ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, τα δύο ολέθρια, εθνοπροδοτικά κόμματα που επί δεκαετίες λειτούργησαν ως πελατειακοί μηχανισμοί και ως μαντριά στέγασης ενός μείγματος αφελών, καιροσκόπων και κερδοσκόπων, κόμματα που κυριάρχησαν με το ρόλο αυτό στην πολιτική ζωή της χώρας και μονοπώλησαν την εξουσία κατά την περίοδο από το 1974 και έπειτα, συνετρίβησαν χθες με τρόπο εξόχως θεαματικό. Το άθροισμα των ποσοστών τους (κοντά στο 32% !) δεν υπερέβη τα ποσοστά που ελάμβανε το χαμένο από αυτά στις προηγούμενες εκλογικές επιδόσεις τους. Εισπράττουν λοιπόν ευλόγως τα εκλογικά επίχειρα της εξακολουθητικής λεηλασίας της χώρας και της παράδοσής της στα αρπακτικά νύχια των διεθνών τοκογλύφων.
Δυστυχώς, όμως, ο λαός, με την δεδομένη ηλιθιότητα που εκδηλώνει ως «κοινή γνώμη» και εκλογική ψηφομάζα, άργησε πάρα πολύ (καθώς ήταν αναμενόμενο) να συνειδητοποιήσει την φαυλότητα των κομμάτων αυτών ώστε να προλάβει τα χειρότερα όταν ακόμα ήταν ίσως δυνατόν, αν και είχε πολλές αποδείξεις της φαυλότητός τους κατ’ επανάληψιν στο παρελθόν. Χρειάστηκε όμως να επέλθει η χρεωκοπία και ουσιαστική διάλυση της χώρας και κυρίως η απειλή της διατάραξης του πλασματικού (συντηρούμενου με δανεικά) βιοτικού επιπέδου του, για να αντιληφθεί μερικώς ο «κυρίαρχος λαός», ουσιαστικά κατόπιν εορτής και ενώ η καταστροφή είχε ήδη συντελεσθή, την ευθύνη των μεγάλων κομμάτων στο προηγηθέν εθνικό κακούργημα, του οποίου η προοπτική είχε διαφανή για όσους διέθεταν ελάχιστη οξυδέρκεια από την δεκαετία του ’80, τότε δηλαδή που ο εσχάτως «αγανακτισμένος «κυρίαρχος λαός» ανέμιζε με τέτοιον ηλίθιο και θεότυφλο ενθουσιασμό γαλάζια και πράσινα πλαστικά σημαιάκια…
Όταν πλέον ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έπαψαν να έχουν την δυνατότητα να υπόσχονται «καλύτερες ημέρες», ο κυρίαρχος λαός έστρεψε αλλού τις ελπίδες και προσδοκίες του. Το Σύστημα ξέρει ωστόσο να αναδεικνύει πάντοτε τους κατάλληλους, θελκτικούς, εναλλακτικούς τσαρλατάνους, τα υποκατάστατα στα οποία οι ηλίθιοι, συμφεροντολόγοι μαζάνθρωποι θα σπεύσουν να στεγάσουν τις φρούδες ελπίδες τους μέχρι αυτές να διαψευσθούν και πάλι, όπως είναι βέβαιο ότι θα συμβεί.
Έτσι παρατηρούμε με θλίψη και ανησυχία την εντυπωσιακή εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, του γνωστού αριστερίστικου «πολυτασικού» αχταρμά, που ως πλατφόρμα ανέκαθεν εστέγαζε και εξακολουθεί να στεγάζει κάθε καρυδιάς καρύδι (και σκουπίδι), από «ροζ» αριστερούς του σαλονιού, έως τροτσκιστές – και από αναρχίζοντες «αντιεξουσιαστές», έως κεκηρυγμένους κιναίδους και λεσβίες και, βεβαίως, γύφτους και λαθρομετανάστες, με έναν κοινό παρονομαστή: την μύχια και επιθετική εχθρότητα προς το ελληνικό έθνος και τις παραδόσεις του και την βαθειά και επιθετικά εκδηλούμενη απέχθεια προς κάθε έννοια τάξως, πειθαρχίας και ιεραρχίας εντός της κοινωνίας. Αυτό το κόμμα κατέστη πια «αξιωματική αντιπολίτευση», με ό,τι περαιτέρω καταστροφικό για την πατρίδα προοιωνίζει η επιρροή που αποκτά στο εκλογικό σώμα.
