Όταν οι Γύφτοι γίνονται άρχοντες!

Με επιστολή του ο Αντώνης Παπαντωνίου εκφράζει τις διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής του Άνω Βόλου, σχετικά με την φασαρία που προκαλείται από ομάδες Ρομά που διαμένουν στην Αγία Παρασκευή. Όπως τονίζει χαρακτηριστικά «Χιλιάδες κάτοικοι του Άνω Βόλου παρέμειναν ξάγρυπνοι και απροστάτευτοι για ακόμη μία μέρα».

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Οι γύφτοι κλέβουν παιδιά;

Αρκούσε ένας τυχαίος έλεγχος και η παρατηρητικότητα ενός αστυνομικού κατά την διάρκεια ενός από τους σπανιότατους ελέγχους της αστυνομίας σε καταυλισμούς αθιγγάνων (οι οποίοι αν και άπαντες ομολογούν ότι αποτελούν εστίες και ορμητήρια κάθε είδους βαριάς παραβατικότητος, τυγχάνουν καθεστώτος σκανδαλώδους ασυλίας – πραγματικά άβατα) ώστε η αποχαυνωμένη από την συνεχή πλύση εγκεφάλου κοινή γνώμη να πληροφορηθεί ένα συγκλονιστικό περιστατικό που αποδεικνύει περίτρανα αυτό που η λαϊκή σοφία ανέκαθεν γνώριζε: «οι γύφτοι κλέβουν παιδιά»!

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

«{…} και χορό τριγύρω σου θα στήσουν με βιολιά και με ζουρνάδες, γύφτοι, εβραίοι, αράπηδες, πασάδες {…}

Σε μια εποχή πλήρους διαλύσεως και καταρρεύσεως όπως η τωρινή, παρατηρείται κλιμάκωση της αποθρασύνσεως των βδελυρών αθιγγάνων οι οποίοι έχουν αποχαλινωθεί κατά τρόπο προκλητικό και απαράδεκτο. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω πολύ πρόσφατο περιστατικό (μεταφέρουμε την είδηση όπως δημοσιεύθηκε στον τύπο) που δεν είναι παρά το τελευταίο από πολλά παρόμοια ή ανάλογα περιστατικά – και όχι μόνον στην Ελλάδα (βλέπε πρόσφατη είδηση από Δανία που μεταφέραμε).

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Η ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΥΛΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΥ

Η υπόθεση του βιασμού και της δολοφονίας της 27χρονης Αναστάζια από την Πολωνία από έναν 32χρονο Μπαγκλαντεζιανό επενδυτή έχει τα τελευταία 24ωρα συνταράξει το πανελλήνιο. Οι αντιδράσεις ποικίλλουν, καθώς αναπόφευκτά έρχεται εκ νέου στην επιφάνεια το ζήτημα των λεγομένων “γυναικοκτονιών” και καταδεικνύεται για μιαν ακόμη φορά η υποκρισία διάφορων πολιτικών χώρων….

 

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Περὶ τῶν Ἀ-θιγγάνων, τυπικῶν ἐκπροσώπων τῶν ἀχαλινώτων πλέον Τσαντάλα…

Προ ολίγων ημερών – και επί σειρά πολλών ημερών – στην επικαιρότητα των ειδήσεων, σ’ όλα τα μ.μ.ε. της χώρας, κυριάρχησαν οι παρενέργειες ενός, όχι εντελώς απροσδοκήτου, περιστατικού: της μακράς και επεισοδιακής καταδιώξεως, από αστυνομικούς, μίας τριμελούς σπείρας παραβατικών Αθιγγάνων, που οδηγούσαν ένα κλεμμένο αυτοκίνητο, καταδίωξη η οποία είχε αιματηρή κατάληξη αφού, στην προσπάθεια των Αθιγγάνων να εμβολίσουν τις μοτοσυκλέτες των αστυνομικών που τους κατεδίωκαν, πατώντας τους αστυνομικούς προκειμένου να διαφύγουν, οι τελευταίοι αντέδρασαν ανοίγοντας πυρ για να προστατευθούν, ανακόπτοντας την πορεία του οχήματος εναντίον τους (που ήδη παρέσερνε τις μοτοσυκλέτες τους), με συνέπεια τον θανάσιμο τραυματισμό του ενός εκ των τριών νεαρών Αθιγγάνων που επέβαιναν στο κλεμμένο όχημα.

