Η εκδήλωση του φιλελληνισμού στην Ευρώπη είχε την αφετηρία της στις κλασσικές σπουδές και τα κλασσικά πρότυπα, ιδιαίτερα στην Γερμανία. Βαθμιαία όμως η ιδεαλιστική και ρομαντική κίνηση παρέσυρε τα αισθήματα του πολιτισμένου κόσμου και προσανατόλισε την σκέψη στην απελευθέρωση των καταπιεσμένων από την δουλεία απογόνων των αρχαίων Ελλήνων που αγωνίζονται για την ελευθερία. Έτσι ασυναίσθητα και σε ανύποπτο χρόνο αναπτύχθηκε η ιδέα που θα πάρει πιο συγκεκριμένη μορφή και θα ονομαστεί φιλελληνισμός. Στην Γερμανία ο θερμός φιλελληνισμός είχε βαθιές ρίζες με την διδασκαλία και τον θαυμασμό για την αρχαία Ελλάδα. Ο Swarzherd (Μελάγχθων), ο Renchlin, ο Κρούσιος και άλλοι ήταν οι πρωτοπόροι. Ακολούθησε ο Winckelmann με το σημαντικό έργο του “Geschichte der Kunst des Altertums”. Αλλά και ο Schiller και o Goethe υπέστησαν την επίδραση της Ελλάδος. Όταν ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση ο φιλελληνικός ενθουσιασμός υπήρξε γενικός. Παρά την λογοκρισία και τις κυβερνητικές απαγορεύσεις πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων υποστήριξαν την Ελληνική υπόθεση από τον πρώτο χρόνο. Ο καθηγητής φιλόσοφος W.Tr.Krug στην Καινιγκσβέργη με αλλεπάλληλα δημοσιεύματα προσπάθησε ν’ αποδείξει ότι οι Έλληνες δεν υποτάχθηκαν ποτέ στους Οθωμανούς και καμμία σχέση δεν είχαν με τους καρμπονάρους, συνεπώς έπρεπε να βοηθηθούν από τις χριστιανικές δυνάμεις. Ο ελληνιστής καθηγητής του Μονάχου Fr.W.Thiersch αγωνίστηκε θερμά για τους Έλληνες και ο ποιητής Wilhelm Müller με τα ελληνικά του τραγούδια (Lieder der Griechen) κατόρθωσε να δώσει την εικόνα των αγωνιζομένων Ελλήνων. Παράλληλα ιδρύθηκαν φιλελληνικά κομιτάτα και συγκεντρώθηκαν χρήματα. Γερμανοί φιλέλληνες κατέβηκαν στην Ελλάδα ιδίως τα πρώτα χρόνια της Επαναστάσεως σε μεγάλες ομάδες. Το 1822 σχημάτισαν λεγεώνα υπό τον στρατηγό Normann μαζί με άλλους φιλέλληνες και δεν είναι λίγοι που σκοτώθηκαν στη μάχη του Πέτα. Αλλά και το 1823 ήρθαν σε ομάδες για να μετάσχουν στον αγώνα.