Κοντά στο ΣΥΡΙΖΑ, αν και με χαμηλότερα εκλογικά ποσοστά, βλέπουμε την προσφάτως αποσπασθείσα από αυτόν «Δημοκρατική Αριστερά» που αποτελεί μια πιο «ήπια» και «διαλλακτική» εκδοχή της ίδιας συνομοταξίας αντεθνικών σαπρόφυτων και γι’ αυτό ίσως πιο πρόθυμη να λειτουργήσει ως «συγκολλητική ουσία» μεταξύ της ανερχόμενης αριστεράς και του απερχόμενου πολιτικού κατεστημένου, στην διαφαινόμενη απόπειρα συμπήξεως ενός μεταβατικού διευρυμένου σκηνικού προς προοπτικές κυβερνησιμότητας.
ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ απορρόφησαν προφανώς την κυρία μάζα των οψίμως «αγανακτισμένων» πασόκων.
Στο ευρύτερο φάσμα της μαρξιστογενούς αριστεράς εντάσσεται και το ΚΚΕ, του οποίου η εκλογική επιρροή εμφανίζει τον ίδιο απολιθωμένο χαρακτήρα που εμφανίζει η ξύλινη γλώσσα και η πολιτική πρόταση η οποία, καίτοι ανοιχτά Σταλινική, δεν το εμποδίζει να αποτελεί ισότιμο και αποδεκτό συνομιλητή των «αστικών» κομμάτων, στα πλαίσια του «δημοκρατικού» τσίρκου.
Αν στο φάσμα της ευρύτερης αριστεράς (που επαναλαμβάνουμε, αν και πολυδιασπασμένη και εμφανίζουσα διαφοροποιήσεις σε επί μέρους πολιτικά ζητήματα, έχει πάντοτε ένα κοινό παρονομαστή: την γονιδιακή αντεθνικότητα και τον ενστικτώδη ανθελληνισμό) συμπεριλάβουμε και τους οικολόγους-πράσινους (ψευδο-οικολόγους με αριστερίστικο και επίσης αντεθνικό προσανατολισμό) και την ομοειδή του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατάφεραν να εισέλθουν στη Βουλή, οι εκλογικές δυνάμεις της αριστεράς ξεπερνούν ίσως το 35 % (χωρίς να περιλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ), ποσοστό εντυπωσιακά υψηλό και μοναδικό ίσως πανευρωπαϊκά, αν αναλογιστεί κανείς ότι λίγες μόνο δεκαετίες έχουν παρέλθει από την παταγώδη κατάρρευση των κομμουνιστικών δικτατοριών που βύθισαν ολόκληρες γενιές της ανατολικής Ευρώπης σε απερίγραπτη φτώχια, τυραννία και εξαθλίωση…
Όπως φροντίζει το Σύστημα για την ελεγχόμενη απορρόφηση της «λαϊκής αγανακτήσεως» προς τα αριστερά του εκλογικού φάσματος, έτσι φροντίζει και προς τα δεξιά του. Έτσι, απ΄ τη μία μεριά η ιδεολογική τάση του (νεο-)φιλελευθερισμού έμεινε εκτός βουλής, λόγω της πολυδιάσπασής της, αφού «Δημοκρατική Συμμαχία» (Μπακογιάννη), «Δράση» (Μάνος) και «Δημιουργία Ξανά» (Τζήμερος) συγκέντρωσαν συνολικά περί το 6,5 % μένοντας ο καθένας κάτω από το 3%, από την άλλη μεριά η λεγόμενη «λαϊκή δεξιά» βρήκε νέα έκφραση με σημαία ευκαιρίας το νεοπαγές κόμμα «Ανεξάρτητοι Έλληνες» του Καμμένου λαμβάνοντας το εντυπωσιακό 10,6 %! Τους αφελείς ψηφοφόρους ουδόλως φαίνεται να απησχόλησε το γεγονός ότι ο ιδρυτής καθώς και τα προβεβλημένα στελέχη του κόμματος αυτού αποτελούν σάρκα εκ της σαρκός της ΝΔ, την οποίαν υπηρετούσαν πιστά επί σειρά ετών ή και δεκαετιών, μέχρι που η συγκυρία της δυσαρέσκειας έναντι του μνημονίου τους προσέφερε μια ωραία ευκαιρία να εγκαταλείψουν το πρότερο κομματικό τους μαντρί πλασάροντας, εκ του ασφαλούς, ηχηρές κορώνες ψευδοπατριωτισμού και σαλπίσματα ανένδοτου τάχα αγώνα για «εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία».