Κάτι ιδιαιτέρως αξιοπρόσεκτο σε σχέση με το περιστατικό αυτό είναι ότι, στις συζητήσεις και τις αναλύσεις που λάμβαναν χώρα τις ημέρες που ακολούθησαν το αιματηρό συμβάν, μπορούσε κανείς να παρατηρήσει την κραυγαλέα αντίθεση ανάμεσα αφ’ ενός στην κυρίαρχη (και εμφανώς συντονισμένη) γραμμή παρουσιάσεως και αναλύσεως των γεγονότων εκ μέρους των καθεστωτικών μέσων «ενημερώσεως» και αφ’ ετέρου στην ολωσδιόλου διαφορετική διάθεση της «κοινής γνώμης» όπως μπορούσε ευλόγως να διαπιστώσει κανείς παρατηρώντας και μόνο τα αυθόρμητα σχόλια των αναγνωστών στα ηλεκτρονικά fora τα οποία οι ηλεκτρονικές εφημερίδες και οι ενημερωτικές ιστοσελίδες επιτρέπουν συνήθως να αναπτύσσονται στην προέκταση των ηλεκτρονικών δημοσιευμάτων τους.  [ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Γιατί ὄχι καὶ «μισορρομαϊσμός»;

Ἡ Συνομοσπονδία τῶν εὐπαθῶν ἔχει μάθει καλὰ τὸ παραμῦθι, ἤτοι τὴν αὐτιστικὴ  γλῶσσα τῆς ἰδεολογικῆς «ὀρθότητος» καὶ βαδίζει τὴν πεπατημένη, στὰ ἴχνη τῶν προηγηθέντων «ῥατσισμοῦ», «σεξισμοῦ», «ὁμοφοβίας» καὶ λοιπῶν «φοβιῶν». Ἀναφέρεται λοιπὸν σὲ «περιστατικὰ δολοφονιῶν», μάλιστα «ῥατσιστικοῦ μίσους», εἰς βάρος ἀποκλειστικῶς τῆς κοινότητός των.

 

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ] 

Ὁ ἑλληνικὸς λαὸς ἔγκλειστος στὴν ἐντατικὴ … ἐπεξεργασία – ὥστε οἱ Ἐφιάλται κι οἱ εἰσβολεῖς φίλοι τους ν᾿ ἁλωνίζουν!!!

Αποτελεί προφανή διαπίστωση πως ένα καθεστώς, ειδικά όταν έχει υπό τον έλεγχό του όλα τα μέσα ασκήσεως οικονομικοπολιτικής εξουσίας και κοινωνικής επιρροής (βλ. Μέσα Μαζικής Εξαπατήσεως, προβεβλημένους δήθεν «πνευματικούς» ανθρώπους κ.λπ.), θα προσπαθήσει να εκμεταλλευθεί εις το έπακρον κάθε νέα κατάσταση που θα προκύψει για να προωθήσει τους σχεδιασμούς του. Όσο επικίνδυνη ή απειλητική και αν φαίνεται αρχικώς η κατάσταση αυτή, γρήγορα το σύστημα θα προσαρμοσθεί και θα αποπειραθεί να εξαγάγει απ’αυτήν το μέγιστο δυνατόν όφελος, όπου και όπως τούτο καθίσταται εφικτό. Το αν και κατα πόσον η προσπάθεια αυτή θα είναι επιτυχής εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, πρωτίστως δε από την φύση του φαινομένου και την επικρατούσα κοινωνική κατάσταση.

