Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στην ελλαδική πολιτική σκηνή ευελπιστούμε ότι ανοίγουν τα μάτια και διαλύουν τις «δημοκρατικές» αυταπάτες κάποιων έστω συμπατριωτών μας…
Η οντολογική φαυλότης της δημοκρατίας αποτελεί, ασφαλώς, παγκόσμιο και διαχρονικό φαινόμενο. Στην σύγχρονη Ελλάδα, ωστόσο, η πορεία εξαχρειώσεως του κοινοβουλευτισμού και των πολιτικών πρωταγωνιστών του έχει πια οδηγηθεί σε τέτοιο σημείο καταπτώσεως και έχει επιφέρει τόσο ολέθρια αποτελέσματα σε κάθε πτυχή του συλλογικού βίου ώστε κάθε απόπειρα περαιτέρω θεωρητικής αναλύσεως του θέματος να μοιάζει περιττή, γεννώντας πλέον μόνον αισθήματα αηδίας η αναφορά και μόνο σε “αξίες της δημοκρατίας”…
Τα πολιτικά πράγματα της χώρας με τις εικόνες των κομματικών ζυμώσεων, των παζαριών, των αριβισμών, των εκβιασμών, των εκδουλεύσεων, των ποταπών, υπόγειων και μη, συναλλαγών και των ατελείωτων θεσμικών ακροβασιών και αυθαιρεσιών, μιλούν – ή μάλλον κραυγάζουν! Ποιον και τι να πρωτοσχολιάσει κανείς: ανερματίστους και τσαρλατάνους βο(υ)λευτές, που, χωρίς κανέναν ενδοιασμό και αισχύνη, έρχονται σε πλήρη ρήξη με τις προεκλογικές τους εξαγγελίες, τις υποσχέσεις και τις μεγαλόστομες δεσμεύσεις, ακόμα και με τις πολύ πρόσφατες δημόσιες διακηρύξεις και δηλώσεις τους, οι οποίοι με χαρακτηριστική ευκολία μεταπηδούν από το ένα κόμμα στο άλλο κι ανερυθρίαστα λαμβάνουν εκ διαμέτρου αντίθετες θέσεις και στάσεις, αδιαφορώντας παντελώς για την υποτιθεμένη «λαϊκή εντολή» που τάχα θα όφειλαν να εκφράζουν, την οποία στην ουσία ακυρώνουν και κατάφωρα προδίδουν, αναισχύντως χλευάζοντας το άβουλο και πολλαπλώς εξαπατηθέν «πόπολο» των ψηφοφόρων τους, έχοντας – προδήλως – ως μοναδικό κριτήριο και γνώμονα των μεταστροφών και των επιλογών τους, το στενά προσωπικό τους συμφέρον (συνηθέστατα οικονομικό) και μόνον!
Η νωπή επισφράγιση της ιστορικής ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ των Πρεσπών, δια της υπερψηφίσεώς της από αξιοπεριφρόνητα και φαιδρά κομματικά ρετάλια προθύμων ξενοκινήτων στυλοβατών της ανθ-ελληνικής εξουσίας, ήρθε σε πλήρη σύγκρουση με την θέληση της συντριπτικής πλειονότητος του ελληνικού λαού όπως αυτή εκφράστηκε από τα αποτελέσματα πλήθους δημοκοπικών μετρήσεων και ιδίως όπως εκδηλώθηκε, με τον πιο αδιάψευστο και εμφατικό τρόπο, με την πρωτοφανή μαζικότητα και τον παλμό των παλλαϊκών εθνικών συλλαλητηρίων για την Μακεδονία, το βροντερό μήνυμα των οποίων παντελώς αγνόησαν και ξεδιάντροπα χλεύασαν και λοιδόρησαν οι θλιβεροί ελληνόφωνοι εντολοδόχοι εξουσιαστές – πειθήνιες και κυνικές μαριονέτες ξένων ανθελληνικών κέντρων…
Ένας συνειδητός αντιδημοκράτης, όσο κι αν θα προσπαθούσε με επιχειρήματα και αναλύσεις να αποδείξει την δημοκρατική φαυλοκρατία, έχοντας ως στόχο την θεωρητική αποδόμηση της δημοκρατίας, δεν θα κατόρθωνε περισσότερα απ’ όσα η ίδια η λειτουργία του κοινοβουλευτισμού και οι συντελεστές και θιασώτες του, τσαρλατάνοι πολιτικάντηδες, καταφέρνουν με τον βίο, την πολιτεία και την δημόσια εικόνα τους, φροντίζοντας για την μεγίστη de facto δυσφήμιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επαληθεύουν, έτσι, πανηγυρικώς, τις οξυδερκείς πλατωνικές διαπιστώσεις, παρά τους τόσους αιώνες – ή μάλλον τις χιλιετίες – που έχουν μεσολαβήσει!
ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ – ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ… —>