Ακολουθεί το προσκλητήριο της Ελληνο-Γερμανικής Λεγεώνας προς την Γερμανική νεολαία:
“Ο αγώνας για την θρησκεία, την ζωή και την ελευθερία μας καλεί στα όπλα! Η ανθρωπίνη αλληλεγγύη και το καθήκον μας επιβάλλουν να σπεύσουμε να βοηθήσουμε τους χριστιανούς αδελφούς μας, τους Έλληνες, διακινδυνεύοντας και το να δώσουμε το αίμα και την ζωή μας για τη ιερή υπόθεση. Η κυριαρχία των μουσουλμάνων στην Ευρώπη πλησιάζει το τέλος της · πρέπει να ελευθερωθεί η ωραιότερη χώρα της Ευρώπης, η Ελλάδα πρέπει να καταστή ελεύθερη από τους υπανθώπους! Εμπρός, να συμβάλουμε κι εμείς εις τούτο με τις δικές μας δυνάμεις! Πάρε τα όπλα, γενναία Γερμανική νεολαία · ας σχηματίσουμε μίαν ελληνο-γερμανική λεγεώνα και ας συνδράμουμε το ταχύτερο τους αδελφούς μας! Έμπειροι και δοκιμασμένοι αξιωματικοί είναι έτοιμοι να μας οδηγήσουν! Ο Θεός θα είναι μαζί μας γιατί είναι μια υπόθεση ιερή, μια υπόθεση της ανθρωπότητος – είναι ο αγώνας για την θρησκεία, την ζωή και την ελευθερία, ο αγώνας εναντίον μιας κτηνώδους υπανθρωπότητος! Ο Παντοδύναμος θα ευνοήσει το εγχείρημά μας! Νικηφόροι και στεφανωμένοι με την δόξα, ευλογημένοι από τους Έλληνες αδελφούς μας και ολόκληρη την Χριστιανοσύνη θα ξαναντικρύσουμε την Πατρίδα μας με την θαυμασίαν επίγνωση ότι έχουμε παλέψει για θρησκεία και ελευθερία και έχουμε σπάσει τις αλυσίδες της σκλαβιάς εκατομμυρίων αδελφών μας! Όσοι επιθυμούν να συμμετάσχουν, να παρουσιασθούν το ταχύτερο στην große Bäckerstraße 2, από όπου και δύνανται να πληροφορηθούν για τα περαιτέρω. Λιποτάκτες δεν γίνονται δεκτοί. Επιτροπή θα συλλέξει και χρησιμοποιήσει τις προσφορές για το ιερό τούτο εγχείρημα της ανθρωπότητος.
Αμβούργο, Αύγουστος του 1821.” (ΣτΜ: παρατηρήσατε ὅτι “ἡ χριστιανοσύνη” ἀποτελεῖ μᾶλλον πλαίσιον φυλετικῆς ἀναφορᾶς καὶ ἀλληλεγγύης, ἐπίσης καὶ ὡς ταυτοποιοῦσα τὴν ἀντιπαράθεσιν μὲ ἀλλογενεῖς πού, ἐκτὸς ἀπὸ μουσουλμάνοι, χαρακτηρίζονται καὶ ὡς “ὑπάνθρωποι, χθαμαλὰ πλάσματα” (Unmenschen), κατὰ μίαν ἄκρως ἐνδιαφέρουσαν, φυλετικὴν μὲν πλήρως ἀλλὰ ἐλάχιστα … χριστιανικὴν κοσμοθέασιν!)
Σφραγίδα της Ελληνο-Γερμανικής Λεγεώνας
Τελειώνοντας, παραθέτουμε το ποίημα του Wilhelm Müller με τον τίτλο «Μπότσαρης».
βρήκε!
Ελεύθερη πέταξε η ψυχή του, από τις ανοιχτές πληγές στο
στήθος.
Θα πετάξει, άραγε, στης λευτεριάς το βασίλειο ή θα μείνει ακόμα
για λίγο μαζί μας
και θα μοιράζεται με τ’ αδέλφια του κάθε μάχη;
Ω, καλώς ήλθες στον αγώνα, καλώς ήλθες στη Νίκη!
Όταν πέσουν στον τάφο σου οι πρώτες σταγόνες απ’ τα
ποτήρια του ποτού,
και τα πρώτα κλαριά της δάφνης πάνω στο υγρό γρασίδι,
τότε σκύψε, ελεύθερο μακάριο πνεύμα,
και δώσε μας τη φωτιά σου,
ευλόγησε μας κι άναψε μέσα μας τη φλόγα να κινηθούμε προς
τα πάνω,
τη φλόγα που δε σβήνει ούτε με την τελευταία σταγόνα απ’ το αίμα
του ήρωα,
τη φλόγα που ακόμα καίει στη σκόνη
κάτω απ’ τους άγιους τάφους των Πυλών,
που ανεμίζει στους κάμπους του Μαραθώνα,
κι όλοι πίνουμε με γρήγορες, γεμάτες ρουφηξιές,
όταν του Μπότσαρη τ’ όνομα ακουστεί και μας καλέσει σε
νέες νίκες.