 

Έτσι, δεν μας εκπλήσσει καθόλου που η εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού έχει εργαλειοποιηθεί στον έσχατο βαθμό (για να εστιάσουμε αποκλειστικώς στα τεκταινόμενα στην Πατρίδα μας) από την κατοχική κυβέρνηση-μαριονέτα των σιελ εθνομηδενιστών. Απετέλεσε δε μάλιστα γι’αυτούς από την αρχή έναν «από μηχανής» θεό, μια μοναδική ευκαιρία να στραφούν τα φώτα της δημοσιότητος, και μαζί τους η ευμετάβλητη συνείδηση των μαζών, μακριά από το φλέγον και υπαρξιακό ζήτημα της αλλοφύλου εισβολής προς άλλο, πολύ ευκολότερο στην διαχείριση.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Ἀθιγγάνων τερατουργήματα – καὶ τὰ … “ἐπάρατα κι ἐξοβελιστέα” στερεότυπα – τῆς ἀδιάψευστης σοφίας αἰώνων!

“Ιερά οργή” και αγανάκτηση κατέλαβε προ ημερών σύμπαντα τα συστημικά μ.μ.ε. με αφορμή ένα βίντεο που διέρρευσε, στο οποίο ομάδα τριών αστυνομικών εμφανίζεται να ελέγχει έναν νεαρό (αθίγγανο) στην περιοχή του Μενιδίου, οπότε, κατά την διάρκεια του ελέγχου, εις εκ των αστυνομικών φαίνεται να ρίχνει δυο φάπες στον αθίγγανο (δίχως να είναι γνωστό τί έχει προηγηθεί…).
Ενώ είναι σε όλους γνωστό ότι οι αστυνομικοί κυριολεκτικώς “παίζουν το κεφάλι τους” οσάκις – σπανιότατα – λαμβάνουν εντολή περιπολίας ή επιχειρήσεως σε περιοχές-γκέτο όπως το Μενίδι (οι οποίες έχουν, προ πολλών ετών, καταστεί άβατα ανομίας και εγκληματικότητος, όπου κυριαρχούν ανεξέλεγκτες συμμορίες αποθρασυμένων ενόπλων αθιγγάνων κακοποιών, τους οποίους ουδείς τολμά να πατάξει) ζητούνται τώρα οι κεφαλές των αστυνομικών επί πίνακι. Όταν βέβαια τα ΜΑΤ, κατόπιν κυβερνητικών εντολών, είχαν ταράξει στις βουρδουλιές και είχαν πνίξει στα χημικά παιδιά και ηλικιωμένους, στην προσπάθεια καταστολής των περσινών παλλαϊκών συλλαλητηρίων για την Μακεδονία, τότε δεν είχε επιδειχθεί παρόμοια ευαισθησία από τα μ.μ.ε….

Και σαν να μην έφτανε η διαπόμπευση των αστυνομικών από τα μ.μ.ε. ήρθε και ο πολιτικός προϊστάμενός τους, Υπουργός ΠΡΟ.ΠΟ. Χρυσοχοϊδης, ο οποίος όχι μόνο δεν προσπάθησε κάπως να καλύψει τους υφισταμένους του, τους βαλλόμενους και λοιδορούμενους αστυνομικούς, αλλά έσπευσε κι αυτός να τους ρίψει τον “λίθο του αναθέματος” πομπωδώς δηλώνοντας «Όποιος χτυπά αναίτια, δεν έχει θέση στην Ελληνική Αστυνομία. Όποιος χτυπά ανήλικα, δεν χωρά πουθενά»
https://www.protothema.gr/politics/article/968650/hrusohoidis-gia-astunomiko-tis-dias-opoios-htupa-anilika-den-hora-pouthena/
Το αυτό έπραξε και ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ., Αντιστράτηγος Μιχάλης Καραμαλάκης, θέτοντας άμεσα τους αστυνομικούς σε διαθεσιμότητα!
https://www.protothema.gr/greece/article/968705/arhigos-elas-gia-tin-viaiopragia-se-11hrono-tetoies-suberifores-einai-pliros-katadikastees/
Το κρίσιμο στοιχείο για την εκδήλωση αυτού του κύματος δημοσιογραφικής κατακραυγής εναντίον των αστυνομικών ήταν ασφαλώς ….η αθιγγανική καταγωγή του “θύματος”. Διότι αμέσως το σπαραξικάρδιο αφήγημα απέκτησε το ειδικό χαρακτηριστικό της “ρατσιστικής βίας”, κατέστη δηλαδή έγκλημα καθοσιώσεως…

