Ἅλωση τῆς Τριπολιτσᾶς: ἕνα ἀρχετυπικὸ ξέσπασμα συσσωρευμένης φυλετικῆς ὀργῆς!
Κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως σημειώθηκε έξαρση του κινήματος του Φιλελληνισμού. Χιλιάδες Ευρωπαίοι ρομαντικοί εραστές της κλασσικής αρχαιότητος δεν δίστασαν να εγκαταλείψουν την, για τους περισσότερους από αυτούς, ήρεμη ζωή της δυτικής Ευρώπης και να ταξιδέψουν στην μαχόμενη τότε Ελλάδα ώστε να πολεμήσουν ως απλοί στρατιώτες στην πρώτη γραμμή του αγώνος της Εθνεγερσίας.
…
Στην πρώτη κιόλας σελίδα ο Νίτσε ονοματίζει τους Έλληνες τον «πιο ανθρώπινο λαό της αρχαιότητος», ο οποίος χαρακτηριζόταν «από μια ιδιάζουσα βαναυσότητα» και «έναν πόθο τίγρης για καταστροφή». Σε μία αποστροφή του λόγου του περιγράφει την περισσότερο αποτρόπαια εικόνα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η οποία συνοψίζει όλο του τον συλλογισμό, και είναι η κακοποίηση του σώματος του νεκρού Έκτορος από τον μεθυστικά εξαγριωμένο θριαμβευτή Αχιλλέα.
… Αυτή η αινιγματική σκηνή της Ιλιάδος φανερώνει κατά τον Νίτσε ότι στους Έλληνες, όχι μόνο δεν ήταν μεμπτή η απελευθέρωση του μίσους, αλλά αντίθετα ήταν αναγκαία προκειμένου να καταλαγιάσει η οργή και η μήνις. Η τρομερή βαναυσότης αναδεικνύει την αλογόκριτη αυθεντικότητα του ήρωος, ο οποίος, μετά την «θεραπεία» του μίσους του, δεν διστάζει να προβεί σε κάτι επίσης εκπληκτικό, που αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες και συνάμα συγκινητικότερες σκηνές της Ιλιάδος: να κλάψει μαζί με τον χαροκαμένο ικέτη Πρίαμο, τον χαμό του ηρωικού του αντιπάλου!
… Επιστρέφοντας στον καιρό της Ελληνικής Επαναστάσεως, τον καιρό που οι ρομαντικοί δυτικοευρωπαίοι έβλεπαν μονάχα αγροίκους των ορέων, μία αντίστοιχη έκρηξη αρχαίας αυθεντικότητος έλαβε χώρα, αυτή τη φορά σε συλλογικό επίπεδο.
Η συλλογική λύτρωση από την οργή των τετρακοσίων ετών ήταν γεγονός τόσο συγκλονιστικό, ώστε αντί να γίνει προσπάθεια αποκρύψεως ή αποσιωπήσεως χάριν της κρατούσης ηθικής ή και κάποιας πολιτικής σκοπιμότητος, απετέλεσε έμπνευση συγγραφής του “Ύμνου εις την Ελευθερίαν”, ο οποίος χωρίς ίχνος μεταμελείας έγινε και εθνικός ύμνος.
Υπάρχουν χρονικά διαστήματα στην παγκόσμια ιστορία κατά τα οποία ο χρόνος φαίνεται να πυκνώνει, ήτοι, περίοδοι κατά τις οποίες η ροή βαρυσημάντων γεγονότων, που επιφέρουν βαθιές μεταβολές στο πλανητικό γίγνεσθαι, καθίσταται καταιγιστική! Τέτοιες περίοδοι, εκ των υστέρων τουλάχιστον, ορίζονται ως ιστορικές καμπές, ιδίως μάλιστα εκ μέρους όσων αντιλαμβάνονται την ακολουθία των γεγονότων που αποκαλούμε «ιστορία» ως μία πορεία διαγράφουσα κυκλική (ή σπειροειδή) κίνηση.
Σαν σήμερα, στις 28 Μαΐου του 1924, έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος Έλλην ποιητής Ιωάννης Πολέμης. Ήταν μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της ποιητικής γενιάς του 1880 και ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του. Το 1888 μοιράστηκε με τον Κωστή Παλαμά το πρώτο βραβείο στον Φιλαδέλφειο Διαγωνισμό ενώ τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών το 1918. Ως χαρακτήρ ήτο ευγενής, ευαίσθητος και ρομαντικός, “αιωνίως ερωτευμένος” όπως εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο Δημήτρης Χατζόπουλος που τον είχε επισκεφθεί στο σπίτι του για να του πάρει συνέντευξη. 