Θα παίξει και αυτό το κόμμα τον ρόλο της συντήρησης ψευδαισθήσεων μέχρι να εκπληρώσει τον προορισμό του ως ασφαλούς βαλβίδος εκτονώσεως του πατριωτικού αισθήματος.
Φθάνουμε, τέλος, στο χώρο της λεγομένης «άκρας δεξιάς», όπου χρειάζεται να σταθούμε λίγο περισσότερο. Εκεί σημειώθηκε το εξής φαινόμενο: Ο ΛΑΟΣ, που μέχρι πρό τινος εμφανιζόταν ως εκφραστής τάχα εθνικοπατριωτικών απόψεων και χαρακτηριζόταν από τα μ.μ.ε. «ακροδεξιά», κατάφερε με τις ανεκδιήγητες παλινωδίες και τον παροιμιώδη τσαρλατανισμό και τον απερίγραπτο πολιτικάντικο τυχοδιωκτισμό να ξεφουσκώσει με την ίδια ευκολία που κάποτε φούσκωσε, αφήνοντας κενό έναν χώρο που έσπευσε να εκμεταλλευθεί με τον καλύτερο τρόπο η Χρυσή Αυγή. Η συγκυρία της κρατικής χρεωκοπίας, η αυξανόμενη ανεργία και κυρίως η εκρηκτικότητα των αδιεξόδων της εισβολής των τριτοκοσμικών, σε συνδυασμό με την αναμενόμενη γελοιοποίηση του ανερμάτιστου Καρατζαφέρη από τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες και τον προφανή αριβισμό του, καθώς και η διάθεση μεγάλου μέρους των εκλογέων να τιμωρήσουν διά της ψήφου των το πολιτικό κατεστημένο, ψηφίζοντας από αντίδραση ένα κόμμα που φαινόταν αποκλεισμένο και πανταχόθεν βαλλόμενο – από μ.μ.ε και κόμματα – κατέστησαν την «Χρυσή Αυγή» ένα είδος μόδας, ως έκφραση της επιθετικής διαμαρτυρίας από εθνική σκοπιά. Αφότου δεν ήταν δυνατόν να αποσιωπηθεί από τα μ.μ.ε. η δημοσκοπική τάση, άρχισε να ακούγεται και έπειτα το φαινόμενο εξελίχθηκε σε ένα είδος χιονοστιβάδας. Η λάσπη και οι εμπαθείς επιθέσεις των μαρξιστοκρατούμενων μ.μ.ε. κατάφεραν το ακριβώς αντίθετο του επιδιωκομένου: οι μομφές περί του «ναζιστικού» παρελθόντος της «Χρυσής Αυγής» δεν φαίνεται να άγγιξαν καθόλου τους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα άπαντες (δημοσκόποι, δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι των υπολοίπων κομμάτων) να έχουν τώρα καταπιεί την γλώσσα τους, προσπαθώντας εναγωνίως να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να εξηγήσουν το εκπληκτικό ποσοστό αποκαλύπτοντας παράλληλα την υποκρισία της τάχα δημοκρατικής τους προσήλωσης. Για όλους έχει χώρο η «δημοκρατία», για σταλινικούς, μαοϊκούς, τροστκιστές, κλπ, εκτός από τους χαρακτηριζόμενους ως «φασίστες». Πρόκειται φυσικά για μια επιλεκτική δημοκρατία…
Πρέπει όμως και να επισημανθεί, ότι πέραν των εμπαθών μπαρμπαδελίων των μ.μ.ε. υπάρχουν, στο παρασκήνιο και στο προσκήνιο, και οι «σοφοί» σκηνοθέτες τους: η «Χρυσή Αυγή» που εδήλωσε επισήμως ότι έκλεισε πριν λίγα χρόνια συνέχισε να αναφέρεται ως υπεύθυνη για διάφορες δράσεις από τα μ.μ.ε.! Επίσης, οπουδήποτε εκδηλώνονταν αντίδραση Ελλήνων κατά της κατακλυσμικής ξενοκρατίας αλλοφύλων, χωρίς δεύτερη εξέταση, αναφερόταν η ως άνω οργάνωση ως υπεύθυνη, χωρίς συνήθως να είναι: το οποίον δεν αποτελούσε παρά μία ΣΥΝΕΧΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟΔΟΣΙΑ ΥΠΟ ΤΟΝ ΜΑΝΔΥΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΜΙΚΗΣ!!!