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

 

ΠΕΡΙ ΚΡΙΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Αποτελεί σύνηθες φαινόμενο, να ακούμε από διάφορες προσωπικότητες αλλά κι εκπροσώπους ποικίλων φορέων να ομιλούν περί της κρίσεως που διέρχεται ο σημερινός πολιτισμός ή για την έκπτωση των αξιών που μέχρι πρό τινος οδηγούσαν την ανθρωπότητα σε μια σχετικώς «ομαλή» πορεία, χωρίς ν᾿ αντιλαμβάνονται τις περισσότερες φορές (εάν ευθέως δεν εμφορούνται από δόλο) ότι και οι ίδιοι είναι φορείς αυτής της εκτροπής, εναρμονιζόμενοι ψυχῇ τε και σώματι με το πνεύμα και τις επιταγές της συγχρόνου αντικοσμικής και απάνθρωπης Καταπτώσεως και των ψυχονοητικών και πολιτιστικών συμπλεγμάτων της.

Σ᾿ εμας που τηρούμε μιαν άλλην θέαση του Κόσμου, που διαπνεόμεθα από μιαν ευαισθησία διαφορετικού τύπου, που μας διακρίνει μία ριζικώς διαφορετική αντίληψη για τον πολιτισμό και τον άνθρωπο, μία συνολική και ολιστική ενιαία θέαση χωρίς ρωγμές και κατατμήσεις αλλά εκ παραλλήλου σ᾿ όλα τα επίπεδα, όπου μάλιστα κυρίως κεντρικήν θέση κατέχει η βιοθεωρία και το βίωμα σφραγίζοντας την αυθεντική εκπροσώπηση και ενσάρκωση της Ιδέας, παρόμοιες αλλοίθωρες κι επιδερμικές, αν μη κι επίπλαστες, προσεγγίσεις όχι απλώς μας είναι απολύτως ξένες αλλά μας προξενούν και αλλεργικές αντιδράσεις…

Έχουμε πολλαπλώς κι επανειλημμένως αναφερθεί σε συναφή κεντρικά ζητήματα, είτε ευθέως είτε εμμέσως ή υπαινικτικώς, στην ιστοσελίδα μας. Κρίνουμε σκόπιμο όμως ν᾿ αναδείξουμε μια πιο «γήινη» κι απτή διάσταση του ζητήματος, η οποία σαφώς εντάσσεται και λειτουργεί ιεραρχικώς μέσα στην ενότητα όπου εντάσσεται φυσικώς – και πάντα βεβαίως διά της τριττής παραδοσιακής θεάσεως κατά το Πνεύμα – την Ψυχή – και το Σώμα.

