Τι είναι άραγε η μυθολογία ;Είναι μία ερμηνεία πού χρησιμοποιείται για να ικανοποιήση την επιστημονική περιέργεια ή μήπως η αφύπνιση μιας πρωτόγονης πραγματικότητος σε διηγηματική μορφή;
Τι να σημαίνουν όλοι αυτοί οι μύθοι και ποιος να είναι ο πραγματικός τους συμβολισμός;
Οι λαοί από τους οποίους ξεπήδησε η μυθολογία όχι μόνον την τραγούδησαν αλλά την βίωναν κιόλας. Αν και ο φορέας της ήταν και υλικός, για εκείνους τους λαούς, αποτελούσε μέσον εκφράσεως, σκέψεως και ζωής.
Μέσα από τους μύθους μπορούμε να ανιχνεύσουμε την ενότητα αρχετυπικών μορφών και τον τρόπο με τον οποίον αυτές επηρεάζουν την ατομική και φυλετική ψυχοσύνθεση.
Η επαφή μας με τους μύθους είναι άμεση και ζωντανή, βιώνεται χωρίς να αιτιολογείται ορθολογιστικά – γιατί ο μύθος δεν είναι επινόημα, αλλά αρχετυπικό περιεχόμενο το οποίον αναδύεται αυτομάτως από τα βάθη της ψυχής και ακολουθεί την εξέλιξη της ανθρώπινης πορείας.
Αυτό πού χρειάζεται περισσότερο για την κατανόηση ενός μύθου είναι η διαίσθηση, το συναίσθημα – και όχι τόσον μια λογική εξήγηση.Πρέπει κυρίως να αναζητήσουμε μέσα μας για ν᾿ ανεύρουμε τον τρόπο με τον οποίον θα αναζωογονηθούν οι κρυμμένες προς εμάς μυθολογικές ρίζες.
Σημαντικότερο είναι να κατανοήσουμε την σχέση της μυθολογίας με την «ΑΡΧΗ», έτσι ώστε να μπορέσουμε να ανακαλύψουμε και εμείς ως άτομα την σχέση μας με την μυθολογία και, κατά συνέπειαν, την σχέση μας με την «ΑΡΧΗ».
Μέσα στον μύθο βλέπουμε την ζωντανή ρίζα του ανθρώπου, όπου χωρίς αυτόν (τον μύθο) δεν γίνεται να εμπνευσθή ο άνθρωπος.
Μυθολογία σημαίνει μία πανάρχαια εμπειρία του κόσμου, αναντικατάστατη για τον άνθρωπο του παρόντος, ως μία γλώσσα, μία διάλεκτο με την οποίαν ο άνθρωπος θα δυνηθή να γνωρίση τον εαυτό του και την θέση του στον κόσμο.
Όπως η μουσική μπορεί να εκφράση το «ύψιστο», έτσι και η μυθολογία μπορεί να εκφράσει το «ΟΛΟΝ».
Και αυτό είναι εφικτό από την μυθολογία επειδή αυτή περιέχει μέσα της τα αρχέτυπα της υπάρξεως.
Τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής είναι επίσης και «πρωτογενείς χρόνοι», η βαθειά αυτή «ΠΗΓΗ του ΧΡΟΝΟΥ», από την οποία αντλούνται οι αρχικοί κανόνες και μορφές της ζωής. Είναι το άχρονο σχήμα, ο θρησκευτικός τύπος, σύμφωνα με τον οποίον διαμορφώνεται η ζωή με το να αναπαράγη τα χαρακτηριστικά του από το ασυνείδητο.
Τα γεγονότα της μυθολογίας σχηματίζουν την βάση ή το θεμέλιο του κόσμου, αφού τα πάντα στηρίζονται επάνω τους. Είναι οι αρχές από όπου πηγάζει και όπου επιστρέφει κάθε τι ατομικό, ενώ αυτές παραμένουν αιώνια νέες, ανεξάντλητες, αδιάσπαστες σε μια άχρονη πρωταρχικότητα,σε ένα παρελθόν πού παραμένει άφθαρτο εξ αιτίας των ακαταπαύστως επαναλαμβανομένων αναγεννήσεών του. Παρά την φαινομενικήν του απλότητα, ο μύθος συνενώνει πολλαπλές ψυχικές δυνάμεις και τις καθιστά αλληλέγγυες αμοιβαίως. Κάθε μύθος είναι ένα συμπυκνωμένο ανθρώπινο δράμα και γι᾿ αυτό μπορεί τόσο εύκολα να χρησιμεύση και ως σύμβολο μιας τωρινής δραματικής καταστάσεως.