Περίπλοκη κατάσταση εμπόλεμης θέσης από την διεπαφή Ουκρανικών και Ρωσικών αλληλουχιών 
Ήταν το (μακρινό πια…) 1992 όταν εξεδόθη το διάσημο, ευρέως επιδραστικό βιβλίο του Francis Fukuyama με τίτλο The End of History and the Last Man. Στο πολυσυζητημένο εκείνο βιβλίο ο, ιαπωνικής καταγωγής πολιτικός φιλόσοφος και συγγραφέας, καθηγητής του πανεπιστημίου Stanford των Η.Π.Α., διατύπωνε – κάπως προκλητικώς – την άποψη ότι η (πρόσφατη τότε) κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ. και συνολικώς του κομμουνιστικού συστήματος, σηματοδοτούσε το τέλος μίας σειράς ιστορικών αλλαγών που ισοδυναμούσαν με το τέρμα μίας μακράς ιστορικής εξελίξεως του παγκοσμίου πολιτισμού, ο οποίος, σε πολιτικό επίπεδο, ελάμβανε (οριστικά όπως διετείνετο ο Fukuyama) τον χαρακτήρα του θριάμβου της αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας, που ο Fukuyama διέκρινε ότι είχε οριστικώς επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς μάλιστα να διαφαίνονται προοπτικές για περαιτέρω μεταβολές ή ανατροπές στο μέλλον. [Fukuyama, Francis: Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος. Εκδόσεις Λιβάνη. Αθήνα, 1993]. 
Απεβίωσε ο Χρήστος Σαρτζετάκης, τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας (σήμερα, 7.2.2022 τελείται η κηδεία του, με τιμές αρχηγού κράτους), και, καθώς έχει προηγηθεί, λίαν προσφάτως, η αποβίωση ενός άλλου τέως προέδρου, του Καρόλου Παπούλια, είναι εμφανής η υποβάθμιση, σε επικοινωνιακό επίπεδο, της ειδήσεως της απωλείας του Σαρτζετάκη, σε σύγκριση μάλιστα με την προβολή της ειδήσεως της αποβιώσεως του Παπούλια, σε βαθμό που αυτή η διαφοροποίηση είναι δύσκολο να περάσει απαρατήρητη! Γιατί άραγε αυτή η διαφορά; Είναι απλό. Διότι ο Σαρτζετάκης, μετά την αποχώρησή του από τον προεδρικό θώκο, σε σειρά δημοσίων παρεμβάσεών του, με συνεντεύξεις του σε δημοσιογράφους και με σειρά άρθρων του που δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες, εμφάνισε ένα πρόσωπο ακραιφνώς πατριωτικό, θα μπορούσαμε να πούμε, σχεδόν εθνικιστικό! Βεβαίως η θερμή ελληνοκεντρική στάση του (συνδυασμένη, όλως αντιφατικώς, με την ακλόνητη πίστη του στην δημοκρατία…) εκδηλώθηκε κάποτε σε σημείο υπερβολής, φθάνοντας να εκστομίσει τη παροιμιώδη (όσο και άκρως αντιεπιστημονική) φράση: “οι Έλληνες, είμεθα έθνος ανάδελφον”!
Σχετικώς με την ιστορική επικράτηση του Χριστιανισμού έχει παγιωθεί ένα αφηγηματικό σχήμα σύμφωνα με το οποίο οι άνθρωποι ζούσαν κάποτε στα «σκότη» της ειδωλολατρίας ώσπου, αίφνης, ενεφανίσθησαν κάποιοι «κύριοι», (ιεραπόστολοι), με ένα βιβλίο στο χέρι (την Βίβλο), λέγοντας ωραία λόγια, οπότε οι ειδωλολάτρες «εφωτίσθησαν» και έγιναν αυτομάτως Χριστιανοί, αρκετοί δε εξ αυτών, ησθάνθησαν τόσες «τύψεις» για τις πρότερες ειδωλολατρικές «αυταπάτες» τους, ώστε επεδόθησαν μετά μανίας στην καταστροφή των αρχαίων, παγανιστικών μνημείων τους… 
Το Σκρα είναι ένα ορεινό χωριό στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο, επί του όρους Πάικο. Παρά το μικρό μέγεθός του είναι ιδιαίτερα γνωστό λόγω της σημαντικότατης μάχης που διεξήχθη σ’ εκείνη την περιοχή κατά τον Α’ παγκόσμιο πόλεμο ανάμεσα στις δυνάμεις της Αντάντ και τις δυνάμεις των κεντρικών αυτοκρατοριών, στην πραγματικότητα ανάμεσα στον ελληνικό στρατό (εκ μέρους της Αντάντ) και τον Βουλγαρικό στρατό (εκ μέρους των κεντρικών αυτοκρατοριών). Επρόκειτο για την σφοδρότερη και φονικότερη μάχη του λεγομένου μακεδονικού μετώπου. Οι ελληνικές δυνάμεις με απαράμιλλο ηρωισμό, που κατέπληξε τους Γάλλους επιτελείς, κατάφεραν μετά από σκληρές και φονικότατες μάχες να εκπορθήσουν την ορεινή εκείνη τοποθεσία την οποία ήλεγχε ο βουλγαρικός στρατός έχοντάς την τόσο καλά οχυρωμένη (πέραν της φυσικής οχυρώσεως που διέθετε) ώστε εθεωρείτο απόρθητη. Γαλλικές δυνάμεις σε παλαιότερες επιχειρήσεις στην ίδια περιοχή δεν είχαν καταφέρει τίποτε. Ο ελληνικός στρατός όμως, εμφορούμενος από πατριωτική ορμή, καθώς στην ουσία υπεράσπιζαν την γη της Μακεδονίας από την Βουλγαρική επιβουλή, για μια ακόμη φορά συνέτριψε τους Βουλγάρους, καταλαμβάνοντας την στρατηγικής σημασίας τοποθεσίας του Σκρα.