Ἡ “λεπίδα του Ὄκαμ” (Ockham’s razor) καὶ οἱ “Ρομά”

Η λεπίδα (ή το ξυράφι) του Όκαμ είναι μια φιλοσοφική/επιστημονική αρχή που εν συντομία υποστηρίζει ότι μια απλή λύση σε ένα πρόβλημα είναι πιθανότερο να είναι ορθή από ότι μια περίπλοκη. Πιο αναλυτικά αυτό σημαίνει ότι εάν προταθούν διαφορετικές θεωρίες για την ερμηνεία ενός φαινομένου ή την επίλυση ενός προβλήματος τότε πιθανότερη είναι αυτή που απαιτεί τις λιγότερες υποθέσεις, καθώς όσο περισσότερες υποθέσεις απαιτείται να γίνουν για να υποστηριχθεί μια θεωρία, τόσο πιο απίθανο είναι να είναι ορθή. Αν και η αρχή αυτή αποδίδεται στον στον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο, μοναχό και θεολόγο του 14ου αιώνα, Γουλιέλμο του Όκαμ, είχε πρωτοδιατυπωθεί πολύ παλαιότερα από τους Πυθαγορείους. Ως παράδειγμα εφαρμογής της αρχής ας υποθέσουμε ότι σε κάποιο απομονωμένο νησί του Ειρηνικού Ωκεανού ανακαλύπτεται μια πέτρα με κάποιες χαρακιές επάνω της που φαινομενικώς σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Μια υπόθεση που θα μπορούσε να προταθεί για την ερμηνεία του φαινομένου είναι ότι αρχαίοι Έλληνες είχαν επισκεφθεί το νησί στο μακρινό παρελθόν και άφησαν τα ίχνη τους σε επιγραφές, κομμάτι των οποίων αποτελεί η συγκεκριμένη πέτρα. Μια άλλη υπόθεση θα ήταν ότι οι χαρακιές προέρχονται από την επίδραση κάποιου φυσικού φαινομένου και με τυχαίο τρόπο μοιάζουν να σχηματίζουν το γράμμα ‘Α’. Αν και δεν αμφιβάλουμε ότι θα βρισκόταν κάποιοι (πολλοί) υποστηρικτές της πρώτης θεωρίας, σύμφωνα με τη λεπίδα του Όκαμ η δεύτερη υπόθεση πρέπει να επιλεχθεί ως σαφώς επικρατέστερη καθώς η πρώτη απαιτεί ένα τεράστιο πλήθος υποθέσεων που έχουν να κάνουν με τις τεχνολογικές δυνατότητες των αρχαίων Ελλήνων, τα ιστορικά ευρήματα από την εποχή εκείνη, την επίσημη ιστορία, καθώς και με θεωρίες συνωμοσίας για τη συγκάλυψη της “πραγματικής ιστορίας” και άλλα πολλά.

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

ΟΙΑΚΙΣΜΟΙ (23)

Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ τῆς σημαδιακῆς γιὰ τὸν Ἐθνοκοινοτισμὸν μας ἐπετείου τῆς 20ῆς Ἀπριλίου, ἀνασύρω κι ἀναπλάθω ἐκ τῶν παλαιῶν μου σημειωμάτων τὸν πυρῆνα ἑνὸς ποιήματος, ποὺ εἶχα γράψει πρὸ 25ετίας περίπου καὶ ἐξ ἀφορμῆς τότε τῶν πρώτων πυρπολήσεων Ἑλληνικῶν Σημαιῶν ὑπὸ τῶν ἀνόων καὶ ἀλόγων ἀναρχικῶν ἀνδραπόδων τοῦ Συστήματος.

 

 

 

 

 

ΤΟ ΛΑΒΑΡΟΝ

 