Oι μύθοι μιλούνε για την ανθρώπινη μοίρα υπό το ουσιαστικό της πρίσμα, μια μοίρα πού είναι η συνέπεια της ομαλής ή ανώμαλης, της εξελικτικής ή ανελικτικής λειτουργίας του ψυχισμού. Η απέραντη φύση εξηγεί την βαθειά ανθρώπινη φύση και, αντιστοίχως, τα όνειρα των ανθρώπων «προβάλλονται» ακατανίκητα πάνω στα μεγάλα φαινόμενα του σύμπαντος. Ένας ακριβέστατος συμβολισμός συνταιριάζει τις αξίες του μύθου και τις αξίες του σύμπαντος. Ο ίδιος ο ήρωας και ο αγώνας του αντιπροσωπεύουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, την ιστορία της και την ακατάσχετη εξελικτική ορμή της. Ο αγώνας αυτός του ήρωα δεν είναι τόσο ένας ιστορικός, όσο ένας ψυχολογικός αγώνας. Δεν είναι μια πάλη ενάντια σε εξωτερικούς και τυχαίους κινδύνους, αλλά μια πάλη ενάντια στο εσώτερο Κακό, που πάντα διακόπτει, ή τουλάχιστον επιβραδύνει, την ουσιαστική ανάγκη για εξέλιξη.
Άρα ο μύθος είναι μια κατευθυντήριος γραμμή υπάρξεως, μια μορφή που αποβλέπει στο αύριο και όχι ένας απολιθωμένος θρύλος, γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ένα αντικείμενο αλλά ένα δράμα, μια πράξη, γιατί η ζωή είναι ένα γίγνεσθαι και όχι ένα γεγονός. Γι᾿ αυτό ο άνθρωπος θέλει να ζήση μια ιστορία, θέλει να δραματοποιήση την ιστορία του για να την καταστήση πεπρωμένο.
Στην μελέτη των μύθων, όπου ο κλασσικός τους χαρακτήρας τους τοποθετεί ανάμεσα στις μεγάλες ιστορίες του ανθρωπίνου παρελθόντος, ιστορίες που θα μπορούσε κανείς να θεωρήση ξεπερασμένες, ξαναβρίσκουμε πραγματικά τον παντοτινά ενεργό δυναμισμό των συμβόλων, την παντοτινά δραστική εξελικτική δύναμη του ανθρωπίνου ψυχισμού.
Ανάλογα με το κρυφό τους νόημα οι μύθοι χειρίζονται δύο θέματα: την πρωταρχική αιτία της ζωής ( μεταφυσικό θέμα) και τις αρχές πού διέπουν την συμπεριφορά μας ( ηθικό θέμα).
Ό μύθος είναι, λοιπόν, μια θεατή μέσα στην φαντασία συνολική εικόνα της κοσμικής τάξεως. Έτσι ο άνθρωπος εκείνος πού αισθάνεται συγγενής με τους ήρωες τού αόρατου τούτου κόσμου, ή του μη κόσμου, δεν έχει παρά ν᾿ ακολουθήση τα σημάδια εκείνα της ψυχής του πού θα τον εισαγάγουν στον μαγικόν αυτόν κόσμο.
Όλες οι μυθικές παραστάσεις, ως σύμβολα του θείου, μπορούν να αξιώσουν σεβασμό, αφού άλλως τε η σχέση τού ανθρώπου προς το θείο μεταβάλλεται από απλό φόβο σε σεβασμό.
Γι᾿ αυτό ο σεβασμός δεν χρειάζεται «θαύματα». Γιατί η ίδια η φυσική τάξη είναι κάτι το θεϊκό.
Γιατί η γνώση του συμβολικού χαρακτήρος τού μύθου είναι καρπός μιας υψηλής μόνον βαθμίδος τής σκέψεως!
Ένα είναι λοιπόν βέβαιο, ότι ο άνθρωπος δεν χρειάζεται τεχνάσματα ή υποκατάστατα ( θαύματα) για να ανακαλύψη την θρησκευτική του έκφραση – αλλά το μόνο πού χρειάζεται είναι ένα μοναδικό επίταγμα: ΓΙΝΕ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!!!