Οι πραγματικοί εγκέφαλοι του Συστήματος γνωρίζουν άριστα και επιστημονικώς, ΕΠΙΣΤΑΝΤΑΙ, από τι κινδυνεύουν, τι δε αποτελεί, αφ΄ ετέρου, εικονικό κίνδυνο απλώς, άρα δε χρήσιμο για την εκτροπή των εχθρικών προς αυτούς πυρών προς μη ωφέλιμη κατεύθυνση, ώστε άρα εν τέλει να καθίστανται και μπούμεραγκ, τουλάχιστον εν δυνάμει.
Μία οργάνωση εξόχως αντι-αριστοκρατική, ένα κοζανοστρικό ιδιοτελές συμπίλημα πνευματικού και ηθικού προλεταριάτου στην κορυφή, απελπιστικών μετριοτήτων στην μέση και σταδιακώς λοβοτομουμένων νεαρών ιδεαλιστών στην, συνεχώς ανανεουμένη, βάση δεν έχει ΤΙΠΟΤΕ εκτός από τα (παραφουσκωμένα, πλέον) μηδενικά της να προσφέρει: ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ!
Μία οργάνωση η οποία εφρόντισε να εξοστρακίσει τον οποιονδήποτε ικανό φορέα ποιότητος και αρετής κατά το (μακρινό, πλέον!) παρελθόν της «απείλησε» δια της απλής του παρουσίας την, αδιαμφισβήτητη πιά, δικτατορία του προλεταριάτου της, η οποία ακόμη εξαπέλυσε (ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΩΣ!!!) εκστρατείες κατακοπρίσεως με απίστευτη κι αφάνταστη βρωμιά, που πλέον κατεφάνη ότι ευρίσκεται εγγενώς και ανεξαλείπτως στον πυρήνα (στο DNA) των νονών της, οι οποίοι και ΟΥΔΕΜΙΑΝ πνευματική, αιματική ή πολιτική συνάφεια δύνανται να έχουν με ό,τι χαρακτηρίζει την Αρία και Ελληνική ευγένεια και ιδιότητα, μία τέτοια οργάνωση-καρρικατούρα ΔΕΝ μπορεί και σε κανένα επίπεδο να εκπροσωπεί τα ιδεώδη μας – παρά μόνον να αποτελεί την ζωντανή τους και βοώσα δυσφήμιση.
Αποτελεί ατύχημα που συμπληρώνει το όλον χατζηαβατικόν νεοελληνικό σκηνικό το ότι τέτοια έμελλε να είναι η πρώτη εμφάνιση στο κοινοβούλιο του μεταπολιτευτικού θεάτρου σκιών της υποτιθεμένης πολιτικής εκφράσεως του Εθνικισμού…
Είναι αναμφίβολα τεράστια επιτυχία για την «Χρυσή Αυγή» η είσοδος στο κοινοβούλιο με το εντυπωσιακό 7% και 21 βουλευτές.
Και ότι, πέραν των όποιων της εγνωσμένων (αντι-)ποιοτήτων, αυτό αποτελεί κόλαφο για το πολιτικό κατεστημένο και μια τεράστια ευκαιρία για απενοχοποίηση του εθνικισμού.
Όμως έως εδώ.
Ελπίζουμε ο, ως εκ της φύσεως των πραγμάτων βέβαιος, διασυρμός της να μη σημάνει και τον ΔΙΑΣΥΡΜΌ ΤΟΥ Εθνικισμού.
Ελπίζουμε επίσης εκ παραλλήλου η αναμφισβήτητη αγαθότητα και ιδεαλιστική αγνότητα πολλών εκ των μελών της, μάλιστα δε καί τινων εκ των νεωστί εκλεγμένων, να τους επιστρέψει να αποστασιοποιηθούν από το μολυσματικό τους κέντρον, ώστε να αναδείξουν ποιότητες λεβεντιάς και ανδρείας και όχι ιδιοτελείας, χαμερπείας και γυφτιάς, όπως οι παροικούντες εκ των νονών της γνωρίζουμε – όχι δε μόνον εκ των ομμάτων και της ακοής αλλά κυρίως εκ της οσφρήσεως: «Εἰ τὰ πάντα καπνὸς γένοιτο, ῥῖνες ἂν διαγνοῖεν»!!!
Και είμαστε ακριβώς στην φάση της αναλύσεως των πάντων εις την πρωτογενή τους ουσίαν, την εις καπνόν των εξαέρωσιν : ακόμη λίγα ψέμματα – και τελειώσαμε!!!