Σ᾿ εἶδα μέσ᾿ στῶν δαιμόνων τῆς Ἀσίας νὰ ὑποστέλλεσαι τὰ οὐρλιαχτά,

ἀφιονισμένων ὑπὸ τῆς Σιὼν τῶν τέκνων, γιὰ αἷμ᾿ Ἀρίων διψασμένων

– ὣς τοῦ Ehrenburg τὴν λύσσα οἱ ὁμόφυλοί του μπολσεβῖκοι κομισάριοι μπολιάζαν

ὡσὰν ὀχιὲς πεντάλφαδες τὸ σὰν τὸ αἷμά τους κοινὸ φαρμάκι Μαμμονᾶ ξεχύνοντας    

ἐχίδνης ὥσπερ ἰοβόλον παρακέντρισμα γιὰ τῆς Ἀσίας τὸν πανάρχαιο φθόνο

πρὸς τοῦ Ἀρίου τοῦ ἀνωτρόπου πνεύματος τὴν ἡλιόστροφον ὑπεροχήν

– ψηλὰ σ᾿ ἐσένα, ὦ Ἡλιακοῦ Σταυροῦ Λάβαρο θεϊκό, τὴν ἀΰλως σαρκωμένην,

στὴν δώρειον τοῦ προπυργίου μετόπην ὡς τῆς Εὐρώπης κέαρ παλλομένην…

 

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]

Διαφορετικότης ναί, παρέκκλισις ὄχι: Περὶ τῆς παραπλανητικῆς συστημικῆς ψευδο-ἐννοίας περὶ «διαφορετικότητος/ἰδιαιτερότητος»

Ὁμολογεῖται ὑπὸ πάντων ὅτι ἡ σκέψις εἶναι ἐλευθέρα καὶ ὀφείλει νὰ λειτουργῇ ἄνευ συναισθηματικῶν ἐμπλοκῶν. Τοῦτο εἶναι ὀρθὸν ὡς ἐξασφαλίζον διαύγειαν πνεύματος καὶ καθαρότητα θεάσεως.

Ὡστόσο εἰς τὴν σύγχρονον ἐποχὴν τῆς δῆθεν ἀπολύτου ἐλευθερίας καὶ ἐλευθέρας ἐκφράσεως τῶν ἰδεῶν ὑπάρχουν πάμπολλα προσκόμματα. Ἐξ αὐτῶν μέγα μέρος κατέχουν αἱ ἔννοιαι τῆς διαφορετικότητος-ἰδιαιτερότητος. Ὁσάκις ἡ διάνοια ἐπιχειρεῖ νὰ προσπελάσῃ τὸ ἀόρατον, ἀδιαπέραστον τοῦτο πλέγμα συναισθηματικῶν ἐνοχῶν ἐλέγχεται ὡς ἐξ  αὐτοσυστολῆς καὶ αὐτολογοκρισίας.

Διευκρινίζονται ἀπολύτως τὰ ἑξῆς: οὐδεμία πρόθεσις ὑπάρχει προσβολῆς οἱουδήποτε «εὐαισθήτου» συνανθρώπου ἢ ἁπλῶς φορέως τῆς κρατούσης ἀπόψεως περὶ τοῦ ζητήματος ἀλλ᾿ αἱ γραμμαὶ αὗται σκοποῦν εἰς τὴν θραῦσιν αὐτοῦ ἀκριβῶς τοῦ ἀδιοράτου ἀρρήκτου τείχους συναισθηματικῶν ἐνοχῶν. Ὁμοίως, ἐν οὐδεμιᾷ περιπτώσει ἐπιδιώκεται ἡ ἔγερσις μίσους καθ᾿ οἱουδήποτε ἀτομικῶς, ἔτι καὶ ἔχοντος στρεβλὴν φύσιν: κίνητρον τοῦ γράφοντος δὲν εἶναι τὸ μῖσος. Ἀφ᾿ ἧς ὅμως στιγμῆς ἡ ἀπὸ τοῦ φυσικοῦ ἀπόκλισις προσκτᾷ θεωρητικὸν ὑπόβαθρον καὶ προπαγανδιστικὴν διάδοσιν, ἀποτελεῖ χρέος ἀτομικὸν καὶ συλλογικὸν ἡ ἀπόκρουσίς της. 

Τί σημαίνει λοιπὸν «διαφορετικότης» διὰ τὸν σημερινὸν ἀντίκοσμον τῆς ἀνεστραμμένης πραγματικότητος; Εἰς τίνας ἀποδίδεται αὕτη;

[ΣΥΝΕΧΕΙΑ]